Podaj Dalej

Je­zu­itów w To­ru­niu. Pierw­szy numer, w po­sta­ci po­je­dyn­czej kart­ki A4 zło­żo­nej na pół uka­zał się wio­sną 2004. Od po­cząt­ku swego ist­nie­nia pismo miało nie tylko cha­rak­ter for­ma­cyj­ny, ale przede wszyst­kim było miej­scem, gdzie stu­den­ci mogli spraw­dzić i pro­mo­wać swoje umie­jęt­no­ści li­te­rac­kie, gra­ficz­ne, fo­to­gra­ficz­ne, czy też tech­nicz­ne. To tu po­ja­wia­ły s

ię re­cen­zje pierw­szych sztuk Ewy Dry­glas i Łu­ka­sza Za­le­skie­go, tu rów­nież po­ja­wia­ły się je­dy­ne stu­denc­kie re­la­cje z Pół­ma­ra­to­nu św. Przez ponad trzy lata swo­je­go ist­nie­nia "Podaj Dalej" ist­nia­ło wła­ści­wie w for­mie dusz­pa­ster­skie­go pisma, do­cie­ra­ją­ce­go głów­nie do miesz­kań­ców osie­dla Cen­trum. De­cy­zja o zmia­nie formy (włącz­nie z wy­mia­ną lay­outu i zna­ne­go, pierw­sze­go logo PD au­tor­stwa Kasi War­pas) zo­sta­ła po­dyk­to­wa­na nie tyle zmia­na­mi ka­dro­wy­mi, co chę­cią otwo­rze­nia się „na ze­wnątrz i wy­peł­nie­nia niszy, jaka po­wsta­ła wsku­tek wy­spe­cja­li­zo­wa­nia się in­nych aka­de­mic­kich me­diów. Numer 24 („Podaj Dalej 2.0) wpro­wa­dził na łama pisma idee Wol­nej Kul­tu­ry oraz stał się miej­scem wy­mia­ny po­glą­dów na te­ma­ty tabu („Pod prąd). Od tego miej­sca hi­sto­ria "Podaj Dalej" za­czę­ła pisać się na nowo...

Dziś interaktywne pismo stu­denc­kie "Podaj Dalej" two­rzy ze­spół mło­dych, twór­czych i zbun­to­wa­nych w po­strze­ga­niu rze­czy­wi­sto­ści adep­tów sztu­ki dzien­ni­kar­skiej. Celem wszyst­kich dzia­łań było przy­go­to­wa­nie pisma do wyj­ścia w świat, do stu­den­tów - stwo­rze­nie pisma go­to­we­go, by stać się plat­for­mą wy­mia­ny wol­nej myśli aka­de­mic­kiej. Dla nas było (i jest) ono szan­są, któ­rej nie można prze­ga­pić! To, co ro­bi­my sta­ra­my się robić jak naj­le­piej i nie boimy się wy­zwań. I za­pra­sza­my rów­nież i Cie­bie, tak wła­śnie Cie­bie! do wspól­nej wę­drów­ki. Wciąż je­ste­śmy cie­ka­wi, dokąd osta­tecz­nie doj­dzie­my, ale z pew­no­ścią ta gra jest warta świecz­ki. Wa­hasz się? Py­tasz: dla­cze­go? ... Bo warto!