strovilos.gr - Στρόβιλος

16/08/2024

της ΑΝΝΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Νιώθω σαν θάλασσα αδειανή. Το κορμί μου στις άκρες του κρεβατιού, Και το φεγγάρι να φωτίζει την γύμνια μου, Με την μοναξιά να με σκεπάζει ολόκληρη. Το φιλί σου γεμίζε....

16/08/2024

https://strovilos.gr/articles/1070
τησ αννασ εμμανουηλ

Νιώθω σαν θάλασσα αδειανή. Το κορμί μου στις άκρες του κρεβατιού, Και το φεγγάρι να φωτίζει την γύμνια μου, Με την μοναξιά να με σκεπάζει ολόκληρη. Το φιλί σου γεμίζε....

09/08/2024

https://strovilos.gr/articles/1069

Είσαι ναυαγός εραστής, Θάλασσα ρέει στα μάτια σου, Και στο φιλί σου αρμύρα. Γιατί ταξίδευες αιώνες. Να βρεις το άλλο μισό σου, Δοκίμαζες γεύσεις, Σε ξένα κορμιά, Σε βλ...

06/08/2024

https://strovilos.gr/articles/1068

Κι αλήθεια γεννήθηκα. Εγώ, η απόκοσμη. Με τις χιλιάδες φωτιές στα μαλλιά μου. Η Αχειροποίητη Γυνή ηδονής και οδύνης. Σέρνω χιλιάδες γραμμές. Καμπύλες απαλές κυρτώνου...

23/07/2024

https://strovilos.gr/articles/941

Η μέρα τέλειωσε όταν έκλεισε την πόρτα κατά πρόσωπο της νύχτας. Όλες οι πόρτες κλείνουν νύχτα. Δίπλωσε το χαρτί με σχεδόν τρεμάμενα χέρια στην αρχή στα δύο, ύστερα σ....

06/07/2024

https://strovilos.gr/articles/1067

Ήταν ολοφάνερο. Το μυαλό του είχε σκουριάσει. Γι αυτό δεν έπιανε το κλειδί που είχε στην τσέπη. Το δοκίμαζε. Το ξαναδοκίμαζε. Τώρα που είχε ηρεμήσει του φαινόταν πως ....

04/07/2024

ΣΙΛΒΕΣΤΡΟ ΛΕΓΚΑ

02/07/2024

Henri Matisse (French,1869 – 1954)
Interior with Phonograph, 1924

02/07/2024

Félix Edouard Vallotton (28 Δεκεμβρίου 1865 – 29 Δεκεμβρίου 1925)
Νεκρή Ζωή με Μεγάλη Κανάτα 1923

02/07/2024

Zinaida Serebriakova: "En la playa", 1927.

30/06/2024

https://strovilos.gr/articles/937

“Παρθένα ζωηρή κι ωραία η μέρα η σημερινή / Με κτύπημα φτερού μεθυστικού θα μας ραγίσει», δυο στίχοι του θείου Μαλαρμέ κι οι σκοτεινοί ορίζοντες  του Ντε Κίρικο κι ε...

25/06/2024

και για να μην ξεχνιόμαστε κυκλοφορούν και τα δύο τελευταία μου για τους καλοκαιρινούς αναγνώστες και ενδιαφερόμενους καθώς και ο συναφής από τα μικρά της ΛΕΜΒΟΥ ΛΟΡΚΑ

12/05/2024

https://strovilos.gr/articles/1066
της ΑΝΝΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

  Άγγιξε με. Ζωγράφισε ανήμερο πόθο στο δέρμα μου  Μέχρι να φωτίσω εντός σου φωτιά. Τρίψου πάνω μου.  Σκληρά. Λαχτάρα με. Ταξίδεψε με βαθιά, Πυρά στο κορμί μου. Μπές μέ...

11/05/2024

Βίλχελμ Τένυ [1888-1949]

10/05/2024

Σαλβαντόρ Νταλί. Χωρίς τίτλο. Επιμονή του δίκαιου καιρού. 1932.

03/05/2024

Robert Doisneau
Lancer de tracts rue Henri Monnier, Paris, 1944.

23/04/2024

https://strovilos.gr/articles/1065
της ΑΝΝΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Περνάς από τους κάμπους μου,  Ολόγιομη εγώ. Δίχως ρόδα. Περνάς τις νύχτες μου… Στων αστερισμών την φωτιά μου… Περνάς μέσα από το ποτάμι μου… Ρέεις. Στα μονοπάτια μο...

22/04/2024

https://strovilos.gr/articles/846

Άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη κι άλλος στης Σύρας τα στενά  αίμα και δάκρυα πίνει Μάνος Ελευθερίου Την παραμονή εκείνης της Παρασκευής, λέει ο ποιητή...

19/04/2024

Self-portrait with Model in the Studio
George Grosz, 1930

19/04/2024

ΜΑΓΚΡΙΤ, ζωγράφος όλων των εποχών και όλων των διαθέσεων

16/04/2024

https://strovilos.gr/articles/1064

Το φιλί σου ζητώ Άγγιξε με. Φίλα με. Μύρισε με. Γυρεύω το φιλί σου, Στου λαιμού μου την άκρη. Δoς μου το. Όταν οι δυο  μας βρεθούμε. Γεύσεις ηδονής. Λούσε με. Ήλιο κατάστη...

14/04/2024

ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ, Η παρέα του Πικάσο, 1914

14/04/2024

Διάβαζε. Ήθελε να γίνει ό,τι εκείνος. ''Σύννεφο με παντελόνια''. Αλλά δεν ήθελε να έχει την τύχη του. Φοβόταν μήπως και αυτουνού η βάρκα της αγάπης συντριβεί. Αλλά εκείνος δεν το συνιστούσε σε κανέναν. Ήταν εγωιστής. Αλλά έτσι είναι οι ποιητές. Καθόταν στη μπασιά της πόρτας και το κούφωμα δεν τον χωρούσε. Απήγγειλε. Έλεγε, μίλαγε. Εννοούσε. Κι αναρωτιόταν: Πώς γίνεται οι μέρες να έχουν ύφος Ιουλίου. Δεν πρόλαβε εκείνον τον Ιούλιο. Είναι πολλά χρόνια τώρα. Δεν επιβεβαίωσε ποτέ ότι ο Ιούλιος του 1930 θα είχε ντύσει τις μέρες με το ύφος του. Τις νύχτες δεν ξέρω τι έκανε. Όταν βρισκόταν στις επιτροπές σηκωνόταν όρθιος και του 'λεγαν να καθίσει για να ξεκινήσουν τη συνεδρίαση. Αλλά, αυτός δεν άκουγε. Δεν άκουγε κανέναν. Δεκατρία χρόνια και δεν είχε ακόμα συνηθίσει στη σκέψη πως πριν απ' τον έρωτά του, πριν απ' τη βάρκα της αγάπης, πριν απ' τη συντριβή της, η επανάσταση είχε λοξοδρομήσει. Είχε χάσει το δρόμο της. Είχε χαθεί στους διαδρόμους της Λουμπλιάνκα. Ο Στάλιν είχε αντικαταστήσει τον Λένιν και για τον Λένιν, αυτός είχε γράψει εκατομμύρια λέξεις. Και το όνομά του σήμαινε πως ήταν ο κυρίαρχος του κόσμου, αλλά ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ήταν ποιητής! Καλλιτέχνης! Θεατρικός συγγραφέας! Σκηνοθέτης! Σεναριογράφος! Συντάκτης περιδιοκών! Ζωγράφος! Εγωπαθής! Δεν άκουγε κανένα. Ο Βλαδίμηρος Βλαδιμήροβιτς είχε προνόμια. Οπλοφορούσε. Είχε δική του κούρσα. Και επειδή ήταν μία κυριαρχική μορφή επαναστάτη, ποιητή και ερωτευμένου είχε μπει ανάμεσα στο ζεύγος Μπρικ και η Λίλυ του έμεινε πιστή αιωνίως. Βλέπω όμως τη συντριμμένη βάρκα του να βυθίζεται και το γεμάτο πιστόλι του να πυροβολεί τον εαυτό του. Αυτός ο πανύψηλος κοντοκουρεμένος άντρας ερωτευμένος με τη ποίηση, με τις γυναίκες, με τους επαναστάτες, με τη Λίλυ, πάντα ερωτευμένος αλλά τώρα κουρασμένος. Φλεγόταν πριν και τώρα. Και απορούσε μιας και τώρα η επανάσταση είχε επιτύχει. Όχι όπως εκείνη του 1905. Δε θα πήγαινε ξανά φυλακή. Δεν πρόλαβε τη δυσμένεια. Αλλά ήταν σίγουρο πως θα ακολουθούσε. Φαντάσου: Ο Βλαδίμηρος Βλαδιμήροβιτς στα υπόγεια της Λουμπλιάνκα. Ανακρινόταν και ο ανακριτής τον ρωτούσε:
-Λέγεσαι; και αυτός απαντούσε,
-Ξέρετε το όνομά μου. Είμαι αυτός που έγραψε 150.000.000 λέξεις για τον Λένιν. Είμαι αυτός ο ποιητής, ο Βλαδίμηρος Βλαδιμήροβιτς Μαγιακόφσκι
''πού να το καταλάβετε,
γιατί και πώς εγώ,
ατάραχος,
αδιάφορος στων σπαραγμών τη μπόρα
μέσα στο πιάτο την ψυχή μου κουβαλώ,
για να την αποθέσω εκεί στην άκρη,
στο γεύμα μιας επερχόμενης εποχής.
Απ' την αξούριστη παρειά των πλατειών,
κυλώντας σαν άχρηστο δάκρυ,
εγώ,
μπορεί,
ο τελευταίος νάμαι ποιητής''.
[μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου]

10/04/2024

https://strovilos.gr/articles/1063

Απωθημένο   όλα τα χάδια που δεν σου έδωσα φεύγουν από τα χέρια σαν             στρατός νικημένος με το κεφάλι σκυμμένο Όλες οι λέξεις που δεν ξεστόμισα γίνονται φλ...

09/04/2024

https://strovilos.gr/articles/1062

Γλιστράει στον ώμο μου. Τριαντάφυλλο λευκό. Μια λευκή γραμμή. Αλαβάστρινο δέρμα. Γυμνό το κορμί μου. Φαντασία ερωτική. Άρωμα καρύδας στο λαιμό μου. Το άγγιγμα σου αρχ...

09/04/2024

Το ημερολόγιο είναι σε μια σελίδα, η σκέψη μου αλλού, εκεί που κανονικά θά 'πρεπε να είσαι κι εσύ, πλάι μου να περπατάμε σ' ένα που, πού προτιμάς; τι θυμάσαι, αλήθεια; Έχουν μνήμη οι μάρτυρες, μην πεις είναι σαν τα πρωτόκολλα. Εσύ όμως, παρ' όλα αυτά, ένα που, χωρίς ερωτηματικό, άτονο επομένως, ήταν που σε τράβηξε και καρφώθηκες στην οθόνη μ' ό,τι είχες στα χέρια σου, μ' όποιο βλέμμα κοιτούσες τον Σέσωστρι, εκείνο τον τύπο απ' το Κάιρο, χωρίς την αντένα να συλλαμβάνει καθώς προχωρώ κι αρνούμαι να σ' αφήσω να φύγεις. Εκεί θα επιστρέψω να σε περιμένω παίζοντας την τρομπέτα του Μάιλς.
Δίπλα μου πέρασε μόλις εκείνος ο 25χρονος που τρελάθηκε, εκείνος ο Ρώσος χορευτής, που λέει πως τ' αρέσουν τα κουκιά, αλλά είναι ξερά και δεν τ' αρέσουν τα ξερά κουκιά, γιατί δεν υπάρχει ζωή μέσα τους, όπως δεν υπάρχει μέσα σε μια νεκρή φύση απαθανατισμένη, όπως οι άνθρωποι στην Ελβετία που είναι ξεροί, όπως τα κουκιά που είχε φάει αυτός για πρωινό. Όπως η καμαριέρα που είχε. Κι αυτή δεν είχε ζωή. Ο Νιζίνσκυ, αυτός ήταν, που σαν ''τους ταχυδακτυλουργούς που βγάζουν από τη μύτη του διπλανού μας ένα αυγό'' τράβηξε ένα σπίρτο και η φλόγα καταύγασε το πρόσωπό του. Έτσι τον είδα, στο φως του σπίρτου που άναψε ο ίδιος. Ναι, ήταν Ρώσος. Έμοιαζε όπως οι Ρώσοι, αλλά αυτός ήταν ταχυδακτυλουργός, είχε γονατίσει στο έδαφος, πρώτα το ένα πόδι, ύστερα το άλλο και σε κοιτούσε μέσα στη στενή κάμαρα όπου μια κάργια χτυπούσε το ταβάνι. Η κάργια χάλασε μιαν αράχνη που είχε πλέξει ένα απίστευτα τέλειο ιστό. Η αράχνη είχε πέσει στα πόδια σου και σπαρταρούσε. Πισωπάτησες.
''Ένα οργανέτο στο δρόμο χτυπούσε ολοένα την ίδια νότα. Δεν ξέρω να πω''.
Πήρες στα χέρια σου την αράχνη σαν να ήταν ένα γυμνό μωρό. Την κράτησες κοιτώντας στα μάτια της που είχαν γίνει μενεξελιά. Ύστερα έψαξες μέσα στην κάμαρη να βρεις ένα μέρος να τ' αποθέσεις. Πραγματικά τα χέρια σου είχαν δώσει ζωή στη μισοπεθαμένη αράχνη που δεν ήταν πια αράχνη αλλά ο Σέσωστρις. Τι; Είχες ζωντανέψει ένα θεό. Ένα μικρούλι θεό χωρίς να κάνεις καμιά προσπάθεια.
''Ένιωσα τα πόδια μου ξυλιασμένα''. Εκείνος εκεί είχε φυσήξει κάνοντας στρογγυλό το στόμα του, σαν να είχε ζωγραφίσει ένα όμικρον αέρα. Άνοιξες το παράθυρο. Όχι, εγώ το άνοιξα. Και η κάργια πέρασε το ορθογώνιο σχέδιο του παραθύρου και βγήκε στη νύχτα. Σε έψαξα με το βλέμμα μου. Αλλά δεν ήσουν πια στην κάμαρα. Ήμουν μπροστά στο τζάκι. Τ’ αναμμένα κάρβουνα φώτιζαν το γυμνό δωμάτιο, το δωμάτιο που ήταν χωρίς εσένα τώρα. Έκλεισα το παράθυρο και τότε άρχισα να βλέπω το χορευτή να κάνει μία πιρουέτα, να χτυπά στο ταβάνι και να φεύγει απ' το ανοιχτό παράθυρο που ένας αέρας τ’ είχε ανοίξει. Δεν το 'χα μανταλώσει καλά. Κι έτσι ξάπλωσα στο πάτωμα και αίφνης ένιωσα το χέρι σου να πιάνει το δικό μου. Ο Ρώσος είχε φύγει και εσύ ήσουν ξανά μαζί μου και δεν φορούσες προσωπίδα. Ήσουν αμόλυντη. Τι να την κάνεις την προσωπίδα. Κανέναν δεν μπορούσες να μολύνεις. Άπλωσα το χέρι μου και πήρα την τρομπέτα του Μάιλς, φύσηξα φουσκώνοντας τα μάγουλα και εσύ χαμογέλασες μ' εκείνο το χαμόγελο που αποκαλύπτει ένα μικρό κενό κάθετο ανάμεσα στα δυο σου δόντια. Και σαν να ντράπηκες έκλεισες το στόμα σφιχτά, αλλά τόσο ξαφνικά που τα δόντια εκείνα του κενού δάγκωσαν το κάτω χείλος. Μια τόση δα σταγονίτσα έσταξε πάνω στο αριστερό μου μάγουλο που ήταν τόσο φουσκωμένο που έτρεξε βιαστικά να κατέβει προς το σαγόνι σαν να επρόκειτο για κατάβαση από τα Ιμαλάια, το Κιλιμάντζαρο ή τους λόφους της Αφρικής. Και σε ρώτησα, ξεφουσκώνοντας αν σ' αρέσει το που; Και εσύ χαμογέλασες ξανά και το αίμα σου γέμισε τα μάγουλά σου, γιατί εσύ δεν ήσουν Ελβετίδα καμαριέρα, σαν αυτή που κάποτε είχε εκείνος, και δεν σ' άρεσαν τα ξερά κουκιά, αλλά είπες: ''Τα πουλιά τώρα ξαναζωντάνευαν, υψωνόντουσαν, σμίγανε'' όπως σμίξαμε και μεις εκεί.
Πάντα ένα που, με τόνο ή χωρίς, είναι χρήσιμο.

09/04/2024

https://strovilos.gr/articles/1061

Ο καθένας φοβάται κάτι διαφορετικό Εγώ καμιά φορά φοβάμαι τον φόβο, τη μοναξιά, το κεφάλι μου ακουμπισμένο σε κρεβάτι νοσοκομείου. Φοβάμαι ένα αυτοκίνητο που επιτα....

08/04/2024

https://strovilos.gr/articles/918

Για πρώτη φορά. Λένε πως πάντα υπάρχει η πρώτη φορά. Αλλά μπορεί και να μην υπάρχει. Πάντως όλα γίνονται μια φορά. Μια φορά μόνο. Εξαιτίας της αιωνιότητας. Εξαιτίας το...

08/04/2024

Για πρώτη φορά. Λένε πως πάντα υπάρχει η πρώτη φορά. Αλλά μπορεί και να μην υπάρχει. Πάντως όλα γίνονται μια φορά. Μια φορά μόνο. Εξαιτίας της αιωνιότητας. Εξαιτίας του χωρισμού. Εξαιτίας του ότι προσβλέπει σε κάτι άλλο από αυτό που έχει. Η βροχή πάνω στη στέγη. Ακούω πρώτη φορά τη βροχή πάνω στη στέγη του κόσμου. Έχω πεθάνει. Είναι επείγον να παραδεχτείς πως δεν έζησα ποτέ. Ένας ανόητος φωνάζει. Φωνάζει δυνατά. Η ομάδα του έβαλε γκολ. Αναρωτιέμαι. Ποιο είναι το λάθος; Κι ύστερα η καρδιά της επανάστασης κι ο κόσμος που προσέρχεται στην κηδεία, βουβός και απελπισμένος. Γράφω στίχους, όχι ποιήματα, γράφω πόνους, όχι ευχές. Δεν μπορούμε να θεμελιώσουμε τίποτα. Το έδαφος είναι σαθρό και αυτοί βαδίζουν στο χαμό τους. Μια Κυριακή στην πλάζ Πιγκάλ και δυο Κυριακές πίσω στην Ορανζερί τον είδα να πίνει καφέ. Έπινε τον καφέ του. Απέναντί του η μικρή μ' ένα κορδελάκι στα μαλλιά λευκό σα τη ψυχή της. Φορούσε καπέλο αυτός, ο ποιητής που έπινε τον καφέ του, ο Ζακ Πρεβέρ στη Ορανζερί. Τότε ήταν ένα γεγονός. Προχθές που πέρασα από κει κανείς δεν τον πρόσεχε. Κανείς δεν τον άκουγε. Η ταινία έπαιζε στο βάθος της σκοτεινής αίθουσας. Είχα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια σου εκεί που το έχω πάντα όταν κάθομαι πλάι σου. Τελεία. Τίποτα δεν είναι τέλειο βέβαιο, αλλά εμείς οι άνθρωποι επειδή δεν μπορούμε να το αντέξουμε ούτε το τέλειο ούτε το τέλος γιατί η ανάσα σου κόβεται καθώς χαϊδεύω τη πλάτη σου καθώς τα μαλλιά σου τσουρουφλίζουν το χέρι μου. Σου το είπα. Δικό σου και έσκασες ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν το είδα, το άκουσα. Πάντα το χαμόγελό σου ακουγόταν χαμογελαστό. Όλα πρέπει να ακολουθήσουν ένα δρόμο κι ο δρόμος είναι πάντα γυρισμός κι ο δρόμος έχει πάντα στροφές και τα κείμενα έχουν πάντα τελείες. Πρώτη φορά που σε είδα να φοράς παντελόνι έτρεχες βιαστική να μπεις στον κήπο. Παραλίγο να σε πατήσει ένα βιαστικό τρόλεϊ. Κάτι μουρμούρισε ο οδηγός μέσα απ' τα δόντια του, αλλά όταν είδε την κόμη σου να ανεμίζει το βούλωσε. Τα ωραιότερα μυθιστορήματα λέει ο άλλος τα πιο επαναστατικά είναι τα ερωτικά μυθιστορήματα. Αυτά που σου χω γράψει εγώ. Για μένα θα λέει. Ξαναγυρίζω, ένα ενωτικό και δύο παύλες συμπιέζουν την πρόταση σαν ξίφη που πρόκειται να διασταυρωθούν. Ξιφουλκώ με τον άνθρωπο εκείνο που επαναστάτησε ενάντια στη μοίρα του. Τόλμησε να επαναστατήσει ενάντια στο ριζικό του. Έτσι καθώς η ουρά του ρο σημαδεύει τον πάτο της σελίδας. Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το πραγματικό. Επειδή το πραγματικό δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει πραγματικότητα. Κι έτσι εγώ είμαι στον αέρα. Είμαι ένας μετεωρίτης που θα πέσει με δύναμη πάνω στη γη, αλλά πριν πέσει, τα κομμάτια του θα διασκορπιστούν και οι άνθρωποι μετέωροι στα χάη θα αγαπηθούν επιτέλους. Κλείνω την πόρτα. Όταν βεβαιώνομαι πως είσαι πλάι μου η πόρτα κάνει ένα θόρυβο. Το θόρυβο που δεν κάνουνε ποτέ οι πόρτες. Έξω απ' το σπίτι μας ένα σκυλί. Ναι γαυγίζει, η φωνή του... δεν ξέρω τη συνέχεια, δεν μπορώ να φανταστώ ένα σκυλί που γαυγίζει. Μπορώ μόνο να φανταστώ ένα σκυλί που φεύγει, έναν άνεμο που έρχεται να μας δροσίσει από τη παγωνιά της νύχτας.

Θα περιμένουμε την επανάσταση.

Άκου το σιδηρόδρομο. Το τρένο που έρχεται.

07/04/2024

https://strovilos.gr/articles/1060

Κάποιοι περιμένουν τον Μεσσία όλη τους τη ζωή. Πεθαίνουν και δε μαθαίνουν ποτέ αν τελικά ήρθε. Η αναμονή τους δεν άξιζε τον κόπο, αλλά όταν το αντιλαμβάνονται είναι ....