Ύψιλον/Βιβλία-Ypsilon/Books

09/01/2025

«Το κείμενο, πιστό στη λογική του ποιητή με το κόκκινο ρόδο και τον χρυσό σταυρό, βυθίζεται στον κόσμο των ταξιδιών, των ουράνιων και βυθισμένων κόσμων, στη χώρα της νεραϊδοπριγκίπισσας Νίωβ και του Οσίν, καταργώντας τα σύνορα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, στο πραγματικό και το φανταστικό. Από τις σελίδες του ξεπηδά όλο το ποιητικό σύμπαν του Yeats: η αγάπη του για την Ιρλανδία, την κελτική μυθολογία και τον μυστικισμό.

Για δεύτερη φορά η Maylis Besserie μας παρασέρνει σε ένα συναρπαστικό ταξίδι ανάμεσα σε Γαλλία και Ιρλανδία, στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, τη στιγμή όπου το παρελθόν και το παρόν αποτελούν ένα αδιάρρηκτο σύνολο.»

Η Σόνια Βλάντη γράφει στο deBop για τις «Διεσπαρμένες αγάπες» της Μαϋλίς Μπεσσερί (μτφρ. Ειρήνη Παπακυριακού).

«Όσο οι νεκροί δεν έχουν επιστρέψει στους δικούς τους, όσο οι άνθρωποι δεν έχουν επανορθώσει για τα λάθη τους, όσο τα φαντάσματα δεν έχουν επιστρέψει σ...

07/01/2025

«Η διαδοχή των ποιημάτων της συλλογής αποδίδει ένα ευρύ πεδίο ευρηματικής διαχείρισης εννοιών, όπως είναι η ύπαρξη και η μη ύπαρξη (το "μη περαιτέρω" από Το χαμένο ποίημα), ο διαρκής διάλογος ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, η κοίτη ροής του γενικού και του προσωπικού χρόνου όπως ορίζει αυτήν ο έρως και ο θάνατος, με το συνακόλουθο φορτίο όσων διασώζει η μνήμη και όσων έχουν αποθησαυρισθεί στις σκοτεινές και υπό όρους προσεγγίσιμες περιοχές της λήθης, περαιτέρω: τα προϊόντα των αισθήσεων και το περιεχόμενο των συναισθημάτων, τα όνειρα και η φαντασία ως παραμυθητικά ισοδύναμα της αντικειμενικής πραγματικότητας, η αγάπη και ο έρως, η μοναξιά ως περίκλειστος τόπος, το φως και το σκότος ή το φως και οι σκιές, το σώμα και το περιεχόμενο του εσωτερικού ανθρώπου, η νεότης και το γήρας, η αλήθεια και το ψεύδος, ο λόγος και η πλήρης σημασιών σιωπή, η διαπροσωπική επικοινωνία, η παρουσία και η απουσία ή η απουσία ωσεί παρουσία, η ματαιότης και η ματαιοδοξία, η ομορφιά στα πρόσωπα και στη φύση (γη και ουρανός), η λύπη και η αναπόληση, η θλίψη και ο πόνος, η ενοχή και ο φόβος, η τέχνη.

Ακόμα: το λεκτό και το άλεκτο, το ανείπωτο, το απροσδόκητο, το ανήκουστο, το ανεκπλήρωτο, το ανοίκειο, το έκθαμβο, το ανεκμυστήρευτο, το άναυδο, το ορατό και το αόρατο, το υλικό και το άυλο (κατά την ευρηματική χρήση του ουδετέρου από τη Ζέφη Δαράκη).»

Η Άλκηστις Σουλογιάννη γράφει στην Book Press για την τελευταία ποιητική συλλογή της Ζέφης Δαράκη

Για την ποιητική συλλογή της Ζέφης Δαράκη «Accordion» (εκδ. Ύψιλον). Κεντρική εικόνα: Πίνακας του Ron Fasand «Γυναίκα με ακορντεόν» (1840). Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

03/01/2025

«Στην πραγματικότητα το βιβλίο του Λεοντάρη υπερβαίνει κατά πολύ τη χρησιμότητα ενός πλοηγού για την ακίνδυνη διέλευση του ηθοποιού από τους σκοπέλους της σκηνής, γιατί η εργαλειοθήκη του ξεχειλίζει προς κάθε κατεύθυνση. Αποστρέφεται τις τελεσίδικες απαντήσεις και όχι μόνο πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα αλλά θέτει σε διαρκή επανέλεγχο την ίδια τη σύνθεση του ερωτηματολογίου. Προσφέρει ολόκληρες δοκιμές και μισές υποσχέσεις, τονίζοντας μάλιστα πως η εμπρόθετη αθέτηση και η συνειδητή τους υπονόμευση είναι ουσιώδες μέρος της θεατρικής αυτογνωσίας. Ερευνά λεπτομερώς κάθε πτυχή των λεκτικών δράσεων που ο ίδιος εισηγείται και μελετά τις επιπτώσεις που αφορούν την ακροβατική σχέση σώματος και λόγου αλλά αρνείται να συντάξει κάποιον οδικό χάρτη με αξιώσεις οριστικότητας. Έτσι αφήνει το παιχνίδι ανοιχτό ως την επόμενη πρόβα και παραπέμπει μια χθεσινή απόφαση στην αυριανή της αναθεώρηση.»

Ο Ηρακλής Λογοθέτης γράφει στο Documento για το βιβλίο «Κάτοικοι της σκηνής. Λεκτικές δράσεις και άλλα εργαλεία ηθοποιών» του Γιάννη Λεοντάρη.

Το βιβλίο του Γιάννη Λεοντάρη «Οι κάτοικοι της σκηνής» προσφέρει στους ηθοποιούς εργαλεία διαχείρισης του θεατρικού κειμένου.

29/12/2024

«O τόπος που προσδιορίζεται μόνο με το αρχικό του, W, για το οποίο ορισμένοι μελετητές γράφουν ότι πρόκειται για αναποδογυρισμένο Μ, που παραπέμπει στη μητέρα, είναι ένας φανταστικός τόπος, τον οποίο ο Περέκ τοποθετεί στη Γη του Πυρός, όταν δώδεκα χρονών θα επινοήσει για πρώτη φορά αυτή την ιστορία. Θα τη γράψει και θα τη συνοδεύσει με σχέδια. Αυτά τα εφηβικά σχέδια, που θα τα ξαναβρεί κάποια στιγμή ενήλικος πια, θα του δώσουν το έναυσμα για τη νέα συγγραφή μιας πρώτης εκδοχής του κειμένου, την οποία θα δημοσιεύσει σε συνέχειες σε λογοτεχνικό περιοδικό. Τα σχέδιά του, που υποτίθεται ότι απεικόνιζαν αθλητές, σιγά σιγά γίνεται φανερό ότι απεικόνιζαν Häftlinge, δηλαδή κρατουμένους ναζιστικών στρατοπέδων. Όλη η ιστορία του τόπου W είναι μία αλληγορία για τα ναζιστικά στρατόπεδα, όπως καθαρά θα αποκαλυφθεί στο τέλος και όπως ο αναγνώστης μπορεί να έχει ήδη αρχίσει να υποψιάζεται. Οι απάνθρωπες όμως συνθήκες που περιγράφονται, και οι οποίες επικρατούν σ’ αυτόν τον φανταστικό τόπο όπου ζουν μόνο αθλητές οι οποίοι υπηρετούν το ολυμπιακό ιδεώδες, μοιάζουν τρομερά με αυτές που θα περιγράψει ο Αντέλμ, αφορούν δηλαδή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άρα, αυτό το "ολυμπιακό χωριό" δεν μιλά για την εξόντωση στους θαλάμους αερίων, αλλά γενικότερα για τη διαβίωση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον εξουθενωτικό αργό θάνατο, αλλά και το τεράστιο σθένος που απαιτείται για την επιβίωση του κρατουμένου. Μια συνεχής πράξη αντίστασης, η μάχη για την επιβίωση. "Το ανθρώπινο είδος είναι η ιστορία αυτού του θριάμβου", όχι μόνο της επιβίωσης, αλλά και του ανήκειν στο ανθρώπινο είδος.»

Η Odette Varon-Vassard γράφει στην The Books' Journal για το «W ή Η παιδική ανάμνηση» του Ζορζ Περέκ (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης).

Ζορζ Περέκ,  W ή Η παιδική ανάμνηση, μετάφραση από τα γαλλικά: Αχιλλέας Κυριακίδης, ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 2024 Το βιβλίο W ή Η παιδική ανάμνηση θεωρείται ένα από τα μεί....

27/12/2024

«Στο μυθιστόρημα υπάρχουν βασικά δύο τύποι ανθρώπων: συλλέκτες και παίκτες. Οι ιστορίες των πρώτων συσσωρεύονται, εκθετικά. Με τον δικό τους τρόπο, αναζητούν τη χαμένη ενότητα, Οι δεύτεροι σπαταλούν και αυτοσπαταλούνται επιδιώκοντας να εξαντλήσουν ό,τι δεν μπορεί να εξαντληθεί.

Ο Περέκ, θεωρώντας τους τρεις βασικούς ως ενσαρκώσεις του συγγραφέα, τον Bartlebooth, που προσπαθεί να καταφέρει κάτι εξαιρετικά άχρηστο, τον Winckler, τον τεχνίτη, που μεταμορφώνει τις ακουαρέλες σε παζλ και, με κάθε κόψιμο, στήνει μια παγίδα στον Bartlebooth την οποία δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να αποφύγει και τον Valène, τον μάρτυρα που παρακολουθεί, κατανοεί και ενσωματώνει αυτή την παράξενη περιπέτεια στη δική του ιστορία, ανατέμνει το εφήμερο και το αιώνιο της ζωής. Το μάταιο της ανθρώπινης κατάστασης. Παίζοντας με τον δικό του σοβαρό παιγνιώδη τρόπο (ως γνήσιο παιδί της OuLiPo), το δικό του Σταυρόλεξο Ζωής.

Και ακολουθώντας ακριβώς τα βήματα του Barnabooth (το όνομά του ένα μείγμα του Bartleby, του αντιγραφέα του Melville του ταξιδιώτη του Valéry Larbaud), χτίζει στην άμμο σα να χτίζει στην πέτρα την δική του Βαβέλ και την παραχωρεί κατόπιν στην ανωνυμία. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι ένας συγγραφικός άθλος. Κατά συνέπεια και ένας μεταφραστικός.

Αλλά και αναγνωστικός. Κανένας δεν βγαίνει μετά από το "Ζωή: Οδηγίες χρήσεως" ίδιος. Και έκτοτε η αναγνωστική του ζωή χωρίζεται πριν από τον Περέκ και μετά τον Περέκ.»

Η Ελένη Γκίκα γράφει στο Fractal για το «Ζωή οδηγίες χρήσεως» του Ζορζ Περέκ (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης).

Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ζωρζ Περέκ «Ζωή: Οδηγίες χρήσεως», Μετάφραση, σχόλια, επίμετρο: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ύψιλον, σελ. 784 «Ένα από τα μείζονα μυθιστορήματα του ....

22/12/2024

«Η ιστορία του Ικάρου, του χαρακτήρα που πετάει μακριά από το μυθιστόρημα του συγγραφέα Υμπέρ Λυμπέρ και περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού, δεν μπορεί παρά να σε συναρπάσει. Μέσα στον θεατρικό, καλειδοσκοπικό κόσμο του Ρεμόν Κενό φυσάει ένα αεράκι δυνατό που σε παρασύρει από την πρώτη κιόλας σελίδα.

Διασκεδάζεις με τον πανικό του Λυμπέρ που ψάχνει μάταια τον χαρακτήρα του κάτω από έπιπλα και μέσα σε ντουλάπια, και με την τόλμη του Ικάρου, που, αν και έχει ηλικία λίγων μόνο σελίδων, ξεκινά το ταξίδι του στον αληθινό κόσμο μαθαίνοντας να πίνει αψέντι και να ερωτοτροπεί. Ευθυμείς με εκείνο το πιάτο με τα στρείδια της Οστάνδης στο Café Anglais και με τις γκάφες και τις αστείες μεταμφιέσεις του ντετέκτιβ Μορκόλ που αναζητά τον χαμένο χαρακτήρα. Ενθουσιάζεσαι με τον Ίκαρο-χαρταετό που “ίπταται” μέσα στην ιστορία με όλους τους πιθανούς τρόπους –τυχαία, αυτοβούλως, εξαναγκαστικά– και που “κλέβεται” ξανά και ξανά αλλά καταφέρνει πάντα να το σκάει και να τρέχει στους δρόμους του Παρισιού ελεύθερος πάνω σε ένα ποδήλατο. Χαίρεσαι που ο συμπαθής ήρωας καταφέρνει να γλιτώσει από τη μελαγχολική ζωή και τις νευρώσεις του fin-de-siècle που θέλει να του φορτώσει ο Λυμπέρ και που αποκτάει συνείδηση και μνήμη δημιουργώντας τη δική του πραγματικότητα. Εκπλήσσεσαι κάθε φορά που βλέπεις έναν ακόμα χαρακτήρα να δραπετεύει από κάποιο μυθιστόρημα και να περπατά ελεύθερος στην πόλη, να μετακινείται αυτοστιγμεί από το ένα μέρος στο άλλο ή να σβήνεται μονοκοντυλιά μπρος στα μάτια σου γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας της ίδιας της διαδικασίας της συγγραφής. Η λογοτεχνία ρέει ασταμάτητα μέσα στις σελίδες, χαρακτήρες και ιστορίες διασταυρώνονται, κι εσύ κυλάς ευτυχής πάνω στις λέξεις μέχρι το τέλος, όταν οι πολλοί αφηγητές γίνονται ένας κι ο Λυμπέρ γράφει θριαμβευτικά τον επίλογό του.»

Η Μαρία Πανοπούλου γράφει στο Περιοδικό Χάρτης για την «Πτήση του Ίκαρου» του Ρεμόν Κενό (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης).

Απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημα, σε μετάφραση του ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

20/12/2024

«Ξεκινώντας από τον τρόπο που τα βιώματα αντανακλούν στον προσωπικό της καθρέφτη, η Δαράκη χρησιμοποιεί ψήγματα αυτής της αντανάκλασης παράγοντας ένα σύμπαν που ακροβατεί μεταξύ του αόριστου και ασαφούς χώρου και της πραγματικότητας, έναν μονόλογο της γυναικείας φωνής που βλέπει απορηματικά τον κόσμο, τους άλλους που παραληρούν, το χρόνο που φεύγει, το θάνατο που έρχεται, το ποίημα που επιχειρεί να αδράξει το φευγαλέο και να πει το άλεκτο. Έχοντας πραγματικά μεταποιήσει και επεκτείνει την έννοια της εξομολογητικής ποίησης η Δαράκη κατορθώνει να ανανεώνει τη δραστικότητα του λόγου σε κάθε συλλογή της αν και τα μέσα και το ύφος δεν αποκλίνουν από βιβλίο σε βιβλίο. Έτσι, αν και καταθέτει μια ποίηση του εσωτερικού τοπίου, πολύ συχνά ο/η αναγνώστης/στρια τη βρίσκει καίρια επίκαιρη.»

Η Βαρβάρα Ρούσσου επιλέγει για τον ο αναγνώστης o anagnostis 17 ποιητικές συλλογές από την εκδοτική παραγωγή του τρέχοντος έτους, μεταξύ των οποίων και το «accordion» της Ζέφης Δαράκη

17 επιλογές – Κλείνοντας με ελληνική ποίηση το χρόνο… (της Βαρβάρας Ρούσσου) 0 1323 της Βαρβάρας Ρούσσου Με αρκετές πολύ καλές συλλογές ήδη καταξιωμένων ποιητριών και...

18/12/2024

Νέα κυκλοφορία: Ζορζ Περέκ, «W ή Η παιδική ανάμνηση», μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης

Το «W ή Η παιδική ανάμνηση» περιέχει δύο κεντρικά παράλληλα αφηγήματα. Παρότι θα μπορούσε να νομίσει κανείς ότι δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό, τα δύο κείμενα δεν λειτουργούν αυτόνομα αλλά είναι απολύτως αλληλένδετα, αφού το πλήρες νόημά τους δεν αποδεσμεύεται παρά μόνο στην εύθραυστη διασταύρωσή τους.

Το ένα κείμενο ανήκει καθ' ολοκληρίαν στο φανταστικό: είναι ένα μυθιστόρημα περιπετειών, η αυθαίρετη, αλλά λεπτομερειακή, ανασύσταση μιας παιδικής φαντασίωσης γύρω από μια απομονωμένη πολιτεία που διαπνέεται από τον ολυμπισμό.

Το άλλο κείμενο είναι αυτοβιογραφικό: η αποσπασματική αφήγηση της ζωής ενός παιδιού στη διάρκεια του πολέμου, μια αφήγηση φτωχή σε ανδραγαθήματα και αναμνήσεις, φτιαγμένη από σκόρπια σπαράγματα, απουσίες, λήθη, αμφιβολίες, εικασίες.

Βρείτε το βιβλίο στο site μας: https://ypsilon.gr/βιβλίο/w-ή-η-παιδική-ανάμνηση/

18/07/2024

«Στη συλλογή της Ζέφης Δαράκη είναι χαρακτηριστική η επιλογή της ελάσσονος ποιητικής γλώσσας, ώστε να επιτυγχάνεται δραματική συμπύκνωση και αισθαντικότητα. Εξού και ότι τα ποιήματα δεν έχουν τίτλους αλλά είναι στιγμές – σημεία ενός συνόλου για την διαδικασία της ονειροπόλησης σε σχέση ή ρήξη και διαπραγμάτευση με το πένθος και το θάνατο. Είναι καθαρό από την αρχή ότι η Ζέφη Δαράκη θίγει την απομάγευση και επιχειρεί να την (ανα)κρίνει σε υπαρξιακό και οντολογικό επίπεδο, δίχως να διεκδικεί ρητορικούς τόνους. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της αλλά η λιτή έκφραση που δυναμιτίζει τη σκέψη του αναγνώστη απέναντι στο ουσιώδες. Στην αίσθηση.»

Η Αντιγόνη Κατσαδήμα γράφει στον ο αναγνώστης o anagnostis για το «accordion» της Ζέφης Δαράκη.

Αναζητώντας τη χαμένη ονειροπόληση (της Αντιγόνης Κατσαδήμα) 0 29   της Αντιγόνης Κατσαδήμα Η συλλογή Accordion της Ζέφης Δαράκη από τις εκδόσεις Ύψιλον έρχεται σε μια στ...

15/07/2024

«Η Ηλιοπούλου, με μία εξαιρετικά ισορροπημένη γραφή και παρά τη φόρτιση του αισθήματος, παραδίδει στίχους αιχμηρούς που λαβώνουν το αίσθημα του αναγνώστη ανεκβίαστα. Δεν κραυγάζει, ψιθυρίζει μέσα σε ένα λυγμό, βαθύ και εσωτερικό, κρυμμένο στην επαναλαμβανόμενη απεύθυνση "μαμά μου", στα "αντίο" και τα "βοήθεια", που επανέρχονται ρυθμικά μέσα στα ποιήματα της σύνθεσης, αρθρώνοντας μία ύστατη προσπάθεια θραύσης της μοναξιάς, μία απελπισμένη ανάγκη επικοινωνίας και επιστροφής στον μόνο ασφαλή τόπο, τη μήτρα. Με ένα αμάλγαμα από ποιήματα εγκωμιαστικά, ποιήματα θρήνου και αποχαιρετισμού και "ασπρόμαυρες φωτογραφίες" της παιδικής ηλικίας υπό τη μορφή σύντομων ποιητικών εικόνων, η ποιήτρια υφαίνει ένα τοπίο ζωής και έρχεται να σχολιάσει το διαχρονικό αίσθημα της εκρίζωσης που προκαλεί η απώλεια της μητρικής αγκαλιάς στη ζωή κάθε ανθρώπου, σε όποια ηλικία και αν βρεθεί αντιμέτωπος με αυτή.»

Η Έφη Κατσουρού επιλέγει έξι ποιητικές συλλογές από την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή, μεταξύ των οποίων και η «Γη μήτηρ» της Ιουλίτας Ηλιοπούλου.

Κλίμακες μοναξιάς 2: 5 + 1 ποιητικές εκφράσεις από την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή (της Έφης Κατσουρού) 0 410   της Έφης Κατσουρού Περιδιαβαίνοντας το σύγχρονο ποιητικό ....

11/07/2024

Νέα κυκλοφορία: Μαϋλίς Μπεσσερί, «Οι διεσπαρμένες αγάπες», μτφρ. Ειρήνη Παπακυριακού.

Το φάντασμα του Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς εμφανίζεται ξαφνικά ύστερα από τη δημοσιοποίηση διπλωματικών εγγράφων που είχαν παραμείνει επί μακρόν μυστικά και γεννούν αμφιβολίες σχετικά με το περιεχόμενο του φερέτρου που μεταφέρθηκε στο Σλάιγκο της Ιρλανδίας για την κηδεία του ποιητή, δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του το 1939. Ο σύλλογος των Διεσπαρμένων αναλαμβάνει να «ξεμπερδέψει τα οστά» του Γέητς και των υπόλοιπων νεκρών που ενταφιάστηκαν μαζί στον ίδιο ομαδικό τάφο στο Ροκμπρούν-Καπ-Μαρτέν στη Νότιο Γαλλία. Πού βρίσκεται η σορός του; Εξακολουθεί να αιωρείται, όπως έγραψε ο ίδιος, «κάπου πάνω από τα σύννεφα»;

Το φάντασμα του Γέητς πρωταγωνιστεί στις σελίδες του δεύτερου βιβλίου της «Ιρλανδικής τριλογίας» της Μαϋλίς Μπεσσερί και διηγείται την ιστορία του ματαιωμένου έρωτά του για τη μούσα του, Μωντ Γκον· ιστορία συνυφασμένη με τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, στον οποίο πρωταγωνίστησαν και οι δύο.

Βρείτε το βιβλίο στο site μας: https://ypsilon.gr/βιβλίο/οι-διεσπαρμενεσ-αγαπεσ/

09/07/2024

Ο Γιώργος Σιακαντάρης επιλέγει για την Book Press 50 βιβλία που μπορούν να ανοίξουν το βλέμμα μας στον κόσμο, ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία, πολιτική δράση και σκέψη, βιογραφίες και πορτρέτα σημαντικών προσώπων, οικολογία και σύγχρονα προβλήματα, μεταξύ αυτών και η πρόσφατη επανέκδοση των «Αναμνήσεων» του Α. Στίνα.

Ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία, πολιτική δράση και σκέψη, βιογραφίες και πορτρέτα σημαντικών προσώπων, οικολογία και σύγχρονα προβλήματα: 50 βιβλία που μ...

05/07/2024

Με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του συγκεντρωτικού τόμου των ποιημάτων του, ο Γιάννης Πατίλης συζητάει το Σάββατο 6 Ιουλίου για τη διαδρομή του στα ελληνικά γράμματα με τον Κώστα Κουτσουρέλη.

Ποιήματα του Γιάννη Πατίλη διαβάζουν ο ίδιος και οι ηθοποιοί του Θεάτρου Κυδωνία Χρυσούλα Λιγγερίδου, Δημήτρης Κιοστεράκης και Μιχάλης Βιρβιδάκης.

Οι «Νύχτες του Ιουλίου» διοργανώνονται φέτος για όγδοη συνεχή χρονιά στον αίθριο χώρο του Θεάτρου «Κυδωνία» στα Χανιά.

Οι «Φίλοι του Θεάτρου Κυδωνία» και το περιοδικό ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, διοργανώνουν για όγδοη συνεχή χρονιά εφέτος, στον αίθριο χώρο του Θεάτρου «Κυδωνία» στα Χανιά,

04/07/2024

«Ιδιότυπος πολίτης του κόσμου, ο Βέης και σε αυτό το βιβλίο περιπλανάται, και μαζί με αυτόν και εμείς, σε τόπους μακρινούς ή και όχι τόσο μακρινούς, σίγουρα όμως αγαπημένους: από την αίγλη του Κιθαιρώνα, στο Μπάλι, τους ομαδικούς τάφους του ανατολικού Τιμόρ, το λεηλατημένο από τους αποικιοκράτες Ντανπασάρ, τη Νέα Νότια Ουαλία και πάλι πίσω με αστρική ταχύτητα στην Ελευσίνα. Η περιπλάνηση μας προσφέρει γνώση πολύτιμη, όχι της γεωγραφίας αλλά της ανθρωπογεωγραφίας των τόπων αυτών, των παθών, των εγκαταλελειμμένων νεκρών, της απόγνωσης, αλλά και της ελπίδας που έρχεται μέσα από την επιβίωση, τη διεκδίκηση και το θάρρος.

Τόνος των ποιημάτων της συλλογής είναι ο ελεγειακός, αποτέλεσμα όχι μιας πεισιθάνατης ή επιφανειακής και στομφώδους διάθεσης, αλλά της ήμερης αποδοχής και εμπειρικής γνώσης της απτής πραγματικότητας του εφήμερου και πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης.»

Η Δέσποινα Παπαστάθη γράφει στον ο αναγνώστης o anagnostis για τον «Καταυλισμό» του Γιώργου Βέη.

Στον Καταυλισμό της Ποίησης (της Δέσποινας Παπαστάθη) 0 189 της Δέσποινας Παπαστάθη       Για τα καλοκαίρια που έρχονται για όσα μας υπόσχονται από τώρα και μας φτιάχν...

25/06/2024

«Το αρχικό ποίημα της συλλογής έχει τον τίτλο "Μαμά μου" και μεταφέρει αμέσως στον αναγνώστη τον αρχικό, τον πριν-από-την έμπνευση, αυτόματο, κραδασμό της δημιουργού. Το ξάφνιασμα του κραδασμού το "κρατάει" ως συστατικό, δομικό στοιχείο όλης της σύνθεσης καθώς, στη συνέχεια, το αναβαθμίζει σε καταληκτικό στίχο άλλων ποιημάτων, ένα είδος λάιτ μοτίφ όλου του έργου. Πάνω του η Ηλιοπούλου χαράσσει ένα πλήθος σχεδιάσματα που καθρεφτίζουν τη μάνα της, λυρικές εικόνες τρυφερής ευγένειας. Καμιά τους δεν θυμίζει θάνατο. Και μολοντούτο, όλος ο τρυφερός ψιθυρισμός καταλήγει, συχνά, στην εμβρόντητη συνειδητοποίηση του θανάτου με το "Μαμά μου" ως στίχο όχι μόνο καταληκτικό αλλά και συμπερασματικό.»

Ο Αντώνης Κωτίδης γράφει στην Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - Επίσημη σελίδα για την ποιητική συλλογή «Γη μήτηρ» της Ιουλίτας Ηλιοπούλου.

Στην ακμή της ηλικίας μας, η μάνα δεν είναι πια το κέντρο του κόσμου που ήταν όταν ήμαστε παιδιά. Αλλά η μάνα στο έργο «Γη Μήτηρ» δεν ανήκει σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

19/06/2024

Ανατύπωση:
Σάμιουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό», μτφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου.

«Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι εδώ με τα χέρια σταυρωμένα και σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά τιμάμε εξίσου το είδος μας. Η τίγρη δεν κάθεται ποτέ να το σκεφτεί· ή τρέχει να βοηθήσει τους ομοίους της ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Αλλά το θέμα δεν είν' αυτό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ, μάλιστα, ιδού η απορία. Και έχουμε την ευκαιρία να ξέρουμε την απάντηση. Ναι, μέσα σ' αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο: Περιμένουμε να έρθει ο Γκοντό.»

Βρείτε το βιβλίο στο site μας: https://ypsilon.gr/βιβλίο/περιμένοντας-τον-γκοντό/

18/06/2024

«Όσο περισσότερο μια μεθοδική προσέγγιση των εκφραστικών εργαλείων του ηθοποιού παραμένει ανοιχτή και ευάλωτη, τόσο περισσότερο αποδεικνύεται χρηστική και βοηθητική. Κατά συνέπεια, ό,τι προτείνεται στις σελίδες του βιβλίου, έστω κι αν μοιάζει αποτέλεσμα μιας αυστηρά δομημένης αντίληψης για τη σκηνική διαχείριση του λόγου, δεν αποτελεί παρά υποκειμενική καταγραφή σταδίων μιας διαρκώς εμπλουτιζόμενης έρευνας η οποία αποτυπώθηκε σε λέξεις σε μια ορισμένη χρονική στιγμή. Η Αριάν Μνουσκίν υπενθυμίζει σε όσους και όσες από εμάς αναζητούμε νέα εργαλεία για τον ηθοποιό, ότι: "όλες οι θεωρίες της υποκριτικής έχουν ήδη διατυπωθεί. Το μόνο που είναι για εμάς εφικτό, είναι να τις τροποποιήσουμε ή να τις ανακαλύψουμε ξανά". Πράγματι, αρκετά από τα εργαλεία υποκριτικής που προτείνονται στο βιβλίο, έχουν ξαναδοκιμαστεί με άλλους όρους και μεθοδολογίες, σε διαφορετικές εποχές και συμφραζόμενα. Παρόμοια ερωτήματα έχουν διατυπωθεί στο παρελθόν με διαφορετικό τρόπο. Ακριβώς λοιπόν επειδή η έρευνα που παρουσιάζουμε επεξεργάζεται, τροποποιεί ή προσαρμόζει παλαιότερα εργαλεία θεατρικής πρακτικής, θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να αποδομηθεί και αυτή με τη σειρά της από τον αναγνώστη, τον ηθοποιό ή τον σκηνοθέτη.»

Με αφορμή την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου του «Κάτοικοι της σκηνής. Λεκτικές δράσεις και άλλα εργαλεία ηθοποιών» στο Θέατρο Τ στη Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Λεοντάρης συνομιλεί με την Γλυκερία Καλαϊτζή, την Έφη Σταμούλη και τον Νικόλα Μαραγκόπουλο.

Με αφορμή την πρώτη πανελλήνια παρουσίαση του βιβλίου του,

17/06/2024

«Aπο το σύνολο της συλλογής, καθώς και από όλο το ποιητικό έργο της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, ιδίως το πιο πρόσφατο, αναδύονται τρία κυρίαρχα χαρακτηριστικά: η ποιητική ειλικρίνεια και εντιμότητα, η λεπτότητα συναισθήματος και γλώσσας, η μουσικότητα.

Όταν μιλάω για ειλικρίνεια, ποιητική ειλικρίνεια, εννοώ ότι τα γλωσσικά μέσα που συναντάμε, όπως επαναλήψεις, συνηχήσεις, μεταθέσεις, γραμματικές και συντακτικές παραβάσεις που συμβάλλουν στη λυρικότητα και τη μουσικότητα των στίχων, δεν είναι τεχνάσματα, αλλά βρίσκουν δικαίωση και λόγο ύπαρξης στην εσωτερική τους αναγκαιότητα και στην αλήθεια του συναισθήματος.

Δεν είναι γλωσσικές υπερδομές, είναι απλώς οι σωστές, φυσικές λέξεις, οι μόνες δυνατές για να εκφράσουν τα κρυμμένα συναισθήματα της ανθρώπινης ψυχής, που αλλιώς είναι ανείπωτα.»

Η Paola Maria Minucci γράφει στην Book Press για την τελευταία ποιητική συλλογή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου.

Για την ποιητική συλλογή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου «Γη μήτηρ» (εκδ. Ύψιλον). Κεντρική εικόνα: Πίνακας του James Abbott McNeill Whistler «Arrangement in Grey and Black: Portrait of the Artist’s Mother» (1881) / P...