06/08/2023
Εχω την ανάγκη να πω μια ιστορία γιατί έχω ορκιστεί να κάνω τα πάντα για να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες γύρο μου με κάθε ευκαιρία. Σχεδόν όλοι είμαστε γονείς και είμαστε η γενιά που "εκπαιδεύει" τις επόμενες γενιές... Η καλύτερη εκπαίδευση ενός γονέα προς το παιδί του, ειναι η δικιά του συμπεριφορά στα μάτια του παιδιού του.
Ένα σεντόνι ειναι το κείμενο αλλα ειναι και ένα κλικ στο κινητό σας να το προσπεράσετε αν βαριέστε.
Θα σας πω μια ιστορία όπως την βίωσα εγώ.
Αν δεν βαριέστε λοιπόν, διαβάστε.
Είμαι απο την Κρήτη... Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια... Είμαι τυχερός γιατί με τα αδέρφια έχουμε πολύ μικρή διαφορά ηλικίας, σε τρία χρόνια μας έκαναν και τους τρεις. Οπότε μοιραζόμασταν τις ίδιες εμπειρίες τα ίδια παιχνίδια και τα ίδια ρούχα (Ειδικά εγώ σαν μικρότερος μέχρι και κόκκινο λουστρίνι παπουτσάκι της αδερφής μου μου είχαν βάλει όταν δεν χώραγε σε εκείνη πλέον, ευτυχώς δεν μου βάλανε καμιά φούστα της ποτέ 🤣).
Θυμάμαι λοιπόν ένα δεμένο σπίτι, με πολύ αγάπη μεταξύ μας και με δύο καταπληκτικούς γονείς. Δεν είχαμε και πολλά λεφτά αλλά με την εργασία του ο πατέρας μου και με τον τέλειο προγραμματισμό στα οικιακά η μάνα μου τα κατάφερναν. Όταν όμως μεγαλώσαμε λίγο και οι τρεις μας πιάσαμε δουλειές για να βοηθήσουμε λίγο στο σπίτι, τουλάχιστον στα προσωπικά του έξοδα ο καθένας.
Το 1994 όταν ήμουν 14ρων χρόνων δούλευα σαν μαστοράκι σε ένα εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας... Συγχρόνως πήγαινα και στη σχολή μήπως και καταφέρω κάποια στιγμή της ζωής μου να ανοίξω και εγώ ένα χρυσοχοείο που τόσο πολύ μου άρεσε αυτή η δουλειά.
Αλήθεια σας λέω, ήταν όλα τόσο ωραία αυτά τα χρόνια.
Μέχρι που 14 Σεπτέμβρη μαύρισαν όλα.
Ένας μεθυσμένος οδηγός χτύπησε μετωπικά με το ΙΧ του την αδερφή μου που οδηγούσε το μηχανάκι της πηγαίνοντας στη δουλειά της. θα ήταν η τελευταία μέρα εργασία της, πήγαινε μόνο για να πληρωθεί τον τελευταίο μισθό της (Εργαζόταν σαν ναυαγοσώστρια σε ένα υδάτινο πάρκο Acqua Plus). Αν δεν γινόταν το τροχαίο μετά από μία εβδομάδα ήταν να έφευγε Αθήνα σε σχολή αεροσυνοδών (ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ), της είχαν νοικιάσει σπίτι οι γονείς μου, της είχαν βάλει τα επιπλάκια της κτλ...
Εκείνο το πρωινό στις 14 Σεπτέμβρη σταμάτησε ο χρόνος... Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου.
Επιστρέφοντας από τη δουλειά το μεσημέρι βλέπω ένα σπίτι άδειο... Ούτε φαγητό να μυρίζει, ούτε γέλια, ούτε τίποτα. Κοιτάω τα δωμάτια να δω μήπως κάποιος κοιμάται αλλά κανείς.
Και εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν μία θεία μου που ήθελε να επιβεβαιώσει αν είναι αλήθεια αυτό που άκουσε, ότι χτύπησε η αδερφή μου. Εγώ δεν γνώριζα τίποτα, απο αυτήν το άκουγα πρώτη φορά. Σχεδόν λιποθύμησα.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο βλέπω 10δες άτομα γνωστούς... Είχαν έρθει οι συνάδερφοι της αδερφής μου.... γείτονες, συγγενής κτλ..... Αμέσως όταν με είδαν με πλησίασαν να "προλάβουν" να με κρατήσουν λόγο της κατάστασης. Είδα τους γονείς μου. Αλήθεια σας λέω ήταν σαν να έβλεπα δύο ζόμπι. Δεν είχαν χρώμα... Δεν είχαν τίποτα που να σου έβγαζε ζωή από μέσα τους. Και από πάνω τους τόσο κόσμος. Τους είχαν ανακοινώσει μόλις 5 λεπτά πριν ότι δυστυχώς δεν θα τα καταφέρει η αδερφή μου. Μόλις με είδε η μάνα μου σηκώθηκε και έπεσε πάνω μου.... τρελή... κυριολεκτικά τρελή... Έχετε δει τρελό άνθρωπο? "Νικολαααααα μουυυ παιδιιιι μουυυυυυ... παιδιιιιιιιιιι μουυυυυυυυυ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑΑΑΑΑΑΑΑ ΜΑΣΣΣΣ..... παιδιιιιιιι μουυυυυ......" Δεν ελεγε τίποτα άλλο. Με μάτωσε στην πλάτη με τα νύχια της με την αγκαλιά της. Όλα αυτά τα βίωνα στα 14 μου.
Η μέρες περνούσαν, ζουσα έναν εφιάλτη. Όμως ο άνθρωπος που βίωνε την πραγματική κόλαση συνέχιζε να χτυπάει η καρδιά του.... Η αδερφή μου δεν τα παρατούσε!
Μετά απο μερικές μέρες μας επιτράπηκε να μπούμε στην εντατική. Σε αυτά τα λεπτά που είχα δίπλα της κάθε μέρα, της μιλούσα παρόλο που οι γιατροί μου έλεγαν οτι δεν με ακούει! "Κατερίνα μου ειμαι ο Νικόλα. Εισαι στο νοσοκομείο αδερφούλα. Είχες ένα ατύχημα και σε έχουμε στους καλύτερους γιατρούς τα χέρια. Μη φοβάσαι. Ξέρω οτι πονάς αλλα ο μπαμπάς σε φροντίζει, κάνε υπομονή. Είμαστε όλοι εδω". Τα έλεγα γιατί σκεφτόμουν οτι αν νοιώθει δεν θα γνωρίζει τι της συμβαίνει. Απλά θα πονάει και θα αναρωτιέται τι έχει. Μέσα σε ένα λεπτό είχε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση και δεν άντεχα την σκέψη οτι πέρα απο τον πόνο ίσως να φοβάται! τρελαινόμουν που δεν μπορούσα να την βοηθήσω σε κατι και ήθελα έστω αυτό να αλλάξω. Τον φόβο της.
Τρεις φόρες μας είπαν οτι ίσως δεν βγάλει κάποιες βραδιές δύσκολες... Τρεις φορές μας είπαν να μπούμε να προλάβουμε να την χαιρετήσουμε. Τρεις φορές την έχω θάψει. Τρεις φορές το εχω ζήσει αυτό. Τρεις φορές της είπα οτι όπου πας, να περιμένεις γιατί θα έρθω και εγώ να παίξουμε ξανά παρέα.
Ντρέπομαι που θα το πω αλλα έφτασα στο σημείο να νευριάσω τόσο με το Θεό που του φώναξα "Πάρε την ρε επιτέλους.... μη την τυραννάς, Σε παρακαλώ πάρε τηνννννννν".......................................................................
Κάτσαμε στην εντατική πολύ καιρό. Τελικά τα κατάφερε... το θαύμα ήρθε... Η αδερφή μου ΕΙΧΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ.
Ξεκίνησε ο αγώνας για να ξαναπερπατήσει αφού μέσα στις δεκάδες κακώσεις σε όργανα και οστά σε όλο της το σώμα, είχε χτυπήσει και Θ5 σπονδυλική στήλη. Οι γιατροί μας το είπαν απο την αρχή οτι δεν θα γίνει αυτό ποτέ.
Την μεταφέραμε απο την Κρήτη στην Πάτρα με ιδιωτικό ελικόπτερο λόγο οτι δεν μπορούσε να μπει σε αεροπλάνο. Έπρεπε να κάνει χαμηλή πτήση λόγο φρέσκων χειρουργείων στο κεφάλι. Στην Πάτρα έγινε η πρώτη σπονδυλοδεσία... απο τον ΑΓΙΟ γιατρό καθηγητή κύριο Λαμπίρη. Στη συνέχεια Αμερική., Νέα Υόρκη για άλλα χειρουργεία κτλ... μετά Αθήνα καθημερινά στο Ασκληπιείο της Βούλας κτλ κτλ κτλ
Ο αδερφός μου είπε "Αν δεν την σηκώσουν οι γιατροί, αν δεν την σηκώσει ο Θεός, θα την σηκώσω εγώ" και πήγε μόνος του και γράφτηκε σε μια σχολή φυσικοθεραπευτών.
Εμείς τα αγόρια της οικογένειας στην Κρήτη λέγαμε ψέματα στους γονείς μας οτι δουλεύαμε. Είχαμε χάσει της δουλειές μας, το χρυσοχοείο που δούλευα πριν το τροχαίο είχε κλείσει. Λέγαμε όμως ψέματα γιατί δεν θέλαμε να στέλνουν χρήματα απο το εξωτερικό οι γονείς μας. Έφευγαν εκατομμύρια στα χειρουργεία! Ο πατέρας μου είχε ξεπουληθεί. Έχουμε πεινάσει πολύ εγώ με τον αδερφό μου! Όταν ήταν η αδερφή μου στην Πάτρα και καταφέρναμε να μαζέψουμε χρήματα για τα εισιτήρια να πάρουμε το καράβι να πάμε να τους δούμε περιμέναμε στην τότε ντίσκο του καραβιού στο ταξίδι πότε θα κλείσει να πάμε κρυφά να μαζέψουμε απο τα άδεια τραπέζια κατι σακουλάκια που είχαν αφήσει οι επιβάτες με ξηρούς καρπούς για το ποτό τους να τα φάμε. Είμασταν στα όρια λιποθυμίας πολλές φορές. Μετά απο μήνες ο πατέρας μου έπρεπε να επιστρέψει στην εργασία του αφού κάναν τα στραβά μάτια τόσο καιρό για να μη χάσει τη δουλειά του γιατί έτρεχε ο κακομοίρης για το παιδί του σε όλο τον κόσμο. Έτσι ανέβηκα εγώ Αθήνα να μεταφέρω την μάνα μου και την αδερφή μου στα νοσοκομεία και στα φυσικοθεραπευτήρια. Είχα γίνει τα πόδια της.... Παντού μαζί! Πήγαινα στο σπίτι το βράδυ ξάπλωνα και δεν είχα κουράγιο να σηκώσω τα χέρια μου. Αλλα σκεφτόμουν, τόσο καιρό το έκανε αυτό ο πατέρας μου? Έτσι έπαιρνα δύναμη για την επόμενη μέρα. Μήνες αυτά... χρόνια αυτά.
Η αδερφή μου δεν κατάφερε να σηκωθεί απο το αναπηρικό καροτσάκι... Εχει όμως μια πολύ άμορφη ζωή. Αυτοεξυπηρετείται πλήρως, οδηγεί η ίδια το αμάξι της. Μετά το τροχαίο παντρεύτηκε και έχει κάνει και δυο κόρες κουκλάρες.
Ειναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω. Εχω την πιο δυνατή οικογένεια του κόσμου... όπως ειναι και άλλες τόσες οικογένειες.
Όμως σας παρακαλώ... Μην είστε η αφορμή να κάνετε δυνατές οικογένειες με αυτόν τον τρόπο. ΟΧΙ ΑΛΚΟΟΛ ΚΑΙ ΤΙΜΟΝΙ. Όχι άλλα τροχαία... Ειναι μεγάλος αυτός ο Γολγοθάς που θα περάσουν κάποιοι άνθρωποι γιατί εσείς απλά δεν έχετε βιώσει κατι τέτοιο. Γιατί αν το είχατε βιώσει δεν θα σκεφτόσασταν ποτέ να βάλετε το αλκοόλ στο στόμα σας και να κάτσετε πίσω απο τιμόνι. Δεν ειμαι εναντίον του αλκοόλ... ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ. Δεν χρειάζεται να πάθετε για να μάθετε. Μάθετε απο τι δική μου ιστορία τι περνάει μια οικογένεια που απλά ήταν άτυχη να βρεθεί στο δρόμο ενός μεθυσμένου οδηγού! Σκεφτείτε το δικό σας παιδί, σκεφτείτε τους δικούς σας ανθρώπους έστω που περιμένουν εσάς να επιστρέψετε κάθε μέρα σπίτι σας! Τρέμω στην ιδέα να περάσει κάποιος άλλος άνθρωπος αυτά που πέρασα εγώ. Αυτά που πέρασε η δική μου οικογένεια!
Δεν θέλω κανένα παιδί να μεγαλώσει όπως μεγάλωσα εγώ. Πόνεσα πάρα πολύ, Δεν το λέω για να με λυπηθεί κανείς... το λέω για να λυπηθείτε τα δικά σας παιδιά!
Δώστε τους να διαβάσουν τη δικιά μου ιστορία! Μη χρειαστεί να την βιώσουν ποτέ τα ίδια. Μην είναι η αιτία τα παιδιά μας να την βιώσουν άλλα παιδιά στο μέλλον
Δώστε το παράδειγμα με τη δική σας συμπεριφορά.
Όχι αλλα τροχαία, όχι άλλο αλκοόλ!
