Αντίποδες

26/08/2024

Η Κάρμεν Μαρία Ματσάδο μιλάει στη LIFO με τον Γιώργο Δούλο με αφορμή την πρόσφατη έκδοση στα ελληνικά της συλλογής διηγημάτων της «Το σώμα της και άλλες εκδηλώσεις»:

«Νομίζω πως οι άνθρωποι αρνούνται να δουν τον εαυτό τους ως μέρος ενός συστήματος το οποίο παράγει και δέχεται βία εναντίον άλλων ανθρώπων. Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν πως είναι θύματα ή θύτες, πιστεύουν πως αυτά είναι συστήματα ξένα προς αυτούς, αφορούν άλλους. Γράφω για τους τρόπους με τους οποίους τα συστήματα αυτά δημιουργούν τις συνθήκες που γεννούν βία εναντίον των γυναικών, των q***r ατόμων, των τρανς, εν ολίγοις όλων όσους περιθωριοποιεί η κοινωνία. Ίσως έτσι δημιουργείται ένα αίσθημα αμυντικότητας στους αναγνώστες. Επίσης, πιστεύω πως αν είσαι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει μια τέτοια τραυματική εμπειρία, η αναγνώρισή της μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου μπορεί να λειτουργήσει με τρόπο καταλυτικό. Γι' αυτό, ίσως, ο κόσμος ανταποκρίνεται θερμά στο έργο μου. Πολλοί με συναντούν και νιώθουν την ανάγκη να μου μιλήσουν, να μοιραστούν μαζί μου μια εμπειρία τους. Κι αυτό συμβαίνει διότι και στα δυο βιβλία μου υπάρχει κάτι που τους αγγίζει, τους συνδέει με τα δικά τους τραύματα, ιδίως όταν πρόκειται για ενδοοικογενειακή βία. Είναι ένα από τα θέματα που οφείλεις να κοιτάξεις με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Τα βλέπω όλα αυτά, τα αφουγκράζομαι και θέλω να γράφω γι' αυτά, είναι πολύ σημαντικό. Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να αρέσει σε όλους και κάποιοι δεν το αντέχουν. Είναι κατανοητό.»

08/08/2024

Ο Παναγιώτης Σωτήρης γράφει στο in.gr για το «Deepfake» του Μάκη Μαλαφέκα:

[…] Γιατί εάν είναι το νουάρ να μιλήσει ελληνικά, πλέον μπορεί να το κάνει μόνο με τον τρόπο που το κάνει ο Μαλαφέκας. Με έναν κατεξοχήν αντιήρωα, που μπλέκεται και ζει τις ιστορίες που απλώς θα ήθελε να γράφει και που με αυτόν τον τρόπο επιτρέπει και μια κριτική «αυτοαναφορική» ματιά στο ίδιο το είδος αλλά και στην ίδια την εμπειρία της αφήγησης. Και που αυτονόητα κατοικεί στα Εξάρχεια.

Και εάν το νουάρ είναι να μιλήσει ελληνικά το 2024, δεν μπορεί παρά να είναι μια ιστορία περίπλοκη που να ανακατεύει την πολιτική σκηνή, την άνοδο μιας ελληνικής αλτ-ράιτ, το σύμπαν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και όλη την απαραίτητη διαπλοκή ανάμεσα σε πολιτική, οικονομικά συμφέροντα, και «κοινό έγκλημα».

Και γι’ αυτόν τον λόγο, ο μόνος τρόπος να μιλήσει ελληνικά το νουάρ το 2024 είναι διαρκώς ταλαντευόμενο ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό. […]

05/08/2024

Ο Αντώνης Λιάκος γράφει για τον «Ελληνικό κομμουνισμό» του Κωστή Καρπόζηλου στην εφημερίδα Η Καθημερινή της Κυριακής.

Βρείτε το βιβλίο εδώ και σε όλα τα βιβλιοπωλεία: https://antipodes.gr/book/ellinikos-kommounismos/

02/08/2024

Το 2024 μέχρι στιγμής 📚

30/07/2024

Η Τιτίκα Δημητρούλια γράφει στην εφημερίδα Η εποχή για την καινούργια συλλογή διηγημάτων του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη «De Mysteriis»:

«Το καινούργιο στη νέα του συλλογή είναι, νομίζω, αφενός η εστίαση στο υποκείμενο, στην εμμονή που πυροδοτεί την ανάδυση της υπερφυσικής τάξης πραγμάτων· αφετέρου ο αναστοχασμός πάνω στη δημιουργία της ίδιας της παράδοσης, που ξαναγεννιέται μέσα από την επανεπινόησή της από τις νέες γενιές, χωρίς ωστόσο να εξημερώνεται, διατηρώντας ακέραιη την αγριάδα των σκοτεινών της χρόνων. Κι αυτός ο στοχασμός επεκτείνεται σε όλες τις ιστορίες, στην επιτελεστικότητα του λόγου και τη διαβρωτική του δύναμη για τη συνείδηση και τον ψυχισμό του ανθρώπου. Τέλος, σε συνάρτηση με τα προηγούμενα, εντοπίζω έναν πολλαπλό λόγο περί αποξένωσης, έναν λόγο για τη δίψα για (αληθινή;) ζωή που μπορεί να γίνει διαβατήριο θανάτου – ή να γεννήσει νέες ιστορίες κι αυτές με τη σειρά τους την εικόνα ενός νέου κόσμου. Με κάποιο τρόπο, λοιπόν, η νέα αυτή συλλογή μοιάζει να δίνει κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που μου είχαν γεννήσει τα πρώτα διηγήματα σε σχέση με την προθετικότητά τους. Οι ιστορίες του Τσαπραΐλη φαίνεται ότι μετουσιώνουν κοινωνικούς φόβους όπως στοιχειώνουν το ασυνείδητο· και επιχειρούν να επαναμαγεύσουν την πραγματικότητα, μέσα από το ανοίκειο και το αλλόκοσμο. Θα επιμείνω ωστόσο στο «κάποιες», γιατί πολλά ερωτηματικά μου παραμένουν. Αλλά το γεγονός και μόνο ότι ένα έργο δημιουργεί ερωτηματικά δεν είναι απόδειξη της δραστικότητάς του;»

Ολόκληρο το κείμενο εδώ: https://www.epohi.gr/article/50013/metoysionontas-asyneidhtoys-koinonikoys-fovoys

30/07/2024

💙🌊

🇦🇷 Ανταπόκριση από το Σαρακήνικο της Μήλου με τον Μητροφάγο του Αργεντίνου Roque Larraquy, σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου για τους Αντίποδες.

🌊 Η αναγνώστρια βρίσκει το βιβλίο εξαιρετικό, εμείς πάλι βρίσκουμε εξαιρετική και την παραλία.

19/07/2024

Από σήμερα μέχρι και την Κυριακή 11:00-23:00 στο Θερινό Βιβλιοστάσιο στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης!

Δροσιά, βιβλία, ποτά και τελευταίες ευχές για καλό καλοκαίρι από κοντά 🌊

18/07/2024

Κυκλοφορεί την πιο κατάλληλη στιγμή:

Νικολάι Σουλτς, «Ναυτία της γης»
μτφρ. Κώστας Σπαθαράκης
επίμετρο: Ντίπες Τσακραμπάρτι

Κατά τη διάρκεια ενός καύσωνα, η ύπαρξη του αφηγητή διαταράσσεται και αποπροσανατολίζεται. Όλα τα συνήθη σημεία αναφοράς του καταρρέουν. Για να ξεφύγει από την αγωνία που του προκαλεί η αίσθηση της οικολογικής καταστροφής, καταφεύγει σε ένα μικρό νησί της Μεσογείου. Ούτε εκεί όμως καταφέρνει να υπερβεί το επίμονο αίσθημα της υπαρξιακής ναυτίας: το νησί μοιάζει να χάνεται κάτω από τα πόδια του, και ως όνειρο και ως στέρεη γη.

«Εδώ και μερικές μέρες, πέφτω για ύπνο πολύ αργά, όχι από επιλογή, αλλά επειδή η ζέστη σ’ αυτή την πόλη είναι αφόρητη. Η θερμότητα αχρηστεύει το σώμα και το μυαλό μου: όλα μοιάζουν πιο αργά, κάθε λεπτό διαρκεί πιο πολύ, κάθε κίνηση είναι πιο βαριά. Ένας ακόμα καύσωνας στο Παρίσι, ένας καύσωνας απ’ αυτούς που ήταν εντελώς ασυνήθιστοι, αλλά έχουν πλέον αρχίσει να μοιάζουν φυσιολογικοί ή τουλάχιστον έχουμε εξοικειωθεί μαζί τους. Η ζέστη με εξαντλεί. Είμαι κουρασμένος και νυστάζω, αλλά μόλις κλείνω τα μάτια νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Αισθάνομαι ένα μυρμήγκιασμα στα χέρια και στα δάχτυλα, το στήθος μου σφίγγεται και ο λαιμός μου κλείνει. Δεν είμαι σίγουρος αν προηγείται το αίσθημα ή η σκέψη, όμως το ξέρω καλά: τα προβλήματα με πρόφτασαν. Το αεράκι που υποτίθεται ότι θα με ηρεμούσε είναι αυτό που χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου. Ο ανεμιστήρας, χωρίς τον οποίο είναι αδύνατον να κοιμηθώ, αυξάνει θεαματικά την κατανάλωση ενέργειας, εκπέμποντας κι άλλο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να κάνει ακόμη περισσότερη ζέστη. Για να δροσίσω το σώμα μου, πρέπει να καταβληθεί ένα τίμημα: ένα τίμημα που κατά πάσα πιθανότητα το πληρώνει πρώτα και πιο βίαια κάποιος άλλος, μάλλον κάπου στον Παγκόσμιο Νότο.»

17/07/2024

Για τη συλλογή διηγημάτων «De Mysteriis» του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη γράφει στην Book Press ο Σόλων Παπαγεωργίου:

Σε κάθε ιστορία, η δύναμη της φαντασίας αρκεί για να διαταράξει την κανονικότητα - πολλά από τα αλλόκοτα συμβάντα προκύπτουν αφού τα σκαρφιστούν οι πρωταγωνιστές του Τσαπραΐλη. Οι ήρωές του δεν διαμορφώνουν απλώς τις λαϊκές παραδόσεις, προσθέτοντας δικά τους, μεταγενέστερα, στοιχεία σε προπατορικές αφηγήσεις, αλλά, επιπλέον, υπνωτίζουν το κοινό τους με τις εξιστορήσεις τους, δημιουργούν θεωρίες συνομωσίας που ύστερα επιβεβαιώνονται με τρόπο μαγικό, και δίνουν σάρκα και οστά σε σκοτεινές παρουσίες. Νέες θεότητες και θρησκείες σχηματίζονται - οι ήρωες συμμετέχουν ακούσια σε ξένα τελετουργικά («Όταν είδε το ναό να αναδύεται πελώριος μπροστά του […] έπεσε στα γόνατα κατάκοπος», «Άπλωσε το χέρι για να βάλει το φάκελο στο κουτί, όπως όταν ήταν μικρός έριχνε στο παγκάρι ένα κέρμα σε αντάλλαγμα για κάθε κερί»).
[ολόκληρο το κείμενο στα σχόλια]

16/07/2024

Ο Εντουάρ Λουί στη LIFO και τον Θοδωρή Αντωνόπουλο:

[...] Ακούω πολλούς μεγαλύτερους να διαμαρτύρονται ότι τα νέα ιδίως παιδιά δεν διαβάζουν. Και όλοι τους κατηγορούν γι’ αυτή την εξέλιξη τους «απρόθυμους» αναγνώστες, τη νεολαία, το «κόλλημα» με τα σόσιαλ μίντια κ.λπ., ποτέ όμως δεν θίγουν το πόσο ανεπαρκείς και αδιάφοροι είναι πια οι περισσότεροι συγγραφείς. Δηλαδή, αντί για μια κοινωνιολογία της δημιουργίας εστιάζουν σε μια κοινωνιολογία της υποδοχής. Επομένως καταλαβαίνω απόλυτα όσους νέους ανθρώπους γυρνάνε την πλάτη τους στο βιβλίο.

Θυμάμαι κι εμένα νεότερο να δυσκολεύομαι πολύ να βρω ένα ανάγνωσμα που να αφορά τον κόσμο όπου ζούσα, είτε μιλάμε για πεζογραφία, είτε για ποίηση, είτε για πρόζα. Η βία, η βαρβαρότητα και η αλλοτρίωση που βίωνα απλώς δεν υπήρχαν εκεί, ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά έστω, γιατί υπάρχουν βέβαια πολλοί τρόποι να περιγράψεις μια πραγματικότητα, δεν είναι αναγκαίο να γράφεις ρεαλιστικά, «στρατευμένα». Αν οι άνθρωποι σήμερα δεν διαβάζουν αυτό οφείλεται στο διαζύγιο που έχει πάρει καιρό τώρα η λογοτεχνία από τον πραγματικό κόσμο, κάτι το οποίο είχε ήδη επισημάνει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ.

Ένας καλλιτέχνης, συγγραφέας ή διανοούμενος που, πέρα από το ταλέντο, έχει και συναίσθηση του κόσμου όπου ζει δεν μπορεί παρά να είναι αριστερός, και επιμένω σε αυτό. Διότι δεν μπορείς καν να περνιέσαι για έξυπνος άνθρωπος αν δεν σε αγγίζουν η καταπίεση, η καταστολή, οι κοινωνικές και έμφυλες ανισότητες. Έχεις υποχρέωση να ασκείς κριτική στο κυρίαρχο σύστημα και το κυρίαρχο αφήγημα του καιρού σου, στη δεξιά αλλά και στην ίδια την αριστερά, όταν χρειάζεται. Αυτό, άλλωστε, έπρατταν όλοι οι «ήρωές» μου, ο Σαρτρ, η Μποβουάρ, ο Παζολίνι, η Χάνα Άρεντ.

Βρείτε όλη τη συνέντευξη στα σχόλια.

📷: Πάρις Ταβιτιάν

15/07/2024

Βιβλίο της εβδομάδας στο Κομπραί η νέα συλλογή διηγημάτων της Κάρμεν Μαρία Ματσάδο «Το σώμα της και άλλες εκδηλώσεις»!

*Το Κομπραί διαβάζει*
Βιβλίο της εβδομάδας: Το σώμα της και άλλες εκδηλώσεις. Κάρμεν Μαρία Ματσάδο, μτφρ. translatress, Αντίποδες

Θυμήθηκα, για νιοστή φορά, τη θεωρία του Βίκτορ Σκλόφσκι για την ανοικείωση μεγεθύνουμε τόσο πολύ ένα αντικείμενο και το παρατηρούμε τόσο αργά, ώστε αυτό αρχίζει να παραμορφώνεται, να αλλάζει και ν' αποκτά νέο νόημα. Όταν είχα πρωτοξεκινήσει να βιώνω αυτό το φαινόμενο, ήμουν πολύ μικρή για να το κατανοήσω· και σίγουρα πολύ μικρή για να ανατρέξω στη βιβλιογραφία. Την πρώτη φορά, ξάπλωσα στο πάτωμα και άρχισα να εξετάζω το πόδι του ψυγείου μας, από μέταλλο και καουτσούκ, μέσα σε μια φωλιά από σκόνη και τρίχες, και απ' αυτό το σημείο αναφοράς όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα άρχισαν να αλλάζουν. Το πόδι, αντί για ένα από τα τέσσερα ασήμαντα πόδια ενός ψυγείου και λοιπά, ξαφνικά έγινε το παν: ένα καλυβάκι που στέκεται αγόγγυστα στους πρόποδες ενός μεγάλου βουνού, στο οποίο μπορούσε κανείς να διακρίνει μια ψιλή κορδέλα καπνού και αντανακλάσεις από φωτισμένα παράθυρα, ένα σπίτι απ' το οποίο θα ξεπροβάλει, τελικά, ένας ήρωας. Η παραμικρή εγκοπή πάνω σ' αυτό το πόδι ήταν πλέον κάποιο μπαλκόνι ή μια πόρτα. Τα διάφορα απομεινάρια και η σκόνη κάτω απ' το ψυγείο μετατρέπονταν σε ερειπωμένο, λεηλατημένο πεδίο, οι εκτάσεις απ' τα πλακάκια της κουζίνας σε αχανές βασίλειο που περίμενε τον σωτήρα του. Σε αυτή τη στάση με βρήκε η μητέρα μου, να κοιτάω το πόδι του ψυγείου τόσο επίμονα που είχα ελαφρώς αλληθωρίσει, το σώμα μου κουλουριασμένο, τα χείλη μου να κινούνται ανεπαίσθητα σχεδόν.

σ. 266-267

--https://kombraibookstore.gr/book/to-soma-tis-kai-alles-ekdiloseis/

15/07/2024

Ο Χρήστος Νάτσης γράφει στο The Press Project για το «Deepfake» του Μάκη Μαλαφέκα:

[…] Γρήγορα ωστόσο καταλαβαίνει κανείς ότι η πλοκή είναι προσχηματική. Τα μότο του βιβλίου είναι για άλλη μια φορά αποκαλυπτικά. «Εντός του αντεστραμμένου κόσμου, η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψεύδους» προειδοποιεί ο εσαεί επίκαιρος Γκι Ντεμπόρ. «Τρόμος είναι να ξυπνήσεις μια μέρα και να δεις ότι οι παλιοί σου συμμαθητές κυβερνάνε τη χώρα» λέει ο Κουρτ Βόνεγκατ. Στο Deepfake έχουμε τη σύμπτωση των τροχιών των δύο φράσεων: έναν αναστοχασμό για μια γενιά που ήρθε η ώρα της να κυβερνήσει σε ένα κόσμο που δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος. Ο Κρόκος έχει να αντιμετωπίσει την κακιά εκδοχή της γενιάς του, που το έχει ρίξει στην alt-right, με την ψευδαίσθηση ότι αντιστέκεται σε μια αλλαγή της οποίας είναι φορέας, με όπλο μια νοσταλγία που αδυνατεί να καταλάβει ότι στις συνθήκες της ολοκληρωτικής αποικιοποίησης αυτό που κυρίως ψεύδεται είναι η μνήμη. (Ολόκληρο το κείμενο στα σχόλια)

10/07/2024

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κωστή Καρπόζηλου στον Δημήτρη Γλύστρα για το In2life (link στα σχόλια):

Δ.Γ.: Πώς αποφασίζει ένας ιστορικός με τι θέμα θα ασχοληθεί; Για να το κάνω πιο προσωπικό, εσύ δηλαδή πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;

Κ.Κ.: Ο δάσκαλος, ο καθηγητής που είχα στο διδακτορικό, ο Χρήστος Χατζηιωσήφ, είχε πει κάτι νομίζω ευφυές: να σκεφτούμε γιατί διαλέγουμε τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε. Kαι η αλήθεια είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια σκέφτομαι ότι διαλέγουμε τα θέματα εκείνα τα οποία προσπαθούμε και εμείς βιωματικά, ψυχαναλυτικά να βάλουμε σε μία τάξη. Εγώ οργανώθηκα στην Αριστερά σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν ήμουν μαθητής, έφηβος. Με έναν τρόπο η Ιστορία για μένα, η επαγγελματική ενασχόληση με την Ιστορία, ήταν όπως και για άλλους ιστορικούς τον 20ο αιώνα η συνέχιση, η μετεξέλιξη της πολιτικής στράτευσης. Άρα έτσι έγραψα αυτό το βιβλίο. Δεν είναι αυτοβιογραφικό βιβλίο, προφανώς, αλλά είναι ένα βιβλίο του οποίου η αφετηρία είναι βιωματική. Νομίζω στη δική μου ζωή ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η έννοια της κινητικότητας. Αυτό ισχύει και στο οικογενειακό μου παρελθόν, αλλά και για την γενιά μας ευρύτερα. Οπότε σε αυτό το βιβλίο συνδύασα δύο πράγματα που είναι ισχυρά βιώματα με έναν τρόπο στην ζωή μου: την Ιστορία ενός σύμπαντος το οποίο γνώρισα στην παρακμή του την δεκαετία του ‘90 -το κομμουνιστικό-, και την Ιστορία του περιθωρίου που συχνά περνούν αόρατοι από το κυρίαρχο μάτι. Γιατί με έναν τρόπο προέρχομαι από μία τέτοια παράδοση, προσφυγικής οικογένειας.

09/07/2024

Από αύριο στα βιβλιοπωλεία:
Κάρμεν Μαρία Ματσάδο, «Το σώμα της και άλλες εκδηλώσεις»
μτφρ. Translatress

Μια γυναίκα αρνείται να αφαιρέσει την πράσινη κορδέλα από το λαιμό της παρά την επιμονή του άντρα της. Κάποια άλλη αφηγείται το ερωτικό της παρελθόν ενώ μια πανδημία αφανίζει σιγά σιγά την ανθρωπότητα. Ένα μωρό υπάρχει ή δεν υπάρχει. Η υπάλληλος ενός καταστήματος σε ένα εμπορικό κέντρο ανακαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τα όμορφα φορέματα του χορού της αποφοίτησης. Μια ανεπιθύμητη επισκέπτρια εμφανίζεται στο σπίτι κάποιας μητέρας που μόλις έκανε εγχείρηση για απώλεια βάρους. Μια συγγραφέας αναμετράται με τα όρια της μνήμης, της πραγματικότητας και της φαντασίας. Μια κοπέλα που επιβίωσε από σεξουαλική επίθεση προσπαθεί να επεξεργαστεί το τραύμα της. Οι 12 σεζόν μίας από τις πιο δημοφιλείς αστυνομικές σειρές παγκοσμίως ξαναγράφονται, τα θύματα ξυπνάνε και ζητούν δικαίωση.

Η Ματσάδο, στην πρώτη της συλλογή διηγημάτων, περνάει από το σοβαρό στο κωμικό, από τον ρεαλισμό στην επιστημονική φαντασία, από την πιο τρομακτική βία στο πιο υπέροχο συναίσθημα, φτιάχνοντας ιστορίες τόσο πρωτότυπες που διευρύνουν τις δυνατότητες της σύγχρονης μυθοπλασίας.

Εξώφυλλο: thinking.gr
Εκτύπωση: Βιβλιοτεχνία

08/07/2024

Σας ευχαριστούμε πολύ για την υπέροχη και συγκινητική συνάντηση με τον Εντουάρ Λουί στο ΣΚΡΙΠ 🖤

06/07/2024

Σήμερα στις 19:00 στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας ο Εντουάρ Λουί θα μιλήσει με την Αλίκη Κοσσυφολόγου και τον Θοδωρή Αντωνόπουλο.

Η συζήτηση θα γίνει στα αγγλικά.

📷: Το χθεσινό σταυρόλεξο της Καθημερινής.

05/07/2024

Το πρόγραμμα για σήμερα:

19:00-19:30 Τοποθέτηση του Εντουάρ Λουί για τις γαλλικές εκλογές και το καινούργιο του βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη από τους αντίποδες.

(Αύριο στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας στο Πάρκο Γουδή στις 19:00 μπορείτε να ακούσετε μια πιο εκτενή συζήτηση με τον Εντουάρ Λουί!)

19:30-21:00 Ο συγγραφέας θα υπογράψει τα βιβλία του και θα μιλήσει κατ’ ίδιαν με τους παρευρισκόμενους και τις παρευρισκόμενες.

* Ο συγγραφέας θα μιλήσει στα αγγλικά
και ΔΕΝ θα υπάρχει διερμηνεία.

Σας περιμένουμε!

03/07/2024

Έρχεται μαζί με τον καύσωνα μέσα Ιουλίου:

Νικολάι Σουλτς, «Ναυτία της γης»
μτφρ. Κώστας Σπαθαράκης
επίμετρο: Ντίπες Τσακραμπάρτι

Κατά τη διάρκεια ενός καύσωνα, η ύπαρξη του αφηγητή διαταράσσεται και
αποπροσανατολίζεται. Όλα τα συνήθη σημεία αναφοράς του καταρρέουν. Για να ξεφύγει από
την αγωνία που του προκαλεί η αίσθηση της οικολογικής καταστροφής, καταφεύγει σε ένα
μικρό νησί της Μεσογείου. Ούτε εκεί όμως καταφέρνει να υπερβεί το επίμονο αίσθημα της
υπαρξιακής ναυτίας: το νησί μοιάζει να χάνεται κάτω από τα πόδια του, και ως όνειρο και ως
στέρεη γη.

01/07/2024

Έρχεται 15 Ιουλίου 🧡

Βιβλιοτεχνία

26/06/2024

Ο Γιώργος Καράμπελας γράφει για τον «Ελληνικό κομμουνισμό» του Κωστή Καρπόζηλου (Η Εφημερίδα των Συντακτών, 8.6.2024):

Υπάρχουν κάποια βιβλία που η πρωτοτυπία τους συναγωνίζεται την αναγκαιότητά τους, έτσι ώστε, μετά την ανάγνωσή τους, το καινοφανές να περνά αβίαστα στη σφαίρα του αυτονόητου αφήνοντας πίσω μόνο την ανάμνησή του, με τη μορφή ενός γνώριμου αναλογισμού: «αυτό πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς ποτέ έως τώρα;». Η διεθνική ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού του Κωστή Καρπόζηλου ανήκει σε αυτή την εκλεκτή κατηγορία.

[...] Ο Μπένγιαμιν πίστευε ότι στα λογοτεχνικά είδη της τραγωδίας και της κωμωδίας ο χαρακτήρας υπερνικά τη μοίρα, έστω κι αν ο ήρωας, ειδικά στην τραγωδία, καταλήγει βουβός, συντετριμμένος. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σε αυτά το είδος της ιστοριογραφίας που διακονεί ο Καρπόζηλος, ο οποίος θέτει εξαρχής ως στόχο του «να δείξει πώς η πραγματική κίνηση πραγματικών ανθρώπων διαμορφώνει την ιστορία, και όχι το αντίθετο» (σελ. 24), και το έχει πια καταφέρει όταν κλείνει τον επίλογό του σε αμιγώς μπενγιαμινικό και, σε τελευταία ανάλυση, κομμουνιστικό πνεύμα: «Απαλλαγμένοι, με επώδυνο αλλά εντέλει απελευθερωτικό τρόπο, από την πίστη στην ιστορία, μπορούμε να σκεφτούμε εκ νέου ότι οι δημιουργοί της είναι τελικά οι άνθρωποι κάθε εποχής».

(Ολόκληρο το κείμενο στα σχόλια)

📷: Νικόλαος Κομίνης

25/06/2024

«Αυτή ήταν εξάλλου η γενιά μου. Άτομα που έζησαν στην τελευταία ελεύθερη κι ωραία εποχή, που την πρόλαβαν στο παρά πέντε. Κυκλάδες με εισιτήριο 1.500 δραχμές και-μη-σε-νοιάζει-τίποτα, κάποια σοβαρά ακούσματα και διαβάσματα και σημειώσεις με μολύβι και φλούο, συζητήσεις στο σκοτάδι για ένα μέλλον που υπάρχει και αύριο θα του ορμήσουμε γιατί το ’90 έχει κίνηση κι έχει στυλ και το τρας του δεν θα μας κα­­­ταπιεί, για ένα μέλλον που θα του δώσουμε να κατα­λά­­βει, που θα το πάρουμε όρθιο κόντρα στον τοίχο, λί­­­γο μετά το σάιμπερπανκ και λίγο πριν τα κινητά, η τελευταία γενιά που έζησε κάτι μαζικά πριν περάσει στην επιβίωση, που ήταν εικόνα η ίδια πριν γίνει θέαμα, που πήρε τον εαυτό της λίγο λιγότερο σοβαρά απ’ όσο όλες οι άλλες, έτσι, γιατί μπορούσε. Φρικιά με έπαρση και ταλέντο που πέρασαν ξυστά απ’ το να καταλάβουν κάτι σημαντικό αλλά που δεν το κατάλαβαν, που κάτι πή­­ραν κι απ’ το ’80 και κάτι τσίμπησαν κι απ’ το ’70, αλλά που τα ξέρασαν όλα μια νύχτα του 2002 σε κάποιο πάρτι στην Πανεπιστημιούπολη μετά το τελευταίο τριπάκι που δεν αντιλήφθηκαν τότε ότι θα ήταν το τελευταίο και τώρα το ’ψαχναν ακόμα μέσα σε κέτες και κόκες, σε γυμναστήρια με τη μούρη μες στον κώλο ενός μιλένιαλ που κάνει διάδρομο δυο μέτρα μπροστά και που τη βρίζουν, και σε σάπια ντίνερ με διεθνείς φίλους και ντιβέλοπερς και φιλτραρισμένα στόριζ, μορφές με κάποια μαγκιά και λάμψη που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα ’παιξαν κάπου στη διαδρομή, και έσβησαν, και χάθηκαν. Κι απέτυχαν. Και παραδόθηκαν στη μοναξιά ή στην εξουσία, ή και στα δύο. Ένα πρωί στο γραφείο κάποιου κουλ διαφημιστή, στη ρεσεψιόν μιας χώρας που σάπιζε λεπτό με το λεπτό, σ’ έναν καταθλιπτικό αλγόριθμο που τους έλεγε στο εξής ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι, σε μια ντιζάιν πολυθρόνα καρφωμένοι για πάντα σαν ανάπηροι με μόνο όπλο τη διαρκή ειρωνεία, σ’ ένα μπαρ με ακίνητο νεγκρόνι κι άδεια ένταση, μέχρι το λαιμό μες στον σκατένιο κοινωνικό χυ­­λό. Δες τον Πλασκοβίτη, δες τον Φουσέκη, ακόμα και τον Τσεχλεντίδη… Δες τον Μάνο. Δες εμένα. Αυτό μόνο, δες εμένα.»

Μάκης Μαλαφέκας, «Deepfake», σ. 161-163

Από την παρουσίαση του βιβλίου στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου.

Βίντεο: Θωμάς Κιάος

Ο Μάκης Μαλαφέκας διαβάζει απόσπασμα από το βιβλίο του «Deepfake» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις αντίποδες στην παρουσίαση του βιβλίου στον κήπο του Νομισμα...

17/06/2024

Ο Νίκος Μπακουνάκης γράφει στη LIFO για τον «Ανιψιό του Ραμώ» του Ντενί Ντιντερό, που κυκλοφορεί από τους αντίποδες σε μετάφραση Γιώργου Καράμπελα:

[…] Το ότι ο «Ανιψιός του Ραμώ» είναι ένα λογοτέχνημα του μέλλοντος φαίνεται και από το πώς το υποδέχτηκαν μέσα στον χρόνο. Ο Γκαίτε το χαρακτήρισε «ανήθικη ηθική» σάτιρα, «έλεγε αυτά που σκεπτόμαστε, αλλά δεν τα λέμε», «με μια φρεσκάδα εντελώς αναντίστοιχη με τη συγκυρία που περιγράφει, έτσι ώστε (να) μοιάζει παράδοξα επίκαιρο σε όλες τις εποχές», όπως σημειώνει η Μαριλίζα Μητσού στο επίμετρό της. Σ’ αυτό το πλούσιο επίμετρο για τις εκδοτικές συνθήκες, τη λογοκρισία, την προσωπικότητα του Ντιντερό, τις ιδέες και την ιδεολογία του έργου του κ.λπ. η Μαριλίζα Μητσού μας θυμίζει την περιπετειώδη τύχη του Ανιψιού του Ραμώ, από τον Μπαλζάκ μέχρι τον Φουκό, τον Λουί Αραγκόν, τον Τόμας Μπέρνχαρτ ή τον Χανς Μάγκνους Ετσενμπέργκερ. «Εξυμνήθηκε και καταδικάστηκε. Συνδέθηκε με διαμάχες για την ηθική και την πολιτική. Ερμηνεύτηκε κατά γράμμα και μεταφορικά. Αποδυναμώθηκε, διαστρεβλώθηκε και μεταμορφώθηκε παντοιοτρόπως», γράφει η Μητσού. Λέει ακόμα: «Όσο για τον διάλογο φιλοσόφου και ανιψιού, θα συνεχίσει μάλλον να αναπαράγεται απεριόριστα σαν διάλογος του Ντιντερό με τον αναγνώστη του». Και με τον κάθε δημιουργό, θα προσέθετα εγώ, σκέψη που τη δημιούργησε η ανάγνωση του τελευταίου βιβλίου της Ρέιτσελ Κασκ (αμετάφραστο στα ελληνικά), Parade, ενός μυθιστορήματος για την ανθρώπινη (γυναικεία) συνθήκη, που συνειρμικά με πήγε στον Ραμώ.

13/06/2024

Τον Ιούλιο:

Κάρμεν Μαρία Ματσάδο, «Το σώμα της και άλλες εκδηλώσεις», μτφρ. Translatress

Υπάρχει μια ιστορία για μια γυναίκα που την πιάνουν οι πόνοι όταν ο επιβλέπων γιατρός έχει πια κουραστεί. Υπάρχει μια ιστορία για μια γυναίκα που είχε η ίδια γεννηθεί πολύ νωρίς. Υπάρχει μια ιστορία για μια γυναίκα που το σώμα της είχε προσκολληθεί τόσο ισχυρά στο παιδί της που την άνοιξαν για να της το πάρουν. Υπάρχει μια ιστορία για μια γυναίκα που άκουσε μια ιστορία για μια γυναίκα που γέννησε λυκάκια στα κρυφά. Αν το καλοσκεφτείς, οι ιστορίες έχουν τον τρόπο τους να καταφτάνουν όλες μαζί σαν τις σταγόνες της βροχής στη λίμνη. Καθεμιά τους γεννιέται ξέχωρα στα σύννεφα, αλλά μόλις σμίξουν δεν υπάρχει τρόπος να διακρίνεις τη μία απ’ την άλλη.
(Εάν διαβάζετε αυτή την ιστορία δυνατά, ανοίξτε τις κουρτίνες για να δώσετε στους ακροατές σας αυτήν ακριβώς την εικόνα. Θα βρέχει· σας το υπόσχομαι.)

Εξώφυλλο: thinking.gr

11/06/2024

Ήρθε!

Μάκης Μαλαφέκας, «Deepfake»

Ο Μιχάλης Κρόκος επιστρέφει. Μια ζεστή μέρα στις αρχές του καλοκαιριού δέχεται μια ασυνήθιστη επίσκεψη. Προκειμένου να σώσει μια φίλη του, παρεισφρέει ως κειμενογράφος σε μια ακροδεξιά οργάνωση και περιφέρεται στο αθηναϊκό κέντρο του τουρισμού και του εξευγενισμού, συνειδητοποιώντας ότι τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.

* Από αύριο στα βιβλιοπωλεία.

Εικονογράφηση εξωφύλλου: thinking.gr

11/06/2024

O Αλέξανδρος Ζωγραφάκης για το «De Mysteriis» του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη:

«Ο Τσαπραΐλης εστιάζει τον μυθοπλαστικό φακό με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει διακριτό ότι οι ποικίλες παγανιστικές ιστορίες μορφοποιούν το συλλογικό σώμα αφηγήσεων, παραδόσεων και συμβόλων μιας κοινωνίας. Εστιάζει όμως και στο γεγονός ότι το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο ατόμου. Ότι οι ιστορίες που “επινοούμε” αναδύονται μέσα από ένα εξαιρετικά πορώδες υποσυνείδητο. Υποσυνείδητο, στο οποίο η όποια νομή μας τίθεται διαρκώς εν αμφιβόλω, καθώς η γραμμή ανάμεσα στο κοινό και το ιδιωτικό ξεθωριάζει, παρά τις όποιες, εμμονικές πολλές φορές, απόπειρες περιχαράκωσης του “εγώ”, με στόχο την ανάδυση μιας βαθιά σαγηνευτικής συνθήκης: της κατασκευής ενός “ιδιωτικού” κόσμου, που δεν συνιστά παρά προπέτασμα για τον διακαή πόθο συγκρότησης της προσωπικότητας ως αυτόνομης μονάδας.

[...]

Ο Τσαπραΐλης θυμίζει σε σημεία τον Τόμας Λιγκότι (Ντιτρόιτ, 1953), έτσι όπως αποτυπώνει την ασφυκτική συνθήκη της αέναης απομάγευσης της συγχρονίας στον ύστερο καπιταλισμό. Η βαθύτερη ένταση στις ιστορίες τρόμου γενικά, αυτό που τις αναδεικνύει, εντοπίζεται στη σκιαγράφηση μιας βαθιάς αντίθεσης: ενώ η εντροπία, έτσι όπως ακολουθεί το βέλος του χρόνου, ωθεί σε όλο και μεγαλύτερες εκφάνσεις χάους και αταξίας, η πιο απτή έννοια της πραγματικότητας, ειδικά στη νεωτερικότητα, ειδικά στον σύγχρονο αστικό ιστό, χαρακτηρίζεται από ολοένα και πιο εξαντλητικές αποδελτιώσεις και ταξινομήσεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να διαχειριστεί την αναπόδραστη, φυσική γήρανσή του –μια μινιατούρα της εντροπίας του σύμπαντος– απέναντι σε ολοένα εντεινόμενες κωδικοποιήσεις.

[...]

Θα κλείσω με μια αναφορά στο απόσπασμα από το εξαίρετο “Παγανιστικοί φόβοι”, που άνοιξε το παρόν κείμενο. Ολόκληρη η συλλογή συμπυκνώνεται σε αυτή την κίνηση του σκηνοθέτη της υπαίθριας παράστασης, που λαμβάνει χώρα σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό μια καλοκαιρινή νύχτα. Η λάμπα στέκει ως σύμβολο του πολιτισμού. Παρατηρήστε ότι η “έκλαμψη αυθορμητισμού” στέκει αντιστικτικά προς το σκοτάδι που ακολουθεί τον λαμπτήρα που σπάει. Με μια κίνηση, ορθολογισμός/Διαφωτισμός αναιρούνται, και, ως ευκταία “εστία μόλυνσης της κανονικότητας” (σ. 110), απελευθερώνεται ο παγανιστικός ζόφος για να κυριεύσει τις ψυχές των θεατών της παράστασης.» (Ολόκληρο το κείμενο στα σχόλια)

07/06/2024

Books n’ beer 4
Πεδίο του Άρεως (πλατεία σκύλων / δίπλα από το θέατρο Άλσος) 🦮
Σήμερα αύριο και την Κυριακή 13:00 με 21:00.
Σας περιμένουμε!

04/06/2024

Ο Νίκος Μαραντζίδης γράφει στο Βιβλιοδρόμιο της εφημερίδας TA NEA για το βιβλίο του Κωστή Καρπόζηλου «Ελληνικός κομμουνισμός: Μια διεθνική ιστορία (1912-1974)».

Η Β' έκδοση του βιβλίου κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και στο σάιτ των αντιπόδων (λινκ στα σχόλια).

30/05/2024

Κυκλοφορεί τη Δευτέρα 3 Ιουνίου:

«Άτλας της δεκαετίας του 2000»,
Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Ιωάννα Λιούτσια, Παντελής Φλατσούσης

Το κείμενο της παράστασης που ανέβηκε τον Μάιο στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Αθήνα 2004, 11η Σεπτεμβρίου, Euro 2004, κατάρρευση Lehman Brothers, Eurovision 2005, Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, παγκόσμια οικονομική κρίση, μετρό, τσουνάμι.
Θυμόμαστε πώς ήταν ο κόσμος πριν από αυτά;
Τι συνέβη; Πού βρισκόμαστε; Προς τα πού πηγαίνουμε;
Η δεκαετία του 2000, που μάλλον ξεκινάει με το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους το 2001, αποτελεί τη δεκαετία που συνυπάρχουν δύο ιστορικά παραδείγματα: είναι η εποχή που επιβιώνουν υποσχέσεις οικουμενικής ειρήνης, αλλά και η εποχή νέων τύπων τρομοκρατίας και πολέμων, νέων ατομικών και συλλογικών φόβων. Και κυρίως είναι ταυτόχρονα η εποχή της αφθονίας, αλλά και η ματαίωση αυτής της υπόσχεσης.

Σχεδιασμός εξωφύλλου: thinking.gr

29/05/2024

Μόλις παραλάβαμε:
Β’ έκδοση
Κωστής Καρπόζηλος, «Ελληνικός κομμουνισμός: μια διεθνική ιστορία: 1912-1974»

https://antipodes.gr/book/ellinikos-kommounismos/