Oak and Blush

oak & blush p h o t o g r a p h y · s t y l i n g

“To me, photography is an art of observation.[...]"

03/02/2025

03022025 // every day of my life a new flower of grace breaks through the dirt • ik lepel de schuimkraag uit mijn kop. Letterlijk dan hè, uit mijn kop koffie. Alhoewel het ook gerust figuurlijk zou kunnen zijn, een schuimkraag in mijn hoofd. Als slagroom op een taart, sop in de emmer of de rijp in de natuur. Een kwetsbare, schitterende, lichte rand. Net dat beetje extra. Ik zei gisteren tegen iemand die vroeg hoe het ging: 'Goed. Er is genoeg om te danken!'

Ja, er is meer dan genoeg om te danken. Ik kan me soms verliezen in het wee van de wereld of op kleinere schaal, van een mensenleven. Ik kan worstelen met de tijdgeest, de tijdsdruk en tijdelijke dingen. Begrijp me niet verkeerd, ieder huis zijn kruis, maar er zijn toch altijd schuimkragen die dobberen op de zware massa. Zachte, aangename, mooie en dempende wolken. Ik zoek er naar, soms val ik er - struikelend over de breuklijnen van het leven - met een plof in.

Laatst zei iemand dat ik makkelijk praten had. Ik woon op zo'n mooie plek, we zijn zo'n fijn gezinnetje, enzovoorts. Ik hoef me niet te verantwoorden of verdedigen, maar het deed wel een beetje pijn. Ik deel gewoon niet alles. En wat ik wel deel is dat ik dwars door de modder bloemen van genade leerde zien groeien. Dat de dagen altijd gouden randjes hebben, omdat God de lijst van mijn leven is. Dat tranen glinsteren en stofvlokken dansen en ik dankbaar ben voor het bijzonder alledaagse. En dat leerde ik in het donkerste dal van angstaanjagende en verpletterende depressieve gevoelens. Ik leerde te zien, Godzijdank.

Wat ik deel zijn 'mijn stille gebeden, hartelijke belijdenissen en dank- en lofoffers. Omdat God er is, omdat Hij zich laat zien in de hoge wolkenluchten en de kleur van de tomaten op mijn bord. Hij weet van mijn volle wasmanden. Hij schonk ons een huis, een warm, droog bed en elkaar. De schoonheid van het alledaagse: ik hoef slechts te ontvangen. Geloofd zij de Heere; dag bij dag overlaadt Hij ons. Die God is onze Zaligheid. - Psalm 68:20'
(uit mijn boek )

31/01/2025

31122025 // homemade with love • er zijn dagen dat ik de lunch oversla en er zijn dagen dat ik een half uur in de keuken sta om iets lekkers te bereiden voor mezelf. Vandaag koos ik voor een 'wat-heb-in-huis-ramen' en dat was heel lekker. Het was ook precies een weergave van vandaag.

Vandaag is het een soepzooi. Een dag van zon, (mu)ziek, regeldingen, boeken, de doordraaiende was, duizend plannen en dromen en de concentratie en discipline van een pudding. De dag van onderbrekingen en voorjaarskriebels. Een dag waarop ik geen fatsoenlijke zin op papier krijg. Een dag die maar niet op gang lijkt te komen, terwijl het ondertussen bijna twee uur is. Ik schrap wat van mijn lijstje zonder het uit te voeren in het kader van de haalbaarheid. Wat ik daartegenover wel doe is de keuken induiken en deeg kneden, ik snijd bosuitjes en strooi met sesam. Met elke handeling ruim ik de gedachte van 'moeten' wat verder op. Ik ga de week alvast opruimen en plaats maken voor zaterdag en zondag. Uit mijn hoofd, in mijn handen. En uit mijn huis, naar buiten.

23/01/2025

23012025 // Schep vreugde in de HEERE, dan zal Hij u geven wat uw hart verlangt. Psalm 37:4 • wat had ik een heerlijke dag! Het begon met het gezin op bed en een mand vol (zelfgemaakte) cadeaus, ik ging met de man ontbijten bij 'Mien', waarna we reden naar Park de Hoge Veluwe. We fietsten naar het Koller-Muller museum, hebben ons verwonderd (en vreselijk gelachen) en na een lunch en rondje op de fiets zijn we weer naar huis gereden. We snoepten met z'n allen van een taartje, sudderden bij de kachel, ik bekeek de verjaardagspost en toen hebben we tantanmenramen (ja echt, mijn lievelings vanaf nu!) gemaakt.

Morgen krijg ik een buslading visite, dus ga ik dan bakken en hapjes maken en de boel aan kant maken. Maar vandaag was het vooral genieten en ontspannen. Ik ben dankbaar dat we dit samen konden vieren, vandaag besef ik maar al te goed dat dit niet vanzelfsprekend is.

En tot slot geef ik mijn boek *bijzonder alledaags* weg, om te delen in de vreugde die ik ontving. Wil je het boek of weet je iemand om het aan te geven? Reageer dan op dit bericht!

(Volg me, tag iemand (of meer) en deel dit bericht gerust!)

16/01/2025

16012025 // winter is when you can find me by the wood stove • ik dans om de houtkachel heen. Ik moet het vuur brandend houden, de thee staat warm, het deeg rijst, ik zit er graag te soezen, lezen of werken, de was droogt op een rek... kortom een plek die ik thuis noem. En ja, as danst rond als ik voorbij wapper met mijn wasmand, een stapel boeken of op weg naar een afspraak. De kamermuren zijn verkleurd en er zitten putten in de houten vloer door de vallende houtblokken uit de mand - die ook zijn beste tijd heeft gehad. Gek genoeg vind ik dat ook charmant aan de kachel. Ook dat maakt onze plek een thuis.

Vanmorgen nam ik vrij. Ik had gisteren vrij gepland, maar er vroeg iets om aandacht dus schoof ik de vrije uren voor me uit naar vandaag. Het blijft lastig, want er is genoeg te doen in huis en aangezien ik vanuit huis werk, kan ik daar zomaar voortdurend mee bezig zijn. En eigenlijk wilde ik vanmorgen iets anders doen. Maar ik weet dat ik mezelf afbreek zonder lege uren. Dus voìla. Ik ruimde de boel op, draaide een was en stookte de woonkamer warm. Ik zette een dubbele espresso en goot er een opgeklopte massa melk bij die ik opslurpte met al mijn zintuigen. Ik las, luisterde muziek en zong luidkeels mee. Ik schreef wat. Dacht na. Dat soort dingen.

Vanmiddag ga ik - met ruimte in mijn hoofd en een vol hart - aan de studie, informatie verzamelen voor een artikel in MUS. Heerlijk vind ik dat. Kan ook weer fijn bij de kachel.

11/01/2025

11012025 // everything is a self portrait. everything is a diary • heel eerlijk? Ik vond het deze week moeilijk, ik voelde me best somber en gespannen. Ik worstelde met het lelijke contrast tussen de tien dagen in de witte wolken van de vakantie in ons buurland en de paars aangelopen dagen van hier.

Natuurlijk zag ik de schitterende zonsondergangen en geniet ik van mijn kringloopvondsten (een toffe vaas en cashmere trui). Ik genoot van de stilte in huis - want zo vol was mijn agenda niet, ik kijk tevreden terug op de nieuwjaarsstart die we maakten met en ik werd blij van de sneeuw en vrieskou. De kinderen lezen en kleuren nu, terwijl ik bij de kachel sudder. We brachten vandaag veel op orde. Genoeg om dankbaar voor te zijn.

Maar ik mis de rijke, vrije, lege uren van de vakantie. Het samenzijn, de dagen van rust, ontdekken en terugtrekken. Ik mis het winteren, ik mis de cocon waarin ik kon po**en. Ik heb het idee dat ik nog niet klaar was voor de dagen met andere mensen, verplichtingen en de onzichtbare hand die me opjaagt en uit balans brengt.

Niet heel opbeurend allemaal. Maar ja, wel de realiteit. Ik haast me te zeggen dat vanmorgen in ons leesrooster én mijn dagboek de eerste woorden van Jesaja 40 aan de b***t waren. Woorden van troost, overwinning en verzoening. Met die woorden vier ik de rust vanavond en morgen. Er is altijd hoop, licht, leven.

06/01/2025

06012025 // one day • nog een dag, dan is de vakantie voorbij. Dan is de eerste week van het jaar voorbij. Gisteren bedekte de Schepper op de eerste zondag van het jaar onze wereld met sneeuw. Wit, rein, vredig, stil, licht, zacht, nieuw. Zo mooi, zo fijn. Maar de sneeuw spoelde al na enkele uren weg door de regen en nu hangt er een vreemde warmte in de lucht.

Alles gaat voorbij, er is werkelijk maar één witte wereld die eeuwig blijft. En zolang we leven zijn er lichtpuntjes als sneeuwvlokken. Misschien komt het door het seizoen dat ik me een beetje mistroostig voel. Misschien is het heimwee naar een witte wereld, die nog komen gaat.

02/01/2025

02012025 // we're not letting the everyday routines numb us out to the miracle of living every day • ik knabbel op dikke rijstwafels met zeezout, lepel het melkschuim uit mijn kopje en luister naar de kachel die fluitend het hout verbrand. Er liggen boekjes op de grond, op de salontafel staan kopjes, de ontbijtboel is nog steeds niet helemaal opgeruimd en ik moet nog steeds de wasmachine verder vullen en aanzetten. Maar ik zit hier op een soort magische grens van vruchtbare vakantiedagen, de gezellige drukte van de jaarwisseling, de restanten van het logeerbezoek van mijn ouders en het oppakken van wat ik hier twee weken geleden losliet.

Maar het huis is stil op de jubelende kachel na en ik kijk naar de zon op de kale wintertakken van de wilgen voor ons huis en ik zit hier gewoon zo aangenaam te winteren, dat ik de voetbalafdrukken op het raam bijna mooi begin te vinden.

OK. Nu sla ik door. De eetkamertafel heeft een wintervacht aan kruimels en plakplekken en ik kan een nieuwjaarsduik nemen in de al dan niet gelezen boekenstapel. Ik heb zin in - jawel - de geur van de voorjaarsschoonmaak. Maar omdat het wat vroeg is om te snakken naar het voorjaar, noem ik het de nieuwjaarsschoonmaak. Warm water, citroenzeep en een lap. De kachel zingt en ik ook.

31/12/2024

31122024 // and now, you are here, journeying on another year taking one day at a time, though the wild of your doubts and fears, stepping forward with grace and truth, knowing all of this is shaping you, and season into season, you are only growing in strength • terwijl we richting huis rijden door het heuvelachtige Duitse landschap, laten we niet alleen de heerlijke vakantiedagen achter ons, maar ook een heel jaar. Een jaar vol plaatjes en woorden - een heel boek zelfs - als een slinger van herinneringen en gedachten.

Het was heel fijn de kerstdagen, vakantie en laatste dagen van het jaar zo door te brengen. De ruimte in mijn hoofd vulde zich met goede gedachten en het aangename niets dat de schepping brengt. Er zit zoveel kracht, rust en schoonheid in de stilte van een met sneeuw, vorst of wolken toegedekte wereld, ik ben er dankbaar voor. (En ook hier werpen we blikken koud als ijs en vallen en woorden scherp als rotsen. Maar zoiets willen we niet onthouden, dus dat leggen we verder niet vast.)

Ik zie een beetje op tegen alles dat thuis wacht, maar daarom leren we deze week ook de woorden van Deuteronomium 32:11 en 12: 'Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, zijn vleugelen uitbreidt, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken; Zo leidde hem de HEERE alleen,...' Het goede nieuws is dat Hij niet verandert. Opwekkend, beschermend, dragend, leidend. Als ik iets zag deze week, was het wel Zijn trouw, goedheid en liefde. En met dat onuitsprekelijke wonder in mijn hart gaat mijn reis voort.

27/12/2024

27122024 // taking time to recharge is productive too • de mist hangt als een donzen deken in het dorp, in het dal, in de bossen. Het volgende moment hangt de zon net zo laag en lost de horizon ergens op. Na dagen waarop we wandelden zaten we vandaag op iets te kleine, rode bankjes in een rode trein en tuften we op stoom de berg op. Gek genoeg vond ik dit intensiever dan het kilometers ploegen door sneeuw op andere dagen. Misschien kwam het doordat we moesten leven volgens het (spoor)boekje, een zoekgeraakte telefoon en oplopende koorts. Dat zie je niet op beelden met sprookjesachtige wolken als suikerspinnen.

Maar ik zag ook moois, ik snoepte, klikte foto's en dwaalde door een fantastische supermarkt. We zorgden voor de zieke met knuffels, paracetamol en een zacht bed, speelden voor de zoveelste keer het nieuwe spel en nu blader ik door de dag en kan ik zeggen, het was fijn.

25/12/2024

25122024 // He comes to make His blessing flow, far as the curse is found • dat is wat ik van deze dagen wil onthouden.

23/12/2024

23122024 // the plants and the earth are resting. maybe we should too • een warm kruidenbad, trage ochtenden aan het ontbijt en stille avonden met spelletjes en boeken bij de brandende kachel. Er was een lange wandeling, er klonken bemoedigende woorden in een preek en een weihnachtskonzert met ingewikkelde muziek en diepe teksten. We namen even een duik in de (kerk)geschiedenis van de omgeving en toen zijn we maar snel het bos ingelopen met knerpende sneeuw en dempende vlokken. We ploegden kilometers door de stilte en nu zitten we met gloeiende wangen in ons warme chalet. De do**he jankt, de meiden rebbelen onophoudelijk, er wordt gepuzzeld en gelezen. Het zijn de dingen van de afgelopen dagen die ik wil koesteren.

20/12/2024

20122024 // the mind is sharper and keener in seclusion and uninterrupted solitude • ik tel de uren af. Nog even wat inpakken, nog wat opruimen en schoonmaken. Morgen hopen we een paar uur te rijden naar een stille plek waar we een poosje verblijven. We hopen wat van de omgeving te zien, maar vooral rust te vinden. Er gaan stapels boeken mee en badolie en wandelschoenen en dikke sokken.

Vandaag zag ik de zon en ik werd er blij van. Helaas stond ik tussen zes weekendtassen, een kerstpakket en de laatste manden met was, dus alleen op de fiets kon ik even van de stralen genieten. Maar het gaf zo'n ander licht, prachtig. Nu hang ik even op de bank, blij dat het meeste werk verzet is. De man stort zich ondertussen op zijn taak, de afdeling auto inpakken. Het kost even wat, maar dan heb je ook wat (hoop ik.) Ik kijk er naar uit om op adem te komen en ruimte te maken in hoofd en leven voor het kerstevangelie en het nieuwe jaar. Het waren dolle weken, maanden zelfs, en het is hoog tijd om mijn overprikkelde dennenappel-status in te wisselen voor iets zachts en aaibaars. Groepsknuffels, donzen dekbedden en de stilte van agendaloze dagen bijvoorbeeld.

18/12/2024

18122024 // cooking done with care is an act of love • twee uur lang rammelde er mergpijp in water, ik kookte tomaten die ik pureerde, ik sneed wortels en aardappel en grilde paprika in de oven en plette tenen knoflook en er stoven wolken kruiden op. Er stonden uiteindelijk twee soorten soep. Tussen het wegbrengen en ophalen van zwemles bracht ik een pannetje weg. We aten vanavond met smaak en het meeste voor morgen is ook al klaar. Hulde, ik heb ook een keer iets op orde.

Seber werkte met eindeloos geduld aan een gammele knikkerbaan. Noor had deze middag geen vriendinnetje om iets lekkers (en heel moois) te kunnen maken voor mijn ouders die morgen hopen te komen. Ze legt er op dit moment de laatste hand aan, maar ik mag het morgen pas van haar delen. We stonden gezellig schouder aan schouder te roeren, mengen en snoepen en ik voelde even niet de vermoeidheid of druk van een afvinklijst. Ik voelde me voldaan en tevreden. Als klap op de vuurpijl was Lev, toen ik terugkwam van Sebers zwemles, de tafel aan het dekken en de moeder waar Eden bij was geweest vanmiddag vond haar zo lief en behulpzaam...

Ja, ik deel het maar even. Iemand zei namelijk laatst; 'wacht maar tot ze ouder zijn'. Dus voor het geval dat... leg ik nu goed vast dat het soms een beetje lukt hier. Vooral de soep. Die was echt heel lekker. Komt vast allemaal door de liefde. Ik koester het, wetend dat er andere dagen zijn. Maar vandaag was het een feestmaal. Duizendmaal dank! 🙏🏻

17/12/2024

17122024 // it is the sweet, simple things of life which are the real ones after all • feestelijke macarons op een gewone dag, een uitnodiging van een vriendin om samen te lunchen en harten te luchten, een amaryllus die zich langzaam uit de bol worstelt in het keukenraam, waterverfkunstwerken en een flinke stapel boeken uit de bibliotheek voor de komende vakantiedagen... de kleine, zoete, simpele dingen. De echte allerdaagse dingen. Ik hoor me net tegen een tegensputterend kind zeggen dat het geen nut heeft je te frustreren over je schoolwerk. Mopperen mag wel even, maar dan is het ook klaar. Het gezucht en geklaag maakt leren moeilijker, het helpt jezelf de mineur in. Het is beter te genieten van wat je nu hebt ontvangen of positief naar dingen kijken. Daarna oreerde ik verder dat het zo jammer is dat we zo gericht zijn op wat niet is of nog komt, op wat we willen, wat we hopen te bereiken. Daardoor vergeten we te leven in het nu en in de eenvoudige schoonheid van het alledaagse. En ik noteer het nu even voor mezelf.

Eén voor één vink ik punten af. Ik poets mijn agenda leeg voor dagen vol rust en stilte. Vol bruisend gezinsleven vast, maar vooral op flinke afstand van de beroering van afgelopen weken. De boekpresentaties en interviews zijn achter de rug en ik zette wat andere bezigheden aan de kant - hoe nuttig en zinvol ze ook zijn. Ik neem denk ik een winterstop met onbekende einddatum. Nu ik het hardop uitspreek, knik ik even naar niets en niemand in het bijzonder. Een winterstop, dat klinkt goed. Minder van te veel. Meer van het simpele, het zoete. Te beginnen met een vakaantie. Nkg een paar dagen tot dat zover is. Voor nu geniet ik van het afvinken van mijn lijst.

Ps. De macarons waren zo lekker, zo groot, zo knapperig en zacht tegelijk! Ik kreeg ze van lieve .liefs.anke / die vorige week een heerlijk menu maakte voor en ze zijn allemaal met smaak opgesmikkeld.

13/12/2024

13122024 // the hard place in wich you, perhaps, find yourself, is the very place in wich God is giving you opportunity to look only to Him • ik sprak afgelopen week over haast op onze vrouwenvereniging in de kerk. Haast in de zin van bijna (het is bijna kerst, zie ik uit naar Jezus?), haast in de zin van spoeden (etymologie: met spoed, snel, ijver, twist, strijd, heftig) en de heilige haast, die van de herders naar het geboren Kind (grondtekst: vurig verlangen, rijkhalzend). Prachtig.

Even voor de realiteit: vandaag verzoop ik in de tweede haast, die van de ijver die eindigt in strijd. De haast die je de vreugde ontneemt. De haast die je nergens brengt. Of wel ergens, op een plaats waar ik niet wil zijn. Een kans, zegt Elisabeth Ellioth, om alleen op God te zien.

Op de laatste bladzijde van mijn boek is ruimte om iets te schrijven. En ik schrijf: Herfstbladeren als sterren op het wegdek. Een rood, glimmend sterretje op de grond naast de printer. De Herrnhutterster voor het raam, de ster aan het gebinte bij de kachel, de sterretjes die ik door mijn wimpers zie als ik mijn ogen langzaam dicht laat vallen nu ik even zit... ik dank U voor de sterren. De sterren als tekens van belofte en van vervulling. Jezus, de blinkende Morgenster. Zonder het duister van de dagen had ik het vast nooit gezien.

02/12/2024

02122024 // an ostrich's eye is bigger than its brain • ik identificeer me vanaf vandaag als struisvogel. Met ogen die groter zijn dan de hersenen en dan zie je dus van alles. Ik zie - vooral na het weekend - alleen maar werk. Wasmanden die leeg moeten voor de volgende was, stapels ongelezen boeken die lonken, drie kledingstukken waar afgelopen week spontaan de gaten in vielen... ik zie zoveel, dat het simpelweg niet in mijn hoofd past. En ik steek mijn kop in het zand. Dat zegt niets over mijn uitstelgedrag, ik ben gewoon op zoek naar eten. Het wordt een pasta met pastinaakroomsaus vanavond. De waslijst met was en andere zaken schuif ik door naar morgen. Ik hoef nu alleen maar eten te maken.

Ik zie veel, denk zonder onderbrekingen en ik besef dat het leven een aaneenschakeling is van dezelfde dingen. Dat wist ik al, ik schreef er zelfs een hoofdstuk over in mijn boek, bedenk ik me nu. Soms vergeet ik wat ik ooit leerde, dan bedenk ik het weer opnieuw. Tijdens het snijden van de pastinaak en het rullen van het gehakt bijvoorbeeld. "Zolang ik leef, mag ik wakker worden en gaan slapen, weggaan en thuiskomen, loslaten en vasthouden, koesteren en wegdoen. Zolang ik leef mag ik geven en ontvangen, vallen en opstaan. Ja, ik mag worstelen en overwinnen, ik mag elke dag opnieuw beginnen, elk moment zelfs."

En vooral: "Ik mag oneindig vaak weer terugkomen bij God..."

25/11/2024

25112024 // clutter smothers, simplicity breathes • met de temperatuur van vandaag zou ik haast vergeten dat het vrijdag heeft gesneeuwd. Prachtig hoe de vlokken de aarde toedekten en hoe stil en de wereld even was. Binnen hebben we ook vlokken. Stofvlokken om precies te zijn. Het is weer een typische maandag met veel was, rondslingerende spullen en de nimmer eindigende missie orde te scheppen. Helaas bonkt er een ontsteking van mijn kaak tot aan mijn schedel, omdat er een kies probeert door te komen. Dus zit ik nu op de bank en ik sop met een kruidenthee, die enige verlichting brengt.

Ik zie hoe ganzen overtrekken. Een groep fladderende wanorde, die zich zonder gedoe herschikt tot een grote V. Er hupt een ekster rond, die onzichtbare dingen oppikt. De bijna kale wilg wiegt heen en weer in de zachte wind. Overal is orde, ritme en herhaling te zien, het heeft iets kalmerends. Ik ga weer stofzuigen. De wasmachine leeghalen en met een andere was vullen, bedden verschonen en de jongste heen en weer wiegen, als hij weer zo'n vervelende hoestaanval krijgt. Orde, ritme, herhaling. Het heeft iets kalmerends.

"Tussen de ritmische bewegingen van het opruimen van de was en het doppen van de boontjes schrijf ik deze woorden op. Ik houd van het huis-, tuin- en keukenleven en voel me dankbaar. Bijzonder alledaags, dat is het leven. Veel van hetzelfde, maar overal schittert Zijn genade."
Uit: BIJZONDER ALLEDAAGS

21/11/2024

21112024 // i think homesickness is a holy desire because we were meant to be at home, to be profoundly loved and deeply known, to belong to a people and a place where our story can unfold nourished by beauty, formed by goodness, rooted in love. [...] But when Jesus came in human flesh, home became possible on an eternal scale once more." • mijn boek arriveerde. Zoals ik al deelde, tussen de boodschappen, de Bijbel en de bende lag daar BIJZONDER ALLEDAAGS, toepasselijker kon niet. Het alledaagse leven en bijzondere genade.

Het is vooral een georganiseerde bende nu. Ik probeer een beetje te landen in mijn eigen huis. MUS magazine arriveerde vandaag, een pallet vol. Morgen en overmorgen sta ik op een winterfair. Ik loop rond in een te slobberige thermolegging die ik even heb gepast om twee dagen kou in het noorden te kunnen weerstaan. Dinsdag heb ik een presentatie waarvoor ik nog aan de bak moet, letterlijk en figuurlijk. Je kunt patat bakken in mijn haar en als ik aan het bureau ga zitten kan ik bijna niet over de stapels boeken en papieren heenkijken. Er komt een kies door (?) en dat maakt de hele hoek van mijn kaak gevoelig. Vanavond aten we kliekjes en resten taart om het boek te vieren. Ik las voor aan Lev en we doken even in het leven van Tolkien (ik vergelijk zijn schermtijd met de ban van de ring) en ik bedenk me nu dat ik nog wat in moet pakken voor het nachtje logeren bij mijn zus. En ergens zweeft het vage besef in mijn gedachten, dat de adventsperiode bijna begint.

Flarden van het leven. Een beetje dol. Heel veel om van te genieten. Ik kijk uit naar de weken waarin we onze gedachten richten op het verwachten van Jezus. Een tijd van heimwee naar de toekomst, want Zijn komst op aarde maakte plaats in de hemel. Dat is pas thuiskomen.

Adres

Doetinchem

Website

http://www.oakandblush.com/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Oak and Blush nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact

Stuur een bericht naar Oak and Blush:

Video's

21042020 // please keep on the grass. lie down. roll aroundin it. forget your responsebilities. have an icecream. • zinniger dan dit wordt het niet. ik schreef een lap tekst van me af, maar weet niet of ik het met mezelf eens ben. Truste.

04092019 // the walk • ik ben ruimte aan het maken op mijn laptop en dat is geen makkelijk karwei met die duizenden foto's... dat krijg je er van wanneer je het niet bijhoudt, hè. Vorig jaar nam ik me voor om alle kinderfoto's bij te werken en in albums te archiveren voor eind van het jaar. Dat voornemen ligt er nog. Zucht. Nu moet ik wel, want mijn laptop zit vol. Iets anders wat ik tegen kwam zijn de filmpjes die ik af en toe maak. Onlangs begon Freekje van @buitenlevenindebinnenstad.nl er ook over en ik werd weer helemaal enthousiast er weer wat mee te doen. Beetje zo'n kinfolk-sfeertje als je begrijpt wat ik bedoel. Maar dat kan ik niet alleen. Nou ja, voorlopig houd ik het klein, bij mijzelf... wat zeggen jullie, meer filmpjes?

02072018 // stil • op een niet zo rustige maandag

25012018 // dit was zo'n relaxte ceremonie dat ik zelfs even tijd had om te filmen... niet mijn beste vaardigheid, maar ook leuk om een keer geluid bij het beeld te hebben 🎤

08122017 // aan iets nieuws beginnen wat eigenlijk niet helemaal nieuw voor me is... het maakt niet uit; het is zo fijn! Vandaag weer een nieuwe opdracht gekregen. Ik krijg de ruimte om mee te denken en zo'n shoot voorbereiden is dan dubbel zo leuk. Fijn weekend! www.oakandblush.com

NIEUWE BLOG // Stefan en Lisa Trouwplannen? Enthousiast over mijn fotografie? Boek me voor 2018; vraag vrijblijvend informatie. https://oakandblush.com/2017/11/27/4022/