30/01/2020
Hallo allemaal,
Geert en ik wouden beiden ons eigen kant van het verhaal vertellen. Dus nu vertel ik mijn verhaal.
Ik ben Lynn Geurkink- Everink en ben 27 jaar. Ik weet dat ik vaak stil ben geweest, ook over zweden. Geert lijkt vooral degene wie er enthousiast over is, maar dat is niet waar ik ben er ook zeer enthousiast over. De keuze dat we nu gaan komt door mij. Geert wou altijd al, het was alleen wachten totdat ik zover was. En nu ben ik zover!
Onze liefde voor zweden ging al ver voordat we elkaar kenden. Toen zweden een keer tot bespreking kwam als vakantieland, bleek die bij beiden op nummer 1 te staan. Dus toen de situatie ernaar was gingen we er ook gelijk naartoe op vakantie, dit was in september 2014. Met nog als toeval dat de ouders van onze toenmalige buurvrouw daar een huisje hadden wie we konden huren.
Alleen al in het land komen, alleen nog maar in de auto zittend uit Helsingborg rijdend voelde al als thuiskomen. Ik heb zelfs zitten huilen in de auto omdat het gevoel zo overweldigend was. (achteraf gelezen ben ik niet de enige wie dit heeft gehad.)
We hebben een heerlijke vakantie gehad, en toen waren we weer terug van vakantie, weer terug in Nederland. Met heimwee naar een ander land.
Dus de emigratie plannen kwamen om die kant op te gaan. We begonnen het voorzichtig aan iedereen te vertellen. Maar toen ik begon te merken dat ik mijn familie ermee zeer deed werd ik weer stil. Ik wou niemand ermee zeer doen ook al ging dat ten koste van mijn eigen geluk. Ik zat tegelijkertijd verder ook al niet goed in mijn vel. Er waren regelmatig gedachtes dat ik er niet meer wou zijn en dat ik naar een uit weg zocht. Geert heeft heel vaak in de angst gezeten dat hij me op een dag zou vinden, of juist helemaal niet meer zou vinden. Ik heb jaren in een zware depressie gezeten met dus zelfmoordgedachtes erbij, en dit nooit bespreekbaar gemaakt en een hele grote masker altijd opgehad. Achteraf gezien was dit alles behalve de juiste manier om ermee om te gaan. Ik had het bespreekbaar moeten maken, en had me zelfs moeten laten op nemen. Maar als je in een depressie zit zie je dat niet op die manier, ik schaamde me er ook voor. En in januari 2015 moest er iets veranderen. Dus ook nog met de plannen om naar zweden te gaan, besloten we ook om te stoppen met de pil.
februari 2015 hadden we dan de emigratiebeurs. We hadden beiden direct werkaanbod. Geert zou dan ergens fulltime kunnen werken. En ik had contact met een vrouw wie haar eigen hobbyzaak wou beginnen. En dat nog geen 50 km van mekaar. Maar na 2 maandjes bleek het ook voor beiden niet door te gaan. Bij geert omdat de beste man eerst zijn neef wou aannemen. En bij mij kreeg de beste mevrouw haar persoon nummer niet in zweden, waardoor ook voor haar, haar droom niet door ging. Tegelijkertijd bleek ik ook zwanger te zijn. En besloot voornamelijk ik ,dat ik toch in Nederland wou blijven. Wat een opluchting klonk er in de familie toen we dat vertelden.
Maar ik moet je wel vertellen, hier 2 kinderen krijgen dichtbij de familie, was wel ontzettend prettig!
Maar kinderen krijgen gaf me helaas nog geen vrijkaart van de depressie, ik bleef erin hangen. Maar ik had nu wel 2 hele goede redens om er geen eind aan te maken.
Nadat Thyten geboren was, kreeg ik in een keer het gevoel "wat doe ik nog hier?". Dit is niet het land waar ik mijn jongens wil opvoeden. Afgelopen april zijn we er dus weer naartoe gegaan. Je zag gelijk dat we ons daar veel vrijer voelen. Ik zelf krijg ook gelijk weer zin om dingen te ondernemen, ook om daar een leven op te bouwen. Dat gevoel ben ik hier helemaal kwijtgeraakt. Ik heb gevoel dat ik stil sta, vaak moe ben en geen energie heb en dat komt niet alleen doordat we jonge ouders zijn.
Maar toen na de vakantie ik dus echt de beslissing had genomen om onze eigen dromen na te jagen. Moest ik daarbij het ook weer "slik" aan de familie vertellen. En het gevoel dat ik de opa's en oma's hun kleinzonen zou ontnemen kwam er ook bij. Geen onverwachte bezoeken of logeerpartijen. Maar in plaats daarvan wel andere en vaak ook langere bezoeken want wij komen niet voor maar 1 dagje naar Nederland en jullie ook andersom niet maar voor 1 dagje naar zweden. En voor in de tussentijd is er natuurlijk het beeldbellen.
Sinds de beslissing zijn we druk aan het uitvogelen wat voor ons de beste weg is naar zweden. Eerst wouden we er 2 jaar over gaan doen. Maar aangezien wat de huizenmarkt op dit moment doet hebben we besloten dit jaar te gaan. Dus op dit moment zijn we druk bezig het huis gereed te maken voor de verkoop, en ook zijn we de Zweedse taal aan het leren. En we gaan volgende week zondag natuurlijk naar de emigratiebeurs toe.
(Sinds dat we deze facebook pagina hebben aangemaakt, en open en duidelijk over onze dromen zijn. Hebben we van jullie allemaal ontzettend lieve berichten gekregen, ontzettend bedankt hiervoor want dat heeft echt een last van mijn schouders gehaald.)
Dit was mijn verhaal, liefs lynn
p.s. de eerste foto waarop je alleen mijn schoenen ziet en verder een meer, ook foto 2 is daar genomen. Daar hebben we tijdens de eerste vakantie heel veel gezeten. En nog steeds als ik even rust zoek in mijn hoofd, ga ik terug naar die plek.