https://www.facebook.com/719016778475023/

Gazeta Letrare, Prishtinë (2025)

01/06/2025

Uarda Albunesa

U

Vendos një presje, e frymën ndal,
ma ndrejton ritmin poezia,
Ku fshehet e vërteta vallë,
mos ndoshta aty në vargje t’mia?
Me një zanore zuna t'luej,
si me një mike shekullore;
vendin ia ndërroj si trup i huej,
si për inat hup n’bashtingëllore.
Nga shtatë zanoret që ka gjuha,
unë zgjedh një “U” në rend unik,
po me ktë germë fillon dhe ‘ura’,
objekt ndërlidhës simbolik!

31/05/2025

Teutë Bajraktari Cakaj

Mendoja që ti më doje

Mendoja që ti më doje
kur fjala jote ndizej në buzët e mia
si dritë e ndaluar në prag të natës
kur fryma jote më gjente në gjumë
e më zgjonte pa më thirrur

Mendoja që ti më doje
kur shikimi yt më zhvishte pa prekur
e duart më shkruanin mbi lëkurë
poezi që as vetë nuk i kuptoja
por i ndjeja në çdo drithërimë

Mendoja që ti më doje
kur erdhe si heshtje në mes të britmës
si etje që kërkon ujë në një puthje
si mëkat që bëhet lutje në mesnatë
dhe falet vetëm me gjuhën e trupit

Mendoja që ti më doje
E unë besoja, e verbër, e zhveshur
në çdo pëshpëritje që më mbulonte shpirtin
si çarçaf i bardhë pas një nate të ndezur
ku zbuloja veten për herë të parë… në ty

Por tani e di
Ndoshta më doje vetëm në orët e vona
në netët ku ndjenja kishte emër tjetër
e unë isha veç prehje, jo premtim.

30/05/2025

Vlora Kozhani

Ne te bijat e shekullit te ri

Skulputrë që gjallon e vyshkun
E etur me ujë që rrjedh
E pabuka që vetë gatun
Shpijanikja që s’ka shtëpi
Kryefisja që s’i shkon fjala
E blemja-e ardhnja-e ndrrunja nga tjetërkush
Ne të bijat e shekujve
Që na tallën e na flakën
pandalësisht-padenjësisht

Dorëlypësaret për ujin e ndaluar
Arsenali me i çmuari luftërave makabre
Të asaj gjinie egosite
Plaçka ma e kandëshme e një fundbeteje
ma e kandëshme se toka e uzurpuar

Perla e vjedhur që kënaq hajdutin-kur syvizullon
Nga kënaqësia që ndijen nga ahti i pameritun
Kocka e shijshme e qenit lanaraq
Vera qe dehi perandortë
Dorëthara që s'ja zgjati dorën simotra saj.

Ne të bijat e shekullit te ri
Të nëmurat
Barra qe u nam nga vetë e ëma pse ishte femër
kryelartnesha sizifiane
motra e nderit që mëkaton me durimin
e denuara për të pathënën e t'pabërën
Rrin kryqëzuar si Krishti dikur.

Ti që mëkatin e puthe në ëndërr
bija e nënëmadhës
Një kurorë mbretërie vetë vetës thurrja-më
Ti mumja e gjallë e historisë...

30/05/2025

Prindër,mësoni fëmijët tuaj se prej haramit ska sukses.

Çfarë vlere ka një notë kur nuk përfaqëson dijen dhe mundin tënd?
Çfare ndodh kur mësojmë të mashtrojmë sistemin,por jo jetën?

Jemi mësuar të gëzohemi për nota të larta,të duartrokasim”suksese”të shpejta,por shumë rrallë ndalemi të pyesim:Si u arrit kjo note? Me mund apo me mashtrim?

Në ditët e sotme,kopjimi në provime është bërë diçka “normale”thuajse e pranueshme.Madje ndodh që prinderit të mburren me notat e fëmijëve,pa ditur nësë ato janë rezultat i punës apo i një fletushke të fshehur nën bankë.

Por çfarë po i mësojmë ne fëmijëve tanë me këtë qasje?
Kur një fëmijë mëson se nota 10te mund të merret edhe pa lexuar,pa lodhje,pa përpjekje,po i themi që në jetë mjofton të mashtrosh,jo të përpiqesh.
Po i vjedhim mundesinë për të ndërtuar karakter.Po i mësojmë të ndihen krenar për diçka që nuk e kanë fituar vetë dhe ky është një dëm që nuk ndreqet lehtë.

Konflikti i brendshëm me vetveten
Kur një fëmijë merr një notë të lartë pa e meritu,ne fillim ndoshta ndjen gezim të shpejtë.Por në thellësi mbetet një zë i heshtur që i kujton:
“Unë nuk e kam arritur vetë këtë.”
Ky zë,me kohën kthehet në dyshim ndaj vetes,ndjenjë faj,madje edhe ne turp,sidomos kur përballen me sfida reale që kërkojnë dije dhe aftesi.

Kriza identiteti në të ardhmen
Në një moment ,njeriu ballafaqohet me veten:
Kush jam unë në të vërtetë?A kam arritur diçka vetë,apo vetëm kam mashtruar rrugës?
Ky reflektim shpesh vjen vonë-në një intervistë,në një projekt pune,në edukimin e fëmijëve të vet-dhe sjell ndjenjën e zbrazëtisë dhe pendesës.

Prindër të dashur,në vend që të kërkoni notën 10,kërkoni përpjekjen.Mesoni fëmijët të krenohen me procesin jo me rezultatin.
Sepse kur një fëmijë punon me ndershmëri dhe merr një notë mesatare,ai ka fituar më shumë sesa ai që mori 10 me kopjim.Ka fituar dinjitetin e vet.

E dini pse?
Sepse Harami nuk ka bereqet.Dhe më e rëndesishmja-asnjë mashtrim nuk ndërton të ardhmen.E ardhmja ndërtohet me dije,përkushtim dhe ndershmëri.

Linda Mhillaj Fazliu
Psikologe-Psikoterapiste!

29/05/2025

Elisa Kocaqi

Humbje në dashuri

Ka dashuri që jepet pa pritje,
si era që përqafon fushat pa emër,
një flakë që ndez, por shpesh digjet,
një thirrje që humbet në heshtje.

Në zemrën e asaj dashurie pa kushte,
rriten plagë që s’i sheh askush,
dhimbje e fshehtë, gërvishtje e brendshme,
një valë që përvëlon në heshtje.

Të jepësh gjithçka pa kërkuar kurrë,
është të jesh lumi që rrjedh pa ndalur,
por shpesh shpërndahet në toka të thata,
dhe mbetet vetëm hiri i një shprese.

Në rrugën e dhimbjes dhe mungesës,
njerëzit bien, ngrihen, mbajnë plagët,
dhe mësojnë se dashuria është dhimbje,
një flakë që ngroh dhe djeg njëkohësisht.

Në heshtjen ku sytë flasin vetëm për brengë,
merr formë një forcë që s’do të thyhet,
një dritë që lind nga thellësia e errësirës,
një premtim për një fillim të ri.

Sepse humbjet më të mëdha në dashuri,
janë ato që mësojnë të duash veten,
pa kushte, pa pritur kthim,
një dashuri që shëron dhe ringjall shpirtin.

29/05/2025

Enver Rexhaj

Mohimi

„Një pjesë e imja vdiq“
Nuk më vrau, por diçka ndryshoi,
Një pjesë e imja e humbur, e tjetërsuar
përgjithmonë.
Unë shkova por jo njësoj,
Një shpirt hije, një flakë e heshtur.

Kjo ditë mori një pjesë të asaj që isha,
Më la në kërkim pa arsye.
Vazhdoj por ndjej boshllëkun,
Një zëmër dikur e plotë, tani e shkatëruar.

Nuk më mbaroi, por nuk jam i plotë-
Mbetet një jehonë, thellë në shpirtin tim.
Une jam këtu, po marr frymë, por e vërteta
mohohet-
Një pjesë e imja vdiq në heshtje atë ditë.

29/05/2025

Arsinoi Zhengo Kallco

Lamtumira e fundit

Papritur një frymë melankolike më kap,
teksa mendoj si do te jetë dielli pas këtij shiu...
E nëse do të ketë ylber
ngjyrat do i pikturoj në shpirtin tim.
Mbi qerpikë dy pika ranë
dhe më rikthyen kujtimet e shiut të verës
kur ti më dhe lamtumirën e fundit
shiun dhe lotët e mi të pafajshëm...!!!

28/05/2025

Në sfond të shenjtë

Nënë Tereza më sheh nga mbrapa,
si një dritë që rri në heshtje pranë,
e unë buzëqesh me shpirt përpara,
me besim që s’ka nevojë për fjalë.

S’jam poete – por shpirti im shkruan,
me ndjesi që më burojnë nga zemra,
e fjala ime s’del prej shkollash të mëdha,
por prej një besimi që rritet përbrenda.

Ajo – shenjtore me zemër të paqtë,
unë – një grua që e ndjek me mall.
Mes meje dhe saj është vetëm drita,
ajo që Zoti në shpirt ma ka falë.

Saranda Teresa Bruno
Baden 27/05/2025

28/05/2025

Më 25 maj 1846 lindi në Frashër të Dangëllisë së Përmetit një nga figurat më të ndritura të kombit shqiptar – Naim Frashëri, poet, mendimtar, iluminist dhe veprimtar i palodhur i arsimit dhe kulturës kombëtare. Ai është një nga shtyllat e Rilindjes Kombëtare Shqiptare, që me penën dhe shpirtin e tij i dha frymë identitetit tonë kombëtar.
Naimi filloi mësimet në vendlindje, pranë teqesë bektashiane, e më vonë vazhdoi shkollimin në gjimnazin “Zosimea”. U angazhua në mënyrë aktive në Lidhjen Shqiptare të Prizrenit dhe në përpjekjet për themelimin e shkollave shqipe dhe botimin e teksteve në gjuhën amtare.
Nga viti 1882 jetoi në Stamboll, ku me veprat dhe përkushtimin e tij u bë zëri më i fuqishëm i Rilindjes. Për më pak se 20 vjet botoi një krijimtari të gjerë në gjuhën shqipe dhe në gjuhë të tjera, poema, përmbledhje lirikash, prozë artistike, si dhe vjersha e tekste për shkollat. Veprat e tij më të shquara janë “Bagëti e Bujqësi” (1886), përmbledhja me lirika atdhetare e filozofike “Luletë e verësë” (1890), poema epike “Istori e Skënderbeut”.
Naim Frashëri u nda nga jeta më 20 tetor 1900 në Stamboll. Në vitin 1937, eshtrat e tij u sollën në atdhe dhe prehen në Memorialin e Rilindësve në Tiranë.

Burimi nga: Dhimitër Shuteriqi, Jorgo Bulo, Fjalor Enciklopedik Shqiptar, Nr. 1, Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Tiranë, 2008, faqe 726.

27/05/2025

Musa Tullari

Këngë Anës

Zemra ime edhe tani,Anë,
Kur të shof që në takim më vie,
Për ty me hov zemra më rrah.

Më pëlqe, të lutem, Ana,
Mos ma shkel zemrën përnjëherë:
Shkele pak nga pak, si deri tani.

E unë do qeshë, dhe do qeshë
Siç qesha edhe këtë mbrëmje.
Po edhe ti Ana, qesh,
Dhe shkel zemrën time !

E shkruar, nën nje melankoli.
15.07. 2018

26/05/2025

Këtë vit Festivali Letrar “Gegnisht” solli më shumë jetë në një nga oborret karakteristike të Shkodrës pranë shtëpisë së familjes Repishti në rrugën Llujej.
Një nga qëllimet ishte edhe promovimi i kësaj banese të vjetër shkodrane, që në Shkodër nuk janë të pakta.
Faleminderit Denata Rroji për organizimin dhe të gjithëve që u bënë pjesë e këtij eventi.
Ky është vetëm hapi i parë, pasi së shpejti pritet që dhoma e profesor Sami Repishtit të kthehet në muze – një hap që do t’i japë kësaj shtëpie vlerën që meriton.

Gazeta Letrare

01/06/2025

31/05/2025

30/05/2025

30/05/2025

29/05/2025

29/05/2025

29/05/2025

28/05/2025

28/05/2025

27/05/2025

26/05/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category