Ετοιμαζόμαστε...
Έλάτε από το Art Factory-Τεχνοστάσιο (Λαμίας 6, Ταύρος) για να παρακολουθήσετε όχι μόνο την παρουσίαση του βιβλίου του Στράτου Τζίτζη, "Έχω κάτι να πω", αλλά και την κινηματογράφηση σκηνών για ομώνυμη ταινία παρουσία των Αντίνου Αλμπάνη, Ζέτας Δούκα, Γιάννη Ζουγανέλη, Χρήστου Σαπουντζή και άλλους, στις οποίες μπορείτε να συμμετέχετε ως extras.
Θα ακολουθήσει δεξίωση με τη συμμετοχή ηθοποιών από τις προηγούμενες ταινίες του Στράτου Τζίτζη, όπως Μαρία Ζορμπά, Έφη Λογγίνου, Αλέκος Συσσοβίτης, Θοδωρής Αθερίδης, Δήμητρα Ματσούκα, Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Γιώργος Χρανιώτης, Γωγώ Μπρέμπου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, κ.α.
Απόσπασμα από την νέα ταινία του Στράτου Τζίτζη, «Έχω κάτι να πω», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Ευρασία.
Αυτό το Σάββατο, 30 Σεπτεμβρίου, θα λάβει χώρα η παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου με τους Αντίνοο Αλμπάνη και Ζέτα Δούκα.
Θα ακολουθήσει δεξίωση, η οποία θα κινηματογραφηθεί, με συμμετοχή όποιων το επιθυμούν ως extras.
- Τεχνοστάσιο Art Factory
- Λαμίας 6, Ταύρος
- 6.30 μ.μ.
[στο τυπογραφείο]
OIA
1977-1979
Πορτρέτο ενός Χωριού
Pamela Browne Pa Brow
[φωτογραφικό λεύκωμα]
#τυπογραφείο
Consciousness & Self-hood
DAN ZAHAVI στην ΑΣΚΤ
Miltos Theodossiou, Taking Oneself As an object
Gavagai Philosophy Journal
Οι επιστήμονες των θεσμικών οικονομικών κατέδειξαν […] ότι οι δυτικές κοινωνίες που ενστερνίζονται τις οργανωτικές αυτές αρχές επιτυγχάνουν καλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης και υψηλότερο επίπεδο ευημερίας. Υφίσταται, συνεπώς, μία στενή σχέση ανάμεσα στο δημόσιο δίκαιο «δυτικού τύπου» και την πιο αποτελεσματική κάλυψη των αναγκών. Η βαθύτερη εξήγηση αρμόζει να αναζητηθεί στα μεθοδολογικά πλεονεκτήματα της φιλελεύθερης δημοκρατίας .
Πρώτον, στο γεγονός ότι η δημοκρατική λήψη των αποφάσεων λειτουργεί (τουλάχιστον εν μέρει) «από κάτω προς τα πάνω», όπως η Ἀγορά : επιτρέπει στα άτομα να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους μέσα από την εκλογική διαδικασία, με την ιδιότητα του πολίτη/ψηφοφόρου. Η διατύπωση των προτιμήσεών τους εισφέρει στα όργανα που αποφασίζουν, κρίσιμες πληροφορίες για το ποιο αρμόζει να είναι το περιεχόμενο των συλλογικών επιλογών και επιτρέπει το συντονισμό της δημόσιας δράσης με τη βούληση των εκλογέων [μέχρις ενός ορίου, όμως, όπως θα δούμε στις αμέσως επόμενες ενότητες]. Ένα απολυταρχικό καθεστώς δεν διαθέτει αντίστοιχο input πληροφορίας.
Δεύτερον, η δημοκρατία είναι σαφώς πιο συναινετική (ή λιγότερο μη συναινετική) από τα υπόλοιπα πολιτικά συστήματα, κάτι το οποίο, σε οικονομική ορολογία, μειώνει το κόστος εφαρμογής και εποπτείας των κρατικών αποφάσεων. Οι τελευταίες λαμβάνονται στο όνομα και κατ’ εντολή, έστω χαλαρή, του κυρίαρχου Λαού. Από τη στιγμή που εκφράζουν ακόμη και ατελώς τη λαϊκή βούληση, υπάρχει μικρότερη αντίδραση στην τήρησή τους, άρα και μικρότερη ανάγκη να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός ελέγχου και επιβολής. Αντιθέτως, σε απολυταρχικά καθεστώτα, ο αυταρχισμός του σερίφη του Νότινγχαμ γεννά τους Ρομπέν των Δασών, καθιστώντας την δημόσια επιβολή πιο κοστοβόρα και αναποτελεσματική. Ό,τι στα παραδοσιακά νομικά μάθαμε να ονομάζουμε «δημοκρατική νομιμοποίηση», αυξάνει κατά την οικονομική θεωρία το δείκτη αποτελεσματικότητας των δημόσιων θεσμών διότι μειώνει το κόστος της δράσης τους.
Τρίτον, μετατρέποντας την ίδια την ελευθερία αλλά και ορισμένες π
Τρεις φίλοι, ο Γιάννης, ο Γιώργος και ο Κώστας, επιθυμούν να προγραμματίσουν από κοινού τις καλοκαιρινές διακοπές, επιλέγοντας ανάμεσα σε τρία νησιά του Αιγαίου ένα κοσμοπολίτικο (Μύκονος), ένα λιγότερο γνωστό αλλά με τουριστικές υποδομές (Σέριφος) και ένα άγονης γραμμής για μεγαλύτερη δόση περιπέτειας (Ανάφη). Ο πρώτος προτιμά την Μύκονο (επιλογή Α) από τη Σέριφο (επιλογή Β) και την Ανάφη (επιλογή Γ). Ο δεύτερος προτάσσει τη Σέριφο (Β), μετά την Ανάφη (Γ) και τελευταία τη Μύκονο (Α). Ο τρίτος ξεκινά
από την Ανάφη (Γ), έχει ως δεύτερη επιλογή τη Μύκονο (Α) και κατατάσσει τελευταία τη Σέριφο (Β). Σκέφτονται λοιπόν να ψηφίσουν, ώστε οι ατομικές τους προτιμήσεις να μετουσιωθούν σε μία συλλογική απόφαση. Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα:
Παρατηρούν, καταρχάς, ότι οι ατομικές επιλογές τους, όταν μετατρέπονται σε συλλογική επιλογή, αποκτούν μία «κυκλικότητα»: Α>Β>Γ>Α. Δεν υπάρχει καλοκαιρινός προορισμός που να υπερισχύει συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Εάν όλα τα νησιά τεθούν μαζί σε ψηφοφορία –με την ερώτηση «πάμε Μύκονο, Σέριφο ή Ανάφη;»– θα λάβουν τις ίδιες ψήφους, μία ψήφο πρώτης επιλογής, μία ψήφο δεύτερης επιλογής και μία ψήφο τρίτης επιλογής: αδιέξοδο.
Κάθε νησί, εάν τεθεί μόνο του σε ψηφοφορία –με την ερώτηση «πάμε στη Μύκονο;», «πάμε στη Σέριφο;», «πάμε στην Ανάφη;»– θα καταψηφισθεί γιατί αποτελεί την πρώτη προτίμηση μόνο ενός από τους τρεις. Θα είναι, δηλαδή, αδύνατο να ληφθεί οποιαδήποτε συλλογική απόφαση εάν κάποιος από τους τρεις δεν υποχωρήσει από την πρώτη του προτίμηση. Η ομοφωνία θα επέτρεπε μεν την ταύτιση ατομικών και συλλογικών επιλογών, αλλά, όντας αδύνατη χωρίς υποχωρήσεις, κινδυνεύει να τους αφήσει χωρίς καλοκαιρινές διακοπές, μη ικανοποιώντας τις προτιμήσεις κανενός! Και πάλι αδιέξοδο.
Για να αποφύγουν τα παραπάνω προβλήματα, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να θέσουν σε ψηφοφορία ζεύγη νησιών με ερωτήματα του τύπου: «πάμε Μύκονο ή Σέριφο;», «πάμε Σέριφο ή Ανάφη;», «πάμε Ανάφη ή Μύκονο;». Συμφωνούν, επίσης, ότι στα ερωτήματα αυτά δεν θα ψηφίσει όποιος δεν
ΧΕΙΜΩΝΑΣ 1942.
Ο παππούς μου, δάσκαλος στο χωριό Γούμερο της ορεινής Ηλείας, δεν ξέρει τι να κάνει. Βρίσκονται στα χέρια του πέντε ακόμη ενέσεις πενικιλίνης, αυτό το θαυματουργό φάρμακο που είχε ανακαλυφθεί λίγα χρόνια νωρίτερα. Οι ενέσεις είχαν φτάσει στο χωριό λίγο πριν τον πόλεμο και ο ίδιος, ως ο πιο «γραμματιζούμενος», ανέλαβε τη διαχείρισή τους. Αρκετά παιδιά είχαν σωθεί από βέβαιο θάνατο χάρη σε αυτές. Έχουν, όμως, μείνει μόνο πέντε, χωρίς καμία βάσιμη προσδοκία να αντικατασταθούν, με τη γερμανική κατοχή να φαντάζει ατελείωτη. Πώς λοιπόν να τις χρησιμοποιήσει με το βέλτιστο τρόπο; Στα πρώτα πέντε παιδιά που θα αρρωστήσουν σοβαρά; Και πώς να ορίσει το ποιος νοσεί σοβαρά, μιας που ούτε ο ίδιος είναι γιατρός, ούτε υπάρχει γιατρός στα πέριξ; Τα ερωτήματα δεν τελειώνουν. Εάν κάποιο παιδί είναι «παραπάνω από» σοβαρά ώστε να φαίνεται αμφίβολη η επιβίωσή του, μήπως είναι καλύτερο να αφεθεί στο έλεος του Θεού, ώστε η ένεση να πιάσει τόπο σε κάποιο άλλο; Μήπως αυτό πρέπει να γίνει όταν μείνουν δύο ενέσεις ή μόνο μία; Αλλά ποιος είναι ο παππούς μου για να κάνει επιλογές ζωής και θανάτου; Αν ο πόλεμος τελειώσει πιο γρήγορα από όσο φαίνεται; Αν ο επόμενος ασθενής είναι ένα από τα δικά του παιδιά, πώς θα μπορέσει να πείσει τους συγχωριανούς ότι το αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο;
Τα διλήμματα του παππού είναι φοβερά. Ως εντολοδόχος μιας μικρής κοινωνίας καλείται να προβεί σε επιλογές για το καλό όλων. Οι ενέσεις αποτελούν ένα πολύτιμο και σπάνιο πόρο, τον οποίο οφείλει να εκμεταλλευθεί σε συνθήκες μεγάλης αβεβαιότητας με το βέλτιστο, ηθικά και πρακτικά, τρόπο. Βρίσκεται ενώπιον «τραγικών επιλογών» (tragic choices), όπως θα έλεγε ένας διάσημος της οικονομικής ανάλυσης του δικαίου, ο Guido Calabresi, τον οποίο θα γνωρίσουμε μερικές σελίδες παρακάτω.
Κάποιοι ήδη σκεφτήκατε πως η λύση είναι απλή: να βρεθεί ένας γιατρός στο χωριό για να αποφασίσει ή να συμβουλεύσει το δάσκαλο. Η έλευσή του θα βελτίωνε αναμφίβολα την κατάσταση, δίνοντας επιστημονικό έρεισμα στην απόφαση για τ
![[στο τυπογραφείο]](https://img2.medioq.com/v/849/385/2615219418493855.jpg)
