Πορτόνι

02/08/2024

Απόσπασμα από το κείμενο του Νίκου Μητσιάλη "Τα θερινά τα σινεμά…" στο βιβλίο "Πορτόνι 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία!
Φωτογραφία: Ευρυπίδης Κλεόπας "Ο θερινός Φοίνικας"...............................................................................
Γλάστρες με γεράνια και γαρίφαλα! Με αφίσες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες από ταινίες «λίαν προσεχώς» και με πορτρέτα αστέρων! Με την πρώτη και δεύτερη παράσταση, με τη φρεσκοτυπωμένη «υπόθεση του έργου» από τον ταξιθέτη, που του έδινες δυο τρία κέρματα και, αφού τη διάβαζες, αυτή γινόταν σαΐτα και στο σκοτάδι της προβολής ταξίδευε στα «περμανάντ» των μπροστινών καθισμάτων…
Τα θερινά τα σινεμά, με το φρεσκονοτισμένο χωμάτινο πάτωμα και τα ασβεστωμένα περβάζια! Μ’ εκείνες τις κρεμαστές λάμπες που, όταν έσβηναν, σε παρέδιδαν στο ασπρόμαυρο μυστήριο του Άλφρεντ Χίτσκοκ ή στη μαγεία του ιταλικού μελοδράματος, με την Υβόν Σανσόν, τη Συλβάνα Μαγκάνο, τον Αμεντέο Νατσάρι και τον «κακό» Φόλκο Λούλι…
Το Μεροκάματο του τρόμου, σφραγίδα εποχής γαλλικού κινηματογράφου με τον ανεπανάληπτο Υβ Μοντάν· Les Grandes Families με τον γίγαντα Ζαν Γκαμπέν· Η δίκη του Φραντς Κάφκα με τον ανεπανάληπτο Όρσον Γουέλς και αμέτρητα άλλα αριστουργήματα… ........................................................................

23/07/2024

Ο ΤΖΑΚΟΜΟ ΤΖΙΡΟΛΑΜΟ ΚΑΖΑΝΟΒΑ
ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΣΕΝΓΚΑΛ
ΣΤΗ ΣΠΙΑΝΑΔΑ
Απόσπασμα από το ολοκληρωμένο κείμενο (η συνέχεια και το τέλος) του Μάνου Ναθαναήλ για τις περιπέτειες του Καζανόβα στην Κέρκυρα, στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί!

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ: Ο δεκαεννιάχρονος Καζανόβα πετάει το ιερατικό σχήμα (που δεν του πήγαινε καθόλου) και φορά τη στρατιωτική στολή της Γαληνοτάτης, εγκαταλείποντας τη Βενετία για την Κέρκυρα. Εκεί βυθίζεται στα χρέη χαρτοπαίζοντας νυχθημερόν στις λέσχες, μέχρις ότου τον ανασύρει από τον πυθμένα του τζόγου ένα επίσημο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Γνωρίζει σημαντικούς Οθωμανούς, παίρνει μαθήματα ζωής από τη σοφία τους, τη φιλοσοφία τους και τη στάση τους απέναντι στις γήινες απολαύσεις. Επιστρέφει στην Κέρκυρα έχοντας γλιτώσει στο τσακ έναν γάμο με μια δεκαπεντάχρονη Τουρκάλα, αλλά και φορτωμένος πολύτιμα δώρα, που σε πρώτη ευκαιρία τα σκοτώνει όσο όσο για να ξεπληρώσει τα χρέη του. Επιτέλους μαθαίνει το μεγάλο μυστικό του τζόγου: Το καζίνο ποτέ δεν χάνει! Αναλαμβάνει την τοπική μπάνκα του φαραώ και κερδίζει τα χαμένα και με το παραπάνω. Μαθαίνει και ένα άλλο μεγάλο μυστικό: Ή στα χαρτιά θα κερδίζεις ή στον έρωτα. Ερωτεύεται την πολύ νέα, πολύ γοητευτική και πολύ παντρεμένη Αντριάνα, η οποία όχι μόνο τον αγνοεί αρχικά σκανδαλωδώς, αλλά στη συνέχεια με κάθε ευκαιρία τον κοροϊδεύει επιδεικτικά. Μέχρι που μαθαίνει το τρίτο μυστικό: Το χρήμα δεν μπορεί να αγοράσει τον έρωτα (ωστόσο σε φέρνει σε εξαιρετική διαπραγματευτική θέση!). Κι όταν η Αντριάνα ξοδεύει αλόγιστα τα λεφτά που τις είχε εμπιστευτεί ο νόμιμος σύζυγος και δεν μπορεί να του τα επιστρέψει για να ξεπληρώσει κάποιο χαρτοπαικτικό του χρέος, ανοίγει η πόρτα της ευκαιρίας για τον Καζανόβα. Την εξυπηρετεί αμέσως, κερδίζοντας τουλάχιστον την προσοχή της και την ευνοϊκή της διάθεση. Η κερκόπορτα έχει ανοίξει. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τουναντίον! Ο λακές του ο ΛεΒαλέρ, εκτός από πρόστυχος χωριάτης, αποδεικνύεται και απατεώνας ολκής, εμφανίζοντας μια σειρά πλαστά πιστοποιητικά τίτλων ευγενείας και αριστοκρατικής καταγωγής, τα οποία καταπίνουν αμάσητα όλοι οι Βενετσιάνοι της Φρουράς της Κέρκυρας. Όλοι εκτός από τον Καζανόβα — και το ακόμη σχετικά απρόσιτο αντικείμενο του πόθου του, την Αντριάνα Φοσκαρίνι. Έρχεται σε κόντρα με τους ανωτέρους του και με αλαφρόμυαλες κυράδες της καλής κοινωνίας, και τελικά εισπράττει βαριά προσβολή σε επίσημο δείπνο από τον αναίσχυντο μπαγαπόντη. Την ξεπλένει με ένα αλήστου μνήμης μπερντάχι, καθώς ξυλοφορτώνει μέχρις αίματος τον καμποτίνο στη Σπιανάδα, παρατώντας τον ημιθανή. Όταν έρχεται διαταγή από τον προνοητή να παραδοθεί στη γαλέρα-φυλακή, βουτάει μια βάρκα και κωπηλατεί μέχρι το Βίδο, όπου ανεβαίνει σε ένα αραγμένο φρεγαντίνι και χρυσοπληρώνει τον καπετάνιο για να φύγουν μέσα στη νύχτα. Δραπετεύει! Και βρίσκεται άγνωστος μεταξύ αγνώστων στην εξωτική Κασσιώπη, όπου προλαβαίνει να κάνει έναν θανάσιμο εχθρό, τον θεομπαίχτη παπα-Δελδιμόπουλο, έναν μικρό στρατό από ντόπιους μισθοφόρους και έναν δροσερό ουλαμό από νεαρές μοδίστρες, που τον φροντίζουν μέχρι παρεξηγήσεως. Οργανώνει λοιπόν το ανάκτορό του, τη φρουρά του, την γκαρνταρόμπα του και τις γαστρονομικές του απολαύσεις. Κι όπως τόσοι και τόσοι νομείς της επίγειας εξουσίας, ειδικά αυτός δεν αντιστέκεται στον πειρασμό: Επιδίδεται χωρίς καθυστέρηση σε κραιπάλες και ακολασίες. Ένας ελάσσων βασιλιάς, με βραχύβια παραμονή στον θρόνο, καθώς μετά από λίγες εβδομάδες καταπλέει στο λιμανάκι της Κασσιώπης βενετσιάνικο πολεμικό που αποβιβάζει τον αγιουτάντε Μινόλτο, ο οποίος έχει την εντολή να φέρει τον ατίθασο εστεμμένο πίσω στην Κέρκυρα. Αφού πάρει διαβεβαιώσεις ότι τα κρίματά του έχουν συγχωρεθεί και δεν θα έχει συνέπειες, και μετά από ένα οργιαστικό αποχαιρετιστήριο γλέντι, ο Καζανόβα αποχωρεί από το βασίλειό του μέσα σε πανηγυρικούς πυροβολισμούς, τραγούδια και ιαχές των υπηκόων του. Και εδώ, αναγνώστριά μου, φτάνουμε και στο τελευταίο κεφάλαιο των περιπετειών του Μέγα Τυχοδιώκτη του 18ου αιώνα στην Κέρκυρα — αλλά και στο τέλος των περιλήψεων των προηγουμένων, οι οποίες είχαν αρχίσει να συναγωνίζονται σε μήκος το κυρίως κείμενο.
φωτό: Canaletto, The big entrance to the Grand Canal, Venice

10/07/2024

Άκρως καλοκαιρινό Πορτόνι με 45 δροσιστικές ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου! 🍉🌞🍹📚

22/06/2024

Πανσέληνος από τους Λάκωνες...🌕⭐️💦

03/06/2024

Αποσπάσματα από το κείμενο της Σταματέλας Πουλή "Ο Θερτής, ο Αλωνάρης κι ένας Αύγουστος παραπονιάρης" στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί! 💦
Φωτογραφία: François-Frédéric Boissonnas, Κέρκυρα 1912, Ψαρόβαρκα στο Καποσίδερο, Παλαιό Φρούριο............................................................
Τα μπάνια στο Φρούριο θύμιζαν εκστρατεία. Κάποιες μανάδες και δυσανάλογα πολλά παιδιά —φαίνεται όσες δεν μπορούσανε να ακολουθήσουν στέλνανε τα βλαστάρια τους υπό την κηδεμονία κάποιας γειτόνισσας— μπαίναμε στο πρωινό λεωφορείο για τη Χώρα κουβαλώντας τσάντες γιομάτες εφόδια, αλλαξιές με ρούχα, μπρατσάκια, κολατσιό, νερά, κουβαδάκια, σε μια συμμάζωξη με γέλια, φωνές και κλάματα, γιατί όλο και κάποιος δεν θα ήτανε «καλό παιδί» και απάνου από την Κοντραφόσα πέφτανε φούσκοι συμπαγείς, βουνίσιοι. Αυτό το γκροτέσκο μαναδοπαιδολόι δεν σκόπευε να κάνει κατάληψη του τελευταίου υψώματος, αλλά πολύ απλά κι ανθρώπινα θέλαμε να κάνουμε ένα ρημαδομπάνιο, κι ύστερα όπως όπως να πάρουμε το λεωφορείο από το Σαρόκο και να πάμε σπίτια μας. Εκεί όπου ξέραμε και μας ξέρανε, γιατί όσοι μας μάθανε από τον Πόντε μέχρι τα Μπάνια τα’ Αλέκου, όπου φτάνανε οι φωνές μας, δεν θα θέλανε να συνάψουνε φιλίες μαζί μας, ούτε αν ήμασταν οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη κι ύστερα από μας θα χαλούσε η ράτσα. Κάποιοι χωριανοί βρίσκανε την επιλογή του Πόντε πολύ κουραστική, και γι’ αυτό από Κυριακές κατεβαίνανε με τα ποδάρια στη Λαόπετρα. Οι μανάδες μας λέγανε ότι δεν μας θέλανε γιατί κάναμε φασαρία και τσου καταριόντανε ενίοτε, αλλά, μόλις ανεβαίναμε από τσι γκόγκλες, και αφού είχανε γεράσει δέκα χρόνια η καθεμία που γλιτώσαμε από πνιγμούς και λοιπά δυστυχήματα, τη Λαόπετρα ονειρεύονταν οι δόλιες κι ας μην το μαρτυρούσαν. ...............................................
Ο Αύγουστος σηματοδοτούσε πάντα τον ερχομό των φίλων. Το χωριό γέμιζε ξενιτεμένους χωριανούς, κι έτσι τα φορτωμένα ΙΧ τους έφερναν μαζί και από κάποιο φίλο του καλοκαιριού. Η παρέα μεγάλωνε κι άλλο. Οι γειτονιές τραγουδούσαν, στα καντούνια συνωστίζονταν ήχοι από γέλια, ονόματα, τσουγκρίσματα ποτηριών, τριξίματα καρέκλας, παραθυρόφυλλα που άνοιγαν διάπλατα το πρωί και έκλειναν λιμπρέτα τα μεσημέρια, κάποια κιθάρα με ένα ακορντεόν που ανάσαινε και πάλι, φωνές που έσμιγαν σε τραγούδι, βλέμματα που έσμιγαν σε αντάμωμα. Το χωριό είχε γιορτή. Απλή, καθημερινή και αυθόρμητη. Λίγο κρασί ή ρετσίνα στην κούπα, κάποια μελιτζάνα τηγανητή στο κουρκούτι, λίγο πεπόνι και καρπούζι στο βαθύ πιάτο, όλα αυτά αρκούσαν για να γιομίσουνε τα πεζούλια κάτω από φορτωμένες περγουλιές, και με τον γκιώνη μόνιμη και αδιαίρετη συντροφιά, οι έγνοιες έφευγαν ή κρύβονταν στην ηρεμία της νύχτας, και κάτω από τα φουσκωμένα στήθη από τον κάματο της μέρας οι παλμοί έβρισκαν ρυθμό και κάποια μάτια γέμιζαν από χαρά που ξεχείλιζε μέσα στην κούπα. Εκείνη ξαναγιόμιζε και δώστου πάλι από την αρχή. ............................................

15/05/2024

"Οι δρόμοι που βουβάθηκαν..."
Απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Μητσιάλη στο βιβλίο "Πορτόνι 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου".
Φωτογραφία: Erich Andres περ. 1954 Σίκλοι και σίτες έξω από το μαγαζί του λατονιέρη Φώφου Μόρδου στην οδό Αγίας Σοφίας. Αρχείο Θ. Μεταλληνού....................................
Βιρτουόζοι λατονιέρηδες, στην πλειοψηφία τους Εβραίοι, μ’ εκείνο τον κολασμένο αριθμό στ’ αριστερό τους χέρι, πελεκούσαν τον λευκοσίδηρο φτιάχνοντας πίντες, μαστέλα, μοσκιέρες και πίλες για λάδι. Όσοι λιγοστοί γλίτωσαν από την κόλαση των στρατοπέδων χτυπούσαν αδιάκοπα τα σφυριά στη λαμαρίνα, βγάζοντας δυνατούς και οξείς ήχους που ταξίδευαν και αντάμωναν με άλλους πιο μακρινούς των γύρω καντουνιών. Παραδίπλα στην Παλαιολόγου οι ήχοι γινόντουσαν πιο απαλοί, ήταν μιας άλλης ποιότητας το σφυρηλάτημα όταν, πέφτοντας το σφυρί πάνω στ’ αμόνι, συναντούσε το ασημένιο υπό διαμόρφωση υλικό, κι εκείνο έβγαζε έναν γλυκό, τρυφερό ήχο, σαν να υπόμενε καρτερικά την αργόσυρτη διαδικασία μεταμόρφωσής του σε έναν υπέροχο και πανάκριβο βενετσιάνικο ασημένιο δίσκο με περίτεχνες συμμετρικές κάπες ή σε ένα ασημένιο σερβίτσιο τσαγιού ελισαβετιανής εποχής, με σφυρήλατες φέτες διακοσμημένες με φινετσάτα ορνάτα! Από δίπλα έφθανε ο ρυθμικός μα γρήγορα επαναλαμβανόμενος χτύπος των σκαλιστάδων που διακοσμούσαν τ’ ασημένια σκεύη χτυπώντας με τα διάφορα τζιζέλα που έφτιαχναν ανάγλυφα λουλούδια και διακοσμητικά στολίδια σ’ ανθοδοχεία, σε ασημένιες εικόνες και φωτοστέφανα αγίων. Ήχοι που θύμιζαν ταμπούρο, ένας θαυμάσιος ρυθμικός θόρυβος που έδενε με τους άλλους, συμπληρώνοντάς τους κυρίως ανάμεσα από τις απαραίτητες παύσεις!
Και μέσα σ’ όλα αυτά αντηχούσε σαν ένα μικρό, διακριτικό κουδουνάκι, από εκείνα που συναντούμε συχνά σε συμφωνικές ορχήστρες, ήχος ντροπαλός που προερχόταν από ένα μικρούλι σφυράκι που διαμόρφωνε στην κωνική ατσάλινη φόρμα ένα θαυμάσιο χρυσό γαμήλιο δακτυλίδι, ένα μονόπετρο διαμαντένιο μιας πλούσιας υπόσχεσης ή ένα μικρό, φτηνό, αλλά της αγάπης πολύτιμο φυλαχτό μιας αναχώρησης…...................................................................

15/05/2024

Ο συντοπίτης Apostolis Hirdaris, δημιουργός του γνωστού και πετυχημένου καναλιού Weirdo, παρουσιάζει στο παρακάτω βίντεο το κάστρο της Κασσιόπης χρησιμοποιώντας και κείμενο του περιοδικού που μπορείτε να βρείτε στην πρόσφατη έκδοση με τις 45 ιστορίες. Τον ευχαριστούμε και τον προτρέπουμε να συνεχίσει!

Κάντε εγγραφή εδώ: https://www.youtube.com/Weirdoccult https://www.tiktok.com/ https://www.instagram.com/weirdoccult https://www.facebook.com/We...

11/05/2024

ΚΟΥΚΟΥΡΙΤΣΑ, η αγρέπαυλη που έγινε Μουσείο
αποσπάσματα από το κείμενο της Ντάριας Κοσκόρου για το Μουσείο Καποδίστρια στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

«Κουκουρίτσα» στα κερκυραϊκά αποκαλείται ο λόφος που φαίνεται από παντού. Η σχέση της οικογένειας Καποδίστρια με το ομώνυμο κτήμα στους Ευρωπούλους ξεκινάει από πολύ παλιά. Με την ευκαιρία της επαναλειτουργίας του Μουσείου Καποδίστρια στην αγρέπαυλη της Κουκουρίτσας, του πρώτου και μοναδικού Μουσείου αφιερωμένου στον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, μας δίνεται η ευκαιρία να επικεντρωθούμε όχι στα εκθέματα του Μουσείου αλλά στην ιστορία της ίδιας της Κουκουρίτσας..................................
Η Κουκουρίτσα των Καποδίστρια

Ενώ η ιστορία της οικογένειας Καποδίστρια είναι μακραίωνη και σημαντική, η ίδια η αγρέπαυλη της Κουκουρίτσας, που στεγάζει το μουσείο για τον Ιωάννη Καποδίστρια, είναι απλή και λιτή, σαν να αντιστοιχεί στην προσωπικότητα του κυβερνήτη και όχι στο μέγεθος του έργου του και της παρακαταθήκης του. ..............................................................

02/05/2024

"Η Μεγάλη Γιορτή του Μάη στο Feudo Gianello delli Habitabuli"
Απόσπασμα από το κείμενο της Σοφίας Χουδαλάκη στο βιβλίο Πορτόνι που κυκλοφορεί! ...........................................................
Τα κορίτσια σηκώθηκαν σήμερα νωρίς και ξεχύθηκαν στα χωράφια για να μαζέψουν όλα τα φρέσκα λουλούδια. Οι γυναίκες συγκέντρωναν ό,τι καλούδια υπήρχαν στα τσαντίρια και οι άντρες είχαν φύγει αξημέρωτα για να πάνε να κόψουν το κυπαρίσσι που θα στόλιζαν, για να το κρατούν δώρο του αφέντη. Το κομμένο δέντρο θα στηνόταν στο κέντρο του οικισμού τους, και όλα τα παιδιά μαζί με τις γυναίκες θα το φόρτωναν με ό,τι στολίδι ή φαγώσιμο είχαν. Το έθιμο όριζε ότι στα κλαδιά του θα κρεμούσαν τα κορίτσια τις πολύχρωμες κορδέλες των μαλλιών τους, και ανάμεσα στις κορδέλες όλα τα φρούτα της εποχής, όλα τα στολίδια της φύσης. Από περιστέρια και κότες μέχρι πασχαλινά αυγά και αγκινάρες, ωσότου τα κλαδιά γέμιζαν με έναν πλούτο που θα άφηνε τις φαμίλιες νηστικές. Μετά οι άντρες θα έπαιρναν «τον Μάη» —το στολισμένο δέντρο— και θα το πήγαιναν στο αρχοντικό του «εμπαρούνου». Εκεί θα έστηναν ένα μεγάλο υπαίθριο γλέντι και θα του το προσέφεραν. Από κοντά θα του χάριζαν και τα ρεγκάλια που είχαν εξασφαλίσει, και τα κανίσκια που τα είχαν γεμίσει με τα ορνίθια, τα νούμπουλα, τα αυγά κάθε οικογένειας. Την επόμενη μέρα κάθε Τσιγγάνος θα έδινε στον βαρόνο τον τιμαριωτικό φόρο, το τέλεσμα. Ο πατέρας της Μάγιας, όπως και κάθε παντρεμένος, θα έπρεπε να πληρώσει δεκαεφτά άσπρα και δύο καλές όρνιθες. Το ίδιο γίνονταν και την Πρωτοχρονιά, μόνο που τότε η πληρωμή ήταν πέντε άσπρα και μία όρνιθα. Μετά την πληρωμή ο αφέντης θα τους έκανε ένα μεγάλο τραπέζι, από τους δικούς τους κόπους, και το γλέντι θα κρατούσε όλη την ημέρα. ........................................
Φωτό: Χαράλαμπος Παχής, Πρωτομαγιά στην Κέρκυρα

30/04/2024

Απόσπασμα από κείμενο της Πέπης Γιάννου "Ναζλί, το κρίνο της Ανατολής" στο βιβλίο "Πορτόνι 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου"..................
Κομπόδεμα είχε φτιαχτεί γερό όλα αυτά τα χρόνια της πονηριάς και της αγυρτείας, οπότε άμα τη αφίξει στο ονειρικό νησί αγοράστηκε από τον Νικόλα μια παραθαλάσσια έκταση στην περιοχή Ύψος, ένα κτήμα σκοτεινό και μελαγχολικό, γεμάτο κυπαρίσσια, βελανιδιές, δάφνες και μυρτιές, με ανήλιαγες γωνιές και μια παράξενη σιωπή ανακατεμένη με τον ήχο των κυμάτων. Στο σημείο εκείνο χτίστηκε κι ένα σπίτι ανατολίτικου τύπου, ριζωμένο στην εύφορη κερκυραϊκή γη, που για δυο χρόνια έμελλε να φιλοξενήσει τους δυο ερωτευμένους δραπέτες και τον πιστό τους υπηρέτη Μεχμέτ. Πάνω στα δυο αυτά χρόνια –καθότι τα ωραία λίγο διαρκούν– η Ναζλί αρρωσταίνει και μέσα σε λίγες μέρες πεθαίνει. Ο άγριος πόνος του νέου απομακρύνει και τον πιστό του υπηρέτη, που φεύγει τρομαγμένος μέσα στη νύχτα με μια βάρκα, αφήνοντας τον αφέντη του εντελώς μόνο. Απαρηγόρητος, ο Νικόλας, γνωρίζοντας για πρώτη φορά τον πόνο της απώλειας, τη θάβει σε μια γωνιά του σκιερού κτήματος, σκοπεύοντας με τον καιρό να στήσει ένα μαρμάρινο μνημείο πάνω από τον τάφο. Στο νωπό ακόμα μνήμα όμως, κοντά στην άνοιξη, φυτρώνει ένα λευκό κρίνο, και ο παραλογισμός του νέου από τον χαμένο έρωτά του τον κάνει να πιστέψει πως αυτό το λουλούδι είναι προέκταση της αγαπημένης του, σύμβολο της αγνής ψυχής της, υπενθύμιση ότι είναι εκεί και τον αισθάνεται, και αποφασίζει να μη χτίσει το μνημείο. Όλα αυτά συμβαίνουν το 1715.
Βρισκόμαστε στον έβδομο και τελευταίο βενετοτουρκικό πόλεμο. Η Πελοπόννησος πέφτει στα χέρια των Τούρκων και τον επόμενο χρόνο, στα μέσα του καλοκαιριού, ο τουρκικός στόλος, με ανυψωμένο το ηθικό και με αρχηγό τον καπουδάν πασά Τζάνουμ Κοτζιά, καταπλέει στην Κέρκυρα. Ο Νικόλας ωστόσο υποπτεύεται πως, εκτός από την κατάληψη του νησιού, ο πλοίαρχος ερχόταν να ξεπλύνει και την προσβολή που του έγινε. ............................................................
ΥΓ.: Υπάρχει και η εκδοχή, την οποία στηρίζουν και πολλοί απόγονοι της οικογένειας Πιέρρη, ότι ο Νικόλας ήταν γνήσιος Πιέρρης, τύπος περιπετειώδης και με κάποιες τάσεις τυχοδιωκτισμού.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο του Γεράσιμου Χυτήρη, Τα λαογραφικά της Κέρκυρας, Δημοσιεύματα Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών, Κέρκυρα 1991, και το βιβλίο του Γεώργιου Αθανάσαινα Το ασέδιο των Κορυφών 1716, Μακεδονικές Εκδόσεις, 2001.
Φωτογραφία: Alois Beer, το αρχοντικό Πιέρρη στο ομώνυμο κτήμα στον Ύψο, 1886, Αρχείο Θ. Μεταλληνού

29/04/2024

Σημεία από τα οποία μπορείτε να προμηθεύεστε το βιβλίο "Πορτόνι 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" 📚📖
- Βιβλιοπωλείο Πλους
- Βιβλ/λείο Ιδεόγραμμα
- Βιβλ/λείο Μουστάκης
- Βιβλ/λείο Μάστορας
- Βιβλ/λείο Σούλη
- Παιχνιδοπωλείο Γαϊτανάκι
- Βιβλ/λείο Εστία
- Βιβλ/λείο Τσέφλικα
Καθώς επίσης και στα πρακτορεία Τύπου "Κιόσκι" επί της Λ. Αλεξάνδρας και Στεργίου επί της Ευγ. Βουλγάρεως.
Για την υπόλοιπη Ελλάδα κατόπιν παραγγελίας στο βιβλιοπώλη σας.
Καλό Πάσχα! 🐞🌸🐣🐇

22/04/2024

Αποσπάσματα από το κείμενο της Μαρίας Κωνσταντινίδη για τη "Σαπωνοποιία Πατούνη" στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί! ..............................................
Σύμφωνα με την απογραφή των σαπωνοποιείων του 1896, η πόλη της Κέρκυρας παρήγε το περισσότερο σαπούνι, διαθέτοντας μόλις 4 από τα 37 στο σύνολο σαπωνοποιεία του ελληνικού κράτους. Η Σαπωνοποιία Πατούνη στην Κέρκυρα, από όλα τα σαπωνοποιεία της ελληνικής επικράτειας, κατείχε την πρώτη θέση στην παραγωγή σαπουνιού, με 875.000 οκάδες ετησίως. Το σαπωνοποιείο την περίοδο 1901-1919 ανήκε στον Νικόλαο Πατούνη, και το διάστημα 1920-1931 λειτουργούσε ως υποκατάστημα της σαπωνοποιίας Ζακύνθου με την επωνυμία "Μπαζάκης και Πατούνης"...............................................
Η Σαπωνοποιία Πατούνη, παρά τις όποιες δυσκολίες, συνεχίζει μέχρι σήμερα τη λειτουργία της. Την τελευταία εικοσαετία παρατηρείται ολοένα και περισσότερο στροφή των καταναλωτών στα φυσικά, υγιεινά, χειροποίητα, τοπικά και μη μαζικής παραγωγής, παραδοσιακά προϊόντα. Έτσι η Σαπωνοποιία Πατούνη αυξάνει την παραγωγή της κυρίως σε σαπούνια προσωπικής περιποίησης (ελαιολάδου, πράσινου και τύπου Μασσαλίας) και επεκτείνει το εμπορικό της δίκτυο με σημαντικές εξαγωγές σε Ιαπωνία, Ευρώπη και Αμερική. Τα προϊόντα της φέρουν την πιστοποίηση της παγκόσμιας οργάνωσης «Vegan Society». Παράλληλα ο χώρος λειτουργεί ως ένα βιωματικό-ζωντανό μουσείο, στο οποίο πραγματοποιούνται ξεναγήσεις. .......................................................

15/04/2024

Απόσπασμα από το κείμενο του Γιώργου Καγκουρίδη "Στο μπακάλικο" στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί ήδη την τρίτη έκδοσή του..............
Είχε κι ένα ξύλινο κιβώτιο με σαπούνια «Χρυσαλλίς». Παραδίπλα τα ξύλινα κιβώτια με το μπακαγιάρο «Λαμπραντόρ», το στακοφύσι και τη ρέγκα την αυγωμένη. Πάνου στον μπάγκο είχε τη ζυγαριά με τα κιλά, που είχανε αντικαταστήσει πριν από λίγο καιρό τσι λίτρες. Είχε και κάτι βάζα με πολύχρωμες καραμέλες και γλειφιτζούρια. Απόθωνε εκεί τσι χαρτοσακούλες και τα χαρτιά περιτυλίγματος, τα στράτσα, τα άσπρα τα λεφτά, τσι λαδόκολλες σε ντάνες, και κάθε ντάνα την είχε καρφωμένη σ’ ένα μακριό καρφί. Είχε και κάτι μεγάλες κονσέρβες με μαρμελάδες, βερίκοκο και κάσια, και σου ’βαζε μ’ ένα ξύλινο κουτάλι. Παραδίπλα είχε δυο μικρές πίλες πάνου στον μπάγκο, τη μίανε με λάδι και δίπλα δίπλα την άλληνε με το πετρόγιο. Ακόμα μέτρουνε ό,τι σούβαζε με το καρτούτσο. Αυτές είχανε από μια μικρή βρυσούλα κι από κει μας γέμιζε τσι μποτίγιες που του φέρναμε.
Από το ταβάνι κρεμόντανε δυο λάμπες ηλεκτρικές, μια μπρος, μια πίσω στο μαγαζί, δυο κατάμαυρες μυγοπαγίδες, και ψηλά τσου τοίχους δυο εμαγέ ρεκλάμες με τον Ακάκιο καβάλα σ’ ένα γαϊδούρι που ’λεγε «Τα μακαρόνια να είναι Μίσκο». Πάντως, άμα ζήταγες μακαρόνια «Ζαφειρόπουλος» σου ’δινε από κάτι πεντόκιλες χάρτινες συσκευασίες, αλλά κι αυτά μου παραγγέλνανε από το σπίτι να φέρω, που ξέρανε ποια ήτανε τα καλά! ...........................................
Φωτογραφία: Το παντοπωλείο του Δημήτρη Γιαννούτσου (1934) συλλογή Θ. Μεταλληνού.

11/04/2024

Απόσπασμα από κείμενο του Αλέξανδρου Αηδονίδη "Ένα αεροδρόμιο από τα σπλάχνα της πόλης" στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί!....................................................
Το 1946, όταν αποφασίστηκε και ξεκίνησε η αποκομιδή των ερειπίων της πόλης, το κατεστραμμένο οικοδομικό υλικό αποτέθηκε στη λιμνοθάλασσα Χαλικιοπούλου, δίχως αρχικά να υπάρχει η πρόβλεψη για τη δημιουργία αεροδρομίου στη θέση της επιχωμάτωσης. Γι’ αυτό και όταν τελικά μέσα στο ίδιο έτος πάρθηκε η απόφαση για την εξαρχής χάραξη ενός αεροπορικού διαδρόμου στο νέο κομμάτι στεριάς που είχε δημιουργηθεί, το μήκος του διαδρόμου, ο οποίος έπρεπε να ακολουθεί την κατεύθυνση των επικρατούντων ανέμων *, αναγκαστικά περιορίστηκε στα 800 μέτρα. Το μήκος όμως αυτό του διαδρόμου έθετε ήδη από τη θεμελίωσή του πολλούς περιορισμούς, κυρίως στην εξυπηρέτηση των δημοφιλών στην εποχή εκείνη αεροσκαφών τύπου DC-3 (οι γνωστές «Ντακότες»).
*Ο προσανατολισμός του διαδρόμου της Κέρκυρας είναι 170-350 μοίρες, περίπου δηλαδή από βορρά προς νότο. Αυτό υποδηλώνουν άλλωστε (όπως συμβαίνει και σε κάθε αεροδρόμιο του κόσμου) και οι αριθμοί 17 και 35 που βρίσκονται χαραγμένοι στις δύο άκρες του διαδρόμου....................................................................................
Φωτογραφία από τη συλλογή του Ν. Δεσύλλα

05/04/2024

ΜΑΤ ΜΠΑΡΜΠΙΕΡΕ, απόσπασμα από κείμενο του Μάνου Ναθαναήλ στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί!

Οι νομάδες του Καφέ-Γυαλί

«Ε, δεν θα μας κάνεις και ματ μπαρμπιέρε!» Η τενόρε κοντραλτίνο φωνή του κυρ Γιάννη, κάτι ανάμεσα σε ξεπεσμένο αριστοκράτη του 19ου αιώνα και υπέρβαρο Πόρθο, ακούστηκε παράξενη στο παλιό καφενείο του λιμανιού.
Όλοι οι θαμώνες στο χειμωνιάτικο Καφέ-Γυαλί έδειξαν να καταλαβαίνουν πολύ καλά το νόημα των λόγων του, οπότε έκανα κι εγώ ότι καταλαβαίνω. Ήμουν ακόμη δόκιμο μέλος της φυλής των νομάδων του σκακιού και έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός. Δεν ρώτησα φυσικά κανέναν, αλλά κράτησα μια νοερή σημείωση: «Ματ μπαρμπιέρε. Να μάθω τι σημαίνει».
Μόλις είχα ξαναγυρίσει στο νησί στα μέσα τις δεκαετίας του ’70, μετά το πρώτο καλοκαίρι της μύησής μου στη γοητεία των 64 τετραγώνων, και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ρωτήσω πού μαζεύονται οι σκακιστές. Είχα δυο εβδομάδες στη διάθεση μου (τις διακοπές των Χριστουγέννων) και ήμουν αποφασισμένος να παίξω όσο περισσότερο σκάκι μπορούσα.
Η εφηβική μου ορμή δέχτηκε μια πρώτη ψυχρολουσία όταν διαπίστωσα ότι το στέκι των σκακιστών του νησιού ήταν ένα κρύο και γκρίζο καφενείο στο Παλιό Λιμάνι, εκεί που τελειώνουν τα Μουράγια.
Τα καφενεία των λιμανιών και των σταθμών είναι παράξενα μέρη. Χωρίς διακόσμηση, μόνο με τα απολύτως απαραίτητα και λειτουργικά, μοιάζουν να είναι μόνιμα κολλημένα δύο δεκαετίες πίσω από την εποχή τους. Δεν χρειάζεται να γοητεύσουν τον πελάτη, δεν θέλουν να τον κρατήσουν, δεν μπορούν να τον κρατήσουν. Όλοι είναι ταξιδιώτες, περαστικοί. Το Καφέ-Γυαλί, στην άκρη του Παλιού Λιμανιού, τιμούσε τον ρόλο του με θολές από την αρμύρα τζαμαρίες, μυρωδιά τσιγάρου που δεν έφευγε ποτέ και κιτρινισμένους τοίχους βαμμένους με λαδομπογιά. Στη μια πλευρά ένα χαμηλό επαγγελματικό ψυγείο-βιτρίνα «Νάσης».
Αδικαιολόγητη η απογοήτευση μου αναγνώστη μου. Μελετώντας τη βιβλιογραφία του σκακιού τα χρόνια που ακολούθησαν, ανακάλυψα ότι η ιστορική διαδρομή του στην Ευρώπη, την Ελλάδα και την Κέρκυρα περνάει μέσα από τους ναούς της λατρείας του εκρηκτικού ευωδιαστού κόκκου, τα καφενεία. Ακόμη κι αυτά των λιμανιών.

Τα καφενεία του ζατρικίου

Στη Βιέννη, στο Λονδίνο, στη Βενετία, στο Παρίσι, η αφρόκρεμα του σκακιού του 19ου αιώνα πέρασε από το Café Central, το Old Slaughter’s Coffee House, το Florian, το Café de la Régence, μαζί με ποιητές, μουσικούς, αρχιτέκτονες, ζωγράφους και γλύπτες. Το σκάκι, που ήρθε στην Κέρκυρα γύρω στο 1840, βρήκε καταφύγιο στα φιλολογικά στέκια της εποχής. Ο Μαρκοράς και ο Πολυλάς, παθιασμένοι και οι δύο με το σκάκι, έστησαν το δικό τους στέκι «στο εν Γαρίτση καφενείον του Ανανία, εις το οποίον ο ποιητής [ο Μαρκοράς] εσύχναζεν. Από του 1853 μετέθεσεν την έδραν του εις νεότευκτον εν Κερκύρα καφενείον του Χρήστου, τινός Παξίου […] Ο Σολωμός ότε ευρίσκετο εις την Κέρκυραν ήτο εκ των τακτικωτέρων θαμώνων των καφενείων αυτών». Σε ανταπόκριση του στην εφημερίδα Ακρόπολη της εποχής, ο Σπανδωνής περιγράφει τον Πολυλά κάπως έτσι: «Ιδιότροπος εις την ενδυμασίαν του, ιδιόρρυθμος την φυσιογνωμίαν, αποφεύγων τας πολλάς σχέσεις, ολιγόλογος, μανιακός παίκτης του ζατρικίου, μεταφραστής του Ομήρου και του Σαιξπήρου, και εις εκ των στερεωτέρων στύλων του ιδιορρυθμοτάτου καφενείου της Ωραίας Ελλάδος εν Κερκύρα». Ο Πολυλάς είχε μετακομίσει εκεί από ένα καφενείο όπου έπαιζε σκάκι, το «Καφενείο του Παναγή», του Παναγή Ραφτόπουλου και των αδελφών Φάντη, όταν παρεξηγήθηκε μαζί τους για τα πολιτικά.
Αυτή η μετακόμιση από καφενείο σε καφενείο —όπως κατάλαβα και τις δεκαετίες που ακολούθησαν— είναι η ιστορία της νομαδικής φυλής των σκακιστών της Κέρκυρας, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ειδικά στη Σπιανάδα το καραβάνι του σκακιού πέρασε και άπλωσε τις σκακιέρες του σχεδόν παντού: Στον ρυπαρό Καρβουνιάρη, στον αυστηρό Ζούμπο, στον εμβληματικό Ζήσιμο, στον θερινό Κωστάκη, στο ειδυλλιακό Art Café, στο φιλικό Serrano, στο θνησιγενές Coffee and Books, και τα τελευταία χρόνια στο Ακταίον. Πέρασε και για ένα φεγγάρι από την Αναγνωστική Εταιρία —λίκνο του κερκυραϊκού σκακιού τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα—, μέχρι που εξεδιώχθη όταν οι ταγοί της πρεσβυγενούς εταιρίας αποφάσισαν ότι η τράπουλα αρμόζει περισσότερο από το σκάκι στην ιστορία της.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο λιμάνι................................................................
Φωτογραφία: Franz Grasser 1937-1939, Θαμώνες στο Καφέ-Γυαλί, συλλογή Θ. Μεταλληνού

05/04/2024

🔴Τρίτη έκδοση...!! ⭐️📚📖✨

17/02/2024

Μόροι: Οι Μαύροι Φύλακες,
απόσπασμα από κείμενο του Βασίλη Σάιτ στο βιβλίο "Πορτόνι, 45 ιστορίες κορφιάτικου ταμπεραμέντου" που κυκλοφορεί!
..........................................................................
Κάπως έτσι ήρθαν και στοίχειωσαν τα όνειρά μου με τη φιγούρα ενός ψηλού Αράπη που τριγύριζε στα χωράφια της βόρειας Κέρκυρας κυνηγώντας παιδιά. Αυτή την ιστορία, διανθισμένη με δικές μου, πιο μακάβριες λεπτομέρειες, την έλεγα συχνά στους συμμαθητές μου στο δημοτικό για να τους τρομάξω. Μερικοί, ελάχιστοι, γνώριζαν για τον Μόρο ήδη και είχαν δικές τους ιστορίες να διηγηθούν, προσθέτοντας λεπτομέρειες που δεν είχα ακούσει πριν. Έλεγαν πως ο Μόρος ερχόταν στα όνειρα και υποσχόταν θησαυρούς σε όσους ακολουθούσαν τις οδηγίες του. Αν όμως προσπαθούσες να τον ξεγελάσεις, τότε θα σου συνέβαινε κάτι κακό (τι ακριβώς ποίκιλλε ανάλογα με τον μύθο που γνώριζε ο καθένας, και υπήρχαν πολλές εκδοχές του στοιχειακού, σχεδόν όσες και οι ιστορίες που ακούγονταν).
Στα χρόνια που ακολούθησαν σταμάτησα να ασχολούμαι με τον Μόρο, αν και υποπτεύομαι πως αυτό συνέβαινε μόνο σε συνειδητό επίπεδο, καθώς κάπου βαθιά μέσα μου είχε δημιουργηθεί μια αρχετυπική εικόνα του κακού απόλυτα συνδεδεμένη με την ψηλή, μαύρη, απρόσωπη και κάπως ρευστή, χιμαιρική φιγούρα ενός... Αράπη. Ξέρω πως είναι εύκολο να διαμορφωθούν ρατσιστικές αντιλήψεις όταν το πρότυπο του κακού έχει και χρώμα και ράτσα, αλλά πολλές γενιές Ελλήνων (και όχι μόνο) μεγάλωσαν με τον φόβο του Μπαμπούλα (άλλη μια χιμαιρική μορφή που δεν είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, πέρα από το μαύρο χρώμα, γαμψά νύχια και σουβλερά δόντια), που ουσιαστικά δεν διαφέρει από αυτήν του Αράπη.
Ας δούμε όμως πως διαδόθηκε ο μύθος του Μόρου και ίσως καταλάβουμε περισσότερα για το πλαίσιο της εποχής στο οποίο δημιουργήθηκε.
Όπως γράφει και ο Γεράσιμος Χυτήρης στο βιβλίο του Σημειώσεις ενός Κερκυραίου (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010), «έξαρση της πενίας παρατηρήθηκε στους χρόνους της όποιας ξενικής σκλαβιάς. Τότε, σαν μια διέξοδος αυτοπαρηγοριάς, δημιουργήθηκαν στον λαό και οι παραδόσεις για κρυμμένους θησαυρούς. Οι παραδόσεις αυτές έχουν πανελλήνιο χαρακτήρα, όπως και η πενία. Οι παραλλαγές είναι ασήμαντες. Αλλού τον θησαυρό τον φυλάει ένας Αράπης (που στην Κέρκυρα αποκαλείται μόρος = μαύρος), αλλού δράκος ή φίδι ή στοιχειό» (το περίφημο Genius Loci, το Πνεύμα του Τόπου).
Τα τζίνι που περιγράφονται στην περσική παράδοση ενίοτε ήταν φύλακες θησαυρών και μπορούσαν να παίρνουν πολλές μορφές, είτε ανθρώπινες, είτε ζώων, λόγω της χιμαιρικής τους φυσιολογίας. Ο Σολομώντας είχε τιθασεύσει αρκετά από αυτά για να φτιάξει τον ναό του, και κάποια άλλα για να φυλάξουν τους θησαυρούς του. Σε κάποιες ιστορίες έχουν τη μορφή μαύρων φιδιών, ενώ σε άλλες είναι απλά γιγαντόσωμοι μαύροι φρουροί. Ακόμα και η περίφημη Σφίγγα της Γκίζας έχει υποσαχάρια χαρακτηριστικά σύμφωνα με αρκετούς επιστήμονες, μια υπόθεση που έχει συγκεντρώσει αρνητική κριτική, γιατί σχεδόν αποκλείει την πιθανότητα το πρόσωπο που απεικονίζει να είναι ο Χεφρήν. Σε έναν άλλο αρχαίο πολιτισμό, τους Ολμέκους του Μεξικού, αποδίδονται κάποιες τεράστιες κεφαλές που ανακαλύφθηκαν το 1938 και έχουν επίσης υποσαχάρια χαρακτηριστικά. Πιστεύεται γενικότερα πως απεικονίζουν θεούς ή πολεμιστές, όμως υπάρχει και μια θεωρία που υποστηρίζει πως είναι οι φύλακες είτε τάφων είτε θησαυρών.
Παρατηρούμε λοιπόν ένα μοτίβο σε αρχαίους πολιτισμούς: Οι Φύλακες θησαυρών (και άλλων μυστικών) είναι συνήθως μαύροι, ακόμα και σε περιοχές όπου υποθετικά δεν υπήρχαν! Είναι εύκολο όμως να συμπεράνει κάποιος πως πιθανόν να είχαν Αφρικανούς σκλάβους, μιας και ο εξανδραποδισμός στην Αφρική ήταν μια συνηθισμένη πρακτική για χιλιάδες χρόνια.
Όμως τι συνδέει την Κέρκυρα με τους μαύρους Φύλακες; Αν δείτε σε κάποια παλιά βόλτα ή πορτόνια, από πάνω υπάρχουν λίθινες αποτροπιαστικές (που αποτρέπουν το κακό δηλαδή) μορφές, και κάποιες από αυτές έχουν νέγρικα χαρακτηριστικά. Πλακουτσωτή μύτη, σαρκώδη χείλια, κατσαρά μαλλιά. Αυτοί ονομάζονται Μουρόνια (η ρίζα της λέξης είναι πιθανότατα το moro). Πρέπει να σκαλίστηκαν κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας στο νησί, και ειδικότερα την εποχή που ο Μαύρος Θάνατος είχε απλώσει τα γαμψά του νύχια επάνω από την Ευρώπη. Αντίστοιχα, αλλά με δαιμονικές μορφές, θεωρούνται τα gargoyles που κοσμούν παλιούς γοτθικούς ναούς, όπως η Παναγία των Παρισίων.......................................................................................