कथाविश्व

कथाविश्व कथाविश्व - भावविश्व माणुसकीचे

पारंपारिक म्हणा किंवा स्थल-कालानुरूप म्हणा, प्रत्येक घराच्या ‘पध्दती’ ठरलेल्या असतात. #कथाविश्व त्यातल्या तुमच्या-आमच्य...
25/12/2024

पारंपारिक म्हणा किंवा स्थल-कालानुरूप म्हणा,
प्रत्येक घराच्या ‘पध्दती’ ठरलेल्या असतात.
#कथाविश्व
त्यातल्या तुमच्या-आमच्या घरातल्या काही काॅमन पध्दतींच्या बाबतीतला हा 👇संवाद नि आठवणी
-😃😃

* पध्दत असते तशी !*

“अगं अगं ss शमिका, हे कुठलं पातेलं घेतलंयस दूध तापवायला ? “

“आई, अबाऊट कंटेनर इतकं एक्साईट व्हायला काय झालं ??😯 चांगलं क्लीन तर आहे.“

“ जर्रा येताजाता लक्ष दिलं की , ब्वाॅ कोणतं पातेलं घेते आई तर ...?😠 पण नै !! कंटेनर क्लिन आहे म्हणेss!! पिशवी कट नाही नं केलेयस अजून ?”

तणतणत सुनेत्रा नेहेमीचं दूधाचं भांडं काढायला खाली वाकली.

“कम्माॅन, आई ‘ड्रेस कोड’ सारखा दूधाला काय ‘पातेलं-कोड’ 😯असतोय का ? “

“आता कसं कर्रेक्ट बोललीस. दूध नेहमी ठरलेल्या
पातेल्यातच तापवायचं ! *पध्दत असते तशी* “

फणकारयातच आईने काढून दिलेल्या पातेल्यात दूध ओतून शमिकाने पातेलं गॅस वर ठेवलं नि गॅस मोठा केला.

“शमा, आधी गॅस मंद कर बघू “

“आई , मला अर्जंटली काॅफी हवेय गं , उतू नाही जाणार मी उभी रहातेय इथे”

कित्ती बोलायचं सारखं ss!!
शेवटी सामोपचारानं घेत सुनेत्राने खालची पट्टी घेतली,

“शमिका, तुला हवंय तेवढं दूध छोट्या पातेलीत काढून, गॅस मोठा केलास तरी चालेल. तुझी तुझी काॅफी घे नि तू जा. S M ( सोशल मिडिया) खोळंबला असेल. 🤨आणि होss, मोठ्या पातेलीखालचा गॅस मंदच राहू दे. नि आता ‘का ??’ असं विचारू नको.
*पध्दत असते तशी* “

देवपूजा करता करता एकीकडे दूधाकडे लक्ष होतंच सुनेत्राचं. पूजा संपत आलीच नि तेवढ्यात शार्दूल घुसला कीचनमध्ये ! धसमुसळेपणा अंगात भरलेला नुस्ता ! सांडशी पडल्याचा आवाज आला अन्

“अरे अरे, काय घाई चालल्ये तुझी ?
दूध गरम आहे. “

“ ममुडी ss”

“Hmm ...”
काहीतरी लाडीगोडी नक्की ! सुनेत्रा सावध झाली.

“ अरे बाबा, ते वरचं झाकण ‘अप साईड डाऊन’ करून ठेव. भरलेल्या दूधाच्या पातेल्यात सांडशी बुचकळू नको, कीचन टाॅवेल वापर ! आणि....
असं का?? तर मुळ्ळीच विचारायचं नाही.
*पध्दत असते तशी*
आई, I remember it well ! पण कीचन टाॅवेल सांडशीखाली होता , so ती पडली ! चिल्ल गंs
ममा “😀

अस्सा मिश्किलै नं !!सुनेत्राने हसू कसंबसं
लपवलं !!🤓

“हां , आणि आता कुठे जायचंय उंडारायला ?”

“ पटकन् दूध घेऊन ग्राऊंडवर चाललोय. क्रिकेटची मॅच आहे आमची B wing च्या बाॅईज बरोबर !
‘मssग जरा लवकर तरी उठायचंs’-ममा ,हे
असं म्हणू नको, व्हेकेशनमध्ये ‘उशीराच उठावं’,
* पध्दत असते तशी*😛 BTW खालून येतांना
काही आणायचंय ??”

“ गध्ध्या, माझी चेष्टा करतोस ?चल पटकन जा आता ! मित्र वाट बघत असतील !! नि दुपारच्या जेवणाला वेळेवर उगवा , काssय ?”

मुलं गेली आपापल्या उद्योगाला नि सुनेत्रा मात्र
* पध्दत असते तशी* च्या आठवणीत गुंतली.

तिचं लहानपण चाळीतलं. दिवसा बैठकीची असलेल्या खोलीची रात्री ‘बेडरूम’ होत असे तेव्हा.

त्यावेळेस,

“ जरा सरसा केर काढून मग सतरंजी ‘अंथरा’वी
गं ! नंतर त्यावर गादी घालावी.
*पध्दत आहे तशी* ! “
आईची ही सूचना ठरलेली. झोप डोळ्यात भरलेल्या वेळी ही सतरंजी ‘अंथरा’यची सूचना ‘ मंथरा’ एवढी दुष्ट😒 वाटायची आपल्याला.

झालंच तर...

रोज वापरायच्या मुरांब्यातल्या, लोणच्यातल्या मीठातल्या, तूपातल्या....( ही यादी केवढी तरी मोठी) *चमच्याला* ठेवणीतल्या ‘त्या त्या’ कंटेनरच्या ‘हद्दीत’ जायची बंदी असे.

ठेवणीतल्या बरण्यांसाठी अर्थातच वेगळे टेबलस्पून्स नि ‘हद्द’ म्हणजे जर्राही ‘ओले -चिले’
नसलेले. 😉

‘ओले’ ठीकै पण ‘चिले’ काय असायचं 🤔ते काही कळायचं नाही तेव्हा ! ‘चिल गं आई’ हा आताचा प्रचलित शब्द बहुतेक तसाच असावा.😛

‘गॅलरीतली केरसुणी नि घरातली ‘ ह्यांना कायम
( कायदेशीर घटस्फोट दिल्यासारखं😶)
वेगळं ठेवलं जायचं , का ??

‘आंघोळीच्या नि कपडे धुवायच्या बादल्यांची
*अदलाबदल* साफ नामंजूर , का ??

‘बाहेरून आल्यावर हात-पाय -तोंड धुतल्यानंतर ( सॅनिटायझर वगैरे चा दूरान्वयानेही संबंध नसलेल्या त्या काळात हे मस्ट होतं .)
पाय पुसायच्या नि हात -तोंड पुसायच्या टाॅवेलची
जागा वेगळाली असायची, का ??

असे कैक ‘का s’ ?? पण...

*पध्दत असते तशी* हे एक्कच उत्तर मिळायचं
आईकडून अन्
मुलांच्या प्रत्येक शंकेचं निरसन केलं पाहिजे किंवा ‘काss’ चं उत्तर दिलं पाहिजे -
*अशी पध्दत नसल्याने* 😀ती पुढच्या कामाला लागत असे.

सुनेत्राच्या मनात आलं,

‘आपणही मुलांच्या ‘ काss’ ला जमेल तेवढ्या वेळेस नि शक्य तितकी लाॅजिकल उत्तरं द्यायचा प्रयत्न करतो पण अखेरीस -* पध्दत असते तशी*
चा आसरा घेणं सुटसुटीत पडतं, हेही खरंच!’😄

काही का असेना पण त्यामुळे ‘पध्दती’
पुढच्या पिढीत झिरपायला मदतही होते हेही नाकारतां येत नाही.👍

*पध्दत असते तशी * -आईच्या ह्या उत्तर द्यायच्या पध्दतीला मनातल्या मनात सलाम करत सुनेत्रा पुढच्या कामाला लागली.😊


©️ अनुजा बर्वे.

फोटो: नेट सौजन्य !🙏
कथाविश्व - गोड कथांचे अनोखे विश्व 🎉✨

25/12/2024

#गोष्ट_एका_उमेची - भाग ३
#कथाविश्व

आपल्या अपेक्षा, आपल्या चिंता, काळज्या यांचे ओझे तिच्यावर लादून आपण तिच्यावर अन्याय तर नाही ना केला,,, असा विचार करत सुमतीबाईंना खूपच अपराधी वाटू लागले... त्यांच्याही डोळ्याचे पाणी खळेना....

पुढे सुरु,,,,,

उमेची पाठवणी सुरु झाली,,,,
उमा सगळ्यांच्या गळ्यात पडून पडून रडत राहिली.
काकू, मामी, मावश्या, आत्या उमेला समजावत होत्या "अगं एवढी काय रडतेस ? सासर माहेर एकाच गावात तर आहे, कधीही आईची आठवण आली कि माहेरी येऊ शकतेस ना"... काहींनी स्वतःचे माहेर सासरपासून खूपच दूर आहे म्हणून उसासे ही टाकून घेतले.
बराच वेळ वाट पाहिल्यावर मग मात्र शिव आणि परांजपे कुटुंबीय उमेला घ्यायला वधूपक्षाच्या खोलीत आले...,, पुष्पाताईंनी सांगितल्याप्रमाणे शिवने गौरीहरातील अन्नपूर्णा उचलली,,, उमेच्या आईने हळूच उमेच्या हातात छोटासा बाळकृष्ण सरकवला, आणि कोणाला न दाखवण्याबाबत खूण केली... उमा बावरून, खाली मान घालून, बाळकृष्ण मुठीत घट्ट धरून, अंगावरचा जड शेला, दागिने, शालू आणि बरोबरीने डोळ्यांतून अविरत झरणारे अश्रू आवरत उभी होती.... गोरी, नाजूक उमा रडून रडून लालीलाल झाली होती,,, पुष्पाताईंनी तिला हलकेच जवळ घेतले, तिच्या डोक्यावरून, केसांवरून मायेने हात फिरवला... आणि सगळेच तिच्यासह कार्यालयाच्या बाहेर उभ्या असलेल्या सजवलेल्या कारकडे चालू लागले...

उमा आणि तिची मावसबहीण शीतल शिव बरोबर कारमधून परांजप्यांच्या घरी जायला निघाल्या.
उमेचे आईवडील आणि कानिटकरांचे काही मोजके नातेवाईकही परांजप्यांकडच्या साखर वाटणीच्या कार्यक्रमासाठी परांजप्यांकडे जायला निघाले.

संपूर्ण लग्न समारंभात होत असलेल्या विधींदरम्यान शिवशी होणारी चोरटी नजरभेट आणि पुसट स्पर्श उमेचे दडपण वाढवत होते.
नवरदेवाच्या वेशातील देखणा, धीरगंभीर शिव ताठ बसून शांतपणे गुरुजी सांगतील त्याप्रमाणे विधींचे सोपस्कार पार पाडत होता. ते पाहूनही उमेचे दडपण दुपटीने वाढले होते. शिव आणि उमेच्या मित्र मैत्रिणी उगाचच दोघांची थट्टा करत वातावरणातील ताण हलका करण्याचा प्रयत्न करत होते,, पण कसचे काय,,,, ना त्याने शिवच्या चेहऱ्याची घडी विस्कटली, ना उमेचे दडपण कमी झाले...
आताही कारमध्ये पाठीमागच्या सीटवर उमा शिव आणि तिच्यामध्ये बरेच अंतर ठेवून अगदी अंग चोरून बसली होती. शिव खूपच शांत बसला आहे आणि खिडकीबाहेरच पाहतो आहे हे त्या मानसिकतेतही उमेच्या मेंदूने नोंदवले.
प्रभेशी शिवचे लग्न ठरल्यापासून लग्नापर्यंतचा कालावधी फारच कमी होता,, साखरपुडा वगैरे गोष्टींमध्ये वेळ आणि पैसा घालवण्यापेक्षा सुधाकररावांना लग्नाची तारीख काढणेच जास्त सोयीचे वाटले होते,, त्यामुळे शिव आणि प्रभाच एकमेकांना जास्त वेळा भेटू शकले नाहीत तिथे उमा आणि शिवची भेट तर दुरापास्तच होती...
नाही म्हणायला ज्या काही एक दोन भेटी झाल्या त्या आईबाबा आणि प्रभाताई समक्ष.... त्यामध्येही उमा शिवशी अगदी क्वचितच आणि कमीच बोलली होती. त्यामुळे त्याच्याशी खूप काही गप्पा वगैरे होण्याचा प्रश्नच नव्हता... अगदी जुजबी कामापुरते बोलणे,,,, आणि शिवही तसा अबोलच असावा,,,, उमेचे आणि शिवचे लग्न ठरल्यावर तर ज्या परिस्थितीत लग्न ठरले त्यामध्ये त्यांना एकमेकांना भेटण्याची आशाच नव्हती. आणि सध्या उमेची मानसिक आंदोलने एवढी होती कि त्यामध्ये शिव नेमका काय आहे, कसा आहे हे जाणून घेणे तर दूरच पण विचारही करणे खूप खूप दूर होते.

शीतल पुढच्या सीटवर बसली होती,, ती काहीबाही बोलत होती,,, शिव अगदीच हं, हूं, Ok या व्यतिरिक्त काही बोलत नव्हता,,, आणि उमाचा तर बोलण्याचा काही प्रश्नच नव्हता... शिव बरोबरचा तो कारमधला प्रवास कधी एकदा संपतो असे उमेला झाले होते...
कारमधून उतरताना परांजप्यांच्या घराला केलेल्या सजावटीने आणि रोषणाईने उमेचे लक्ष वेधून घेतले. नव्या नवरानवरीच्या स्वागतासाठी सनई चौघडा मागवला होता, रांगोळ्या काढल्या होत्या, फुलांच्या पायघड्या घातल्या होत्या, फटाक्यांचा जल्लोष होता,, या सगळ्या तयारीवरूनच परांजपे किती हौशी आहेत याची कल्पना येत होती. उमा परांजप्यांच्या घरी पहिल्यांदाच येत होती. आपल्या घरापेक्षा परांजप्यांचे घर मोठे आणि अत्याधुनिक आहे हे पाहिल्यावर उमेला त्याचेही खूप दडपण यायला लागले..... परांजपे बाबांनी वर्णन केल्याप्रमाणे खरोखरच सुखवस्तू आहेत हे ठायी ठायी दिसू लागले. आणि उमा शीतलच्या मागे चिकटली....
पुष्पाताई, उमेची जाऊ पल्लवी म्हणजे शशांकची बायको आणि नणंद शुभांगी इतर बायकांसोबत हसतमुखाने उमेच्या स्वागतासाठी पुढे आल्या. उमेला सनई चौघड्याच्या सुरेल आवाजात, फुलांच्या पायघड्यांवरून त्यांनी दारापर्यंत हात धरून आणले...
उमा त्यांच्या बरोबर जड शालू, दागिने सांभाळत, अडखळत पावले टाकत दारापर्यंत आली… पाठोपाठ हार, तुरे सांभाळत शिवही आला.... आणि पल्लवी, शुभांगी आणि इतर चुलत, मामे वगैरे नणंदा, जावांनी "नाव घ्या नाव घ्या" चा जल्लोष करत त्यांची वाट अडवली.
उमेला कुठे उखाणे येत होते??? तिने चोरट्या नजरेने शेजारी उभ्या असलेल्या शिवकडे पहिले..... त्याचे तिच्याकडे लक्षच नव्हते. तो त्याच्या शेरवानीच्या टोकाला कारमधून उतरताना लागलेले ग्रीस काढण्यात मग्न होता. शीतल मात्र लगेचच तिच्या मदतीला आली....
नाव घेण्याचा सोपस्कार होऊन उमा उंबऱ्यावरचे धान्याचे माप ओलांडून कुंकवाच्या पावलांनी आणि धडधडत्या हृदयाने मुठीत बाळकृष्ण घट्ट पकडून परांजप्यांच्या घरात प्रवेश करती झाली. शिवही तिच्या पाठोपाठ आत आला.
साखर वाटण्याचा, सुनमुख बघण्याचा कार्यक्रम छान झाला. घरात आल्यानंतरचे इतर विधीही पार पडले. परांजप्याच्या शेजारपाजारच्या बायका, पल्लवी शुभांगीच्या मैत्रिणी, शशांक शिवच्या मित्रांच्या बायका, नात्यातील इतरही बऱ्याचजणी आल्या होत्या. सगळ्याजणी उत्साहाने उमेकडून उखाणे म्हणवून घेत होत्या, तिला चिडवत होत्या ,,,, उमा बावरलेली, अवघडलेलीच होती,, पण शीतल होतीच ना तिच्या मदतीला ..... शीतलकडे उखाण्यांचा जबरदस्त संग्रह होता.....
बायकांनी शिवलाही जबरदस्तीने बसवले होते,, त्यालाही नाव घ्यायचा आग्रह चालू होता. शीतलने त्यालाही एक दोन उखाणे सांगितले.....
तो सगळा कार्यक्रम मजेत पार पडला. .. सर्वांचे यथास्थित खाणेपिणे झाले, आता उशीर होऊ लागला तसे शेजारीपाजारी, मित्र मैत्रिणी, आणि इतरांची पांगापांग होऊ लागली.
उमेचे आईवडील आणि इतर नातेवाईकही जायला निघाले. सुधाकरराव आणि सुमतीबाईंना निघताना पाहून उमेचे डोळे पुन्हा काठोकाठ भरले.... ते पाहून सुमतीबाईंनी तिला "आता भरल्या घरात रडू नकोस हं" असे बळेच दटावले, पण हळूच आपले डोळे पदराने पुसले.

रात्र बरीच झाली होती. उमा, शीतल दमल्या होत्या. खरेतर दिवसभराच्या दगदगीने सर्वच खूप दमले होते. परांजप्यांचे काही नातेवाईक अद्याप राहिले होते. त्यामुळे लग्नघर अजूनही भरलेलेच होते. उद्या सत्यनारायणाची पूजा होती. त्याची तयारी पुष्पाताई, पल्लवी आणि आणखी काहीजणी करत होत्या. बाकीचे सर्व झोपायला गेले होते.
उमा आणि शीतलची तात्पुरती झोपण्याची व्यवस्था एका बेडरूममध्ये केली होती. शीतल बरोबर आहे म्हणून उमेला खूपच हायसे वाटले होते. दोघीही कपडे बदलून आणि दागिने उतरवून झोपण्याच्या तयारीला लागल्या. शिवही झोपायला गेला होता.

उमा पडल्या पडल्याच आपल्या आतापर्यंतच्या आयुष्यावर नजर फिरवत होती. आईने दिलेला बाळकृष्ण कुठे ठेवावा हे न कळून तिने कपडे बदलायला या खोलीत आल्यावर समोरच असलेल्या टेबलवर ठेवून दिला होता... आता त्या बाळकृष्णाकडे तिचे लक्ष गेले. लंगडा बाळकृष्ण तिच्याकडे पाहतो आहे, हात उंचावून हसतो आहे,,, हे पाहून तिला आईच आपल्या जवळ आहे असे वाटून थोडे आश्वस्त वाटू लागले. आपले घर, आई बाबा, प्रभाताई, आपला पलंग, आपले पांघरूण, आपली उशी,,, सगळ्या सगळ्याची तिला खूप आठवण यायला लागली.... उद्यापासूनचे आपले आयुष्य कसे असणार आहे, आपल्या भविष्यात काय आहे, आपल्याला पुढे शिकायचे आहे,,, नोकरी करायची आहे,,,, आता आपल्याला शिकायला, नोकरी करायला मिळेल का,,, आपण या घरात सामावले जाऊ का, आपल्याला ते जमेल का, ही लोकं कशी आहेत,,, आपल्याला ती त्यांच्यात सामावून घेतील का,,, प्रभाताईच्या कृत्यांचा राग आपल्यावर तर नाही ना निघणार,, आपल्याशी हे सर्व कसे वागतील,, शिव कसा आहे,, त्याला काय वाटते आहे आपल्याबद्दल, तो कसा वागेल आपल्याशी ,,,असे आणखी बरेच काही काही,,, विचार करता करता तिला झोप लागली.

क्रमशः

प्राजक्ता @ एस. एस. रणदिवे.
सर्व हक्क राखीव.
कथाविश्व - गोड कथांचे अनोखे विश्व 🎉✨

#येरे_येरे_कोल्ह्या_बोरं_पिकली... #कथाविश्व नाई येत व बुडगे, माह्यी ढुंगण कापली...माह्या आजीनं लहानपणी सांगितली गोष्ट म...
25/12/2024

#येरे_येरे_कोल्ह्या_बोरं_पिकली...
#कथाविश्व
नाई येत व बुडगे, माह्यी ढुंगण कापली...

माह्या आजीनं लहानपणी सांगितली गोष्ट मले आठवते... तुम्हाले सांगतो.. आयका.. सॉरी वाचा..☺️

एक होती बुडगी.. तिच्या झोपडीपासी एक बोरीचा झाड होता.. बोरं पिकली क ते बोरं इकुन बुडगी आपला पोट भरे.. तिची बोरं लई गोड..
एक दिवस का झाला.. बुडगी पाह्यटी उठली.. बोरं एचासाटी.. पर पाह्यते का त एक बी बोर खाली पडला तीले दिसला नाई.. तिले नवल वाटला.. आजू बाजूले पायल.. त चुलीत कोणतरी शी केली दिसली न झोपडीच्या भीतीवर पोतारा पुसल्यावानी तीले दिसला..
ते ईचारात पडली.. कोन आला असल... कोनं असा केल असन.. तिनं पक्का मनात ठरवल क आज राती तो चोर पकडाचाच...
रातच्यान बुडगी झोपलीच नाई.. खिडकीतून ते पाह्यत रायली.. पायते त का.. एक कोल्हा बोरं खात तीले दिसला.. त्यानं मस्त भरपेट पिकले बोरं खाल्ल अन् चुलीत जावून शी केली... मंग आपली ढुंगण त्या भिंतीले घासून तेथून चालला गेला...... आता बुडगीले सप्पा समजला होता.. त्या कोल्ह्याची जिरवला पायजे असा तिनं ठरवल... दुसऱ्या दिवशी तिनं काय केल.. एक चाकू घेतला.. न त्या चाकूले भितीत उलटा खुपसला.. वरत चाकूचा टोक राहील असा.. मंग बुडगी रात होवाची वाट पाह्यत रायली....... जसी रात झाली तसा कोल्हा आला.. मस्त पोटभर बोरं खाल्लं... चुलीत जावून शी केली.. अन् आपला ढुंगण पुसासाटी जसा तो भितीपासी गेला... चर्र चर्र असा आवाज आला... कोल्हा कुई... कुई करत जो बोंबलाले लागला... क काई सांगा नोको.. 😀... बुडगी बाहेर आली.. तिले समजला क आज कोल्ह्याले अद्दल घडली... ते मंग कोल्ह्याले म्हनली..
" येरे येरे कोल्ह्या... बोरं पिकली..."
कोल्हा म्हने..
" नाई येतं व बुडगे, माह्यी ढुंगण कापली.."
.... असा म्हनत कोल्हा तेथून जोरात ढुंगणाले पाय लावत पळाला...

त असी हे कथा लहानसी माह्या आजीनं सांगतली होती.. जे या बोरीच्या झाडाले पाहून मले आठवली.. त तुम्हाले सांगतलो.. कसी वाटली..?? 😊😊😊

©️✍️ #मुकेश_अलोने
कथाविश्व - गोड कथांचे अनोखे विश्व 🎉✨

25/12/2024

#कथाविश्व
#चांदण्यांचीओटी...
©स्वप्ना...
ती चहाचा कप घेऊन अंगणात झोपाळ्यावर येऊन बसली,... आईचा चौदावा कालच झाला होता,...आता ह्या घराचं काय करायचं ते सगळं शेजारी असणाऱ्या काकांशी बोलुन ती उद्या परत जाणार होती,...काल पर्यंत सगळे घरात येणारे जाणारे असल्याने वेळ गेला आता मात्र आईची आठवण जास्त तिव्रतेने येत होती,...झोपळ्याच्या उजव्या बाजुला पुजेसाठी लागणारी सगळी फुलं होती,...कान्हेरी तर किती आवडायची तिला,... म्हणायची रूप आणि गधं नसला तरी बारा महिने देवाला सेवेत हजर असते हि,... फिकट गुलाबी अगदी अंगोपांगी बहरलेली,... मोरपिसासारखा निळा गोकर्ण तर लाडाने गच्चीत चढवून दिला होता तिने,...पांढऱ्या चांदण्यांचा चांदणी पाट टोपलीभर फुलं देतो,...तुळशी तर किती आल्या आहेत,...मागे आपण म्हणालो होतो आई तुळशी काढून टाक, एखादी असेल तर ठिक आहे,.. त्यावर म्हणाली होती,"माझं ऑक्सिजन हब आहे ते,...सकाळचा पेपर मी तिथेच बसुन वाचते,...आणि सावळ्या विठ्ठलाला गळाभर तुळशीमाळ घातली कि छान दिसतो तो,..."आईच फुलांचं झाडाचं वेड तिला कायम हिरवंगार ठेवायचं,... अण्णा गेल्यावर आपण किती म्हंटल होतं," चल माझ्याकडे रहायला." पण नाही आली,...
घरातल्या वस्तू वस्तू मध्ये ती होती,...छोटीशीच खोली आणि हे अंगण,...आपलं लग्न,बाळंतपण,बारसे आपलं दोन लेकरासोबत माहेरपण सगळं हौशीने करायची,...आपले लेकरं आज एवढे मोठे झाले तरी एक दिवस तरी राहून जायचे सुट्टीत,... प्रत्येकाच्या वयाचं होऊन वागता यायचं तिला म्हणून जावाई काय,.. आपल्या सासरची माणसं काय सगळ्यांना हळहळ वाटली आहे तिच्या जाण्यानं,...
जाण्याच्या काही दिवस आधीतर बोलली होती आपल्याशी,.."ह्या वर्षी अधिकमास आहे,...तू जरा निवांत ये ग,..तुझी ऑफिस धावपळ नको,...तुला गरम गरम गुळाचे अनारसे खाऊ घालेन,..हातपाय धड आहेत आईचे तो पर्यंत माहेर आहे ग बाई,..या वेळी तुला साडी नाही तर सुंदर पुस्तकं देणार आहेत,..वामनराव गेले त्यांची गावातली लायब्ररी बंद केली,.....तुला आवडणाऱ्या सगळ्या लेखिकांची पुस्तक घेतली आहेत अर्ध्या किमतीला विकत,....तू लग्नाआधी किती जात होतीस तिथे,...नंतर मात्र विसरलीस तुझं वाचनवेड तू टिकवल नाहीस ते काही मला पटलेलं नाही,..बायकांनी गुरफटून नाही घ्यायचं,.. आपलं अस्तित्व टिकवून संसार करता यावा,..जगण्याला आनंद देणारी आपली आवड जोपासावी,.....माझं शिवणकाम,बागकाम मी टिकवण्यासाठी प्रयत्न केले तू बघत होतीस ना,..तुम्हाला तर खुप सुख सोयी आहेत,...अगदी नळ उघडला कि पाणी ,बटन दाबला कि मिक्सर आम्ही मात्र सगळी काम करून आवडी टिकवल्या म्हणुन शेवटपर्यंत आनंदी राहू शकलो,....संसार सगळयांना आहे ग पण त्या सोबत आनंद सापडला तर खरी मजा आहे,....तुझी चिमणी येईल ना धोंड्याला या वेळी ???तिने विचारलं होतं,..त्यावर आपण म्हणालो,"नाही ग 10 वी आहे,...क्लास असतील,..."त्यावर आई म्हणाली,.".आपल्या ह्या तिसऱ्या पिढीशी बोलायचं आहे मला आता,...ती पण आता मोठी झाली आहे,..मागच्या वर्षी आली नाही ती,..तिला सांग आजीने गम्मत ठेवली आहे करून तुझ्यासाठी,...तिची पाळीपण सुरू झाली ना स्त्रीपणाकडचा प्रवास तिचा ,काही गुजगोष्टी करेल तिच्याशी बघ जमलं तर घेऊनच ये,.."
ह्या फोननंतर आई गेल्याचाच फोन आला,...ती चहाचा कप ठेवायला आत आली,.. छोटासा ओटा,देवघर,..शिलाई मशिन सगळीकडे प्रसन्नता होती,..ती सगळीकडे हात फिरवत होती,..मध्येच डोळे झरझर वाहात होते,...तेवढयात रमाबाई आल्या.."ताईसाहेब,... आजीबाईने निरोप ठेवला होता तुमच्या साठी,....ती तुमच्या साठी आणलेली पुस्तकं आणि त्या ट्रँकेत एक ओटी आहे ती तुमच्या लेकीसाठी ठवेली आहे,...आठवणीने घेऊन जा येते मी,.."
तिनं अधाशी पणाने पुस्तकं छातीशी धरली,...ती लोखंडी पेटी उघडली,.. एका रेशमी कापडात काही तरी बांधलं होतं,... तिने पटकन उघडलं तर त्यात,..छोट्या छोट्या चांदण्या शिवलेल्या होत्या चमकणाऱ्या कपड्याच्या,..तिला प्रश्न पडला हे कापड बघितल्यासारखं वाटतं??त्यात एक चिठ्ठी होती,..तिने उघडली,...सुंदर अक्षर आईचं अगदी मोत्यासारखं,..चिठ्ठी नातीसाठी होती,....
प्रिय,चिमणे....
तु एकदा तुझा चंदेरी फ्रॉक इथेच विसरून गेली,...नंतर तुला तो लहान झाला म्हणुन नकोच म्हणालीस,...एकदा गच्चीत झोपलो तर म्हणाली होतीस,"आजी ह्या चांदण्या ओंजळीत घेता आल्या तर,...मला तेंव्हा आवडली तुझी कल्पना,...आपल्या स्त्री आयुष्याशी निगडीत वाटली......तुला आता पाळी आली स्त्रीच्या पूर्णत्वाकडचा तुझा प्रवास,...तुला आजी म्हणून समजवताना तुझ्याच चांदण्यांच्या कल्पनेने तुला समजावणं मला सोपं वाटलं,...ह्या चांदण्यांच्या मागे मी काही लिहिलं आहे,...आईने तुझ्या ओटीत दिलं कि बघ,...तिने चांदण्या वळवून बघितलं,...ती चिठ्ठी पुढे वाचू लागली,...सुख,समाधान,दुःख,राग,चैतन्य,हळवेपणा, कठोरपणा...अश्या अनेक चांदण्या आता स्त्रीच्या प्रवासातओटीत असतात,...ह्या सगळ्या सांभाळायच्या आणि ह्यात सगळ्यात वरती ठेवायची ती शुक्राची चांदणी तुला आठवते ना आपण आवर्जून बघायचो तिला,.. चमकदार अशी त्या चांदणीवर मी लिहिलंय "आनंद",...काही झालं तरी तो शोधत राहायचा प्रत्येक परिस्थितीत मग बघ सगळ्या चांदण्या ओंजळीत आल्याचा कसा आंनद भेटतो,...
तुझी आजी....
(ता.क --तुझ्या त्या चंदेरी फ्रॉकच्याच शिवल्या आहेत चांदण्या,...)
तिला आईचं कौतुक वाटलं 75 वयाची आई किती विचारपूर्वक वागते,...जगणं सहज सोपं करून सांगते,...तिला हि नव्याने स्त्रीपणाचा अर्थ सापडला,... डोळे पुसत तिने ती ओटी आपल्या पर्स मध्ये ठेवली,..(repost)

©स्वप्ना मुळे(मायी)छ. संभाजीनगर
कथासंग्रह "टांगा" आणि "नाईटआऊट"हवे असल्यास व्हाट्सप करा,...
098228 75780 ह्या no वर,..धन्यवाद.
कथाविश्व - गोड कथांचे अनोखे विश्व 🎉✨

25/12/2024

#मेडल
#कथाविश्व
"बस्स झालं, माझी चूक नाहीये ह्यात! मी काहीही आणि कुणाचंही ऐकून घेणार नाहीये.मला माझ्या चुका दाखवायच्या नाहीत, त्या मी मान्यच करणार नाहीये.आहे ती अशी आहे, मान्य करा नाहीतर गप्प बसा! हे घर माझ्याही कष्टावर चाललय ह्याचं भान ठेवा." ती तरातरा आत निघून गेली.तिचा पार टिपेला गेलेला आवाज कानांना नको वाटत होता.
" काय झालंय हिला, हिटलर घुसलाय की काय हिच्या अंगात! हल्ली हे असं किंचाळून का बोलते आई!"
बाहेरच्या खोलीत सुरू असलेला बाप लेकाचा संवाद आत बेडरूममध्ये तिला स्पष्ट ऐकू येत होते. आसवं गाळत ती ते निमूटपणे ऐकत ही होती.पण तिला सध्या मिळालेली 'हिटलर' ही पदवी मात्र ती अगदी न चिडता मान्य करत होती!
" हो, आहेच मी हिटलर! खरं तर ह्या घरात वीस पंचवीस वर्षा पूर्वी आले न ,तेव्हाच हा आतला हिटलर दाखवायला हवा होता! पण काय करणार आई-बाबांनी शिक्षणा सोबत 'सगळ्यांच मन राख बाई, उगाच वाद घालू नकोस, मोठ्यांचं मन जप' वगरे डोस पाजून पाठवणी केली आणि आपणही आई-बाबा सांगतात म्हणजे तेच योग्य हे पालुपद पुढे सुरू ठेवलं!!
एवढी शिकले सवरले पण प्रसंग बघून थोडं स्वतः चं ही डोकं चालवावं हे सुचलं च नाही! मूर्ख कुठची!!
उलट वर्गात बाईंनी प्रश्न विचारला की 'बाई मी,बाई मी' करत हात उंचावायचो तसं अगदी तसंच घरातही कामं पडली की" सासूबाई मी, नणंद बाई मी, अहो मी, जाउबाई मी" करत गाढवपणा केला!!
सगळ्यांनी आपसूक जाणलं की ' बरोबर गरीब गाय घरात आलेय तर आता थापा तिच्या डोक्यावर सगळ्या जबाबदाऱ्या '
आपणही त्यांचा अंदाज तंतोतंत खरा ठरवला! जसं काही मेडल च मिळणार होतं ना!
मग काय नुसता पिट्ट्या पडू लागला.
गौरी गणपती, नवरात्र, मे महिन्यात सुट्टी साठी येणारी भाचरं, नणंदा,लग्न,मुंजी, डोहाळजेवण, बारशी , दुःख प्रसंग , आजारपणं, घरातलं सगळ्यांचं निगुतीने करणं.
सगळीकडे " सासूबाई मी, अहो मी, जाउबाई मी......." मी माझा स्पर्धेतला नंबर सोडायला तयार नव्हते! मला 'मेडल' हवं च होतं.
काही वर्षांत'मी करते,मी बघते' ह्याचं हळूहळू ओझं वाटायला लागलं.
बरं मेडल ही पुढे जाऊ तसं अजून अजून पुढेच जाऊ लागलं.
' अजून एवढं केलं की मेडल फिक्स!' मीच माझी समजूत काढत राहिले.
पण तोवर आजूबाजूचे 'हि आहे ना ...हि करेल कामं/ही काढेल आजारपणं/हि करेल सणवार' हे संवाद वाढू लागले.
मला हे गृहीत धरणं आवडत नव्हतं खरं पण आता तोंड उघडलं तर ईतक्या वर्षांच्या मेहनतीवर बोळा फिरेल त्यापेक्षा म्हणताहेत ना सगळे तर करून टाकू म्हणत रेटत राहिले.
आता स्पर्धा संपतच आली आहे आणि फक्त सत्कार समारंभ च बाकी आहे असं झालं.
सासूबाई ची पंचाहत्तरी उत्तम साजरी केली की बस्स मग त्या समारंभात आपल्या गळ्यात मेडल पक्के!
मी अगदी पूर्ण तयारीत होते ,अगदी कसं आपण इतकी वर्षे निभावलं, कशी सर्वांनी साथ दिली, सासू-सासरे-नणंदा-जावा-मुलं-भाचरं अगदी सर्व कसे माझ्यावर अवलंबून आहेत.मीच कशी सगळं छान पार पाडते नेहमी, कामाचा काय तो उरका असं सगळे म्हणतात
नेहमी ते आजही सार्थ करून दाखवायचं बस्स!!
आणि काय सांगू, ह्या पंचाहत्तरी च्या कार्यक्रमात मला कोणी एका फोटोसाठी ही बोलावलं नाही! सगळे फक्त हे कुठाय ,ते झालं की नाही ह्याच चौकशा करत राहिले.
सासूबाईंची पंचाहत्तरी उत्तम साजरी झालीच पण माझा सत्कार समारंभ मात्र कोणाच्याच लक्षात राहीला नाही!! की तो कोणाच्या गावीच नव्हता कोण जाणे!
मी मात्र धपकन जमिनीवर आले, अरेच्चा,कोणालाच माझी काही पडलेली नव्हती. लोक माझा विचार करतात वगरे भ्रम होता, असा कोणीच कोणाचा विचार करत नसतो rather तो करायचाच नसतो, सर्वात आधी प्राधान्य स्वतः ला द्यायचे असते हेच मला चाळीशी पार झाल्यावर समजलंय!
हे धडे शिकवत होते तेव्हा त्या वर्गात मी कशी काय हजर नव्हते कोण जाणे!
आणि आई-बाबांची शिकवण???त्याचे काय?
हे म्हणजे चक्रव्यूहात अडकलेल्या अभिमन्यू सारखे झाले, आत जायला शिकवले आणि बाहेर कसे पडायचे हे कोण शिकवणार?
मग आता माझं मीच हे अस्त्र काढलंय फक्त हिटलरगिरी करायची!
अतिताण सहन होत नाही, कोणी थोडं बोललं की डोळे भरून येतात, गेल्या कित्येक वर्षांची मेहनत आठवते त्याबद्दल आजूबाजूच्यांची कृतघ्नता दिसते आणि मग मी चवताळून उठते, त्यात menopause नावाची कैदाशीण मानगुटीवर बसलेय,ती हातभार च लावतेय ह्या रागाला!
माहितेय सगळं चुकीचं आहे, हिटलर चा शेवट ही माहितेय पण....पण कळून वळत नाही असं झालंय!!
एक मेडल हवं होतं बस्स....सगळा काळोख दाटतो समोर आणि तेवढ्यात फोन किणकिणतो
"मेलीस का जिवंत आहेस अजून? तुझी हिटलर गिरी करून झाली असेल तर आज संध्याकाळी माझ्याकडे भिशी ठेवलेय तिकडे वेळेत ये, घरच्यांना म्हणावं आज मी स्वयंपाक करणार नाही, ते स्विगी ,झोमॅटो वाल्यांचे पाय धरा आज, सासूला सांग डाळ तांदुळाची खिचडी अगदी सोपी आहे करायला ,ती दुधाशी खाऊन घ्या! आणि वेळेत ये बयो , तू आज मी सांगितलंय तसं केलंस न की तुला आम्ही मैत्रिणी मिळून मेडल देणार आहोत!!"
ती हसून डोळे पुसते आणि तिला जाणवतं की. ..
खरं तर मेडल वगरे नव्हतंच कधी, ती शर्यत ही नव्हती, तो प्रवास होता आनंद शोधायचा, प्रत्येक ठिकाणी विसावा घेत स्वतः ला समजून घ्यायचा......ती मात्र धावत राहिली,अगदी झापडं लावून ,काही पाहिलं नाही, विसावली नाही...
असो, पण आता ती हे चक्रव्यूह भेदायला शिकतेय, समोर आपलीच माणसं असणार आहेत पण स्व आनंदासाठी कधी तरी शस्त्र हाती घ्यावं च लागणार आहे, आता हात पाय गाळून चालणार नाही.
आता ती छान तयार होते, भराभर सर्वांना कामं सोपवते आणि बाहेर पडताना आरशात न्याहाळते.एक सुंदर लखलखतं मेडल तिच्या गळ्यात आपसूक चमकू लागतं!!
मेडल असं मिळणार होतं तर....

सौ बीना समीर बाचल©®
कथाविश्व - गोड कथांचे अनोखे विश्व 🎉✨

25/12/2024

माझा कोणताही प्रवास मी प्रत्यक्षात किंवा मनातल्या मनात शिव्या न खाता केला आहे असे माझ्या तरी आठवणीत नाही.काही आठवणी तर अशा अचाट आहेत , जिथे घरचे लोक पण " हिला आम्ही ओळखत नाही." असे दाखवतात.

मी प्रवासाला निघताना पेरूचा पापा , मोरूचा मासा , माईचा मोका ह्यापैकी जे सुटेबल आहे ते घेताना कधीही पूर्णत्वास न गेलेला एक शपथविधी सोहळा करते.
त्यात असे नमूद असते की,
" काही झाले तरी मी प्रवास करताना , कान आणि डोळे बंद followed by थोबाड बंद करून हा प्रवास पूर्ण करेन. डावीकडे उजवीकडे कुठेही न बघता, इतरांच्या चर्चा न ऐकता कानात बुच्च खुपसून बसेन.
कितीही अजीर्ण झाले, ओकावे वाटले तरी ज्ञान वाटप करणार नाही."

पण कितीही नियम बनवले तरी आपला एकूण इतिहास पाहता हे किती अपयशी आहे हे माहीत असतेच.

बऱ्यापैकी प्रवास हा ' आमची मुंबई स्पेशल लोकल ' चा आहे तर किस्से पण तिथलेच .

माझ्या नशिबाचा भाग म्हणू की माझी मस्ती ,
पण ' किस्से तो बहोत से आए हिस्से मे हमारे '
थोडे तुमच्या सोबत पण शेअर करते ..

#बर्निंग_ट्रेन

( कोणाची काय जळाली हे कॉमेंट्स मध्ये नक्की सांगा... प्लीज प्लीज 🫠🫠🫠)

Sunday - funday करायला दोन्ही बाबी आणि मी निघालो प्रवासाला.
लोकल मध्ये बसून स्थिर स्थावर होवून
' आवश्यक सूचना विथ वटारलेले डोळे '
हा सेगमेंट पूर्ण होईपर्यंत दोन तीन स्टेशन मागे पडले.
बरं मुलं सोबत म्हणून कानात बूच्च नव्हती.
दोघांची running बडबड होती , अतिशय बिन महत्वाच्या मुद्यांवर चर्चा सुरू होती. मला left out नको वाटायला म्हणून मध्ये मध्ये मत विचारले जात होते ज्याला शून्य महत्व होते.

असे सगळे छान तालात सुरू असताना ४ चिवचिवणाऱ्या चिमण्या बाजूला येवून बसल्या.
स्कॅनिंग करून, अंदाजे २५-३० वयोगटातील , व्यवस्थित कमावणाऱ्या , presentable अशा पोरी मला प्रचंड आवडून गेल्या.

माझ्या मेंदूने तिकडे लक्ष देवू नकोस , तू शपथ घेतली आहेस असे हजारदा आठवण करून देवून पण डोळे मुलांवर लक्ष देत , कान चिमण्यांना ऐकत होते.

स्टेशन वर सुरू असलेले डिस्कशन गाडीत बसल्यावर पुन्हा continue झाले असावे.
कोणते हॉस्पिटल कसे आहे, काय सुविधा आहेत , काय हव्यात , आतापर्यंत आलेले अनुभव असा एकूण मेडिकल मार्केटिंग कॅम्प सुरू होता.
हॉस्पिटल मध्ये जाताना काय हवेच ह्याची यादी चारी चिमण्या हिरीरीने सांगत होत्या...

" अग तुला अमुक अमुक हॉस्पिटल माहिती आहे का?
काय त्यांची सोय आहे म्हणून सांगू?
मी तर माझ्या प्रत्येक गोष्टी साठी तिकडेच जाते. पैसे कुठेही जातात मग थोडे जास्त देवून कंफर्ट मिळत असेल तर का नको?"

बाकी तिघींनी हुंकार दिला.
थोडा वेळ ती हॉस्पिटल चे मार्केटिंग करत राहिली बाकीच्या ऐकत राहिल्या , we are agree on that चे मत नोंदवत होत्या.

" तुम्हाला सांगू का , डिलिव्हरी साठी मी तिकडेच जाणारे. काय तो suit आहे...😍
आईला आराम करायला वेगळी रूम , बाळासाठी वेगळी रूम , भेटायला कोणी आले तर छोटी visiotors room, टीव्ही , एसी , २ attendants, मोठी बाल्कनी , खिडकी बाहेर तर इतका सुंदर नजारा दिसतो की मन प्रसन्न...🌅🌄🏞️
बरं एवढे सगळे फक्त ××××× ह्या price मध्ये."

इतरांचे माहित नाही पण तिने सांगितलेली किंमत ऐकून माझे धाबे दणाणले.
माझी दोन्ही बाळंतपणं, before - after care पकडून पण ह्याच्या एक चतुर्थांश पेक्षा कमी खर्चात झाली.
खर्चाचा विषय बाजूला ठेवला तरी delivery च्या आधी आणि नंतर फक्त आणि फक्त नवऱ्याचा खून का करू नये ह्या पेक्षा वेगळे काहीच विचार नव्हते / नसतात. प्रचंड शारीरिक मानसिक थकव्यानंतर कोणी पोत्यावर ठेवले तरी झोपेन अशी अवस्था असते. ac , bed, comfort, tv खिजगणतीत नसते. तो खिडकी बाहेरचा व्ह्यू कधी बघणार ? 🤷🤷🤷
अर्थात तुलना करायचे कारण नव्हतेच. आपला आपला बघण्याचा दृष्टिकोन असतो.

माझा मेंदू अशा प्रकारच्या विचारांमध्ये रमला असताना माझ्या सुमुखाने गद्दारी केलीच...

" एवढे पैसे खर्च करून बाळ ते देतील की मेहेनत तुम्हालाच करायची आहे?"🧐🧐🧐

झालं...
त्या चौघी , आजूबाजूचे प्रवासी आणि मी स्वतः असे किमान १६ कानांनी हा डायलॉग ऐकला आणि सेकंद भरासाठी फक्त ट्रेन चा आवाज येत होता इतकी शांतता होती.

पुढच्या १० सेकंदात ती मुलगी आणि मी सोडून बाकी सगळे आधी खुसफुस नंतर जोरात हसणे ह्या प्रोसेस मध्ये गेले.

माझे उतरण्याचे ठिकाण येईपर्यंत मी वळून तिच्याकडे पाहिलेच नाही...

कुठे गेली रे कानाची बुच्चे माझी?🥴🥴🥴🥴

मुग्धा जोशी
२४/१२/२४
कथाविश्व - गोड कथांचे विश्व 🎉✨

25/12/2024

स्वेटर
#कथाविश्व
©® ज्योती रानडे

रीनाने पर्स उपडी केली व परत एकदा पैसे मोजले. तीन मुलांना वूलन स्वेटर घेण्यासाठी पुरेसे पैसे नव्हते. धाकटा पाच वर्षांचा होता. त्याची तब्ब्येत फार नाजूक होती. आठ व अकरा वयाच्या वरच्या दोघी फार गुणी मुली होत्या. जे मिळेल त्यात त्या खूष असतं. आपण त्यांना गरम वूलन स्वेटर ख्रिसमस साठी घेऊ शकत नाही या विचाराने तिचे डोळे वाहू लागले.

तिचा नवरा जेक आर्मीमधे होता. या ख्रिसमसला undisclosed location वरून तो घरी येऊ शकत नव्हता. तीन मुलांच्या संसाराचा गाडा तिलाच ओढायचा होता. शेजारी राहणारे जॅक आजोबा खूप मदत करत. ती कामाला गेली की ती येईपर्यंत शाळेतून आलेली मुलं जॅककडेच असत. ते जेवायला रीना कडेच असतं.

रीना पोस्टात कामाला होती. ख्रिसमसच्या भेटी नातेवाईकांना पाठवण्यासाठी लोक लांब रांग करून उभे होते. एका बाईने बरेच स्वेटर्स आणले होते. उत्तम दर्जाचे महागडे वूलन स्वेटर! त्या पॅकेजकडे रिना बघत राहिली. कित्येक पॅकेजेस ख्रिसमस मधे गहाळ होतात! तिनं मनात आलेला दुष्ट विचार झटकून टाकला. ही भेट आपण लाटावी हा घाणेरडा विचार मनात आला म्हणून तिनं देवाची माफी मागितली..

बाहेर बर्फ भुरभुरत होता. पोस्टातील लाईन मधे एक वयस्क बाई उभी होती. तिचे घर गरम करणारी यंत्रणा बिघडली होती. घर इग्लु हाऊस सारखं गार झालं होतं. रीनाला ॲान्टी सारा तशी माहित होती.
“रीना, हिटिंग सिस्टीम दुरुस्त करायला माणसं दुपारी चार वाजता येत आहेत. तोपर्यंत मी इथेच बसू का?” सारा आशेने रीनाकडे बघत होती.

पाच सहा तास ही पोस्टात कशी बसणार हा विचार करत रीना म्हणाली, “ॲान्टी सारा, आमच्या घरी एक खोली छान गरम करेल असा हिटर आहे. तो हिटर आणून तुझ्या हॅालमधे लावू.” रीनाचे शब्द ऐकताच साराचे डोळे लकाकले..

रीनाने साराला तिच्या घरी पोचवून हिटर लावून दिला. हॅाल गरम होऊ लागला. “काम संपताच येऊन हिटर घेऊन जा ग!” म्हणत सारा समाधानाने कोचावर आडवी झाली.

चार वाजता रीना साराकडे आली तेव्हा तिची हिटिंग सिस्टिम दुरूस्त झाली होती. सारा रीनासाठी आतून एक प्रेझेंट घेऊन आली.
“Merry Christmas, honey! अग, हा वूलन स्वेटर मला माझ्या विहिणीनं भेट दिलाय. मी या प्रकारचा गुडघ्यापर्यंत लांब स्वेटर नाही घालत हल्ली. तू वापरशील का?” रीना नको म्हणत होती पण साराने आईच्या मायेनं दटावलं..रीना चकित होऊन स्वेटरकडे बघत होती. उत्तम लोकर,सुरेख रंग आणि अतिशय मऊ असा तो उंची स्वेटर हातात घेऊन तिनं साराकडे बघितलं..
“ॲान्टी सारा, if you don’t mind, मी यातून माझ्या तीन मुलांना स्वेटर शिवले तर चालेल का?” तिनं न राहवून विचारलं!
“रीना, जरूर बनव..तीन मुलं आहेत तुला?.. एक उपदेश करू का? आता आणखी एक मुल नको बरका. महागाई इतकी वाढली आहे. शाळा, कॅालेजचे खर्च कमी का आहेत?” साराचं चूक नव्हतं!
रीनाला काय बोलावं कळत नव्हतं. ”हो ॲान्टी” म्हणून ती घरी परतली.

घरी येताच मुलं झोपल्यावर तिनं आठवडाभर रात्री जागून तीन सुंदर स्वेटर त्या मोठ्या स्वेटरमधून बनवून तयार केले. त्यांना चकचकीत बटणं लावली. मुलींच्या स्वेटरना लाल रिबनचे छोटे छोटे बो लावले!

ख्रिसमसचा दिवस उजाडला..नवे स्वेटर हातात मिळतात मुलं खूष झाली! स्वेटर घालून एक फोटो काढून झाला! “आपण चांगली मुलं आहोत म्हणून सॅन्टा आपल्याला स्वेटर घेऊन आलाय. हो ना मम्मा?” मोठी धाकट्यांना सांगत होती!

मुलं, जॅक आजोबा व रीना जेवण सुरू करणार तेवढ्यात बेल वाजली. रीनानं दार उघडलं तर बाहेर ॲान्टी सारा दोन प्रचंड बॅगा घेऊन उभी होती..
“I am so sorry रीना, म्हणत सारा आत आली.
“काय ग, आणि एक मुल नको असा मी उपदेश केला तेव्हा तू मला खरं ते का सांगितलं नाहीस?” मुलं समोर दिसताच सारा गप्प बसली. रिनाला बाहेरच्या खोलीत बोलवून अगदी हळू आवाजात म्हणाली, “जॅकनं सगळं सांगितलं मला! जॅक जिथे काम करायचा त्या अनाथाश्रमात जागा नव्हती म्हणून तू ह्या मुलांना घर दिलसं ना? ते पण स्वत:ची मुले होऊ द्यायची नाहीत ठरवून? धन्य आहात बाई तू व जेक! मी वेड्यासारखी बोलले ग!”

तिने दोन दोन बॅगा भरून तिच्या मुलांचे कपडे, बूट, स्वेटर्स आणले होते. “तुला कधीही काही लागलं तर सांग मला! सारं गाव तुझ्या पाठीशी उभं करेन!”

रीनाचे डोळे भरून आले..सत्यसंकल्पाचा दाता ईश्वर असतो. तो कधी काही कमी पडू देत नाही..तो कधी जॅकच्या रूपात येतो तर कधी साराच्या! कधी व्यक्ती म्हणून अवतरतो तर कधी विचार म्हणून! कधी सेंट निक म्हणून येतो तर कधी क्रिस क्रिंन्गल म्हणून येतो पण जिथे जिथे सत्कर्म दिसते तिथे तिथे तो हमखास अवतरत आला आहे! युगानुयुगे! ही बाळं एकेक करत घरी आली तेव्हा केवढी काळजी वाटली होती..आपलं मुलं नको ठरवताना त्रास नक्कीच झाला होता. पण हे जीव आपल्याकडे वाढावेत ही ईश्वराची इच्छा तिला व जेकला मान्य होती.. चारा जमवण्यासाठी तो पंख देतोच देतो!

दार परत टकटक वाजलं.. दारात उभा असलेला जेक बघून मुलं व रीना धावत जाऊन त्याला बिलगली. बॅासने त्याच्या उत्तम कामासाठी त्याला आठवड्याची सुट्टी दिली होती!

सगळे जेवायला बसले..साराने हातातील वाईनचा ग्लास उंचावला. “लॅार्ड जिझस, तू आमच्यासाठी किती काय सहन केलंस..पण.. एकमेकाला मदत करणं, आपल्या घासातील घास दुसऱ्याला देणं हा ख्रिसमसचा आत्मा आहे हे शिकवून गेलास! चिअर्स!” ग्लासचा नाजूक आवाज ऐकत जेवणं सुरू झाली! गॅाड ब्लेस द वर्ल्ड.. चे सुर त्या घरातून निघून विश्वात सर्वत्र पोचले. डोळ्याच पारणं फिटेल असा सुंदर ख्रिसमस रीनाकडे साजरा होत होता! आता पुढचं बाळ घरी आलं तर द्विधा होणार नव्हती कारण It really takes a village to raise a child ही खात्री साराने दिली होती!

Merry Christmas to all my friends and readers! God bless you! 🙏

©® ज्योती रानडे
2024 JyotiRanade. All rights reserved.
कथाविश्व - गोड कथांचे अनोखे विश्व 🎉✨

Address

Pavan Nagar, CIDCO
Nashik
422008

Opening Hours

Monday 9am - 8pm
Tuesday 9am - 8pm
Wednesday 9am - 8pm
Thursday 9am - 8pm
Friday 9am - 8pm
Saturday 9am - 8pm

Telephone

+919422769350

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when कथाविश्व posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to कथाविश्व:

Videos

Shortcuts

Share

Category

Perfect Computers

Join “Perfect” Be “Perfect”

Master in Computer Education since 21 years.

Specialty in MS-CIT & Tally. Even if have done Tally anywhere; to get the Job come to us for at least 1 Month; and don’t tell us the result; but please tell others who need Quality Education to get the Job.

Also you can Come to us for your Online Services need like Pan Card,Passport,Registered Rent Agreement,Marriage Certificate,Food Licence,Railway/Air Ticket Booking,2 Wheeler & 4 Wheeler Insurance,PF Work. Get in touch to avail the Services.