29/07/2023
THE DREAM
ថ្ងៃសៅរ៍ ១២កើត ខែទុតិយាសាឍ ឆ្នាំថោះ បញ្ចស័ក ព.ស. ២៥៦៧ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី២៩ កក្កដា ឆ្នាំ២០២៣ ខ្ញុំបានចុះចាកពីបន្ទប់ស្នាក់នៅរត់ហាត់ប្រាណនៅតាមបណ្ដោយដងផ្លូវមួយឆ្ពោះទៅទិសខាងត្បូង។ ដំណើរនេះឆ្លងកាត់នូវទស្សនីយភាពយ៉ាងច្រើនរួមមានទាំង ទេសភាពតាមដងផ្លូវ ដើមត្នោតដុះជាជួរតាមវាលស្រែខៀវខ្ចី ស្ពានឆ្លងទន្លេដ៏ធំសំបើម រួមទាំងសាធុជនទាំងពួង ដែលអ្នកខ្លះប្រកបរបររកស៊ី អ្នកខ្លះសម្រាក អ្នកខ្លះទៀតក៏មករត់ហាត់ប្រាណដំណាលនឹងខ្ញុំដែរ។ ថ្លែងពីដំណើរនៃការរត់នោះ បានមួយស្របក់ខ្ញុំក៏ឆ្លងកាត់ទៅដល់ស្រុកស្រែមួយយ៉ាងឆ្ងាយ ដែលស្រុកនោះគេតែងនិយាយតគ្នាថា មានទឹកកួចមួយកន្លែងដែលតែងល្បីថាជាតំបន់ជើងកប យកជីវិតមនុស្សជារៀងរាល់ឆ្នាំពុំដែលខកខាន។ ខ្ញុំនឹងមនុស្សមួយក្រុមទៀតប្រហែល ៥ ទៅ៦ នាក់បានរត់ចុះរត់ឡើងក៏ទៅដល់ខ្ទមមាត់ស្រែមួយដែលតាំងនៅមាត់ស្រះដែលមានទឹកថ្លាយង់ ជាប់នឹងវាលស្រែខៀវស្រងាត់ ដែលមានប្រឡាយទឹកមួយហូរកាត់វាលស្រែនោះផងដែរ។ នៅលើខ្ទមមានដូនចាស់ម្នាក់កំពុងអង្គុយត្របោងជង្គង់សម្លឹងមើលពួកខ្ញុំ។ រីនៅខាងក្រោយខ្ទមមានបុរសចំណាស់២ ទៅ៣ នាក់អង្គុយជជែកគ្នានៅប្របមាត់របង។ ខ្ញុំបានដើរលើភ្លឺស្រែក្បែរខ្ទមនោះ ភ្នែករំពៃសម្លឹងមើលទៅកាន់វាលស្រែដែលមានទឹកល្ហល្ហាច ហូរកាត់វាលស្រែ ស្រាប់តែមួយរំពេចនោះដូនចាស់ដែលអង្គុយនៅលើខ្ទមបានមកអង្គុយក្បែរកន្លែងខ្ញុំឈរ ហើយខ្ញុំបានពោលវាចារទៅកាន់គាត់ថា “លោកយាយ! ខ្ញុំពេលឃើញវាលស្រែ មានទឹកច្រើនបែបនេះគឺរំភើបណាស់ តែខ្ញុំខ្លាចទឹកណាស់ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់លង់ទឹកកាលពីនៅតូច”។ ដូនចាស់បានសម្លឹងមកខ្ញុំមិនដាក់ភ្នែក ទាំងដែលខ្ញុំកំពុងតែមានអាការៈភ័យ ញ័រចំប្រប់។ បន្ទាប់មកដូនចាស់បានពោល ព្រមទាំងលើកដៃចង្អុលបង្ហាញខ្ញុំថា “ចៅឃើញត្រង់នោះទេ ទីនោះហើយជាទីដែលមនុស្សត្រូវលង់ទឹកជារៀងរាល់ឆ្នាំដោយពុំអាចជៀសបានឡើយ”។ ខ្ញុំបានសម្លឹងទៅតាមដៃដែលលោកយាយបានចង្អុលបង្ហាញ ឱ! ព្រះអើយទីនោះមានទឹកកួចយ៉ាងខ្លាំង ដែលទឹកកួចនោះវាហាក់រំកិលមករកពួកយើងរាល់គ្នា។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមភ័យរហូតដល់ញ័រជើងទទ្រើក ខណៈដែលលោកយាយចាស់នោះចាប់ឱបជើងខ្ញុំជាប់។ លោកយាយចាប់ផ្ដើមពោលបន្តថា “ដល់ពេលវេលាហើយ កុំបារម្ភអីចៅ...”។ ខ្ញុំភ័យណាស់ស្រែកភ្លាត់សម្លេងថា “ខ្ញុំមិនទាន់ចង់ទៅទេលោកយាយ ខ្ញុំសុំទោស”។ ខណៈនោះទឹកបានជន់ឡើងដល់ត្រឹមពោះរបស់ខ្ញុំ អ្នកផ្សេងទៀតមិនដឹងថាបាត់ទៅណាអស់ ខ្ញុំខំប្រវេប្រវ៉ាតោង ទាញមែកឈើដែលនៅជាប់ដៃ ខ្ញុំចាំបានថាមានមែកឈើបីកំណាត់ដែលខ្ញុំបានស្រវាតោង ខ្ញុំខំទាញតោងពុំមានងាកក្រោយ ស្របនឹងលឺសម្លេងដូនចាស់ស្រែកហៅបុរសពីរបីនាក់នៅក្រោយខ្ទមឱ្យមកឃាត់ខ្ញុំឱ្យខាងតែបាន។ ខ្ញុំមិនបោះបង់ការស្ទុះស្ទាយករួចជីវិតពីទឹកកួចនោះឡើយ ខណៈពេលខ្ញុំតោងបានកំណាត់ឈើទី៣ ខ្ញុំក៏បានលឺសម្លេងបុរសចំណាស់ម្នាក់និយាយឡើងថា “វានៅមិនទាន់អស់អាយុទេលោកយាយ ឱ្យវាទៅវិញចុះ...” ក្រោយពីបន្សាយសម្លេងនោះបានបន្លឺចប់ខ្ញុំក៏ស្ទុះយ៉ាងខ្លាំងមួយទំហឹងទាញកំណាត់ឈើចុងក្រោយរហូតមកឃើញរូបកាយខ្លួនឯងកំពុងលង់លក់ស្ដូកស្ដឹងនៅក្នុងអង្រឹង បន្ទប់ជួល។ ខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងទាំងបេះដូងលោតញាប់ញ័រទទ្រើកម្នាក់ឯង។
ខ្ញុំតែងជឿថាសេចក្ដីស្លាប់អាចកើតមានគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ពេលវេលា សម្រាប់គ្រប់ៗគ្នា។ គន្លឹះដែលសំខាន់សម្រាប់យើងគឺខណៈពេលដែលយើងនៅរស់រានមានជីវិត តើយើងបានធ្វើទង្វើល្អ បានបំពេញភារកិច្ចដែលខ្លួនប៉ង ឱ្យបានល្អបំផុតហើយឬនៅ! បុណ្យ បាបនៅតែមាន! ខ្ញុំជឿច្បាស់ណាស់ថាការដែលខ្ញុំរួចផុតពីដៃមច្ចុរាជនាគ្រានេះមកពីការដែលបានធ្វើនូវអំពើល្អ និងបានធ្វើបុណ្យ៧វត្តកាលពីសប្ដាហ៍មុន។ តែសូមយើងគ្រប់គ្នាត្រូវចងចាំថា “ជំនឿ ត្រូវជឿប្រកបដោយបញ្ញា”។ សូមអរគុណ!
