
12/06/2025
๐ฆ๐ฎ ๐ฃ๐ฎ๐ด๐ธ๐ฎ๐ฏ๐ฎ๐ป๐ต๐ฎ๐ ๐ป๐ด ๐๐ฎ๐๐ฎ๐ป
Ni Kyla Lansangan
Sa dapithapong may ningning ng alab,
Sumilang ang araw, may dugong kasabay;
Sa sinapupunang sugatan at pagal,
Sumibol ang sigaw ng layang banal.
Sa ngalan ng dangal, ng Diyos, at ng lahi,
Pinigtal ng tapang ang gapos ng pighati;
Sa gabi ng hirap at luhang kay rami,
Lumiyab ang apoy ng pag-asaโt tangi.
Nasaan ang silakbong taglay ni Bonifacio,
Na sa dulo ng pungloโy pusoโy โdi kumislot?
Saan wari ang talinong tahimik ni Apolinario,
Na bagamat gapos, โdi nagpaalipin sa takot?
Luna, nasaan ang talim ng isip mo?
Del Pilar, nasaan ang dangal mong totoo?
Ngayoโy ang bandilaโy ginagawang layag,
Upang sumunod sa alon ng layaw.
Bayan, o Bayan! Magsuri ka ngayon,
Kalayaan moโy โdi larong tugon.
Hindi ito awit ng saliw at tula,
Kundi isang apoy na dapat isabuhay pa.
Hindi ka malaya kung p**i ang diwa,
At paningin moโy tikom sa gawaing masama.
Kung ang katotohanan ay iyong binubusalan,
Ang sigaw mong "Mabuhay" ay sigaw ng kasinungalingan.
Sa ika-labindalawa ng buwang Hunyo,
โWag kang magkubli sa lilim ng delubyo.
Sapagkat ang tapang ay hindi nasusukat sa hiyaw,
Kundi sa paninindigang โdi yuyuko sa unos at ilaw.
Ang Kalayaan ay 'di korona ng dangal,
Kundi pasaning krus ng pusong marangal.
Ito'y panatang sinlat ng dugong dalisay,
Hindi sumpang inuusal ng pusong tumatalikwas.
Bumangon, O Bayan! Sa iyo ang hamon,
โWag hayaang mabaon sa limot ang alon.
Habang may pusoโt isipan kang wagas,
Ang Kalayaan ay mananatili magpakailanman.
_______
Dibuho ni Mary Grace Orgasan