Τηλέγραφος

Τηλέγραφος Διαβάζουμε Ζούμε Ονειρευόμαστε

Η βιβλιοθήκη μας άλλοτε περιλαμβάνει
όλα τα βιβλία που έχουμε διαβάσει,
μαζί κι εκείνα που έχουν διαβάσει οι φίλοι μας,
και άλλοτε δεν είναι παρά δυο στίχοι
που θυμόμαστε απ’ έξω όταν συναντιόμαστε
στον δρόμο και στα στέκια που διαλέγουμε.
Άλλοτε είναι ένα σπίτι ασφυκτικά γεμάτο με βιβλία
– στα ράφια και στα κομοδίνα, σε τραπεζάκια και σε ντουλάπια –
και άλλοτε ένα σακίδιο που δεν έχει μέσα

τίποτε άλλο
εκτός απ’ τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες
και τον Συμβιβασμό του Καζάν.

Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό,να γράφουμε και τα δικά μας. Ποιήματα, ιστορίες, δοκίμια, αφορισμούς, σχόλια και εντυπώσεις, οτιδήποτε γεννιέται από την επαφή μας με τον κόσμο γύρω μας και με τον κόσμο μέσα μας ή, καμιά φορά, και λόγω της έλλειψης οποιασδήποτε τέτοιας επαφής.

Είμαστε λίγοι. Αλλά έχουμε διαρκώς την πόρτα μας ανοιχτή, για να μπαίνει και να βγαίνει όποιος θέλει. Είμαστε εξαρτημένοι. Από τις λέξεις, τους ήχους, τις εικόνες (τις μυρωδιές). Και ποτέ δεν χορταίνουμε.

07/04/2024

Ρομίλο Καρβάλιο | Ποίημα βασισμένο σε Ιερά Κείμενα

σκύβοντας πάνω από τα κείμενα
σέρνετε αργά τον δείκτη του χεριού σας
στο λευκό περιθώριο ανάμεσα στις γραμμές
η τεντωμένη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια καταγγέλλει
την προσπάθεια συγκέντρωσης
υπάρχουν εκεί συσσωρευμένοι
αιώνες ανάγνωσης επιμονής και προσοχής
που τα χείλη αναπαράγουν σιωπηλά
και με τρέμουλο τα γένια γεννούν μελωδίες
όταν έρθει το τέλος το δάχτυλο γυρίζει πίσω
και επιστρέφει στην αρχή
υπογραμμίζοντας ξανά το κείμενο προσεκτικά
κάνει μια παύση με δισταγμό το πρόσωπο παραμορφώνεται
καθώς επιστρέφει στην νεφελώδη κατανόηση
όπου διαβάζεις «αρνί» δεν είναι αρνί
τι να σημαίνει «αγαπητοί μου αδελφοί»;
τι να σημαίνει «αγαπάτε ο ένας τον άλλον»;
όπου γράφει «ιερωμένος» δεν είναι ιερωμένος
και το σιτάρι που έπεσε στη μέση του δρόμου
πατημένο από τα πουλιά και φαγωμένο από τα πουλιά
δεν ήταν ποτέ σιτάρι ούτε υπήρχαν πουλιά
ούτε πόδια που το πάτησαν ούτε καν
δρόμος δεν υπάρχει
το μυστήριο επιμένει σαγηνευτικό και πονηρό
ώστε βλέποντας κάποιοι δεν βλέπουν
και ακούγοντας κάποιοι δεν καταλαβαίνουν

τι να σημαίνει γι αυτούς το ψωμί το κρασί
το ψάρι ο σκορπιός ή η στάχτη;

[απόδοση: Β.Γ.]

[η πρόωρη έναρξη της άνοιξης]σήμερα θα σου μιλήσω για τα παγόβουναπου λιώνουν με εντελώς απρόβλεπτους ρυθμούςκαι τη θάλα...
07/04/2024

[η πρόωρη έναρξη της άνοιξης]

σήμερα θα σου μιλήσω για τα παγόβουνα
που λιώνουν με εντελώς απρόβλεπτους ρυθμούς
και τη θάλασσα που κερδίζει από τη στεριά
κατά μέσο όρο 4,4 χιλιοστά τον χρόνο
τον άνεμο που σπάει τον βράχο και τον κάνει
χίλια κομμάτια μέσα σε τέσσερις αιώνες

την αφρικανική σκόνη που μπορεί να ταξιδέψει
πάνω από 8.000 χλμ
και την τροπική βροχή και τον χρόνο
που χρειάζεται να για συγκρουστεί
με την κατακόρυφη διάτμηση των ανέμων

κάνω υπομονή με τη μαύρη θλίψη που απλώνεται
στην καρδιά μου που ό,τι και αν συμβεί
ονειρεύεται να ήταν αλλιώς τα πράγματα στη γη
και όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα και αυτή
θέλει τον χρόνο της να συνηθίσει όλα αυτά που ζει

07/04/2024
[η ανακομιδή των λειψάνων αλλοτινών εποχών]να λοιπόν τι θα πει επιστροφή απ το παρελθόννα περάσεις σε μια άλλη διάσταση ...
06/04/2024

[η ανακομιδή των λειψάνων αλλοτινών εποχών]

να λοιπόν τι θα πει επιστροφή απ το παρελθόν
να περάσεις σε μια άλλη διάσταση σε άλλο κόσμο
εκεί που το ονειρεμένο και το ακατόρθωτο
συναντιούνται με την πραγματικότητα
εκεί που το σώμα μου αρχίζει να τρέμει όπως τρέμουν
σεισμογενείς περιοχές
ενώ απ τα σπήλαια και τα βάραθρα του δέρματος
αντηχούν οι φωνές γυναικών που συνομιλούν μαζί μου
από προηγούμενες ζωές και εποχές που δεν τις έζησα

ίσως οι λέξεις τους θα μπορούσαν να κουνήσουν βουνά
μα μένω ακίνητος σαν άγαλμα - ακούω τον κόσμο
που δεν κουράζεται να αγανακτεί με τον εαυτό του
και τους ανθρώπους να τσακώνονται χωρίς αφορμή
σαν τα μικρά παιδιά όταν χάνουν στο παιγνίδι

τους λυπάμαι όλους - και εμένα μαζί -γιατί τόσο εύκολα
ξεχνάμε από πόσο εύθραυστα υλικά είμαστε φτιαγμένοι
βουλιάζοντας σ έναν ωκεανό ψευδαισθήσεων μεγαλείου

06/04/2024

Μπορίς Α. Νόβακ | Το Άρωμα Σου

το άρωμα σου μου θυμίζει την πολυτέλεια του γάλακτος
κρεμώδες απαλό δροσερό και έντονο
φτάνει σε μένα κατά κύματα σαν μακρινό ποτάμι
ο αόρατος αέρας από ένα αίνιγμα οιωνών
το άρωμά σου καλύπτει τα πάντα
και είναι σαν επίσημο φόρεμα
που δεν μπορώ ποτέ να σου αφαιρέσω - ένα δάσος
τόσο πυκνό που ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να το καταστρέψει
το άρωμά σου με μεταφέρει και με ενώνει μαζί σου σαν γέφυρα
απ έναν άλλον κόσμο
απογυμνώνω τα ευωδιαστά ανθισμένα λουλούδια
που συνθέτουν το άρωμα σου με τις αγκαλιές μου
όπου επιτέλους και χωρίς τέλος ξαπλώνω μέσα σου
δύο σώματα όπου η μυρωδιά τους μετρούν την ευτυχία
όχι - δεν πλένομαι μετά: το άρωμά σου πάνω μου
μυστηριωδώς
αντέχει και με σουβλίζει ασταμάτητα - έτσι
νιώθω το όμορφο και αόρατο αποτύπωμά σου
και την πιο μοιραία από όλες τις φράσεις:
ότι όταν είσαι μακριά μου όλα τα άλλα μου είναι άχρηστα

[απόδοση: Β.Γ.]

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[πως να πιάνεις την πέτρα και να γίνεται νερό]από το σεληνιασμό των λέξεων μένω ακίνητοςμε ένα στόμα σαν π...
05/04/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[πως να πιάνεις την πέτρα και να γίνεται νερό]

από το σεληνιασμό των λέξεων μένω ακίνητος
με ένα στόμα σαν πληγή σαν ράμφος ανοικτό
σκορπίζεται το πλεόνασμα των αισθημάτων μου
ο ευαίσθητος κύκλος των τύψεων με παρασύρει
να ονειρεύομαι πως τα σύννεφα της καταιγίδας
με κυνηγούν ανάλογα με τον κρότο του καιρού
ατρόμητες φτέρες φορέματα που διπλώνονται
απ το χέρι του ανέμου σκιές ερωτικών γυναικών
που ίσως να γκρίνιαζαν στο παραμικρό άγγιγμα

χυμός από γάλα που όσο πυκνώνει σε χορταίνει
είναι ώρα που αντί για βροχή πέφτουν άγγελοι
είναι η ώρα που το αλκοόλ τυφλώνει τις αισθήσεις
και που η ανάμνηση των καλοκαιριών αντηχεί λοξά
στο τρόπο που τα μάτια παιδεύουν το παρελθόν
ω νύχτα υπέροχη ακτινογραφία των σκοταδιών
αστέρια σαν λυπημένα μάτια που με κοιτούν
ξεθωριάζει το κακοτυπωμένο φεγγάρι μέσα μου
σαν ποίημα που έτσουξε την παιδική μου αφέλεια

04/04/2024

Μπασίλιο Σάντσες | Το γαλήνιο βλέμμα

σε έχω συναντήσει σε μικρές λεπτομέρειες
στις πιο απλές μορφές ύπαρξης
σαν μια μορφή που χάνεται
σαν το τρόπο που εγκαταλείπεις τον εαυτό σου
λίγο λίγο στη μυστική ροή της ζωής
που μας εγκαλεί στη σεμνότητα

τα ποιήματα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους
είναι η μέθοδος να επιστρέφουμε πίσω
σε εκείνη την προηγούμενη κατάσταση
όπου ήταν εφικτό ακόμα
στις σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο
να συμπεριφερόμαστε φυσικά
χωρίς περιττά τεχνάσματα

ω πως με συγκινεί η ταπεινοφροσύνη των πουλιών
που δουλεύουν μέρα νύχτα
για να πλέξουν μια φωλιά σε ένα ανώνυμο δέντρο.

[απόδοση: Β.Γ.]

[σκέψεις που απασχολούν τον δρομέα των σημειώσεων][1]να έχεις καλύψει κάθε γραμμή με πλάγιους χαρακτήρεςσαν τα γράμματα ...
04/04/2024

[σκέψεις που απασχολούν τον δρομέα των σημειώσεων]

[1]

να έχεις καλύψει κάθε γραμμή με πλάγιους χαρακτήρες
σαν τα γράμματα να έρχονται με φορά από το πουθενά
και τρέχουν μέχρι να εξαφανιστούν από εκεί που ήρθαν

[2]

είναι χρήσιμο να ξέρει κανείς ότι οι λέξεις δεν ήταν ποτέ
δικές του - περιουσία του και πως όταν φύγουν από μέσα του γίνονται αυτεξούσιες και κτήμα του καθενός

[3]

ό,τι νιώθεις να έρχεται από μέσα σου είναι τα ερεθίσματα
του έξω κόσμου που τα δημιουργούν

[4]

για να εκφράσω ένα συναίσθημα φορτώνω με ένταση
τις λέξεις που σημειώνω μετά όμως από μια σύντομη παύση

[5]

προσανατολίζομαι έχοντας επισημάνει τις λέξεις που εκφράζουν την έκπληξή μου τοποθετώντας τες κάθετα κάθε φορά
στον χρόνο και στον χώρο

[6]

να είσαι εσύ η απαλότητα του ποιήματος
καθώς τρεμοπαίζει μέσα σου η αβεβαιότητα
του οριστικού και του αμετάβλητου

[7]

να γράφεις το όνομα σου με πλάγιους χαρακτήρες σαν
να τρέχεις και εσύ μαζί με τις λέξεις να εξαφανιστείς
εκεί που τελειώνει ο γραπτός λόγος και αρχίζει η ζωή

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[δεν φταίω εγώ που δεν μπορώ να πω ούτε μια καληνύχτα]μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει μια κοινωνία σκέτη ζούγκ...
01/04/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[δεν φταίω εγώ που δεν μπορώ να πω ούτε μια καληνύχτα]

μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει μια κοινωνία σκέτη ζούγκλα
με ανθρώπους επιφανειακούς μεγαλομανείς και αλαζόνες

ακούω συμπαντικούς ήχους από άγρια κρωξίματα όρνεων
ουρλιαχτά από άγρια θηρία που αλληλοκαταβροχθίζονται

ακούω τον μονότονο ήχο της επιβίωσης που πιο δυνατού
και τον βρόγχο του αδύνατου που πεθαίνει ανυπεράσπιστος

ενώ μέσα σ όλα αυτά να μαι και εγώ που μιλάω ασταμάτητα
και συνεχίζω να μιλάω άσκοπα για τα πάντα και το τίποτα

χωρίς να μπορώ να σωπάσω να μείνω για λίγο ήσυχος
ώστε να κατανοήσω και εγώ ο ίδιος τι είναι αυτό που λέω

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[η αληθινή εικόνα πίσω απ την κρισιμότητα της στιγμής]να που σε ξαναείδα ολόγυμνο άστρο στη μέση της νύχτα...
31/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[η αληθινή εικόνα πίσω απ την κρισιμότητα της στιγμής]

να που σε ξαναείδα ολόγυμνο άστρο στη μέση της νύχτας
να σεργιανίζεις πάνω στη ράχη του αγέρα που ταξιδεύει
να αιωρείσαι στο σκοτάδι να το εξαφανίζεις σαν αστραπή
με τα φτερά του αγγέλου που πετά με απόλυτη σιγουριά

εκεί στον κάμπο ο τσιγγάνος παίζει με το κλαρίνο του
σαν να θρηνεί για τους χαμένους του έρωτες στον άδη
και ένα όμορφο χρυσαφί φεγγάρι στα μάτια μου πλέει
πάνω στη ζοφερή όψη του ποταμιού όλης μου της ζωής

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[η μαυροφορεμένη δροσιά ενός φεγγαριού]1.αφήνω την ατονία μου να με παραλύεινα γλιστρώ σαν τα βρύα στην άκ...
30/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[η μαυροφορεμένη δροσιά ενός φεγγαριού]

1.

αφήνω την ατονία μου να με παραλύει
να γλιστρώ σαν τα βρύα στην άκρη μιας λιμνούλας
εκεί που η σκοτεινιά γίνεται πυκνή
και φτερουγίζουν τετράπαχα κουνούπια
η αγάπη μου έγινε μια πρασινωπή γλειώδη μάζα στον βάλτο

2.

ο στεγνός άνεμος άρχισε να μοιρολογεί
ώρα της μάθησης και ώρα της διδασκαλίας
ανώδυνη διάλυση που προκαλεί
δικαιολογημένες ανησυχίες
η οδύνη της ομορφιάς είναι το χειροφίλημα του φεγγαριού στη γη

3.

άσε την παλάμη σου να την σκεπάσει η δική μου παλάμη
να νιώσω τον ιδρώτα σου να θρέφει το λεπτό στρώμα
του χώματος
ας ξανασμίξουμε τα χέρια μας
και κοσκινίζοντας το χώμα ίσως ανακαλύψουμε την ζωή

4.

κάποια μέρα
στην πένθιμη πεζογραφία
θα κλαίω σιωπηλά στα περιθώρια του χαρτιού
με τα δάκρυα μου να σχηματίζουν αριθμούς
μιας αποφασιστικής ημερομηνίας

5.

δεν είμαι φοίνικας – η μοίρα μου το έχει γραμμένο
να γίνω στάχτη με τις φλόγες
να εκπληρώνουν το πεπρωμένο μου
θα γίνω μια πύρινη καταχνιά
μια γραμμή σκόνης σκορπισμένη στα μονοπάτια που βάδισα

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[μια θάλασσα καταπίνει τον τόπο που γεννήθηκα]στην πατρίδα μου η θάλασσα κρύβεται μέσα σουμπαινοβγαίνοντας...
29/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[μια θάλασσα καταπίνει τον τόπο που γεννήθηκα]

στην πατρίδα μου η θάλασσα κρύβεται μέσα σου
μπαινοβγαίνοντας μαζί σου στα καφενεία
μαζεύοντας ξερά κούτσουρα στο βουνό για τον χειμώνα
η θάλασσα καταπίνει τις αναμνήσεις σου
στάζει τη νύχτα σταγόνα σταγόνα απ το ταβάνι
μαυρίζοντας απ την υγρασία τους ασπρισμένους τοίχους
και παρασύροντας τα αδέσποτα σκυλιά
τα παιγνίδια των παιδιών και τα μικρά τους ποδήλατα
η θάλασσα καταπίνει τα χωράφια και τα αμπέλια
γεμίζει την ατμόσφαιρα με λυγμούς και κατάρες
απ τις κραυγές των αγροτών που κλαίνε για τη χαμένη σοδειά
κανείς δεν μπορεί να προφυλαχτεί απ τον θυμό της θάλασσας
στέκονται όλοι με τα πόδια βουτηγμένα στο νερό
να τουρτουρίζουν απ το κρύο μοιρολογώντας πένθιμα
οι θεοί μας παράτησαν ναυαγούς στη στεριά σε κίνδυνο
πρόβατα και άλογα να παλεύουν να κρατηθούν στην επιφάνεια
γαβγίζοντας βελάζοντας και γλείφοντας την αλμύρα
μαζί με τον ρόγχο των ζωντανών που παραδίδονται στην ακαμψία
τα βουνά γύρω έχασαν τα στολίδια τους τα λιβάδια με το βαμβάκι
το κυματιστά στάχυα την προίκα και την χαρά της άνοιξης
μια θάλασσα ξεπετιέται από μέσα μου που καταπίνει όλη τη γη
και δεν μου αφήνει για τάφο ούτε μια σπιθαμή πατρίδας

artwork : Paul Cupido

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[πάντα ήταν μακριά το μέρος που ονειρευόμουν να πάω]λάθος αποφάσεις επιπόλαιες αγάπες εύσπλαχνος τύχη καια...
28/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[πάντα ήταν μακριά το μέρος που ονειρευόμουν να πάω]

λάθος αποφάσεις επιπόλαιες αγάπες εύσπλαχνος τύχη και
ατίθασες προσπεράσεις πολυάριθμων βαρέων τροχοφόρων
σαν ευτυχισμένος πρίγκηπας πριν το μοιραίο του βίου

το ένα χέρι μου να κρέμεται ως πτέρωμα από το παράθυρο
με τη λαμαρίνα να καίει απ το πεπυρωμένο της ασφάλτου
με πονούν τα μάτια μου απ το φως του ήλιου που ξεψυχάει

νυσταγμένος στην εθνική οδό της αιωνίου μου εφηβείας
με τον συνοδηγό εντέχνως να προσποιείται τον αδιάφορο
προσπαθώντας να σε αποσπάσει απ τα ξύπνια όνειρα

να σου εξομολογείται ηφαιστειώδη φαρμακερά μυστικά
με έναν ουρανό άπληστο που παίρνει μια γνώριμη μορφή
προστατεύοντας με από τον ανίδεο απ τη μέθη εαυτό μου

ασθενής φύση που έχει την τάση να απομακρύνεται
όλο και περισσότερο απ τη στενάζουσα πραγματικότητα
και να μην εστιάζει στα ορατά αλλά να αφαιρείται στο χάος

και στην αόρατη απειλή του κίνδυνου της αυστηρής τιμωρίας
που συλλαμβάνεσαι να κλέβεις εικόνες σε ένα ελικοειδές ταξίδι
αντί να σε καλωσορίζουν αρώματα περασμένων καλοκαιριών

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[μικρές σπίθες που αντιστέκονται στην αναπνοή του ανέμου]πρέπει να κρύβει κανείς καλά το τι ακριβώς αισθάν...
27/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[μικρές σπίθες που αντιστέκονται στην αναπνοή του ανέμου]

πρέπει να κρύβει κανείς καλά το τι ακριβώς αισθάνεται
πρέπει να κρύβει μέσα στα ρυάκια αίματος στις φλέβες του
τον πατέρα του που το δέρμα του σκλήρυνε
απ τις αστραπές και τους κεραυνούς
την ενστικτώδη του αυτοπροστασία πρέπει να ξεχάσει
για να μην ενσκήψει στις μεθυστικές ταχύτητες της προσβολής
και στου σκανδάλου
είναι το δάκρυα των αγγέλων που αφοσιωμένοι σε ακολουθούν
προστατεύοντας με τη σιωπή την ανόητη περηφάνια σου
τώρα που γυρίζουν οι παλιές εποχές
μόνο ζήτα συγγνώμη που άφησες να σκοτώσουν το γέλιο σου

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[δεν γίνεσαι σταρ του σινεμά επειδή πίνεις και καπνίζεις]έλαμου είπε η φωνή και ένα χέρι μου χτύπησε φιλικ...
26/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[δεν γίνεσαι σταρ του σινεμά επειδή πίνεις και καπνίζεις]

έλα
μου είπε η φωνή και ένα χέρι μου χτύπησε φιλικά την πλάτη
εδώ δεν υπάρχει τίποτα πια που να σε αφορά
μια άθλια νίκη ζωγραφιζόταν στην άκρη ενός χαμόγελου
που φανέρωνε δόντια κιτρινισμένα απ το τσιγάρο
το ζαρωμένο μέτωπο
και μάτια γεμάτα από την δίψα της απληστίας
αυτά είδα
μετά σκοτάδι
βουβάθηκαν οι εικόνες
χωρίς να έχουν πια ούτε χρώμα ούτε ήχο

έπρεπε να με αφήσεις να γεράσω κι άλλο – θα γινόμουν
ένα βάρος και για μένα τον ίδιο
η περιέργεια μου ίσως να μη επιθυμούσε να γνωρίσει άλλα μέρη
και εγώ θα σταματούσα να εξιστορώ τις ίδιες και τις ίδιες
περιπέτειες
ίσως γιατί θα βαριόμουν τόσες επαναλήψεις

και θα χανόμουν στον λαβύρινθο των αναμνήσεων
με τις αποφάσεις που δεν τόλμησα να πάρω να μου κατατρώνε
την ψυχή ή ό,τι θα είχε απομείνει από την ψυχή μου
και απ το σύνολο μιας ζωής που πέταξα αχρησιμοποίητο

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[η ειρηνική συμβίωση με τους χιλιάδες εαυτούς μας]τελικά όλοι μου οι εαυτοί ζούνε και βασιλεύουνκαι αυτοί ...
25/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[η ειρηνική συμβίωση με τους χιλιάδες εαυτούς μας]

τελικά όλοι μου οι εαυτοί ζούνε και βασιλεύουν
και αυτοί που μοιάζουν στους προγόνους μου
και αυτοί που άθελά μου κληρονόμησα
τα πολλά μου πρόσωπα αλληλοσπαράζονται
κρύβονται το ένα μέσα στο άλλο σαν ξύλινες μπαμπούσκες
το ένα πεπρωμένο καλύπτει το άλλο
και εξοντώνουμε ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου
βασανίζοντας τον
ληστεύοντας τον
σχίζοντας στα δύο τον μαλακό ιστό της καρδιάς
μπήγουμε το μαχαίρι να φτάσει μέχρι το κόκαλο
σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον
και ύστερα αναρωτιόμαστε που είναι που κρύβεται
άφαντος ασύλληπτος ανύπαρκτος ο ακέραιος εαυτός μας
και σφίγγεται το στομάχι
οι σπόνδυλοι ξεκολλάνε
διαλύονται ένα ένα τα βασικά μας όργανα
σέρνω με το ζόρι τα πόδια μου λαχανιάζοντας
σέρνομαι στην παλάμη μου ακολουθώντας τις γραμμές
της τύχης και τεντώνω το αυτί μου
να ακούσω απ την άλλη άκρη του κόσμου
τις άναρθρες κραυγές της νεότητας μου
ακούω τα κόκαλα στα γόνατά μου να τρίζουν
τα χέρια μου μουδιάζουν πονούν οι ώμοι μου
ο κόσμος γύρω μου συνεχίζει να γυρίζει κανονικά
μόνο εγώ βλέπω μικρά ουράνια σώματα
να με περιτριγυρίζουν
ανησυχώ για το επόμενο βήμα μου να μη γκρεμιστώ
και βρεθώ θαμμένος για πάντα κάτω απ τα ερείπια μου

artwork : Claudio Parimiggiani

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*[η τελευταία μουσική πριν ξημερώσει το μέλλον]πλησιάζει η εποχή που θα πετούν στον αέρα νεράντζια με ξυραφ...
24/03/2024

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[η τελευταία μουσική πριν ξημερώσει το μέλλον]

πλησιάζει η εποχή που θα πετούν στον αέρα νεράντζια με ξυραφάκια
η εποχή του πόνου και του αίματος
τελείωσαν οι μέρες φιλίας και συμπάθειας
τελείωσε το ίδιο ξαφνικά όπως τελείωσε ο έρωτας
- ας πάνε όλα στο καλό
καμιά λύπη δεν θα με κάνει να δακρύσω με την μυρωδιά της
δεν έχω διάθεση να κλάψω για κανέναν και για τίποτα

ακόμα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα
κλείστηκαν σαν σαλιγκάρια στο καβούκι τους στη ξηρασία
τα πηγαινοφέρνει ο άνεμος όταν λυσσομανά
και τα σκληραίνει σαν πέτρα που στηρίζει μια ξερολιθιά
η εποχή μου ψάχνει για μια υποθετική αρμονία
ένα άδειο νόημα
ή να εκφραστεί σαν ένα χαρούμενο τραγούδι απ το μέλλον

όλα είναι εδώ και συμμετέχουν
οι μεγαλύτερες μου αγάπες συμπληρώνουν όσα απολαμβάνω
στην καρδιά των πραγμάτων όμως σημάδι ζωής δεν διακρίνω κανένα

artwork : Gustavo Minas

Address

Athens

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Τηλέγραφος posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Τηλέγραφος:

Videos

Share

Category

Καλωσήρθατε!

Είμαστε το περιοδικό, που διαλέγει για εσάς απ΄το 2012 μέχρι σήμερα κάθε μέρα ποιήματα και κείμενα που διαβάζουμε για να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε. Είμαστε απ΄το 2014, οι εκδόσεις των βιβλίων που θα θέλαμε να έχουμε συντροφιά τις ώρες της μελαγχολίας μας. Ξεκινήσαμε το 2016 το βιβλιοπωλείο στην πλατεία Εξαρχείων. [Θεμιστοκλέους 76 και Βαλτετσίου, τηλ 210-8223067] Φτιάξαμε μια στέγη για τις εκδόσεις μας και για τα βιβλία που αγαπάμε. Το γιορτάσαμε με ένα μεγάλο πάρτι. Από την πρώτη μέρα, το παλεύουμε μας παλεύει και το γιορτάζουμε. Το bibliothèque.shop ακολουθεί το 2020 · είναι ο τρόπος μας να φέρουμε πιο κοντά σας όλα τα βιβλία των εκδόσεων Βibliothèque, τα παραφερνάλια και αντικείμενα τέχνης που παράγουμε, συλλεκτικούς θησαυρούς και δυσέρευτα βιβλία/ταινίες/βινύλια αλλά και επιλεγμένους τίτλους από μικρούς και ανεξάρτητους εκδοτικούς οίκους. Σε ειδικές τιμές. Με σημαντική έκπτωση. Εν τω μεταξύ, συνεχίζουμε να διαβάζουμε και να βγάζουμε βιβλία. Συνεχίζουμε να ακούμε μουσικές και να κάνουμε εκπομπές στο clipart radio. Όταν δεν πέφτουν λοιμοί, συνεχίζουμε να διοργανώνουμε συναυλίες, να διανέμουμε στους θερινούς κινηματογράφους τις αγαπημένες μας κλασσικές ταινίες, να κάνουμε εκδηλώσεις, παρουσιάσεις, αφιερώματα και συναντήσεις με τους φίλους μας.

Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε. Παραμένουμε αδιόρθωτα ρομαντικοί κι αδικαιολόγητα αισιόδοξοι...

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ των βιβλίων της Bibliotheque: Στέγη Bibliotheque Θεμιστοκλέους 76 & Βαλτετσίου γωνία, πλατεία Εξαρχείων, 10680 Αθήνα

τηλ. +30-2108223067