03/09/2024
ခေမာရီ
– ဂျာနယ်ကျော်မမလေး
◾◾◾
တော်သလင်းလကွယ်နေ့။
အရပ်လေးမျက်နှာစလုံး မှောင်အတိဖုံးကာ ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် အလင်းရောင်ဟူ၍မရှိ
မိုးမှောင်ကြီးကျနေလေ သည်။
ခင်မေသည် ခေါင်းအုံးအောက်က နှစ်တောင့်ထိုးလက်နှိပ်ဓာတ်မီးကလေးကိုဆွဲယူကာ
လက်ပတ်နာရီကို ထိုးကြည့် လိုက်၏။ ၁၂ နာရီထိုးသွားပြီ။ ငေါက်ကနဲ အိပ်ရာမှထလိုက်ကာ ခြင်ထာင်ကိုမလျက် အပြင်သို့ထွက်ထိုင်လိုက်သည်။ တဘက်က ခြင်ထောင်ထဲတွင် အိပ်နေကြသော ကြီးတော်နှင့် ဦးလေးတို့ အသံကိုလှမ်း ၍ နားစွင့်လိုက်၏။ အိပ်မောကျနေမှန်းစိတ်ချလက်ချရှိမှ ညဦးကအိပ်ရာထဲတွင် ဝှက်ထားသောလွယ်အိတ်ကို ကောက်ယူလွယ်လိုက်သည်။ အသံမကြားအောင် ခြေဖျားထောက်လျက် အခန်းအပြင်သို့ စမ်းထွက်လာခဲ့သည်။
မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ထွက်သောတံခါးမှဂျက်ကိုဖြည်းဖြည်းကလေးမဖွင့်ကာ၊ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ဝင်သွားလေ၏။ ခင်မေသည်မီးဖိုထဲတွင်
တအောင့်တွေးပြီး စဉ်းစားနေသေးသည်။ အပြင်ရောက်ဖို့ တံခါးတထပ်ကျန်သေးသည်။ ညများချွတ်ဆိုလျှင် လန့်တတ်ကြောက်တတ်သည်။ အဖေါ်မပါလျှင် တယောက်ထဲမထဝံ့။ ၊ ထချင်လျှင်မဦးကို နှိုးရ၏။ ယခုတော့ကြောက်ရမှန်း၊ လန့်ရမှန်းပင်မသိတော့။ ခြေလှမ်းသွက်သွက်ကလေးလှမ်းလျက် မီးဖိုထဲရှိနောက်ဖေး တံခါးပေါက်ကို အသာသွားဖွင့်သည်။ အပြင်ဘက်တွင် ပိန်း မှောင်နေလေ၏။ နောက်ဖေးလှေကားသုံးလေးထစ်ကို အတော်ပင်စမ်းပြီးဆင်းရ၏။
မှောင်လိုက်တာမဲလို့။
မြေကြီးပေါ်သို့နင်းမိလျှင် လမ်းကိုလည်းမမြင်၊ ချုံကိုလည်းမမြင်ရ၍ လက်နှိပ်ဓာတ်မီးထိုးလျက် လမ်းရှာကြည့်ရသည်။ ဓာတ်မီးထိုးရတာ တယောက်ယောက်မြင်သွားမှာလည်းစိုးရသည်။ မြေကြီးပေါ်၌ လမ်းအတိုင်းမှန်းလျှောက်သွားလေ သည်။ ချုံပုတ်တွေထဲရောက်သွားလျှင် လမ်းမြင်အောင် မီးကို အသုံးပြုရပြန်သည်။
ခင်မေသည် မှောင်ကြီးမဲကြီးထဲတွင် တောင်ကုန်းပေါ်သို့ မနဲအားခဲ၍ တက်နေရလေ၏။ တောင်ပေါ်၌ တရုပ်စကားပင်များဖုံးအုပ်ထားသော အဆောက်အဦလေးရှိလေသည်။ အဆောက်အဦလေးမှာ လူမနေ သော ကမ္မဋ္ဌာန်းဝါးကျောင်းဖြစ်၍ တံခါးပေါက်များ ဟာလာဟင်းလင်း ပွင့်နေပေသည်။ ခင်မေသည်ခက်ခဲစွာပင် ကမ္မဋ္ဌာန်းကျောင်းလေးရှိရာသို့ ရောက်လာခဲ့၏။ ကျောင်းလှေခါးကိုနင်းတက်လိုက်ကာ၊ ခင်မေသည်ဇွတ်မှိတ်ပြီးထွက်လာခဲ့သော ဇရပ်ကလေးရှိရာသို့ ပြန်လည်ကြည့်မိ လေ၏။ ကျောင်းပေါ်တွင် တံခါးပေါက်တွေကို
တပေါက်မကျန် အရင်လိုက်ပိတ်လေသည်။
တံခါးကိုအလုံပိတ်ပြီးမှ မှောင်ထဲတွင် ကျကျနနထိုင်လိုက်သည်။ လွယ်အိတ်ထဲမှဖယောင်းတိုင်ထုပ်နှင့် မီးခြစ်ကိုထုတ်ယူသည်။ ဖယောင်းတိုင်ကို မီးညှိကာ၊ဖယောင်း စက်ချ၍ ကြမ်းပေါ်၌စိုက်ချလိုက်သည်။
မီးထွန်းပြီးလျှင် လွယ်အိတ်ထဲမှပစ္စည်းတွေကို တခုစီဆွဲ၍ထုတ်သည်။ ပထမမှန်ကလေးတချပ် ထွက်လာသည်။ နောက်မောင်းချဓား၊ နောက် ကပ်ကျေး။ မှန်ကလေးကိုနံရံနှင့်ကပ်၍ထောင်လိုက်ကာ၊ မောင်းချဓားကို ဖွင့်လေသည်။ မောင်းချဓားမှာ မောင်းသန်၍ တော်တော်နှင့်ဖွင့်မရ၊ ပါးစပ်နှင့်အားရှိပါးရှိ ကိုက်ဖွင့်မှ ပွင့်၍သွားသည်။
ဓားပွင့်လျှင် ဓားသွားကို လက်မနှင့်သပ်ကြည့်လိုက်သည်။
“ထက်လိုက်တာမြနေတာဘဲ၊ ထက်မှ….ထက်မှ”
ဓားသွားကိုလက်မနှင့်စမ်းသပ်ရင်း၊ စိတ်တိုင်းကျတော့မှ ဓားကိုချကာ ခေါင်းကဆံထုံးကိုဖြေလေသည်။
“သူတို့ ဘယ်လိုပြောပြော နားမထောင်ဘူး၊ မိနဲ့ဖနဲ့မနေရတဲ့ဘဝ၊ ကုသိုလ်ဆိုးတဲ့ဘဝ၊
အဖေမရှိရင်လောကမှာ နေဘို့ မကောင်းပါဘူး”
ခင်မေ၏ဆံပင်များမှာ တင်ပါးဖုံးအောင်ရှည်လျားလေ၏။ ဆံပင်တွေကို လက်တဘက်နှင့် အပေါ်ပင့်တင်ဆုပ်ကိုင်ထား လျက် အရင်းမှဆံပင်ဖျားအထိ ရှေ့သို့ခပ်ဖြေးဖြေးဆွဲပြီး သပ်ချနေသည့်အခိုက် ငေးငိုင်နေပြန်လေသည်။
(၂)
မိမိတသက်တာတွင် မိခင်ဖြစ်သူအား ဓာတ်ပုံထဲ၌သာ တွေ့ဘူးလေသည်။ လူမှန်းသိသည့်အရွယ်လေးက ကွယ်လွန်သွား၍၊ အမေမရှိဘဲအဖေနှင့်ပင်၊ ညီအစ်ကိုမောင်နှမမရှိ၊ တကောင်ကြွက် နေထိုင်ခဲ့ရ၏။
“ငါ့သမီးကလေး၊ မိတဆိုးကလေး” ဟု မိမိအပေါ်တွင် သက်ညှာထောက်ထားလျက် နောက်အိမ်ထောင်မပြုရှာသောဖခင်။ သားအဖနှစ်ယောက် စည်းစည်းလုံးလုံးနှင့် နေခဲ့ထိုင်ခဲ့သော အချိန်တုန်းက အဖေအလိုလိုက်ပုံ၊ ချစ်ခင်ပုံ၊ ယုယပုံတွေ မှာ အမေမရှိသည့်အဖြစ်ကိုပင် မေ့၍နေစေ၏။ ခင်မေသည် အမေဟူ၍ တွယ်တာစရာ ချစ်စရာမရှိ၍၊ အဖေ့ကိုပင် အဖေလို၊ အမေလိုချစ်၏။ အရွယ်ကလေးရောက်၍ ကျောင်းထားစကဆိုလျှင် အဖေပါကျောင်းသို့လိုက်နေရလေသည်။ မိမိအလစ်အဖေအိမ်ပြန်သွားသည်ဆိုလျှင် တကြော်ကြော်အော် ငိုခေါ်လျက် အဖေ့နောက်သို့ကောက်ကောက်ပါအောင် ပြေးလိုက်တတ်၏။
ခင်မေ၏ကစားဖော်မှာ အဖေဖြစ်သည်။ ထမင်းအိုး၊ဟင်းအိုး ချက်တမ်းကစားလျှင်၊ အိုးပုတ်ကလေးထဲတွင် သဲများထည့်ကာ အဖေနှင့်နှစ်ယောက်ချက်ကြသည်။ ထမင်းကျက်၍ သဲတွေကိုခွက်ကလေးထဲထည့်ကာ
“စားပါအုံး အဖေ” ဟု အဖေ့ကို အတင်းစားခိုင်းလေသည်။ ခွက်ကိုပါးစပ်နားတွင်တေ့ယူပြီး၊ ပါးစပ်ကိုတပြတ်ပြတ် မြည်သံပြုလျက် အဖေကစားပြရလေသည်။
အပြည့်အစုံဖတ်ရန် အောက်က
လင့်ခ်ကို နှိပ်ပါ။
https://story.baraac.shop/story-list/
စာဖတ်နည်း
https://www.facebook.com/share/v/YBX5HpKEn5o6W1X8/?mibextid=oFDknk
