Nazeema Nazeer Thumby

Home
India
Thodupuzha
Nazeema Nazeer Thumby

അക്ഷരങ്ങള്‍കൊണ്ട് കൊരുത്ത മേഘത്തേര?

18/01/2024

https://youtube.com/watch?v=tB5J2zJ3mV8&si=zJ9jqA0riMZWTO1T

13.01.2024. കൊഴിഞ്ഞ് പോയ ആനന്ദങ്ങളെ വീണ്ടുമുണര്‍ത്താനിവിടെ സൂക്ഷിച്ച് വയ്ക്കുന്നു.♥

26/10/2023

https://youtube.com/watch?v=kb-18NKD4Y8&si=qIg4ILKu8NPBrKR4

First Holy Communion of Christo

20/10/2023

https://youtube.com/watch?v=xRcrBDzlz_w&si=ihmS566tBDUVdt0t

ഇന്നലെകള്‍ ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

15/10/2023

https://youtube.com/watch?v=B3H0EIVXOps&si=7tkI_ylJisSnfVUs

Price Training Programme of Economics and Statistics Dept@ Thiruvananthapuram.From 10.10.2023 To 12.10.2023 , ,ഓരോ കണ്ട് മുട്ടലു...

14/10/2023

https://youtube.com/shorts/3YhCibK571w?si=QbpvSw562EMIAJ5P

11/10/2023

https://youtube.com/shorts/Q0s6ijme2sI?si=6KBKsZ8_uhqmbjWV

, ,

03/10/2023

https://youtube.com/watch?v=8M85DQFNC3o&si=GxkEnAWK1seu0kAq

ഒരു തുലാമഴക്കാലത്തെ അവധി ദിവസം.

Freshers day

15/04/2023

ഇങ്ങനെ വേണം വിഷു ആശംസിക്കാന്‍. സന്തോഷം ബിച്ചൂട്ടാാ.....സ്നേഹം...... കൈനീട്ടം സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിച്ചൂട്ടോ. ഓരോ പച്ചക്കറിത്തൈ നട്ട് വിഷു ആഘോഷിച്ചോളൂ... ഒരു ക്രിസ്തുമസിനാണ് നമ്മള്‍ ഒരുപാട് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം കണ്ട് മുട്ടിയത്‌ ഇനി ഒരു വിഷുവിന് കണ്ട് മുട്ടാം. ഇന്‍ഷാ അളളാഹ്...

12/04/2023

മഷിത്തുള്ളികൾ പെയ്യുമ്പോൾ

ഹൊ! ആരിത്. .ൻറെ സബിയേച്ചി എന്നെക്കണ്ട് കൈ രണ്ടും നീട്ടി കെട്ടിപ്പിടിക്കാനാഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നു. ഇതൊരപൂർവ്വ ഭാഗ്യമാണ്., അയൽപ്പക്കക്കാരിയായിരുന്ന ബാല്യകാല സഖിയെ മേലുദ്യോഗസ്ഥയായി ലഭിക്കുക. ഞാൻ തിരുവനന്തപുരത്ത് നിന്ന് ട്രാൻസ്ഫർ ആയി തൊടുപുഴ ഓഫീസിൽ ജോയിൻ ചെയ്യാൻ വന്നപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ണിലുടക്കിയത് പേന പിടിച്ച കൈ താടിയിൽ താങ്ങി മേശമേൽ കൈമുട്ടൂന്നിയിരിക്കുന്ന സബിയേച്ചിയേയാണ്. ഞാൻ മാഡം എന്ന് വിളിക്കില്ലെന്ന് അപ്പോൾ തന്നെയോർത്തു.“സബിയേച്ചി..സബിയേച്ചി” എന്ന് വിളിച്ച് ആ പാവാടത്തുമ്പിൽ തൂങ്ങി‘പിൻ’ ൽ ഉടക്കി നിർത്തിയിരുന്ന ആ പാവാടയെ പിന്ന് പൊട്ടിച്ച് താഴേക്കൂർത്തിയിട്ട് എത്രയോ തവണ ഞാൻ കയ്യിൽ നുള്ള് വാങ്ങിച്ചിരിക്കുന്നു. ജീവിതയാത്രകൾ ഞങ്ങളെ ഇഴപിരിച്ചിട്ട് എത്രയോ കാലങ്ങളായി.

ഇതിനോടകം എത്രയോ പേനകൾ ഞാൻ കണ്ടിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ സബിയേച്ചിയുടെ ഈ ഇരുപ്പിൽ താടിയ്ക്ക് കീഴിലെ ആ പേന എന്നെ കാലങ്ങൾക്ക് പിന്നിലേക്ക് കൈ പിടിച്ച് നടത്തുകയാണ്. ചില കാഴ്ചകൾ, വാസനകൾ, സാന്നിധ്യങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്. ചിലത് ആനന്ദങ്ങളുടെ തിരമാലകളായി നമ്മെ കോരിയെടുത്ത് അമ്മാനമാടും. ചിലത് നമ്മെ ചുഴറ്റിയെടുത്ത് ദുഖങ്ങളുടെ നിലയില്ലാക്കയങ്ങളിലേക്ക് ഊളിയിടീച്ച് കൊണ്ടുപോകും. ചില മുറുക്കിത്തുപ്പലുകൾ കാണുമ്പോൾ, വാസനിക്കുമ്പോൾ കൊങ്ങിണിപ്പൂവിൻറെ മണം മൂക്കിലേക്കോടിയെത്തും. കൊങ്ങിണി ഇലയുടെ പരുപരുപ്പ് അണ്ണാക്കിൽ കിരുകിരുക്കും. ചൂണ്ടാണിവിരലിനും നടുവിരലിനുമിടയിൽ നിന്നും ചോപ്പുള്ള ചാറ് ‘ത്ഭൂ..’ന്നൊരൊച്ചയോടെ നീട്ടിത്തെറിക്കും. ഞാനാകട്ടെ ബാല്യത്തിൻറെ പെറ്റിക്കോട്ടും ധരിച്ച് നിൽക്കുകയാകുമപ്പോൾ.

ഒന്നരക്കിലോമീറ്ററാണ് വീട്ടിൽ നിന്നും സ്ക്കൂളിലേക്കുണ്ടായിരുന്നത്. സബിയേച്ചിയും ഞാനും തൊണ്ടിപ്പറമ്പിലെ ജോജിയും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു സ്ക്കൂളിലേക്ക് നടന്നിരുന്നത്. എന്നും ബസ്കൂലി പത്ത് പൈസ കൊടുക്കാനില്ലാതിരുന്ന ഞങ്ങൾ ബസിൽ പോകുന്ന കുട്ടികളെ കണ്ട് കൊതിച്ചു നിന്നിരുന്നു. സ്ക്കൂൾ വാതിൽക്കൽ നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ബസിൻറെ പിറകിൽ സബിയേച്ചി എൻറേയും, ജോജീടേയും, സബിയേച്ചിയുടേയും പേരെഴുതിയിടുമായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ബസ് ദൂരേക്ക് പോകുമ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ പേര് ബസിൻറെ പിറകിൽ അള്ളിപ്പിടിച്ച് യാത്ര ചെയ്യുന്നത് കണ്ട് ഞങ്ങൾ നിർവൃതിയടഞ്ഞു.

അങ്ങനെയിരിക്കെയാണ് എനിക്ക് ബസിൽ യാത്ര ചെയ്യാനുളള ഭാഗ്യമുണ്ടായത്. അതും സബിയേച്ചിയുടെ അമ്മച്ചിയുടെ കനിവിൽ. മൺകുടുക്കയുടെ ഇത്തിരിപ്പിളർന്ന വായിലേക്ക് ഈർക്കിലി കടത്തി അമ്മച്ചി കിള്ളിയെടുത്തത് നാല് പത്ത് പൈസാ തുട്ടുകൾ. രണ്ടെണ്ണം സബിയേച്ചിക്കുളളത്. രണ്ടെണ്ണം സബിയേച്ചിക്ക് കൂട്ടായി ഞാൻ സബിയേച്ചിയോടൊപ്പം ബസിൽ യാത്ര ചെയ്യാനുളളത്. അതിൻറെ വകുപ്പ് സബിയേച്ചിയുടെ കാലിലെ ചൊറിയും. സബിയേച്ചി അഞ്ചാംക്ളാസിലും ഞാൻ രണ്ടാം ക്ളാസിലുമാണ് പഠിച്ചിരുന്നത്. സബിയേച്ചി എന്നും നഗ്ന പാദയായിരുന്നു. ചെരിപ്പില്ല. എനിയ്ക്ക് ചെരിപ്പുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഞാനും സബിതേച്ചിയേപ്പോലെ ചെരിപ്പിടാതെയാണ് നടന്നിരുന്നത്. സബിയേച്ചിയുടെ കാലിലെ ചൊറി ചേന ചെത്തിയത് പോലെ എപ്പോഴും വെള്ളം കിനിഞ്ഞിരിക്കും. അതിൽ കൂവനീച്ചകൾ വന്നിരിക്കുമ്പോൾ സബിയേച്ചി കാല് പൊക്കിയമർത്തിച്ചവിട്ടിയവരെ ഓടിക്കും. ഈ ചൊറിയും വെച്ച് ഒന്നരക്കിലോമീറ്റർ ഞൊണ്ടി നടക്കുന്നത് കാണാൻ വയ്യാത്തത് കൊണ്ടാണ് അമ്മച്ചി ഞങ്ങൾക്ക് വണ്ടിക്കൂലി തന്നത്. ആദ്യമായിട്ട് എനിക്ക് സബിയേച്ചിയുടെ ചൊറിയോട് വല്ലാത്ത സ്നേഹം തോന്നി. സബിയേച്ചിയ്ക്ക് വേദനിക്കുന്നതെനിക്കൊരു പ്രശ്നമായി തോന്നിയില്ല. ഞാൻ സബിയേച്ചിയറിയാതെ പ്രാർത്ഥിച്ചു.“ഈ ചൊറി പൊറുക്കാതിരിക്കണേ. അമ്മച്ചിയ്ക്കെന്നും ഞങ്ങൾക്ക് വണ്ടിക്കൂലി തരാൻ തോന്നിക്കണേ.”

വണ്ടിയാത്രയെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ഹരം കൊണ്ടപ്പോഴും സംഭ്രമത്തിന് കുറവൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. സബിയേച്ചി ആദ്യം കയറിയാൽ എന്നെക്കയറ്റാതെ വണ്ടിവിട്ടാലോ. ഞാൻ ആദ്യം കയറിയാൽ സബിയേച്ചിയെക്കയറ്റാതെ വണ്ടി വിട്ടാലോ. ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും കൈകോർത്ത് പിടിച്ച് ഒരുമിച്ച് വണ്ടിയിൽ കയറി പ്രശ്നം പരിഹരിച്ചു. പിന്നാലെ കയറിയ അമ്മാമ്മ ഞങ്ങളെ ചീത്ത പറഞ്ഞു. അഹമ്മതി അല്ലാതെന്ത് കേറാനുളളവരെക്കേറ്റാതെ വാതിലടച്ച് പിള്ളേര് നിക്കാ..നല്ല പടിത്തം പടിച്ചേക്കണതാ..ഞങ്ങൾക്ക് കോർത്ത കൈ വിടാൻ പേടിയായി. പൊക്കമില്ലാത്ത ഞങ്ങൾക്ക് മുകളിലെ കമ്പിയിൽ പോയിട്ട് എവിടെ പിടിക്കണമെന്ന് ഒരെത്തും പിടിയുമില്ല. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ തമ്മിൽ അളളിപ്പിടിച്ച് ബാലൻസ് ചെയ്ത് ബസിനുളളിൽ ഒരു നൃത്തം രൂപം കൊണ്ടു. സബിയേച്ചിയുടെ ചൊറിയുടെ പരിരക്ഷ ഇരുപത് പൈസ സ്വന്തമാക്കിയ എൻറേയും ബാദ്ധ്യതയായത്കൊണ്ട് ഞാൻ കൂടുതൽ ജാഗരൂകയായി. സൈഡ് സീറ്റിലെ കമ്പിയിൽ പിടിച്ച് സബിയേച്ചിയെ വലിച്ചടുപ്പിച്ച് ഞാൻ നിന്നു. (നിൽക്കുന്നത് പോലെ ഭാവിച്ചു.) ഇരുപത് പൈസ മാത്രമായിരുന്നില്ല സബിയേച്ചിയോടൊപ്പം യാത്ര ചെയ്യുന്നതിനുളള എൻറെ കൂലി. എൻറെ പേനയിലൊഴിക്കാനുളള മഷികൂടി അമ്മച്ചിയറിയാതെ സബിയേച്ചി എനിക്ക് വാഗ്ദാനം ചെയ്തിരുന്നു. അതിൽ എനിക്കൊട്ടുന്നുമായിരുന്നില്ല സന്തോഷം. കാരണം മിനി തോമസിൻറെ കയ്യിൽ നിന്ന് മിനിഞ്ഞാന്ന് മൂന്ന് തുളളി മഷിയാണ് ഞാൻ കടം വാങ്ങിയിരുന്നത്. ആ കടം വീട്ടാനുളള മാർഗ്ഗത്തെയാണ് ബസിൽ മറിഞ്ഞ് വീഴാതെ ഈ രണ്ടാം ക്ളാസുകാരി സംരക്ഷിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നത്. കനത്ത ജീവിത യാത്രാഭാരം. ഒരു കയ്യിൽ പ്ളാസ്റ്റിക്കിൽ നെയ്ത ബാഗ്. മറുകയ്യിൽ സബിയേച്ചിയെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് ഞാൻ നിന്നു. കാഴ്ചക്കാർക്ക് സബിയേച്ചി എന്നെയാണ് ചേർത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നലുണ്ടായേക്കാം. അഞ്ചാം ക്ളാസുകാരിയേയും, രണ്ടാം ക്ളാസുകാരിയേയും താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ സമൂഹത്തിലുണ്ടാകുന്ന സ്വാഭാവികമായ വീക്ഷണകോണാണത്. തെറ്റ് പറയേണ്ടതില്ല. എന്തായാലും എവറസ്റ്റിൻറെ നെറുകയിൽ എഡ്മണ്ട് ഹിലാരി ആദ്യമായി കാലുകുത്തിയപ്പോഴുണ്ടായ അഭിമാന നിമിഷങ്ങൾ ഉൾകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ബസിൽ നിന്നത്. ആളുകളുടെ ചെറിയ വിടവുകളിലൂടെ വെളിയിൽ ഓടിമറയുന്ന മരങ്ങളും വീടുകളും ഞങ്ങൾ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.

ക്ളാസിലേക്ക് കയറുന്നതിന് മുന്ന് കൊടിമരച്ചുവട്ടിലിരുന്ന് രണ്ടാമത്തെ വാഗ്ദാനം നിറവേറ്റാനായി സബിയേച്ചി ബാഗ് തുറന്നു. ബാഗിൽ നിന്നും ഒരു കുപ്പി പുറത്തെടുത്ത് എൻറെ പേന തുറക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഞാൻ എൻറെ പ്ളാസ്റ്റിക് ബാഗ് തുറന്ന് പേന പുറത്തെടുത്തു. ഇത് ഞാൻ ക്ളാസിൽ എഴുതാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന പേനയല്ല. എൻറെ ഇത്ത്ത്തായുടെ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട പേനയാണ്. പൂമ്പാറ്റയിലെ മോട്ടു മുയലിനെ കപീഷിനരികിൽ വഴി തെറ്റിക്കാതെ എത്തിക്കാൻ വഴി കണ്ട് പിടിച്ചു കൊടുക്കാനുളള പേനയാണിത്. സ്ളേറ്റും കല്ല്പെൻസിലുമായിരുന്നു എൻറെ എഴുത്തുപകരണങ്ങൾ. സബിയേച്ചിയുടെ മഷിക്കുപ്പി കണ്ട് ഞാൻ വാ പിളർന്നു. ക്യാമൽ കുപ്പിയോ, ബ്രിൽ കുപ്പിയോ അല്ലിത്. കോർക്ക് കൊണ്ടടച്ച ഔൺസ് കുപ്പി. കറുപ്പും, നീലയും മഷിയുമല്ലിത്. നല്ല ഭംഗിയുളള വയലറ്റ് നിറത്തിലുളള മഷി. തുളളിക്കണക്കിനല്ല സബിയേച്ചി എനിക്ക് മഷി തന്നത്. ഞാൻ ആഹ്ളാദം കൊണ്ടതിനോടൊപ്പം ഭയക്കുകയും ചെയ്തു. തിരികെ ചോദിച്ചാൽ ഇത്തരത്തിലുളള വയലറ്റ് മഷി ഞാനെവിടുന്നൊപ്പിക്കും. ആ ചോദ്യ ചിഹ്നത്തിൻറെ മുന വളഞ്ഞ് വന്ന് എൻറെ മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ മുട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിക്കുക തന്നെ ചെയ്തു.

“സബിയേച്ചിക്കെവിടുന്നാ ഇത്രേം വയലറ്റ് മഷ പാപ്പൻ പേർഷ്യേന്ന് കൊണ്ടോന്നതാ.?”

“ഇന്നലെ അമ്മച്ചി എനിയ്ക്ക് ഗവമ്മെൻറാശൂത്രീന്ന് ചൊറിയ്ക്ക് വാങ്ങിയ മരുന്നായിത്.”

ശ്ശൊ! എനിക്കും ചൊറി വരാൻ കൊതിയായി.

ജനഗണമന കേട്ടപ്പൊ എന്തിനാ ഇത്രേം ജയഹേ അവസാനം കൊണ്ട് വന്ന് വെച്ചതെന്ന് തോന്നിപ്പോയി. എന്നും കയറുന്ന കുട്ടികളേയും കൊണ്ട് ബസ് ഞങ്ങളെ കയറ്റാതെ പോകുമോ എന്ന അങ്കലാപ്പായിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ. ബസിലേക്കോടിക്കയറിയപ്പോൾ മുതൽ ഞങ്ങൾ മുതിർന്നവരായി മാറി. രക്ഷിതാക്കളെക്കൂടാതെയുളള ഞങ്ങളുടെ കന്നിയാത്രയല്ലിത്. ഞങ്ങൾ അനുഭവ സമ്പത്തുളളവരാണ്. ഞങ്ങൾ തിക്കിത്തിരക്കി മുന്നിലേക്കെത്താൻ വെമ്പി. മരങ്ങളും, വീടുകളും കാലില്ലാതെയോടുന്നത് കാണണം.

കണ്ട് കണ്ട് വീടെത്താറായപ്പോൾ ഞാൻ സബിയേച്ചിയുടെ കാതിൽ മന്ത്രിച്ചു. “നമുക്ക് നമ്മുടെ സ്റ്റോപ്പിലിറങ്ങാതെ കുറേക്കൂടിപ്പോയാലോ.?”സബിയേച്ചിക്കും സന്തോഷമായി. ആ സന്തോഷം കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ വീണ്ടും വിജുഗീഷുവായി. ഇരുപത് പൈസയ്ക്ക് എന്നെ കൂട്ടിന് കൂട്ടിയാലെന്താ ഞാനെത്ര രൂപയ്ക്കുളള സന്തോഷമാണ് തരുന്നതെന്ന ഭാവത്തിൽ ഞാൻ പുറം കാഴ്ചകൾ കണ്ട് നിന്നു. അപ്പോൾ ജോജിക്ക് കൂടി ഒരു പത്ത് പൈസ ഒക്കാതിരുന്നതിൽ എനിക്ക് സങ്കടം വന്നു.

സബിയേച്ചിയുടെ അമ്മച്ചി റോഡരുകിലെ വീട്ട് വരാന്തയിൽ നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് ഒച്ച് പുറംതോടിലേക്ക് തലവലിക്കുന്നത് പോലെ സബിയേച്ചി തലവലിച്ച് പിറകോട്ടാക്കി നിന്നു. അടുത്ത സ്റ്റോപ്പിൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങി. ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരാവലാതി. ഏത് സൈഡിലൂടെ നടക്കണം. ബസ് പോയതിൻറെ വിപരീത ദിശയിൽ ഞങ്ങൾ നടന്നു. വീട് കണ്ടാലറിയാമല്ലോ എന്നൊരാശ്വാസത്തിൽ മുന്നോട്ട് നടന്നു. സബിയേച്ചി കാല് വേദനിച്ചിട്ട് മുഖം ചുളിച്ച് ഞൊണ്ടി ഞൊണ്ടിയാണ് നടക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെ നടക്കാതിരിക്കാനാണ് ബസ് കൂലി നൽകിയതെന്ന് ഞങ്ങൾ മറന്നിരുന്നു. ഞങ്ങൾ നടന്ന് വരുന്നത് ദൂരെ നിന്ന് കണ്ട അമ്മച്ചിയുടെ മുഖം ക്രുദ്ധമാകുന്നതറിഞ്ഞ ഞാൻ സബിയേച്ചിയുടെ വിട്ട് മുറ്റത്തൂടെ കൊന്നവേലി അകത്തി എൻറെ വീട്ടിലേക്കോടിക്കയറി. കൊന്നവേലിയ്ക്കരികിലേക്ക് ഓടി വരുന്ന അമ്മച്ചി എൻറെ പിന്നാലെയാണെന്ന് ഞാൻ ഭയന്നത് വെറുതെയായി. അമ്മച്ചി കൊന്നയുടെ കമ്പ് ഒടിച്ചെടുത്ത് സബിയേച്ചിയ്ക്ക് നേരേ പായുന്നത് ഞാൻ തിണ്ണയിൽ നിന്ന് കണ്ടു. “നിനക്ക് കുടുക്കേ കിടന്ന കാശെടുത്ത് തന്നതിതിനാരുന്നോടീ…പിളേളരല്ലേ.. വല്ലോം രണ്ടക്ഷരം പടിക്കട്ട്...നടന്ന് വല്ലാണ്ടാകണ്ടല്ലോന്ന് കരുതീപ്പം.....അവള് സർക്കീട്ടടിക്കാൻ പോയേക്കണു..ഞൊണ്ടി..ഞൊണ്ടി.”.

ആ സബിയേച്ചിയാണ് എൻറെ മുന്നിൽ പേനയും പിടിച്ചങ്ങ് നിൽക്കുന്നത്. ചൊറിയ്ക്കുളള വയലറ്റ് മരുന്ന് എൻറെ പേനയിൽ ഇറ്റിച്ചൊഴിച്ചത് പോലെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീരിറ്റിച്ച് എന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചപ്പോൾ..ഞാനും വിങ്ങിപ്പൊട്ടിപ്പോയി. “സബിതാ മാഡം..”

നസീമ നസീര്‍ (തുമ്പി.)

23/03/2023

മരം കയറാനും പഠിച്ചു.

05/03/2023

28/02/2023

https://youtu.be/Iq-f-71IklY

# thumbyskyvlog

15/02/2023

വാലന്‍റൈസ്ഡേ..

പുല്‍നാമ്പുകളില്‍ തെരുപ്പിടിച്ചവള്‍ ‍ പുല്‍ത്തകിടിയില്‍‍ കമിഴ്ന്ന് കിടന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ ഒഴുകി നീങ്ങുന്ന മേഘങ്ങള്‍ക്കകമ്പടി പോവുകയാണ്. അങ്ങനെയേ ആകാവൂ എന്നവള്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. അവള്‍ക്ക് ആ നോട്ടം നേരിടാന്‍‍ കഴിയാത്തത്കൊണ്ടാണ്. ഇടയ്ക്കെങ്കിലും ആ നോട്ടം പാറിവീഴുമ്പോള്‍ സൂര്യകിരണങ്ങളേറ്റിട്ടെന്നവണ്ണം അവള്‍ മിഴികള്‍ ചിമ്മിയടച്ച്പോകുന്നു. പരവശമായ പ്രണയമാണ് ആ മിഴിച്ചെപ്പില്‍ അവള്‍‍ ഒളിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്. പറയാന്‍ കരുതുന്ന വാക്കുകളോരോന്നും ചുണ്ടിന്‍‍ പിളര്‍പ്പില്‍‍ വിറകൊള്ളുന്നു. ആ വിറയല്‍ അവളുടെ വിരല്‍തുമ്പില്‍ നിന്നും അടരാത്ത സ്പര്‍‍ശമാണ്.

അവരുടെ മൌനങ്ങള്‍ക്കിടയിലും തീക്ഷ്ണമായ പ്രണയോച്ഛ്വാസങ്ങള്‍ അലയടിക്കുകയാണ്. അവന്റെ മുടിയിഴകളെ തഴുകി വരുന്ന കാറ്റാണ് അവളുടെ നെറ്റിയില്‍ ചുംബിച്ചതെന്ന് അവള്‍ സന്ദേഹിക്കുന്നു. അവന്റെ കവിതയുണരുന്ന അധരങ്ങളില്‍ നിന്നും ഇറുത്തെടുത്ത നനവാണ്, ആ ചെറുകാറ്റ് അവളുടെ അല്‍‍പ്പം അകന്ന ചുണ്ടുകള്‍‍ക്കിടയിലേക്കിറ്റിച്ചിറക്കിയത്. അവളുടെ കൈവിരലുകള്‍ക്കിടയിലെ പുല്‍നാമ്പുകള്‍ ചാഞ്ഞുറങ്ങിയത് അവള്‍‍ അവന്റെ കാറ്റിലിളകിയ മുടിയിഴകളെ തഴുകി തലോടിയപ്പോഴാണ്.

നെഞ്ചിലൂടെ അരിച്ചുനടന്ന കൈവിരലുകളുടെ പരതല്‍ ചിലയിടങ്ങളില്‍ അമര്‍ന്നപ്പോള്‍
ജോണ്‍ വികാരപാരവശ്യത്തോടെ അവളെ കിടക്കയില്‍ നിന്നും നെഞ്ചിലേക്ക് വലിച്ചിട്ടു.

“ഛെ”..അവള്‍‍ കുതറിമാറി. പാവനമായ സ്നേഹത്തിനിടയില്‍‍ മ്ളേച്ഛമായ സ്പര്‍‍ശം അവള്‍ക്ക് വികലമായി അനുഭവപ്പെട്ടു. “ ഈ ജോച്ചായന്‍‍ എല്ലാം നശിപ്പിച്ചു.”

“എന്ത്..? നീയല്ലെ എല്ലാത്തിനും തുടക്കമിട്ടത്?”. ജോണിന്റെ സ്വരത്തില്‍ കാലുഷ്യം കലര്‍‍ന്നിരുന്നു.

“ഞാന്‍ ഒരു കവിയേയും കഥാകാരിയേയും ഒരുമിച്ചു കാണുകയായിരുന്നു”.

ജോണ്‍ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.” ഈ കിടപ്പറയിലേക്കെത്തുമ്പോള്‍‍ നീ നിന്റെ കഥാപാത്രങ്ങളെ എറിഞ്ഞുടച്ചേ ഇവിടെക്കയറാവൂ എന്ന് ഞാന്‍‍ പലതവണ ആവര്‍ത്തിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. നിന്റെ കവിയാകാന്‍ എന്നെക്കൊണ്ടാകില്ല. ഇപ്പൊ, ആ വിരലുകള്‍ എന്റെ നെഞ്ചിലൂടിഴഞ്ഞുനടന്നപ്പൊ ഏത് കഥാപാത്രത്തെയാ‍ നീയവിടെ ജനിപ്പിച്ചത്?”.

റോഷ്നിയുടെ മിഴികളില്‍ ഭയം ചേക്കേറി. സ്വയമറിയാതെ ഞാന്‍‍ കഥാപാത്രമായി മാറിപ്പോയോ?. കഥ മെനയുകയായിരുന്നെന്ന് സത്യസന്ധമായി പറയരുതായിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം സുബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നോ?. ഒരുനിമിഷമല്ല, പലപ്പോഴും സ്ഥലകാലങ്ങള്‍ ഞാന്‍‍ മറക്കുന്നു.

“ജോച്ചായാ…” അവള്‍ സമരസപ്പെടാനായി കൈകള്‍ ജോണിന് മേലെ ചുറ്റിവരിഞ്ഞു.

“പോ.. നീ ആ കവിയുടെ കൂടെപ്പോ..” ജോണ്‍ ശക്തിയായി അവളെ കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞ് കിടക്കയില്‍ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു.

റോഷ്നി ഒരു വിങ്ങലോടെ തിരിഞ്ഞ് കിടന്നെങ്കിലും , രാത്രി വൈകവേ ഇരുട്ടില്‍ ആരും കാണില്ലെന്ന വിശ്വാസത്തോടെ മനസ്സിനെ വീണ്ടും ആ പുല്‍‍ത്തകിടിയിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. അവിടെ ഗൌതംഛന്ദ് എന്ന കവിയും റോഷ്നിജോണ്‍‍ എന്ന കഥാകാരിയും ഒരു കവിതയുടെ നാല്‍ വരികള്‍‍ ഇഴപിരിക്കുകയായിരുന്നു.

ആകാശമുറ്റത്തെ മേഘപ്പന്തലില്‍
മിന്നലുകള്‍ ഇഴകൊര്‍ത്തൊരു
മാലചാര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ നീ ഉരുകി
യൊലിച്ചൊരു പ്രളയമായതും...

**********************************************************************************************************
റോഷ്നി 10.10 ആയപ്പോള്‍‍ തന്നെ ഓഫീസിലെത്തി. ധൃതിയില്‍ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഓണ്‍ ചെയ്തു. മാര്‍ച്ച് മാസത്തിന് മുന്നോടിയായി തീര്‍പ്പാക്കേണ്ട ഫയലുകളുടെ കുരുക്കഴിക്കുന്നതോര്‍‍ത്തപ്പോള്‍‍ തന്നെ ഒരു ജീവിതവിരക്തി വന്നത്പോലെ. കണക്കുകളുടെ ലോകത്തിന് കാവ്യാത്മകത വരില്ലെന്നറിയാം. ഹയര്‍‍ ഓഫീസുകളില്‍ നിന്നുള്ള അര്‍‍ജന്റ് കോളുകളിലെ മടുപ്പിക്കുന്ന ധൃതികൂട്ടലില്‍‍ ഒരു ഫയലും പൂര്‍‍ണ്ണത പ്രാപിക്കുന്നില്ല. ഒന്നു മുക്കാല്‍‍ ഭാഗമെത്തിക്കുമ്പോഴായിരിക്കും മറ്റൊരു കോള്‍‍; മറ്റൊരു ഫയലിന്റെ അടിയന്തിരാവസ്ഥ വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്. അപ്പോള്‍‍ അതും പൂര്‍‍ത്തിയാക്കാതെ മറ്റൊന്നിലേക്ക്. മനസ്സിന്‍ ഒരിക്കലും തെളിയാന്‍ കഴിയുന്നേയില്ല.

അവള്‍‍ ഫേസ്ബുക്ക് പേജ് തുറന്നു. മെസേജുകള്‍‍ ഇന്‍‍ബോക്സിലുണ്ട്. കണ്ണട ചാര്‍‍ത്തിയ ഗൌതംഛന്ദ്. “എടീ…വായിച്ചൊന്ന് പറയണേ.”

എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ ഞാന്‍ കാറ്റിന് നല്‍കുന്നു
എന്റെ പ്രണയിനിയുടെ ചാരെ നീയണയണം
ആ അധരങ്ങളിലെ മന്ദസ്മേരം നിന്റെ
ചിറകുകളാല്‍ തഴുകിയെടുക്കണം.

തീര്‍ച്ചയായും ഞാന്‍‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകാം നിന്റെ വരികള്‍‍ ഞാന്‍‍ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന്. ആത്മാവിനെ അനന്തതയിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തുന്ന അനുഭൂതുയുതിര്‍‍ക്കുവാന്‍‍ കഴിവുള്ള വരികളെന്ന്. പക്ഷെ എന്ത് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലാണ് നീയെന്നെ എടീ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്?!. ചുറ്റിലും ബഹുമാനപുരസ്സരമുള്ള വിളികള്‍‍ക്കിടയില്‍. ആരെന്നോ എന്തെന്നോ അറിയാത്ത ഒരാള്‍‍ ഫേസ്ബുക്ക് പരിചയത്തിലൂടെ എടീ എന്ന് വിളിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്തൊരു ധാര്‍ഷ്ട്യം?!
അവള്‍ മറുപടികുത്തിക്കുറിച്ചു.

‘തിരക്കാണ്. പിന്നീട് വായിക്കുന്നതാണ്’.’
പക്ഷെ അവള്‍ തിരക്കുകള്‍‍ മറന്നു. വരികള്‍ക്കിടയിലൂടെ ചികഞ്ഞ് മാന്തി നടന്നു
'തിരക്കാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോഴും മറ്റെന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചുകൂടായിരുന്നോ? നിനക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നൈല്ലേ ഞാനിന്നലെ ജോച്ചായന്റെ വഴക്ക് കേട്ടത്. ‘എടീ’ എന്നുള്ള വിളികേള്‍‍ക്കാനാ‍യിരുന്നില്ലേ ഞാനിന്നലെ പുല്‍‍ത്തകിടിയില്‍‍ വന്നത്. '

നോട്ടിഫിക്കേഷന്‍ തുറന്നു. “ അതാ ഗൌതം ഛന്ദിന്റെ സ്റ്റാറ്റസ്;
“തിരക്കുകള്‍ യാത്രകളാണ് പ്രണയ പൂര്‍‍ത്തീകരണത്തിലേക്കുള്ള തടസ്സ മാര്‍‍ഗ്ഗങ്ങളെ തുടച്ചുനീക്കാനുള്ള യാത്രകള്‍”. ഇപ്പോള്‍‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്തത്.

സ്റ്റാറ്റസിന്‍ താഴെയുള്ള ലൈക്ക് അവള്‍‍ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു. ഹും!..ഞാനെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ അപ്പോള്‍ തന്നെ പ്രതികരിക്കാന്‍‍ ഇയാളാര്? എത്രയോ ആയിരങ്ങള്‍ക്കിയാള്‍ പ്രതികരിക്കുന്നുണ്ടാകാം!.
അതാ വീണ്ടും മെസേജ്; “ ഓഫീസിലല്ലേ തിരക്ക്. ഓഫീസ് ടൈം കഴിയുമ്പോള്‍ വിളിച്ചോളാം. ആ നമ്പര്‍‍ ഒന്ന് തരൂ”

ഉടന്‍‍ കീബോര്‍‍ഡില്‍ സോറി അമര്‍ന്നു. എല്ലാ മാസങ്ങളിലും ഓരോതവണയെങ്കിലും ആവര്‍‍ത്തിക്കാറുള്ള കലഹങ്ങള്‍‍ കണ്മുന്നില്‍‍ തീപ്പൊരികത്തി.

പൊസസ്സീവ്നസ്സിന്റെ ഗിരിശൃംഗത്തില്‍ വ്യാപരിക്കുന്ന ജോച്ചായന്‍. കല്ല്യാണത്തിന്‍ മുന്‍പ് എന്നെ മറ്റൊരാള്‍‍ പെണ്ണ് കാണാന്‍ വന്നകാര്യം പറഞ്ഞൊരുനാള്‍ ഒറ്റ അലര്‍‍ച്ചയായിരുന്നു. ദേഷ്യം ഇരമ്പിയാര്‍‍ത്ത ചുവന്ന കണ്ണുകള്‍‍ക്കുമുന്നില്‍ അന്നെന്റെ കണ്ണ് കലങ്ങി. പിന്നെപ്പോഴോ പറഞ്ഞു; ഒരു നിമിഷമെങ്കില്‍‍ ഒരു നിമിഷം പോലും നീ മ്റ്റൊരാണിന്റേയും മുന്നില്‍‍ അവര്‍‍ക്ക് കാണത്തക്ക രീതിയില്‍ നിന്നെന്ന് ഓര്‍‍ക്കാന്‍‍ കൂടി എനിക്ക് വയ്യ. അത്രമാത്രം നീ എന്റേത് മാത്രമായിരിക്കണമെന്ന് ഞന്‍‍ കരുതുന്നു. പിന്നെയെത്രയോ അലര്‍‍ച്ചകള്‍‍. ഞാന്‍‍ ചുറ്റോട് ചുറ്റും നോക്കാതെയായി. എന്റെ ലോകം ഹ്രസ്വമായി.
*************************************************************************************************************************
(ഇന്ന് ഞായര്‍)‍. റോഷ്നിജോണ്‍‍ ഓണ്‍ലൈനില്‍ കഥ എഴുത്ത് തുടരുകയാണ്.

നീയെനിക്കൊരു സാഗരമാകണം
തിരമാലകളായെന്നെ ചുംബിച്ചുണര്‍ത്തണം
എനിക്ക് നിന്നില്‍ ആഴ്ന്നാഴ്ന്നിറങ്ങണം
പിന്നെ അലിഞ്ഞലിഞ്ഞില്ലാതാകണം.

ഗൌതംഛന്ദിന്റെ വരികളില്‍‍ മിഴിനട്ട് ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ ഗൌതംഛന്ദിന്റെ കയ്യില്‍‍ വിരല്‍‍കോര്‍‍ത്ത് ആ കടല്‍‍പ്പരപ്പിലൂടെ നടക്കുകയായിരുന്നു…………

‘റോഷ്നീ…ചോറെടുത്ത് വെക്ക് .” കനം പൂണ്ട ശബ്ദം. (ഇവിടെ കഥ മുറിയുന്നു).

“ജോച്ചായനെടുത്ത് കഴിക്കെന്നേ..”.
“ഹും..ഞാനെടുത്ത് കഴിക്കണമല്ലേ. നിനക്കീ കുന്ത്രാണ്ടത്തിന്റെ മുന്നീന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ വയ്യാ..?”

കത്തിക്കാളുന്ന കോപം. ഇന്ന് ജോച്ചായന്‍ ദേഷ്യത്തിലാണ്. എഴുത്ത് തുടരാനാകാതെ റോഷ്നി ഭയന്നെഴുന്നേറ്റു.

ഇത് തനിയെ എടുത്ത് കഴിക്കാന്‍ വയ്യാത്തത് കൊണ്ടല്ല. എന്റെ എഴുത്ത് സഹിക്കാന്‍ പറ്റാത്തത്കൊണ്ടാണ്. ഞാന്‍ എഴുതുന്നതോ ആ എഴുത്ത് വായിച്ച് മറ്റുള്ളവര്‍‍ അഭിപ്രായം പറയുന്നതോ ഒട്ടും സഹിക്കാമ്പറ്റുന്നില്ല. അത്ര തന്നേ.

‘ഞാന്‍‍ ഇവിടെ ഇല്ലാത്തപ്പൊ ജോച്ചായന്‍‍ തനിയെ അല്ലെ എടുത്ത് കഴിക്കുന്നത്?”

“അതിന് നീയിപ്പൊ ഇവിടെ ഉണ്ടല്ലോ”?

“ ഞാന്‍‍ വെറുതെ ഇരിക്ക്യല്ലല്ലോ?”

“പിന്നെ നീ മലമറിക്കയല്ലേ”?

റോഷ്നിക്ക് നിയന്ത്രിക്കാന്‍‍ കഴിഞ്ഞില്ല.

“ജോച്ചായന്റെ സൂക്കേട് എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്. ഞാന്‍ ഇതെഴുതുന്നത് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. ആരു വായിക്കുന്നതും സഹിക്കാമ്പറ്റണില്ല. കഴിഞ്ഞ ദിവസം അപ്പുറത്തെ ശിവനുണ്ണി പറഞ്ഞു. എന്റെ സുല്‍‍ത്താനേ അങ്ങ് ദൂരെയുള്ള കുളത്തിന്റെ അപ്പുറം ഉപേക്ഷിച്ചത് ജോച്ചായന്‍‍ പറഞ്ഞിട്ടാണെന്ന്. എന്നിട്ട് എന്റെ മുന്നില്‍ എന്തൊരു നാടകം കളിയായിരുന്നു. അയ്യോ അതിനെ കാണാതെ പോയി…ഒളിച്ചോടിപ്പോയിക്കാണും, വണ്ടീടിച്ചുകാണും എന്നൊക്കെ. ഞാന്‍ അറിഞ്ഞില്ലാപ്പെട്ട് നടക്ക്വാരുന്നു.. എന്തിനാ ഈ ഭ്രാന്ത്..? വെറുതെ ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടിയെപ്പോലും ഞാന്‍ സ്നേഹത്തോടെ ഒന്ന് തലോടാനോ ഉമ്മ വെക്കാനോ പാടില്ലെന്ന് വെച്ചാ അത് ഭ്രാന്ത് തന്നെയാ…?

“എന്താടീ നീ പറഞ്ഞെ.എനിക്ക് ഭ്രാന്താന്നോ? ഇല്ലാത്തത് ഉണ്ടെന്ന് കുത്തിക്കുറിക്കുന്ന നിനക്കാണ്‍ ഭ്രാന്ത്. നീയിനിയിതില്‍ എഴുതുന്നതൊന്ന് കാണണം. ജോണ്‍‍ വര്‍‍ദ്ധിച്ച ദേഷ്യത്തോടെ മോഡം വലിച്ചേടുത്ത് തറയിലേക്കാഞ്ഞെറിഞ്ഞു.

റോഷ്നി നിസ്സഹായതയോടെ നോക്കിനിന്നു. ചിതറിത്തെറിച്ച്കിടന്ന് മോഡം പോലെ അവളുടെ വരികള്‍ കഥയ്ക്കുള്ളില്‍‍ സ്ഥാനം കണ്ടെത്താനാകാതെ ഉഴറി.
**********************************************************************************************************
ഓഫീസിലെത്തിയപ്പോഴും നിറയാനൊരുങ്ങുന്ന കണ്ണുകളെ റോഷ്നി ശാസിച്ചൊതുക്കി മടുത്തു. എല്ലാത്തിനോടും ദേഷ്യം തോന്നുന്നു. ചുറ്റിലും ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഫയലുകള്‍‍ വെറുതെ തുറന്നപടിവെച്ച് മന:സാന്നിദ്ധ്യം നഷ്ടപ്പെട്ട് റോഷ്നി ഇരുന്നു.

ലോകത്തില്‍ മുഴുവന്‍‍ പേരും വഴിത്തെറ്റിക്കാന്‍ പിറന്നവരാണെന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊള്ളട്ടെ. പക്ഷെ എന്നെ ഒരാളെ മാത്രം വിശ്വസിച്ചുകൂടെ. എന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെ മാനിക്കാ‍ത്ത പുലമ്പലുകള്‍‍ എനിക്കും സമ്മതിച്ചുകൊടുക്കാന്‍‍ വയ്യാതാകുന്നു.
എന്തിനാണിങ്ങനെ ഒരു തടവറ! എല്ലാത്തിനുമൊടുവിലുള്ള കുമ്പസാരത്തില്‍‍ എനിക്ക് കിട്ടുന്ന മറുപടി സ്നേഹംകൊണ്ടാണെന്നാണ്. ഇതാണ്‍ സ്നേഹമെങ്കില്‍ ഇത് സഹിച്ച് ഞാന്‍‍ മടുത്തു.

ഏത് പ്രവര്‍‍ത്തിയിലും സത്യസന്ധത പര്‍‍ണ്ണത നേടിയിരിക്കണമെന്നതായിരുന്നു എന്റെ മതം. ‘അല്ല,’ ‘അതെ’ എന്ന് പറയണമെങ്കില്‍ ‘അല്ല’ ‘അതെ’ എന്ന് പറയാനുള്ള സാഹചര്യം എന്നില്‍ വേണമെന്ന് ശഠിച്ചിരുന്നു ഞാന്‍‍. എന്നിട്ടും വിശ്വാസം നേടാന്‍‍ കഴിയുന്നില്ലെന്ന് വെച്ചാല്‍‍. എന്റെ ഭാവനകളും ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. മനസ്സിനേയും തടവിലിടാന്‍‍ ഞാന്‍‍ സമ്മതിക്കില്ല.

ജോച്ചായന്റെ ഇഷ്ടങ്ങള്‍‍ക്കെതിരായി എന്റെ വിരലൊന്നനങ്ങിയാല്‍‍ ലോകം ഇടിഞ്ഞുവീഴുമെന്ന് എന്റെ മന:സാക്ഷി വിചാരിച്ചിരുന്നു. റോഷ്നി പെട്ടെന്ന് കമ്പൂട്ടര്‍‍ ഓണാക്കി ഇന്റര്‍നെറ്റ് കണക്റ്റ് ചെയ്തു.

ഭൂമിയുടെ നനുത്ത ഹൃദയം തേടി
മുളപൊട്ടിയതെല്ലാം വേരുകളാഴ്ത്തി
ഇഴുകിച്ചേരും വരേയ്ക്കും
ഇറുകെ പുണര്‍ന്ന് പുണര്‍ന്ന്...

ഗൌതംഛന്ദിന്റെ വരികളെ ഒരു ചിത്രത്തിലാക്കി തന്റെ ഫോണ്‍ നമ്പറിന്റെ ചിലഭാഗങ്ങളും ചിത്രത്തില്‍ ഒളിപ്പിച്ച് ടൈം ലൈനില്‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്തു. എന്നിട്ട് ഒരു സംതൃപ്തിയോടെ തന്റെ സീറ്റിലേക്ക് ചാരി.
*************************************************************************************************************************
വീട്ടില്‍ സന്ധ്യാപ്രാര്‍‍ത്ഥനക്കിരുന്നപ്പോഴും കണ്ണുകള്‍‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി. എനിക്കെഴുതാതിരിക്കാനാകില്ല.

“ അമ്മച്ചീ..”

എന്താ കുമ്മച്ചിക്ക്?”

അമ്മച്ചിയെന്തിനാ വെറുതെ എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടണത്?.

വിളിക്കാതെ കാര്യമെന്താന്ന് വെച്ചാ പറ.

ഒന്നൂല്ല. മോളൂട്ടി മുഖം വീര്‍‍പ്പിച്ച് പോയപ്പോള്‍ കുറ്റബോധം തോന്നി.

ഉയര്‍‍ന്ന് കേട്ട ഹിന്ദി ഗാനവും തറയില്‍‍ പതിയുന്ന പാദചലനങ്ങളും അറിഞ്ഞപ്പോള്‍‍ അവളുടെ ക്ഷണത്തിന്റെ കാര്യം പിടികിട്ടി.

മോളൂ ഒരു ഫാസ്റ്റായുള്ള പാട്ട് ഇട്.

മോളൂട്ടിയുടെ മുഖം പ്രസന്നമായി. ഞാന്‍‍ അവള്‍ക്കൊപ്പം ത്ധടുലതാളങ്ങളോടെ ഒരു നൃത്തം ചെയ്തു. അപ്പോള്‍‍ എനിക്കും അത് അനിവാര്യമായിത്തോന്നി. മനസ്സിലെ കോപതാപങ്ങളെല്ലാം അമര്‍‍ത്തിച്ചവിട്ടി ഭൂമിയിലേക്ക് താഴ്ത്തിവിട്ട ആശ്വാസം.
*************************************************************************************************************************

ഗൌതംഛന്ദ് റോഷ്നിജോണിന്റെ ‍ കഥകളിലെ വരികള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഇഴഞ്ഞു.

“ഓരോ വിവാഹവാര്‍‍ഷികങ്ങളിലും എന്ത് പുതുമയുള്ള ഗിഫ്റ്റുകളാണെന്നോ അവള്‍‍ എനിക്ക് നല്‍‍കിയിരുന്നത്. എല്ലാം മഞ്ഞില്‍ തീര്‍‍ത്ത സ്നേഹോപഹാരങ്ങള്‍‍. അവസാനം തന്ന ഗിഫ്റ്റ് ഇപ്പോഴും എന്റെ കണ്മുന്നിലുണ്ട്. ഒരു വിളറിവെളുത്ത മഞ്ഞിന്‍ ഹൃദയം...
അകക്കണ്ണില്‍‍ ആ കാഴ്ച്ച ആസ്വദിച്ചെന്നവണ്ണം ഒരു നിമിഷം ഷെല്ല്യോവ്സ്ക്കി മൌനിയായപ്പോള്‍‍ ലിറ്റി കൌതുകം പൂണ്ടു. ഒട്ടൊരു അസൂയയോടെ ലിറ്റി കേട്ടിരുന്നു.
..മഞ്ഞിന്റെ സര്‍‍വ്വ ശൈത്യവും പേറിനില്‍‍ക്കുന്ന ആ പ്രാഭാതത്തില്‍ തണുത്തുറഞ്ഞ കൈകളാല്‍ , അനിര്‍‍വചനീയമായ ആനന്ദത്തോടെ ആ ഹിമഹൃദയം വെച്ചുനീട്ടുമ്പോള്‍‍ അവള്‍ ചുണ്ടില്‍‍ ചുമന്ന ചായം തേച്ചിരുന്നു. ആ ചായം തേച്ച ചുണ്ടുകള്‍‍ ആ മഞ്ഞിന്‍‍ ശില്‍‍പ്പത്തില്‍‍ ചേര്‍‍ത്തമര്‍‍ത്തിയപ്പോള്‍‍ ആ ചൂടേറ്റ് അതില്‍‍ നിന്നും ബാഷ്പകണങ്ങള്‍ ഉതിരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അവള്‍‍ അന്ന് എന്റെ ചുണ്ടില്‍‍ പച്ച ചായം തേച്ചു. എന്നിട്ട് ആ മഞ്ഞിന്‍‍ ഹൃദയത്തില്‍‍ അവളുടെ അധരം പതിഞ്ഞ ചുവപ്പിന്മേല്‍‍ ഒരു ചുംബനം അര്‍പ്പിക്കാന്‍ എന്നോടാവശ്യപ്പെട്ടു. ഞാന്‍ വിധേയത്വത്തോടെ അനുസരിച്ചു....

“ഞാന്‍ മറ്റൊരു ഗിഫ്റ്റാണ് തന്നിരുന്നതെങ്കില്‍ ഒരു കണ്ണേറ് കൊണ്ട്, അല്ലെങ്കില്‍ ഒറ്റ ദിവസത്തെ കാഴ്ച്ച കൊണ്ട് അത് മറവിയിലാഴ്ന്നുപോകില്ലേ?. പക്ഷെ ഇത് നശ്വരമാണെങ്കില്‍ കൂടി ഈ വിന്റര്‍‍ സീസണ്‍ കഴിയുന്നത് വരെ എന്റെ ഷെല്ല്യോവ്സ്ക്കി ഇതിന്റെ അവസ്ഥാന്തരങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിക്കുമെന്നെനിക്കുറപ്പുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ ഷെല്ല്യോവ്സ്ക്കിയുടെ ആത്മാവിനോട് ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കും”.
...അവള്‍ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു. ഓരോദിവസവും ആ സ്നേഹോപഹാരം ചുവപ്പും പച്ചയും ഇഴചേര്‍‍ന്ന് ആ തളികയില്‍‍ ഉരുകിപ്പടരുന്ന അവസാ‍ന നിമിഷം വരെ എന്തോ ഒരു നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ വേദനയോടെ പ്രണയ വിരഹാര്‍‍ത്തനെപ്പോലെ അതെന്റെ കണ്‍ വെട്ടത്തുള്ളപ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ ഉറ്റുനോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു....

അത്രയും വായിച്ചപ്പോഴേക്കും വായനപൂര്‍‍ത്തിയാക്കാനാകാത്തൊരു ഉത്ക്കടവികാരം ഗൌതംഛന്ദില്‍‍ ഉടലെടുത്തു. ‘റോഷ്നീജോണ്‍‍ നിന്നെ എനിക്കിപ്പോള്‍‍ തന്നെ ഒന്ന് കാണണം’. ഗൌതംഛന്ദ് റോഷ്നിജോണിന്റെ ടൈം ലൈന്‍‍ ആല്‍ബം തുറന്നു. ഒരു ബുക്ക്സ്ഫെയര്‍ ‍വേദിയില്‍‍ , വേദിയിലിരിക്കുന്ന ഒരു വിശിഷ്ട വ്യക്തിക്ക് ഒരു സ്വീകരണോപഹാരം നല്‍‍കിക്കൊണ്ട് റോഷ്നിജോണ്‍‍. ഇപ്പോള്‍ അവള്‍‍ അവിടെ നിന്ന് ജീവന്‍‍ വെച്ച് ഒന്നിറങ്ങി വന്നിരുന്നെങ്കില്‍‍. അവള്‍ ധരിച്ചിരുന്ന നീല സാരിക്കടിയില്‍ അല്‍പ്പം വെളിയില്‍‍ കാണുന്ന വെളുത്ത വയറിന്റെ അല്‍പ്പഭാഗം.‍. ഗൌതംഛന്ദ് വിരല്‍‍ മെല്ലെ നീട്ടി. സ്ഫടികപ്രതലത്തില്‍ നിന്നും നിരാശയോടെ കൈപിന്‍‍ വലിച്ച് കീബോര്‍‍ഡില്‍ എഴുതി.

‘ ഞാനാ വിരലിലൊന്ന് തൊട്ടോട്ടെ?...’

അല്‍‍പ്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍‍ മറുപടിയും വന്നു. ‘ വഷളന്‍‍ .’

ഇതേ സമയം റോഷ്നീജോണ്‍‍ തന്റെ വിരലിലേക്കൊന്ന് നോക്കി. ചുണ്ടിലൂറുന്ന ചിരി മായ്ക്കാന്‍ അവള്‍‍ ബദ്ധപ്പെട്ടു.

എല്ലാ സൌഹൃദങ്ങളും അതിന്റെ പാരമ്യതയില്‍‍ ഈ ഒരു സ്പര്‍‍ശത്തെ കൊതിക്കുന്നുവെന്ന തിരിച്ചറിവില്‍‍ അവള്‍ വ്യാകുലപ്പെട്ടു. കളകളവും, ചുഴികളും‍, നിപതിക്കലുമെല്ലാം അതിന്റെ പരിസമാപ്തിയില്‍‍ ആ അനന്തസാഗരതയുടെ വിശാലതയില്‍‍ വിലയം പ്രാപിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ സൃഷ്ടിപ്പെടുന്നത് നിശ്ചിതമായ ചലനങ്ങളാല്‍‍ അനസ്യൂതം തുടരുന്ന യാന്ത്രികമായ ഓളങ്ങള്‍‍ മാത്രം. ആ മടുപ്പിക്കുന്ന ജഢത്വത്തില്‍ നിന്നും വീണ്ടുമൊരു ചംക്രമണത്തിനായി ബാഷ്പമായിമാറുവാന്‍‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നതാണ് യഥാര്‍‍ത്ഥജീവിതം. മറ്റെല്ലാം വെറുമൊരു പ്രകടനതല്‍‍പ്പരതമാത്രം.

ഗൌതംഛന്ദിന്റെ മുഖം കടുത്ത അസ്വസ്ഥതയാല്‍ കാണപ്പെട്ടു . റോഷ്നിയെ കേട്ടേ തീരൂ. ഈ മനസ്സിന്റെ പിടച്ചില്‍‍ ആര്‍‍ക്കും മനസ്സിലാകില്ല. എന്തിനാണെന്നും അറിയില്ല. വ്യര്‍‍ത്ഥമാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും , ഈ ജീവിതം മായികമാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും കൊതിച്ചുപോകുന്നു. കടിഞ്ഞാണ്‍ നഷ്ടപ്പെട്ട മനസ്സ് പോലെ മൌസ് മോണിറ്ററിലൂടെ പാഞ്ഞു.

റോഷ്നി മെസേജിട്ടിരിക്കുന്നു; രണ്ട് ദിവസം മുന്‍പ് തന്നെ അവള്‍‍ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ തന്ന് കഴിഞ്ഞെന്ന്. എപ്പോള്‍? എങ്ങനെ?

‘പഞ്ചഭൂതങ്ങളില്‍ അധിഷ്ഠിതം’ തന്റെ കവിതയില്‍‍ നിന്നും തിരഞ്ഞെടുത്ത വരികള്‍‍ ചിത്രസഹിതം അവളുടെ ടൈം ലൈനില്‍‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്തപ്പോള്‍ രണ്ട് ഡിജിറ്റുകള്‍‍ വീതം ഓരോ ചിത്രങ്ങള്‍‍ക്കിടയിലും ഒളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്. എന്ത്കൊണ്ട് ഞാനത് കണ്ടില്ല.
നൂറ് തരത്തില്‍ മാറ്റിമറിച്ചിട്ടാണെങ്കിലും ഞാന്‍‍ ആ നമ്പര്‍ കണ്ട്പിടിച്ച് വിളിച്ചിരിക്കും. അത്രത്തോളം പാരവശ്യമേറുന്നു.

ആകെ പത്ത് ഡിജിറ്റുകള്‍‍. രണ്ട് ഡിജിറ്റുകള്‍‍ വീതം ഒളിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നുവെങ്കില്‍‍ ഏതോ അഞ്ച് പോസ്റ്റുകളില്‍‍ അവളുടെ സ്വരം ഒളിച്ചിരിക്കുന്നു. എത്രയോ കവിതകള്‍‍ എന്റേത് അവള്‍ ഷെയര്‍ ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അതില്‍‍ ഏതിലൊക്കെയായിരിക്കും?

തിരക്കാനുള്ള സമയമില്ല. മനസ്സിന്‍ കെല്‍‍പ്പുമില്ല.. വീട്ടില്‍‍ ഓണ്‍‍ലൈന്‍‍ നശിപ്പിച്ചെന്ന് അവള്‍‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. അത്കൊണ്ട് അവളെ ഓഫീസ് ടൈമില്‍ മാത്രമേ
കിട്ടുന്നുള്ളൂ. അതും അപൂര്‍‍വ്വമായി. എങ്കിലും ഈ നിമിഷം എനിക്കതറിയണം. വിരലുകള്‍ കീബോര്‍‍ഡില്‍‍ അമര്‍‍ന്നു.

“ഏത് കവിതകളിലാണ് നമ്പര്‍‍ ഒളിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് പറയുമോ? പ്ലീസ്…”

ആ പ്ലീസില്‍‍ ഗൌതംഛന്ദ് അടക്കിയ വിങ്ങല്‍‍ റോഷ്നിഅറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ ഇങ്ങനെ എഴുതില്ലായിരുന്നു

; ‘പഞ്ചഭൂതങ്ങളിലധിഷ്ഠിതം’. ഗൌതംഛന്ദിന്‍ ദേഷ്യം നുരകുത്തി. പഞ്ചഭൂതങ്ങള്‍ ‍-ആകാശം, വായു, അഗ്നി, ജലം, ഭൂമി.

ധൃതിയില്‍‍ അവളുടെ ടൈം ലൈന്‍‍ താഴേക്ക് സ്ക്രോള്‍ ചെയ്തു. അഗ്നിയുടെ ചിത്രമുള്ള നാലുവരികള്‍ കണ്ടെത്തി.

നിന്റെ ഓര്‍മ്മയുടെ ചൂടുതട്ടി പുകഞ്ഞ്
എരിഞ്ഞ്...ഒടുവിലിതാ അഗ്നിയായ്
ഞാന്‍ ആളുമ്പോഴും ശേഷമായത്
വെറും ഭസ്മമല്ല എന്റെ പ്രണയം

ഹാ….ഗൌതംഛന്ദ് ആനന്ദം കൊണ്ട് മതിമറന്നു. കത്തിക്കയറുന്ന മഞ്ഞയും ഓറഞ്ചും കലര്‍‍ന്ന അഗ്നിനാമ്പുകള്‍‍ക്കുള്ളില്‍ കടും ചുവപ്പ് നിറത്തില്‍‍ രണ്ട് ഡിജിറ്റുകള്‍
‍.
ഭൂമിയുടെ ചിത്രത്തിലുള്ള വരികളും കണ്ടെത്തി.

ഫോണില്‍‍ പത്തു ഡിജിറ്റുകളിലും വിരലമര്‍ന്നു. മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ ഫോണ്‍‍ കാതോട് ചേര്‍‍ത്തു. റിങ്ങ് ചെയ്യുന്നു. ഓരോ നിമിഷങ്ങളും ഹൃദയത്തിന്റെ രക്തയോട്ടം വര്‍‍ദ്ധിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ഇതാ ആ സ്വരം തന്റെ കാതിലേക്കെത്താന്‍‍ ഇനി നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രം. റിങ്ങ് ടോണ്‍ നിന്നു. ഫോണ്‍‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

വിവര്‍ണ്ണമായ മുഖത്തോടെ ഗൌതംഛന്ദ് കിടക്കയിലേക്ക് വീണു. ചുറ്റുമുള്ള വസ്തുക്കളെല്ലാം തല്ലിത്തകര്‍‍ക്കാനുള്ള മനസ്സാണിപ്പോള്‍‍. മുഖം വലിഞ്ഞുമുറുകി. പെട്ടെന്ന് ബോധതലത്തില്‍ ചില ആരോഹണാവരോഹണങ്ങള്‍ രൂപംകൊണ്ടു. പഞ്ചഭൂതങ്ങളി‍ല്‍ ആദ്യം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത് ഭൂമി, പിന്നെ ജലം, വായു, അഗ്നി, ആകാശം.
************************************************************************************************************************

സെക്കന്‍‍ഡ് സാറ്റര്‍ഡേയും, സണ്ഡേയും ഹോളിഡേ ആയിരുന്നതിനാല്‍‍ മറ്റൊരിക്കലും തോന്നാത്ത ഒരു ധൃതി ഓഫീസിലേക്കെത്താന്‍‍ റോഷ്നി കാണിച്ചു. മനസ്സ് നിറയെ തന്നെ കാത്ത് ഇന്‍‍ബോക്സില്‍ കിടക്കുന്ന മെസേജുകളെക്കുറിച്ചായിരുന്നു ചിന്തകള്‍‍. തിരക്കിട്ട് ചാര്‍‍ജ് ചെയ്യാന്‍ വെച്ചിരുന്ന ഫോണ്‍‍ സ്വിച്ച് ഓണ്‍‍ ചെയ്ത് ബാഗിലേക്കെടുത്തിട്ടു. ഓഫീസിലെത്തിയപ്പോഴേ കമ്പ്യൂട്ടര്‍‍ ഓണ്‍‍ ചെയ്തു. ചെന്നിരുന്നപ്പോഴേ ഫോണ്‍‍ റിങ്ങ് ചെയ്തു. സബ് ഓഫീസിലേക്ക് ഒരു പ്രൊഫോര്‍‍മ ആവശ്യപ്പെട്ടകോളായിരുന്നു അത്. അത് അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്ത് ഫോണ്‍‍ താഴെ വെക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു മിസ്ഡ്കോള്‍‍ ശ്രദ്ധയില്‍‍ പെട്ടത്. അപരിചിതമായ നമ്പര്‍‍. വിളിച്ചിരിക്കുന്നത് ശനിയാഴ്ച്ച രാവിലെ. ഞാന്‍‍ അറിയാതെ പോയി. ഫോണില്‍‍ ചാര്‍ജ് തീര്‍‍ന്നത്കൊണ്ട് സ്വിച്ച് ഓഫ് ആയിപ്പോയിരുന്നിരിക്കാം.

അത് അലസമായി താഴേക്ക് വെക്കാന്‍‍ ശ്രമിച്ചപ്പോഴാണ് അവസാന അക്കങ്ങള്‍‍ ശ്രദ്ധിച്ചത്. താന്‍ ഒരാഴ്ച്ചയായി പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന കോള്‍‍. ഞാന്‍ നമ്പര്‍‍ തരില്ലെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍‍ ഗൌതം തന്റെ നമ്പര്‍‍ എനിക്കായി തന്നിരുന്നു. എന്നെങ്കിലും ഒരു മിസ്ഡ്കോള്‍‍ ഇതിലേക്ക് അയച്ചാല്‍ ഞാന്‍‍ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍‍ വിളിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞ്. ഞാന്‍‍ ആ അക്കങ്ങള്‍ ഒരാഴ്ച്ചയായി മനസ്സിലുരുവിട്ട് ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. ഹൊ!..ദൈവമേ ഗൌതം ആ കുരുക്കഴിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്നെ വിളിച്ചിരിക്കുന്നു.

ശ്ശൊ..എന്തിനാ ഫോണെ നീ അപ്പോഴേക്കും സ്വിച്ച് ഓഫായത്?!അവള്‍‍ ഫോണിനോട് പരിഭവപ്പെട്ടു. അവള്‍‍ ധൃതിയില്‍‍ ടൈപ്പ് ചെയ്തു; ‘ഫോണ്‍‍ സ്വിച്ച് ഓഫ് ആയത് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.’.പിന്നെ താഴെ ടൈപ്പിങ് തെളിയുന്നതിനായി ഒരു നിമിഷം കാത്തു. പിന്നീട് ഗൌതമിന്റെ പുതിയ സ്റ്റാറ്റസുകള്‍‍ക്കായി ഒന്ന് പരതി. പെട്ടെന്ന് കണ്ണില്‍പെട്ടത് നെടുംനീളം നീളുന്ന ആദരാഞ്ജലികളാണ്. ഒരു കഥാകാരന്‍‍ ഇട്ടിരിക്കുന്ന പോസ്റ്റ്

“ വരികളില്‍‍ നിഗൂഢതകള്‍‍ ഒളിപ്പിച്ച് നമ്മെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട്പോയി നിത്യസത്യങ്ങള്‍‍ കാണിപ്പിച്ച് വിസ്മയിപ്പിച്ച കവി ഗൌതംഛന്ദ് ജീവിതത്തിലും നിഗൂഢതകള്‍‍ ഒളിപ്പിച്ച് നമ്മെ വിട്ടു പിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ചെന്നൈയിലെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍‍ രക്താര്‍‍ബുദത്തിന് നാളുകളേറെയായി ചികിത്സയിലായിരുന്ന ഗൌതംഛന്ദ് ഞായറാഴ്ച്ച ഉച്ചയോടെ ഈ ലോകത്ത് നിന്നും വിടപറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
റോഷ്നി വിറക്കുന്ന ചുണ്ടുകളും ഇരമ്പിയാര്‍‍ക്കുന്ന കണ്ണുകളും ഒളിപ്പിക്കാന്‍‍ ബാത് റൂമിലേക്കോടി.
സിക്ക്ലീവ് പറഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തിയ റോഷ്നി അമര്‍ത്തിപിടിച്ച സങ്കടത്തിന്റെ അണക്കെട്ട് തുറന്ന് വിട്ടു.
ജോണ്‍‍ വൈകുന്നേരം എത്തിയപ്പോള്‍‍ ഒരിക്കലും തീര്‍‍ക്കില്ലെന്ന് കരുതിവെച്ച പിണക്കം ആ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണ്‍ കരഞ്ഞു തീര്‍‍ത്തു. ജോണ്‍‍ വിസമയാധീനനായി. ഒരിക്കലും ഒരു പിണക്കം പോലും ഞാന്‍‍ മുന്‍‍ കൈ എടുക്കാതെ ഇവള്‍ പരിസമാപ്തിയിലെത്തിച്ചിട്ടില്ല. പുതിയ നെറ്റ്കണക്ഷനെടുത്ത് കൊടുത്ത് പിണക്കം തീര്‍‍ക്കാന്‍‍ താന്‍‍ ധൃതിപ്പെട്ട് കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഈ ആര്‍‍ത്തലച്ചുള്ള കരച്ചില്‍‍. നെഞ്ചിലൊട്ടിച്ചേര്‍‍ത്ത് വെച്ച മുഖം കയ്യിലെടുത്ത് ജോണ്‍‍ ആശ്വസിപ്പിച്ചു;

“പോട്ടെ..ഇനി ഇങ്ങനെയൊന്നും ഉണ്ടാകില്ല. നാളെത്തന്നെ ഞാന്‍‍ പുതിയ കണക്ഷന്‍‍ ശരിയാക്കുന്നുണ്ട്. എന്റെ പെണ്ണ് എഴുതിക്കോളൂട്ടോ”

“വേണ്ട ജോച്ചായാ‍ ..എനിക്കിനി അത് വേണ്ട.”
“വേണോല്ലോ…പക്ഷെ നിനക്കിഷ്ടമുള്ള ലോകത്ത് നീ മാത്രം ഒതുങ്ങരുതെന്നേ എനിക്കുള്ളൂ. ഞാനും നിന്നോടൊപ്പമുണ്ടെന്ന് നീയും വിചാരിക്കണം അത്രേയുള്ളൂ.”.പെയ്യുന്ന കണ്ണൂകള്‍‍ ജോണ്‍‍ തുടച്ച് കൊടുത്തപ്പോഴും റോഷ്നിയുടെ ഹൃദയം തുവരാതെ പെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

10/02/2023

Happy birthday Ammol

09/02/2023

https://youtube.com/shorts/aIY6MAjLV9U?feature=share

ഇന്ന് സുമംഗലിയാകുന്ന അഞ്ജുവിന് എല്ലാവിധ നന്‍മകളും നേരുന്നു.

07/02/2023

ആനപ്പുറത്തേറി ഒരു സവാരി..

04/02/2023

സന്തോഷിക്കൂ എന്നെന്നും.അഞ്ജുക്കൂട്ടീ..♥♥♥

29/01/2023

ഇങ്ങനേയും ഒരു കുളി.റബേക്കയുടെ പൃഷ്ഠത്തില്‍ ആ തടിച്ച വേരിന്‍റെ പാട് തെളിഞ്ഞ് കിടന്നിരുന്നു.

വീഡിയോ ഓടിച്ച് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് ഹൃദയം സ്തംഭനാവസ്ഥയിലായി. അരുതാത്തതെന്തോ...പച്ചപിടിച്ച കാട്ടിനുള്ളില്‍ നഗ്നതയുടെ ഒരു പെരുമ. മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ വീഡിയോ റീപ്ലേ ചെയ്തു. ഛെ..കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്കാനാകുന്നില്ല. ഇത്ര വൃത്തികെട്ടകുട്ടികളേതാണ്!?.ഒരു നൂല്‍ബന്ധം പോലുമില്ലാത്ത വെളുത്ത ഒരാണ്‍കുട്ടി തന്റെ ഉയര്‍ത്തിപിടിച്ച നഗ്നത യാതൊരു മടിയും കൂടാതെ ക്യാമറക്ക് നേരെ ചലിപ്പിക്കുന്നു.സ്പീഡില്‍ മൌസ് ഡ്രാഗ് ചെയ്തപ്പോള്‍ മനസ്സിലൊരിടിത്തീ. എന്റെ മകനല്ലേ ഒരു പച്ചിലക്കാട്ടില്‍ നിന്നും ഷഡ്ഢി മാത്രം ധരിച്ച് ഇറങ്ങിവരുന്നത്!?. പെട്ടെന്ന് സ്ക്രീന്‍ ഓഫ് ചെയ്തു.

റബ്ബേ എന്തൊക്കെയാണ് കാണേണ്ടി വരിക!? എന്റെ ധാരണകള്‍ ഒന്നും
ശരിയല്ലാതായി വരുമോ? പതിനാറ് വയസ്സിന്റെ ഉയര്‍ച്ചയും വളര്‍ച്ചയും ഉണ്ടെങ്കിലും ഇന്നുമെനിക്കവന്‍ കുഞ്ഞ് തന്നെ. വിറക്കുന്ന കയ്യോടെ മൌസ് വീണ്ടും ചലിപ്പിച്ചു. വീഡിയോ ആദ്യം മുതല്‍ പ്ലേ ചെയ്തു.

പച്ചിലക്കുന്നിന്മുകളില്‍ , നിബിഢവൃക്ഷങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഒരുത്തന്‍ ജെട്ടിമാത്രം ധരിച്ച് കൂനിക്കൂനി, കാല്‍പ്പാദം വഴുതാതെ, തോളൊപ്പം വളര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്ന പച്ചിലച്ചാര്‍ത്തുകളില്‍ താങ്ങിനെന്നവണ്ണം പിടിച്ച് താഴേക്കിറങ്ങിവരുന്നു. പെട്ടെന്ന് വേഗം കൂട്ടി താഴേക്കോടിയിറങ്ങി വന്ന് വായുവിലേക്കുയര്‍ന്ന് പൊങ്ങി താഴേക്ക് വീണു. താഴെ വെള്ളം പൂക്കുല പോലെ ചിതറി. ജലത്തിന്റെ അഗാധതയിലേക്ക് താണ് രണ്ട് മൂന്ന് നിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം ഉയര്‍ന്നു വന്നു. വീണ്ടും ക്യാമറ മുകളിലെ കുന്നിന്‍ ചെരിവിലേക്ക്. അവിടെ നിന്ന് ജെട്ടി ധരിച്ച ആണ്‍ രൂപങ്ങള്‍ വെള്ളത്തിലേക്ക് വന്നു വീഴുന്നു.

വീണ്ടും ക്യാമറ കുന്നിന്‍ ചെരിവിന് വലത് മാറി ഒരു അരുവിയിലേക്ക് നീങ്ങി. മിനുസമാര്‍ന്ന വഴുവഴുപ്പു നിറഞ്ഞ പാറകള്‍ കൊണ്ട് നിബിഢം. പാറകള്‍ക്കിടയിലൂടെ തെന്നാതെ ശ്രദ്ധിച്ച് തന്റെ മകന്‍ ഭയന്നെന്നവണ്ണം താഴേ ജലാശയത്തിലേക്ക് ഉന്നം വെക്കുന്നു. പിന്നെ താഴേക്ക് ഉയര്‍ന്ന് പൊങ്ങുന്നു. പിന്നാലെ വന്ന പയ്യന്‍ പൂര്‍ണ്ണ നഗ്നനാണ്. അല്‍പ്പം വികൃതിയും. തന്റെ നഗ്നത ക്യാമറയിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തി ആട്ടി അവനും താഴേക്ക് ചാടുന്നു. പിന്നെ ജലക്രീഡയുടെ രംഗങ്ങളാണ്.

അവധി ദിവസങ്ങളില്‍ ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കാന്‍ , ഫുട്ബാള്‍ കളിക്കാന്‍ , പോയിരിക്കുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ചുവന്ന കണ്ണുകളോടെ കയറി വന്നിരുന്നവന്‍, ബാത് റൂമില്‍ മാത്രമാണ് കുളിച്ചിരുന്നതെന്ന് വിചാരിച്ചിരുന്ന ഞാന്‍ വിഡ്ഢി. വീട്, വീട് കഴിഞ്ഞാല്‍ ഓഫീസ് എന്ന് കരുതിയിരുന്ന് ഞാന്‍ ലോകം വിസ്തൃതമാണെന്ന് കരുതാന്‍ മറന്നു. ഇപ്രായത്തിനുള്ളില്‍ കൊക്കിനടിയില്‍ ഒളിപ്പിക്കാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ?.

എങ്കിലും ഇത്തരത്തിലുള്ള കുളം ഇവിടെ ഏത് പ്രദേശത്തായിരിക്കും ഉണ്ടാവുക. എത്ര മനോഹരം!.നോക്കിയിരിക്കവേ ശരീരം മുഴുവന്‍ തണുപ്പരിച്ചുകയറുന്നു. രോമകൂപങ്ങള്‍ എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നു.

ആ തുണി ഉടുക്കാത്തവന്‍ ലീലാമ്മ സാറിന്റെ മകനാണ്. താലൂക്ക് ഹോസ്പിറ്റലിലെ ഹെഡ് നഴ്സിന്റെ. കുളത്തില്‍ മുങ്ങിയും പാറയിടുക്കില്‍ കുടുങ്ങിയും എത്രയോ എണ്ണങ്ങളാണ് ദിനവും പത്രത്താളുകളില്‍ ഇടം പിടിക്കുന്നത്. ഇത് സിസ്റ്ററിനെ അറിയിച്ചിട്ട് തന്നെ കാര്യം. ഓരോ അമ്മമാരേയും ഈ വീഡിയോ കാണിക്കണം. പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഫോണെടുത്ത് ലീനാ മാഡത്തെ വിളിച്ചു. റെവന്യൂ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റില്‍ ജൂനിയര്‍ സൂപ്രണ്ടാണവര്‍ . “ ഇന്ന് വൈകുന്നേരത്തെ ചായ എന്റടുക്കല്‍ ..ചെയിന്‍ മെസേജ് കൊടുത്തേക്കണേ..” അത് മതി. ആ മെസേജ് സൌഹൃദങ്ങള്‍ പങ്കിട്ട് ഏഴ് പേരിലൂടെ കടന്ന് പോകും. അവധി ദിവസങ്ങളില്‍ വൈകുന്നേരം ഏഴ് ദിക്കില്‍ നിന്നും ഏഴ് സൌഹൃദങ്ങള്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു ടേബിളിന് ചുറ്റും കൂടുക പതിവാണ്.

ചായക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങളിലേര്‍പ്പെട്ടപ്പോഴും ആ കുളം മനസ്സിലങ്ങനെ മദിച്ചുയര്‍ന്നു നിന്നു. പെട്ടെന്നായിരുന്നു തീരുമാനത്തിന് മാറ്റം . ഈ പരിസരത്ത് അന്വേഷിച്ചാലാണോ കുളം കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ പ്രയാസം.ഇന്നത്തെ ചായ കുളത്തിന്‍ കരയില്‍ . വിഭവങ്ങള്‍ പൊതിഞ്ഞെടുക്കാം. ചായ രണ്ട് വലിയ ഫ് ളാസ്ക്കിലേക്ക് പകര്‍ന്നു.

കുളം കണ്ടെത്തിയപ്പോള്‍ നടന്നലഞ്ഞ ക്ഷീണം അകന്ന് മാറി. വീഡിയോയില്‍ കണ്ടതിനേക്കാള്‍ മനോഹരം. പാറക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഒഴുകി വരുന്ന അരുവി ഏകദേശം പത്ത് അടി താഴ്ച്ചയിലേക്ക് പതിക്കുന്നു. ഉള്ളിലായി ചുറ്റും പായല്‍ച്ചെടികള്‍ വളര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്ന മണ്‍ തിട്ട കുളത്തിനുചുറ്റും ഇരുപത് അടിയോളം ഉയര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്നു. ആരുടേയോ കരവിരുത് കൊണ്ട് പണിതീര്‍ത്ത പോലെ വൃത്താകൃതിയില്‍ കാട്ടരുവി ഒരു കുളം തീര്‍ത്തിരിക്കുന്നു. വെള്ളം പുറത്തേക്ക് ഒഴുകുന്ന ഇടുങ്ങിയ മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ , ഇരുകരയിലും കുറ്റിച്ചെടികള്‍ വളര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്നു. ഭൂതലത്തില്‍ നിന്ന് നോക്കിയാല്‍ മണ്‍ തിട്ടകള്‍ക്കുള്ളിലായി ഒരു ജലാശയം ആരും കണ്ടുപിടിക്കില്ല. ഈ കുട്ടികള്‍ ഇതൊക്കെ എങ്ങനെ കണ്ടുപിടിച്ചു എന്ന് എല്ലാവരും അത്ഭുതംകൂറി.

ബാല്യം മനസ്സിലേക്ക് പറന്നെത്തി. ഒരേ തരത്തിലുള്ള താല്‍പ്പര്യങ്ങളാണ് ഈ സൌഹൃദങ്ങളുടെ കാതല്‍ തന്നെ. അത്കൊണ്ട് കുളത്തില്‍ ചാടിയുള്ള കുളിയെന്ന് കേട്ടയുടനെ രേണു ഡ്രസ് ചേഞ്ച് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു. സാരിക്കുത്തഴിച്ച് ചെടികള്‍ക്കുമുകളില്‍ വെച്ച്, അടിപ്പാവാടയുടെ കുടുക്കഴിച്ചപ്പോള്‍ , കുട്ടികളില്ലാത്ത റോസ്മേരിക്ക് നാണം. “ ശ്ശൊ..ഈ ഡ്രസ് നനഞ്ഞാലെങ്ങനെ തിരികെ പ്പോകും?”.

“വേണ്ട ഡ്രസ് നനച്ച് ആരും ഈ കുളത്തില്‍ നീന്തണ്ട. അടി വസ്ത്രങ്ങള്‍ മാത്രം മതി. ആരാണ് ഈ കൊടും കാട്ടില്‍ ? നമ്മള്‍ ഏഴ് പേരുള്ളപ്പോള്‍ ആരെ ഭയക്കണം? ”. ഞാനെതിര്‍ത്തു.

ഇതിനോടകം ട്രീസ കരയില്‍ നിന്നവരുടെ മേലെ വെള്ളം തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് മുങ്ങിത്താണിരുന്നു. അരികില്‍ ലേസ് പിടിപ്പിച്ച ഇളംറോസ് നിറത്തിലെ ബ്രേസിയറും അതേ കളറിലെ പാന്റീസും ധരിച്ച് നനഞ്ഞൊട്ടി , മണ്‍ തിട്ടയില്‍ നിന്നും കുളത്തിലേക്ക് തള്ളിനില്‍ക്കുന്ന തടിച്ച വേരില്‍ നനഞ്ഞൂറിയിരിക്കുന്ന ബ്രൂണിയെക്കണ്ടപ്പോള്‍ കുളത്തിലൊരാമ്പല്‍ വിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. നീന്തലിന്റെ ഇടവേളകളില്‍ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ബ്രൂണിയെത്തേടി. നനഞ്ഞൊട്ടിയ ദേഹത്ത് വിരിയാന്‍ വെമ്പുന്ന മൊട്ടുകളില്‍ ഞാന്‍ കൌതുകം പൂണ്ടു.
For more talks follow the page Nazeema Nazeer Thumby

ഷാമില ഇനിയും ചാടാതെ പേടിയോടെ കുന്നിന്‍ ചെരിവില്‍ താഴെ ദൃശ്യങ്ങള്‍ നോക്കി നില്‍പ്പാണ്. ആര്‍ദ്ര തലമുടി ഉയര്‍ത്തിക്കെട്ടിക്കൊണ്ട് കുളത്തിലെ പാറയില്‍ അള്ളിപ്പിടിച്ചുകയറുന്നതിനിടയില്‍ വിളിച്ച് കൂവി. “ ഷാമീ..ചാടൂന്നേ..ഞങ്ങളൊക്കെയില്ലേയിവിടെ. "പുറം ലോകത്താരും തങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കാനില്ലെന്ന തിരിച്ചരിവില്‍ ഷാമിലയും വസ്ത്രങ്ങളൂരി. ഇപ്പോള്‍ ഏഴ് പേരും കുളത്തിലാണ്.

നനവാര്‍ന്ന ഉടലുകളെ കാറ്റ് പിന്നേയും കുളിര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ദിനം മുഴുവന്‍ ഉടുവസ്ത്രങ്ങളില്‍ ഗോപ്യമാക്കപ്പെട്ടിരുന്നതൊക്കെ ഈ കാനനഛായയില്‍ അനാവൃതമായിരിക്കുന്നു. എല്ലാം പുതിയ അനുഭവങ്ങള്‍ . പുതിയൊരു ലോകം. മറ്റുള്ളവരുടെ നഗ്നത ആര്‍ക്കും ദൃഷ്ടിഗോചരമാകാത്തത് പോലെ ശാന്തം. കൂടുതല്‍ നേരം വെള്ളത്തില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുക, കൂടുതല്‍ ഉയരത്തില്‍ നിന്ന് നീറ്റിലേക്ക് താഴുക, കുളത്തിന് വൃത്തമൊപ്പിച്ച് നീന്തുക ഇതിലൊക്കെയായിരുന്നു എല്ലാവരുടേയും ശ്രദ്ധ.

ജലത്തിന് സമനിരപ്പില്‍ വളഞ്ഞുന്തി നില്‍ക്കുന്ന വേരുകളില്‍ തന്റെ തടിച്ച നിതംബം അമര്‍ത്തിയിരിപ്പാണ് റബേക്ക. താഴേക്ക് പതിക്കാതെ മേലേക്ക് ഉയര്‍ന്ന് പൊങ്ങിയ വേരുകളില്‍ വിരലുകള്‍ കൊരുത്തിട്ടുണ്ട്. നീന്തല്‍ അവസാനിപ്പിച്ച മട്ടാണ്. തണുത്ത് വിറച്ച റബേക്കയുടെ താടി കൂട്ടിമുട്ടുന്നത് കണ്ട് എല്ലാവരോടുമായി ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് നിര്‍ത്താം. ഇനി ചായ കുടിക്കാം”.

പാറക്ക്മേല്‍ ഈറന്‍ വീഴ്ത്തി നനഞ്ഞിരുന്നപ്പോള്‍ തുവര്‍ത്താനൊന്നും കരുതാത്തതില്‍ കുണ്ഠിതം തോന്നി. അല്ലെങ്കിലും ഈ കുളവും കുളിയും നേരത്തെകൂട്ടി പ് ളാന്‍ ചെയ്തിരുന്നതല്ലല്ലോ!.കണ്ടപ്പോള്‍ സംഭവിച്ചുപോയതാണ്. ചുരിദാര്‍ ധരിച്ചിരുന്നവര്‍ ഷാള്‍ കൊണ്ടും, സാരി ധരിച്ചിരുന്നവര്‍ അടിപ്പാവാട കൊണ്ടും മേല്‍തുവര്‍ത്തി.

ഫ് ളാസ്ക്കില്‍ നിന്നും ഡിസ്പൊസിബിള്‍ ഗ് ളാസിലേക്ക് ചായപകര്‍ന്ന് കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ അടുത്ത അവധിക്ക് വരുമ്പോള്‍ പഴം പൊരി മത്രം പോരെന്ന് റബേക്ക. റബേക്കയുടെ പൃഷ്ഠത്തില്‍ പാന്റീസിനു പുറത്തേക്ക് തെറിച്ച് നിന്ന ഭാഗത്ത് ആ തടിച്ച വേരുകളുടെ പാട് ചുവന്നു കിടന്നിരുന്നു.

കാട്ട്തേക്കില്‍ നിന്നും ഒരു മരച്ചില്ല ഒടിഞ്ഞമര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഒരു നിമിഷം ചിലര്‍ നെഞ്ചിന്‍ മുകളില്‍ കൈകള്‍ പിണച്ചുപോയി. ചില്ല ഒടിഞ്ഞമര്‍ന്ന് കുളത്തിലേക്ക് വീണപ്പോള്‍ മുഖത്ത് തെറിച്ച വെള്ളത്തെ ഞാന്‍ അമര്‍ത്തി തുടച്ചു.

“സോറീട്ടോ...ഞങ്ങളെ വിളിച്ചു വരുത്തീട്ട് ഈ പകലുറക്കം കൊള്ളില്ല.” മുന്നില്‍ ഗ് ളാസില്‍ നിന്ന് മുഖത്തേക്ക് വെള്ളം തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ലീലാമ്മ സിസ്റ്റര്‍ . ശ്ശോ ..ഞാന്‍ ഉറങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു. പഴം പൊരിക്കാന്‍ മാവ് കലക്കിയിട്ട് വന്നിരുന്നതാണ് ദിവാൻ കോട്ടില്‍ . ഉണര്‍വിറ്റ് വീഴുന്ന സ്വപ്നത്തിലെ നഗ്നമേനികള്‍ ഇപ്പോള്‍ മൂടിപ്പൊതിഞ്ഞിങ്ങെത്തും. ഞാന്‍ അടുക്കളയിലേക്കോടി. പിറകേ ലീലാമ്മ സിസ്റ്ററും.

എണ്ണയിലേക്ക് പഴം മാവില്‍ മുക്കിയിട്ടപ്പോള്‍ ലീലാമ്മ സിസ്റ്ററിനെ ഞാന്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാന്‍ മറന്നില്ല.വയറ് മുഴുവന്‍ പുറത്താണ് ട്ടോ..സാരിയിത്തിരി കൂടി വിടര്‍ത്തിയിടൂന്നേ... ” ലീലാമ്മ സിസ്റ്ററിനത് ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടില്ല. “എന്നാപ്പിന്നെ നിന്നേപ്പോലെ പര്‍ദ്ദയിട്ട് നടക്കാം ഞാന്‍ . നീയൊന്ന് മാറി നില്ല് . ഞാനുണ്ടാക്കാമിത്. പിന്നെ ഇന്ന് എന്തൊണ്ടായീ പ്രത്യേകിച്ച്..എല്ലാവരേയും വിളിച്ചുകൂട്ടാന്‍ മാത്രം?.” ,

“നമ്മടെ മക്കടെ വിശേഷം പറയാനാണ്. നിന്റെ മോന്റെയൊരു വീഡിയൊ എന്റെ കമ്പ്യൂട്ടറിലുണ്ട. ബഹുകേമം. എല്ലാവരേയും ഒന്നുകാണിക്കാന്‍ തന്നെയാ വിളിച്ചുകൂട്ടിയത്”. ഇങ്ങനെ പറയാനായിരുന്നു മുന്‍പ് വിചാരിച്ചിരുന്നത്. പക്ഷെ പറയാന്‍ വിചാരിച്ചിരുന്നതൊക്കെയും മാവില്‍ മുക്കി പഴത്തോടൊപ്പം എണ്ണയിലേക്കിട്ടു. ആ സ്വാതന്ത്ര്യം അവര്‍ അസ്വദിക്കട്ടെ. ഉണര്‍വിറ്റ് വീഴുന്ന സ്വപ്നത്തെ തലോടി ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.“വെറുതെ നമുക്കൊന്നിച്ചൊന്നുരിയാടാന്‍ ...”.
നസീമ നസീര്‍( തുമ്പി.)

Address

Udumbannoor
Thodupuzha
685595

Website

http://nazeemanazeer.com/

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Nazeema Nazeer Thumby posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Nazeema Nazeer Thumby:

Videos

ഇന്നലെകള്‍ ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.♥♥ #ThumbySkyVlog,

എന്‍റെ മഞ്ഞക്കിളീ...നീയെവിടെ..മിസ്സായല്ലോ.. Boating and reunion of 10 th batch

സ്നേഹമാണഖില സാരമൂഴിയില്‍ # Thumby sky vlog

ഈ കൂട്ടുകാരിയോടെന്താ പറയുക.!! ഇനി എങ്ങനെ ന്യൂ ഇയര്‍ ആഘോഷിക്കും.?!!

ഓര്‍മ്മയില്‍ ഒമനിക്കാന്‍ മധുരമുള്ള ഓണാഘോഷ നിമിഷങ്ങള്‍-2022

അത്തിപ്പഴമല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ നീ ആര്.? ഇക്കണോമിക്സ് ആന്‍റ് സ്റ്റാറ്റിസ്റ്റിക്സ്‌ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്‌മെന്‍റ് ഇടുക്കി താലൂക് സ്റ്റാറ്റിസ്റ്റിക്സ് ഓഫീസിന്‍റെ ഉദ്ഘാടനം 26.04.2022 ന് കട്ടപ്പനയില്‍വെച്ച് ബഹുഃ മന്ത്രി ജോഷി അഗസ്റ്റിന്‍ നിര്‍വ്വഹിച്ചു. അതില്‍ പങ്കെടുത്തതിന് ശേഷം ഞങ്ങള്‍ തൊടുപുഴക്കാര്‍ ഇടുക്കി ഹില്‍വ്യൂ കാണാനായി മല കയറിയപ്പോഴാണ് അവന്‍ എന്‍റെ കണ്ണില്‍ പെട്ടത്‌ . അത്തിപ്പഴം. അത്തിപ്പഴമെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ടെന്നല്ലാതെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. ചിത്രത്തിലും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഡ്രൈഫ്രൂട്സും കഴിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അതിന്‍റെ സ്വാഭാവിക രുചിയറിയാന്‍ സാധിച്ചിട്ടില്ല. ചില പഴങ്ങളുടെ പേര് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ അവ കഴിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹമുദിക്കും. അങ്ങനെ ഉദിച്ചിട്ട് അസ്തമിക്കാത്ത ആഗ്രഹമാണ് അത്തിപ്പഴം. അങ്ങനെയുള്ള അത്തിപ്പഴ മരമാണ് ഹില്‍വ്യൂ ടവറില്‍

My Ammol moved to palakkad to study purpose

Gandhi , the everlasting great man of all time

ഗാന്ധി അപ്പൂപ്പന്

#nazeemanazeer, #Onam2018, #nazeemanazeerthumby, #malayalamstories #trendingstory

ശക്തമായ മഴയെ എനിക്ക് ആസ്വദിക്കാനാകില്ല.

Onam wishes. By noora mol

മിന്‍ഹാ മോളുടെ ഓണാശംസകള്‍ 2021

Lockdownum, policeum, pinne njanum

നല്ലനുഭവങ്ങളും പങ്ക് വെയ്ക്കട്ടെ..

Travel to my heaven

പെട്ടെന്നാരു ദിവസം യാതൊരു മുന്നൊരുക്കങ്ങളുമില്ലാതെ എണ്‍പത് കിലോമീറ്റര്‍ ദൂരത്തുള്ള എന്റെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്കൊരു യാത്ര. കാനന പാതയിലൂടെ പിന്നാലെ പിന്‍തുടരുന്നത് ഞങ്ങള്‍ ട്രാഫിക് നിയമങ്ങള്‍ പാലിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് വാച്ച് ചെയ്യാന്‍ വരുന്ന സേഫ്റ്റി ഗാര്‍ഡ്. ഒരേ ഒരു ലക്ഷ്യം ഇന്ന് രാത്രി ഞങ്ങള്‍ എട്ട് മക്കള്‍ ( വേര്‍പിരിയുന്നതിന് മുന്ന്.) ഉമ്മായോടൊത്ത് ഒരു രാത്രി ഉറങ്ങുന്നു. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ തിരിക്കുന്നു. എന്താകുമോ എന്തോ.!!!!!