Τέχνης Ίχνη - Technis Ichni

Home
Greece
Thessaloníki
Τέχνης Ίχνη - Technis Ichni

Περιοδική έκδοση τέχνης και πολιτισμού του Συλλόγου Καλλιτεχνών Βορείου Ελλάδος (ΣΚΕΤΒΕ).

Ιδιοκτησία ΣΚΕΤΒΕ
Συντακτική ομάδα: Θάνος Καρώνης, Χριστίνα Μαυροπαίδη, Νίκος Μπεντίλας, Κατερίνα Μπουράτζη, Σούλη Μπούσιου, Κωνσταντίνος Παλιάν, Σοφία Περδίκη, Μπέσσυ Σύρου
Συντονισμός: Θάνος Καρώνης
Επιμέλεια κειμένων: Νίκος Μπεντίλας, Σούλη Μπούσιου
Σχεδιασμός/σελιδοποίηση: Άρις Γεωργίου

28/04/2024

"Η δεκαετία του 1975 με 1985 ήταν από κάθε άποψη αποφασιστική για τους θεσμούς που τώρα στηρίζουν την καλλιτεχνική δημιουργία στην πόλη. Ας μην ξεχνάμε ότι η νυν Σχολή Καλών Τεχνών δημιουργήθηκε το 1985. Έως τότε όποιος ήθελε να σπουδάσει ζωγραφική έπρεπε να πάει στην Αθήνα. Το Πανεπιστήμιο της πόλης, το ΑΠΘ, ήταν ο φωτεινός φάρος που προσέφερε κατά κάποιο τρόπο αυτή τη δυνατότητα στους νέους της πόλης. Η Φιλοσοφική Σχολή με την Ιστορία της Τέχνης και η Αρχιτεκτονική Σχολή με το Εργαστήριο Εικαστικών και το μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης ήταν η πρώτη στέγη που προσέφερε το ΑΠΘ για την ανάπτυξη και την καλλιέργεια αισθητικής στη Βόρειο Ελλάδα.
Φωτισμένοι καλλιτέχνες και επιστήμονες έστησαν το σκηνικό για να τελειώσει ο προηγούμενος αιώνας δημιουργικά και για να υπάρχουν στο μέλλον οι δομές που οφείλει ένα σύγχρονο κράτος στους πολίτες του. Η έλλειψη ενός παραρτήματος του ΕΕΤΕ στη Θεσσαλονίκη οδήγησε τους καλλιτέχνες στην ίδρυση του ΣΚΕΤΒΕ. Ήταν ο Σύλλογος, ο οποίος αγκάλιασε όλους τους καλλιτέχνες, σπουδαγμένους και μη, καθώς μόνο η ποιότητα του έργου τους ήταν το μοναδικό κριτήριο για να γίνουν μέλη του Συλλόγου. Παρακαλώ τον αναγνώστη να καταλάβει ότι εκείνη την εποχή ελάχιστοι ήταν οι χώροι όπου μπορούσε ένας καλλιτέχνης να παρουσιάσει το έργο του."
Απόσπασμα από το άρθρο "Τότε και Τώρα" του Ξενή Σαχίνη...

21/04/2024

"Η ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ στα δύο χρόνια λειτουργίας της (1979-1981) διοργάνωσε τριάντα εκθέσεις και πρόβαλε τα έργα 28 Ελλήνων και ξένων φωτογράφων (Μιχάλης Παππούς, Jay Seeley, Λάζαρος Πάντος, Γιώργος
Δεπόλλας, Άρις Γεωργίου, Σπύρος Μελετζής, Barry Iverson, Les Krims, Howard Bond, Κωστής Αντωνιάδης, Γιάννης Δήμου, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Στέφανος Πάσχος, Γιάννης Βανίδης, Μαρία Γκύλλη, Άγγελος Καρδαμήλας, Απόστολος Μαρούλης, Αχιλλέας Μιχόπουλος, Γιώργος Πούπης, Στέργιος Τσιούμας, Μάρκος Χιόνος, Δημήτρης Γέρος, Πέτρος Μαρίφογλου, Jacques Halber, Δημήτρης Πανταζίδης, Βύρων Αδαμαντίδης, Νίκος Χριστοδουλάκης και Michel Rabes) και 9 εικαστικών (Στέλιος Μαυρομάτης, Sarah Hyde, Raffaello Piraino, Τάκης Ιατρού, Δημήτρης Γέρος, Παύλος Μιχαήλ, Σταύρος
Βακρατσάς, Νίκος Μπαχαρίδης και Στεφανία Ταπτά) στον ζεστό ημιυπόγειο χώρο της στη Μητροπολίτου Ιωσήφ 1.
Η οικονομική δυσπραγία έθεσε ένα σύντομο τέλος στις ειλικρινείς της προθέσεις. Από τότε, η μακρινή διετία 1979-1981, φαντάζει στο νου μου σαν ένα ηρωικό και ανεπανάληπτο ορόσημο για την καλλιτεχνική δραστηριότητα της πόλης, η οποία κόχλαζε τότε, όπως: ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ {ΧΑΝΘ}, ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ Ε.Μ.Σ.-ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΕ ΤΕΧΝΗ & ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ
ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, ΣΤΟΑ ΤΕΧΝΗΣ, ΓΚΑΛΕΡΙ ΚΥΚΛΟΣ, ΚΟΧΛΙΑΣ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΘΕΣΕΩΝ, ΑΡΜΟΣ, ΚΕΝΤΡΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, ΖΜ, ΜΙΚΡΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, ΤΕΧΝΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΠΘ, ΚΘΒΕ, ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ κ.α"
Απόσπασμα από το άρθρο "Φωτοθήκη Θεσσαλονίκης" του Γιάννη Βανίδη

15/04/2024

"Δεκαετίες του ’70 και ’80 στη Θεσσαλονίκη. Ουσιαστικά ένα μέρος της δεκαετίας του ’70 βρίσκεται ακόμη εντός της επταετίας της χούντας. Μετά το άνοιγμα του 1974 τρέχουμε να προλάβουμε. Να ξεπαγώσουμε την καθυστέρηση. Να λήξει η απομόνωση και ο φόβος. Να βγούμε με κάθε τρόπο προς τα έξω, ό,τι και αν εννοούμε ως έξω. Πολλά πράγματα γίνονται για πρώτη φορά. Υπάρχει ενθουσιασμός, ελευθερία κινήσεων, η χαρά της δημιουργικότητας. Τώρα, όλες αυτές οι εικόνες και οι αισθήσεις πρέπει να μεταφερθούν σε λέξεις, όπως
γράφει η Annie Ernaux. Με δυσκολία αρχίζω τις ανασκαφές και εν τέλει καταλήγω ότι θα περιοριστώ σε τρεις περιπτώσεις.
Ταυτοχρόνως, μία ιδέα περνά μπροστά μου, ότι όλα αυτά μάλλον φαίνονται πολύ παλιά και ξεπερασμένα στην νέα γενιά του 21ου αιώνα. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω, αν και δεν μπορώ να αποφύγω αυτή τη σκέψη.
Ξεκινώντας χρονολογικά από τις αρχές του 1973, όταν δημιουργείται η «Λέσχη τζαζ» της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Τέχνη» στο ιστορικό εντευκτήριο, Κομνηνών 4, δεύτερος όροφος, με τακτικές συναντήσεις κάθε Τρίτη βράδυ. Στόχος, να ακούμε μουσική και να συζητούμε για δίσκους, περιοδικά, βιβλία και εκδηλώσεις, καθώς και η δημιουργία ενός συγκροτήματος. Εδώ έγιναν οι πρώτες συναυλίες τζαζ από το τρίο της «Λέσχης», το οποίο προϋπήρχε, παίζοντας στα δωμάτιά μας. Ο Γιάννης Καμπούρογλου, ντραμς, ο Βασίλης Οικονομόπουλος, κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο και ο Σάκης Παπαδημητρίου, πιάνο. Αργότερα
εμφανίζεται ο Φλώρος Φλωρίδης παίζοντας αρχικά φλάουτο και κατόπιν διάφορα σαξόφωνα."
Απόσπασμα από το άρθρο "Τρεις περιπτώσεις" του Σάκη Παπαδημητρίου

07/04/2024

". Η αύρα του ασυνήθιστου, του "ψαγμένου", του "αβαν-γκάρντ", στη μεταπολιτευτική Θεσσαλονίκη του αμπέχωνου, της "Δόμνας", του 'Άσσου Σπέσιαλ", του Καζαντζίδη, δεν ευνοεί ιδιαίτερα μιαν αμεσότητα χωρίς "εισαγωγικές εξετάσεις". Είναι αυτή όμως η αύρα που, χωρίς να είναι αυτοσκοπός, αντανακλά τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για την οικοδόμηση ενός μοναδικού για τη Θεσσαλονίκη "Πολιτιστικού Κέντρου" που, αδέσμευτο από κοινωνικο-πολιτικού χαρακτήρα πελατειακές σχέσεις, υπηρέτησε πρώτα απ΄ όλα τα κέφια των
διαχειριστών του. Συμπτωματικά σχεδόν, η ικανοποίηση των αναγκών τους, ή η "βίδα" τους, ενέπιπτε στην περιοχή των ελλειμάτων της πόλης.
Κυρίως καθόσον αφορά σε ζητήματα υψηλής και προωθημένης ποιότητας. Υπήρξαν φυσικά και άλλες δυνάμεις που, σε διαφορετικό βαθμό, με διαφορετικού τύπου στήριξη ή ποικίλης προέλευσης ελατήρια, συνέβαλαν στη διαμόρφωση του σημερινού πολιτιστικού τοπίου της Θεσσαλονίκης, συχνά πάντως οι τροχιές τους διασταυρώθηκαν και αρκετές φορές το σταυροδρόμι ήταν το Ζήτα-Μι."
Απόσπασμα από το άρθρο "Ζήτα-Φλας-Μι-Μπακ" του Άρι Γεωργίου

31/03/2024

"Ένας συγγενικός χώρος με τη φαντασία των βιντεοπαιχνιδιών, που είχε ανακοπεί από τη Δικτατορία, άρχισε να επανέρχεται γύρω στο 1975. Η Επιστημονική
Φαντασία και το Φανταστικό εκφράστηκαν περισσότερο λογοτεχνικά, σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου κυριαρχούσε η «διάθεση φυγής». Τα περιοδικά κόμικ Σκαθάρι (1980), Μαμούθ (1980-1982), Βαβέλ (1980 - ) και Παραπέντε (1985-1996) αποτέλεσαν τον ιμάντα μεταφοράς στην Ελλάδα μιας νέας ευρωπαϊκής αντίληψης για την Επιστημονική Φαντασία. Οι πρώτοι Έλληνες καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με το είδος ήταν ο Αρκάς (Αντώνης Ευδαίμων) με το Η Ζωή Μετά (1987), ο Δημήτρης Βιτάλης με το Νόβα (1988) και ο Γιάννης Καλαϊτζής με Το Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης (1990).
Η συνάντηση Επιστημονικής Φαντασίας και Κόμικ εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο στο περιοδικό Επόμενη Μέρα (1985-1986). Το σημαντικότερο ίσως εκδοτικό γεγονός υπήρξε η κυκλοφορία της ανθολογίας Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα (1987), την οποία επιμελήθηκε ο Μάκης Πανώριος, που αποτέλεσε το σημείο καμπής για τη μελέτη του είδους, ενώ εξελίχθηκε στο πρώτο μέρος ενός πεντάτομου έργου που ολοκληρώθηκε το 2004. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αποτέλεσαν τη γέφυρα προς την Επιστημονική Φαντασία, ενώ η επίδραση της πρωτοποριακής ταινίας Tron (1982) σε παραγωγή της Disney υπήρξε καταλυτική.
Διηγήματα Ε.Φ. δημοσιεύονταν και στο περιοδικό Pixel, το οποίο ασχολούνταν κυρίως με το software των πολογιστών και τα βιντεοπαιχνίδια. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε περισσότερο προς τον χώρο της Φαντασίας με το θρυλικό παιχνίδι Dungeons & Dragons, το οποίο, αν και κυκλοφόρησε το 1974, άργησε πολύ να έρθει στη χώρα μας. Η αύξηση του ενδιαφέροντος για τον χώρο εκφράστηκε και εκδοτικά με την εμφάνιση το 1992 του περιοδικού Μονόκερος, το πρώτο αποκλειστικά αφιερωμένο στο gaming."
Απόσπασμα από το άρθρο "Δεκαετία 1980: μια κοινωνία σε μετάβαση" της Έλσας Παπαγιαννοπούλου

24/03/2024

"Πέραν, λοιπόν, των γνωστών ρευμάτων που οικειοποιούνται καλλιτέχνες της πόλης υπάρχει και ένας τρίτος πόλος που σχετίζεται με τη βυζαντινή τέχνη και έχει
άμεση σχέση με το Άγιον Όρος μέσα από το γνωστό «Περιβόλι της Παναγιάς».
Πρόκειται για το φαντασιακό της «ιεράς παράδοσης» που προπαγάνδισαν και
ενίσχυσαν εκκλησιαστικοί κύκλοι, ενώ σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Πολύκλειτος Ρέγκος και ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης εγγραφήκαν σε μια πιο μεταφυσική λογική της εικόνας μέσα από το ιερό. Βέβαια, γεννήθηκαν οι νεωτερικές τάσεις, όπως αναφέρει η Κιλεσοπούλου (1997). Παράλληλα, εμφανίστηκε μέσα από μια συντηρητική εθνικο-πατριωτική τάση η προσπάθεια διάδοσης μιας «μακεδονικής»
τέχνης, η οποία θα ενίσχυε το τοπικό φαντασιακό του λεγόμενου «μακεδονικού
ζητήματος». Και φυσικά η Ελληνική τάση που εκπορεύεται από την Αθήνα περί
αναζήτησης της «ελληνικότητας» στην αισθητική πρόσληψη της εικόνας, η οποία
δημιουργεί ως κατάλοιπο της μεσοπολεμικής κατάστασης και του ιδεολογήματος της «γνήσιας ελληνικής» τέχνης που ενσωματώνει εικαστικά την μοναδικότητα του ελληνικού φωτός και της κάθε ελληνικής μυθολογίας. Αυτή η αισθητική τάση αποτελεί μια παλινδρόμηση προς έναν νεοσυντηρητισμό που φλερτάρει με τις
χαμένες ρίζες του ελληνισμού και χρησιμοποιεί ενίοτε ναΐφ στοιχεία μιας λαϊκής ελληνικής τέχνης που μάλλον είναι καρικατούρα αρχαϊκών μορφών του ευρύτερου μεσογειακού πολιτισμού. Η πολυδιασπαστικότητα που υπάρχει ως
προς την αισθητική τάση της εικαστικής δημιουργίας δεν μπορεί να δημιουργήσει
τους όρους για μια Σχολή της Θεσσαλονίκης, όπως νοηματοδοτείται από τους ιστορικούς τέχνης, μέσα από μια ομοιογενοποιητική λογική μιας κυρίαρχης ομάδας καλλιτεχνών.", απόσπασμα από το άρθρο "Θραύσματα της εικαστικής πραγματικότητας στη Θεσσαλονίκη από την μεταπολεμική περίοωο μέχρο το ¨70" του Γιάννη Μήτρου....

17/03/2024

"...στην Αθήνα εμφανίζονται παράλληλα στο προσκήνιο δύο ταυτόχρονες γενιές του ΄80. Οι μεν συνεχιστές της Art Povera και των πρωτοποριών του ΄60 (πολλοί από αυτούς μαθητές του Νίκου Κεσσανλή), ενώ οι δε επανέφεραν μια έντονα αναπαραστατική ζωγραφική, εκπροσωπώντας όλοι τους κάτι τελείως διαφορετικό, σε ευθεία ή τεθλασμένη σχέση με τους δασκάλους τους.
Την ίδια δεκαετία η Θεσσαλονίκη, μια πόλη με μακρά και αξιόλογη καλλιτεχνική δραστηριότητα, θρηνεί το κλείσιμο του περιοδικού των γραμμάτων και των τεχνών «Διαγώνιος»(1983). Η απώλεια αυτή αντισταθμίζεται, χωρίς βέβαια να
αναπληρώνεται το κενό, με την έκδοση άλλων περιοδικών υποστήριξης της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως ο «Παρατηρητής» (Ιούνιος 1987) και το «Εντευκτήριο» (Οκτώβριος 1987). Αξιοσημείωτη είναι και η συνεισφορά των γκαλερί, οι οποίες παράλληλα με την επιδίωξη της εμπορικής προώθησης των συνεργατών τους, έχουν επωμισθεί, τουλάχιστον μέχρι την εξασφάλιση της πρώτης στέγης του ΜακεδονικούΜουσείου Σύγχρονης Τέχνης το 1984, και το ρόλο που ανήκει σε μουσεία και πινακοθήκες. Το 1981 ξεκινά να λειτουργεί ο ΕΙΡΜΟΣ, το 1983 η ARTFORUM, η ΤΕΡΡΑΚΟΤΤΑ και η γκαλερί της ΖΗΝΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ.
Η εγρήγορση του πνευματικού κόσμου της Θεσσαλονίκης για την εξέλιξη του εικαστικού πολιτισμού της εκδηλώνεται και μέσα από κάποιες άλλες κινήσεις, όπως η ίδρυση του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (1983), και η μεγάλη διεθνής συνάντηση «Β΄ Βiennale Νέων Καλλιτεχνών των Ευρωπαϊκών Χωρών της Μεσογείου» (1986).
Μέσα σε αυτό το κλίμα, με σταθερά και ανεξάρτητα βήματα, η δεύτερη μεταπολεμική γενιά εικαστικών της Θεσσαλονίκης εξελίσσεται γοργά και ο καθένας από αυτούς ακολουθεί παράλληλη, αλλά και διαφορετική με τους άλλους πορεία. Καλλιτέχνες, γεννημένοι από το 1940 – το 1960 στη Β. Ελλάδα, αλλά και μερικοί που γεννήθηκαν αλλού, αλλά ζουν στη Θεσσαλονίκη, ξεκινούν τη δημιουργική τους πορεία στη δεκαετία του ΄80, έχοντας την αίσθηση του μέτρου της εποχής τους και αφομοιώνοντας επιλεκτικά τις διεθνείς εικαστικές τάσεις μέσα στις δικές τους κλίμακες."...
απόσπασμα από το άρθρο "Οι Μεταμοντερνιστικές τάσεις στον εικαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης - Η Γενιά του '80", της Κατερίνας Καλαμαρτζή...

10/03/2024

"Ο αμερικάνικος (χολυγουντιανός) κινηματογράφος θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια την αντίθετη πορεία από αυτή που ευχόταν ο Ακτσόγλου και θα επιβεβαιώσει τις επισημάνσεις του. Η έμφαση θα δοθεί σε ένα ανιστορικό σινεμά παραμερίζοντας τον κοινωνικό ρεαλισμό των προηγούμενων δύο δεκαετιών. Δίνοντας προνομιακή θέση στη νεολαία, δημιούργησε κινηματογράφο με μεγάλους προϋπολογισμούς που συνομιλεί με το είδος της φαντασίας και πλαισιώνεται από διαφημιστικές καμπάνιες και προϊόντα που αναφέρονται στις ταινίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πλέον οι ταινίες προορίζονταν και για προβολή σε τηλεοπτικές συσκευές.
Σταδιακά, αυτό συμπαρασύρει τον παγκόσμιο κινηματογράφο και φυσικά το “πνεύμα” της νέας εποχής έρχεται και στην Ελλάδα. Το 1983 η Ελλάδα βρίσκεται
σε μια μεταβατική φάση. Η ανέμελη φύση του μετανεωτερικότητας μόλις που εκδηλώνεται και αυτή η εκδήλωση παίρνει τη μορφή του ιστορικού συμβιβασμού.
Παίρνουμε μια ιδέα για την κινηματογραφική κίνηση στην Ελλάδα από τον αριθμό εισιτηρίων. Από την έναρξη της χειμερινής σεζόν του 1983 έως το τέλος του έτους πρώτη σε εισιτήρια στα σινεμά Αθήνας-Πειραιά είναι η ταινία Καμικάζι, Αγάπη μου (208.956). Ακολουθεί ο James Bond, Επιχείρηση Octopus (184.354) και τρίτη στη σειρά η Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα (111.879). Η ταινία Ρεμπέτικο του Φέρρη βρίσκεται σε υψηλή θέση (86.801), ωστόσο λίγο χαμηλότερα από την Παπαδίστικη Κομπανία (91.044). Επίσης σε υψηλές θέσεις βρίσκεται Η Ταυτότητα μιας Γυναίκας του Antonioni και Ο Τοίχος του Guney (από 72.000 κάθε μία)..."
απόσπασμα από το άρθρο "Το σωτήριο έτος 1983 στον κινηματογράφο" του Μιχάλη Αγραφιώτη....

03/03/2024

"Η επανάκαµψη του ρεαλισµού τη δεκαετία αυτή σε µια πόλη, που η λογοτεχνία της έγινε γνωστή µε την εισαγωγή στα γράµµατά µας του µοντερνισµού, δεν είναι γεγονός χωρίς σηµασία. Πώς εξηγείται αυτό; Πιστεύω ότι η εξοµολόγηση των τραυµατικών βιωµάτων, που δέχονταν από το κοινωνικό και ερωτικό τους περιβάλλον η αρχική τριάδα των ποιητών της "Διαγωνίου", υπήρξε στενός κορσές όταν θέλησαν να µιλήσουν για τις τραυµατικές τους εµπειρίες από την Κατοχή, τον Εµφύλιο, τον αφανισµό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και τις αλλαγές που ακολούθησαν στην πόλη, που άλλαζαν ραγδαία τη µορφή και τη ζωή της.
Η στροφή τους, εποµένως, και στην πεζογραφία υπήρξε αναγκαία. Αυτός που ουσιαστικά µεταπήδησε από την ποίηση στην πεζογραφία και εµπέδωσε ένα άλλο είδος πεζού λόγου, όπου κυριαρχούν η συνειρµική ροή της αφήγησης, η οξυδερκής παρατήρηση, τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα της εποχής, ο δοκιµιακός λόγος και το χιούµορ, ενώ παράλληλα παρέµενε ένας ρεαλιστής πεζογράφος, ήταν ο Ιωάννου. Η πεζογραφία του Χριστιανόπουλου υπήρξε πιο παραδοσιακή. Από τις σελίδες όµως του περιοδικού αναδείχτηκαν κι άλλοι αξιόλογοι πεζογράφοι, µε κοινές αισθητικές και θεµατικές επιλογές. Αναφέρω τους πιο σηµαντικούς: Καζαντζής, Παπαδηµητρίου, Σφυρίδης, Δαµιανίδης. Έτσι δηµιουργήθηκε ο κύκλος των πεζογράφων της «Διαγωνίου», που είχε απήχηση σ’ ένα ευρύ φάσµα αναγνωστικού κοινού και άσκησε σηµαντική επιρροή σε µεταγενέστερους πεζογράφους της γενιάς του ’70 στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα...."
απόσπασμα από το άρθρο "Τομές και ρήξεις στη λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης", της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου

25/02/2024

"Τι συμβαίνει όμως με τους καλλιτέχνες που είναι Διττοί; Με αυτούς δηλαδή που χρησιμοποιούν και τις δύο γλώσσες, την εικαστική και την ποιητική, για να εκφραστούν, δημιουργώντας ανεξάρτητα μεταξύ τους και αυτόνομα ζωγραφικά και λογοτεχνικά έργα;
Δεν είναι τόσο συνηθισμένη η παράλληλη αυτή δημιουργία και συχνά αντιμετωπίζεται με καχυποψία, καθώς αφενός πάντα θα υπάρχουν αντιθέσεις και ανταγωνισμοί στους δύο αυτούς χώρους, τον λογοτεχνικό και τον εικαστικό, ως προς την «πρωτοκαθεδρία» του καθενός στην αξιακή κλίμακα της Τέχνης, αφετέρου κρίνεται ως προτιμότερη η αποκλειστική ενασχόληση με μία από τις δύο μορφές τέχνης, διότι, υποτίθεται, ότι μόνον έτσι επιτυγχάνεται η «τελειοποίησή» της. Η έννοια βέβαια του «Αναγεννησιακού» καλλιτέχνη, του πολυσχιδούς δηλαδή καλλιτεχνικού όντος που εκφράζεται με ταλέντο, έχοντας γνωστική επάρκεια και συνολική πνευματική καλλιέργεια, έχει κυριαρχήσει σε διάφορες εποχές και καθόρισε πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα σε αντίστοιχες ιστορικές περιόδους. Σε ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα της σύγχρονης τέχνης, για παράδειγμα, τον Υπερρεαλισμό, δόθηκε η ελευθερία έκφρασης στον καλλιτέχνη να «κατα-γράψει» με κείμενα ή με εικόνες τις υποσυνείδητες ενέργειες της ψυχής και των ονειρικών της εντυπώσεων, με σκοπό την υπέρβαση του πραγματικού κόσμου. Όλοι οι καλλιτέχνες του κινήματος πειραματίστηκαν, λίγο έως πολύ, με τη ζωγραφική και με τη λογοτεχνία κι έτσι έχουμε ένα πλήθος αξιόλογων εικαστικών, ποιητικών και πεζών έργων των σουρεαλιστών καλλιτεχνών. Κύριος εκπρόσωπος του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, αλλά και χαρακτηριστικός εκφραστής της διττής έννοιας του καλλιτέχνη υπήρξε ο σπουδαίος ποιητής και ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος."
Απόσμασμα από το άρθρο "Οι Διττοί Καλλιτέχνες" της Σοφίας Περδίκη

18/02/2024

"Στο έργο των περισσοτέρων καλλιτεχνών της επόμενης γενιάς, διατηρείται απτόητη η γοητεία που άσκησε η αφαίρεση σε όλες τις εκδοχές και τις προεκτάσεις της, όπως π. χ., στους Γ. Λαζόγκα, Γ. Κουβάκι, Α. Βέττα, Γ. Φωκά. Ενδιαφέρουσα είναι η τάση συνδυασμού, πρωτίστως παραστατικών στοιχείων με αφηρημένα, αλλά και χαρακτηριστικών από όλα τα κινήματα, όπως π. χ. , στο έργο των Π. Δίκα – Κορνέτη, Γ. Μαβίδη, Κ. Ξανθόπουλου, Ξ. Σαχίνη, Ε. Χρυσίδου. Πάντως, και η καθαρά παραστατική ζωγραφική μέσα από κριτική οπτική και υπαινικτικούς προβληματισμούς, είχε τους ζηλωτές της, όπως π. χ., Μ. Ζαφειριάδη, Γ. Ζήκα, Λ. Χριστίδου, Δ. ΚαραΪσά, Ν. Θωμαΐδου, Γ. Βούρο. Ενδεικτικά και πάλι, μπορούμε να δούμε αξιοπρόσεκτες στυλιστικές μετατοπίσεις σε καλλιτέχνες που όδευαν προς ολοκληρωμένες διατυπώσεις του προσωπικού τους ιδιώματος. Ο Νίκος Παραλής, κατά την περίοδο 1970 – 80, σε μια αντιζωγραφική φάση, επιδόθηκε σε κατασκευές και έργα της τέχνης των Σημείων. Από το ’80 και μετά, επεμβαίνοντας σε αντικείμενα και ποικίλα υλικά – πέτρα , ξύλα και τενεκέ – δούλεψε ξανά και ζωγραφικά, μινιμαλιστικά θέματα, θρησκευτικά και της καθημερινότητας. Ο Κώστας Δομπούλας, μετά την περίοδο κονστρουκτιβισμού, στη ζωγραφική και την γλυπτική του, πέρασε σε μια αντιδραστική φάση επιστροφής στην παράσταση (ενότητες, Συνδυαστική, πουλιά, 1970 -79). Από το ΄80, η γεωμετρική γλώσσα κέρδισε πάλι το ενδιαφέρον του σε έργα πλαστικοζωγραφικής. Ο Απόστολος Κιλεσσόπουλος, μετά τις κυβιστικές και ορφικές συνθέσεις του, από το 1976 πέρασε σε καθαρά αφηρημένες διατυπώσεις, μέσα από τις οποίες αναδύθηκαν νέοι κόσμοι οραματικής σύλληψης, δημιουργώντας ένα ανεξάρτητο εκφραστικό ιδίωμα κοσμογονικών και αρχετυπικών εικόνων (Κοσμικά τοπία, Κύκλος των Διδύμων, Νεφελώματα). Οι νεότεροι καλλιτέχνες, συμπορευόμενοι με τη διεθνή πρωτοπορία, καλλιέργησαν στο έπακρο ευρηματικότητα, αυτοσχεδιασμό, και ελευθερία πειραματισμού. Ορισμένοι μάλιστα, δοκίμασαν ρηξικέλευθες εκφράσεις, όπως ο Άρης Προδρομίδης, με τα περιβάλλοντα και τις εγκαταστάσεις του, ο Ξάνθιππος Βύσσιος, με τα φωτοκινητικά του έργα, ο Γιώργος Τσακίρης, με την τέχνη της γης, την antiform, και οικολογική τέχνη."
Απόσπασμα από το άρθρο "Οι Εικαστικές Τέχνες στη Θεσσαλονίκη κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980, της Κάτιας Κιλεσοπούλου

11/02/2024

"Ωστόσο, ορόσημο στον χώρο της κριτικής των εικαστικών τεχνών θα αποτελέσει το περιοδικό της ‘Τέχνης’ Η Τέχνη στη Θεσσαλονίκη, που από το 1956 (χρονιά της πρώτης έκδοσής του) θα φιλοξενεί υπεύθυνα κριτικά σημειώματα για καλλιτέχνες, αλλά και για άλλες δράσεις πολιτισμού που λαμβάνουν χώρα στην πόλη. Σκοπός ήταν η απόκτηση γνώσης από ένα κοινό με καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά και να εκπαιδεύσει τους νέους στην άσκηση του ματιού και του κριτικού προβληματισμού. Συντάκτης των σχετικών κειμένων ήταν ο καθηγητής Μανόλης Ανδρόνικος, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Τεχνοκριτικών. Ο Ανδρόνικος είχε γνώσεις της ιστορίας της Τέχνης, γνώριζε ξένους θεωρητικούς της τέχνης και αντιμετώπιζε τα έργα τέχνης με οξύνοια και κριτικό πνεύμα. Συχνά άνοιγε διάλογο με τους αναγνώστες του περιοδικού και είμαι από τους πρώτους θεωρητικούς που εισήγαγε βασικές έννοιες της ιστορίας της τέχνης (φόρμα, φως, χρώμα, τεχνικές κλπ.) και χρησιμοποιούσε με ορθότητα την καθιερωμένη διεθνώς κριτική ορολογία. Επίσης συνεργαζόταν και με αθηναϊκά περιοδικά όπως η Εστία, ο Ζυγός κ.ά. και ήταν υπέρμαχος της μοντέρνας τέχνης...."
Απόσπασμα από το άρθρο "Η Ιστορία της τέχνης και η κριτική των εικαστικών τεχνών στη Θεσσαλονίκη τις δεκαετίες του '70 και του ΄80" της Δρ Μαρκέλλας-Ελπίδας Τσίχλα στο 18ο τεύχος (Σεπτέμβριος 2023)

κυκλοφόρησε το Νο 18επικοινωνήστε στο sketbeoffice@yahoo.gr

28/09/2023

κυκλοφόρησε το Νο 18
επικοινωνήστε στο [email protected]

28/09/2023

κυκλοφόρησε το Νο 18
επικοινωνήστε στο [email protected]

20/09/2023

Τα διαθέσιμα τεύχη ( Νο 3 -18)

28/08/2023

Νο 18 - έρχεται τον Σεπτέμβριο

Address

Φλέμινγκ 10
Thessaloníki
54642

Website

https://www.sketbe.gr/magazine/

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Τέχνης Ίχνη - Technis Ichni posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Videos

καλοκαίρι 2018

Shortcuts

Our Story

Ιδιοκτησία ΣΚΕΤΒΕ

Συντακτική ομάδα: Θάνος Καρώνης, Νίκος Μπεντίλας, Κατερίνα Μπουράτζη, Σούλη Μπούσιου, Κωνσταντίνος Παλιάν, Σοφία Περδίκη, Μπέσσυ Σύρου, Χρήστος Τάσιος

Συντονισμός: Θάνος Καρώνης

Επιμέλεια κειμένων: Νίκος Μπεντίλας, Σούλη Μπούσιου