29/10/2023
Een mooie mijlpaal.
14 jaar Taalhof tekstbureau.
Maar nu even niet.
Ik ben aan de laatste schrijffase van een boek bezig en heb de interviews die in Italië zijn afgenomen voor een ander boek geordend, wanneer ik op een nazomerse zondagavond in de badkamerspiegel een deuk in mijn borst zie.
Op maandagochtend vraagt mijn huisarts of ik als zzp'er een arbeidsongeschiktheidsverzekering heb. Ik ben een beetje verrast door haar vraag. Trots en bijna stoer zeg ik dat ik sinds ruim een jaar verzekerd ben bij een broodfonds. Mezelf op dat moment afvragend of het niet overdreven is dat de huisarts mij dit zo bezorgd vraagt.
Nu weet ik beter.
Op dinsdag maak ik mijn rondje aan onderzoeken in het ziekenhuis, waarna eind van de middag een vrolijke, opgeruimde stem (waarom in godsnaam) mij aan de telefoon vraagt of mijn man bij mij in de buurt is.
Mijn man en ik kijken elkaar in ongeloof aan wanneer de uiterst vriendelijke stem mij zegt dat ik borstkanker heb...
Taalhof tekstbureau bestaat 14 jaar en staat op dat moment stil. Helemaal stil.
Verhalen over rollercoasters, over ongeloof, paniek, verdriet, ze blijken allemaal waar.
Ik ken de verhalen maar al te goed: ik heb het van dichtbij meegemaakt, ik heb er over gelezen en ik heb er (veel) over geschreven. Maar nu is het ineens mÃjn verhaal en allemachtig, wat voelt dat klote!
En anders... En onzeker... En beangstigend.
En vooral ook overweldigend. Ik ben iemand die zelf de touwtjes in handen wil hebben, zelf de regie wil voeren, zelf wil nadenken, checken en dubbelchecken voordat ik iets doe. Nu zit er zomaar een chirurg aan al deze knoppen te draaien.
Ik mag meedenken, dat zeker.
En ik heb keuzes, ook dat.
Maar het zijn onmogelijke keuzes, vind ik. Er gaan ongewild deuren open en deuren hermetisch dicht in het keuzepakket dat borstkanker heet.
Er volgen vele onderzoeken en even zovele doodenge uitslagen.
'Goedemiddag mevrouw Peters, komt u verder, de dokter wacht op u'.
De opgewekte toon en de glimlach gaan onder mijn huid zitten.
Zoals ik de afgelopen 14 jaar als tekstschrijver bij mijn interviews gedaan heb, zo leg ik nu bij alle gesprekken met artsen mijn telefoon met geluidsopname neer. Voor onze drie zonen, die zo enorm meeleven. Voor onze jongste zoon, die twee weken na de diagnose in Portugal ging studeren en die ik op het vliegveld zo stevig omhelsd heb, alsof ik hem nooit meer los wilde laten.
Maar ik deed het wel. Want de wereld draait door en de geluidsopnames houden hem op afstand in elk detail betrokken.
De opnames zijn vooral ook voor mezelf. Want hoewel ik als interviewer een getraind luisteraar ben, word ook ik overspoeld door de hoeveelheid onbekende informatie. Daar moet je later nog eens rustig voor gaan zitten. Mijn man en ik doen dit na elk gesprek.
Het broodfonds doet inmiddels zijn werk en biedt me financiële ondersteuning en een luisterend oor. Lokale ondernemers die er voor elkaar zijn. Ik had er nooit echt bij stilgestaan hoe belangrijk dit in onzekere tijden is.
Nu weet ik het.
Keuzes, keuzes, keuzes. Amputatie of borstsparend. Ik mag het zelf kiezen. Beiden hebben dezelfde overlevingskans.
Is dat echt zo???
Daar kan ik met mijn verstand niet goed bij.
De chirurg zegt het vriendelijk en stellig.
En ik maak, na lang wikken en wegen mijn keuze.
De anesthesist drukt op de ok stevig het zuurstofmasker op mijn mond en vraagt wat mijn beroep is.
'Wat zegt u? Tekstschrijver?'
Ik knik.
'Dat hoor ik niet vaak.
Schrijft u dan gebruiksaanwijzingen voor apparaten of zo?'
Huhhhh?, denk ik
Nee zeg!!!
En daarna niets meer.
In de middag ga ik met een hele grote wond, lage bloeddruk en knikkende knieën naar huis.
Ja heus, zo'n operatie is poliklinisch en de volgende dag moet je zelf wondcontrole uitvoeren en nieuwe gaasjes op de wond plakken.
Nederland toch!!
Bij thuiskomst zegt mijn zoon dat hij voor mij piano zal spelen. En terwijl ik luister naar de mooie klanken, voel ik dat ik niet goed word. Een hevige pijn trekt door mijn lijf.
Ik blijk een enorme nabloeding te hebben.
Een paar uur later lig ik weer op de operatietafel.
Een andere anesthesist vraagt me welk beroep ik heb. Die vraag is blijkbaar een dingetje hier.
Ik antwoord snel, voor het masker op mijn gezicht geduwd wordt.
'Tekstschrijver. Ik schrijf in opdracht artikelen en boeken.'
Tegelijk met de vloeistof die ik via het infuus door mijn ader voel stromen, voel ik iets wat lijkt op tevredenheid over een stukje eerherstel.
Het antwoord krijg ik niet meer mee.
De volgende dag ga ik als door een vrachtwagen overreden opnieuw naar huis.
Een week later.
'Goedemiddag mevrouw Peters. Komt u verder, de dokter wacht op u.'
Ze is zoals altijd goedgemutst.
De chirurg lacht om mijn telefoon die al aan het opnemen is.
Als het gelach verstomd is, zegt ze:
'Ik heb slecht nieuws voor u. De snijranden van de tumor zijn niet schoon en dus moet u opnieuw geopereerd worden. Hierin moet u opnieuw keuzes maken.
Maar bovendien heeft u uitzaaiingen in de lymfeklieren...'
Ik ben een moment stil. Ik voel de hand van mijn man op de mijne en mijn tranen over mijn wangen lopen.
Deze maand ben ik officieel 14 jaar tekstschrijver. Zelfstandig. In mijn eentje.
Heerlijk. Eigen baas.
Als je iets overkomt dan ben je ook eigen baas en in je eentje. Dan krijgen zowel jij als je bedrijf een grote draai om de oren.
De maandelijkse schenkingen van mijn mede broodfondsleden voelen als een arm om mijn schouder: warm, veilig en rustgevend. Dank daarvoor mede-ondernemers!
En dank ook aan mijn opdrachtgevers voor hun begrip. Dat geeft rust.
Binnenkort gaat de derde operatie plaatsvinden. Een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Gevolgd door bestralingen en het maken van keuzes over chemo en andere medicatie. Een traject van jaren.
Het komt ongetwijfeld goed.
14 jaar Taalhof tekstbureau dus.
Nu nog even niet. Maar straks weer wel.
Want er moeten nog veel goede artikelen en boeken geschreven worden.
'er
