01/12/2018
Jaaaaa, on my way....
Veel getraumatiseerden hebben geen bewuste herinnering aan het trauma, de herinnering is gedissocieerd. Dus leven ze hun leven en het lijkt goed te gaan, ze lachen en denken geen trauma te hebben maar ze zijn onbewust gedissocieerd en getraumatiseerd. Soms op een opleiding of door het lezen van een boek valt ineens het kwartje. Wanneer iemand dan de symptomen hoort en zich beseft, s**t ik ben getraumatiseerd.
Veel dingen kunnen we ons niet herinneren omdat we te jong waren of omdat het zo pijnlijk was dat ons systeem de herinneringen ter bescherming heeft afgesplitst. Maar ondanks dat het niet bewust herinnerd wordt, drukt het zich wel uit. De vraag is alleen, worden de trauma symptomen als zodanig herkend? Helaas heel vaak niet.
Daar is weet van trauma voor nodig. Trauma kan zich op vele manieren uitdrukken en leiden tot tal van klachten. Deze kalchten behandelen is symptoombestrijding en als het al werkt is dat vaak alleen op de korte termijn. Zo kan het zijn dat mensen jarenlang met klachten rondlopen zonder de juiste hulp, het onderliggende trauma wordt niet gezien. Zelfs veel therapeuten herkennen trauma niet. Zo zijn er mensen die al jarenlang in de medische of psychiatrische molen zitten zonder dat hun klachten herleid worden naar trauma. Het is verdrietig dat zoveel getraumatiseerden een enorm moeizame en lange weg af moeten leggen voordat ze ontdekken dat ze getraumatiseerd zijn en eindelijk de juiste hulp vinden.
We weten niet wat we niet weten….. oftewel we zijn vaak onbewust onbekwaam. Ik dacht 5 jaar geleden ook dat ik zo’n beetje wist wat dissociatie inhield, NOT! Ik kan nu zeggen dat ik geen idee had. We weten niet hoe beperkt onze waarneming is. Er werkt zoveel onbewust door ons heen. Zoveel dingen waar we (nog) geen weet van hebben. Is iemand houterig of is dit opgeslagen trauma? En dan na een paar sessies lichaamsgerichte trauma therapie staat iemand op van de bank en gebeurt er iets bijzonders. Ze voelt voor het eerst heel bewust hoe haar voeten de grond raken. Wauww! Of plotseling kan iemand de muziek niet alleen horen maar ook voelen. Het lijken wel wonderen als je hun gezichten en de verwondering erop ziet. Dan is er ineens minder verkramping in het lichaam en dan komt pas het besef, jeetje wat was ik verkrampt en afgesloten.
Zo kan trauma release ervoor zorgen dat je om je heen kijkt en je beseft dat de wereld eigenlijk heel vriendelijk is en dat de kleuren ineens veel intenser zijn dan ‘normaal’. Dat het weer binnenkomt, dat je weer voelt dat je leeft in plaats van overleeft.
Dat zijn kleine grootse dingen en pas als je het verschil merkt besef je hoezeer je waarneming beperkt was, hoeveel je niet wist en hoeveel je van het leven hebt gemist. We beseffen ons niet hoeveel we ons niet beseffen. Dat 'wauw gevoel' wanneer iemand zijn voeten op de grond voelt of wanneer iemand de muziek écht voelt. Of zoals één van mijn cliënten vol oprechte verwondering en ontroering zei: 'het is eindelijk stil in mijn hoofd'. Dat is NORMAAL. Dat is hoe het hoort te zijn en wat ik iedereen gun.... meer kwaliteit van leven!
Deze week heb ik een aantal prachtige sessies mogen geven met zoveel zachtheid, zoveel beroering en diepte, ik ben er nog steeds diep van onder de indruk. Een zachte stille stroom in mij is nog voelbaar. Dankbaar voor deze zo open en diepe ontmoetingen met hen en met mezelf.
Ik heb maar beperkt tijd voor individuele sessies en dus moet ik veel mensen helaas teleurstellen :( Maar het goede nieuws is dat er nog voor de zomer trauma therapeuten afstuderen waar ik naar kan doorverwijzen. Help is on the way! :-) En voor alle bevlogen professionals die klaar zijn voor een volgende stap.... in februari start er weer een groep lichaamsgerichte trauma therapie. Er zijn nog een paar plekjes vrij.
Licht zetten op trauma, mijn missie, mijn hart. Het klopt.
