Harcerz Rzeczypospolitej

20/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora

20.12.2024

Harcerstwo
"Trzeba tylko znać drogę
Trzeba tylko chcieć tam dojść
do miejsca ogniobrania
Do miejsca chciwego czerpania"
- to jedna z moich ulubionych piosenek harcerskich.
W adwentowej wędrówce szukając odpowiedzi na to jedno z najważniejszych pytań o to w co wierzymy, próbujemy także znaleźć dobro, Dobro daje nam radość życia i sprawia że jesteśmy szczęśliwsi.
Harcerstwo zawsze mi się będzie kojarzyć z dobrem,, i dobrym czasem. To miejsce gdzie spotykają się ludzie młodzi, starzy i chcą zgodnie z dewizą skautową zmieniać świat na lepszy.
Tu miałem i mam wciąż wielu przyjaciół, i niewątpliwie harcerstwo zawsze działało na mnie jak busola, przypominając mi i zawracając mnie na dobrą drogę.

Dobrego adwentu.

18/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
18 grudnia 2024
Kiedy byliśmy jeszcze dziećmi mieliśmy mnóstwo marzeń, pragnień, byliśmy przyszłymi zdobywcami świata.
Wszystko wydawało się możliwe, i mieliśmy sporo czasu. Nie skrywaliśmy emocji, ekscytacji, podziwu nad światem.
Ludzkość zna tysiące takich historii gdzie marzenia z dzieciństwa popychały już dorosłych marzycieli do wielkich rzeczy.
Niestety większość z nas po wkroczeniu w dorosłość traci gdzieś ten błysk w oku, porzuca swoje fantazje i dołącza do tłumów nudziarzy.
Od czasu do czasu przychodzi opamiętanie. Doskonale spuentował to w wierszu „Rachunek dla dorosłego” ks. Jan Twardowski:
Jak daleko odszedłeś
Od prostego kubka z jednym uchem
Od starego stołu ze zwykła ceratą
Od wzruszenia nie na niby
Od sensu
Od podziwu nad światem
Od tego co nagie a nie rozebrane
Od tego co wielkie nie tylko z daleka ale i z bliska
Od tajemnicy nie wykładanej na talerz
Od matki która patrzyła w oczy
Żebyś nie kłamał
Od pacierza
Od Polski z raną
Ty stary koni.
Dobrego wieczoru adwentowego
P.S
Wczorajsza kartka z kalendarza nie powstała, zdarzyło się to po raz pierwszy od kilku lat.
Czasem coś w życiu gubimy, coś nam ucieka, coś tracimy, lub nie mamy siły, i odpuszczamy.

17/12/2024

Na Wieczną Wartę u Wielkiego Gazdy zameldował się Druh hm Juliusz Langner, Nestor krakowskich Instruktorów. [i] [i] [i]

W dniu dzisiejszym zmarł w wieku 95 lat hm. Juliusz Langner, pseud. „Kali”, „Przezorny Wilk” (ur. 1929), ekonomista, harcmistrz, w harcerstwie od 1937 r., w l. 1945−1949 − przyboczny 8 Morskiej Drużyny, drużynowy drużyny zuchów „Wilków Morskich” i namiestnik zuchowy Hufca Harcerzy Sopot, namiestnik zuchowy (1957−1958) i hufcowy Hufca Kraków-Nowa Huta (1958–1959), komendant Krakowskiej Chorągwi Harcerstwa (1959−1961), hufcowy Hufca Kraków-powiat (1961−1968) i ponownie komendant Hufca Kraków-Nowa Huta (1969–1977), przewodniczący Sądu Harcerskiego Chorągwi (1991–1995), członek Komisji Historycznej Krakowskiej Chorągwi ZHP (od 1995), przewodniczący Kapituły Odznaczeń Chorągwi (2011−2013), bratanek gen. Władysława Langnera (1897–1972), działacza harcerskiego, przewodniczącego Zarządu Okręgu Lwowskiego ZHP (1938–1939), obrońcy Lwowa w 1939 r.

16/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
16 grudnia 2024
W jednej ze swoich powieści Richard Paul Evans napisał: “Bóg nie stworzył nas po to, żeby nas opuścić. Żaden twórca nie tworzy dzieła, nie zostawiając w nim cząstki siebie. To niemożliwe” A jednak.,.
Wciąż Go szukamy i niekoniecznie znajdujemy. Niektórzy mówią, że w górach łatwiej go odnaleźć, bo niebo jest bliżej, na wyciągniecie ręki. Nie wiem czy niebo jest rzeczywiście bliżej, wiem natomiast że to pragnienie cudu, dotknięcia tajemnicy, porzucenie świata w dolinach i poszukanie Go tu w górach ma swój głęboki sens.
Możemy udawać, że zawsze wszystko jest ok, że z wszystkim sobie poradzimy, ze przecież jesteśmy herosami, których nic nie złamie. Że mamy dookoła pełno dobrych ludzi, przyjaciół znajomych, że nie jesteśmy sami. Są jednak chwile, momenty, kiedy ogrania nas rozpacz, ból, smutek i zdaje nam się że nic już dobrego nas nie spotka. I właśnie wtedy są góry i jest On, w szumie wiatru, w majestatycznie rzeźbionych szczytach i wtedy wydaje nam się, ze góry pachną niebem, a może wcale nam się nie wydaje.
Za oknem wieje halny, niesie z sobą niepokój, chaos. Jego szum, świst sprawia, ze zaszywam się w kącie Alty i chcę przeczekać ten bardzo trudny ostatnio czas.
Gdzieś w gębi duszy a może tylko w mojej głowie przypomniały mi się słowa pieśni idealnie pasującej do mojego adwentowego szukania:
Nim świt obudzi noc
Dotykiem ciepłych mgieł
Nim dzień ożywi świat
Panie przyjdź wołam przyjdź…
Dobrego adwentu

16/12/2024

Wizyta w Harcerskiej Republice Ściborskiej

W 2004 roku, harcerska para – Dariusz i Justyna Morsztyn – wraz z dwójką małych dzieci, opuściła rodzinny Orzysz i przeniosła się na opuszczone gospodarstwo ...

15/12/2024

Miło podać taką wiadomość :D

15/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
15 grudnia 2024
„ Prosiaczek, idący w tyle za Puchatkiem, wspiął się na paluszki i szepnął:
Puchatku!
Co, Prosiaczku?
Nic – rzekł Prosiaczek, biorąc Puchatka za łapkę- chciałem się tylko upewnić, czy jesteś”.
Jest 5 rano.
Zimny wiatr wiejący z każdej strony Alty, próbuje wepchnąć do wnętrza domu nie tylko mroźne powietrze, ale także fruwający dookoła śnieg.
Kubek gorącej kawy ma zbawienny smak. Zeus wyłożył się pod moimi nogami i smacznie chrapie. Czekam z kawą na Wojtka Jurkowskiego, naczelnego kapelana harcerzy, który w drodze na spotkanie ze słowackimi skautami, po Betlejemskie Światło Pokoju zatrzymał się u nas w domu. Ta wizyta przywołała mnóstwo wspomnień, i przywróciła w mojej pamięci sporo osób, z którymi w harcerstwie przeżyliśmy cudowny czas. Z tego wspólnego harcerzowania związało się wiele przyjaźni, niektóre przetrwały do dzisiaj, inne są już niestety tylko wspomnieniem. Czuję niedosyt i smutek, bo mam wrażenie, że za mało pielęgnujemy te mniejsze i większe przyjaźnie, a może czasem tak po prostu nie potrafimy komuś powiedzieć: że go potrzebujemy, tęsknimy, choćby po to żeby wspólnie wypić kubek herbaty, pocieszyć się sobą i powspominać dobre wspólne chwilę. Dajemy się też porwać codziennemu kieratowi, kosztem wspólnych spotkań, rozmów, bycia razem. I tak z dnia na dzień, tygodnia na tydzień, a później lat nasze niepielęgnowane przyjaźnie powoli usychają.
Zapominamy o tych kiedyś nam bardzo bliskich ludziach a oni zapominają o nas. Potem, niekiedy niepodziewanie spotykamy się po latach, lub wpada nam do rąk jakaś stara fota i gdzieś tam w głowie pojawia się pytanie, dlaczego?
Więc siedzę sobie tak o poranku w nostalgicznym nastroju i piszę dzisiejszą kartkę do kalendarza z dedykacją dla moich „mniejszych i większych” przyjaciół, i powtarzam za Puchatkiem:
Chciałem się tylko upewnić, czy jesteście.
Dobrego adwentu

15/12/2024

Odebraliśmy Betlejemskie Światło Pokoju od słowackich skautów! Wielka sztafeta Światła rusza dalej. 🔥

Światło przez trwającą wojnę nie rozpoczęło jednak swojej drogi w Beltejem, a w Austrii. Tym ważniejsze jest, aby ten symbol pokoju, braterstwa i jedności, których tak często brakuje, trafił do jak największej liczby osób. 🙂

W tym roku przekazujemy Światło z przesłaniem Kochaj czynem, które zachęca nas wszystkich do tego, aby nawet małymi działaniami budować lepszą przyszłość dla nas wszystkich. Żeby pomagać innym i być uważnym na to, co się dzieje wokół nas! ⚜️

Fot. ZHP Michał Wiraszka

14/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo VIatora
14 grudnia 2024
Intelekt serca
W naszym adwentowym wędrowaniu budujemy naszego ducha, nasz świat wewnętrzy, nasze postrzeganie świata i ludzi.
Praski biskup Thomas Halik zapytany o to czym jest duchowość odpowiedział, że duchowość to intelekt serca. Jeśli chcemy naprawdę otworzyć się na tajemnicę zwaną Bogiem, musimy być gotowi na zaakceptowanie tego faktu, bo wiara w swoim założeniu opiera się na tym, ze wierzymy w to co niepoznane i niezdefiniowane i zawsze pozostanie tajemnicą.
Od najmłodszych lat wciąż szukamy, pytamy, rozwijamy się, i tak do ostatniego oddechu. A dopóki oddychamy, możemy zmienić swoje życie.
Ten nasz „intelekt serca” w rzeczywistości decyduje jaka drogę wybierzemy, i kim się staniemy.
Mamy więc teraz okazję, pretekst żeby na chwilę porzucić to co widoczne, namacalne, materialne, i zanurzyć się w świecie ducha, tajemnicy, emocji, wewnętrznego rozwoju.
Tajemniczy Bóg, Jahwe, Absolut, - być może czeka gdzieś za rogiem.
Dobrego adwentu

13/12/2024

13 grudnia. Rocznica wprowadzenia przez komunistyczny reżim stanu wojennego w Polsce.
Pierwszą książką wydaną w stanie wojennym przez działające wówczas w podziemiu NWH była „Wielka gra” Aleksandra Kamińskiego. Nie bez powodu.
„Jest jedna kwestia naczelna, której poświęcony jest pierwszy rozdział tej książki: w mękach i cierpieniach rodzi się pod okupacją nowe polskie życie ideowe, kryjące w sobie zarodki potęgi Polski Jutra. A obok niego wyzwalają się zjawiska dla narodu polskiego groźne. Dostrzec ten proces narodzin nowego życia, właściwie go zrozumieć — to sprawa najpierwszej doniosłości” — pisał Kamiński.
Pierwsze wydanie „Wielkiej gry” ukazało się w czasie wojny. Czterdzieści lat później, gdy książkę tę wznowiło NWH, znów w sterroryzowanym kraju rodziło się nowe życie — Polacy w stanie wojennym zdawali kolejny egzamin.
Jacek Kaczmarski, „Egzamin”: https://www.youtube.com/watch?v=_93P8-201G0

13/12/2024

Adwentowy Kalendarz Homo Viatora.
13 grudnia 2024
Świat zmieniają odważni ludzie, nieraz płacąc za to ogromną cenę. Tchórze siedzą cicho, kolaborują, chowają się za plecami tych odważnych, odwracają głowy kiedy trzeba reagować, po prostu nie godzić się na zło. Jezus z Nazaretu taki właśnie był. Nie przejmował się układami, nie przymilał się władzy, jadł z celnikami, nie odwracał się od Samarytan, rozwalał system i sprzeciwiał się bezdusznemu, nieludzkiemu prawu w imię miłowania bliźnich. Dzisiaj, tak jak i wtedy 2000 lat temu, cała rzesza „sprawiedliwych” skazałaby go ponownie na ukrzyżowanie albo wyśmiała, że nieżyciowy marzyciel.
Tchórze zawsze znajdą dla siebie miejsce, przytulą się do rządzących, będą bili głośno brawo, jak się to będzie opłacać, pobiegną do kościoła i zajmą pierwsze rzędy.
Mimo to, tych odważnych cenimy, kochamy, poważamy i wspominamy.
Dzisiaj chylimy głowy przed tymi, którzy 13. grudnia i wcześniej nie kalkulowali, nie chowali się w swoich domach, tylko z pełną świadomością ryzyka stawali w obronie naszej wolności, niezależności. 13. grudnia dla wielu z nich zaczął się koszmar, więzień, prześladowań, cierpienia. Chyba dosyć łatwo o tym zapominamy albo wydaje się nam, że to nic wielkiego.
Teraz, kiedy Polska jest areną ciągłej wojny i walk plemiennych, może warto się na chwilę zatrzymać i przypomnieć, że wolność nie jest nam dana na zawsze.
Dobrego adwentu.

13/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
12 grudnia 2024
Niekiedy pozostaje nam tylko cisza.
Dobrej nocy

13/12/2024

Lat minionych czar... https://www.warszawskie-mozaiki.pl/2020/09/dom-zwiazku-harcerstwa-polskiego.html?fbclid=IwY2xjawHJAdxleHRuA2FlbQIxMAABHQ94lLmwgXHfGrzXm7wTtOPtgkWIXhaYMkJ3b2buG-p-LiDOEmsvMomTVg_aem_X4pNIXY613AomQ3b74NjiQ

Zdjęcia MDK Łazienkowska w Warszawie na stronie 'warszawskie mozaiki"

11/12/2024

W Harcerskich składnicach na gwiazdkę :)

Propozycja lektury pod choinkę🙂👌 Druh Janusz napisał kilka gawęd harcerskich, takich OD HARCERSKIEGO SERCA! Te gawędy to głos instruktora, który uważa, że postawą harcmistrzowską, przykładem osobistym i SIŁĄ DUCHA, można formować charaktery młodego pokolenia ku POLEPSZENIU postaw przyszłych Obywateli kraju. Dziwne? Nie organizacja wolnego czasu, a formacja obywateli Ojczyzny, TAK , Ojczyzny! Druh Janusz miał odwagę to napisać, a my ....wydać. Bo takie mamy czasy, trudne i wymagające. Chcecie? to przeczytajcie. Myśmy to zrobili, i jakoś nam teraz po harcersku lepiej. "/.../ Treścią gawęd są wybrane elementy światopoglądu harcerza. Tylko wybrane, bo cały światopogląd to wielkie zagadnienie, nad którym każdy z nas powinien pracować do końca życia [ze strony wydawcy]
👉 https://dla-harcerza.pl/pl/p/Gawedy-Ojca-Wilka/567481
̇enarodzenie2024

11/12/2024

Pomysł na gwiazdkowy prezent :D

Jak uczynić dojrzewanie drogą pełną pasji i przygód?🧐🙂 Z odpowiedzią, jak zawsze bardzo twórczą, przychodzi BP w swojej książce "Z przygodami ku dorosłości". Książkę tę należy rozumieć jako zbiór inspirujących porad, refleksji, zadań i notatek, jakie starszy, doświadczony brat czy też nauczyciel chce przekazać młodszemu pokoleniu. Okazuje się, że diagnozy BP są zaskakująco trafne również dzisiaj, a młodzież, którą spotykał w swoim otoczeniu ponad 100 lat temu zadziwiająco podobna do tej młodzieży, która chodzi po ulicach miast również dzisiaj. Zmieniły się czasy i konteksty, ale niezmienna pozostała ludzka natura, dlatego jeśli chcesz się dowiedzieć "jak zmienić próżniaka lub po prostu siebie w dojrzałego człowieka" to ta książka będzie doskonałym wyborem👌🙂
👉 https://dla-harcerza.pl/pl/p/Z-przygodami-ku-doroslosci/557719

11/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
11 grudnia 2024
Krasnoludki są na świecie.
Jeśli nie spotkaliście nigdy krasnoludków to najwyższy czas to zmienić. Nie wiecie gdzie szukać?
Zapytajcie swoich dzieci, wnuków, maluchów w przedszkolu. Gwarantuje, że dostaniecie mnóstwo pożytecznych rad i odpowiedzi. Dzieci w przeciwieństwie do nas dorosłych widzą dużo więcej, potrafią marzyć, i nie tracą tak łatwo wiary jak my. A przecież bez wiary nie ma cudów. A bez cudów nie ma dobrego życia. Wierzycie w cuda? Pewnie jest tak samo jak z krasnoludkami.
Wskazówki w sprawie wiary w cuda udzielił kiedyś sam wielki Albert Einstein:
„Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko”.
A co do krasnoludków to ponoć można je znaleźć, trzeba tylko zamknąć i poprosić żeby się zjawiły, dzieci mówią, że jak ktoś mocno wierzy to sukces gwarantowany.
I nie mówicie proszę dzieciom, że nie ma krasnoludków. Pozbawianie dzieci wiary to jedna z najgorszych rzeczy jakie dorośli robią dzieciom
Jak ktoś mocno wierzy …, no właśnie…
Dobrego adwentu

10/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
10 grudnia 2024
Za oknem regularna zima. To z jednej strony frajda z drugiej zaś mnóstwo dodatkowej pracy i wysiłku.
Od samego rana wszystko szło nie tak, mnóstwo złych emocji, zmartwień.
Kilka razy siadałem przed komputerem do pisania dzisiejszej kartki i nic z tego nie wychodziło
Dopiero widok Alty, otulonej śniegiem, z migającym w okach światłami pozwolił mi się zatrzymać, odrzucić choćby na chwilę cały ciężar dzisiejszego dnia. Bajkowy klimat tego mocno zimowego wieczoru zrobił swoje. Po powrocie do domu, siadając do pisania dzisiejszej kartki, wiedziałem już co powinno być puentą mojego dzisiejszego pisania:
„Na końcu naszego rozumienia świata, rozumienia dramatów ludzkich, a także własnego dramatu, patrzysz na samego siebie, widzisz, coś przeżył, coś przecierpiał, ile rzeczy przegrałeś, widzisz to wszystko, coś wygrał, i nagle – może pod koniec życia – oświeca Cię ta świadomość, że „dobre było”.
Może właśnie o to naprawdę chodzi, może jesteśmy na tym świecie po to, żeby na końcu powtórzyć najpiękniejsze słowa, jakie Pan Bóg wypowiedział w dniu naszego stworzenia: Dobre było”.
Tego mi było trzeba.
Dobrego adwentowego wieczoru.

09/12/2024

Może ktoś poda polskie nazwy tych węzłów?
https://www.facebook.com/reel/1275662306962923

09/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
9 grudnia 2024
Każdy poranek i dzień może być niezwykły. To jaki będzie w dużej mierze zależy od nas.
Nie trzeba czekać na specjalną okazję, moment, wydarzenie. Sami możemy sprawić, że poranna kawa będzie smakować inaczej a widok z okna będzie piękny a nie szary, zwyczajny. Możemy patrzeć na świat oczami Małego Księcia, musimy tylko wierzyć i wsłuchać się w głos mędrca. W końcu na mecie naszej adwentowej wędrówki będzie Boże Narodzenie, które było proste, zwyczajne, ubogie… a jednak…
„Życie składa się z małych rzeczy. Duża ilość małych rzeczy staje się wielką rzeczą. Drobny gest może nie wyglądać na ważny bez względu na to, czy jest dobry czy zły. Jeden uśmiech może nie mieć dużego znaczenia. Ale… Pojedynczy kwiat to oczywiście nie girlanda, jednak bez pojedynczych kwiatów nie będzie girlandy.(…) Życie składa się ze zwykłych rzeczy, każdą z nich możesz przemienić dzięki swojej świadomości, uważności, czujności w coś pięknego. Wtedy zwykłe rzeczy stają się niezwykłe…
Nie wiesz, nie spodziewasz się nawet, jaka będzie twoja prawdziwa twarz, twoja prawdziwa istota. Poznasz ją wtedy, kiedy się dowiesz, kiedy się zmierzysz sam ze sobą, kiedy pokonasz przeszkody i sam dotrzesz do tego miejsca. Zaakceptuj swoją samotność. Zaakceptuj swoją niewiedzę. Zaakceptuj swoją odpowiedzialność i patrz na cuda, które zaczynają się zdarzać. Któregoś dnia, nagle ujrzysz siebie w całkowicie innym świetle. To będą twoje narodziny”
Dobrego adwentu

08/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
8 grudnia 2024
Żyć z sensem.
„Życie człowieka na tym świecie zaczyna się jakimś początkiem, urodzinami, biegnie przez lata dziecięce i młodzieńcze, chyli się ku starości i kończy śmiercią. Jest dramatem pełnym tajemnic. Stawia ono człowieka przed jednym podstawowym pytaniem: co ma zrobić, żeby swego życia nie zmarnować?” – pisał Józef Tischner.
To pytanie zadane przez Tishnera wraca do nas jak bumerang. Co zrobić żeby swego życia nie zmarnować? Można je jeszcze inaczej sformułować: Jak żyć z sensem?
Jednej z odpowiedzi udziela sam ksiądz filozof:
Najpierw jest CZŁOWIEK. „Lecz oto w tym miejscu rodzi się problem: co to znaczy być człowiekiem? (…) Być człowiekiem to znaczy zawsze: umieć wyjść poza samego siebie, umieć siebie przekroczyć. Najpierw jakby oderwać się od siebie, wznieść się ponad siebie i nagle znaleźć się przed sobą.”
W adwencie to pytanie o to jak żyć z sensem nabiera jeszcze innego wymiaru. Bo jeśli rzeczywiście chcemy dotknąć tajemnicy Bożego Narodzenia, i zmierzyć się z naszą wiarą lub niewiarą to wyruszyliśmy w podróż w nieznane. Odkrywanie nieznanego to przygoda życia. Można znów poczuć się jak w czasach dzieciństwa gdzie każde nowe odkrywanie tajemnicy sprawiało nam frajdę, ale wcale nas nie zadawalało, tylko pchało dalej do przodu, bo gdzieś tam tuż za rogiem czekała już następna tajemnica. W adwentowym wędrowaniu jest podobnie. Kiedy już myślisz że znalazłeś właściwą odpowiedź, nagle w Twojej głowie pojawia się kolejna wątpliwość, i od nowa zaczynasz drążyć. Bo nasza odpowiedź na pytanie jak żyć z sensem za każdym razem może być inna. W naszym pielgrzymowaniu nie stoimy przecież w miejscu, zmienia się czas, ludzie, marzenia i okoliczności. Nie zmienia to faktu że to Tischnerowskie: co to znaczy być człowiekiem? .. jest zawsze aktualne.
Żyć z sensem.
Kiedy ostatni zadaliśmy sobie takie pytanie. Adwent to doskonały pretekst, żeby właśnie nad tym pytaniem się pochylić. Możemy chociaż przez chwilę być jak ci „urodzeni wędrowcy”, o których pisze Tischner: że nigdy nie znajdują swego miejsca na świecie, a domem dla nich jest biblioteka, laboratorium, las, etc.
Dobrego adwentu i niedzieli z sensem Wam życzę.

07/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora

7 grudnia 2024

Od wczorajszego wieczora i wizyty w teatrze w Opolu na spektaklu, atakuje mnie wciąż pytanie o przyszłość naszego świata.
„Ono-1”, czyli android niemowlak, którego para młodych ludzi dostaje na miesiąc i wychowuje. Czy to fantasmagoria, pretekst żeby pokazać jak sztuczna inteligencja może zmienić nasze życie, niekoniecznie na lepsze, czy też jedynie ponura wizja przyszłości, w której będzie coraz mniej prawdziwego życia a coraz więcej techniki.
Wydaje się, ze jesteśmy na zakręcie, technika i zmiany, jakie następują, zdają się wyprzedzać naszą umiejętność radzenia sobie z tym, co ona za sobą niesie w zwykłym codziennym życiu. Zamiast prawdziwych rozmów face to face mamy rozmowy face to komputer, smartfon etc. Kiedy w 1931 ukazał się "Nowy wspaniały świat" Huxleya, nikomu nie śniło się nawet, że po prawie 100 latach jego wizja (zmodyfikowana) może być smutną rzeczywistością. Dzisiaj „AI” jest ogromnym skokiem w przyszłość – tylko pytanie, czy nie będzie to przepaść.
Dobrze jest więc patrzeć, jak nasze prawdziwe dzieci cieszą się mikołajkowymi prezentami, oczekują Świąt, pieką ciasteczka, domki z pierników i marzą o choince, najlepiej też prawdziwej.

A może to tylko pytania kogoś, kto jest z innego, analogowego świata i nie może albo nie chce zrozumieć tego współczesnego - bo jak śpiewa Grzegorz Wilk w "Strażniku Raju":

Nie jest łatwo pojąć nawet to
To, że co rano słońce świeci
Że świat będzie jakim stworzą go
Niepoczęte jeszcze dzieci

Dobrego adwentu.

06/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
6 grudnia 2024
Być jak Św. Mikołaj.
Świat potrzebuje Św. Mikołajów. Od czasów tego pierwszego minęło setki lat, a mimo to jego następcy mają pełne ręce roboty. Mikołaj z Miry pod osłoną nocy wędrował po mieście, obdarowywał dzieci drobnymi prezentami, spełniając ich skryte marzenia, prośby, pragnienia. Wtedy myślano, że to anioł spełnia te marzenia i prośby najmłodszych.
Dzisiejszy Święty, mimo że już nie tak tajemniczy jak kiedyś, wciąż ma ważną misję do spełnienia – dzielić się dobrem. To dobro przybiera różną postać, czasem jest to wymarzony zestaw klocków lego, lalka- postać z bajek, które aktualnie są na topie, a czasem tylko tabliczka czekolady lub pomarańcza.
Niekiedy największym prezentem Mikołajkowym jest pojawienie się w tym dniu w domu dawno niewidzianego taty lub mamy, bo tym właśnie marzą dzieci.
Być jak św. Mikołaj
To misja dla każdego z nas na dzisiaj. Każdy z nas może sprawić komuś radość. Może tym prezentem będzie zwykły telefon do kogoś kto tęskni, lub niespodziewana i nieoczekiwana wizyta w domu.
Wydaje nam się , że wysłana paczka, sms, załatwia sprawę ale to ściema. To tylko dla nas alibi. W dzisiejszym świecie coraz częściej największym, prezentem jest danie siebie, tu i teraz. Zbyt często Ci najmłodsi słyszą: jestem zajęty, nie mam czasu, może za tydzień, miesiąc się zobaczymy.
Może warto sobie zadać pytanie: Jaki prezent tak naprawdę sprawi dzisiaj radość tym, których chcemy obdarować.
Być jak święty Mikołaj dać najbliższym kawałek szczęścia, spełnić marzenie, życzenie prośbę.
Czas wyruszyć w drogę.
Udanych misji mikołajkowych Wam życzę.

05/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora.
5 grudnia 2024
Czy macie jeszcze czas, żeby się zachwycać.
Mieszkam tu już 20 lat a wciąż mi mało. Patrzę na przybrane już w zimową szatę Tatry, zachwycam się dźwiękami jeszcze wciąż śpiącego świata. Magia świateł, dumnie stercząca na górze Alta, mam tu swoją prywatną Narnię.
To najlepsze miejsce do kontemplacji, genialny gabinet terapeutyczny gdzie głównym terapeutą jest sama natura.
Zapożyczam jeden z moich ulubionych fragmentów Herberta, Modlitwę Podróżnika Cogito:
„Panie dziękuję Ci że stworzyłeś świat piękny i bardzo różny
a także za to że pozwoliłeś mi w niewysłowionej dobroci Twojej
być w miejscach które nie były miejscami mojej codziennej udręki […]
- pozwól o Panie […] żebym rozumiał innych ludzi inne języki inne cierpienia
a nade wszystko żebym był pokorny
to znaczy ten który pragnie źródła
dziękuję Ci Panie że stworzyłeś świat piękny i różny
a jeśli jest to Twoje uwodzenie jestem uwiedziony
na zawsze i bez wybaczenia”
Dobrego dnia i dajcie się uwieść światu.

04/12/2024

Kalendarz Adwentowy Homo Viatora
4 Grudzień 2024
Jest 21 wiek, nasza wiedza o świecie, postęp nauki i techniki jest gigantyczny.
To nie byłoby możliwe gdyby nie nasze nieustanne dążenie do odkrywania tajemnicy, życia i wszechświata.
Kto z nas nie zachwycał się zachodami słońca, gwieździstym niebem, genialnymi widokami tatrzańskich szczytów. Setki razy, jeszcze w czasach mojego intensywnego harcerzowania, siedziałem w nocy przed namiotem i podziwiałem to co fundowała nam natura.
W takich momentach kiedy wreszcie nieraz po ciężkim dniu, znajdujesz chwile żeby się odciąć od tego tu i teraz w głowie pojawiają się pytania. W każdym razie ja tak mam.
Ktoś powiedział, że najpiękniejsza jest modlitwa ciszy i kontemplacji, bo nasz język jest zbyt ubogi żeby opowiedzieć o tym co siedzi w środku.
Potrzebujemy tych chwil, momentów dla siebie jak wody do życia. Kiedyś w czasach kiedy ludzie się modlili ten czas był bardziej dany. Teraz kradniemy go dla siebie, bo wydaje nam się, że ciągle coś musimy, że wciąż mamy cos do zrobienia i że na wciąż brakuje nam czasu. Atakujące nas z każdej strony reklamy każą nam wierzyć w „Boga konsumpcji” i jemu służyć, bo ten co stworzył „niebo i ziemię” jest taki odległy i niepewny, a w ogóle to go przecież nie ma. Dopiero kiedy zderzamy się ze ścianą, kiedy dociera do nas że nie wszystko możemy, stajemy przed domem patrzymy w niebo i krzyczymy gdzie jesteś ?
W adwencie możemy sobie to uprościć, możemy pokontemplować świat na własnych warunkach, nie wtedy kiedy już nie dajemy rady, tylko teraz, dzisiaj, jutro, pojutrze- do Bożego Narodzenia jeszcze mamy trochę czasu.
Dobrego dnia.

03/12/2024

Kalendarz adwentowy Homo Viatora.
3.12.2024
Zostawić uchylone drzwi.
Pamiętam taki obrazek z dzieciństwa: Jezus stoi przed drzwiami i puka, drzwi są zamknięte.
Zamykamy się na wszystko, poczynając od siebie. Adwent to czas na otwarcie i zostawienie uchylonych drzwi. Przecież tam na końcu jest wigilia, a jak wigilia to czas spotkań, łamania się opłatkiem, pojednania.
Zostawić uchylone drzwi.
Człowiek wbrew przekonaniu niektórych nie jest wcale doskonały. Upadki, potknięcia, porażki, przegrane są wpisane w nasza historię. Tak jak wygrane, sukcesy, powstawanie z kolan i pójście dalej.
Zostawić uchylone drzwi.
Najpierw sobie. Trzeba pogodzić się z tym co za nami, co schrzaniliśmy, co siedzi w naszej głowie z czego nie jesteśmy dumni, albo czego się wstydzimy. Przeszłości zmienić się nie da ale to co przed nami już tak.
Zostawić uchylone drzwi.
Naszym bliskim, znajomym, sąsiadom. Dać sobie i tym , których lubiliśmy, kochaliśmy szansę na naprawienie tego co kiedyś sprawiło, że te drzwi są zamknięte.
Zostawić uchylone drzwi …….
Dobrego dnia.

02/12/2024

2 grudnia.2024
Kalendarz adwentowy Homo Viatora
Jest późna noc, a właściwie wczesny poranek.
Za mną ciężki i trudny wczorajszy dzień.
Pewnie nieraz też tak macie. Wszystko idzie nie tak, pod górę, a Wam chce się krzyczeć na całe gardło, że to nie ma sensu, że macie dość, że nie dajecie rady, że zwyczajnie po ludzku chcielibyście uciec, schować się gdzieś, zakopać i przeczekać.
Na szczęście po wczoraj, a nawet dzisiaj, jest jutro. W takich momentach ja korzystam z nauk mojego dobrego przyjaciela. Czy ty się w ogóle modlisz, zapytał mnie kiedyś pewien franciszkanin? I tak to się zaczęło. Jak wszystko się wali, i nic nie działa idę pogadać z NIM, tam na górze. Bo jeśli nawet nasza wiara ociera się o Tertulianowskie : Credo quia absurdum - to jednak wciąż jest źródłem nadziei. A wiadomo że bez nadziei człowiek usycha, więdnie, marnieje. Nadzieja jest jak dobry powiew wiosennego wiatru, rozgania chmury i pokazuje niebo. Mój ulubiony ksiądz Twardowski pisał, że nadzieja uczy czekać. Przez kolejne lata naszego życia ćwiczymy to czekanie.
Wiec jeśli wstaliście rano i nie jest to ten najcudowniejszy poranek waszego żywota, to złapcie się tego rąbka, koniuszka wiary i nie puszczajcie. Człowiek sam musi odnaleźć sens swojego istnienia i stale od nowa definiować siebie, to kim jest, w co wierzy, czego pragnie, jak chce żyć, co jest dla niego ważne?
I z tym przekonaniem rozpoczynamy drugi dzień adwentu, a żeby było łatwiej powtarzamy jak mantrę słowa pieśni:
Jesteś blisko mnie a tęsknię za duchem Twym,
Kocham kroki Twe i wiem jak pukasz do drzwi
Przychodzisz jak ciepły wiatr”
Dobrego dnia Wam życzę.

01/12/2024

Zgodnie z wieloletnim naszym zwyczajem - Druh Marian Antonik

1.12. 2024
Pierwszy dzień adwentu.
Stawiam pierwsze kroki, niepewnie, z niepokojem, z oczekiwaniem i nadzieją zarazem. Idę na spotkanie tego co nieuchwytne, ulotne, wymykające się logice. Bo jeśli chce się dotknąć Absolutu, sięgnąć głębiej, mieć odwagę wierzyć, to trzeba pogodzić się z tym, że "dotykamy" świata, którego dotknąć się nie da, zmierzyć, zważyć, zdefiniować. To właśnie jest adwent. ..
Podobno to prawda oczywista?
Podobno nie mamy na to czasu?
Niektórzy mówią, że to gusła.
Wierzycie w gusła? A może Wasza prawda nie została jeszcze odkryta?
Cóż to jest prawda? – powiedział Ten w poszukiwaniu, którego chrześcijanie z całego świata przemierzają swoje ścieżki adwentowe.
Dobrego adwentu.

01/12/2024

Kto i jaką władzę ma w ZHR? I jak powinien ją wykorzystywać? Przypominamy artykuł hm. Tomasza Maracewicza z 20 numeru Pobudki, z lutego 2009 roku. Czy często przy okazji harcerstwa mówimy o zjawisku „władzy”, a konkretniej o kwestii „sprawowania władzy”? Nie przypominam sobie takic...

01/12/2024

Warto przeczytać, polecamy bardzo!

„W 1979 r. świętowali 35-lecie harcerstwa. Ci sami dwa lata później równie ochoczo świętowali 70-lecie. Stali murem przy „przewodnictwie partii” i umasowionym, dojrzałym politycznie harcerstwie – HSPS i do końca lat siedemdziesiątych tępili przeciwników. Ci sami za niespełna dwa lata obnosili się dumni z dokonania przełomowych przemian – zlikwidowania HSPS i przywrócenia w szkołach średnich drużyn starszoharcerskich, a niedługo potem usunięcia ze statutu ZHP zapisu o tym „przewodnictwie” i dopisania „tolerancji”. Ścigali, szykanowali i usuwali z ZHP instruktorów za „nierealizowanie kierunków programowych” lub za nieśpiewanie dodanej do hymnu ZHP „nowej socjalistycznej zwrotki”, jeszcze w końcu lat osiemdziesiątych za „naruszanie zasady świeckości organizacji” – jako dowód pokazywali otrzymane z SB fotografie z uroczystości religijnych z podobiznami instruktorów i ich harcerzy. Ci sami już za dwa-trzy lata stali się gorliwymi głosicielami i nauczycielami tolerancji bez względu na wyznanie, poglądy i cokolwiek oraz zaciekłymi tropicielami nietolerancji. Wiele osób jeszcze ich takich nieodmienionych pamięta…”

To fragment pracy Stanisława Czopowicza, wydanej właśnie przez Niezależne Wydawnictwo Harcerskie. „Harcerstwo w PRL. Obraz i narracja” to rozwinięcie referatu wygłoszonego w trakcie konferencji naukowej „Harcerstwo w Wielkopolsce w czasach PRL”, która odbyła się w Collegium Historicum Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w dniach 24–25 XI 2022 r. Organizatorami konferencji byli: Komisja Historyczna Chorągwi Wielkopolskiej ZHP, Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Poznaniu oraz Wydział Historii UAM.
Referat i wywodząca się z niego praca to odpowiedź – reakcja – na bardzo powszechną w ostatnich latach praktykę pisania na nowo (ale po staremu) historii harcerstwa w PRL. Pisanej najczęściej przez tych, którzy na tej historii – a raczej na harcerstwie – w tamtych latach swe piętno odciskali. Dziś próbują zbudować sobie pomniki, często zdumieni, że ktoś zarzuca im zawłaszczanie harcerstwa i polityczną manipulację. Ten właśnie proceder poddaje analizie S. Czopowicz w pracy „Harcerstwo w PRL. Obraz i narracja”. Z uwagi na to tyleż historyczne, co propagandowe wzmożenie, z książką tą powinni zapoznać się wszyscy, którzy w jakimkolwiek stopniu interesują się historią harcerstwa.
„Harcerstwo w PRL. Obraz i narracja” Stanisława Czopowicza dostępna w składnicach harcerskich, można ją też otrzymać od wydawcy.