readmagazine.gr

13/11/2024

Το βιβλίο της ημέρας από το www.bonusmall.gr
https://bonusmall.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56&Itemid=60

12/11/2024

«Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ
να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.»

Μιχάλης Γκανάς
1944-2024

05/11/2024

Παλαιά Ωροσκόπια

Βεβαιωθείτε, κύριε Συλβέστρε, ότι το μαγαζί μου είναι από τα καλύτερα
Δεν θέλω να πω το καλύτερο, γιατί ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται
και κανένας ποτέ δεν ξέρει το είδος και την ώρα της τιμωρίας.
Όταν γεννιόμουν, χιλιάδες όντα γεννιόνταν μαζί μου,
διορισμένα στη ζωή με δικιά του προθεσμία το καθένα,
για έργα, μάθηση, έρωτα, για προσκυνήματα στα μοναστήρια,
για ξεκαλοκαιριάσματα στις θάλασσες και στα βουνά
και για τ’ ανώτατα αξιώματα της Πολιτείας.
Εγώ φυσικά γεννήθηκα αρσενικός. Με βλέπετε, κύριε Συλβέστρε.
Χάρηκαν οι γονιοί μου και γιόρτασε ο πατέρας μου τη γέννησή μου,
πυροβολίζοντας τρεις φορές στ’ αντικρυνά κεραμίδια,
ενώ τα δέντρα φέγγαν μες στο χιόνι, γιατί έζωνε τη γης βαρύς χειμώνας.
Άνθρωποι φώναζαν χαρούμενοι, κι ο πατέρας μου
άνοιξε το παράθυρο και κάρφωσε το μάτι του στο πρώτο αστέρι
– κι έτυχε εκείνη τη βραδιά να στέκεται στον ουρανό ένα μονάχα αστέρι,
αυτό που το λέμε Αποσπερίτη
Φαντάστηκε ο πατέρας μου ότι, παρακαλώντας το άστρο,
θα συμφωνούσαν για τη μοίρα μου.
Ποιος γονιός δε θέλει το γιό του βασιλιά;
Μα καθώς βλέπετε, κύριε Συλβέστρε, δεν έγινα βασιλιάς,
μήτε τίποτε παρόμοιο.
Ανεδείχθην, βεβαίως, εν τη κοινωνία καλός επιχειρηματίας,
ένα από τα καλύτερα καταστήματα της πόλεώς μας.
Τάχα, αν το άστρο αυτό που λέμε Αποσπερίτη
μπορούσε να κατέβει χαμηλά και να μου όριζε συνάντηση,
εκεί πίσω απ’ τα τελευταία δέντρα,
θα πήγαινα ευχαρίστως, παρατώντας επί ζημία λίγη ώρα τη δουλειά μου,
και θα το ρωτούσα:
γιατί δε λογάριαζε τη ματιά του πατέρα του,
την παρακαλεστική ματιά του καημένου του πατέρα μου;…

Ανδρέας Καραντώνης

05/11/2024

Το βιβλίο της ημέρας από το www.bonusmall.gr
https://www.bonusmall.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56&Itemid=60

02/11/2024

"Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος..."
μας λέει το readmagazine 114
Eυχαριστούμε την Αλεξία Χρυσομάλλη ( Alexia Chrysomalli) που μας χάρισε τη φωνή της για να συνοδεύσει το τεύχος μας!

https://readmagazine.gr/

01/11/2024

Το βιβλίο της ημέρας από το www.bonusmall.gr
https://www.bonusmall.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56&Itemid=60

29/10/2024

"...κέντρο του σύμπαντος κι αθάνατος νόμιζα ο άμυαλος πως ήμουνα..."

28/10/2024

«Δεν θυμάμαι τι όνειρο έβλεπα. Ακουσα όμως μισοκοιμισμένη να χτυπούν καμπάνες, στην αρχή απόμακρα κι ύστερα πολύ κοντά. Ξύπνησα, ξύπνησε κι η Λενούλα κι ανακαθίσαμε στα κρεβάτια μας. Αφουγκραστήκαμε. Ναι, ήτανε καμπάνες. Κοίταξα το ρολόι. Πέντε και μισή. Είχε αρχίσει να φέγγει κι ύστερα μια φωνή: – Φύγανεεεεεε, φύγανεεεε. Ξυπνήστε, φύγανεεεεε. Ητανε η φωνή του Θανασάκη, του παιδιού της γειτονιάς. Εφερνε βόλτες γύρω γύρω σαν τρελός. – Ξυπνήστε, ρε. Φύγανε οι Γερμανοί! Παράθυρα άρχισαν ν’ ανοίγουν. Φωνές να ρωτούν, και πάλι καμπάνες. Η μαμά κι ο μπαμπάς κοντά μας. Κρεμόμαστε όλοι στο παράθυρο.

Κι ύστερα κόσμος να βγαίνει στον δρόμο, άλλοι ντυμένοι. άλλοι με πιτζάμες. – Φύγανε οι Γερμανοί, φώναζαν και χοροπηδούσαν. Κι εμείς οι τέσσερις αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε. – Πάμε να ντυθούμε, είπε η μαμά. Ντυθήκαμε στο λεπτό κι η μαμά έτοιμη. – Πάμε, είπε. – Πού πάτε; τρόμαξε ο μπαμπάς. – Στον δρόμο, να δούμε τι γίνεται. Βγήκαμε και κατεβαίναμε τη σκάλα. – Να τις έχεις κοντά σου, φώναζε ο μπαμπάς από την κουπαστή της σκάλας.

Εγώ θα πάω στην τράπεζα. Ποιος τον άκουγε πια. Η Λενούλα κι εγώ πήραμε τη Λήμνου, η μαμά… πετούσε κι ανέβαινε τη Λευκωσίας. Η αδελφή μου πήγαινε στην Κυψέλη να βρει τον Γκάτσο. Εγώ ήμουνα σίγουρη, στη γωνία Λήμνου και Πατησίων, μπροστά στο σχολείο του Τυχόπουλου, με περίμενε ο Γιώργος. Αγκαλιαστήκαμε, η Λενούλα μας φώναξε γεια κι άρχισε να τρέχει».

Άλκη Ζέη «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», εκδ. Μεταίχμιο.

Για ποιους λόγους η 12η Οκτωβρίου, που είναι η ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Ναζί, καταδικάστηκε στη λησμονιά και ζει στη σκιά της εθνικής επετείου της 28ης ...

25/10/2024

Επίλογος από την Έλλη Φθενάκη
www.readmagazine.gr

25/10/2024

Οι σημειώσεις της Ρούλας Μονογυιού
www.readmagazine.gr