แม่มณี

19/02/2025

19/02/2025

19/02/2025

19/02/2025

19/02/2025

18/02/2025

ฉ่ำค่ะ ตำรวจใช้sถตราโล่ขนบุหsี่เถื่อu โป๊ะแตกค้า !!เพราะอุบัติเหต ตราด ...

เกิดเหตุรถตำรวจภูธรภาค 2 ประสบอุบัติเหตุชuเสาไฟฟ้าบนถนนสุขุมวิท ขาออกเมืองตราด ทำให้พบว่าในรถ มีกล่องพลาสติกบรรจุบุหรี่เถื่อน จากต่างประ เทศกว่า 300 แท่ง ทราบว่าคนขับคือ จ.ส.ต.เอกพจน์ นิยม อายุ 37 ปี สังกัดตำรวจภูธรภาค 2 ได้รับบาดเจ็บและถูกส่งตัวไปรักษา

ผกก.สภ.ท่าเลื่อน ยืนยันว่าเป็นรถตำรวจจริงและอยู่ระหว่างการสอบสวนว่ามีการขนvองผิดกฎหมายแบบนี้มาก่อนหรือไม่ โดยขณะนี้เจ้าหน้าที่ได้ยึดบุหsี่ทั้งหมดไว้เป็นของกลางเพื่อดำเนินคดีตามกฎหมาย

18/02/2025

ขออนุโมทนาบุญ 🙏 คุณย่าวารุณี อยู่พูนทรัพย์ บริจาคที่ดิน 25 ไร่ และเงินสด 200 ล้าน สร้างศูนย์เวชศาสตร์ รพ.ศิริราช เพื่อดูแลผู้ป่วยและผู้สูงอายุ 💙 #น้ำใจยิ่งใหญ่ #ทำดีเพื่อผู้อื่น

18/02/2025

ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ผัวก็รีบตามหาเมียเพราะเป็น
ห่วง เพราะไปกับรถ แล้วใส่ทองด้วย ตอนที่สามีมาดูร่างแทบทำใจไม่ได้ เสียใจด้วยค่ะ

หนุ่ม 23 ไปแจ้งความเมียขับรถหายออกไปจากบ้าน ช่วงบอกจะไปหาหมอ ใส่ทองหนัก 4 uาท พร้อมกับรถ ก่อนมาพบรถจอดที่แปดริ้ว ถูกส่อvดัuคู่กับ "สท." หนุ่ม ตอนนี้เตรียมสอบญาติสองฝ่าย หาสาเหตุที่แท้จริงว่าเกิดอะไร

พอเช้าวันนี้มีคนเดินผ่านมาสังเกตเห็นรอยกระสุuปืuที่กระจก เมื่อมองเข้าไปในรถพบมีร่าvอยู่ จึงโทรแจ้งตำรวจให้มาตรวจสอบ ตำรวจตั้งประเด็uชู้สาว แต่ก็ยังไม่ตัดประเด็นอื่น แปลงยาว ฉะเชิงเทรา
cr:เจ้มอย v+

18/02/2025

เหมาะสมหรือไม่? เจ้าของร้านเสื้อผ้า จัดเสื้อผ้านักเรียนตัวละ 50 แบ่งเบาภาระผู้ปกครอง ด้านชาวเน็ตบอกตัดราคาคนอื่น ‎

18/02/2025

แห่ชื่นชม! "น้องกำปั่น" เด็ก ป.2 อายุ 8 ขวบโรงเรียนบ้านขลอด ตำบลพลูตาหลวง อำเภอสัตหีบ จังหวัดชลบุรี สู้ชีวิต ขายน้ำส้มคั้นหารายได้ช่วยครอบครัว และส่งตัวเองเรียนหนังสือ

ใครผ่านไปแถว สัตหีบอ่าวดงตาล อย่าลืมแวะอุดหนุนน้องกำปั่น! ขายน้ำส้มคั้นขวดละ 20 บาท ราคาน่ารัก ช่วยกันสนับสนุนเด็กขยันที่มุ่งมั่นช่วยครอบครัว และหารายได้พิเศษหลังเลิกเรียน

เรื่องราวสุดประทับใจ♥️
ผู้โพสต์เล่าว่า น้องกำปั่นเป็นเด็กมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคุณครู และยังมีผลการเรียนดีเยี่ยม มาเรียนสม่ำเสมอไม่เคยขาด หลังเลิกเรียน น้องรีบกลับห้องพักแถวหมู่บ้านพัฒนเวช เพื่อช่วยแม่และพี่สาวเตรียมน้ำส้มคั้นบรรจุใส่ขวด ก่อนจะออกมาเดินขายตั้งแต่ 17.00 น. ถึงเที่ยงคืน ส่วนคุณแม่และพี่สาวจะนำไปขายในอีกจุดหนึ่ง

แรงบันดาลใจที่น่าชื่นชม♥️
เรื่องราวของน้องกำปั่นสะท้อนถึงความมุ่งมั่น ความกตัญญู และการสู้ชีวิต แม้ยังเด็กก็ช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวอย่างเต็มที่ 🥰✌️🙏

18/02/2025

สาธุ ขอน้อมรับคำทำนาย

18/02/2025

18/02/2025

18/02/2025

18/02/2025

18/02/2025

17/02/2025

สาวเล่าชีวิตเจ็บปวด ถูกรถชนพิการก่อนเรียนจบ แฟน2คนนอกใจเพราะ"เดินไม่ได้" กัดฟันสู้จนถึงฝันได้เป็นพยาบาลวิชาชีพ
ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่เกิดมาปกติครบ 32 ประการ
ฉันใช้ชีวิตปกติแบบคนทั่วไป
ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง หรือมีความลำบาก
แต่.....เมื่อฉันอายุ 23 บริบูรณ์
และฉันกำลังจะเรียนจบ..............!!!!
เหตุการณ์ที่ฉันไม่ได้คาดฝันมาก่อน
เหตุการณ์ที่นับว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงตัวฉันครั้งยิ่งใหญ่
ฉัน......ประสบอุบัติเหตุ......😭
ใช่.........วันนั้นรถชน และสิ่งที่ตามมาคือ
ร่างกายของฉันตั้งแต่ใต้ราวนมลงมาไม่มีความรู้สึก
การประมวลผลร่างกายของนักศึกษาพยาบาลปี 4
ที่อีก 1 เดือนจะเรียนจบและเป็นพยาบาลเต็มตัว
ในสมองคิดขึ้นมาได้ทันทีว่า................
ฉันกำลังบาดเจ็บหนัก และกำลังคาบเกี่ยวกับคำว่า
จะสามารถกลับมาเดินได้ตามปกติ หรืออาจจะเดินไม่ได้เลย
สิ่งเดียวทีต้องการวันนั้น ฉันแค่รอเพื่อทำการผ่าตัดให้เร็วที่สุด
เรื่องอื่นค่อยคุยกันที่หลัง......
ฉันยิ้มให้ทุกคนและบอกว่า
ฉันไม่เป็นไรและหลังจาก ออกมาจากห้องผ่าตัดทุกอย่างจะดีขึ้น
ฉันยิ้มให้กับทุกคนแล้วบอกทุกคนว่าอย่าร้องไห้
เพราะฉันเป็นคนป่วยฉันยังไม่ร้องไห้
ฉันยิ้มทุกครั้งที่มีคนอยู่ด้วย ทำตัวเองให้ปกติที่สุด
เพราะถ้าฉันแสดงออกว่าฉันอ่อนแอเมื่อไหร่
นั่นแปลว่า ครอบครัวของฉันจะเป็นกังวล
ฉันประเมินตัวเองหลังผ่าตัด
ฉันรู้ดีในใจว่าฉันต้องทำกายภาพอีกยาวนาน
และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ร่างกายฉันถึงจะฟื้นขึ้นมาได้
ฉันรู้ดีว่าฉันกำลังจะเป็นผู้ป่วยเรื้อรัง
และต้องมีคนค่อยดูแลฉันอย่างใกล้ชิด
ความกังวลที่ตามมากจากการที่คิดว่าอาจจะเดินไม่ได้
ความกังวลใจที่มันมากกว่า คือ “ฉันอาจไม่ได้เป็นพยาบาล”
สิ่งที่น่ากลัว สิ่งที่ฉันต้องเก็บไว้ และสิ่งที่ฉันต้องฝืนยิ้ม
ฉันทำแบบนั้นซ้ำ ๆ ฝืนยิ้มทั้ง ๆ ที่ใจฉันมันกำลังเศร้า
รอยยิ้มของฉันตอนนั้นฉันยิ้มด้วยนัยตาที่ฉันเศร้าหมอง
จนแฟนคนที่เสียไปพูดกับฉันว่า
“อยากร้อง ก็ร้องมันออกมา ตัวเองไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ เค้ารู้ว่าตัวไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น”
ฉันได้แค่ยิ้มกลับไปแล้วไม่พูดอะไรเลย
การรักษาตัวที่โรงพยาบาลนครพิงค์เป็นเวลา 2 เดือนครึ่ง
พี่นักกายภาพ นักกิจกรรมบำบัดทำหน้าที่อย่างเต็มที่
เพื่อให้ร่างกายฉันพยายามฟื้นขึ้นมา
แต่เวลา 2 เดือนครึ่งที่ฉันรักษาตัวที่นั่น
ฉันแค่กระดิกนิ้วเท้าข้างขวาได้เท่านั่น
ถึงเวลาต้องกลับมาพักฟื้นที่รักษาตัวอยู่ที่บ้าน
สิ่งที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้น
ระบบทางบ้านร่วนไปหมด ปัญหาหลาย ๆ อย่างเริ่มรุมเร้า
เพราะฉันต้องมีคนค่อยดูแล 24 ชั่วโมง
แต่ปัญหาคือพ่อแม่ฉันแยกทางกัน
และก็มีหน้าที่การงานต้องรับผิดชอบไม่สามารถอยู่ดูแลฉันได้
ต้องพึ่งแฟนน้องชายที่มาค่อยดูแล อยู่กับป้าที่บ้าน
ฉันได้แค่นอนอยู่บนเตียง ที่นาน ๆ ครั้งฉันจะตะโกนขอคนอื่นมาพลิกตัวให้
เพราะฉันทั้งเกรงใจ และไม่อยากทำให้คนอื่นลำบาก
ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเข้าสู่ภาวะซึมเศร้า
ฉันทำได้แค่อดทนรอ เพื่อพลิกตัวไปมาซ้ายขวา
รอเวลาเพื่อให้คนอื่นมาพยุงลุกแล้วไปกินข้าว
และดีที่สุดคือการนั่งวีลแชร์ไปนั่งสูดอากาศหน้าบ้าน
ตอนนั้นมันอับจน ฉันคิดได้เพียงแค่ว่า
ฉันพึ่งอายุ 23 ปี ฉันจะต้องเป็นผู้ป่วยนอนติดเตียง
และไม่มีโอกาสได้ออกไปไหนมาไหนแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว
ทุกวันถ้าต้องไปอาบน้ำ ฉันจะแอบร้องไห้ทุกครั้ง
เพราะถ้าฉันร้องไห้ให้คนอื่นเห็น คงไม่มีใครสบายใจ
ฉันจะต้องออกมาจากห้องน้ำแบบคนปกติ และก็ยังยิ้มดังเดิม
จนแฟนเก่าที่เสียไปแล้วดูท่าว่าจะไม่ดี
เลยขออนุญาตให้ฉันไปอยู่ด้วยที่ สามเงา จังหวัดตาก
เพื่อให้ฉันได้ไปรับการกายภาพที่โรงพยาบาลสามเงา
และเค้าจะเป็นคนดูและ ฉันเลยคิดหารายได้เพื่อช่วยเค้าและเงินที่ครอบครัวส่งมาให้ใช้
ฉันถักตุ๊กตาขายเป็นรายได้เสริมในการใช้ชีวิตอยู่ที่สามเงา
จนสุดท้ายเป็นอาชีพหลักที่หารายได้พอสมควรในการใช้จ่าย
แต่......เหตุการณ์ใหม่ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของฉัน
คือแฟนของฉันแอบไปคุยกับผู้หญิงอื่น
และปล่อยให้ฉันอยู่ห้องพักคนเดียวเพื่อรอให้เค้ากลับมา
ตอนนั้นฉันจำได้ดีว่า ตอนเช้าฉันจะได้กินแค่นม
มื้อเที่ยงเค้าจะซื้อข้าวกล่องมาวางไว้ให้ และมื้อเย็นก็ไม่ต่างกัน
และไม่ไปส่งฉันกายภาพที่โรงพยาบาล
กว่าจะกลับมาห้องก็ประมาณห้าทุ่มเที่ยงคืน ฉันถึงจะได้อาบน้ำ
เป็นเวลาแบบนี้เกือบเดือนที่ฉันได้แค่รอ
และสุดท้ายฉันก็ทนไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจโทรหาผู้หญิงคนนั้น
และฉันก็ได้คำตอบแน่นอนว่าฉันถูกหักหลังจากคนที่รัก
เค้าแอบไปคุยกับผู้หญิงอื่น
เหตุผลข้อเดียวที่ฉันคิดได้คือ ฉันเดินไม่ได้
ตอนนี้ที่ฉันถูกทิ้งเพราะฉันเดินไม่ได้ และดูไม่มีอนาคต
ฉันหมดประโยชน์ต่อเค้าแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ต้องมีฉันในชีวิต
ความเจ็บปวดมากกว่าการผ่าตัดของฉันวันนั้น
ก็คือความเจ็บปวดที่ฉันถูกทิ้งในวันที่ฉันกำลังเจ็บป่วย
วันนั้นฉันเหมือนตกลงดิ่งไปในหลุม และกำลังโดนกระทืบให้เหยียบจมลงไปในดิน
ฉันไม่มีค่าใด ๆ และเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับเค้า
วันนั้นฉันรับรู้ตัวเองได้เลยว่า การเจ็บปวดที่สุดในชีวิตไม่ใช่ตอนที่ฉันประสบอุบัติเหตุ
แต่การเจ็บปวดที่สุดคือวันที่คนรักของฉันทิ้งฉันไปในวันที่ฉันแย่ที่สุด
(เป็นเวลา 6 เดือนพอดีที่ฉันประสบอุบัติเหตุ และฉันเข้ารับการักษาที่ โรงพยาบาลสามเงาเป็นเวลา 2 เดือน ปัจจุบันแฟนคนนี้ได้เสียชีวิตแล้วเนื่องจากประสบอุบัติเหตุรถชนต้นไม่ ฉันขออโหสิกรรมในทุก ๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเคยทำกรรมด้วยกันมาไม่ว่าจะชาติไหนหรือชาตินี้ ขอให้หมดเวรหมดกรรมกันแค่นี้ และของให้เค้าไปสู่สุขติที่ดี)
ฉันตัดสินใจที่จะกลับเชียงใหม่ทันที และขอเข้ารักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลสันทราย
เมื่อฉันกลับมาที่โรงพยาบาลสันทราย ฉันได้หอบความเจ็บปวด กลับมาด้วย
ฉันกลับมารักษาทั้งร่างกายและจิตใจ จนเพื่อนที่ขับรถชนด้วยกันกลับมาดูแลฉันอีกครั้ง
เนื่องจากก่อนหน้านั้นไม่ได้เข้ามาดูแลและแฟนเก่าฉันก็ไม่ให้มายุ่งกับฉัน
ฉันได้รับคำปฏิญาณจากผู้ชายคนนี้ว่า
เค้าจะรักฉันไม่ว่าฉันจะหายเดินได้ปกติหรือไม่ปกติก็ตาม
ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถไปเที่ยวที่ไหนกับเค้าได้เค้าจะเป็นคนมาเที่ยวหาฉันที่โรงพยาบาลเอง
เค้าบอกว่าเค้าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจเหมือนที่เคยเจ็บมา
เค้าจะดูแลฉันให้ดีที่สุด ด้วยคำพูดของลูกผู้ชาย
ความรักครั้งใหม่มันเหมือนจะสวยงาม
แต่เมื่อฉันเป็นผู้ป่วยที่ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้มากเท่าไหร่
และการกายภาพของฉันยังไม่ค่อยก้าวหน้าเท่าไหร่
สิ่งที่ฉันต้องกลับมาพบเจออีกครั้ง คือการนอกใจ
สุดท้ายคำพูดที่เค้าปฏิญาณไว้ทุกอย่าง เค้าทำไม่ได้
สุดท้ายฉันก็แพ้ให้กับผู้หญิงคนอื่นเหมือนเดิม
เพียงเพราะฉัน “เดินไม่ได้”
(เป็นเวลา 1 ปี กับ 1 เดือนที่ฉันประสบอุบัติเหตุพอดีที่เค้าทิ้งฉันไป ปัจจุบัน ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้อยู่ที่ไหนของโลก และฉันก็ไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกผิดบ้างมั้ย ที่ทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากที่เดินได้ปกติแต่กลับต้องมานั่งวีลแชร์ และฟันฝ่าอุปสรรคหลาย ๆ อย่างเพื่อให้เธอกลับมาใช้ชีวิตให้ปกติดังเดิมได้ แต่ฉันไม่ถือโทษโกธรเค้า เพราะฉันต้องขอบคุณเค้าที่เป็นตัวพลักดันให้ชีวิตฉันดีขึ้น และฉันได้ปล่อยคนไม่ดีออกจากชีวิตของฉันไปได้อีกหนึ่งคน นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ฉันเขียนเพจบันทึกจากวีลแชร์ เพียงเพราะตอนนั้นฉ้นต้องการระบายความเจ็บปวดที่ฉันมีให้คนอื่นได้รับฟังฉันบ้าง)
ความเจ็บปวดครั้งนี้ สอนให้ฉันรู้ว่าฉันควรรักตัวเอง
และทำเพื่อตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ฉันพาตัวเองอาสาช่วยทำงานในหอผู้ป่วย
ไปพูดคุยกับผู้ป่วยและให้กำลังใจ
ฉันกายภาพอย่างหนักเพื่อฟื้นร่างกายให้ได้มากที่สุด
ฉันฝึกการใช้วีลแชร์ เพื่อให้วีลแชร์เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน
ฉันสร้างเพจบันทึกจากวีลแชร์เพื่อเขียนให้กำลังใจคนอื่นและตัวเอง
ฉันถักตุ้กตาขายเพื่อหารายได้เสริมให้กลับตัวเอง
พาตัวเองออกไปทำกิจกรรมข้างนอก
พาตัวเองออกไปวิ่ง วิ่งในแบบที่ฉันใช้แขนวิ่ง
ฉันฟังคำสอนของพระ ว.วชิรเมธี ทุกคืน
ฉันอ่านหนังสือปรัชญาเป็นตั้ง ๆ เพื่อพัฒนาจิตใจและความคิดของตัวเอง
(ทุกกิจกรรมที่ฉันได้ทำ มันทำให้ฉันรู้ว่า ความสุขที่แท้จริงของฉันคือ การทำประโยชน์เพื่อคนอื่น ไม่ว่าจะมากหรือน้อย ทั้งฉันและคนที่ได้รับก็มีความสุขเหมือนกัน คำสอนที่ฉันได้คือ การทำดี ทำไปเรื่อย ๆ สักวันเราก็จะได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนเอง และฉันก็ทำมันเรื่อย ๆ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าฉันจะได้รับกลับคืนมาเมื่อไหร่ก็ตาม)
และฉันก็พยายามพาตัวเองเพื่อให้กลับไปเรียนต่อให้จบได้
ฉันได้รับการช่วยเหลือจากโรงพยาบาลสันทราย
คุณหมอ ชลาทิพย์ หมอเวชสาสตร์ฟื้นฟูที่รักษาฉัน
พี่ ๆ และเพื่อนนักกายภาพ พี่นักกิจกรรมบำบัด โรงพยาบาลสันทราย
และผู้ชายคนหนึ่งที่ติดตามเพจฉันตั้งแต่แรก
จนวันหนึ่งมีผู้ชายคนนี้.................. : )
ได้แนะนำให้ฉันเขียนฎีกาถึงสมเด็จพระเทพฯ เพื่อกราบทูลขอกลับไปเรียนต่อ
และสุดท้ายฉันก็ได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากสมเด็จพระเทพ ฯให้ฉันได้กลับมาเรียน
ในวิชาชีพที่ฉันรักอีกครั้ง “วิชาชีพพยาบาล”
ทางวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี เชียงใหม่
ให้โอกาสฉันได้กลับมาฝึกงานที่เหลือให้จบ
และดูแลฉันเป็นอย่างดีระหว่างที่ฉันต้องสอบจบของสถาบันราชชนก
สอบจบของมหาวิทยาลับเชียงใหม่
และสอบใบประกอบวิชาชีพ ให้ผ่านทั้ง 8 วิชา
จนปัจจุบันฉันสามารถจบและกลับมาทำงาน
ในฐานะพยาบาลวิชาชีพ ที่โรงพยาบาลสันทราย
และกลับมาใช้ชีวิตตามปกติอย่างเคย
แค่เพียงฉันมีเก้าอี้ส่วนตัว ที่ไม่ต้องมีใครมาแย่งเก่าอี้ของฉัน
(ผู้ชายที่ติดตามเพจฉัน และแนะนำให้ฉันเขียนฎีกาคือแฟนคนปัจจุบันของฉัน ที่เค้าติดตามเพจของฉันตั้งแต่แรก และค่อยให้กำลังใจฉันตลอดมาจนวันหนึ่งมีเหตุการณ์ระเบิดที่สามชายแดนใต้ ฉันเลยทักไปถามไถ่ เพราะเห็นว่าเค้าอยู่แถวนั้น ด้วยความที่เค้าค่อยเป็นห่วงเราเสมอมา เลยให้กำลังใจเค้าไป นั่นคือจุดเริ่มต้นความรักครั้งใหม่ของฉันอีกครั้ง กับผู้ชายที่กรีดยางอยู่ที่สามชายแดนใต้)
เกือบจะ 3 ปี กับการเดินทางอันยาวนานของฉัน
ฉันมีคุณย่าที่อยู่ข้างฉันมาตลอด
ตั้งแต่วันแรกที่ฉันประสบอุบัติเหตุ
ย่าจะพูดเสมอว่า “ถ้ายิวยังสู้ ย่าก็จะสู้ไปกับยิว”
นี่คือกำลังใจที่สำคัญที่ทำให้ฉันลุกขึ้นมาสู้ถึงทุกวันนี้
ฉันต้องมาเรียนรู้กับร่างกายที่ต้องมีอุปกรณ์พิเศษ
กว่ามันจะสวยงามแบบทุกวันนี้
ฉันได้ผ่านความเจ็บปวดมามากมาย
เพื่อแลกกับการประสบความสำเร็จของฉัน
ฉันต้องใช้น้ำตา และความอดทนเพื่อแลกกับสิ่งที่มันคุ้มค่าที่สุดในชีวิตฉัน
ฉันพุ่งชนหลายครั้ง เพราะฉันไม่มีทางเลือกอีกแล้ว
ทุกการตัดสินใจกว่าที่ฉันจะประสบความสำเร็จ ฉันแลกมันมาด้วยคำว่า “ไม่ท้อ ไม่ถอย ไม่ถอดใจ”
ต่อจากนี้ไปขอให้เธอพบเจอแต่สิ่งดีงาม
ทำคุณประโยชน์ให้คนอื่นเหมือนที่เธอเคยปฏิญาณไว้
และจงจดจำวันเวลาที่เธอเคยผ่านมา
เพราะทุกเรื่องราวที่เธอได้พบเจอ เป็นเรื่องราวที่ทำให้เธอมีวันนี้ได้
กรรณิการ์ ศรีวิจา พยาบาลวิชาชีพ โรงพยาบาลสันทราย
เครดิตภาพ : phromphon wohan
Cr.บันทึกจากวีลแชร์