Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza

14/07/2024

Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza poleca:

Stanisław Młodożeniec – Poezje Tom 1 „ja — radośnik — pan na śmiechu…” utwory z lat 1917-1934
Wyd. I, s. 264, format 160 x 230 mm, oprawa kartonowa lakierowana
ISBN 978-83-205-5876-0

Opracowanie naukowe i edytorskie
Joanna Kulczyńska-Kruk

Ilustracje
Małgorzata Gil

Książka jest skierowana do szerokiego grona czytelników,a celem jej wydania jest przypomnienie oryginalnej twórczości międzywojennego poety. Pomyślana jest jako pierwsza z trzech części, której kontynuacją będą zbiory wierszy z lat wojny i londyńskiej emigracji oraz utworów rozproszonych.
W projekcie odzwierciedlono właściwą dla praktyki Młodożeńca typografię eksperymentalną, która w oryginalnych edycjach pełniła nie tylko funkcję estetyczną, ale miała też wpływ na interpretację wokalną i właściwe odczytanie znaczenia tekstów. Z tego też powodu modernizacja ortografii jest bardzo oszczędna, przeprowadzono ją tylko w sytuacji, gdy nie miała wpływu na zgodność rymu, rytmu i ewentualne wykonanie głosowe. Oprawa graficzna tomu (tytuły, elementy graficzne i typograficzne znajdujące się w polu marginesów), nieco inspirowana awangadową stylistyką, jest niezależna od oryginalnych wydań.
Zbiór wierszy uzupełniają reprodukcje kolaży współczesnej plastyczki Małgorzaty Gil inspirowane poezją Stanisława Młodożeńca oraz opracowanie Joanny Kulczyńskiej-Kruk na temat pierwodruków edycji z lat międzywojennych…

Z przedmowy

zawiośniało — latopędzi przez jesienność biało-
śnieże.
— KINEMATOGRAF KINEMATOGRAF
KINEMATOGRAF…
słowikując szeptolesia falorycznie caruzieją.
— GRAMOPATHEFON GRAMOPATHEFON
GRAMOPATHEFON…
iokohama — kimonooka cię kochają z europy
— RADJOTELEGRAM RADJOTELEGRAM
RADJOTELEGRAM…
espanjolę z ledisami parlowacąc sarmaceniem
ESPERANTISTO ESPERANTISTO
ESPERANTISTO…
odwarszawiam kometuję dosłoneczniam
AEROPLAN AEROPLAN…
zjednoliterzam paplomanję.
— STENOGRAFJA…
xx wiek

24/06/2024

07/06/2024

Polecamy:
Piotr Kanar - Młodość Dojrzałość Starość
Drogi Czytelniku!

Oddajemy do Twoich rąk obszerny tom wiersze skierowanych do młodych jak i do osób dojrzałych. Podzielony na trzy tematyczne rozdziały: „Były sobie lata”, „Nasze przywary” i „Miłość od A do Z”.

Autor przeniósł na papier lekkim piórem obserwacje i przeżycia zarówno swoje jak i ludzi z otoczenia.

Każdy wiersz zawiera osobną opowieść i często kończy się zaskakującym morałem.

Refleksja nad życiem przewija się z ciepłym humorem.

Przeczytawszy choć jeden wiersz chce się sięgnąć po następny i następny.

BYŁY SOBIE LATA

Były lata pełne radości, te dziecięce,

Potem, te pełne przygód, młodzieńcze.

Następnie, pełnej gorącej miłości,

Lata trudne, bo naszej wymagały dojrzałości.

A te lata, jak szalone, do mety biegną,

Kiedyś kolorowe, teraz coś bledną.

Więc tak sobie były i były,

Aż życiowe deszcze je w końcu rozmyły.

Odparowały, tam gdzieś, w głąb kosmosu

I każde przez Ziemię okrążenie słońca,

Oznacza rok życia dorzucanego do stosu.

Tak to, rok po roku, zbliżamy się do końca.

Ale ten koniec tak szybko nie nastąpi,

Chociaż nam los już zdrowia skąpi.

Bo tu czas jakby się ociągał

I starość w nieskończoność przeciągał.

Bo okres starości jest najdłuższy

I tu natury wybór jest słuszny.

Starość też potrafi piękną być

I mimo niedołężności, chce się żyć!

Więc żyjmy seniorzy z radością

I nie przejmujmy się przyszłością.

Bo to co nastąpi, to nastąpić musi,

Tak, że nie zatruwajmy sobie bez potrzeby duszy.

KOŁDRA

W młodości to się tak spało,

Że jak mąż z żoną przytulili się do siebie,

To i pół kołdry im wystarczało,

Bo tak im było ciepło, jak w niebie.

Ale z czasem, czy to ciała przybyło,

Czy też niebo się oziębiło,

Że jedno drugiemu kołdrę z pleców ściągało

I sobie na brzuch naciągało.

Tak sobie tę kołdrę ściągali

I tak się jeszcze w nocy wiercili,

Że już razem spać rady nie dawali,

Więc że trzeba spać osobno, stwierdzali.

Doszło do tego jeszcze chrapanie

I te ciągłe w gardle drapanie.

Przybyły jeszcze do tego nocne jęki,

Dlatego poszli, każde do swej stajenki.

I tak, chociaż nadal się bardzo kochali,

To dla świętego spokoju osobno spali.

Ale na finiszu życia, na kompromis się zdobędą

I już razem, na wieki spać będą

07/06/2024

Polecamy:
Marcin z Frysztaka - Pomagając innym pomagasz sobie.
Marcin z Frysztaka (1986), pisarz, poeta, malarz, grafik oprowadza pielgrzymów po Niebie. Tylko od Ciebie zależy, czy zagościsz tam na stałe. Autor 14-częściowego cyklu Powrót do źródła. Jego książki można przeczytać w internecie. Są dostępne na stronie: wilusz.org

Napisał m. in. książkę Poznać Jezusa to poznać miłość, wiersze 350 uniesień duszy, oraz cztery opowiadania. Pierwsze z nich to: Krok za krokiem. Cykl kończy opowiadanie Więzienna cela w sercu słów złodzieja.

Kontakt z Marcinem z Frysztaka [email protected]

Chłopiec. 17-latek jakich wielu. Lubił zabawę. Lubił korzystać z życia. Lubił kiedy się działo. Czasami aż za dużo. Czasami bez granic i hamulców. Z rodzicami się nie układało. Nie tak jak powinno. Taki wiek – mówią niektórzy. Wyrośnie z tego, powiedzą inni. Jedni wyrastają, inni nie.

Jedni zmądrzeją, inni do końca życia będą szorować głową o dno. Od takiego szorowania się zmęczą. To sprawia, że życie staje się trudne. Nie do zniesienia. Bo ile można. Męczyć się i trudzić. Gdy za bardzo chcesz. Gdy za dużo chcesz. Więcej stracisz niż zyskasz. Zyskać możesz błyskotkę, stracić możesz siebie. Trzeba uważać. Na siebie. Na innych. Trzeba pamiętać co ważne. Potrafić ustalić priorytety. Bez priorytetów człowiek dryfuje. Nie wie gdzie płynąć. Nie wie gdzie jest jego port. A marynarz bez portu to pirat. Wyrzutek. To smutek dnia co dziennego. To głupiec, który nie wie, co jest dobre, a co złe. To nic złego być głupim, pod warunkiem, że dążysz do porzucenia głupoty. Jeśli się z nią zaprzyjaźniłeś. Jeśli stała się Tobą samym. Leżysz. Na stałe.

Chłopiec przesadzał. I to grubo. Nie szanował rodziców. Starszych. Młodszych. Nikogo. Liczył się tylko on sam. To, żeby jemu było miło. Chwila przyjemności. Zaspokojenie pragnień. Coraz to nowych i kolejnych...

(fragment)

07/06/2024

Polecamy:
Każdy ma jakichś przodków. Dopóki ich wspominamy, dopóty oni żyją. W miarę możliwości, powinniśmy poznawać wspomnienia rodziców i dziadków, żeby znając przeszłość, doceniać teraźniejszość oraz wyciągać właściwe wnioski na przyszłość!

Niewielu może powiedzieć, że wychodząc przed swój dom, widzi cienie przodków. A taką możliwość mają mieszkańcy Rusinowa – małej lasowiackiej wsi, położonej na krańcu gminy Majdan Królewski. Przez wiele pokoleń tereny te były jednymi z najbiedniejszych zakątków, nie tylko naszego województwa, ale również całego kraju. Trzeba było kilkudziesięciu lat drugiej połowy XX wieku, żeby stąd zniknęli ludzie stłamszeni z powodu biedy oraz poniżenia. Obecnie, mieszkańcy Rusinowa, znając wartość ciężkiej pracy, jakiej oddawali się przez wiele lat, mogą być dumni ze swoich ogromnych dokonań.

—

Ponieważ każde pokolenie ma swój czas, dlatego inny Rusinów zapamiętali mieszkańcy urodzeni przed wojną, inny – urodzeni zaraz po wojnie, a jeszcze inny urodzeni w latach pięćdziesiątych i sześć- dziesiątych XX wieku. Mimo różnic, ze wszystkich opowieści zebranych przez autorów wyłania się obraz ogromnych przemian społecznych, polegających na podniesieniu poziomu życia mieszkańców w okresie PRL, a także po 1989 roku. Kluczową rolę w tym procesie odegrała elektryfikacja wsi w 1966 roku oraz uruchomienie zakładu pracy, jakim był „Bacutil“. Dzięki temu Rusinów z drewnianego (stawianego) powoli zamieniał się w murowany (budowany).

Celem tej książki jest pobudzenie, urodzonych w różnym czasie, czytelników do refleksji nad tym, CO zasadniczo wpłynęło na zmianę warunków życia w małej wsi, jaką zawsze był Rusinów. Jednak opisane w książce zmiany, zaistniałe po II wojnie światowej, odnoszą się do całej polskiej wsi, chociaż na terenach Polski wschodniej są one szczególnie widoczne.

07/06/2024

Polecamy:
Robert Małłek - Niezwykła kariera Nataniela Tindera
– Nie chciałam droga pani Tinder zdradzić tego, co odczytałam ze znaków, ale prośbom pani uległam, chociaż z pewną obawą. Może wychowanie i przekazane z domu wartości nieco proroctwo moje złagodzą. Malec jest nieco ociężały umysłowo.

Och! Nie chcę przesądzać, że jest debilem, ale w swoim życiu dzięki wrodzonemu sprytowi sobie poradzi. Nie należy syna zbytnio gonić do nauki, gdyż na niewiele się to zda. Z dużą dozą pewności mogę zagwarantować, że pani syn choć w zdrowiu dożyje sędziwego wieku, będzie wówczas właściwie tak samo głupi jak jest w chwili obecnej. Jednak dzięki wielu zbiegom szczęśliwych okoliczności malec innymi sposobami zrobi wielką karierę i osiągnie spore bogactwo. Muszę jednak stwierdzić, że wbrew tym słowom nie jest to jednak dobra wróżba. Pani pierworodny syn dojdzie do tych wielkich bogactw i zaszczytów czyniąc wiele krzywd bliźnim i powodując wielkie szkody dla kraju. Dewizą jego działań będą cynizm, spryt, przebiegłość i bezwzględność.

(fragment)

Recenzje:

http://pnp24.pl/bohater-naszych-czasow

07/06/2024

Polecamy:
Wincentry Witos - Dzieła wybrane t. 1-5
Wincenty Witos, Dzieła wybrane t. 1: Moje wspomnienia, cz. 1: Do 1918 roku
Wincenty Witos, Dzieła wybrane t. 2: Moje wspomnienia, cz. 2: Lata 1918–1933
Wincenty Witos, Dzieła wybrane t. 3: Moje wspomnienia, cz. 3: Tułaczka po Czechosłowacji
Wincenty Witos, Dzieła wybrane t. 4: Publicystyka. Wybór
Wincenty Witos, Dzieła wybrane t. 5: Przemówienia. Wybór

07/06/2024

Polecamy:
Azi Kuder - Haiku ABC. Poradnik dla początkujących autorów.
Azi Kuder – Mieszkanka Gdyni, humanistka uprawiająca różne dziedziny sztuki, prozę, poezję i malarstwo. Od kilku lat prowadzi Warsztaty Haiku abc na facebooku, które stanowią przyjazne miejsce, dla wszystkich pragnących poznać podstawy ich kompozycji. Kilkunastoletnie zainteresowanie japońską miniaturą zaowocowało w 2018 roku wydaniem tomiku Zapach haiku, a doświadczenia zebrane podczas warsztatów poetyckich, zrodziły pomysł napisania poradnika dla początkujących autorów haiku.



Cel poradnika

Poradnik, został napisany z myślą o osobach szukających podstawowych informacji o haiku, zaś pomysł zrodził się po kilku latach prowadzenia grupy: Warsztaty haiku abc, na facebooku.

Proponowana publikacja została przeznaczona dla początkujących autorów i w założeniu dotyczy podstaw kompozycji haiku, zaprezentowanych z punktu widzenia zachodniej miłośniczki gatunku, która dostrzega uniwersalny wymiar haiku oraz preferuje nieortodoksyjne podejście do tematu.

Niektóre, ważne zagadnienia, zostaną tylko zasygnalizowane, ponieważ moim zadaniem będzie wyłącznie przecieranie szlaków, zaś pogłębianie wiedzy o haiku zostawiam profesjonalistom.

Nie chciałam zamykać się wyłącznie w formule haiku klasycznego, dlatego też drogi Czytelniku, jeżeli poszukujesz nieprzekraczalnych reguł, tutaj ich nie znajdziesz.

Nie ukrywam, że to jest subiektywna wizja oparta na doświadczeniu i intuicji. Nikogo nie będę przekonywać co do jej słuszności, ponieważ istnieje wiele opcji i szkół haiku na całym świecie…

(Ze wstępu)

07/06/2024

Polecamy:
Okruchy - Janusz Sikorski
Festina lente

Nie śpiesz się, czytaj powoli,

otwieraj słowa jak kwiaty,

kielichy pełne nektaru.

Może coś ucieszy, może coś zaboli,

ujrzysz pustkę lub dwa różne światy,

siermiężność bytu i ulotność czaru.

Przekraczaj ten próg do woli.

Pole do popisu do końca zaorzę,

zanim lepka senność

zagłuszy rzewny śpiew,

w czarną mgłę rozpyli

nadzieję, pamięć i gniew,

dni kalendarza przeliczy,

zmieści w jednej chwili,

zamknę oczy, pamięć otworzę,

w poświacie księżyca, w pozłocie słońca,

kiedy ranne wstają zorze.

zanurzę się w tej chwili do końca.

--------------------------------------------------------

łabędzi śpiew

pod nieboskłonem,

nad pobrużdżonym zagonem,

gdzie tlił się żywot kruchy;

jeno w gardle ściśnięty gniew;

czerstwe okruchy

buntu i skruchy

Jeśli wspominać, to jak najwierniej,

choćby bolało, rozdrapać, gdy trzeba,

choćby żal, żar, piołun i ciernie

na progu piekła, w przedsionku nieba.

Luźne kartki jak karty pokera;

różne, z przewagą kier,

rozkładam, przebieram

wśród asów, dam zacnych i zer.

W tej talii się już poniewiera

przepis na demony, rozterki i duchy –

coś, co koi, co dręczy, uwiera,

zostawiło po sobie okruchy

Tego autora m.in.

Raptularz jesienny, Gremium. Protokół rozbieżności, Ludyczność werbalna w

perspektywie lingwistycznej. Między refleksją¹ a refleksem, Problemy translacji

ustne.

07/06/2024

Polecamy:
Może jak morze. Odpowiedzi pytań pełne. - Andrzej Janusz Mierzejewski
Może jak morze? Odpowiedzi pytań pełne to ósma z kolei książeczka-kolorowanka z autorskiej, pełnej serdeczności i ciepła serii SŁUCHAM POWTARZAM KOLORUJĘ przeznaczonej dla dzieci w wieku przedszkolnym.

Głównym celem serii jest towarzyszenie najmłodszemu odbiorcy w nawiązywaniu bliższego, bardziej dynamicznego kontaktu z utworem poetyckim – nie tylko w jego warstwie głosowej, werbalno-znaczeniowej, lecz również plastycznej, wzrokowo-emocjonalnej.

Taka forma poetyckiej inicjacji pomaga dziecku w pełniejszym przyswojeniu tekstu – zarówno w sposób spontaniczny (poprzez wielokrotne słuchanie oraz powtarzanie wpadających w ucho fragmentów), jak też aktywizowany (poprzez kolorowanie samodzielnie wybranych ilustracji).

Warto pamiętać, że książeczki z serii SŁUCHAM POWTARZAM KOLORUJĘ nawiązują do tradycji wspólnych lektur - głośnego czytania, będącego niezastąpioną, kreatywną formą spędzania czasu z dzieckiem. To właśnie barwa głosu, intonacja, mimika, gestykulacja (tzw. mowa ciała) pozwalają na bardziej osobisty, emocjonalny odbiór utworu poetyckiego.

Obok szczególnej oprawy graficznej (kolorowanka), wzbogaceniu lektury służą też ukryte w książeczce „zadania-zabawy” polegające na wyszukiwaniu różnic pomiędzy identycznymi na pozór ilustracjami (ćwiczenie percepcji).

Z nadzieją, że Odpowiedzi pytań pełne zaciekawią zarówno najmłodszych, jak i tych „nieco” starszych czytelników.

Życzymy wszystkim aktywnej (chyba może) i kolorowej lektury!

07/06/2024

Polecamy:
Mon expiation. Les images de ma vie. Wyznania. Obrazki z mego życia. - Małgorzata Gołębiowska
À Michel l` Archange

Je T`aime comme le vent aimė

La moire. Comme le soleil aime la moire,

Comme les farfadets aiment travailler

Et les Anges ėgalement viennent aux secours aux gens,

Je T`aime ainsi comme

La prairie faucardėe sent pendant l`ėte

Comme le parfum de l`herbe fauchėe.

Do Michała Archanioła

(jest to fragment wersja wiersza z tomu „Czerwono i zielono” LSW 2012 )

Kocham Cię, jak wiatr kocha

Morze jak morze kocha słońce,

Jak skrzaty kochają pracę, a aniołowie

Pomagają ludziom

Kocham Cię tak jak

Pachnie łąka skoszona latem

07/06/2024

Polecamy:
Zwierzograjki. Bajki z morałem dla najmłodszych - Zuzanna Butkiewicz
Prezentowane w tym tomiku opowiadania są dobre dla dużych i małych, dzieci i dorosłych. Napisane są prostym językiem, który nadaje lekkości prezentowanym treścią.

Krótkie i sympatyczne, niczym Bajki Ezotopa, opowiadania zawarte w tej książce dają czytelnikowi szansę własnej refleksji na temat tego, co można osiągnąć różniąc się od pozostałych.

Zachęcam do lektury, aby zobaczyć wspaniały świat możliwości, jakie sami posiadamy, lecz czasem potrzebujemy o tym przeczytać.

Andrzej Kamiński

Ślepa koza Zuzanna

W zacisznym gospodarstwie, gdzie słońce rozświetlało zielone pastwiska i dzwonki kwiatów tańczyły na wietrze, mieszkała ślepawa koza o imieniu Zuzanna. Pomimo utraty wzroku, Zuzanna emanowała niezwykłą siłą ducha i zdolnością do czerpania radości z życia.

Zuzanna jako młode koźlę straciła wzrok w wyniku nieszczęśliwego wypadku, jednak to niefortunne zdarzenie nie przeszkodziło jej w czerpaniu z pełni życia na gospodarstwie. Wzrok w prawdzie był jej zabrany, ale nie odebrano jej ciekawości, radości, ani zdolności do odkrywania świata wokół niej.

Nawet pomimo swojego ograniczenia, Zuzanna stała się nieocenioną częścią społeczności gospodarskiej. Była baczna na dźwięki, znała każdy zakątek pastwiska, a jej zmysły dotyku i węchu były niewiarygodnie rozwinięte. Potrafiła rozpoznać każde zwierzę po zapachu, a jej kroki były pewne, jakby miała w sobie magiczną zdolność poruszania się po świecie bez wzroku.

Zuzanna stała się inspiracją dla innych zwierząt w gospodarstwie. Jej niezłomny duch i radość życia sprawiły, że ludzie i pozostałe zwierzęta nauczyły się widzieć piękno w innych formach niż tylko wizualne. Zuzanna pokazywała, że życie może być pełne pomimo trudności, a każdy dzień jest darem do odkrywania radości życia.

Ta niewidoma koza stała się symbolem siły, wytrwałości i zdolności do dostosowania się do zmieniających się warunków. Jej historia przypominała wszystkim, że każdy, niezależnie od ograniczeń, może znaleźć swoje miejsce w świecie i przynieść radość innym wokół siebie.