01/08/2024
Dziś rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego.
W powstaniu wzięło udział kilkudziesięciu suwalczan, wśród nich również byli peowiacy.
Jednym z nich był Alfred Brenneisen. Uczeń suwalskiego gimnazjum, w 1920 roku komendant Obwodu Samodzielnego Obwodu Suwalskiego Drużyn Harcerskich a w lipcu 1920 roku ochotnik kompanii suwalskiej 201 Ochotniczego Pułku Piechoty, a później uczestnik III powstania śląskiego.
W czasie okupacji niemieckiej członek AK ps. „Fred”, a w czasie Powstania Warszawskiegooficer gospodarczy 146 plutonu 1 kompanii Zgrupowania „Gurt”.
Brenneisen Alfred, ur. 2 IV 1899 roku w Sobolewie w gminie Huta, syn Norberta, dzierżawcy folwarku Sobolewo i Marty Żenny Łucji z Gogolewskich. W 1909 roku wstąpił do Gimnazjum Męskiego w Suwałkach. W 1915 roku wraz z rodziną został ewakuowany do Orła w guberni mohylewskiej. Podczas pobytu w Orle od 1916 roku należał i był członkiem zarządu Związku Młodzieży Polskiej, a od 1918 jego prezesem. We wniosku do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości pisał: „Związek prowadził pracę kulturalno-oświatową, samokształceniową, społeczną, a między innymi opiekował się jeńcami Polakami, tak wojennymi, jak i politycznymi […]. Związek wydawał pismo, którego od 1917 roku byłem redaktorem, pismo nosiło nazwę »Pobudka« i przetrwało do końca 1918 roku. Likwidacja związku nastąpiła z moim wyjazdem. Związek zorganizował w 1916 roku […] zastęp harcerski, do którego jako jeden z inicjatorów wszedłem, który później rozrósł się do 2 drużyn męskich i 2 żeńskich. Na czele jednej męskiej stałem ja, drużyna nosiła nazwę drużyna harcerska imienia Brygadiera Józefa Piłsudskiego […]. Również wydawałem jako redaktor gazetkę harcerską »Placówka«. W lipcu 1918 roku powróciłem do Polski i tutaj w Warszawie zgłosiłem się do Związku Harcerskiego, gdzie skończyłem przy 31 Drużynie Harcerskiej kurs instruktorski, a później zorganizowałem 39 Drużynę, którą prowadziłem przez 1919 rok [?] jako drużynowy. W październiku 1918 roku wstąpiłem do Szkoły Giżyckiego [Gimnazjum Władysława Giżyckiego]. Podczas rozbrajania Niemców [w listopadzie 1918 roku] brałem udział z bronią przy zajmowaniu stacji towarowej głównej [w Warszawie]. Następnego dnia z kilkunastu Peowiakami Suwalczanami zostałem wysłany na zajęcie Suwalszczyzny, gdzie zastaliśmy silny opór wojsk niemieckich i po walce, która trwała na linii Bargłów, Netta, Pomiany, przy udziale oddziałów P.O.W. miejscowego, gdzie dowodziłem plutonem, musieliśmy wycofać się. Ja wróciłem do szkoły. W 1920 roku przeniosłem się do Suwałk, tam pracowałem w harcerstwie jako komendant Obwodu Samodzielnego [Obwodu Suwalskiego Drużyn Harcerskich] obejmującego kilkanaście drużyn. W lipcu 1920 r. otrzymałem instrukcję o formowaniu oddziałów ochotniczych i sformowałem kompanię złożoną z 3 plutonów: harcerski, sokołów i trzecią nienależących ani do tych, ani do drugich. Kompanię oddałem pod dowództwo oficerów II Oddziału, na czele, której stanął por. Puchalski. Z kompanią odszedłem na front. W maju 1921 r. wyjechałem na Śląsk do Wojsk Powstańczych, gdzie byłem w III baterii I Dywizjonu do końca powstania”. W latach 20. ukończył studia i uzyskał tytuł inżyniera. Mieszkał w Warszawie. Prowadził ożywioną działalność gospodarczą. W 1927 roku założył spółkę „Miasto Ogród Czerniaków spółka z o.o.”, a w 1932 roku spółkę „Towarzystwo dla Handlu Papierem Z. Grabowsk, A. Brenneisen i S-ka z o.o.” i został jej prezesem. W 1933 roku wszedł jako wiceprezes do spółki „H. Kolberg i S-ka Sp. z o.o.”, zajmującej się produkcją i sprzedażą przyrządów optycznych i precyzyjnych. Od 1940 roku pod ps. „Fred”, jako sierżant podchorąży działał w konspiracji ZWZ-AK w Warszawie. Wchodził w skład Obwodu III Rejonu IV Warszawa Śródmieście. Brał udział w powstaniu warszawskim i walkach na Śródmieściu Północ w składzie 146 plutonu 1 kompanii Zgrupowania „Gurt”. Pełnił funkcję oficera gospodarczego. Po kapitulacji przebywał w niewoli niemieckiej w Stalagu 344 Lamsdorf. Był żonaty z Hanną Marią ze Staniszewskich (ur. 29 lub 30 XI 1900 roku w Suwałkach), córką Władysława Ludwika, znacznego działacza społecznego i Marii Ildefonsy Zofii z Romanów, członkinią POW i uczestniczką powstania sejneńskiego, z którą miał syna Andrzeja (członka Szarych Szeregów, uczestnika powstania warszawskiego, zm. 7 VIII 1976 w Belgii). Zmarł 29 I 1970 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (w 1967 roku) Krzyżem Walecznych (30 XII 1949 roku – nadanie londyńskie), Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (30 XII 1949 – nadanie londyńskie), Medalem Wojska, Krzyżem Armii Krajowej (w 1969 roku), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (pośmiertnie w 1982 roku), Krzyżem Partyzanckim, Medalem za Warszawę 1939–1945 (w 1959 roku), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (w 1966 i 1967 roku), Śląskim Krzyżem Powstańczym (w 1968 roku) oraz Odznaką Grunwaldzką.
(ks)