01/10/2025
๐
๐๐๐๐๐๐ | ๐๐ ๐๐ข๐ฅ๐ข๐ฆ ๐ง๐ ๐๐๐ง๐ข๐ฅ๐๐ง๐ ๐ฆ๐ ๐ ๐๐๐ง๐ ๐
๐๐ณ๐ช๐ช๐ช๐ช๐ช๐ฏ๐จ! Tunog ng kampana, hudyat ng panibagong aralin.
May mga alaala akong paulit-ulit bumabalik tuwing ipipikit ko ang aking mga mata. Tunog ng chalk na kumikiskis sa pisara, huni ng papel na iniikot sa klase, at tinig ng g**o na parang ugong ng hangin sa ilalim ng punongkahoy. Noon, akala koโy simpleng ingay lamang iyon ng paaralan. Ngunit habang lumilipas ang panahon, natanto kong ang mga tunog na iyon ang naging himig ng aking paglaki, mga paalala ng paghubog at mga ugat na unti-unting nagpatatag sa aking pagkatao.
Sa tuwing binabalikan ko ang mga sandaling iyon, napagtatanto ko na ang silid-aralan ay tila isang gubat, at ang mga g**o ang mga punong nakatindig dito. Bawat isa ay may natatanging anyo, lakas, at hatid na aral. Iba-iba man ang kanilang paraan, iisa ang kanilang layuninโpalakihin at patibayin ang mga punlang tulad ko hanggang sa matuto akong tumayo nang mag-isa.
๐จ๐๐ ๐ต๐๐๐๐ ๐๐ ๐ซ๐๐๐๐๐๐๐๐
Sa ating gubat ng karunungan, mayroong mga g**o na katulad ng punong narra. Silaโy tuwid, matibay, at hindi natitinag ng unos. Kapag pumasok ka sa kanilang klase, para kang humaharap sa isang punong hindi kayang buwagin ng kahit anong bagyo. Ang kanilang tinig ay minsang mahigpit, ang mga tuntunin ay matatag na parang ugat na nakabaon nang malalim sa lupa. Ngunit sa likod ng kanilang disiplina, unti-unti nating natutunan na ang katatagan ay hindi parusa kundi puhunan. Ang narra ay hindi nagiging dakila dahil lamang sa taas nito kundi sa lilim na ibinibigay niya sa iba, gaya ng g**o na nagpapanday sa ating ugali upang maging matibay sa hamon ng buhay.
๐จ๐๐ ๐ฒ๐๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐ท๐๐-๐๐๐๐๐
Kung ang narra ang matibay na haligi, ang kawayan naman ang simbolo ng kababaang-loob at pasensya. May mga g**o na handang yumuko, hindi dahil silaโy mahina kundi dahil kaya nilang magpakumbaba upang marating tayo saan man tayo naroroon. Parang kawayan, silaโy marunong sumabay sa hangin, nag-aadjust sa ating kahinaan, inuulit ang paliwanag, at gumagawa ng paraan upang bawat estudyante ay makasabay. Hindi sila nababali ng paulit-ulit na tanong, bagkus lalo silang nagiging matatag sa bawat pagkakataong sinusubok ang kanilang pasensya. Sila ang nagtuturo sa atin na ang tunay na lakas ay hindi nakikita sa pagiging matigas kundi sa kakayahang umunawa.
๐จ๐๐ ๐ด๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐ฐ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
Sino ba ang makakalimot sa g**o na parang punong mangga, laging may bungang inaasam, laging nagbibigay ng tamis sa ating paglalakbay? May mga g**o na ang bawat aral ay parang bunga ng mangga, minsan maasim sa simula ngunit habang tinatanggap moโy nagiging matamis at nakaka-adik sa kaalaman. Sa kanilang kwento at biro, gumagaan ang bigat ng klase; sa kanilang inspirasyon, masarap matuto. Tulad ng punong mangga na nagbibigay ng bunga taon-taon, ang g**o ring ito ay nag-iiwan ng alaala sa bawat henerasyon, mga aral na hindi basta nalilimutan. Ang kanilang bunga ay hindi lamang kaalaman kundi inspirasyong nagpapalakas ng ating loob na mangarap.
๐จ๐๐ ๐ฉ๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐ฒ๐๐๐๐๐๐๐๐๐
Sa ating gubat, may mga g**ong katulad ng baleteโmisteryoso, malaki, at tila walang katapusan ang mga ugat. Ang kanilang lawak ng kaalaman ay parang sanga ng balete na umaabot hanggang kalangitan. Sila ang mga g**o ng kasaysayan, agham, at sining. Mga larangang puno ng lalim at bigat. Sa kanilang pagtuturo, hindi lamang kaalaman ang ibinabahagi nila kundi karanasan, tradisyon, at pananaw na parang ugat na nakikipag-ugnayan sa lupa ng ating pagkatao. Kung minsan, nakakatakot silang lapitan dahil sa lawak ng kanilang alam ngunit kapag pinakinggan natin sila, doon natin natutuklasan ang kagandahan ng hiwaga, na sa likod ng bigat ng kanilang tinig, may kasamang pagmamahal na nagnanais lamang na palawakin ang ating pananaw.
๐จ๐๐ ๐ด๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐ฒ๐๐๐๐๐๐๐๐
At nariyan ang molave, ang puno ng katatagan. May mga g**o na sa kabila ng pagod at pasakit, ay nananatiling matatag, gaya ng molave na kahit anong unos ay hindi basta-basta natutumba. Sila ang g**o na papasok pa rin sa klase kahit may sariling problema, na magbibigay ng ngiti kahit may lungkot sa puso, at magpapatuloy magturo kahit kapalit nito ang kanilang kalusugan o oras para sa sarili. Sila rin ang huwaran ng sakripisyo, tahimik ngunit matibay na tila nagsasabing, โKung gusto mong lumago, matutong tumayo kahit ilang ulit ka pang madapa.โ
At sa gitna ng lahat ng punong itoโnarra, kawayan, mangga, balete, at molave, namuo ang isang gubat ng karunungan na nagsilbing kanlungan sa ating paglaki. Hindi lamang sila mga g**o na nagturo ng leksyon sa pisara; sila ang naging ugat ng ating mga pangarap, sanga ng ating pag-asa, at lilim ng ating pangarap na unti-unting yumabong. Kung wala sila, mananatiling ligaw ang mga punla. Hindi matututong tumayo, hindi magkakaroon ng direksiyon, at hindi makakakita ng liwanag.
Kayaโt sa huli, kung ang bawat punla ay yumabong at nagkaroon ng sariling lilim, hindi baโt nararapat lamang na pasalamatan ang mga punong nag-aruga sa kanilaโang ating mga g**o?
Kaya ngayon, sa Araw ng mga G**o, higit pa sa mga palakpak, higit pa sa mga bulaklak, ang hatid namin ay taos-pusong pasasalamat. Maraming salamat sa inyong walang sawang paggabay, sa pagtitiyaga, sa paghubog ng isip at puso, at sa pananatiling matatag kahit sa gitna ng unos.
Hindi man masukat ng salita ang sakripisyong inyong ibinahagi, ramdam sa bawat aral at bawat alaala ang inyong pagmamahal. Kayo ang narra ng aming disiplina, ang kawayan ng aming pag-unawa, ang mangga ng aming inspirasyon, ang balete ng aming karunungan, at ang molave ng aming katatagan. Sa ilalim ng inyong mga sanga namin natutunang tumindig at magpatuloy. At sa liwanag ng inyong gabay kami natutong mangarap.
๐๐๐ง๐๐ข๐๐ฃ๐ ๐จ๐๐ก๐๐ข๐๐ฉ ๐ฅ๐ค, ๐๐ข๐๐ฃ๐ ๐ข๐๐ ๐๐ช๐ง๐ค. ๐๐๐ฎ๐ค ๐๐ฃ๐ ๐ฉ๐ช๐ฃ๐๐ฎ ๐ฃ๐ ๐๐ช๐ฌ๐๐ง๐๐ฃ, ๐ ๐๐ฎ๐ค ๐๐ฃ๐ ๐๐ข๐๐ฃ๐ ๐๐๐ฎ๐๐ฃ๐.
โ๏ธ: ๐ฟ๐๐จ๐๐ง๐๐ ๐ฝ๐ค๐ง๐ฆ๐ช๐๐ก๐ก๐ค
๐จ: ๐๐๐ง๐ ๐ผ๐ก๐๐๐ฎ ๐
๐๐ซ๐๐ก๐ก๐๐ฃ๐
