05/07/2024
Έντσο Τραβέρσο, «Η Γάζα μπροστά στην ιστορία»
-θα κυκλοφορήσει, από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, τον Σεπτέμβριο σε μετάφραση του Νίκου Κούρκουλου.
[….]
«Διαβάζοντας τον δυτικό τύπο τις βδομάδες που ακολούθησαν την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, οι ιστορικοί πρέπει να ένιωσαν μια παράξενη αίσθηση déjà vu. Οι πιο αρχαίοι αντισημιτικοί μύθοι έμοιαζε να έχουν ξαναζωντανέψει ξαφνικά για να στραφούν ενάντια στους Παλαιστίνιους. Ο Μπλοκ είχε δίκιο όταν υπογράμμιζε ότι οι ψεύτικες ειδήσεις και οι θρύλοι πάντα "γέμιζαν τη ζωή της ανθρωπότητας". Πολλοί ιστορικοί της Ιεράς Εξέτασης και του αντισημιτισμού έχουν μελετήσει το ρόλο που έπαιξε η μυθολογία του "τελετουργικού φόνου" από το Μεσαίωνα ως την τσαρική Ρωσία. Η φήμη ότι οι εβραίοι σκότωναν χριστιανόπουλα για να χρησιμοποιήσουν το αίμα τους για τελετουργικούς σκοπούς διαδιδόταν τακτικά πριν ξεκινήσει κάποιο πογκρόμ. Με τον ίδιο τρόπο, μετά τις 7 Οκτωβρίου, το μεγαλύτερο μέρος των δυτικών μίντια, συμπεριλαμβανομένων και πολλών εφημερίδων που θεωρούνται συνήθως σοβαρές, δημοσίευσαν ψεύτικες πληροφορίες για έγκυες που ξεκοιλιάστηκαν, για δεκάδες παιδιά που αποκεφαλίστηκαν και για μωρά που ρίχτηκαν στους φούρνους από μαχητές της Χαμάς. Τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι δήλωναν με αυστηρό και αγαναχτισμένο βλέμμα ότι είχαν στη διάθεσή τους τρομερές εικόνες αγριοτήτων που δεν τις έδειχναν για να μη σοκάρουν τους θεατές. Αυτές οι επινοήσεις που κυκλοφόρησαν από τον ισραηλινό στρατό έγιναν αμέσως δεχτές σαν αποδείξεις –ο Τζο Μπάιντεν, ο Άντονι Μπλίνκεν και διάφοροι υπουργοί ευρωπαϊκών κυβερνήσεων τις επανέλαβαν στους λόγους τους– για να εγκαταλειφθούν ή για να διαψευστούν χαμηλόφωνα μερικές βδομάδες αργότερα.
[…………………]
Ο κυρίαρχος λόγος γύρω από την 7η Οκτωβρίου μετατρέπει αυτή την ημερομηνία σ’ ένα είδος αρνητικής αποκάλυψης, σε μια αιφνίδια εμφάνιση του κακού από την οποία πήγασε ένας επανορθωτικός πόλεμος. Ο μετρητής μηδένισε, σάμπως η ημερομηνία αυτή να ήταν η μοναδική απαρχή αυτής της τραγωδίας. Σάμπως η 7η Οκτωβρίου να είχε ξεσκεπάσει την αληθινή φύση τόσο της Χαμάς όσο και του Ισραήλ: του δημίου και του θύματος. Η λωρίδα της Γάζας, έδαφος που κατοικείται από 2,4 εκατομμύρια και που υφίσταται πλήρη απομόνωση εδώ και δεκαέξι χρόνια, έγινε το λίκνο του κακού, όπου αγριωποί δολοφόνοι δρούνε ατιμώρητα χρησιμοποιώντας τους άμαχους σαν «ανθρώπινες ασπίδες». Στην πραγματικότητα, η καταστροφή της Γάζας είναι ο επίλογος μιας μακρόχρονης διαδικασίας καταπίεσης και ξεριζώματος. Πριν είκοσι δύο χρόνια, τον Αύγουστο του 2002, ο Έντουαρντ Σαΐντ είχε περιγράψει με τούτα τα λόγια την ισραηλινή βία κατά τη δεύτερη Ιντιφάντα:
“Η Γάζα περιτριγυρίζεται, στις τρεις πλευρές της, από ένα φράχτη από μεταλλικό σύρμα που το διατρέχει ηλεκτρικό ρεύμα. Φυλακισμένοι σαν ζώα, οι κάτοικοι αδυνατούν να κινηθούν, να δουλέψουν, να πουλήσουν τα λαχανικά και τα φρούτα που καλλιεργούν, να πάνε σχολείο. Είναι εκτεθειμένοι σε επιθέσεις από τον ουρανό, από ισραηλινά αεροπλάνα και ελικόπτερα, ενώ στη γη τους σκοτώνουν σαν γαλοπούλες άρματα μάχης και μυδραλιοβόλα. Πεινασμένη και φτωχή, η Γάζα είναι από ανθρώπινη σκοπιά ένας εφιάλτης, φτιαγμένος [...] από χιλιάδες στρατιώτες υποχρεωμένους στην ταπείνωση, στην τιμωρία και στην ανυπόφορη αδυναμία κάθε Παλαιστίνιου, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο και κατάσταση υγείας. Τα ιατρικά εφόδια τα σταματάνε στα σύνορα, τα ασθενοφόρα τα πυροβολούν ή φροντίζουν να τα καθυστερούν. Κατεδαφίζονται εκατοντάδες σπίτια, χωράφια κι εκατοντάδες χιλιάδες δέντρα καταστρέφονται στο όνομα της συστηματικής συλλογικής τιμωρίας με την οποία θέλουν να πλήξουν τους άμαχους, κατά μεγάλο μέρος πρόσφυγες μετά την καταστροφή της κοινωνίας τους το 1948.”
Η 7η Οκτωβρίου δεν είναι μια ξαφνική έκρηξη μίσους, έχει μεγάλη γενεαλογία. Είναι μια τραγωδία που προετοιμάστηκε μεθοδικά από εκείνον που θα ήθελε σήμερα να παραστήσει το θύμα.[…..]»