15/09/2022
Titel: Patient Number 9
Band: Ozzy Osbourne
Jaar: 2022
Waardering: 8
Hij heeft woord gehouden, die John Michael Osbourne, die we beter kennen als Ozzy Osbourne. Na de onverwachte release Ordinary Man, dat net zo verrassend een groot succes werd, werd al aangegeven dat er spoedig aan een opvolger gewerkt ging worden. Touren kon de Prince of Darkness al langere tijd niet vanwege verschillende lichamelijke problemen en dus moest hij bezig gehouden worden met muziek.
Voor Patient Number 9 werd dezelfde formule aangehouden. Producer was weer Andrew Watt en ook Zakk Wylde en Chad Smith zijn terug van niet weggeweest. Toch wel een variant; de nadruk ligt nu wel wat meer op de prominente gasten die het album extra interessant moesten maken. Is dat gelukt? Daarover later meer.
Eerste nummer is ook het titelnummer en verscheen al als video. Een makkelijk in het gehoor liggend nummer waar Ozzy zijn 9 persoonlijkheden aan het woord laat. Pakkend refreintje waarin Ozzy laat horen dat zijn gevoel voor melodie hem niet in de steek laat. De eerste muzikale vriend dient zich in de persoon van Jeff Beck (Yardbirds) aan en die laat direct horen dat hij terecht tot een van de beteren in het vak is. Ozzy had er altijd een handje van om jonge en populaire gitaristen in te lijven, nu koos hij voor ervaring en dat past lekker.
Op Immortal, het tweede nummer verschijnt Mike McCready (Pearl Jam) en hij is van de generatie Zakk Wylde, de jonkies op gitaar van dit album. Zijn gitaarsound is wat scherper maar laat ook wat meer horen dat hij in Pearl Jam doorgaans etaleert. Immortal is goed gekozen, want hoe oud Ozzy ook mag worden, hij is onsterfelijk.
Parasite is het eerste nummer met Ozzy’s boezemvriend Zakk Wylde en dit nummer klinkt als vanouds. Tijdens de luistersessie in Amsterdam moest ik al aan de No More Tears dagen denken bij het horen van dit nummer. Beetje jammer dat hier ook weer die synthetische productie verschijnt die Watt op Ordinary Man ook al nodig vond te gebruiken. De muziek is in de basis goed genoeg, lekker stampend en vlot. Ozzy ook weer goed op dreef, of er een autotune te horen is weet ik niet maar het zou kunnen. Dan nog stoort dat me niet.
Over boezemvrienden gesproken; de riffmaster himself, Tony Iommi treedt ook aan en The Escape From Now is het eerste nummer met zijn immense sound. Maar wacht ‘s, deze stijl, deze zanglijnen? Het kán niet anders dan dat deze song oorspronkelijk voor het laatste Black Sabbath album 13 bedoeld was. Draai die plaat maar eens en dat dit nummer, dan weet je wel wat ik bedoel. Het is daarom ook niet verrassend dat Iommi’s vaste engineer Mike Exeter in de credits wordt genoemd. Had dit nummer op 13 gestaan was het wellicht de beste track geweest want hoe gaaf ik het destijds ook vond, het album heeft de tand des tijds niet goed doorstaan. Met dank aan Rick Rubin, die het project te nonchalant heeft afgeraffeld.
En dan, Eric Clapton. Als je het dan toch over gitaargoden hebt. Ik was wel bijzonder nieuwsgierig wat deze collaboratie zou opleveren. Het nummer begint kalm en ik kreeg al snel het gevoel het eerder gehoord te hebben. Er komt geen spanning in het nummer, het blijft in de middelmaat hangen. Dan moet Clapton het nummer maar redden. Doet ie dat? Nee. Een wat obligate, met wah-pedaal opgesierde solo die dat predicaat nauwelijks mag dragen. Wat gepiel er doorheen tegen het eind redt het ook niet. Dit is een tegenvaller of simpelweg een combinatie die niet werkt. Jammer.
Maar hee, daar is Jeff Beck weer! Gaat hij nog eens stralen? Ja. Beck voelt de Ozzy sfeer beter aan en de combinatie met Zakk Wylde klopt gewoon. A Thousand Shades draagt ook een echte Ozzy tekst; “I look up to the sky, but the sun never shines, I’m waiting” Die duisternis zit echt in hem en daar haalt hij veel inspiratie uit.
Zakk Wylde mag alles weer alleen doen in Mr. Darkness en weer valt dat vertrouwde gevoel van No More Tears. Lekker zwaar zoals Wylde dat kan en Ozzy zingt erg goed en tja, het gaat weer over darkness. Een machtige tempowisseling in dit nummer overigens en Wylde soleert alá Wylde. Zoals het heurt!
De power ballad van het album is Nothing Feels Right, dat wel wat van Mama, I’m Coming Home wegheeft soms. Ozzy’s zanglijn is weer uniek, het is opvallend hoorbaar dat hij wel overall er zijn best op heeft gedaan, hij schuwt de hoogte niet. Of dat slim is met het oog op eventuele live shows?
Zakk Wylde mag nog ’s zijn ding doen in Evil Shuffle en dat is het dan ook. Het klinkt als de meest spontane, jamsessie achtige track. Iets dat ik op Ordinary Man, het vorige album vaker hoorde. Het is wat opener, draagt wat meer spelvreugde, zo lijkt het.
Oude maat Tony Iommi treedt ook nogmaals aan en hee…de mondharmonica! Natuurlijk gaan de gedachten dan naar het eerste nummer waar dit instrument te horen was; The Wizard van Black Sabbath, uit 1970. Hallo? Dat is 52 jaar geleden! Degradation Rules klinkt frisser en spontaner dan het eerst Iommi nummer van deze plaat. Wel een wat infantiele tekst, doet mij denken aan Ozzy’s nummer No Bone Movies. Maar goed, wat ondeugendheid mag best. De mondharmonica doet het nog best en Iommi mag wel doorgaan met deze muziek. Misschien Tony Martin weer eens bellen?
Dead And Gone lijkt een niemendalletje, geen speciale gast, alhoewel ik wel ineens de naam Robert Trujillo lees, ooit in de Ozzy Osbourne band voordat hij in Metallica belandde. Hij baste ook op Degradation Rules. Toch ontpopt dit nummer, mede door de bombastische orkestrale bijval, tot meer dan track nummer zoveel. Een meer luisterbeurten nodig hebbende song dus.
Het volgend is God Only Knows…nee, een Beach Boys cover? Gelukkig niet, een semi-ballad waar Josh Homme ook een gitaarpartijtje meedreunt. Opvallender is de naam van Taylor Hawkins, de dit jaar plotseling overleden Foo Fighters drummer. Is dit wellicht het laatste muzikale stuk dat hij opnam? En dan de titel. Brrrr. Ozzy draagt dit album aan hem op, een mooi gebaar. Hoe geliefd Hawkins was zagen we onlangs nog, toen een vol Wembley eer betoonde.
Darkside Blues is een soort van extraatje dat al eerder als bonus track op de Japanse uitgaven van Ordinary Man te horen was. Niks speciaal, had er niet op gehoeven.
Concluderend; het is een sterk album maar voor mij toch wel iets minder dan de vorige. Er zijn wel wat uitspattingen die echt lekker zijn maar de absolute verrassing mis ik dan toch. Ik blijf benieuwd wat er van zou komen als er old school een band gaat zitten voor een album, zonder speciale gasten. Ik begrijp Ozzy natuurlijk wel, hij wilde dit al langere tijd doen en het is hem gelukt, al wist hij Jimmy Page niet te strikken. En met die naam zou ik dan ook Ritchie Blackmore willen noemen. Dan heb je ze echt allemaal.
Eerst maar eens in vorm komen om dan die laatste tour te doen zou ik zeggen. Het zal me benieuwen of dat gaat lukken, ik gun het hem van harte. En mezelf ook, Ozzy live is altijd een belevenis.
Winston Arntz
https://www.youtube.com/watch?v=h_6DfxA6LiI
