Κυριακή βράδυ και πήρα τους δρόμους. Το πρόβλημα βασικά ήταν ανέκαθεν οι τοίχοι και τα τσιμέντα, το σφιχτό πρόγραμμα, τα πρέπει και τα υπόλοιπα. Δεν τα άντεχα, δεν τα γουστάρω, σε περιορίζουν, σε κάνουν να μη είσαι, σε ρίχνουν, πως να το πούμε αλλιώς (;)Οι δρόμοι άλλωστε μου έχουν φερθεί απείρως καλύτερα. Από την άλλη και άσχετο με τα παραπάνω, μια έλλειψη ραδιοφώνου με διακατέχει εσχάτως. Αλλά το ραδιόφωνο πέθανε κι εκείνο, που να το βρεις; Να μιλήσεις για τις μουσικές στην εκπομπή σου, για τις ιστορίες με τις μπάντες, για στίχους και πράγματα που κάνουν τη ζωή να κυλάει ωραία (;)Έτσι, απομένει ένα στικάκι στο αυτοκίνητο και μια ψευδαίσθηση talking radio όπως κάναμε παλιά. Και είναι Κυριακή βράδυ, και τις Κυριακές δεν τις πολύ γουστάρω τα βράδια, κι έξω στο δρόμο φυσάει και ο χειμώνας όπου να’ ναι θα έρθει ο καργιόλης κι αυτός. Ας είναι, για να ακούσουμε τώρα τι έχουν να μας πουν εκείνα τα θρυλικά αδέρφια από το Μάντσεστερ, που όλο μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν. Καλό σας βράδυ.
_______________________
• Oasis - Wonderwall
Είχα παρατήσει το ποδήλατο μου, κι έτσι, εντελώς ξαφνικά χθες καταπιάστηκα πάλι μαζί του. Το έπλυνα, έφτιαξα κάτι μικρό βλάβες, έβαλα λίγο λάδι στην αλυσίδα, φούσκωσα καλά τα λάστιχα, συντήρησα τα φώτα και τα φρένα του. Μέσα σε λίγη ώρα οι μαστοριές έπιασαν τόπο και έγινε πάλι σαν καινούργιο. Είχα παρατήσει το ποδήλατο μου αρκετό καιρό, σχεδόν από το περασμένο φθινόπωρο που κλειστήκαμε μέσα. Κάτι περίεργες -επιφανειακές- ιστορίες έπειτα, κάτι προσπάθειες για να σώσω, τρομάρα μου, «τον κόσμο», κάτι οι υποχρεώσεις και οι εργασίες.. που καιρός για ποδήλατο. Έτσι απόψε πήγα μια βόλτα. Ο κόσμος έξω πολύς και συνάμα σαν μην ήτανε κανείς. Απαλό αεράκι, κάτι μυρωδιές που ευτυχώς δεν έφερναν καμένη στάχτη όπως την περασμένη εβδομάδα, γαβγίσματα σκύλων, παιδιά στην παραλία να φωνάζουν στους γονείς τους, ο ήχος από το ελαφρύ κυματάκι, η δροσιά στο πέρασμα από τον πευκιά, κι έπειτα οι γειτονιές στα ενδότερα, παραδομένες στη νύχτα που προχωρά. Είχα ξεχάσει τελικά πως το να κάνεις ποδήλατο στις ημέρες μας, αποτελεί και αυτό μια πράξη επαναστατική. Να κάνεις ποδήλατο με στυλ, να το αφήνεις να σε πηγαίν
Τα σύννεφα καμία φορά πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο. Έτσι δημιουργείται μια αντίδραση που βγάζει έντονο φως. Είναι τόσο έντονο που μοιάζει με τρομακτικό, απόκοσμο, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από εκείνους τους δυνατούς ήχους. Τα σύννεφα από ότι έμαθα στο σχολείο είναι κάτι γεμάτα πράγματα, τεράστια, που κουβαλάνε όλη την ενέργεια του κόσμου μέσα τους, νερά, ηλεκτρισμούς και τέτοια. Οταν συναντηθούν από τόσο κοντά τα σύννεφα, όταν αγγιχτούν, μένει το εκτυφλωτικό φως κι εκείνοι οι τρομακτικοί θόρυβοι..
