NHMAgazino

10/09/2024

https://www.larissanet.gr/2024/09/10/oi-gries-pou-mazefoun-tin-tsouknida-epistrefoun-sti-larisa/

H εξαιρετική παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου "Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα"

09/09/2024

Δίχως σημείο
Μια καθημερινή εμπειρία από το ημερολόγιο των προσωπικών μου σημειώσεων

Πολλοί με ρωτούν:
Πως αντέχεις να κάνεις αυτή τη δουλειά;
Τι σε έκανε να γίνεις ψυχοθεραπευτής;
Ήταν αυτό που ήθελες να γίνεις από παιδί;

Νωρίς το απόγευμα κάθισα στο γραφείο μου, άνοιξα τον υπολογιστή μου, τα χαρτιά μου και την καρδιά μου. Είναι η ώρα που αναπολώ, αναστοχάζομαι και «σχεδιάζω» την υπόλοιπη ημέρα, ποιους θεραπευόμενους έχω να συναντήσω, να φέρω τα πρόσωπά τους στη μνήμη μου, τον κάθε ένα ξεχωριστά, να θυμηθώ τι ειπώθηκε στην προηγούμενη συνεδρία, να δω τις σημειώσεις μου και να αναρωτηθώ.

Ο χρόνος πριν τις συνεδρίες δημιουργεί μια ρωγμή, μια ρωγμή στο χρόνο, στο νου, στη συνείδηση, στο συναίσθημά μου. Εκεί τριγυρνούν οι σκέψεις, διασταυρώνονται με τα συναισθήματά μου και τις αγωνίες μου, τις απορίες μου, τις ιστορίες μου. Έρχονται ακατάπαυστα εικόνες από ανθρώπους, στιγμιότυπα, αναμνήσεις, λόγια και σιωπές.

Μεγάλωσα στις «αφηγήσεις», σε ένα σπίτι με πολλούς ανθρώπους που όπως μου λένε μου είχαν μια μικρή ή μεγάλη «αδυναμία». Έτσι οι αγκαλιές και τα κελαηδίσματα περίσσευαν. Λόγια και λογάκια που έκαναν τη μωρουδίστικη ψυχούλα να αναπνέει και να στέλνει την πνοή της για να «αναπνέουν» και οι γύρω. Λόγια, μύθοι, παραμύθια, ιστορίες, μαλώματα και γκρίνιες, άνθρωποι και σχέσεις…

Κάποια στιγμή στην επαγγελματική μου ζωή ακούω για την αφηγηματική προσέγγιση στην οικογενειακή ψυχοθεραπεία και συνειρμικά ταξίδεψα στις δικές μου αφηγήσεις. Τι όμορφα ταίριαξε η προσέγγιση με την καρδιά μου, με την προσωπική μου διαδρομή. Και τι όμορφο σπίτι έγινε η συστημική θεωρία -και πλέον το δικό μου δημιούργημα η εξελικτική συστημική προσέγγιση- για να στεγάσει τις μνήμες, τις γνώσεις, τις ανάγκες, τη δική μου επιστημοσύνη.

Μεγάλωσα στα λόγια και τις εικόνες του χώρου, του τόπου, των ανθρώπων και βρήκα το δρόμο να συνεχίζω να «μεγαλώνω» μέσα από τις αφηγήσεις και τις μορφές των θεραπευομένων μου. Το σωστό ρήμα λοιπόν δεν είναι το «αντέχω», αλλά το «αναμένω», αυτό που με βάζει σε μια προσμονή για το καινούργιο, το απρόβλεπτο, αυτό που θα με ωθήσει παραπέρα.
Κάτι δανείζω από τον ψυχισμό μου σε κάθε θεραπευόμενο και κάτι δανείζομαι από το δικό του ψυχισμό…

Έχω την τύχη, την τιμή και την επιλογή να βρίσκομαι ενώπιον κάποιων τολμηρών ανθρώπων, οι οποίοι πήραν τη γενναία απόφαση να ζητήσουν βοήθεια. Τι μαγική λέξη και ίσως τόσο παρεξηγημένη, αφού την κατανοούμε κυρίως ως ένδειξη αδυναμίας. Βοήθεια όμως ζητά κάποιος που έχει ανάγκη, όχι ο αδύναμος, αυτός που βρέθηκε ίσως σε μια στιγμή αδυναμίας, σε ένα προσωπικό αδιέξοδο, μα κι αυτός που προσπάθησε όπως το ψάρι στο δίχτυ του ψαρά να ξεφύγει. Αυτός που δεν δέχεται τη μοίρα των γεγονότων, που ακόμη και πληγωμένος προσπαθεί και αναζητά τρόπους διαφυγής, τρόπους αλλαγής της ροής των γεγονότων και της ζωής του.

Έχω ωστόσο την ευκαιρία να αποδώσω τις πρόσκαιρες συγκυριακές δυσκολίες σε ευρύτερα υπαρξιακά ζητήματα, από τα οποία αυτές αναδύονται και να ταξιδέψω με τους θεραπευόμενούς μου στο σύμπαν του ασυνειδήτου, επιχειρώντας επιπροσθέτως την υπαρξιακή του διασύνδεση με το βίωμα της καθημερινότητας.

Τι μαγικές στιγμές προσφέρει η ψυχοθεραπεία και πόσο ευγνώμων είμαι γι’ αυτό!

Αλλάζει ο τόπος των συναισθημάτων, η ματιά που βλέπει κανείς τα δρώμενα, που τα σχετίζει με την ύπαρξή του. Αλλάζει ο τρόπος που υπάρχουμε, αλλάζει ο τόνος της έντασης, αλλάζει ο ρυθμός, αλλάζει η ποιότητα μας. Μαθαίνει κανείς να διαβαίνει τη ζωή εμπειρικά, κοιτώντας την πραγματικότητα μέσα από το βίωμά του παύει να είναι μόνο παρατηρητής, παύει να τρέχει δίχως λόγο, παύει να μην κατανοεί το μέσα του.

Αυτό θυμάμαι ήθελα από παιδί, τότε που οι αναφορές μου δεν εμπεριείχαν τη μορφή της ψυχοθεραπείας, να ζω με όλη μου την ένταση τη ζωή κι όχι να την αποφεύγω με όλη μου την ένταση. Τότε που παρατηρούσα τους «θεραπευτές» της κοινότητας, όσους είχαν αυτή τη καταπραϋντική ικανότητα να στέργουν τους άλλους, να τους βοηθούν στα ζόρια και στα περάσματα. Τότε που έβλεπα τους ανθρώπους να πονούν, να πενθούν και να συνεχίζουν να ζουν, τότε που έβλεπα τους ανθρώπους να μοχθούν, να είναι αυτάρκεις, αλλά και να γελούν, να χορεύουν και να διασκεδάζουν.

Όλα θέλουν ψυχή!

Αυτό ήθελα να κάνω από παιδί και βρήκα έναν δρόμο, μέσα από την ψυχοθεραπεία, να το πετυχαίνω…

Ξανάμαθα με τον καιρό πως όλοι εκείνοι που θεραπεύουν το κάνουν με την ψυχή τους -και δεν χρειάζεται να είναι «ειδικοί»-, μα κι εκείνοι που έχουν να μεταφέρουν κάτι, ένα μήνυμα, αυτοί που έμαθαν από τις εμπειρίες τους και κουβαλούν αυτή τη γνώση όχι μόνο για τον εαυτό τους. Η εμπειρία δεν είναι μεταβιβάσιμη, η γνώση όμως είναι, κι αυτό με κάνει να νιώθω χρήσιμος σε αυτή τη διεργασία, στο ταξίδι της ψυχοθεραπείας. Όλοι έχουμε την ανάγκη ενός μηνύματος που αν το ακούσουμε καταλυτικά αυτό μπορεί να μας αλλάξει, ή όπως λέει κι ο ποιητής το τυχαίο μην το πολεμάς, καλοδέξου το και μάθε τι έχει να σου πει.

Ήρθε η ώρα να φύγω από τον ιερό χώρο των συναισθημάτων, σηκώνομαι αργά, μαζεύοντας τις εμπειρίες προσεκτικά, σαν ρόγες και τις εναποθέτω στη μνήμη για να τις αναστοχαστώ μια άλλη στιγμή. Τώρα χρειάζεται να ζήσω τη θνητότητα της καθημερινότητας και να αναβαπτιστώ στη γλυκόπικρη γεύση της.
Να βιώνω τη ζωή κι όχι μόνο να τη «διδάσκω»…

07/09/2024

On line ομαδική ψυχοθεραπεία
-έναρξη Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στις 20:00 & κάθε Τετάρτη
-εγγραφές έως 20 Σεπτεμβρίου
-κόστος: 120 Ευρώ μηνιαίως

Διαβάστε παρακάτω για τα οφέλη της ομαδικής ψυχοθεραπείας
https://www.nhmacenter.gr/wp-content/uploads/2022/01/%CE%9F%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B7.pdf

07/08/2024

Λάθε Βιώσας (Επίκουρος)

…Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει

σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά

το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει…

(Παρασκευάς Καρασούλος, από το ποίημα με τίτλο «μικρή πατρίδα»)

Με αφορμή την αυτοκτονία του Άντονι Μπουρντέν, ο Δρ. Γιώργος Γιαννούσης πλοηγείται στις ανθρώπινες βαθιές επιθυμίες και αναρωτιέται τι κάνει έναν άνθρωπο να απομα....

25/07/2024

Η ιερή αγελάδα του τουρισμού
Άκουσα σήμερα πως Ιταλοί κτηνοτρόφοι αναγκαστήκανε να σφάξουν τις αγελάδες τους λόγω λειψυδρίας. Κι αυτό έγινε σε έναν τόπο που απ’ ότι φαίνεται προτεραιότητα έχει η κάλυψη των αναγκών του υπερ-τουρισμού. Οι τουρίστες μας δίνουν να φάμε, είναι ο συλλογισμός από πίσω, πρώτα πρέπει να ποτίσουμε αυτούς κι έπειτα τις αγελάδες. Από την «ανεπτυγμένη» Ολλανδία έρχεται μάλιστα μια άλλη είδηση πως για την τρύπα του όζοντος ευθύνεται (και) η πορδή της αγελάδας και γι’ αυτό καλούνται οι κτηνοτρόφοι εκεί να πληρώσουν ένα περιβαλλοντικό τέλος.

Ο υπερ-τουρισμός είναι ένα φαινόμενο που σταδιακά όλα τα τελευταία χρόνια επηρεάζει την οικονομία και την κουλτούρα και του δικού μας τόπου. Πρόσφατα ο τοπικός πρόεδρος της κοινότητας Θήρας (στην Σαντορίνη), με αφορμή την έλευση τριών κρουαζιερόπλοιων ανέβασε μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την οποία προέτρεπε τους Σαντορινιούς να μην βγαίνουν άσκοπα τις ώρες που θα κινούνταν στο νησί οι τουρίστες κι αφού τον «κράξανε» αναγκάστηκε να κατεβάσει την ανάρτηση. Η είδηση έβγαλε και μια χιουμοριστική ανάρτηση που κυκλοφορεί ευρέως «παιδί μου σήκω να καθίσει ο τουρίστας».

Στην Ισπανία οι διαδηλώσεις κατά του υπερ-τουρισμού είναι συχνές και τα αιτήματα από πίσω αφορούν την διόρθωση πολλαπλών στρεβλώσεων στην οικονομία της χώρας που έχει άμεσες συνέπειες και στην κοινωνική διάρθρωση της, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον τόπο μας.

Θυμήθηκα όσο τα γράφω πως όταν ήρθα πρώτη φορά αντιμέτωπος στα 17 μου χρόνια με την ερώτηση «που θα πας διακοπές» σάστισα, γιατί αυτή η λέξη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Εμείς παραθερίζαμε το καλοκαίρι στο ορεινό χωριό, όπου μεταφερόταν όλη η οικογένεια μαζί με το κοπάδι των προβάτων. Ο νεοπλουτισμός εκείνης της εποχής διαμόρφωνε μια νέα κουλτούρα στην οποία μεταξύ άλλων οι άνθρωποι σχεδιάζανε και τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Έτσι το που θα πας διακοπές συμβόλιζε τον νέο κόσμο κι αν ήθελες να ανήκεις σε αυτόν έπρεπε να έχεις έναν τόπο διακοπών, να σχεδιάζεις κάποιες μέρες σε ένα νησί ή σε κάποιο βουνό, κ.ο.κ.

Σήμερα διαισθάνομαι πως η ερώτηση που θα πας διακοπές είναι άκαιρη και άτοπη. Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται το ουσιαστικό ερώτημα είναι πως θες να ξεκουραστείς από την ανάπαυλα της εργασίας ή τι δημιουργικό θα κάνεις όσο δεν εργάζεσαι ή ακόμη καλύτερα πως θα χορτάσεις να βαριέσαι όσο διαρκούν οι διακοπές.

Βαριέμαι αξία ανεκτίμητη για ένα καλοκαίρι που πλέον χάνει την ανεμελιά του, για ένα καλοκαίρι που δεν μετράμε μπάνια και παγωτά, αλλά για ένα καλοκαίρι αγχωτικό, ένα καλοκαίρι που παραδίδεται στον τουρισμό, στην ακρίβεια, στην αβεβαιότητα. Για ένα καλοκαίρι που δεν μυρίζει χώμα, φρούτα, βουνιά ζώων, μουσκεμένο χώμα από τη βροχή, αλμύρα από τη θάλασσα, αλλά καυσαέριο, ηχορύπανση, στρυμωγμένες ομπρέλες στις αμμουδιές, αντιηλιακές κρέμες, ζέστη αφόρητη στις πόλεις και «κατασκευασμένο» μικροκλίμα από τα κλιματιστικά…

Είναι μάλλον καιρός να αλλάξουμε το μοντέλο ανάπτυξης και κοινωνικότητας. Ο τουρισμός μοιάζει να βρίσκεται στην κορωνίδα του καταναλωτικού μοντέλου ζωής, καθορίζει τις ανάγκες μας, ωστόσο βέβαια δεν είμαι σίγουρος εάν προάγει την βελτίωση της ποιότητας ζωής και τις ανθρώπινες σχέσεις. Τόσο ως μέγεθος της οικονομίας, όσο κι ως μέγεθος της ποιότητας ζωής έχει φτάσει στα όρια του και χρειάζεται διάφορες μανούβρες για να έρθει στην θέση του. Γιατί καλό είναι να έχουμε την δυνατότητα να επισκεπτόμαστε κάποια μέρη, καλύτερο είναι όμως να μπορούμε να ξεκουραζόμαστε δίχως το αγχωτικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε τις ζωές μας στον σύγχρονο μετα-πανδημικό κόσμο.

Ο ευφυής Μάνος Χατζιδάκις έλεγε από τότε ακόμη πως «ο τουρισμός είναι η πραγματική ρύπανση, είναι χειρότερος κι από τον πόλεμο» και πως «ήρθε η εποχή της πλασματικής ευμάρειας, του Τουρισμού με την ερωτική εκπόρνευση, ήρθε η εποχή των εργολάβων που κατέστρεψαν "χτίζοντας" ό,τι είχε απομείνει» κι ακόμη πως «ο τουρισμός είναι η εθνική μας πορνεία, ανακαλύψαμε σαν κοινές γυναίκες τον εύκολο πλουτισμό μας κι ευθύς βιομηχανοποιήσαμε το γραφικό και το μετατρέψαμε σε Εθνικό, προστατευόμενο από Νόμους και Ιερά Διατάγματα, χάνοντας έτσι τη μοναδική ευκαιρία που μας έδωσε ο Πόλεμος: να υπάρξουμε έστω για λίγο σοβαροί και με δικό μας περιεχόμενο. Ο τουρισμός έγινε η μόνη μας επιδίωξη, το κράτος βρήκε έναν εύκολο τρόπο να καλύψει την ανικανότητά του στα οικονομικά προβλήματα του τόπου, ενώ συγχρόνως άρχισε η δίωξη του σοβαρού και η άνθιση χασάπικων και βαλκανικών συρτακίων, προς άγραν χρημάτων κι εραστών!».

Μάνος Χατζιδάκις «ο καθρέφτης και το μαχαίρι», εκδόσεις Ίκαρος.


Εσείς πως θέλετε να περάσετε το υπόλοιπο του φετινού καλοκαιριού (όχι που)

25/07/2024

Κάθε καλοκαίρι είναι γεμάτο από πολλές μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μεταξύ αυτών και πολλών παραστάσεων αρχαίων κωμωδιών και τραγωδιών. Τα έργα αυτά ενώ γράφτηκαν τόσο παλιά εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να προκαλούν τεράστιο ενδιαφέρον. Οι λόγοι γνωστοί και δεν θα αναφερθώ εδώ σε αυτούς. Θα αξιοποιήσω αυτό το ενδιαφέρον όμως και μέσα από μια συγκεκριμένη σατυρική κωμωδία θα προσπαθήσω να αναλύσω τα μεγάλα υπαρξιακά διακυβέυματα που αφορούν την συγκρότηση της αντρικής ταυτότητας μέσα από το έργο του Ευριπίδη "Κύκλωψ". Ένα έργο που μιλάει, μεταξύ άλλων, με εμβρίθεια για τον ρόλο του άντρα με επίκαιρους συμβολισμούς για την πραγματικότητα του σύγχρονου άντρα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο

Κάθε καλοκαίρι είναι γεμάτο από πολλές μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μεταξύ αυτών και πολλών παραστάσεων αρχαίων κωμωδιών και τραγ...

23/07/2024

Το Ινστιτούτο συμβουλευτικής & ψυχοθεραπείας – ΝΗΜΑ ανακοινώνει την έναρξη του 9ου κύκλου του τριετούς/τετραετούς προγράμματος εξειδίκευσης στην εξελικτική συστημική συμβουλευτική & ψυχοθεραπεία”

Το πρόγραμμα διεξάγεται εξ’ ολοκλήρου διαδικτυακά και οι εγγραφές είναι ανοιχτές.

Γιατί σε μας;
Το Ινστιτούτο βρίσκεται στην δυναμική πρωτοπορία της συστημικής σκέψης και παρέχει ένα στιβαρό κι ευέλικτο πρόγραμμα εξειδίκευσης στην εξελικτική συστημική συμβουλευτική & ψυχοθεραπεία.

Διαλέξτε ένα σύγχρονο, δυναμικό και συνεχώς εξελισσόμενο εκπαιδευτικό περιβάλλον που προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες ανάγκες σας και αποκτήστε τα εφόδια για μια επιτυχημένη καριέρα.

Στη συστημική σχολή της Λάρισας εισάγουμε τον όρο της εξελικτικής συστημικής προσέγγισης, η οποία συνίσταται στη δυναμική της αλλαγής της ίδιας της προσέγγισης στην πράξη. Στο μοντέλο αυτό, κυρίαρχο ρόλο έχει το πρόσωπο του θεραπευτή, σε συνάρτηση με το ολοένα και αναπτυσσόμενο ψηφιακό περιβάλλον, που θα επηρεάσει ριζικά και το χώρο της ψυχοθεραπείας.

Εγγραφές στο https://docs.google.com/forms/d/1UJqYlmwQo9o1npg0Aqh5_opAumvuzXpaUQH2x3rbyWg/edit
Πληροφορίες στο https://www.nhmacenter.gr/e-%ce%ba%cf%80%ce%b1%ce%af%ce%b4%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%be%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae/ και στη γραμματεία του ΝΗΜΑτος στα τηλέφωνα 6973179326 & 2410533737

03/07/2024

Γονιός δεν γεννιέσαι … γίνεσαι

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον άθλο της ανατροφής τόσο από την πλευρά των γονιών όσο και των παιδιών είναι ο βαθμός διαφοροποίησης από το γονεϊκό σύστημα και η αυτονόμηση των παιδιών. Με άλλα λόγια είναι ο στόχος τα παιδιά να μας ξεπεράσουν, να γίνουν καλύτερα, όχι βεβαίως σε επιτεύγματα, αλλά σε εσωτερική πληρότητα.

Όταν γίνεσαι γονέας μεταβολίζεται η ύπαρξή σου, αποκτάς ένα ρόλο ο οποίος δύναται να επανανοηματοδοτήσει τη ζωή σου. Και αυτό γιατί τα παιδιά νοηματοδοτούν με ισχυρές δόσεις τη ζωή του γονέα και γίνονται ταυτόχρονα αντικείμενα θαυμασμού αλλά και άγχους. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν άγχος συγχώνευσης ή αφανισμού ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει ενστικτωδώς, αλλά μέσα από τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης, δηλαδή της ανατροφής.

Το μεγάλωμα των παιδιών και η ανατροφή τους είναι μια δύσκολη υπόθεση δεν παύει όμως να είναι ένα όμορφο εγχείρημα. Παλιότερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το ρήμα ανασταίνω για να ορίσουν το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών (ανατρέφω = ανασταίνω). Είναι απαιτητικό το άθλημα της ανατροφής και συνήθως είναι απαιτητικό όχι για όσα επιφανειακά μας δυσκολεύουν, αλλά γιατί τα παιδιά μας κατά ένα μαγικό τρόπο φέρνουν στην επιφάνεια τις δικές μας δυσκολίες.

Ταυτόχρονα όμως μας δίνουν την ευκαιρία να «μεγαλώσουμε» κι εμείς μαζί τους. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι μια ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε και να μετασχηματίσουμε τις δικές μας εμπειρίες, όλα όσα εμείς κουβαλάμε από το δικό μας μεγάλωμα. Επίσης, διαμορφώνει μια νέα συνθήκη συμφιλίωσης και επανασύνδεσης με τους γονείς μας, άρα το τοπίο της ενήλικης σχέσης μαζί τους.

Αξιοποιούν όμως οι γονείς τις δυσκολίες που φέρνει η ανατροφή των παιδιών; Ή τις αντιμετωπίζουν ως βασανιστικές στιγμές της καθημερινότητάς τους με τα παιδιά;

Τις περισσότερες φορές οι γονείς έρχονται στο γραφείο μου κουβαλώντας μια δύσκολη ιστορία, έχοντας ένα πρόβλημα που τους φέρνει σε αδιέξοδο: ένα παιδί που είναι πολύ άτακτο και αντιδραστικό, μια έφηβη που έχει μπλέξει με κακές παρέες, ένας έφηβος που ξαφνικά έχει κακή σχολική επίδοση, που είναι εθισμένος στο διαδίκτυο, ένα παιδί που βιώνει ένα πένθος, ένα διαζύγιο, έρχονται επίσης με την αγωνία του σεξουαλικού προσανατολισμού, κ.ο.κ. Έρχονται οι γονείς με μια αγωνία για το τι πρέπει να κάνουν ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Όλες αυτές οι ιστορίες ενώ ξεκινούν από ένα πρόβλημα τείνουν να γίνουν φωτεινές ιστορίες.

Οι φωτεινές ιστορίες έχουν πίσω τους μια δύσκολη διαδρομή, δεν καταλήγει κανείς τόσο εύκολα σε ένα ξέφωτο αν δεν περάσει μέσα από ένα πυκνό δάσος, απαιτούν δηλαδή, για να γίνουν φωτεινές. μια εσωτερική διεργασία, επώδυνες συνδέσεις και πολλές υπερβάσεις και προσωπικούς μετασχηματισμούς. Για να χειριστούν επομένως οι γονείς τις δυσκολίες της ανατροφής, από μικρές συγκρούσεις έως μεγάλα ζόρια, είναι σημαντικό να μη χάνουν τη σύνδεση με την ουσία των σχέσεων και με τον εαυτό τους.

Το ΝΗΜΑ κι εγώ προσωπικά, θα προσπαθούμε τακτικά να αφιερώνουμε τις σκέψεις μας, τις γνώσεις μας και την εμπειρία μας σε όσους μεγαλώνουν παιδιά. Να βοηθήσουμε τους γονείς να βλέπουν σφαιρικά, ολιστικά και να αντιμετωπίζουν τη δύσκολη συμπεριφορά του παιδιού.

Πολλές φορές οι γονείς αναφέρονται στο σπίτι και τις οικογενειακές σχέσεις σαν να είναι ένας τόπος άγχους και δυσαρέσκειας. Αυτό που μεταφέρουν όταν αφηγούνται την καθημερινότητά τους, δεν έχει τίποτα ανακουφιστικό, τίποτα μαγικό, παρά μόνο ένα διαρκές τρέξιμο, πολλά επαναλαμβανόμενα, δηλαδή, 100στάρια που τους εξαντλούν.

Η ανατροφή των παιδιών όμως είναι μαραθώνιος, δεν είναι 100 μέτρα, και θέλει μεγάλες αντοχές.

Επειδή λοιπόν η ανατροφή είναι μαραθώνιος οι γονείς χρειάζεται να πετάξουν από πάνω τους την ενοχοποίηση και να βάλουν στη θέση της την έννοια της ευθύνης, την ευθύνης να μεγαλώνουμε τα παιδιά τους και να μεγαλώνουν κι εκείνοι μαζί τους, την ευθύνη και την αξία της δηλαδή της συν-εξέλιξης.

01/07/2024

Η κλινική εικόνα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας

Ξεκινώ με κάποιες διαπιστώσεις:
1. Η πρώτη επώδυνη διαπίστωση είναι πως η δική μου γενιά θα πληρώσει ένα βαρύ τίμημα για όλες τις κακοδαιμονίες και παθογένειες που στηρίξαμε ή ανεχθήκαμε, θα δούμε τα παιδιά μας να υποφέρουν, να φεύγουν μετανάστες, να πεθαίνουν.
2. Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός που στις μέρες μας έχει γίνει ταμπού. Ο βιολογικός θάνατος έχει συρρικνωθεί και εξοβελιστεί στους νοσοκομειακούς χώρους, μακριά από το οικείο περιβάλλον, σαν να είναι ασθένεια. Ακόμη κι αν γνωρίζουμε πως είναι σημαντικό να πεθαίνεις ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους, η αγωνία για επιμήκυνση της ζωής μας στερεί αυτό το δικαίωμα. Δεν μπορώ να φανταστώ επομένως πόσο τραγικό κι αδιανόητο είναι να πεθαίνεις νέος, με βίαιο τρόπο, ανυποψίαστος και μόνος μέσα σε ένα βαγόνι τραίνου, όπως συνέβη στο «έγκλημα» των Τεμπών. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη συντριβή των ανθρώπων που έχασαν εκεί το παιδί τους, την αδελφή τους, τον αδελφό τους, κοκ. Που όχι μόνο έχασαν τον άνθρωπό τους, αλλά χάθηκαν και τα ίχνη του, χάθηκε η σωματική του υπόσταση, αυτή που μας είναι αναγκαία για να αποχαιρετίσουμε το νεκρό σώμα.
3. Βιώνουμε στην εποχή μας την διάρρηξη των σχέσεων, των διαπροσωπικών, των συντροφικών, των οικογενειακών, των κοινωνικών. Και φυσικά την διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ εξουσίας και λαού, μεταξύ θεσμών και πολιτών. Θα σταθώ λιγάκι παραπάνω στο τελευταίο καθώς μοιάζει πλέον η ρήξη μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων της οικονομικής ελίτ και του λαού να είναι απόλυτη. Τα κροκοδείλια δάκρυα το μαρτυρούν, οι ξεδιάντροπες δηλώσεις επίσης, η ξετσιπωσιά τους το ίδιο. Και φυσικά το μαρτυρούν οι καλογραμμένες, αλλά δίχως ουσία, ομιλίες τους. Εκεί όπου αναδύεται το 4ο μου συμπέρασμα.
4. Έχουμε χάσει το νόημα των λέξεων. Όπως για παράδειγμα η λέξη ευθύνη έχει χάσει πλήρως το νόημά της και περιφέρεται ανάξια μεταξύ ατομικής, συλλογικής, αντικειμενικής και δεν ξέρω ‘γω ποιας άλλης κατεύθυνσης, μα πάντα πάνω στις ράγες της συγκάλυψης και της μη ανάληψής της.
5. Η παρακμή που βιώνουμε και τόσο επώδυνα αποτυπώνεται το τελευταίο διάστημα, μέσα από την καταγραφή όλο και περισσοτέρων γεγονότων που μας σοκάρουν, είναι προϊόν βαθιάς απορρύθμισης, οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής και επιστημονικής.
Διανύουμε την δεύτερη δεκαετία μιας συνθήκης συνεχόμενων κρίσεων όπου κυριαρχούν πλείστα δυσλειτουργικά κοινωνικά φαινόμενα. Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, οι διακρίσεις, οι αποκλεισμοί, η εγκατάλειψη, η βία, ο θάνατος δεν είναι τυχαία γεγονότα, ούτε δυστυχώς περιστασιακά. Έχουν ένα ξεκάθαρο πολιτικό υπόβαθρο, δηλαδή ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο, το οποίο γεννά αντίστοιχα επιμέρους κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά φαινόμενα. Μεταξύ των στοιχείων αυτού του πλαισίου η διαφθορά της εξουσίας και η άνιση κατανομή του πλούτου παράγουν στρεβλά φαινόμενα σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο απέραντο πένθος και τη ματαίωση αδύναμη να διαχειριστεί τις απώλειές της και να συνταχτεί δυναμικά προς την κατεύθυνση της αλλαγής. Μιας κοινωνίας οργισμένης που δυστυχώς διοχετεύει το θυμό της προς την κατεύθυνση των αδυνάμων, ο σύντροφος στη σύντροφο, ο γονιός στο παιδί, ο εργοδότης στον εργαζόμενο, κ.ο.κ.
Εν μέσω πένθους, θρήνου και οργής χρειάζεται πρωτίστως να μερέψουμε τον θυμό μας και να αυξήσουμε την ένταση της οργής προς τη σωστή κατεύθυνση. Βλέπετε πως η ελληνική κοινωνία συντάσσεται γρήγορα γύρω από τον πόνο κάθε οδυνηρού γεγονότος ή συνθήκης, αλλά εξίσου γρήγορα διχάζεται και ακροβολίζεται σε μια ιδιότυπη εμφυλιακή σύγκρουση που την καθηλώνει και την υποτάσσει.
Από την περίοδο της πανδημικής κρίσης όπου επιχειρείτε με επιτυχία το σενάριο χειραγώγησης της κοινωνίας μέσω της ατομικής ευθύνης, άρα της αυτοσυμμόρφωσης και του κατακερματισμού της, έχουν αυξηθεί οι εκφάνσεις διχασμού και διαίρεσης των πολιτών και παράλληλα της ομογενοποίησής τους στη μορφή του πολιτικά ορθού. Οι Έλληνες πολίτες νιώθουν αποδυναμωμένοι, ενίοτε αναπαράγουν τις δυσλειτουργίες και τις παθογένειες του συστήματος κι όσοι νιώθουμε πως παράγουμε αντίσταση είμαστε συνεχώς με μια αγωνία για το πώς μπορούμε να δράσουμε.
Ο πόνος μας ενώνει, ο θυμός μας διαιρεί, μας κομματιάζει – και φυσικά τον θυμό μας εκμεταλλεύεται και συντηρεί ένα καλά οργανωμένο σύστημα εγχώριας προπαγάνδας. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Εδώ που ο θυμός μεταφέρεται στον συνάνθρωπο, εδώ που ο θυμός εστιάζει σε λάθος λεπτομέρειες και διχάζει άσκοπα τους ανθρώπους: ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον των δημοσίων, αγρότες εναντίον εμπόρων, ναυτεργατών εναντίων υπαλλήλων στον τουρισμό, κ.ο.κ. Μια ολόκληρη χώρα όπου ο ένας στρέφεται κατά του άλλου, η μια επαγγελματική ομάδα στρέφεται εναντίον μιας άλλης. Και στο μεταξύ η οικονομική ελίτ θερίζει ανεμπόδιστα και η κερδοφορία της έχει γίνει ταυτόσημο με την ανάπτυξη και την πρόοδο.
Από την άλλη σχεδόν αντανακλαστικά σε κάθε καταστροφή, σε κάθε δύσκολη συνθήκη, γενεαλογικά, στεκόμαστε με γενναιότητα, με θάρρος, με αλληλεγγύη και αλτρουισμό. Σε πολλές δύσκολες ιστορικές περιόδους οι Έλληνες επέδειξαν το θάρρος της ύπαρξης και σταθήκαν γενναία δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της αλήθειας. Πόσους ήρωες έχει η ιστορία μας και πόσους ήρωες έχει η καθημερινότητά μας;
Ύστερα όμως στην επόμενη φάση μας κατακλύζει ο θυμός, το δίκιο μας πιάνει από τον λαιμό, γινόμαστε σκληροί, άπονοι, ταμπουρωνόμαστε στα δικά μας και βυθιζόμαστε στα ατομικά μας συμφέροντα. Κάπου εκεί χάνεται ο στόχος για το συλλογικό καλό, ο αγώνας παύει να επιδιώκει την δικαιοσύνη και υπερασπίζεται την προσωπική δικαίωση. Και το συλλογικό καλό διαγκωνίζεται από την αδυναμία μας να συνθέσουμε έναν κοινό δρόμο για να το υπηρετήσουμε.
Αυτό για το οποίο χρειάζεται να αγωνιστούμε είναι ενάντια στην ασέβεια και την προδοσία της εξουσίας, μιας ελίτ που κυβερνά ξεδιάντροπα τη χώρα, λυμαίνεται τον πλούτο της κι αφήνει πίσω της διαλυμένες ζωές. Ζωές που ζουν με δόσεις, όπως στην οικονομική κρίση, με τρόμο, όπως στην πανδημική κρίση και με φιλοδωρήματα τώρα στην μεταπανδημική εποχή της ενεργειακής και κλιματικής κρίσης, της κρίσης των κάθε λογής «pass». Ο αγώνας για να αλλάξουμε την Ελλάδα μας δεν αφορά βέβαια μόνο τον έλεγχο της ελίτ, αλλά κι ένα σωρό άλλες παθογένειες, οι οποίες συντηρούν κι αναπαράγουν τη δύναμη της. Θέλει πολύ δουλειά ακόμη για να ξαναγίνουμε ένας λαός του μόχθου, της δημιουργικότητας, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, δίχως να προσμένουμε το «κακό» για να το πετυχαίνουμε.
Η κοινωνία μας δεν έχει ακόμη τα συλλογικά διακυβεύματα που θα στεγάσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο καθένας από μας είναι έρμαιο της ενδεχομενικότητας του υποκειμένου, της προσωπικής ματιάς δηλαδή που διαμορφώνει την πραγματικότητα. Για παράδειγμα δεν έχουμε συλλογικά διακυβεύματα για την βίωση του πένθους, με συνέπεια ο καθένας να βιώνει ατομικά την οδύνη του. Από τον θάνατο ως κοινωνικό γεγονός στην παραδοσιακή κοινότητα, έως τη μοναχικότητα και τη σιωπή της σύγχρονης διαχείρισης του πένθους έχουμε διανύσει μια μεγάλη απόσταση. Η κοινωνία μας κατά τη διαδικασία του μετασχηματισμού της δεν έχει βρει ακόμη σταθερά πατήματα ώστε να δημιουργεί ένα ενιαίο σύνολο αρχών και αξιών κι ένα ισχυρό πλέγμα ηθικής, με αποτέλεσμα το άτομο να ακροβατεί μεταξύ της ασάφειας και της σχετικότητας.

Η απουσία ενός συλλογικού παραδείγματος είναι και μια αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος. Έχουμε το πολιτικό σύστημα που μπορούμε να έχουμε, αυτό που μας αξίζει. Φυσικά το ίδιο το «σύστημα» έχει τις περισσότερες ευθύνες, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο πλαίσιο μιας οικογένειας, οι γονείς κουβαλούν το βάρος του προτύπου.
Το πολιτειακό σύστημα λειτούργησε ως ένα κλειστό σύστημα -κύκλωμα- όπου ενώ η ελληνική κοινωνία έκανε της δικές της αλλαγές, το πολιτικό σύστημα παρέμεινε αδρανές, ίδιο, δίχως τη σχετική ανατροφοδότηση που θα του επέτρεπε τις υγιείς του μεταλλάξεις. Το πολιτικό σύστημα είναι συνυφασμένο με τα διαγενεακά μας τραύματα, τα κουβαλά αναλλοίωτα, ως το κατεξοχήν σημάδι της μη αλλαγής. Ως σημάδι του ελληνικού μύθου, που αναγεννάτε από την αδυναμία μας να ζήσουμε «ελεύθεροι».

Έχουμε επομένως χρέος να ενισχύσουμε τους θεσμούς, ειδικά όσους πλήττονται από την ίδια την αυτό-ακυρωτική λειτουργία τους και να ενισχύσουμε την συλλογική αίσθηση του ανήκειν.
Έχουμε ένα προσωπικό καθήκον να άρουμε το παράδοξο της ατομικής ευθύνης, δεδομένου πως καμιά ευθύνη δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τον κοινωνικό δεσμό και μέσω της προσωπικής αλλαγής να επιχειρήσουμε την αρμολόγηση του κοινωνικού οικοδομήματος.
Τώρα είναι η ώρα να αγωνιστούμε ενάντια στην ματαίωση, στην ενοχή, στην ανοχή και στην φρίκη. Τώρα είναι η ώρα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και με όχημα την προσωπική αλλαγή να δονήσουμε την κοινωνική αλλαγή. Το οφείλουμε στη μνήμη των παιδιών που δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε. Των παιδιών που χάσαμε, την ώρα που κοιμόμασταν βαθιά... Το οφείλουμε στα νανουρίσματα που έγιναν μοιρολόγια...

10/06/2024

Ubuntu ή «Είμαι, επειδή Είμαστε»

Η ψυχοθεραπεία περισσότερο από κάθε άλλη εποχή έρχεται να παίξει ένα ρόλο διαμορφωτικό και συνεκτικό για τον κοινωνικό δεσμό. Δεν αναφέρομαι τόσο στην άσκησή της στο πεδίο της κλινικής εφαρμογής όσο κυρίως στο ότι η ψυχοθεραπευτική διεργασία μπορεί να αποτελέσει μια «μήτρα» για τους αναγκαίους κοινωνικούς μετασχηματισμούς και να προτείνει ένα νέο τρόπο «ανήκειν».
Ένα νέο παράδειγμα συλλογικότητας στην κλινική της εφαρμογή είναι σίγουρα οι ψυχοθεραπευτικές ομάδες, στις οποίες το πνεύμα και η δύναμη της ομάδας συναντιούνται με τις αντίστοιχες ιδιότητες της ψυχοθεραπευτικής επιστήμης.
Η άσκηση βέβαια της ψυχοθεραπείας δεν έχει εθελοντικό χαρακτήρα (παρότι, υπό προϋποθέσεις, πραγματώνεται και στο πεδίο του εθελοντισμού) αντιθέτως είναι ένα επάγγελμα και ίσως για κάποιους να θεωρείται μια «ακριβή» υπόθεση. Ωστόσο τα αποτελέσματά της είναι το ίδιο δημιουργικά και οι διεργασίες της ακουμπούν στην αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση έναντι των ανθρώπων.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ:

Ubuntu ή « Είμαι, επειδή Είμαστε » Ο εθελοντισμός έχει μια ιδιαίτερη αξία σε μια εποχή έντονης ατομικότητας και κάθε φορά που αναδεικνύετ...

08/06/2024

Το ανθρώπινο πρόσωπο

26/05/2024

Συνέντευξη στη συγγραφέα Ιωάννα Γκανέτσα

Ο Δρ. Γιώργος Γιαννούσης είναι Ψυχοθεραπευτής, Οικογενειακός θεραπευτής και Επιστημονικός υπεύθυνος του Νήματος – Ινστιτούτου Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας με έδρα τη Λάρισα. Αν και αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη στάθηκε η συμμετοχή του στην 1η Ημερίδα Αστυνομικής Λογοτεχνίας που θα γίνει στη Λάρισα, στις 28 Μαΐου, ημέρα Τρίτη, στη Λογοτεχνική Γωνία, στην ενότητα True Crime – Αληθινό Έγκλημα, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συζήτησή μας- οι λόγοι για να μιλήσουμε αποδείχθηκα πολλοί. Τροφή για σκέψη!

Συνέντευξη στη συγγραφέα Ιωάννα Γκανέτσα Ο Δρ. Γιώργος Γιαννούσης είναι Ψυχοθεραπευτής. Οικογενειακός Σύμβουλος και Επιστημονικός Σύμβου

25/05/2024

Με την κα Georgia Katsogridaki συζητάμε για τις σχέσεις, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, την διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Τι είναι τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, πως θεραπεύονται τα προβλήματα των σχέσεων, ποια είναι η αξία της ομαδικής συμβουλευτικής, ποιες είναι οι βασικές αρχές της συστημικής προσέγγισης...

Μια συνέντευξη για τις σχέσεις, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, την διαδικασία της ψυχοθεραπείας

25/04/2024

Στον έρωτα δεν είναι δικός σου ο άλλος, αλλά ο πόθος σου γι’ αυτόν. Ο έρωτας δεν καταργεί την ελεύθερη βούληση, αλλά επιθυμεί να την ενισχύσει γιατί έχει ανάγκη τον θαυμασμό του άλλου. Το σημαντικό στον έρωτα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα είναι η τάση του ανθρώπου να κατακτήσει κι όχι η κατάκτηση αυτή καθ’ αυτή, η ανάγκη του δηλαδή και παράλληλα η ορμή να εξερευνήσει και να γνωρίσει το νέο και το διαφορετικό.

Στον έρωτα και την αγάπη το ουσιώδες είναι πως μέσα από τον άλλο συναντάμε ολόκληρο τον εαυτό μας. Στον έρωτα η συνεξάρτηση αποκτά μια ουσιώδη ελευθερία, ειδάλλως μετατρέπεται σε μια οδυνηρή εξάρτηση δύο συγχωνευμένων προσώπων.

Στις μέρες μας ξανά αναβιώνει με ένταση το ανώριμο πάθος εκείνων των αντρών που θεωρούν τη γυναίκα κτήμα τους, να τονίσω, με έμφαση, πως το πάθος και η δημιουργικότητα του έρωτα δεν φτάνει ποτέ στο έγκλημα, ο έρωτας δεν είναι ασθένεια που βασανίζει τον νου. Ωστόσο, δυστυχώς, ανοίγει την πόρτα στην ασθενικότητα των ανθρώπων αυτών και γίνεται το πρόσχημα της εξάρτησης και της συγχώνευσης με τον άλλο κι εν τέλει το όχημα της κακοποιητικής συμπεριφοράς.

Ο έρωτας θέλει δύο προσωπικότητες που ανθούν κι όχι δύο ανθρώπους που συγχωνεύονται ο ένας μέσα στον άλλο. Αν χαθείς δεν είσαι ερωτευμένος, αν δεν χαθείς όμως δεν μπορείς να συναντήσεις τον έρωτα…Γι’ αυτό εξάλλου είναι λατρεμένος, πολυτραγουδισμένος, ανυπόφορος, μαγικός, μυστηριώδης, κι άλλα πολλά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο:

Στον έρωτα και την αγάπη το ουσιώδες είναι πως μέσα από τον άλλο συναντάμε ολόκληρο τον εαυτό μας. Με μια γρήγορη ματιά στις τελευταίες εξελίξεις στην ελληνική κοιν...