28/01/2022
Interrailen in een rolstoel geen makkie, merkt Kris uit Maarssen: 'Geregel kost soms dagen'
Rugzak om, treinkaart en paspoort in de achterzak en gaan! Voor hele generaties Europese jongeren levert een interrailreis een avontuur op om nooit te vergeten, met weinig andere zorgen dan of de trein op tijd vertrekt en in welk hostel je die avond slaapt. Als je zo'n reis in een rolstoel maakt, ligt het een tikje anders, ontdekte de Maarssense Kris Switser (23). ''Eigenlijk ben je pas helemaal zeker als je weer op het perron staat.''
Het goede nieuws: Kris ziet mooie dingen op haar reis. Ze vierde Oud & Nieuw in Kopenhagen, was pas nog in prachtig winters Gothenburg in Zweden en reed over de oogverblindende spoorlijn tussen Oslo en Bergen. Vooraf heeft de Maarssense zich minutieus voorbereid, vertelde ze eerder aan RTV Utrecht. Eigenhandig maakte ze al een soort Michelingids met Europese hostels, gerangschikt naar rolstoelvriendelijkheid.
Maar het van stad naar stad reizen, meestal per trein, levert veel problemen op, merkte Kris gaandeweg. Je hebt nu eenmaal assistentie nodig om de trein in en uit te komen en dat gaat niet overal even makkelijk: ''Sommige landen doen het heel goed. Er zijn landen waar je direct NS International kan bellen, dat scheelt al, als je dezelfde taal spreekt.'' Maar neem nou Noorwegen. ''Eerst ben je al tijden aan het zoeken naar een nummer en dan kom je op een keuzemenu en dat is in het Noors.'' Dan wordt het dus één grote gok. ''Je hebt geen idee of je in de wacht staat of niet.''
Als het dan eindelijk lukt om iemand in het Engels te spreken te krijgen ben je er nog lang niet. ''Diegene weet alleen hoe je een kaartje moet kopen. Alleen met een los kaartje kun je assistentie krijgen. Heb je een interrailkaart dan snappen ze eigenlijk al niet meer hoe dat werkt. Omdat het bijna nooit voorkomt, met een rolstoel backpacken.''
Stress en frustratie
Dat levert een hoop frustratie en stress op. ''Het kost af en toe dagen. Soms ben ik zo lang bezig met het regelen van de trein dat ik daarna geen energie meer heb en amper de stad nog zie.'' En ook als alles geregeld is, voelt Kris zich vaak nog steeds niet echt op haar gemak onderweg. ''Ik ben pas relaxed als ik de conducteur spreek en die belooft dat ik er ook echt weer uit kan. Of als er andere passagiers zijn die mij kunnen helpen de rolstoel uit de trein te tillen. Maar eigenlijk ben je pas echt helemaal zeker als je weer op het perron staat.''
''Eigenlijk is het belachelijk dat je assistentie nodig hebt om een trein in en uit te kunnen komen'', vindt Kris. ''Treinen zouden een plank moeten hebben die je zelf kan gebruiken. Of een knopje waarmee je een lift kunt bedienen.'' Ze vermoedt dat het een geldprobleem is, de doelgroep zal wel te klein zijn om dit rendabel te maken. ''Maar het kost de spoorwegen ook heel veel energie en geld als je kijkt hoeveel uren zij aan de telefoon staan met mij. Dat kun je beter investeren in het toegankelijk maken van de trein.''
Om anderen te helpen is Kris samen met NS International een project begonnen. Het streven is een overzichtspagina waarop je precies kan zien hoe en waar je assistentie kunt regelen. ''Dat is in elk land en soms in hetzelfde land per treinmaatschappij verschillend. Hopelijk melden mensen zich die in het buitenland gewoond hebben of er geweest zijn en info willen delen.''
En is Kris al treinmoe, na alle frustrerende ervaringen? ''Het is af en toe best slopend, maar ik wil mij niet aanpassen aan mijn handicap. Ik wil de mogelijkheden hebben die iedereen heeft en daar vecht ik voor. Daarom ga ik ook door met mijn reis. Als iedereen wegblijft van het probleem gaat het ook nooit veranderen.''
https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3291002/interrailen-in-een-rolstoel-geen-makkie-merkt-kris-uit-maarssen-geregel-kost-soms-dagen
