Contactgegevens, kaart en routebeschrijving, contactformulier, openingstijden, diensten, beoordelingen, foto's, video's en aankondigingen van De Filmkrant, Tijdschrift, Prinsengracht 770IV, Amsterdam.
De Filmkrant is sinds 1981 het grootste Nederlandstalige onafhankelijke filmblad.Deze Facebook-pagina is niet bestemd voor commerciële berichten.Since 1981 de Filmkrant is the biggest independent film magazine in the Netherlands.
Na België en Oostenrijk zijn nu de oosterburen aan de b***t
Wat vijftien jaar geleden ontstond als Amsterdams initiatief om bezoek aan arthousefilms te stimuleren is uitgegroeid tot een internationaal filmclubfenomeen. Met het tien miljoenste Nederlandse pasbezoek op de teller, wordt de Cineville-pas sinds 15 augustus ook gebruikt in Duitsland. Onbeperkt naa...
Nederland gooit hoge ogen bij Europese tv-prijzen
Prix Europa geldt als het belangrijkste en grootste prijzenfestival voor televisie-, radio- en onlineproductie in Europa. Op 11 oktober worden in Berlijn de prijzen uitgereikt. Met vijftien nominaties behoort Nederland dit jaar tot de landen met de meeste kanshebbers. De meest opvallende titel in de...
In Japan wordt Shinji Sômai ook 23 jaar na zijn dood nog op handen gedragen, maar buiten zijn thuisland is de regisseur weinig bekend. Onterecht, tonen Moving (1993) en twee oudere films die Eye Filmmuseum vertoont.
In Japan wordt hij ook 23 jaar na zijn dood nog op handen gedragen, maar buiten zijn thuisland is Shinji Sômai (1948-2001) weinig bekend. Onterecht, tonen Moving (1993) en twee oudere films die Eye Filmmuseum vertoont. Het openingsshot van P.P. Rider (Shonben raidâ, 1983) heeft al meteen zo’n be...
Het juni-nummer van de Filmkrant is verkrijgbaar bij jouw favoriete filmtheater. Neem 'm mee!
Werner Kolf werd vaak gecast als de koelbloedige tough guy. Inmiddels zie je dat er in Kolfs rolkeuzes een verschuiving heeft plaatsgevonden. Als acteur is hij op zoek naar de meer kwetsbare kanten van zijn personages.
Hoe acteren Nederlandse filmacteurs? Deze maand Werner Kolf, die eindelijk kansen krijgt zich te bewijzen als de leading man die hij is. Er was een tijd dat acteur Werner Kolf vooral kleinere bijrollen speelde in Nederlandse films en series. Ongeacht de grootte van die rollen liet hij toen al een st...
De Gouden Palm is voor Sean Bakers energieke en baldadige Anora.
Tegen de verwachting in was het niet de uit Iran gevluchte Mohammad Rasoulof, met zijn rebelse film over de morele corruptie van het Iraanse regime, maar Sean Baker die er met de Gouden Palm vandoor ging, voor het energieke en baldadige Anora. Het prijzengala op de 77e editie van het Cannes filmfest...
Het Britse The End We Start From benadert een natuurramp vanuit het perspectief van een kersverse moeder.
Het Britse The End We Start From benadert een natuurramp vanuit het perspectief van een kersverse moeder. Klimaatrampenfilm The End We Start From begint met een shot van een bad dat volloopt. Langzaam zien we het water het beeld vullen en horen we het geluid dempen. Een nogal opzichtig symbolische p...
I Am the River, the River Is Me is een louterende en oogstrelende reis.
De rivier en haar stroomgebied spelen zowel thematisch als visueel de hoofdrol in deze reflectie op de verhoudingen tussen mens en natuur, mensen onderling en het belang van verzet. Wanneer Maori zich voorstellen, noemen ze eerst de naam van het gebergte waar ze vandaan komen, dan de naam van de riv...
Niet alleen Jean-Luc Godard opende zijn boekje tijdens de 77e editie van Cannes. Zowel Jia Zhangke en Paul Schrader maakten hyperpersoonlijke films waarmee ze in hun eigen levenswerk graven.
Niet alleen Jean-Luc Godard opende zijn boekje tijdens de 77e editie van Cannes. Zowel Jia Zhangke en Paul Schrader maakten hyperpersoonlijke films waarmee ze in hun eigen levenswerk graven. Aan de hand van de megalomane digitale productie Megalopolis en het laatste video-essay van Jean-Luc Godard s...
George Miller neemt in Furiosa: A Mad Max Saga gas terug en verdiept de Mad Max-wereld.
Méér Mad Max dan Mad Max: Fury Road is fysiek onmogelijk, en dus is prequel Furiosa in alle opzichten minder. Juist daardoor maakt het méér van Fury Road. Vervolgfilms gaan over het algemeen een versnelling of twee hoger dan het voorafgaande deel. Zelfs als ze gepresenteerd worden als prequel, e...
Francis Ford Coppola’s megalomane Megapolis en Jean-Luc Godards piepkleine Scénarios blijken de interessantste films op Cannes tot nu toe.
Filmkrant doet verslag van het 77e filmfestival van Cannes, waar late films van twee filmgrootheden de aandacht trokken. Francis Ford Coppola’s megalomane Megapolis en Jean-Luc Godards piepkleine Scénarios blijken de interessantste films van het festival tot nu toe. Het is geen geheim dat ik me i...
Lost in the Night is een ijzersterke, dodelijk cynische film.
Het begint met moord en het eindigt in een totaal moreel faillissement. En met een dodelijk naïeve kus. Nergens wordt in Amat Escalante’s Lost in the Night (Perdidos en la noche) een groot ding van gemaakt. Althans, niet aan het oppervlak. Wanneer kort na het begin van de film iemand uit een hoge...
Cannes doet niet aan politiek, totdat er films over gemaakt wordt. Zal het over een paar jaar films vertonen die de genocide in Gaza uiteenzetten?
Filmkrant doet verslag vanaf het 81e filmfestival van Cannes, waar twee films uit de Special Screenings sectie proberen twee van de belangrijkste kantelpunten in het begin van dit decennium op beeld te vatten – juist door eromheen te filmen. Er zijn geruchten dat de Columbia-universiteit de studen...
We doen de komende elf dagen verslag van het 81e filmfestival van Cannes. Een voorbeschouwing op een even vreemde als veelbelovende editie.
Filmkrant doet de komende elf dagen verslag van het 81e filmfestival van Cannes. Een voorbeschouwing op een even vreemd als veelbelovend jaar. Hoewel we Le deuxième acte nog niet hebben kunnen zien, kunnen we erop vertrouwen dat de nieuwste van Quentin Dupieux een betere openingsfilm van Cannes gaa...
The Sweet East is een absurde roadmovie door het oosten van de Verenigde Staten, maar vooral langs verschillende uitgesproken ideologieën. Regisseur Sean Price Williams: “Ik verwonder me erover dat zo weinig filmmakers de behoefte voelen om over de toestand in het land een film te maken. Er ligt zoveel materiaal voor het oprapen. Waar blijft die eerste film over de moord op George Floyd?”
Je hebt van die films die zachtjes op de deur kloppen en vervolgens je hele huis verbouwen. The Sweet East is een niet al te grote maar wel verdraaid eigenzinnige roadmovie langs de gekte die Amerika heet. Officieel is The Sweet East het debuut van Sean Price Williams, maar de New Yorker heeft al ja...
P***y anarchisten, pretentieuze indie-regisseurs, seksueel gefrustreerde jihadisten en pseudo-intellectuele neonazi’s: het zijn slechts een paar van de bizarre figuren die in de geschifte roadmovie The Sweet East de r***e passeren.
Met bijtende ironie raast dit excentrieke regiedebuut van Sean Price Williams door de postideologische woestenij van een absurdistisch Amerika. In de online contreien van de filmwereld is Nick Pinkerton een interessant figuur. De filmcriticus staat op sociale media net zozeer bekend om zijn erudiete...
Met The Beast voegt Bertrand Bonello een nieuw hoofdstuk toe aan een van de eigenzinnigste oeuvres binnen de Europese cinema.
Met The Beast voegt Bertrand Bonello een nieuw hoofdstuk toe aan een van de eigenzinnigste oeuvres binnen de Europese cinema. Volgens mij was het Thomas Elsaesser die ooit schreef dat de openingsscène van een film vaak de volledige film in een notendop vat. Dat is zeker waar bij Bertrand Bonello’...
De tijden zijn ernaar om terug te grijpen op de klassieke film noir. Drie recente series – Ripley, Sugar en Monsieur Spade – putten uit deze nihilistische stroming en smelten die om tot serie noir. Hoe ziet dat eruit?
Drie recente series grijpen expliciet terug op de klassieke film noir, doordrongen van nihilisme en een gitzwart mensbeeld, maar geven het genre ook elk op hun eigen manier een slinger. Daar ligt hij dan: detective Sam Spade, de oervader van de film noir, in een speedo. Hij ligt aan een Zuid-Frans...
Baby Reindeer had heel makkelijk een sensatiebelust, zelfzuchtig stalkerverhaal kunnen worden, maar Richard Gadds serie blinkt verrassend genoeg uit in diepgang en empathie.
In de voortreffelijke serie Baby Reindeer reconstrueert de Britse komiek Richard Gadd een periode waarin hij jarenlang werd gestalkt. Het resultaat is verrassend empathisch. Kan een mens teveel empathie hebben? Hoewel die vraag tegenwoordig amper nog relevant lijkt, gaat hij best op voor barman en g...
Het meinummer van de Filmkrant is verkrijgbaar in het filmtheater bij jou in de buurt. Met alles over de films die ertoe doen deze maand – van coverster Léa Seydoux in The Beast tot The Sweet East.
Challengers is een grandioze film. Filmischer dan Luca Guadagnino’s doorbraakfilm Call Me by Your Name. Zwoeler ook.
Dit is geen tennisfilm. Ook geen erotische film. Het is een komedie over hulpeloosheid. Challengers opent midden in een verhitte tenniswedstrijd tussen twee mannen, Patrick Zweig en Art Donaldson. Zo verhit dat je meteen weet dat hier meer speelt. De eerste set is voor Patrick. Zodra hij de vrouw op...
Ali Asgari en Alireza Khatami tonen in een reeks spitsvondige vignetten de absurditeit van het dagelijks leven in Iran.
Ali Asgari en Alireza Khatami tonen in een reeks spitsvondige vignetten de absurditeit van het dagelijks leven in Iran. Teheran ontwaakt. Auto’s beginnen te rijden. Bouwbedrijven beginnen te bouwen. Vanaf een heuvel is te horen hoe de metropool tijdens zonsopgang steeds luider en luider gaat klink...
Augure is een imposant debuut en Baloji is een maker die we in de gaten moeten houden.
De grote kracht van Augure is misschien ook een beetje de zwakte van dit magisch-realistische debuut van de Congolees-Belgische musicus/filmmaker Baloji. Er bestaat geen absolute maatstaf om te bepalen of een film goed is. Maar een criterium waar elke vijfsterrenfilm goed op scoort, is avontuurlijkh...
Dev Patel schittert als een genadeloze wreker uit Mumbai in zijn zinderende regiedebuut.
Dev Patel schittert als een genadeloze wreker uit Mumbai in zijn zinderende regiedebuut. Dat we Monkey Man in de bioscopen kunnen zien, hebben we te danken aan filmmaker en -producent Jordan Peele. Hij zag de actiethriller begin 2021, toen Netflix de rechten al had gekocht, en besloot de film met ...
Q***r noir Love Lies Bleeding geeft het noir-genre met zijn traditie van gedoemde liefdespartners een volstrekt eigenzinnige update
Q***r noir Love Lies Bleeding leunt stevig op een traditie van noir-films over gedoemde liefdespartners, maar geeft dat genre een volstrekt eigenzinnige update. Met haar voortreffelijke horrordebuut Saint Maud bewees de Britse Rose Glass in 2020 direct dat ze een regisseur was om in de gaten te houd...
Once Upon a Time in Northern Ireland kijkt achter de cijfers, de uniformen, de bivakmutsen, naar de mensen die getekend zijn door wat hen is aangedaan of door wat ze anderen hebben aangedaan.
NPO2/NPO Start | Imponerende documentaireserie met persoonlijke verhalen van de mensen die geraakt werden door The Troubles.
Civil War War gaat niet over ideologie of beleid, maar over de gevolgen daarvan.
Amerika wordt geteisterd door een burgeroorlog – en twee fotografen trekken naar Washington, richting de president. Deze indringende film van Alex Garland toont een land in verval, zonder dat daaraan verder grote woorden of moralisme worden verbonden. Het gaat niet om de duiding, het gaat om het v...
Hoe goed ben je als animatiefilmer als je slechtste film zo goed is als Lupin III: The Castle of Cagliostro?
In zijn eerste bioscoopanimatie, onderdeel van de Lupin III-franchise, maakte latere meester Hayao Miyazaki er het beste van. Hoe goed ben je als animatiefilmer als je slechtste film zo goed is als Lupin III: The Castle of Cagliostro? Hayao Miyazaki, kandidaat voor beste lange-animatieregisseur alle...
Na Le meraviglie en Lazzaro felice is La chimera de glorieuze afsluiter van een trilogie waarin Rohrwacher de identiteit van Italië onderzoekt.
Een bende grafrovers slaat z’n slag in het Italië van de jaren tachtig, met Josh O’Connor (God’s Own Country, 2017; The Crown, 2016-23) als een door de liefde gebroken en aan lager wal geraakte kunsthistoricus. De films van Alice Rohrwacher tonen ons de wereld waarin we leven, maar dan als sp...
De nieuwste Filmkrant is verkrijgbaar. Met alles over de films die ertoe doen in april, van coverfilm Civil War tot Augure, van Terrestrial Verses tot Four Daughters en van Green Border tot Love Lies Bleeding.
Prinsengracht 770IV
Amsterdam
1017LE
Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer De Filmkrant nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.
Stuur een bericht naar De Filmkrant:
Sinds de jaren negentig zijn de openingssequenties voor films en series steeds uitgebreider en geraffineerder geworden. Vaak zijn het korte films op zich, gemaakt door ingehuurde specialisten. Brian De Palma liep hierop in 1981 vooruit met Blow Out. Als openingssalvo presenteert hij, met minimalistische bravoure, cruciale elementen uit de film die zal volgen. Hoe pakt hij dat aan?
Filmwetenschapper Noël Burch uitte in 1979 stevige kritiek op de films uit de jaren vijftig van de Japanse filmmaker Mikio Naruse. Hij zou vastzitten in een “westerse modus van representatie”, en zijn werk zou “academisch” en “overgemonteerd” zijn. Misschien zelfs bijna als de soapseries op tv! Wat Burch niet zag is hoe Naruse een ogenschijnlijk simpele découpage transformeert tot zijn geheime vorm van mise-en-scène, met eindeloze variaties en modulaties. Zoals te zien in deze achttien opeenvolgende shots uit Sound of the Mountain (1954). Andere video-essays van Cristina Álvarez López & Adrian Martin zijn te vinden op: https://filmkrant.nl/tag/thinking-machine/
The Tragedy of Macbeth van Joel Coen is bepaald niet de eerste filmbewerking van het beroemde stuk van Shakespeare. Onder meer Orson Welles, Roman Polanski en Béla Tarr waagden zich eerder aan een verfilming.
In twee korte films uit de vroege jaren van twee grote regisseurs—La première nuit (1958) van Georges Franju in Frankrijk en Tramwaj (1966) van Krzysztof Kieślowski in Polen—wordt de opbloeiende liefde van een man of jongen gekoppeld aan eenzelfde bitterzoete verschijning: een vluchtige blik op de begeerde vrouw die dan verdwijnt. Het drama zit hem erin hoe de moderniteit van de twintigste eeuw—de metro, de tram—vorm geeft aan onze emotionele ontmoetingen, onze spijt en ons verlies.
Niemand heeft nog het boek Behangcinema geschreven. Waarschijnlijk zal ook nooit iemand het doen. Maar als het wel zou gebeuren, zou er een flink hoofdstuk gewijd moeten worden aan Ingmar Bergman. In zijn films leeft het behang: het ademt, spreekt, fluistert, roept mensen… Dat heeft ook een weerklank in Bergmans eigen leven, zoals duidelijk wordt uit de memoires uit 2015 van Linn Ullmann, de dochter van Bergman en Liv Ullmann. In dit video-essay gebruiken Cristina Álvarez López en Adrian Martin fragmenten uit Bergmans Als in een donkere spiegel (1961) en Van aangezicht tot aangezicht (1976) om ons binnen te leiden in een droomwereld van filmisch behang.
Voor hun serie The Thinking Machine maken filmcritici Adrian Martin en Cristina Álvarez López iedere maand een nieuw video-essay. Dit keer over Angel Face (1953), en de ontwikkeling van audiovisuele techniek in relatie tot filmkritiek.
Sinds 1981 Nederlands grootste onafhankelijke filmblad.
