Thegreekchef.us Tony Kavalieros

11/01/2025

Love Greek food? Join Chef Tony Kavalieros and discover 77 traditional Greek recipes made simple, authentic dishes anyone can cook.

10/31/2025

«Γαστρονομικά Περιοδικά & Influencers: Το PR σερβίρεται ζεστό – κι εμείς τρώμε το παραμύθι»

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το “γαστρονομικό ρεπορτάζ” στην Ελλάδα.
Spoiler: δεν είναι ρεπορτάζ. Είναι σενάριο marketing με γαρνιτούρα food-porn φωτογραφίας.
Διαφάνεια; Όση έχει το νερό που βράζουμε τα παντζάρια η βλήτα!!!

Οι μπάνικες σελίδες

Τα περιοδικά και τα sites ζουν από διαφημίσεις & χορηγίες.
Μεγάλοι όμιλοι, αλυσίδες, καινούργια concepts πληρώνουν το media-kit∙ παίρνουν αφιερώματα, “βραβεία”, αστραφτερές λίστες.
Εκεί που διαβάζεις:

«10 νέα spots που ΠΡΕΠΕΙ να δοκιμάσεις»
συνήθως το ΠΡΕΠΕΙ το υπαγόρευσε το τιμολόγιο, όχι ο ουρανίσκος του συντάκτη.

⸻

Οι σεφ-σταρ και οι άλλοι

Προωθούν τους σεφ που είναι ήδη hot , αυτούς που πουλάνε σαν brand.
Οι πραγματικοί μάγειρες – αυτοί που κρατάνε όρθιο το πάσο, που φτιάχνουν το ζομους, που ξέρουν τι θα πει να βγάζεις 200 κουβερ με φουσκωμένα χέρια – μένουν στο σκοτάδι.
Αν δεν έχεις PR agent ή δεν δουλεύεις σε μαγαζί με budget για διαφήμιση, είσαι αόρατος.

⸻

Enter the influencers η γνωστή τρόμπες

Κι αν δεν έφτανε αυτό, έχουμε και τους food influencers/ foodies
Παιδιά που μέχρι χθες έκαναν βερνίκια νυχιών/ Ραδιο/TV,σήμερα κρίνουν πατάτες confit.
Τι τους καθιστά ειδικούς στο φαγητό; σοβαρα τι??????????
Ένα iPhone και 20 χίλιαδες followers.
Ξέρουν όσα ξέρει και η γιαγιά μου για το TikTok – αλλά κάνουν trend το «βιολογικό ταρτάρ» γιατί το μαγαζί τους φίλεψε spritz.

⸻

Ο καταναλωτής

Ο κόσμος το τρώει το παραμύθι. Βλέπει το αφιέρωμα, βλέπει τον influencer να χαμογελάει, πάει να σκάσει 70 ευρώ για ένα πιάτο που έγινε trend γιατί κάποιος το πλήρωσε να γίνει trend.
Δεν υπάρχει κακό στο να βγεις να φας∙ κακό είναι να νομίζεις ότι τρως γαστρονομική επανάσταση ενώ τρως πληρωμένο άρθρο .

⸻

Η αλήθεια του πάσου

Η πραγματική μαγεία δεν είναι στα hashtags∙ είναι στο πάσο:
στον μάγειρα που ιδρώνει να δέσει το ζωμό,
που τηγανίζει χωρίς να καεί,
που σηκώνει το σέρβις όταν όλο το μαγαζί πνίγεται.
Αυτή η δουλειά δεν πουλάει σελίδες — αλλά αυτή κρατάει τη γαστρονομία ζωντανή.

⸻

Πώς ψήνονται οι “τάσεις”

Ένας όμιλος κλείνει διαφήμιση → παίρνει φιλικό αφιέρωμα → το πιάτο γίνεται “must-try” → το περιοδικό πουλάει σελίδες → το Instagram γεμίζει reels.
Ο μάγειρας από πίσω συνεχίζει να βγάζει 12ωρα για 1000 ευρώ, άγνωστος.

⸻

Μην καταπίνεις ό,τι γράφεται σαν ευαγγέλιο.
Στήριξε τα μαγαζιά που σέβονται τον μάγειρα και το προϊόν τους, όχι αυτά που αγοράζουν hype. (ενα μεγαλο shout out στα αργουρα!!!!!)
Κι αν είσαι μάγειρας: να θυμάσαι ότι το φαγητό σου έχει αξία ακόμα κι αν δεν μπει σε καμία λίστα.
Κρατάμε το λευκό για τα μπουφάν και τα πιάτα∙ αφήνουμε τα περιοδικά να βάφονται στο χρώμα του χρήματος.

10/27/2025

One of the best recipes in Savor Greece belongs to this lovely lady Διαμαντη Δασκαλακη from Sitia-Crete.

Get your copy now, ask me how!!

10/25/2025

I love it when my book Savor Greece goes places 😃
This time is to Cyprus by my good friend Stavros Ignatiou !!
Thank you my brother 🙏

Do you want the book? Ask me how to get it!!😉🥰

10/23/2025

🐷 Σερβιτόροι, Ιδιοκτήτες & Maître d’ στην Κουζίνα – Mission Impossible?

🔥 Η κουζίνα δεν είναι σαλόνι του καθενός.

Η κουζίνα είναι ζώνη πολέμου Φωτιές που πετάγονται, κατσαρόλες που κοχλάζουν, λάδι που τσιτσιρίζει, μαχαίρια που κόβουν χωρίς προειδοποίηση, πάτωμα γλιστερό από νερά και λάδια.
Δεν είναι ούτε meeting room για να κάνεις PR, ούτε χώρος για να πατήσεις story στο Instagram. Είναι βιομηχανικός χώρος παραγωγής. Αν δεν φοράς στολή, παπούτσια αντιολισθητικά και μυαλό στη θέση του, είσαι προσωπική ευθύνη.

🍽️ Ο ρόλος των άλλων
• Σερβιτόρος Ο ρόλος του είναι να φέρνει και να παίρνει. Όχι να μπαίνει μέσα να τσιμπήσει πατάτες ή να σχολιάσει «λίγο ακόμα αλάτι θέλει». Γενικά, με το που μπαίνει στην κουζίνα = κόκκινη κάρτα.
• Maître d’ ,Ο μόνος που έχει κάποια δικαιολογία. Χρειάζεται να συντονίσει το service, να δει αν τα πιάτα βγαίνουν με σωστό ρυθμό. Αλλά και πάλι: με διακριτικότητα.
• Μπος → Στο 90% των περιπτώσεων μπαίνει για να δείξει ότι «ελέγχει». Ή για να πει στον chef πώς να σερβίρει το πιάτο (χωρίς να έχει μπει ποτέ του σε σχολή). Αυτό το ντου είναι πάντα recipe for disaster. Κύριε ιδιοκτήτα, η κουζίνα ανήκει στον σεφ.

Πότε γίνεται κόλαση
• Όταν ο σερβιτόρος μπαίνει με το δίσκο του ανάμεσα σε μάγειρες που τρέχουν. Crash test dummies, λαιβ εντιον.
• Όταν ο maître d’ αρχίζει να φωνάζει «πότε βγαίνει το 5;» την ώρα που σβήνεις με ούζο και το τηγάνι φλέγεται.
• Όταν ο ιδιοκτήτης μπαίνει με Armani πουκάμισο και loafers στο service και γλιστράει στο πάτωμα, με την κατσαρόλα να του περνάει ξυστά.

Hazard list – γιατί είναι επικίνδυνο
• Καυτό λάδι & κατσαρόλες: ένα βήμα λάθος και είσαι εγκαύματα δευτέρου βαθμού.
• Μαχαίρια & μαντολίνα: ο μάγειρας δεν περιμένει ότι πίσω του ήρθε ο waiter. Ένα απότομο γύρισμα = αίματα στο πάτωμα.
• Στενοί διάδρομοι: «πίσω σου» δεν είναι αστείο. Αν δεν ξέρεις το drill, θα φας μπισκότο με καυτό δίσκο.
• Ηλεκτρικά & αέριο: το κουμπί που πάτησες «για πλάκα» μπορεί να κάνει όλη την κουζίνα να τιναχτεί στον αέρα.

Η σκληρή αλήθεια
Η κουζίνα είναι στρατόπεδο. Αν δεν ανήκεις στη μονάδα, δεν έχεις δουλειά εκεί μέσα. Κάθε εξωτερικός που μπαίνει, χαλάει τη ροή, σπάει τη συγκέντρωση, ανεβάζει την πιθανότητα λάθους ή ατυχήματος. Και το χειρότερο; Αν κάτι πάει στραβά, η ευθύνη πέφτει στον μάγειρα. Ποτέ στον waiter, ποτέ στον owner.

Ο Chef vs η Σάλα
Οι μάγειρες δεν μπουκάρουν στη σάλα να σου πάρουν τον δίσκο από το χέρι και να πουν «έτσι σερβίρεις το κρασί».
Γιατί λοιπόν οι σερβιτόροι και οι ιδιοκτήτες θεωρούν φυσιολογικό να μπουκάρουν στο πάσο και να δίνουν εντολές; Το respect είναι διπλής κατεύθυνσης.

• Ναι, να μπουν – μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος.
• Με σεβασμό στους κανόνες της κουζίνας.
• Χωρίς άποψη για το φαγητό, χωρίς «τσιμπήματα», χωρίς PR show.

Η κουζίνα είναι σαν cockpit αεροπλάνου: μπορείς να μπεις, αλλά αν δεν είσαι πιλότος, δεν ακουμπάς τίποτα.
Αλλιώς, η πιθανότητα είναι 9/10 ότι θα καταλήξεις είτε με καυτό λάδι πάνω σου, είτε meme στο GoldPig.

10/19/2025

Savor Greece at the land of the castles and the brave, the great Scotland, with my dear friend!!

Order your copy now, anywhere in the world 🌎 Ask me how!!

10/16/2025

10/16/2025

10/13/2025

«Τα Μεγάλα Πιάτα Γεννήθηκαν σε Φτωχές Κατσαρόλες»

Για όσους νομίζουν ότι η γεύση γεννήθηκε στα βραβεία και στα δελτία τύπου.

Αν έμαθα κάτι τόσα χρόνια στις κουζίνες, είναι ότι η μαγειρική ανήκει στους φτωχούς.
Η ψυχή της κουζίνας δεν γεννήθηκε στα σαλόνια των αστέρων∙ βγήκε από τα τζάκια στα χωριά, από τις αυλές που κάπνιζαν καζάνια, από τις γιαγιάδες που «έσβηναν» τα ρεβίθια με λεμόνι κι αλεύρι για να τα κάνουν πιο χορταστικά.

Κοίτα γύρω στην Ελλάδα σήμερα.
Τα περιοδικά γαστρονομίας και οι λεγόμενοι «γκουρού» του διαδικτύου τρέχουν πίσω από τάσεις πιο ψεύτικες κι από το χαμόγελο του μετρ που σου λέει «όλα τέλεια;».
Κι οι πελάτες ακολουθούν χωρίς να ξέρουν καν τι τρώνε – απλώς επειδή το διάβασαν κάπου.

Παράδειγμα; ο κεφαλος.
Ένα ψάρι φτηνό που κάποτε ψάρευε ο φτωχός στον Ευβοϊκό και το έκανε τηγανιά με κρασάκι και μυρωδικά.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο ψαράς την πέταγε πίσω στη θάλασσα γιατί δεν την ήθελε κανείς.
Σήμερα; Σερβίρεται ωμή σαν sashimi, με δυο φυλλαράκια από θερμοκήπιο της Ολλανδίας – και κοστίζει 28 € το πιάτο.
Η ίδια μπάφα που έτρωγες στο καφενείο με ουζάκι και δυο λεμόνια.

Ή ο πατσάς, το κοκορέτσι, το σπληνάντερο.
Φαγητά της ανάγκης που τα φτιάχναμε όταν δεν υπήρχε κρέας.
Τώρα τα σερβίρουν ως «μοντέρνα ελληνικά tapas» σε πιάτα που ζυγίζουν λιγότερο από το ψωμί που τα συνοδεύει.

Το χαβιάρι; Για αιώνες ήταν φαγητό της φτωχολογιάς στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας και του Δούναβη. Ήταν το αυγό που περίσσευε από το ψάρεμα του οξύρρυγχου, κανείς δεν το ήθελε. Τώρα πουλιέται 200 € το βαζάκι στα ξενοδοχεία των αστέρων.

Ο αστακός; Στην Αμερική του 19ου αιώνα τον έδιναν στους φυλακισμένους και τον χρησιμοποιούσαν για λίπασμα∙ ήταν «σκουπίδι της θάλασσας». Σήμερα είναι σύμβολο του fine dining.

Και οι τρούφες; Στη Γαλλία και την Ιταλία κάποτε τις μάζευαν οι αγρότες με γουρούνια για να νοστιμίσουν φτηνές σούπες, ψωμί και ομελέτες. Κανείς δεν τις θεωρούσε «εκλεκτές». Μέχρι που τις ανακάλυψε η γαλλική υψηλή κουζίνα, κι από τροφή των χωρικών έγιναν πολυτέλεια με τιμές που φτάνουν τα χρυσάφι.

Η αλήθεια:
Η κουλτούρα στο φαγητό χτίστηκε από εκείνους που δεν είχαν τίποτα.
Από ψαράδες, μανάβηδες, εργάτες που μαγείρευαν ό,τι υπήρχε.
Το λεγόμενο εκλεκτό πιάτο που πουλάμε σήμερα είναι συχνά το ίδιο φαΐ∙ απλώς του βγάλαμε την ψυχή και βάλαμε «ιδέα».

Κι οι influencers;
Τι τους κάνει ειδικούς στη γεύση; Μια φωτογραφία με τηγανίτα κι ένας χορηγούμενος καφές;
Ξέρουν πόσο κάνει το κιλό ο κέφαλος στην ψαραγορά ή πώς καθαρίζεις κοκορέτσι για ογδόντα άτομα; Όχι.
Αλλά καθορίζουν τι θεωρείται «τάση».

Μάθημα:
Μην ξεχνάμε ότι το φαγητό της ψυχής, το ελληνικό comfort food, δεν το φτιάχνει η διαφήμιση.
Το φτιάχνει η γιαγιά, ο ψαράς, ο μάγειρας με τα χέρια μαυρισμένα από το μελάνι της σουπιάς.
Εκεί είναι το DNA της γεύσης.

Την επόμενη φορά που θα δεις «κεφαλο με αφρό αχινού και τριμμένο παξιμάδι Κυθήρων», θυμήσου:
Ο κεφαλος ήταν του ψαρά που ήθελε απλώς να ταΐσει την οικογένειά του.
Όλα τα άλλα είναι διακόσμηση.

Η κουζίνα δεν θέλει ταμπέλες και χορηγούμενα∙ θέλει κατσαρόλα που βράζει και ιδρώτα που στάζει στο πάσο.