Sprankelende Taal

05/07/2024

Menig mens laat weleens een steekje vallen
Soms zit er daadwerkelijk een steekje los
Dat is helemaal niet erg
Alleen als je omringt wordt door Vastbinders ben je pas echt de klos

Een Vastbinder is een veelvoorkomend wezen
Het zal vooral de slechte berichten lezen

Kan uit zichzelf geen plezier maken
Maar heeft het vertier gevonden dan kan het euforisch raken

De Vastbinder ziet vasthouden als hoogste doel
Het ziet dat niet als een probleem, dus is het er geen

Het vindt dat alles moet worden zoals vroeger
Toen het beter was

En als er iets verandert dan is het niet zijn sas
Het zal brullen tegen alles en iedereen
Maar voelt zich dan eigenlijk heel alleen

Alles dat er misgaat is nooit zijn fout
Het verstopt zich nog liever in die abstracte cloud

Zelfreflectie kent het niet
Zonder zelfreflectie, geen veerkracht
Dat voelt machteloos en zorgt voor verdriet
Want als je niet kan reflecteren op wat er om je heen geschiedt
Dan groei je verder niet

De Vastbinder gaat om met soortgelijken
Want samen kan je meer bereiken.

We hoeven de Vastbinder niet te vrezen, moeten het alleen extra liefde geven.

Verwacht niets, want je kan het nergens toe bewegen.
Helemaal als je het probeert op te jagen, zal de Vastbinder zeker vertragen.

Je zal het wezen regelmatig horen klagen en zuchtend vragen:

‘Wat als iedereen zo was als ik? Dan werd alles weer zoals het hoort en zat de frisdrank weer vol met prik.’

tekening: Daily Drawing Eva ❤️

https://schrijfcursussenhaarlem.nl/

29/12/2023

Lieve lezer,

We kunnen huilen om de wereld.
Schreeuwen, wakker liggen om oorlog, klimaat, armoede, misbruik en honger.
We kunnen klagen over het weer, onze jeugd, over de gasprijzen en dure boodschappen.
We kunnen andere mensen de schuld geven van alles dat ons tegenzit.

We kunnen terugkijken op de pandemie en hoofdschuddend praten over alles dat niet goed ging. Kleine ondernemers failliet, depressieve tieners, achterstand.

We kunnen kwaad zijn en roepen: JIJ hebt dit gedaan.

We kunnen ons laten beïnvloeden door de media en de berichtgeving en ons ellendig voelen over het feit dat we überhaupt bestaan. En we kunnen ons schuldig gaan voelen naar onze kinderen toe, omdat de wereld ziek is en er bijna geen goed mens meer op rondloopt.

Als we ons blindstaren zien we de zon niet meer. ☀

We klagen.
We liggen wakker.
We kijken achterom en halen oude koeien uit de sloot. 🐄
En voor de s**t waar we in zitten geven we de schuld aan een ander.👉
We voelen ons machteloos want zelf hebben we toch niets verkeerd gedaan?

Laten we niet vergeten om te kijken naar de dingen die wel goed gaan.
Soms is het even graven maar er is altijd iets om dankbaar voor te zijn.

Iedere seconde hebben miljoenen mensen de slappe lach.
Wordt er getrouwd uit liefde.
Worden er bomen geplant, dieren gered, buren geholpen en kinderen geboren in een liefdevol nest.
Krijgen mensen hun droombaan, vinden ze kracht of de liefde van hun leven.
En als ze geen spullen hebben, hebben de meeste mensen elkaar en de bloesem in het park die kleur geeft aan de lente.

Hou vast aan waar je dankbaar voor bent.

Heb lief, wees strijdbaar maar verdraagzaam en behulpzaam.
Want je kan de wereld een betere plek maken maar niet door ongecontroleerd om je heen te trappen.

Kijk naar wat jij als mens kan bijdragen.
Iedere grote verandering begint klein (bij jou, bij mij)

Ik wens je een sprankelend, liefdevol, geïnspireerd en humoristisch 2024.

Joosje

01/05/2023

18/04/2023

"Sport, het woord alleen al" sprak onze vriend verzuchtend.
Hij nam een hap uit een taaie oliebol.
Het vuurwerk verlichtte zijn gezicht.

Ik dacht er hetzelfde over totdat ik besloot gezond oud te willen worden.

Bovendien was ik mijn rug- en nekklachten zat.
Nu ga ik drie keer per week naar een sportschool op fietsafstand van ons huis in Hillegom.

Een enorme klankkast met zware zwarte werktuigen waar mensen van alle leeftijden en formaten in of aan hangen.

Ik doe daar niet aan maar volg groepslessen.

Voordat mijn “booty en pump”lesje begint staan er dames met elkaar te kletsen of zijn druk met hun telefoon in de weer.

Ik sta een beetje te dralen.
Zie mezelf in de grote spiegel en vind de aanblik vandaag geweldig.

Een grote blondine gooit het m***e een meter of wat naast mij op de grond en ploft neer.

We hebben oogcontact.
Glimlachen.

“Hoe is deze les?” vraagt ze.
“Leuk” zeg ik en ik meen het.
“Ik was laatst bij de Zumba les.”
“ En?” vraag ik.
“Nou” fluistert ze, ik doe een stapje dichterbij “die leraar geeft een showtje voor zichzelf in de spiegel. Hij zegt “doe maar mee” maar legt niets uit. Tegen de tijd dat ik mijn ene been opgetrokken had, was hij alweer 5 passen verder. Ben weggegaan.”

De instructrice zet haar headset op en de harde beat vult de aerobiczaal. De les begint maar ik had graag langer naar de blondine geluisterd.

Sommige mensen vertellen namelijk leuk.
Beeldend.

Sommigen schrijven dat op. Anderen niet.
Vaak belemmert onzekerheid deze persoon.

Ik heb die ochtend niet geïnformeerd naar de schrijfkunsten van de grote blondine.Maar ik vermoed dat ze heel aardig kan schrijven.

Of ze belemmerd wordt door onzekerheden valt niet af te lezen aan haar open en vrolijke voorkomen.

Verborgen schrijftalenten laten zich dikwijls uit het veld slaan door hun innerlijke criticus en zeggen dingen als:

“ Wie zit er nou op mijn verhalen te wachten?”
“ Klanten willen toch alleen maar een aanbieding en mooie foto’s.”
" Ik kan niet schrijven voor sociale media."

Dat is allemaal gebaseerd op angst en onzekerheden. En volkomen onnodig.

Want als je die belemmeringen overboord gooit zeg jij straks met een stralende lach:

" Met zelfvertrouwen schrijf ik over mijzelf en mijn bedrijf”
" Daarom word ik gehoord!"
" Omdat ik weet dat IK mag er zijn!"
" Dankzij mijn posts weet mijn klant dat wij een match zijn!"

Hoe zou het zijn als zulke uitspraken JOUW uitspraken worden?
Klinkt dat perfect?

Mooi, want positief over jezelf als schrijver denken, en heel veel meer, leer je tijdens mijn cursus Sprankelend Commercieel schrijven.

Meer informatie? Stuur me gerust een PM:)

18/04/2023

Het begon rond mijn tiende. Ik vertelde mijn moeder dat ik bang was voor mensen tegen wie ik opkeek. Zij zei: “kind we zijn allemaal gelijk, we hebben allemaal in onze broek gescheten en om onze moeder gejankt”.

Deze uitspraak bleek leidend in wat ik daarna zou gaan doen. Want tijdens het NOS Journaal van 18:00 ontsproot er iets in mijn jonge brein. Op Het Binnenhof beukte ze door de haag van journalisten en zei: “Laat mij er eens door, verdikkeme”. Ien Dales. Ik was verwonderd en verheugd want ik wist nu dat wij gelijkwaardig waren tegelijk voelde ik een diepe bewondering: Zij was écht.

Zij lachte als ze het méénde en áls ze iets hilarisch vond brulde ze het uit. Ien stond haar vrouwtje en werd serieus genomen. Daar kon ik wat van leren, besloot ik.

Dus pakte ik pen en papier en als 10-jarige feminist schreef ik een brief met de vraag of ik Ien Dales mocht interviewen. Een paar maanden later zat ik bij Binnenlandse Zaken in een stoel waar mijn voeten de grond nog niet raakten en stelde Ien Dales vragen als: wat is uw lievelingsdier? “Egel”.

Stekelig als deze vrouw aan de buitenkant eruitzag, gloeide haar warme hart dwars door de bloemetjesjurk heen. In debat was ze fel maar tegenover een ietwat nerveus 10-jarig meisje werd het wat ongemakkelijk. Stelselmatig werkte ik mijn vriendenboekjes-achtige vragen af, schreef de antwoorden op, ging op de foto en kwam in het Haarlems Dagblad.

Anno 2023 zou deze vrouw online gelyncht worden om haar échte uiterlijk. Want waar men voor staat en wie men is lijkt soms bijzaak. We moeten allemaal opgetutte po**en zijn die carrière maken. Beïnvloed door (sociale) media en influencers verzanden we massaal in oppervlakkigheden. Zijn zoals al die anderen. Er niet uit durven springen. Want de meerderheid volgt.

Maar echtheid roept verwondering op.

Zoals kinderen verwonderd schreeuwen als ze een regenboog/ vlinder/ sneeuw zien en dat net zolang herhalen tot je zegt: "oh ja, mooi".

Zo verwonderde ík mij laatst over mijn uitgelubberde buik toen ik in plankhouding op de sportschool stond. Eerst schrok ik en dacht jasses, maar toen ik na vijf hele seconden op die buik neerplofte dacht ik dik tevreden: mooi is anders maar in deze lieve buik zijn wel twee gezonde baby’s gegroeid.

De verwondering zit dus niet alleen in esthetisch mooie dingen maar in de balans, dus ook in mijn rimpels van keihard lachen... Over mijn cellulitis verwonder ik mij ook maar dat vind ik walgelijk . Écht is het wel, tastbaar als de schil van een oude sinaasappel.

Ik denk dat Ien Dales ook cellulitis had én zelfspot.

Over de foto zal zij zich verwonderd hebben over de streep luchtvervuiling aan de horizon. Ik kies voor de verwondering in de ogen van mijn kind. De wolken boven de loodgrijze zee. Daar gaat het om.

Want Ien Dales heeft (hopelijk) ooit gezegd: Geen stervende zal murmelen: "had ik mij maar minder verwonderd en was ik maar ontzettend nep geweest"

Wil jij ook leren hoe jij op jouw unieke toon Sprankelend Commercieel kan schrijven?

Stuur een mail naar [email protected] voor informatie over mijn cursus:)

stuur een PM ✨

16/04/2023

Er was eens een smartphone
Zonder sociaal leven
Hij leefde in een mist
Van schone gezichten
Geen putjes
Stramme gewrichten
De smartphone dacht: ik ben nooit degene die het laatste lacht.
Ik moet ontvangen en verzenden
Nooit een psycholoog of helderziende om mij tot te wenden
Dus ging de smartphone moedig op stap
En prompt hij vergat
Dat hij vastgebonden zat
Aan de hals van zijn bazin
Ze werden volgestopt en leeggezogen
Door pasgeboren baby’s en pluizige poesjes
Opgespoten lippen en hoe maak ik roomsoesjes
Van de nieuwste mode
Tot regenboog vrouw
Rollator race, oorlog
En weer een poes: Miauw
Tot fake news
En real news
Vakantieparken
En campings
Vieze rivieren en zeeën
Eeuwenoude bomen
Gekapt woud
Nieuw woud
Oorlog, kinderdoden en een schrijffout
De twee raakten uitgeput en streken neer
Ze zaten samen op een bankje
Zwijgend een hele poos
Toen verward, bang en later boos
Ze kalmeerden wat en keken een tijdje
Naar een rijtje
Krioelende mieren
En andere dieren
Ze zaten simpelweg passanten te bekijken: de armen en rijken
Een grappige dikke hond gevolgd door een plastic hand met stront
Waggelende peuters met dikke handjes en beginnende tandjes
Knopjes aan de boom, groen aan de tak, dwarrelend nieuws van gisteren
Ze raakten steeds meer op hun gemak
Het leek wel een droom
Zo tastbaar, vreemd, onwerkelijk en tóch echt
Ze keken elkaar aan en knikten tevreden
Daar in dat park namen ze afscheid van elkaar
Eerst op schrille schreden daarna met daverende spoed
Het échte leven tegemoet

Tekeningen door: Eva Lith-Poppink 💕

14/04/2023

“Mijn werk is een hobby!” kirde de vrouw net iets te hard over het schoolplein. Ik knikte en zei iets als: wat lekker voor je.

Om mij heen zag ik misprijzende blikken met een onderlaag van jaloezie. Dat snap ik want de meeste mensen zien hun werk niet als hobby.

Een hobby is namelijk niet iets dat je moet, maar doet omdat het goed voelt.

Als ik even later huiswaarts keer en andere moeders verzuchtend hoor zeggen dat ze moeten werken denk ik: werken is voor de meesten niet een hobby.

Ze moeten en dat is vervelend. Maar wat mij verbaast is dat zelfs de kirrende moeder zegt dat ze moet werken.

Stel dat je ze van 'ik moet werken' in ‘ik mag werken’ maakt.

Maar dan klinkt het weer het alsof ze thuis onderdrukt wordt.

Dus zeg ik: 'ik ga werken.' Zelfs als een zzpende vriendin op een woensdagochtend vraagt of ik mee naar de sauna wil antwoord ik vaak: “nee, ik ga werken”.

Uiteraard heb ik soms meer zin in die sauna dan om bijvoorbeeld, zoals nu, aan mijn eigen salespagina te werken. Ik heb een gruwelijke hekel aan het schrijven van mijn eigen website.

Waarom denk je dat ik nu as we speak (of ik eigenlijk, ik kan jou niet horen) dit stukje zit te tikken?

Als ik over mijn bedrijf ga schrijven moet ik bedenken waarom ík de beste copywriter ben en niet mijn concurrent.

Het enige waar ik nu op kom is: ik kan goed schrijven en jij niet dus jij hebt mij nodig.

Je eigen commerciële teksten schrijven is écht werken.

Maar ik moet wel in een landschap waar je struikelt over de copywriters.

Ik zit eraan te denken om zelf een copywriter te huren om mijn website te schrijven.

Ja, een tandarts kan toch ook niet bij zichzelf een gaatje boren? Maar nee dat is onzin. Ik moet het zelf doen.

Dit heet werk ontwijkend gedrag, ken je vast wel.

Daarom ga nadat ik dit stukje geplaatst heb de kakkerlakken van de muur halen, drogen en bewaren voor een hongerige dag.

Kortom iets schrijven dat opdrachtgevers binnenhalen als doel heeft is niet mijn hobby.

Laat staan mijn werk.

Ik vind er niets aan en bovendien word ik er niet voor betaald. Over geld gesproken: naar aanleiding van een vorige post kreeg ik twee opmerkingen over de zin dat ik takkeduur ben.

Dat ben ik niet. Het bekt vooral lekker. Ik kost €60 per uur. Dus dat takkeduur valt wel mee.

(Korte stilte)

Ben ik toch op een hobby-achtige manier acquisitie aan het plegen.

Check voor de gein de foto hieronder waarop ik net doe alsof er iemand tegenover mij zit.

Hilarisch toch? Lekker nep.

Wat niet nep is, is mijn liefde voor taal.

Want echt, de mist in mijn hoofd trekt op, de zon breekt door en mijn vingers vinden als vanzelf hun weg over mijn toetsenbord op het moment dat ik in opdracht voor een ander schrijf of les geef in het schrijven van dit soort verrukkelijke hersenspinsels...

Dus heb jij een tekst nodig of een verhaal of wil je zelf leren schrijven?

stuur een PM of mail: [email protected]

13/04/2023

Ben je zware en negatieve verhalen zat?
Volg mij op deze pagina!
Krijg luchtige en grappige verhalen kado!

13/04/2023

Er was eens een smartphone

Zonder sociaal leven

Hij leefde in een mist

Van schone gezichten

Geen putjes

Stramme gewrichten

De smartphone dacht: ik ben nooit degene die het laatste lacht.

Ik moet ontvangen en verzenden

Nooit een psycholoog of helderziende om mij tot te wenden

Dus ging de smartphone moedig op stap

En prompt hij vergat

Dat hij vastgebonden zat

Aan de hals van zijn bazin

Ze werden volgestopt en leeggezogen

Door pasgeboren baby’s en pluizige poesjes

Opgespoten lippen en hoe maak ik roomsoesjes

Van de nieuwste mode

Tot regenboog vrouw

Rollator race, oorlog

En weer een poes: Miauw

Tot fake news

En real news

Vakantieparken

En campings

Vieze rivieren en zeeën

Eeuwenoude bomen

Gekapt woud

Nieuw woud

Oorlog, kinderdoden en een schrijfvout

De twee raakten uitgeput en streken neer

Ze zaten samen op een bankje

Zwijgend een hele poos

Toen verward, bang en later boos

Ze kalmeerden wat en keken een tijdje

Naar een rijtje

Krioelende mieren

En andere dieren

Ze zaten simpelweg passanten te bekijken: de armen en rijken

Een grappige dikke hond gevolgd door een plastic hand met stront

Waggelende peuters met dikke handjes en beginnende tandjes

Knopjes aan de boom, groen aan de tak, dwarrelend nieuws van gisteren

Ze raakten steeds meer op hun gemak

Het leek wel een droom

Zo tastbaar, vreemd, onwerkelijk en tóch echt

Ze keken elkaar aan en knikten tevreden

Daar in dat park namen ze afscheid van elkaar

Eerst op schrille schreden daarna met daverende spoed

Het échte leven tegemoet

Tekeningen door: Lith-Poppink 💕