Stary Henryków, Okolice, Dolny Śląsk

31/08/2023

13/08/2023

Serdecznie zapraszamy na Dożynki Gminne które odbędą się w Starym Henrykowie 🚜🌽🌻🌾 Ciepłowody

01/08/2023

Uwaga mieszkańcy ⚠️
Od paru dni po okolicach Starego Henrykowa jak i w samym Starym Henrykowie, nocą na posesję wdzierają się złodzieje. Poruszają się samochodami o nr rejestracyjnych nie z naszego powiatu i zazwyczaj pojazdami typu bus czy touran. Bądźcie czujni. Proszę o zwrócenie uwagi na bezpieczeństwo swoich domów. ⚠️

24/04/2023

🌎 Górzec

📌Powiat strzeliński, gmina Strzelin
(nazwa niemiecka: Gurtsch, Kreis Strehlen)

◾Pierwsza wzmianka o miejscowości 1149r.

🔻 Rys historyczny i stan obecny

▪️W dwunastym stuleciu Górzec był własnością klasztoru św. Wincentego na Ołbinie we Wrocławiu. Zakonnicy nieraz przekazywali wioskę w zastaw. W 1428r. w tym charakterze trafiła w ręce Jenlina Bryninga (Brünig), a w 1548r. wzmiankowany jako pan zastawny był Friedrich von Redern. W XVI lub XVII w. w miejscowości wzniesiono dwór, być może będący siedzibą zarządcy. Od 1710r. jeden z majątków w Górcu, określany następnie jako Freigut należał do rodziny Schneider. W 1810r. po sekularyzacji w Prusach majątków kościelnych Górzec włączono w skład dóbr królewskich. W 1876 roku jako właściciela majątku o powierzchni poniżej 100ha wzmiankowano w Górcu Juliusa Materne. Książka adresowa z 1894r. wymienia w Górcu następujących właścicieli posiadłości: Julius Materne (Erbscholt. Nr 1, 150ha), Oskar Schneider (Freigut nr 4, 101ha). Pomiędzy 1902 a 1905r. należący do Juliusa Materne majątek nabył baron Friedrich von Richthofen z pobliskiej Pławnej (auf Plohe). Jako właściciel dóbr o powierzchni 149,73ha baron Friedrich von Richthofen wzmiankowany był między innymi w 1905 i 1917r. Przed 1921r. posiadłość odziedziczyła baronowa Adelheid von Richthofen z Pławnej. W 1937r. właścicielką majątku Erbscholt. w Górcu o powierzchni 145ha była Pani Sybille von Richthofen, z domu von Richthofen z Pławnej. Prawdopodobnie w jej rękach pozostał on do końca drugiej wojny światowej. Drugi majątek w miejscowości (Freigut nr4/5) co najmniej do 1912r. posiadał Oskar Schneider. Następnie przed 1917r. odziedziczył go dr Kurt Schneider.

⛪ Dwór

▪️Pierwszą rezydencję w Górcu wzniesiono w XVI lub XVII w. Siedziba sołtysów przynajmniej od lat siedemdziesiątych XIX wieku należała do Juliusa Materne. Być może przebudował on dwór, a na pewno wzniósł nowe zabudowania folwarczne, bowiem na jednym z nich (stajni) znajduje się tablica fundacyjna z datą 1874r. i nazwiskiem J. Materne. Dwór murowany, potynkowany, założony na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty wysokim, czterospadowym dachem. Fasada (elewacja wschodnia) ośmioosiowa, z głównym wejściem ujętym granitową opaską. Elewacja zachodnia z niewielką parterową dobudówką. Elewacje boczne trzyosiowe. Układ wnętrz przekształcony, w piwnicach zachowane sklepienia kolebkowe. Dwór skierowany jest fasadą na dawny dziedziniec folwarczny. Wokół niego rozłożone zabudowania gospodarcze, część z nich w dalszym ciągu użytkowana, inne porzucone powoli popadają w ruinę. Zespół zabudowań dawnego sołectwa znajduje się w środku wioski, na północ od głównej drogi.

🏰 Pałac

▪️W latach dwudziestych XX w. został wzniesiony w Górcu neobarokowy pałac. Budynek ufundowała rodzina Schneider do której należał majątek tzw. Freigut nr4/5 oraz fabryka konserw. Po drugiej wojnie światowej rezydencję przejęło Ludowe Wojsko Polskie. Następnie pałac należał do Państwowego Gospodarstwa Rolnego, a w 1962r. urządzono w nim działający do dzisiaj Państwowy Dom Dziecka. Budynek murowany z kamienia i cegły, potynkowany, założony na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, z zagospodarowanym poddaszem, nakryty wysokim dachem czterospadowym z wystawkami. Fasada (elewacja północna) dziewięcioosiowa, z centralnym głównym wejściem umieszczonym w ganku poprzedzonym schodami. Ganek po bokach zamykają dwa ośmioboczne aneksy, nad całością urządzono taras. Część środkową elewacji frontowej podkreśla wystawka zwieńczona trójkątnym przyczółkiem. Na osi elewacji ogrodowej dobudowana przeszklona loggia, poprzedzona schodami. Elewacje o skromnej dekoracji architektonicznej, zachowały dawne podziały za pomocą gzymsów i płycin międzyokiennych. Układ wnętrz przekształcony, dwutraktowy, z korytarzem między traktami. Piwnice nakryte stropami odcinkowymi, w pozostałych pomieszczeniach stropy płaskie z sufitami. Zachowane pozostałości pierwotnego wystroju: część drewnianych okładzin ścian i obramowań otworów drzwiowych. Wokół pałacu niewielki park z gazonem. W pobliżu zabudowania dawnej fabryki konserw. Ze względu na pełnioną funkcję dawną rezydencję można zobaczyć tylko z zewnątrz, z pewnej odległości.

◼️Zabytki w Górcu

▪️Do rejestru zabytków w Górcu nie wpisano żadnego obiektu. W ewidencji zabytków znajdują się m.in. zespół pałacowy: pałac, obecnie Dom Dziecka, ogrodzenie zespołu, park/ogród; zespół dworski (sołectwo): dwór sołtysa, obecnie dom mieszkalny, stajnia, stodoła, obora, spichlerz, ogrodzenie zespołu.

16/04/2023

❗❗❗❗Udostępnij dalej ❗❗❗❗
Link do zbiórki 👇

Witam, mam na imię Dawid Film opisujący tragedię: https://wroclaw.tvp.pl/68947018/nie-mieli-szans-z-ogniem-rodzina-stracila-bliska-osobe-i-dorobek-zycia Opis z tragedii i fotografię poniżej 👇 W naszym domu rodzinnym w Starym Henrykowie (Gmina Ciepłowody) 17.03.2023r. o godz 13:40 doszło do...

13/04/2023

🌎 Głęboka

📌Powiat ząbkowicki, gmina Ziębice
(nazwa niemiecka: Glambach, Kreis Münsterberg, od 1932r. Kreis Frankenstein)

▪️O historii miejscowości zachowało się niewiele informacji. Dobra rycerskie w Głębokiej należały między innymi do ziębickiej linii rodziny von Bischofsheim.

▪️W XVII w. właścicielem państwa Pomianów oraz majątków Lubnów, Goleniów Śląski, Głęboka i Rostów był Franciszek Ignacy von Rozdrażov. Następnie dobra odziedziczył Jan Franciszek von Kolovrat-Krakovsky, syn Wilhelma Albrechta I i Jadwigi Barbary z domu von Rozdrażov. Kolejnym właścicielem posiadłości był Filip von Kolovrat-Krakovsky, syn Jana Franciszka i Marii Barbary z domu von Waitzmann. Według książek adresowych z lat 1886-1921 w tym czasie majątek w Głębokiej o powierzchni 286 ha należał do hrabiego Friedricha von Harbuval-Chamaré. W latach trzydziestych XX w. posiadłość została wykupiona przez Śląską Spółkę Ziemską i rozparcelowana.

⛪ Pałac

▪️Pałac w Głębokiej prawdopodobnie został zbudowany w XIX w. w stylu klasycystycznym. Budynek murowany z cegły, pierwotnie potynkowany, wzniesiony na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym wykonanym z dachówki. Fasada siedmioosiowa, z centralnym płytkim trzyosiowym ryzalitem, zamkniętym trójkątnym przyczółkiem i poprzedzonym murowanym gankiem. Budynek w trakcie generalnego remontu, z wymienionym dachem i skutymi tynkami. Remont prawdopodobnie został przerwany z powodów finansowych. W Internecie (lipiec 2011r.) można znaleźć ofertę sprzedaży budynku. Przed pałacem znajduje się łąka o powierzchni 0,5ha, wokół rozciąga się niewielki park (1,5ha) z zachowanymi cennymi okazami starodrzewu.

◼️Zabytki w Głębokiej

▪️Do rejestru zabytków w Głębokiej wpisano: kościół filialny p.w. Wniebowzięcia NMP (08.10.1966r.) i zespół pałacowy (10.06.1998r.): pałac, park.

10/04/2023

🌎 Bobolice

📌 Powiat ząbkowicki, gmina Ząbkowice Śląskie (nazwa niemiecka: Schräbsdorf, Kreis Frankenstein)

🔻 Początki miejscowości sięgają przynajmniej pierwszej połowy XIII w. W 1239 roku książę wrocławski Henryk Pobożny podarował Bobolice zakonowi cystersów z Henrykowa. W 1345 r. folwark w Bobolicach należał do rodziny Reichenbachów. W 1393 r. od Hansa i Zygmunta von Pogrell miejscowość kupił Hans Domanze. Następnym właścicielem majątku był spokrewniony z nim Reintsch Domanze wymieniony w dokumencie z 1406 r. W 1439 r. wdowa po Reintschu przekazała posiadłość trzem synom: Heinzowi, Hansowi juniorowi i Dirskowi. W 1498 r. Bobolice należały do Heinricha Domanze. Kolejni przedstawiciele tej rodziny pojawiali się w źródłach z XVI w.: Jan i Wacław (1503 r.), Jerzy (1552r.), Adam (1567r.). Ostatnim właścicielem Bobolic z rodu Domanze był Joachim, zmarły w 1590 r. we Wrocławiu. Następnie wioska należała do Wolframa von Rothkirch. Na początku XVII w. dobra znalazły się w rękach Jan von Mettich (ur.1576r., zm.1621r.), syna Kaspra von Mettich z Borzygnie. Jan (Hans) von Mettich pełnił funkcję starosty Ziębic, należał do rady cesarskiej, był również właścicielem Wierzbia koło Niemodlina. Z małżeństwa z Anną Marią von Zedlitz pozostawił dwóch synów: Karola i Jana Mikołaja. Jan von Mettich wzniósł istniejący do dziś dwór. Linia rodu z Bobolic wygasła ze śmiercią Jana Mikołaja w 1625 roku.

🔻 W 1651 r. wdowa po Albrechcie Wekarcie von Kapl, Barbara Trzemeszka wraz z synami Karolem Gustawem i Franciszkiem Albrechtem przeniosła się na Dolny Śląsk. Franciszek Albrecht wraz z matką posiadał między innymi Bobolice. Pod koniec XVII w. Karol Gustaw von Kapl sprzedał rodzinne dobra. W 1688r. Bobolice należały do Anny Karoliny von Zierotin. Następnie nabył je hrabia Filip Franciszek von Gallas (ur.1665r.), członek rady biskupów wrocławskich i starosta księstwa nyskiego. Ostatni przedstawiciel rodzinny von Gallas, Filip Józef zmarł w 1757r. Bobolice zostały jednak już wcześniej sprzedane Marii Cecylii von Götz z domu von Lichtenstein, od której odkupił je Franciszek Weikart von Hoffmann, członek rady cesarskiej i starosta księstwa brzeskiego. Pozostawił on syna, Franciszka Ksawerego Ludwika, który zmarł w 1730 r. jako ostatni męski przedstawiciel rodu von Hoffmann. Następnie Bobolice należały do rodziny von Vogt-Westerbach: barona Franciszka Zygmunta i jego syna Jana Franciszka. Antonina Teresa, córka Jana Franciszka von Vogt-Westerbach rodzinną posiadłość wniosła w wianie baronowi Janowi Józefowi von Saurma z Gniechowic (zm.1814r.). Z małżeństwa tego na świat przyszła córka Józefa (zm.1859r.), która w 1799r. wyszła za mąż za Jana Karola von Schimonsky. W 1820 r. Hans Karol von Strachwitz ze Stoszowic ożenił się z Luizą Marią von Schimonsky, córką Jana Karola i Józefy. W 1859 r. dobra w Bobolicach odziedziczył Ludwik von Strachwitz (zm.1888r.), syn Hansa Karola i Luizy Marii. Bobolice w posiadaniu rodziny von Strachwitz pozostały do 1945 roku. Strachwitzowie przed 1894r. z majątków w okolicy Ząbkowic Śląskich utworzyli majorat, którego pierwszym właścicielem został Fryderyk von Strachwitz, syn Ludwika. Jako właściciel majoratu liczącego 1050 ha dr prawa hrabia Fryderyk von Strachwitz wymieniony był w książkach adresowych z lat 1894-1921. W 1930 r. dobra pomniejszone do 970ha należały już do jego syna Ludwika Adama von Strachwitz, który pozostał ich właścicielem do 1945roku. Po zakończeniu drugiej wojny światowej posiadłość została znacjonalizowana. W dawnym folwarku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne. W pałacu Strachwitzów funkcjonowały biura PGR-u. W latach 1961-1978 zabytek był remontowany. Obecnie pałac można zobaczyć tylko z zewnątrz. Budynek wykorzystywany jest jako siedziba prywatnej firmy, punkt biblioteczny oraz oddział przedszkola ze Szklar.

⛪ PAŁAC

🔸Renesansowy dwór w Bobolicach został wzniesiony przez Hansa von Mettich około 1615 roku. Rezydencję przebudowano w stylu barokowym w latach 1696-1697 za rządów hrabiego Filipa Franciszka von Gallasa. Kolejnej przebudowy pałacu dokonał w 1888 roku Ludwik von Strachwitz. Budynek murowany, potynkowany, składa się z czterech prostokątnych skrzydeł, rozłożonych wokół niewielkiego wewnętrznego dziedzińca. Skrzydła dwukondygnacyjne, z trzykondygnacyjnymi ryzalitami pozornymi, nakryte dachami dwuspadowymi z powiekami i szczytami o wolutowych spływach. Nad skrzydłem wschodnim kwadratowa wieża zwieńczona baniastym hełmem. Elewacje artykułowane boniowanymi lizenami, z oknami w prostokątnych obramowaniach. Układ wnętrz jednotraktowy, z zamurowanymi krużgankami od strony dziedzińca. W przyziemiu skrzydła północnego i zachodniego przesklepione przejazdy z kartuszami herbowymi rodzin von Strachwitz oraz von Vogt i von Saurma. W pobliżu pałacu resztki parku krajobrazowego z początku XIX wieku.

🔸Zabytki w Bobolicach

🔸Do rejestru zabytków w Bobolicach wpisano kościół parafialny p.w. Matki Boskiej (1.09.1960r.) oraz zespół zamkowy - pałac w Bobolicach został wpisano do rejestru jako zamek (8.10.1966r.), park (8.11.1980r.).

08/04/2023

🐰🐇🥚Na radosne święta Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa życzymy, by Jego blask zwyciężający śmierć rozjaśniał doliny zmartwień, przenikał cienie codziennych trudów, umacniał w chwilach boleści, podnosił w czasie słabości i prowadził ku wiecznej radości. Radosnego Alleluja.
Życzy Administracja 😊

07/04/2023

❗❗❗❗Udostępnij dalej ❗❗❗❗
Link do zbiórki 👇
pomagam.pl/kgt9e4

Mieszkańcy domku jednorodzinnego w Starym Henrykowie nie mieli szans z ogniem. W pożarze stracili bliską osobę oraz dorobek całego życia. Sąsiedzi pomagają, ale potrzeby są ogromne.

06/04/2023

🌏 Witostowice

📌 Powiat ząbkowicki, gmina Ziębice
(nazwa niemiecka: Schönjohnsdorf, Kreis Münsterberg, od 1932r. Kreis Frankenstein)

📜Rys historyczny i stan obecny

▪️Początki miejscowości sięgają pierwszej połowy XIII w. W 1222r. Witostowice wchodziły w skład uposażenia klasztoru cystersów z Henrykowa. W 1328r. z rąk zakonników otrzymał wioskę Witzko von Johnsdorf. Pięć lat później właścicielem Witostowic był jego krewniak Jasko von Johnsdorf. Następnie majątek należał do: Petera von Domantz (1351r.), Wenzela von Haugwitz (1373r.), Bernharda von Donyn (1413r.), członków rodu von Stosch (w latach 1463-1497), Petera von Sebottendorfa (1497r.), Przibyslausa von Zierotin (1516r.) W 1578r. właścicielami Witostowic została rodzina von Burghaus. Najpóźniej w 1592r. miejscowość przeszła w ręce rodu von Zedlitz. Niedługo później (w 1601roku). wróciła jednak do von Burghausów. Kolejnym znanym ze źródeł właścicielem Witostowic był wzmiankowany w 1680r. Karl Zierotin. Następnie majątek należał do rodziny von Gallas: hrabiny Anny Karoliny z domu von Mansfeld (1707r.) i hrabiego Philippa Franza. W 1738r. Joseph von Hoditz sprzedał dobra w Witostowicach Gerhardowi, opatowi zakonu cystersów z Henrykowa. Po sekularyzacji zakonów w Prusach w 1810r. posiadłość przeszła na własność państwa, a następnie została sprzedana Fryderyce Luizie Wilhelminie von Hohenzollern, żonie księcia Wilhelma orańskiego, późniejszego króla Niderlandów.

▪️ Majątek w Witostowicach wchodził w skład należących do Wilhelma orańskiego dóbr henrykowskich (Gesamtherrschaft Heinrichau). Posiadłość odziedziczyła ich córka księżniczka Zofia orańska. W 1842 r. Zofia orańska (ur.1824, zm.1897r.) wyszła za mąż za Karola Aleksandra, wielkiego księcia Sachsen-Weimar-Eisenach. W ten sposób Witostowice znalazły się w rękach dynastii Wettinów. Kolejnym właścicielem posiadłości był wielki książę Wilhelm Ernest (zm.1923r.). Następnie dobra należały do jego dzieci: Zofii (ur.1911, zm.1988r.), Karola Augusta (ur.1912r., zm. 1988r.), Bernarda (ur.1917, zm. 1986r.) i Jerzego Wilhelma (ur.1920r.). Po drugiej wojnie światowej majątek został upaństwowiony. W latach 1967-1970 na zamku w Witostowicach prowadzono prace remontowe: między innymi wykonano nową więźbę dachów i pokryto ją dachówka karpiówką, odwodniono budynek. W 1970r. zabytek przekazano w zarząd Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. W kolejnych latach zamek nieprawidłowo zagospodarowany powoli niszczał. W 1994 roku budynek został sprzedany prywatnemu inwestorowi. Niestety jak dotąd nie doczekał się kapitalnego remontu. Zamek w dalszym ciągu jest własnością prywatną, można go zobaczyć tylko z zewnątrz.

🕌 Zamek

▪️Pierwsza warownia w Witostowicach prawdopodobnie została wzniesiona już w XIII wieku. Początki obecnej budowli sięgają połowy czternastego stulecia. Zamek został znacznie rozbudowany przez rodzinę von Stosch pod koniec XV w. W kolejnych wiekach zabytek był często przebudowywany. Zamek murowany z kamienia i cegły, potynkowany, trzyskrzydłowy, założony na planie litery „C”. Skrzydła częściowo podpiwniczone, dwu- i trzykondygnacyjne, nakryte dachami dwuspadowymi i naczółkowymi wykonanymi z dachówki. W skrzydle północnym ryzalit z bramą prowadzącą na dziedziniec. Od strony dziedzińca, w narożniku południowo-wschodnim kwadratowa wieża nakryta dachem namiotowym. Część okien w kamiennych obramowaniach, fragmentarycznie zachowane boniowanie naroży budynku. Układ wnętrz jedno- i dwutraktowy, w niektórych pomieszczeniach przyziemia zachowane sklepienia kolebkowe z lunetami i krzyżowe. Zamek otacza podwójny pas fos, z szańcami i pięcioma bastejami. Nad zewnętrzna fosą, od strony północnej przerzucono kamienny most, obok niego barokowe figury świętych: Floriana i Jana Nepomucena. Od wschodu do zamku przylega rozległy park o powierzchni około 13ha.

🗼🏫Zabytki w Witostowicach 🕍🏚️🏦⛪

▪️Do rejestru zabytków w Witostowicach wpisano zespół zamkowy: zamek wodny (11.10.1960r.), park otoczony murem (25.06.1982r.).

03/04/2023

🌏 Koźmice 📌

▫️Powiat ząbkowicki, gmina Ciepłowody
(nazwa niemiecka: Kosemitz, Kreis Nimptsch, od 1932r. Kreis Frankenstein)

◽Pierwsza wzmianka o miejscowości: 1371r.

▫️W XVII w. majątek w Koźmicach należał do rodziny von Niemitz. Jednym z przedstawicieli tego rodu, był Joachim von Niemitz (zm. 1669r.), właściciel Przerzeczyna, Koźmic i Karszowic koło Ząbkowic Śląskich. Pełnił on między innymi funkcję starosty okręgów sądowych Strzelina i Niemczy, zasiadał także w radzie księstwa legnickiego. Joachim von Niemitz był trzykrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa, z baronową Anną Heleną (zm.1642r.) von Bibran u. Modlau miała córkę Helenę Konstancję (ur. 1640r., zm. 1660r.). Pod koniec siedemnastego stulecie dobra Koźmice należały do C.H. von G., małżonka H.E. von Loeben. W 1696r. ufundowali oni w miejscowości barokowy pałac. W pierwszej połowie XIX w. właścicielami majątku był rodzina von Netz, między innymi wzmiankowany w 1845r. Ernst Leopold von Netz. W 1886r. dobra w Koźmicach o powierzchni 223ha posiadał Alfred von Köckritz. W jego rękach pozostały one co najmniej do 1902r. W tym czasie dzierżawił je Friedrich von Köckritz. W 1905r. właścicielem majątku w dalszym ciągu liczącego 223ha był Ludwig von Köckritz. W 1916r. Ludwig von Köckritz w znacznym stopniu przebudował pałac w Koźmicach. Posiadłość należała do niego do 1931r. W imieniu Ludwiga von Köckritz w latach 1905-1930 majątkiem zarządzał Wilhelm Bohde. W 1931r. dobra w Koźmicach (225ha) nabył hrabia Heinrich Caspar von Francken-Sierstorpff. Prawdopodobnie posiadłość pozostała w rękach rodziny von Francken-Sierstorpff do końca drugiej wojny światowej , następnie w Polsce Ludowej została znacjonalizowana i przekazana Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. Gospodarstwo wykorzystywało pałac jako wielorodzinny budynek mieszkaniowy. Przyczyniło się to do dewastacji budynku, a zwłaszcza jego wnętrz, podzielonych na mniejsze pomieszczenia. Po upadku PGR-u majątek podlegał rządowym agendom – Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i następnie Agencji Nieruchomości Rolnej. Kilka lat temu pałac wraz z otaczającym go parkiem i zabudowaniami gospodarczymi został sprzedany Państwu Alford. Nowi właściciele przeprowadzili generalny remont wnętrz rezydencji przywracając im wygląd z czasów świetności. Obecnie odnowienia wymagają jeszcze elewacje pałacu oraz budynki dawnego folwarku. Państwo Alford szukają nowego inwestora i starają się sprzedać posiadłość. Teren wokół majątku ogrodzony, wejście za zgoda właścicieli.

◽Pałac 🕌

▫️Barokowy pałac w Koźmicach został wzniesiony w 1696r. W 1916r. rezydencja została przebudowana i rozbudowana o dodatkowe skrzydło. Budynek murowany z cegły, potynkowany, dwuskrzydłowy, wzniesiony na rzucie zbliżonym do litery „L”, częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, z mieszkalnym poddaszem, nakryty dachami naczółkowymi z nowszymi lukarnami i wystawkami. Fasada (elewacja zachodnia) sześcioosiowa, z centralnie usytuowanym głównym wejściem, ozdobionym portykiem kolumnowym, flankowanym dwoma pilastrami. Portyk wieńczy przerwany … Część środkową fasady akcentuje trzyosiowa wystawka, zamknięta trójkątnym naczółkiem z nim kartusze herbowe fundatorów. W pn.-wsch. narożnik nowszego skrzydła wtopiona okrągła, trzykondygnacyjna wieża, będąca dominantą obiektu. Elewacje o skromnej dekoracji, z wydatnym gzymsem przepaskowym między kondygnacjami i prostokątnymi obramowaniami otworów okiennych. Korpus o układzie dwutraktowym z centralną sienią, mieszczącą klatkę schodową. W pałacu znajduje się ponad pięćdziesiąt pomieszczeń, są one nakryte płaskimi stropami. Jedynym wyjątkiem jest sala w pn.-wsch. narożniku korpusu, być może dawna kaplica, z zachowanymi sklepieniami krzyżowymi. We wnętrzach zachowana część oryginalnych parkietów, stolarka okienna i drzwiowa, drewniane okładziny ścienne i kilka ciekawych kominków.

▫️Pałac otacza park krajobrazowy o powierzchni 6ha. W drzewostanie przeważają gatunki liściaste: dęby szypułkowe, lipy drobnolistnego, kasztanowce. Warto również zwrócić uwagę na platan klonolistny i żywotniki olbrzymie. Obok rezydencji zabudowania gospodarcze folwarku i dawna oficyna (znajduje się na osobnej posesji, obecnie wielorodzinny budynek mieszkalny).

◽Zabytki w Koźmicach

▫️Do rejestru zabytków w Koźmicach wpisano zespół pałacowy: pałac (25.06.1982r.), park z aleją z żywotnika olbrzymiego (25.06.1982r.).

02/04/2023

🌏 Kobyla Głowa 📌

⚫ Powiat ząbkowicki, gmina Ciepłowody
(nazwa niemiecka: Kobelau, Kreis Nimptsch, następnie Kreis Frankenstein)

⚫ Rys historyczny i stan obecny

▪️Miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy w 1278r. jako Chobulglor. Od 1822r. majątek w Kobylej Głowie był własnością rodziny von Tschierschky. W 1845r. w Kobylej Głowie znajdował się pałac i folwark. W latach 1845-1866 jako właściciela dóbr wymieniano podporucznika Heinricha von Tschierschky. Następnie posiadłość należała do Ottona von Tschierschky-Bögendorf (1872r.) i wdowy po nim Wally von Tschierschky-Boegendorff, geb. von Salchow (1876 i 1886r.). W 1886r. majątek zarządzany przez inspektora Bähnisch liczył 266ha, w tym: 199ha pól uprawnych, 19ha łąk, 37ha lasów, 11ha gospodarstwa. Przed 1894r. dobra w spadku otrzymał podporucznik Günther von Tschirschky und Boegendorff. Pozostał ich właścicielem co najmniej do 1912r. Za rządów Günther von Tschirschky und Boegendorff wielkość gospodarstwa w niewielkim stopniu wzrosła. W 1912r. powierzchnia posiadłości wynosiła 272ha, z tego 199ha stanowiły pola uprawne, 19ha łąki, 34ha lasy, a 20ha ogród, drogi i podwórza gospodarcze. Przed 1917r. posiadłość odziedziczyła wdowa Pani Johanna von Tschirschky und Boegendorff, z domu hrabina zu Limburg-Stirum in Buchen. Pozostała jej właścicielką co najmniej do 1937r. W latach 1921-1930 pełnomocnikiem Pani Johanny von Tschirschky und Boegendorff był Fritz Günther von Tschirschky und Boegendorff, a w 1937r. Mortimer von Tschirschky und Boegendorff. W 1937r. majątkiem zarządzał inspektor Müller. Powierzchnia dóbr wynosiła 252,9ha, w tym 168ha pól uprawnych, 20,8ha łąk, 5,7ha pastwisk, 51,7ha lasów, 0,1ha stawów, 3,1ha parku i ogrodu, 3,6ha dróg i podwórzy gospodarczych.

▪️Po drugiej wojnie światowej posiadłość przejęło państwo polskie. W 1946r. znalazła się pod zarządem Państwowych Nieruchomości Ziemskich. Następnie w dawnym folwarku urządzono Państwowe Gospodarstwo Rolne. Pałac uszkodzony w czasie działań wojennych w 1945r. nie został zagospodarowany i z czasem popadał w coraz większą ruinę. W 1959r. jego stan zachowania określano jeszcze na 70%. W latach siedemdziesiątych XX wieku budynek ostatecznie rozebrano. Po posiadłości rodziny von Tschirschky und Boegendorff pozostał park i pozostałości zabudowań folwarcznych.

⚫ Pałac 🕌

▪️Renesansowy dwór w Kobylej Głowie został wzniesiony pod koniec XVI wieku. Rezydencję rozbudowano około 1717r. Budynek odnowiony w XIX w., zapewne przez rodzinę von Tschirschky und Boegendorff. Uszkodzony w 1945r., rozebrany w latach siedemdziesiątych XX wieku. Budynek był murowany z kamienia i cegły, potynkowany, składał się z dwóch prostokątnych skrzydeł. Skrzydła były dwukondygnacyjne z zagospodarowanymi poddaszami, nakrywały je dachy dwu- i czterospadowe. W miejscu połączenia obydwu skrzydeł wznosiła się kwadratowa wieża. Pałac przekształcony w dziewiętnastym stuleciu w stylu neogotyckim, ozdobiony był sterczynami, gzymsami i nadokiennikami charakterystycznymi dla tego stylu. We wnętrzach znajdowały się renesansowe portale, a część pomieszczeń nakrywały sklepienia kolebkowe. Budynek otaczał park którego początki sięgają siedemnastowiecznego ogrodu. Park był przekształcony po 1830r. Obecnie jest własnością prywatna, można go zobaczyć z pewnej odległości, zza ogrodzenia.

⚫ Zabytki w Kobylej Głowie

▪️Do rejestru zabytków w Kobylej Głowie wpisano park pałacowy (25.06.1982r.)

02/04/2023

⚠️Pomóżmy rodzinie ⚠️🙏
Udostępnij dalej ❗❗
Proszę Was o wsparcie każda złotówka ma znaczenie. ❗

Tutaj możecie wpłacać :
pomagam.pl/kgt9e4

Witam, mam na imię Dawid W naszym domu rodzinnym w Starym Henrykowie (Gmina Ciepłowody) 17.03.2023r. o godz 13:40 doszło do pożaru, który spowodował ogromne zniszczenia budynku.😢 Dach nadaje się do rozbiórki, strop nad całkowicie spalonym mieszkaniem uległ zawaleniu. 🥺 Mieszkanie w k...

31/03/2023

🌏 Doboszowice 📌

🔷Powiat ząbkowicki, gmina Kamieniec Ząbkowicki (nazwa niemiecka: Hertwigswalde, Kreis Münsterberg, od 1932r. Kreis Frankenstein)

🔷Rys historyczny i stan obecny:

🔹Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1291r. Właścicielami Doboszowic byli między innymi przedstawiciele rodów: von Schaffgotsch (XV-XVI w.), von Promnitz (XVI w.), von Maltitz (XVI-XVIIw.), von Hoditz (XVII w.), von Lichtenstein (XVII-XVIIIw.), von Salm-Neuburg (XVIII w.). Na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego stulecia majątek posiadali hrabiowie von Seherr-Thoss. Następnie w 1830r. jego właścicielem był Pohl. W 1840r. dobra nabył król niderlandzki Wilhelm II. W 1863r. włości odziedziczyła wielka księżna (Grossherzogin) Sophie (ur.1824r., zm.1897r.), córka króla Wilhelma II i małżonka wielkiego księcia Carla Alexandra Augusta Johanna (ur.1818r., zm.1901r.) von Sachsen-Weimar-Eisenach. Za rządów rodziny książąt von Sachsen-Weimar majątek w Doboszowicach wchodził w skład państwa stanowego Henryków (Herrschaft Heinrichau).

🔹 W 1894r. posiadłość liczyła 676ha, w tym 484,5ha pól uprawnych, 101ha łąk, 70,5ha lasów, 20ha ogrodu, dróg i podwórzy gospodarczych. Folwarkiem zarządzał inspektor Kuhn, mieszkający w Ciepłowodach. W 1897r. państwo stanowe Henryków odziedziczył następca tronu, a od 1901r. wielki książę (Grossherzog) Wilhelm Ernst II von Sachsen-Weimar (ur.1876r., zm.1923r.), syn księcia Karola Augusta i wnuk wielkiej księżnej Sophie. Do 1902r. powierzchnia majątku w Doboszowicach spadła do 604ha, w tym 481ha pól uprawnych, 105ha łąk, 18ha gospodarstwa. W imieniu rodziny książęcej posiadłością zarządzali kolejni administratorzy: inspektor Lange (1902, 1905r.), inspektor Wolff (1909, 1912r.), Bernhardt (1917r.). Około 1921r. dobra w Doboszowicach wykupiło śląskie towarzystwo ziemskie (Schlesisches Landgesellschaft m.b.H. in Breslau).

🔹W 1921r. gospodarstwem o powierzchni 600ha, w tym 526ha pól uprawnych, 61,5ha łąk, 1,5ha pastwisk, 1ha lasu i stawów, 1ha dróg i podwórzy zarządzał nadinspektor Wilhelm Stämmler. W następnych latach powoli rozparcelowywano grunty. W 1926r. nadinspektor Fritz Bischoff opiekował się gospodarstwem liczącym jeszcze 163ha. Po całkowitym rozparcelowaniu dóbr, właścicielem tzw. resztówki (restgut, 83,11ha) w 1937r. był Franz Wycisk. Po drugiej wojnie pozostałości majątku przejęło państwo polskie. Pałac w Dobieszowicach oddano w zarząd Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. Przedsiębiorstwo zmieniło rezydencję w wielorodzinny budynek mieszkalny przeznaczony dla pracowników. W wyniku remontu z lat siedemdziesiątych XX wieku budynek utracił liczne ozdobne detale architektoniczne. Obecnie pałac w dalszym ciągu pełni funkcję mieszkalną i można go zobaczyć tylko z zewnątrz.

🔷Pałac 🕌

🔹Pierwsza renesansowa rezydencja została wzniesiona w Doboszowicach zapewne już w XVI wieku. Obecny barokowo-klasycystyczny pałac pochodzi z XVIII wieku. W kolejnych stuleciach budynek kilkukrotnie przekształcano. Pałac murowany z kamienia i cegły, potynkowany, założony na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym z lukarnami. Fasada ośmioosiowa, z centralnym głównym wejściem, umieszczonym w pozornym ryzalicie, zaakcentowanym trójkątnym naczółkiem. Elewacja tylna powtarza układ fasady. Obecnie część otworów okiennych zamurowana. W wyniku przebudowy z lat siedemdziesiątych XX wieku elewacje pałacu znacznie uproszczono. Przetrwały jedynie częściowo podziały ramowe wykonane za pomocą gzymsów i lizen.

🔹Fasada pałacu skierowana jest na dziedziniec folwarczny, który z pozostałych trzech stron otaczają opuszczone zabudowania gospodarcze.

30/03/2023

🌍 Strachów 📌

◼️Powiat strzeliński, gmina Kondratowice
(nazwa niemiecka: Strachau, Kreis Nimptsch, od 1932r. Kreis Strehlen)

◼️Rys historyczny i stan obecny:

▪️Na temat średniowiecznych dziejów Strachowa nie posiadamy żadnych informacji. O dawnym rodowodzie osady świadczą fragmenty grodziska zachowane w jej północnej części. Prawdopodobnie aż do wygaśnięcia linii Piastów legnicko-brzeskich Strachów pozostał własnością książęcą. Świadczy o tym przekazanie wioski w lenno przez cesarza Leopolda I po 1675 roku Sigismundowi von Pfeil. Cesarz bowiem po śmierci księcia Jerzego Wilhelma przejął dobra należące do Piastów legnicko-brzeskich. Sigismund von Pfeil zmarł w 1680 roku i majątek powrócił do kamery cesarskiej. W 1697 roku został przekazany w lenno radcy tejże kamery Franzowi Weighardtowi baronowi von Hoffmann und Grünpüchl auf Ober-Thalheim und Gaumitz. W 1706 roku Franz Weighardt von Hoffmann, posiadający również pobliskie Żelowice, ostatecznie wykupił Strachów. Odtąd aż do 1945 roku losy majątku związane były z właścicielami Żelowic. W 1744 roku obydwie wioski nabył Carl Leopold von Netz. Następnie w 1769 roku ich właścicielem był hrabia Friedrich Wilhelm Gottlob Ferdinand von Sandraski und Sandraschütz (ur.1745r., zm.1805r.). W 1783 roku należący do hrabiego von Sandraski Strachów liczył 118 mieszkańców. W wiosce wzmiankowano w tym czasie folwark, gospodarstwo kmieckie oraz 15 gospodarstw zagrodników i chałupników. W 1794 roku hrabia von Sandraski sprzedał majątki w Żelowicach i Strachowie Johannowi Josephowi baronowi von Saurma-Jeltsch (ur.1743r., zm.1814r.). W 1814 roku dobra odziedziczyła Maria Anna (ur.1786r., zm.1836r.), najstarsza córka barona Johanna Josepha von Saurma-Jeltsch i małżonka Heinricha Josepha Feridnanda von Mettich (ur.1778r., zm.1853r.). W 1830 roku Strachów liczył 174 mieszkańców, w tym 54 katolików. Kościół dla ewangelików znajdował się w Dobrzenicach (Siegroth), a katolicy należeli do parafii w Niemczy (Nimptsch).

▪️W Strachowie znajdował się folwark i 28 domów. Majątek wchodził w skład dóbr Żelowice (Silbitz). Po śmierci żony w 1836 roku jedynym właścicielem włości został porucznik Heinrich hrabia von Mettich. W 1845 roku Strachów zamieszkiwało 210 osób, w tym 52 wyznania katolickiego. Liczba domów w wiosce zwiększyła się w ciągu piętnastu lat zaledwie o jeden. W 1853 roku zmarł hrabia Heinrich von Mettich. Przed śmiercią adoptował on siostrzenicę Karolinę Annę Franciszkę Agnieszkę Mohr von Ehrenfeld (ur.1815r., zm.1865r.), która przybrała nazwisko von Mettich-Mohr. Karolina Anna otrzymała w spadku majątki w Żelowicach i Strachowie. Jej pierwszym mężem był Gideon Michael von Wimmersberg (ur.1790r., zm.1855r.). Trzy lata po śmierci pierwszego męża Karolina Anna ponownie wyszła za mąż. Jej mężem został Rudolf Maria Bernhard hrabia von Stillfried-Rattonitz (ur.1804r., zm.1882r.). W 1868r. z dóbr Żelowice i Strachów utworzono majorat, który odziedziczył syn hrabiego Rudolfa z drugiego małżeństwa, z hrabiną Marią Gabrielą von Wallis auf Karighmain, Franz de Paul Maria Bernhardt Olivier Heinrich von Stillfried-Mettich (ur.1842r., zm.1910r.). W 1876 roku posiadłość w Strachowie dzierżawił August Rohde z Białobrzezia (Kgl. Oberamtmann in Rothschloss). Pozostał on dzierżawcą przynajmniej do 1886 roku. W tym czasie majątek liczył 269ha: 142ha pól uprawnych, 9ha łąk, 110ha lasów, 8ha dróg i podwórzy gospodarczych. Na folwarku hodowano 6 koni, 90 sztuk bydła rogatego, w tym 8 krów. W 1894 roku włości dzierżawił Oberamtmann Robert Jäkel z Niemczy (in Nimptsch), a folwarkiem zarządzał inspektor Gustav Schulz z Żelowic (in Silbitz). Robert Jäkel pozostał dzierżawcą przynajmniej do 1905 roku. W międzyczasie na stanowisku inspektora, Gustava Schulza zastąpił Pan Liebich. W 1910 roku majorat Żelowice odziedziczył Franz de Paula Maria Bernhard Heinrich Valentin hrabia von Stillfried-Mettich (ur.1880r., zm.1954r.), syn poprzedniego właściciela. W jego rękach majorat Żelowice pozostały do końca drugiej wojny światowej. W 1917 roku wchodzący w skład fideikomisu majątek Strachów liczył 285,8ha, w tym 145,1ha pól uprawnych, 9,9ha łąk, 2,4ha pastwisk, 2,9ha stawów, 0,7ha szkółki drzew, 114,6ha lasów, 2,4ha ogrodu, 1,2ha gospodarstwa, 3,2ha ulic, 3,1ha dróg. Funkcję leśniczego pełnił Pan Kabus. Według książki adresowej z 1937 roku generalnym pełnomocnikiem Franza de Paula hrabiego von Stillfried-Mettich do spraw majoratu Żelowice był dyrektor Franz Meng. W 1937 roku dobra w Strachowie miały powierzchnię 271,21ha: 119,26ha pól uprawnych, 9,4ha łąk, 13,25ha pastwisk, 3,1ha stawów, 118ha lasów, 2,2ha ogrodu, 6ha dróg, podwórzy gospodarczych. Na folwarku hodowano cielaki oraz owce merynosy na mięso.

▪️Po drugiej wojnie światowej dobra rodziny von Stillfried-Mettich przejęło państwo polskie. Folwark w Strachowie przekazano w zarząd Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. PGR doprowadził do ruiny miejscową rezydencję. Po upadku przedsiębiorstwa zrujnowana została również część zabudowań gospodarczych. Obecnie przez środek dziedzińca gospodarczego przebiega gruntowa droga prowadząca do Stasina, dzielnicy Niemczy. Po jej obydwu stronach znajdują się gospodarstwa nr 1 i 2. Prawdopodobnie teren folwarku został rozparcelowany i sprzedany osobom prywatnym. Z dawnego folwarku w dobrym stanie zachowała się oficyna (nr 1) i dwa budynki gospodarcze. Z kolejnego budynku gospodarczego pozostały tylko mury obwodowe (pierzeja zachodnia). Dwór znajdował się w pierzei północnej folwarku. Obecnie w tym miejscu stoi charakterystycznie ucięty budynek nr 2. Być może powstał on w miejscu ruin rezydencji. Możliwe, że obiekt ten jest tak naprawdę częścią dworu. Zaskakuje zwłaszcza dach naczółkowy zastosowany z jednej strony. W ten sposób raczej nie projektuje się budynków. Prędzej wskazuje to na adaptację i przekształcenie starszej budowli.

🏯 DWÓR

▪️Rezydencje w Strachowie istniała już w połowie osiemnastego stulecia. Według katalogu zabytków powiatu strzelińskiego obecny dwór wzniesiono około 1900 roku. Jak podaje Romuald Łuczyński w pracy „Losy rezydencji dolnośląskich w latach 1945-1991” (s.585) na początku lat osiemdziesiątych XX wieku budynek był już poważnie zniszczony. Dwór był murowany z cegły, potynkowany, dwukondygnacyjny, założony na planie prostokąta. Brak przedwojennych zdjęć uniemożliwia dokładniejszy opis wyglądu zabytku. Obecnie rezydencja nie istnieje. Jak opisano wyżej w jej miejscu prawdopodobnie stoi budynek nr 2. Budynek nr 1 to dawna oficyna, wzniesiona około 1900 roku. Murowana z cegły, potynkowana, założona na planie prostokąta, dwukondygnacyjna, nakryta dachem dwuspadowym.

🕍🏰 Zabytki w Strachowie 🕌⛪🏚️

▪️Do rejestru zabytków nie wpisano żadnego obiektu w Strachowie. W ewidencji zabytków znalazł się historyczny układ ruralistyczny wsi.