13/02/2022
Wielka strata…to była ogromna pasjonatka.['] ['] [']
(English translation below)
Drogie, Drodzy,
Musimy przekazać Wam tragiczną wiadomość.
Po nagłej chorobie serca, w wieku zaledwie 39 lat, odeszła Jagoda Murczyńska.
Nasza wspaniała koleżanka, droga przyjaciółka, z którą przez prawie 10 lat mieliśmy przywilej dzielić pasję do azjatyckiego kina, wspólnie tworzyć festiwal i inne projekty kulturalne.
Nie potrafimy opisać bólu i żalu, z jakim żegnamy Jagodę.
Straciliśmy bardzo bliską osobę, która zmieniała nas na lepsze, zarażała swoim entuzjazmem, onieśmielała erudycją, ale także ciepłem, wrażliwością i życzliwością.
Jagoda kochała kino azjatyckie i poświęcała mu się w pełni. Wierzyła, że jest ono ważne nie tylko ze względu na wyjątkowe walory artystyczne czy estetyczne, ale także jako okno na kultury i ludzi najludniejszego kontynentu świata.
Miała fantastyczne oko do filmowych perełek, które zdobywała od zaprzyjaźnionych twórców i producentów oraz przywoziła na Pięć Smaków z innych festiwali. Była ambasadorką twórczości azjatyckich reżyserek, z radością i satysfakcją obserwowała coraz mocniejszą pozycję kobiet w branży filmowej w ostatnich latach. Uwielbiała spotkania z twórcami - ich przyjazd do Warszawy był dla niej zawsze wielką nagrodą za rok pracy nad festiwalem.
A pracowała bardzo intensywnie. Już będąc w szpitalu martwiła się, że nie uda jej się nagrać na czas kolejnego odcinka podkastu i nie mogła uwierzyć, że Hong Sang-soo znowu znalazł się w konkursie Berlinale. W swojej przeglądarce internetowej trzymała otwarte setki kart ze stronami branżowych serwisów, pochłaniała niesamowite ilości wiedzy. Miała doskonałe rozeznanie w wydarzeniach filmowego świata Azji, za co była niezwykle ceniona przez innych znawców tego kina na całym świecie.
Wiedzę i emocje przelewała na papier, dużo pisała. Była mistrzynią słowa i potrafiła dobierać metafory celnie jak nikt. Jej eseje przepełniała pasja, a krótkie opisy filmów zamieniały się w jej rękach w tak żywe i błyskotliwe miniatury, że widzowie niekiedy oceniali je jako ciekawsze niż same filmy. Nie miała na tym polu konkurencji i wszyscy to z pokorą uznawali.
Zapowiedzi wideo, które nagrywała, sprawiły, że zyskała oddane grono wielbicielek i wielbicieli w całej Polsce. Widzowie wypatrywali w kadrze jej różowych włosów, gdyż wiedzieli, że wprowadzenia Jagody będą kluczem do zrozumienia filmów, ale także, że będą skrzyć się mądrym, subtelnym humorem.
W pracy Jagoda była jak woda - absolutnie bezkonfliktowa i opanowana, w merytoryczny sposób stawiała na swoim. Zawsze serdeczna i niezwykle koleżeńska, mądra i wspierająca. Była perfekcjonistką, ale nie wymagała tego od innych.
Pragnęła robić to, w co wierzyła i wierzyła w to, co robiła. Nie znosiła fałszu, nie zależało jej na blichtrze i czerwonych dywanach, była bezpośrednia i zawsze blisko widzów festiwalu. Dbała o etyczną stronę naszych działań. Była weganką, dążyła do ograniczenia produkcji niepotrzebnych gadżetów i druków. Zwracała uwagę na reprezentację kobiet w programie festiwalu, miała świetne wyczucie zachowań i słów dehumanizujących czy stygmatyzujących, szczególnie wobec osób pochodzenia azjatyckiego.
Zachwycająca swoim unikalnym stylem, zawsze świetnie ubrana, Jagoda zajmowała się także teorią mody i kostiumem filmowym. W ostatnich latach pracowała nad książką poświęconą kostiumowi w kinie polskim, nie została ona jeszcze wydana.
Jagoda nieustannie zaskakiwała nowymi pomysłami, miała wspaniałe plany, wielkie marzenia i bardzo wiele przed sobą. Jej odejście jest nie tylko bardzo bolesną i niezapowiedzianą tragedią dla wszystkich, którzy mieli przywilej ją znać, ale także ciosem dla polskiej myśli filmoznawczej. Wypełnić pustkę po jej osobowości, pasji i ogromnej wiedzy będzie bardzo trudno.
W jednym z wywiadów w 2020 r mówiła:
“Pierwszym moim spotkaniem ze współczesną kulturą azjatycką było anime, oczywiście filmy Hayao Miyazakiego. Obejrzałam Księżniczkę Mononoke, byłam wstrząśnięta i zachwycona. Potem trafiłam na japońskie dramy, w czasach liceum. Nie było wtedy jeszcze szerokiego dostępu do azjatyckiego kina. Za chwilę przyszły Nowe Horyzonty, kino takich twórców jak z jednej strony Ozu, z drugiej Bollywood, a z trzeciej “Tetsuo” oraz inne dzieła Tsukamoto i pozostałych autorów japońskiego cyberpunku. Film okazał się idealnym sposobem, żeby poznawać tamtą rzeczywistość, kulturę i trafiać do ludzi, twórców i widzów”.
“Mówimy przy okazji festiwalu, że film jest dla nas mostem do ludzi. Brzmi to górnolotnie, ale naprawdę tak jest, bo kulturą filmowa łączy pasjonatów kina, ludzi, którzy godzinami potrafią dyskutować o motywacjach bohaterów, środkach stylistycznych, ale też przez metafory, obrazy, narrację kino opowiada o miejscach, w których nigdy nas nie będzie lub do których nie możemy dotrzeć”.
Łączymy się w bólu z partnerem Kubą Mikurdą, ich córeczką Emilką i wszystkimi bliskimi.
Ania, Agata, Kasia, Łukasz, Jakub, Marcin, Maja, Piotr, Przemek i Zosia
----------------------------
Jagoda Murczyńska, our wonderful colleague and dearest friend with whom we have had the privilege to share our passion for Asian cinema and create the Festival and other cultural projects for almost a decade, has passed away after a sudden heart failure, at the age of just 39.
We cannot begin to describe the pain and sorrow of saying goodbye to Jagoda. We lost someone very dear to our hearts, a person who changed us for the better, infected us with her enthusiasm, intimidated us with her erudition, but also her warmth, sensitivity and kindness.
Jagoda loved Asian cinema and devoted herself to it completely. She believed it was important not only because of its unique artistic and aesthetic values, but also because it provided a window into the cultures and people of the most populous continent of the world.
She had an amazing eye for film gems, which she then acquired from artists and producers she befriended, or brought in from other film festivals. She was the champion of the work of female directors from Asia, and watched the growing importance of women in the film industry in recent years with joy and satisfaction. She loved the meetings with filmmakers – their arrival in Warsaw was always the greatest reward for the whole year of hard work put into the Festival.
She did work a lot. When she was already in the hospital, she was worried she won’t be able to record the next episode of the podcast on time, and couldn’t believe Hong Sang-soo’s film was in the Berlinale competition lineup again. She kept hundreds of open tabs with film sites in her browser, absorbing unimaginable amounts of knowledge. She knew everything about film events in Asia, which brought her the esteem of other Asian cinema experts all across the globe.
She wrote a lot, pouring her knowledge and emotions to paper. A master of words, she chose her spot-on metaphors better than anyone else. Her essays were filled with passion, and her short descriptions of films turned into lively, brilliant miniatures, which the viewers often felt were even more interesting than the films themselves. Her skills in this field were unparalleled, which everyone humbly admitted.
The video film introductions she recorded brought her a host of devoted fans all around the country. The viewers were eagerly waiting for a glimpse of her pink hair on the screen, knowing that her introductions, sparkling with their wise, subtle humor, will be crucial for an in-depth understanding of the films.
At work, Jagoda was like water – absolutely peaceful and composed, she could always get her way on merit. Ever kind and helpful, wise and supportive, she was a perfectionist, but she didn’t demand it from others.
She wanted to do what she believed in and she believed in what she did. She hated falseness and didn’t care for glitz or red carpets. She was straightforward and always close to Festival audiences. A vegan herself, she cared about the ethics of our activities, striving to reduce the production of unnecessary gadgets and printed materials. She paid attention to the representation of women filmmakers in the Festival program and she had a gift for spotting dehumanizing and stigmatizing language and actions, especially directed towards people of Asian origins.
Dazzling with her unique style, always dressed to the nines, Jagoda’s interest also included the theory of fashion and film costumes. In recent years, she was working on a book on costumes in Polish cinema, which is yet to be published.
Jagoda kept surprising us with new ideas. She had wonderful plans, big dreams, and a lot in store for her future. Her passing is not only a painful, unexpected tragedy for everyone who had the privilege of knowing her, but also a blow to the Polish film criticism. The void left by her personality, passion, and immense knowledge will be very hard to fill.
In a 2020 interview she said:
"My first encounter with contemporary Asian culture was anime, Hayao Miyazaki’s films, of course. I saw Princess Mononoke and I was shaken and enthralled. In high school, I discovered Japanese dramas. Back then, we had little access to Asian cinema. Then came New Horizons, with the cinema of Ozu, Bollywood, but also Tetsuo and other films by Tsukamoto and fellow authors of the Japanese cyberpunk. Cinema turned out to be the ideal way to discover Asian reality and cultures, and to reach out to people, filmmakers and viewers."
"At the Festival, we say that cinema can become a bridge between people. It may sound a bit pompous, but it is true – film culture connects people with passion for cinema, who spend hours on end discussing the film’s style and motivations of the protagonists, but through its metaphors, images, and narration, cinema also talks about places where we can never go, which we will never reach."
Our hearts go out to Jagoda’s partner, Kuba Mikurda, their daughter Emilka, and all their loved ones.
Ania, Agata, Kasia, Łukasz, Jakub, Marcin, Maja, Piotr, Przemek and Zosia
![Wielka strata…to była ogromna pasjonatka.['] ['] [']](https://img3.medioq.com/194/483/432580561944831.jpg)
