Locus-7 Εκδόσεις & Γιώργος Μπαλάνος

19/12/2024

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: Θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό από την εποχή που ο Γιώργος Μπαλάνος έγραφε το "Κάτι που Έρπει σαν Σκιά...". Ήταν μια τρομακτική περίοδος εκείνη, και για πρακτικούς λόγους. Αυτό που γράψαμε στο οπισθόφυλλο (και λέω "γράψαμε" διότι είχα επιμείνει να προειδοποιηθεί εξαρχής ο αναγνώστης, ενώ ο Γιώργος στην αρχή είχε προτείνει μια πιο γενική περιγραφή) πως όταν εστιάζεις στη Σκιά, κι εκείνη σου απαντά εστιάζοντας σε σένα, το βιώσαμε με πολλούς τρόπους.
Την περίοδο εκείνη, λοιπόν, ο Γιώργος είχε απομακρύνει από το περιβάλλον μας τους περισσότερους, με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. τον Ανδρέα Χαλκιαδάκη και 2-3 ακόμα) για πολλούς λόγους. Μερικοί ήταν και είναι ευάλωτοι στη Σκιά και θα μπορούσαν να γίνουν επιβαρυντικός παράγοντας για εμάς. Άλλοι είχαν απλώς καθαρή περιέργεια (για δικούς τους λόγους) και αυτό δεν συγχωρείται σε τέτοιες καταστάσεις. Έτσι λοιπόν, ελάχιστοι στην πραγματικότητα είχαν ζήσει μαζί μας εκείνες τις ώρες σκοτεινιάς και ζόφου, πτώσης της τάσης των φώτων, αισθητηριακά βιώματα στο δέρμα, ψυχολογικά κ.ά. φαινόμενα. (Μη σας ξεγελούν τα χαμόγελα στη φωτογραφία...) Γι' αυτό και λίγοι μπορούν να τα περιγράψουν και όχι να τα μιμηθούν. Όμως, είχαμε και απώλειες...
Την περίοδο εκείνη είχαμε στο γραφείο ένα ζευγάρι από ινδικά χοιρίδια: Την Μπιζούμπα και τον Μπιζούμπο. Τα ονόματά τους είχαν βγει από την ηχητική αποτύπωση του... σκάνερ όταν καλιμπράριζε τη λυχνία του! Αναφέρω πρώτα την Μπιζούμπα γιατί ήταν σχεδόν παράταιρη με την πραγματική φύση των ινδικών χοιριδίων. Μαζί, εκείνη την εποχή, είχαμε και έναν άγριο (για τους επισκέπτες) γάτο, τον Τούλη. Ο Τούλης, λοιπόν, είχε άριστες σχέσεις με τα χοιρίδια και κάποιες φορές έμπαινε και στο κλουβί τους που ήταν πάντα ανοιχτό. Ε, δεν θα το πιστέψετε, αλλά εγώ θα το πω και κρίνετε εσείς! Είχαμε βρει την Μπιζούμπα με ένα μαρούλι στο στόμα, να προσπαθεί να εκδιώξει από το σπιτάκι τους τον γάτο! (Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε και για τον πραγματικό τοτεμικό εαυτό ακόμα και του μικρότερου στη διατροφική κλίμακα πλάσματος.)
Καταλαβαίνετε, ότι επρόκειτο για ένα ιδιαίτερο ζωάκι, οπότε θα φανεί γιατί μας σόκαρε τόσο όταν ένα πρωινό που πήγαμε στο γραφείο και την βρήκαμε γαντζωμένη στα ξύλα για το τζάκι, σε κάθετη στάση, νεκρή, με μια γκριμάτσα τρόμου στο προσωπάκι της... (ο γα-Τούλης ήταν κρυμμένος για ώρεςς και άργησε να εμφανιστεί).
Το προηγούμενο βράδυ είχαμε ένα έντονο σκιώδες περιστατικό, αλλά θεωρήσαμε ότι είχε τελειώσει όταν φύγαμε από το γραφείο. Με αυτή την επισήμανση, λοιπόν, θα ήθελα να σας πω να μην υποτιμάτε αυτή τη μορφή του φαινομένου, ούτε να παίρνετε αψήφιστα την τυχόν παρουσία της, ή τους ανθρώπους που ενδόμυχα υποψιάζεστε ότι μπορεί να την αφήσουν να περιφέρεται στο περιβάλλον σας.
Και κλείνοντας θα σας τονίσω ξανά τον βαθύτερο λόγο που τα άδολα πλάσματα που ζουν μαζί μας ή γύρω μας στις πόλεις τα αποκαλούμε Μικρούς Μαλλιαρούς Φρουρούς (ή ΜΜΦ). Μια άλλη φορά θα σας αναφέρω και άλλα περιστατικά με ΜΜΦ από τις περιπατητικές τεχνικές μας.
Αυτή την περίοδο, που η νύχτα μεγαλώνει, και μέχρι το νέο χρονικό ορόσημο του χειμερινού Ηλιοστασίου, ας φέρνουμε εμείς το φως στον κόσμο μας. Χωρίς εκπτώσεις και με μεγαλοψυχία.
Χριστίνα Σαββανή, Locus-7

12/12/2024

"Ένα ασκέρι από νύμφες χύθηκε μπροστά, ξεφεύγοντας από αρπαχτικά χέρια και χείλη που ωστόσο απροκάλυπτα ποθούσαν. Τις κυνήγησε μέσα κι έξω ανάμεσα στα σειόμενα κλαδιά, ενώ εκείνη που τον είχε φέρει ακολουθούσε πάντα, πότε τρέχοντας πιο μπροστά και πότε πάλι πέρα. Πρόλαβε τρία στιλπνά απαλά καστανά κορμιά, και μετά βρέθηκε κάτω από αυτά, πνιγμένος από το βάρος τους, μέσα σε ένα ξέσπασμα από χαρούμενα γέλια. Μετά απελευθερώθηκε και, ενώ εκείνες προσπαθούσαν να τον αιχμαλωτίσουν πάλι, τους ξέφυγε και όρμησε με ένα σάλτο προς μια πιο λεπτή, πιο γλυκιά μορφή που πήδησε ψηλά –μόλις και προλαβαίνοντας– σ’ ένα χαμηλό κλαδί, απ’ όπου κι έσκυψε από πάνω του με το απλωμένο δίχτυ των μαλλιών της και τα κεφάτα μάτια της. Μόλις λίγα εκατοστά μακριά από τα χέρια του, γελούσε και τον πείραζε – εκείνη που τον είχε εισάγει εδώ, εκείνη που αυτός πάντοτε αναζητούσε, κι εκείνη που επίσης πάντοτε αναζητούσε αυτόν..."
ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑ, Άλτζερνον Μπλάκγουντ, μετ. Γ. Μπαλάνος, εκδ. Locus07

29/11/2024

“Η επιτυχία πάνω απ’ όλα προϋποθέτει ενθουσιασμό. Και ο ενθουσιασμός που πρέπει να καλλιεργεί ο Μάγος είναι ένα απερίγραπτο είδος έξαψης ή φρενίτιδας, με τη βοήθεια της οποίας μεταφέρεται εντελώς έξω και πέρα από τον εαυτό του”. Ίσραελ Ριγκάρντι

24/11/2024

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ: Δε θα μπορούσε άραγε αυτοί που επιτηρούν τα κοινωνικά φαινόμενα από τη κεντρική σκοπιά ενός συλλογικού οργανισμού (ή γκεστάλτ) να έχουν τη δική τους κωδική γλώσσα για να επικοινωνούν, τα δικά τους κανάλια επαφής που δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με τα κανάλια που γνωρίζουν οι άνθρωποι ως επιμέρους κύτταρα του συλλογικού οργανισμού (ή γκεστάλτ); Ας πούμε, μια γλώσσα πολύ πιο ακατανόητη –για τους «αμύητους»– από τη δική μου...; Μια γλώσσα όχι του μέρους (του ανθρώπου), αλλά του συνόλου (του γκεστάλτ);
Το βρήκατε λίγο στρυφνό το προηγούμενο, έτσι; Τι γκεστάλτ και τρίχες σας λέω τώρα; Κορακίστικα!
Α, μη σας απασχολεί, αν δεν καταλαβαίνετε και πολλά. Όπου «κατανόηση» = «κίνδυνος». Η ασφάλεια είναι αντιστρόφως ανάλογη της κατανόησης – και φυσικά, και η κατανόηση είναι αντιστρόφως ανάλογη της ασφάλειας. Τι θα προτιμούσατε από τα δύο;
"Ανταποκρίσεις από έναν Παράλληλο Κόσμο", Locus-7
https://locus7.gr/anexigita-paraxena/399-balanos-antapokriseis-apo-parallilo-kosmo.html

18/11/2024

Τα ΑΤΥΑ (Άγνωστης Ταυτότητας Υποβρύχια Αντικείμενα) αποτελούν μια πιο σπάνια, συγκριτικά, κατηγορία φαινομένων, αλλ’ αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει και στη δυσκολία που παρουσιάζουν στο να γίνουν αντιληπτά. Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει κάτι στον ουρανό, αλλά μόνο λίγοι, και μονάχα υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μπορούν να διακρίνουν κάτι κάτω από το νερό. Υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα ακόμη: Για το ανειδίκευτο μάτι και χωρίς τη βοήθεια κάποιων οργάνων ένας σκούρος όγκος κάτω από το νερό, ή που ελάχιστα εξέχει από την επιφάνεια, δεν ξεχωρίζει από ένα κήτος ή και ένα συμβατικό υποβρύχιο. (...)
“Η επισήμανση 'υποβρυχίων' ξένης εθνικότητας στα νορβηγικά φιόρντ κατά τον τελευταίο καιρό (όχι μόνο στη Σουηδία) έχει προκαλέσει τις ανησυχίες του ΝΑΤΟ... Ένα τέτοιο 'υποβρύχιο' αναδύθηκε πρόσφατα για σύντομο χρονικό διάστημα στο φιόρντ Χάρντανγκερ της νότιας Νορβηγίας. Το νορβηγικό ναυτικό έκανε έρευνες επί τέσσερις ημέρες, αλλά προφανώς χωρίς αποτέλεσμα...”
Περίμεναν και αποτέλεσμα! Και η ανταπόκριση συνεχίζει σχετικά με το σουηδικό επεισόδιο του Κάππεσχαμ που είδαμε προηγουμένως:
“Σκάφη του σουηδικού στόλου επεσήμαναν το ξένο υποβρύχιο με τα ραντάρ τους...” Μα, τελικά, το επισήμανε αεροπλάνο, ρυμουλκό ή πολεμικό πλοίο; Αλλά προσέξτε πάλι πώς συνεχίζει η ίδια ανταπόκριση:
“Εκατοντάδες παρομοίων περιστατικών σημειώθηκαν πέρσι κατά μήκος των σουηδικών ακτών...”
Εκατοντάδες σ’ ένα χρόνο, μόνο στη Σουηδία! Και στην ανταπόκριση αφήνεται να εννοηθεί ότι πίσω από τα συμβάντα κρύβονται οι Σοβιετικοί, εκείνοι οι μανιακοί που λέγαμε, και οι οποίοι προφανώς το είχαν πια σαν χόμπυ να σφηνώνονται με τα υποβρύχιά τους σε ό,τι φιόρντ και στενούς κολπίσκους έβρισκαν μπροστά τους. Αχ, πού είσαι Φρόυντ, να ερμηνεύσεις αυτό το βίτσιο! Στενόμακρα υποβρύχια να χώνονται σε κόλπους, ε! Πώς κατάφερναν να ξεγλιστρήσουν από τον κλοιό; Ε... ίσως με βαζελίνη!

ΑΛΛΟΙ ΩΚΕΑΝΟΙ. ΑΛΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, Locus-7
https://locus7.gr/anexigita-paraxena/165-alloi-okeanoi-alloi-kosmoi.html

11/11/2024

Αλλά υπήρχε και μια άλλη αξιοσημείωτη ψευδαίσθηση που δεν μπόρεσε να την εξηγήσει και τόσο εύκολα. Γιατί απολύτως μέσα σε μια στιγμή, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση είχε, ολόκληρο το δάσος φάνηκε να γλιστρά από δίπλα του μ’ ένα βαρύ, βαθύ θρόισμα από φύλλα και γέλια, από μυριάδες περπατησιές κι από μικροσκοπικές δραστήριες κι αεικίνητες μορφές. Οι δύο τύποι με τα καφεπράσινα του έδωσαν μια γερή σπρωξιά – και όταν άνοιξε πάλιν τα μάτια του ήταν πεσμένος στο λιβάδι δίπλα στην πόρτα του φράχτη, εκεί όπου και είχε αρχίσει όλη αυτή η απίστευτη περιπέτειά του. Το κόκκινο σπίτι φαινόταν πέρα μακριά όπως και πριν. Και από πάνω του, σαν να μόρφαζε κοροϊδευτικά, υπήρχε εκείνη η φθαρμένη παλιά πινακίδα: “Οι παρείσακτοι διώκονται”.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ, Άλτζερνον Μπλάκγουντ, ανθολογία "ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΙ ΤΟΠΟΙ", μετάφραση-πρόλογοι Γ. Μπαλάνος, Locus-7

07/11/2024

“Υπάρχουν πολλές ονειρικές χώρες”, του εξήγησε εκείνη, “πολλοί νεφελώδεις, εξωπραγματικοί ημιτόποι, όπου περιπλανιούνται οι ψυχές των κοιμισμένων, τόποι που έχουν μια αληθινή, ανάρια ύπαρξη, αν κανείς ξέρει το δρόμο γι’ αυτούς... Αλλά εδώ –έχει ξανασυμβεί, βλέπεις– κανείς δεν μπορεί να μπει δίχως να περάσει μια πόρτα που ανοίγει μονάχα προς μία κατεύθυνση. Εκείνος που έχει το κλειδί να την ανοίξει μπορεί να περάσει∙ αλλά ποτέ δεν μπορεί να ξαναβρεί το δρόμο της επιστροφής για τον κόσμο της ξύπνιας του ζωής. Πες μου, ποιο κλειδί άνοιξε την πόρτα για σένα;”
“Το σάλι”, μουρμούρισε ο Σμιθ. “Το σάλι... βέβαια. Εκείνο το αναθεματισμένο κόκκινο σχέδιο, το ζαλιστικό —”
Πέρασε ένα χέρι μπροστά από τα μάτια του, γιατί η θύμηση από εκείνο το στριφογυριστό, ζωντανό, καυτό άλικο έκαιγε ακόμη πίσω από τα βλέφαρά του.
“Τι ήταν;” τον ρώτησε εκείνη με κομμένη την ανάσα, όπως παρατήρησε κι ο Σμιθ, σαν κάποια μισοαπελπισμένη λαχτάρα να έσπρωχνε την ερώτηση να βγει από τα χείλη της. “Μπορείς να θυμηθείς;”
“Ένα κόκκινο σχέδιο”, της απάντησε εκείνος αργά. “Ένα νήμα από ζωηρό άλικο χρώμα υφασμένο σ’ ένα μπλε σάλι –ένα εφιαλτικό σχέδιο – ζωγραφισμένο και στην πύλη που πέρασα... αλλά δεν είναι παρά μόνον ένα όνειρο, δίχως αμφιβολία. Σε λίγα λεπτά θα ξυπνήσω και...”
Η κοπέλα έσφιξε το γόνατό του όλο έξαψη.
“Μπορείς να το θυμηθείς;” επέμεινε. “Το σχέδιο – το κόκκινο σχέδιο; Τη Λέξη;”
“Λέξη;” αναρωτήθηκε χαζά ο Σμιθ. “Τη Λέξη; Στον ουρανό; Όχι – όχι, δε θέλω να θυμηθώ – ήταν τρελό σχέδιο, ξέρεις. Δεν μπορώ να το ξεχάσω – αλλά, όχι, δε θα μπορούσα να σου πω τι ήταν, ούτε να σου το σχεδιάσω. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι παρόμοιο – δόξα τω Θεώ. Ήταν σ’ εκείνο το σάλι...”
ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ, Οι Περιπέτειες του Νόθργουεστ Σμιθ-2, Κάθριν Μουρ, μετ. Γ. Μπαλάνος, Locus-7

04/11/2024

“Δεν είναι οι θεοί που ζητούν τόσες θυσίες και αίμα στους βωμούς τους. Είναι οι άνθρωποι που μετατρέπουν τους θεούς της καλοσύνης και της ομορφιάς σε θεούς της καταστροφής και της ασχήμιας. Ο άνθρωπος δε βλέπει τους αληθινούς θεούς. Αυτό που βλέπει στη θέση τους δεν είναι παρά ο εαυτός του.”
“Μα, με όλα αυτά δε θυσιάζει παρά τον εαυτό του στο τέλος”, φώναξε ο Πορκιουπίνος.
“Ίσως γιατί δεν του αρέσει αυτό που βλέπει στους θεούς του”, πέταξε ειρωνικά ο Μπόκο, “μια και, όπως είπε ο φίλος μας από δω, δε βλέπει σ’ αυτούς παρά το πρόσωπό του.”
ΛΑΜΠΕΡΑ ΑΓΚΑΘΙΑ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, Locus-7

25/10/2024

Καθόταν και τον κοιτούσε να απομακρύνεται –να απομακρύνεται από εκείνη– να απομακρύνεται προς τα απώτερα βάθη του πράσινου δάσους που τους περιέβαλλε. Η επιθυμία να τον σώσει, να του φωνάξει να σταματήσει και να γυρίσει πίσω διέτρεξε σαν πάθος όλο της το είναι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε που να μπορεί να κάνει. Τον είδε να φεύγει μακριά της, να πηγαίνει αυτοβούλως και προθύμως πέρα από αυτή. Είδε τα κλαδιά να γέρνουν γύρω του και να τον κρύβουν. Η μορφή του έσβησε ανάμεσα στις στικτές σκιές και το ηλιόφωτο. Τα δέντρα τον κάλυψαν. Η παλίρροια τον πήρε, χωρίς να προβάλλει καμία αντίσταση και πρόθυμος να πάει μαζί της. Πάνω στον κόρφο της πράσινης απαλής θάλασσας η μορφή του αρμένισε πέρα και μακριά από τη θέα της. Τα μάτια της δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν πια. Εκείνος είχε χαθεί.
Και τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι η θωριά στο πρόσωπό του ήταν μια έκφραση γαλήνης και ευτυχίας – εκστατική και συνεπαρμένη από ευφροσύνη, μια θωριά νιότης. Αυτή την έκφραση τώρα εκείνος δεν της την έδειχνε ποτέ. Αλλά την είχε ξαναδεί. Χρόνια πριν, στις πρώτες μέρες του έγγαμου βίου τους, την είχε δει στο πρόσωπό του. Τώρα αυτή η έκφραση δεν ανταποκρινόταν πια στο κάλεσμα της παρουσίας της και της αγάπης της. Μονάχα τα δέντρα ξανάφερναν αυτή τη θωριά στην επιφάνεια• μια θωριά που ανταποκρινόταν στα δέντρα. Το Δάσος είχε πάρει το κάθε κομμάτι του –από εκείνη– την ίδια την καρδιά και την ψυχή του...
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ, ΑΛΤΖΕΡΝΟΝ ΜΠΛΑΚΓΟΥΝΤ, μετ. Γ.Μπαλάνος, Locus-7

23/10/2024

Με κάπως θριαμβευτικό ύφος, όρμησε προς τα εκεί. Ώστε αυτή, λοιπόν, ήταν η μυστική έξοδος από την οποία είχε διαφύγει ο Ζιρώ! Το τι υπήρχε πέρα από το παράθυρο η Τζάιρελ δεν μπορούσε να το μαντέψει. Ίσως κάποιο ανυποψίαστο πέρασμα ή ένα κρυφό δωμάτιο. Γελώντας θριαμβευτικά, άνοιξε διάπλατα τα παντζούρια.
Ακολούθησαν πνιχτές κραυγές από τους άντρες πίσω της. Η ίδια ούτε που τις άκουσε καν. Στεκόταν εντελώς ασάλευτη, κοιτάζοντας χωρίς να πιστεύει στα μάτια της. Γιατί εκείνες οι φιλντισένιες πύλες δεν είχαν ανοίξει προς κάποιο σκοτεινό πέτρινο κρυψώνα ούτε προς κάποιο μυστικό διάδρομο. Δεν έδειχναν καν τον απογευματινό ουρανό απέξω, ούτε άφηναν να μπουν οι κραυγές των αντρών της που ξεκαθάριζαν τους τελευταίους υπερασπιστές στην αυλή από κάτω. Αντιθέτως, η Τζάιρελ βρέθηκε να κοιτάζει πέρα σ’ ένα απέραντο δάσος πάνω από το οποίο βασίλευε μια βιολετιά μέρα που δεν έμοιαζε με καμία μέρα που είχε ξαναδεί ποτέ.
Σχεδόν παράλυτη από έκπληξη, κοίταξε κάτω, βλέποντας όχι τις ματωμένες πλάκες της αυλής πέρα χαμηλά, αλλά ένα χαλί από βρύα στο ίδιο επίπεδο με το πάτωμα του δωματίου. Και σ’ αυτό το χορταρένιο χαλί διέκρινε τα χνάρια από ματωμένα πόδια. Τούτο το δωμάτιο μπορεί να ήταν μαγικό, και να ξανοιγόταν προς παράξενους τόπους, αλλά μέσα από αυτό είχε περάσει ο άνθρωπος τον οποίο είχε ορκιστεί να σκοτώσει, και όπου είχε πάει εκείνος η Τζάιρελ θα έπρεπε να τον ακολουθήσει.
ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΘΕΟΥ (οι συγκλονιστικές ιστορίες της Τζάιρελ του Τζόιρι) C.L. Moore, μετ. Γ. Μπαλάνος, Locus-7

17/10/2024

Mέχρι να κάνει τρίμματα και θρύψαλα την έννοια του «εξωγήινου», o Μπαλάνος θα μπορούσε, και το έχει κάνει, να αφιερώσει κάμποσες σελίδες με παρόμοιες παρατηρήσεις. Μετά θα μας θύμιζε ότι δεν έχουμε ιδέα κατά πόσο η εναλλακτική εξήγηση, όλα αυτά τα ημιμυθικά όντα με τα οποία υποτίθεται ότι μοιραζόμαστε τον πλανήτη μας, τα Ξωτικά & Σία, είναι γεννήματα της ανθρώπινης ψυχής, αυθύπαρκτα όντα, ή ανήκουν, κατά περίπτωση, και στις δύο κατηγορίες. Ή και σε καμία, σωστά; Αν βεβαίως δεν είναι ολωσδιόλου προϊόντα της φαντασίας μας! Τελικά θα επιτιθόταν στο ίδιο το δίλημμα, όπως το έχει κάνει άλλωστε, με μία αναλογία:
Ας πούμε ότι βουτάμε ανέμελα το χέρι μας σε μία λιμνούλα γεμάτη με μονοκύτταρες και ολιγοκύτταρες μορφές ζωής, τα λεγόμενα πρωτόζωα. Για χάρη της κουβέντας, ας υποθέσουμε ότι αυτές οι ζωούλες επικοινωνούν κι έχουν αναπτύξει δικές τους κοινωνίες. Αφού το χέρι μας έχει πέντε δάκτυλα, θα βίωναν το αφηρημένο χάδι μας στην επιφάνεια της λιμνούλας σαν πέντε διαφορετικά συμβάντα, σαν πέντε διαφορετικές επισκέψεις εξωγήινων. Και, δείτε μια σύμπτωση, η Ουφολογία έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα μητρικά σκάφη που μεταφέρουν τα μικρότερα και συνηθέστερα δισκοειδή, έχουν σχήμα δακτύλου! Τώρα, στην επιφάνεια του δέρματός μας ζουν βακτηρίδια, μορφές ζωής πολύ χαμηλότερα στην κλίμακα της εξέλιξης από τα «πολιτισμένα» πρωτόζωά μας, που θα έρχονταν σε επαφή και θα αλληλοεπιδρούσαν με τα «ηλίθια» βακτηρίδια χωρίς να μπορούν να βγάλουν άκρη με την ασυνάρτητη συμπεριφορά τους. Θα αναρωτιόνταν πώς δικαιολογούνται τα γελοία καμώματά των «εξω-λιμναίων» επισκεπτών τους, που, εφόσον μπορούν να γεφυρώσουν τις αδιανόητες ερημιές που χωρίζουν τις κατοικημένες λίμνες του Σύμπαντος, θα έχουν σίγουρα πολύ ανεπτυγμένη τεχνολογία, άρα και νοημοσύνη.
Όπως δήλωσα προηγουμένως, το παράδειγμα είναι του Γιώργου. Το αντιγράφω, με κάποιες μικροεπεμβάσεις, από ένα ανέκδοτο κείμενό του στο οποίο αναλύει τη συνήθως πολύ κατώτερη των προσδοκιών συμπεριφορά που επιδεικνύουν οι επιβάτες των ΑΤΙΑ όταν έρχονται σε επαφή μαζί μας.
Συμπέρασμα; Κάποιο Κοσμικό Χέρι ταράζει, σκοπίμως ή ασκόπως, τη λιμνούλα της ανοησίας μας.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ, Locus-7, Vortex τ.7 που κυκλοφορεί!
https://locus7.gr/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE/455-vortex-07.html

11/10/2024

ΤΟ ΝΕΟ VORTEX-7 ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! Από Δευτέρα & στα βιβλιοπωλεία
📍 Πώς να μην Γίνετε Δολιοφθορείς του Εαυτού σας, Δρ Ευστράτιος Παπάνης (καθ. Κοινωνιολογίας Παν/μίου Αιγαίου, συγγραφέας)
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να υπονομεύσει τον εαυτό του, συχνά χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Αν προσπαθείτε απλώς να επιβιώσετε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να ανθίσετε.
📍 Τα απόλυτα εργαλεία για τον Έλεγχο του Νου: Αξίες και Μεταπρογράμματα, Παναγιώτης Μπαρμπαρήγος (NLC Coach)
Θα διαβάσετε για δύο από τα γρανάζια του υποσυνείδητου νου που ονομάζονται Αξίες και Μεταπρογράμματα αντίστοιχα και, φυσικά, δεν βοηθούν τον έλεγχο του νου. αλλά βοηθούν στο να προβλέψει κάποιος το τι χρειάζεται κάποιος άλλος και πώς να του το προσφέρει για να το δεχθεί.
📍 Κρυογονική: Η Αναβίωση Κρυοσυντηρημένων Νεκρών; Κώστας Τριανταφυλλίδης (Ομότιμος Καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου, Τμήμα Βιολογίας, ΑΠΘ)
Κρυογονική είναι η επιστήμη που υπόσχεται «ανάσταση», καταψύχει τους «νεκρούς ασθενείς» με στόχο να τους επαναφέρει στη ζωή όταν η επιστήμη θα έχει προχωρήσει αρκετά
📍 Πυθαγόρας-Πλάτων - Ψυχή και Αρμονία των Σφαιρών-Μέρος ΙΙ: Από τον Πλάτωνα στον Κικέρωνα και τον Νικόμαχο τον Γερασηνό, Δρ Στράτος Θεοδοσίου (Αστροφυσικός, Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών Mέλος του Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών EΚΠΑ)
Η αρμονία οδηγεί στο ωραίο βάσει μαθηματικών αναλογιών οι οποίες πηγάζουν από την ψυχή του κόσμου, που περικλείει όλες τις αναφορές του μέτρου και των αριθμών.
📍 «Γεφυρώνοντας την Άβυσσο»: η Μαγεία της «άλλης» Αιγύπτου και η Αιγυπτιολογική Ορθότητα, Δρ Παναγιώτης Η.Μ. Κουσούλης (καθηγητής Αιγυπτολογίας, τμήμα Μεσογειακών Σπουδών Παν/μίου Αιγαίου)
Η «άλλη» Αίγυπτος ασκούσε και συνεχίζει να ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία για όσους/ες αναζητούν κανάλια επικοινωνίας με τις σαγηνευτικές μεταπλάσεις και τους ιδιαίτερους συμβολισμούς που η μυστηριακή Αίγυπτος έχει μπολιάσει το νεότερο και σύγχρονο μαγικό ρεύμα.
📍 Οι Συμβολικές Ερμηνείες του Φαραωνικού Ταφικού Μνημείου, Ιουλιανός Πανοτόπουλος, αρχαιολόγος
Αν και ο τάφος ήταν εξαιρετικά σημαντικός για όλους τους ανθρώπους και τις κοινωνικές τάξεις, εκείνοι που κατασκευάζονταν για τους φαραώ απέκτησαν άμεσα μνημειακές διαστάσεις και απέκτησαν ένα σύνθετο κοσμολογικό υπόβαθρο.
📍 Ο Κοσμικός Φαρσέρ και η Αναζήτηση, Ανδρέας Χαλκιαδάκης, Locus-7
Η ανθρώπινες γλώσσες καλύπτουν άριστα τις πρακτικές ανάγκες της καθημερινότητάς μας, από εκεί και μετά όμως γίνονται προβληματικές και, από κάποιο σημείο και μετά, ολωσδιόλου ακατάλληλες. Αυτός είναι ο λόγος που οι Φυσικοί, ενώ μπορούν να διατυπώσουν τα συμπεράσματά τους αποκλειστικά μέσω των Μαθηματικών, όταν επιμένουμε να μας τα εξηγήσουν «με απλά λόγια» εισπράττουμε ασυναρτησίες. Οι λεκτικές φόρμες είναι ανίκανες να ψηλαφίσουν και να αποδώσουν πολύ λεπτές αποχρώσεις, όπως για παράδειγμα τους κανόνες της Αισθητικής.
📍 Θέματα Σύγχρονης UFOλογίας-Η Θεωρία της Παραμόρφωσης: Είναι τα ΑΤΙΑ προϊόν μιας άγνωστης ψυχικής αρχιτεκτονικής;, Σταύρος Χατζόπουλος, PhD (καθηγητής Παν/μίου Ferrara, Ιταλία)
Η κύρια λειτουργία της "παραφυσικής υπόθεσης" (και γενικότερα ολόκληρου του λεγόμενου κινήματος της "νέας σύγχρονης ουφολογίας") ήταν να αναδείξει τους περιορισμούς και τις αντιφάσεις της Εξωγήινης Υπόθεσης. Ο περιορισμός της παραφυσικής υπόθεσης, ωστόσο, ή μάλλον το σφάλμα της, ήταν και είναι ότι στηρίζεται στο ίδιο ασταθές έδαφος στο οποίο στηρίζεται και η ανταγωνιστική θεωρία της.
📍 Η Ρευστότητα του Εαυτού και η Μεταμόρφωση: Μαγεία και Ψυχή, Θάλεια Σαμαρά (χημικός)
Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν, χωρίς ίχνος δογματισμού, πως αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως εαυτό, οι αρχαίοι Σκανδιναβοί το βλέπαν ως ένα χαλαρά δομημένο σύνολο που αποτελείτο από δέκα μέρη.
📍 Περί Μη-Βίας και Πολεμικών Τεχνών, Ανδρέας Προβελέγγιος (Καθηγητής Φυσικής και Αγωγής Υγείας, Ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Συλλόγου Γιόγκα)
Ακόμα και αν αφουγκραστούμε τους ρυθμούς του σύμπαντος, θα ακούσουμε τις κραυγές από τους γαλαξίες και τα άστρα που πεθαίνουν. Το σύμπαν είναι βίαιο κι έτσι εξελίσσεται. Εμείς, ως άνθρωποι, τι είμαστε ακριβώς; Ο ειλικρινής αναζητητής (και μάλιστα αν θεωρεί τον εαυτό του πολεμιστή) αν δεν ικανοποιείται από τις όποιες απαντήσεις οφείλει να συνεχίσει να αναρωτιέται.
📍 Τεχνητή Νοημοσύνη: Ο HAL 9000 στον κόσμο του Κεμάλ, Δημήτρης Καραδήμος (καθηγητής Πληροφορικής, συγγραφέας, ανθολόγος)
Επειδή η ΤΝ δημιουργείται για να υπηρετήσει τους ανθρώπους, οι δημιουργοί θα της επιβάλουν τη δική τους ηθική. Για να καταλάβουμε πώς θα γίνει αυτό, ας πάρουμε μια γεύση πώς εκπαιδεύεται μια ΤΝ και μέσα σε ποιο σκηνικό.
Διαστ. 15x21, 164 σελ.

24/09/2024

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ: "Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι στο κατά πόσο τα “μυστικά” πρέπει ή δεν πρέπει να αποκαλύπτονται στους αμύητους, αλλά στο γεγονός ότι η αξία τους βρίσκεται στην ανακάλυψή τους από το ίδιο το άτομο που τα ερευνά. Το αληθινό μυστικό εδώ είναι μονάχα αυτό: Η αποκάλυψη δεν είναι παρά ανακάλυψη."

17/09/2024

Τοτεμικός ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ: "Έτσι σε κάποια δειλινά, όταν τα απόκοσμα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πλάθουν μαγικούς κόσμους με τα σύννεφα και τα βουνά στο μακρινό ορίζοντα, αφήνομαι ν' ακολουθήσω με τον τρόπο μου κάποιες ιπτάμενες σκιερές σιλουέτες που χορεύουν και στροβιλίζονται ψηλά, στο φόντο της χρωματικής φαντασμαγορίας της δύσης.
Είναι άραγε χελιδόνια ή νυχτερίδες; Γεράκια ή κουκουβάγιες; Πεταλούδες της μέρας ή πεταλούδες της νύχτας;
Α, δεν ξέρω, ούτε και έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν πολλά να μου πουν και πολλά να με διδάξουν, πράγματα ανάμεικτα με τρόμο και γοητεία. Με τα δικά τους μάτια πλέον, σαν γεράκι, σαν χελιδόνι και σαν πεταλούδα, γίνομαι θύτης και θύμα ταυτόχρονα, κυνηγός και θήραμα, και από αυτή τη μοναδική εμπειρία προκύπτει η αληθινή κατανόηση της ζωής και του κόσμου."

16/09/2024

15/09/2024

"Τα μεγαλύτερα αγαθά προκύπτουν μέσα από τη μανία, καθώς μέσα από την έκσταση μπορεί κάποιος να ξεφύγει από τη στενή εμβέλεια των ανθρώπινων αισθήσεων και αυτήν την υπερβατικότητα του ενθουσιασμού μονάχα ο αμαθής την βλέπει ως κάτι αρνητικό και παράλογο."
(Σωκράτης - Φαίδρος 249 d)

12/09/2024

Ωστόσο κι εγώ, επίσης, ένιωθα νεότερος, κατά κάποιο τρόπο – η νιότη έρρεε ολοένα και πιο έντονα στις φλέβες μου. Είχα ξεχάσει πόση γλύκα μπορούσαν να έχουν οι άνεμοι και τα δάση και τα λουλούδια. Κάτι έλιωνε μέσα μου. Διότι ήταν άνοιξη, και ολόκληρος ο κόσμος τραγουδούσε σαν σ’ ένα όνειρο. Η Ομορφιά με κυρίευε αργά. Δεν ξέρω. Άρχισα να νιώθω πολύ τεράστιος και τρυφερός και ανοιχτός σε χίλιες διαφορετικές αισθήσεις. Η σκέψη των αστικών δρόμων και των σπιτιών φάνταζε σαν το θάνατο...
(...)Σταμάτησε κι έδειξε πιο ψηλά από πάνω μας, εκεί όπου το πευκοδάσος φαινόταν να αιωρείται στο αέρα, σαν ένα βαθυγάλαζο χαλί. “Είναι ακριβώς ο τόπος για Εκείνους, βλέπεις.”
Και ένα μεθυστικό ρίγος δύναμης με κατέκλυσε. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Με έλουσε σαν καταρράκτης. Σκέφτηκα την Ελλάδα – το όρος Ίδη και χίλια τραγούδια! Κάτι μέσα μου –ήταν σαν το κλικ ενός διαφράγματος– μου έδωσε να καταλάβω ότι η “αλλαγή” ήταν ξαφνικά πλήρης. Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος· ή μάλλον ένα βαθύτερο κομμάτι μου είχε βγει στην επιφάνεια. Η ίδια μου η γλώσσα το έδειχνε.
Η ΜΥΗΣΗ (ανθολογία ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΓΕΙΕΣ), Άλτζερνον Μπλάκγουντ, μετ. Γιώργος Μπαλάνος, εκδ. Locus-7

02/09/2024

Περίεργο μέρος, ο Λόφος των Λαγουμιών. Όχι Λόφος του Λαγουμιτζή, όχι. Των Λαγουμιών, στον πληθυντικό. Για παράδειγμα, δε θα βρείτε αυτή τη συνοικία σε κανένα χάρτη. Θα βρείτε χάρτες που τα όριά τους την πλησιάζουν, που οι γωνίες τους διεισδύουν, ασχέτως πόσο λίγο, σ’ αυτή, αλλά γενικά φαίνεται ότι οι χαρτογράφοι την αποφεύγουν. Απέχει πολύ από το κέντρο για τα μετρό, δε διαθέτει δική της κεντρική συγκοινωνιακή γραμμή κι έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητάς της εξαιτίας όλων εκείνων των αναθεματισμένων κατεδαφίσεων και ανεγέρσεων που γίνονται συνέχεια ολόγυρα και μέσα σ’ αυτή. Αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Τα λεωφορεία εξακολουθούν να αναχωρούν και να φτάνουν στην περιοχή, και οι παλιότεροι κάτοικοι που ζουν εκεί εξακολουθούν να την αποκαλούν Λόφο των Λαγουμιών.
Όταν πήγα να μείνω εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα ένιωσα απέχθεια για το μέρος. Υπήρχε μια αίσθηση γεροντικότητας, μια εγγενής ηλιθιότητα στην όλη περιοχή. Μια νοτερή, κατά κάποιο τρόπο, περιοχή. Ακόμη και κάτω από έναν καυτό καλοκαιρινό ήλιο, νοτερή. Μπορούσες να νιώσεις φουσκάλες από μύκητες να φουσκώνουν ακόμη και κάτω από την πιο φρέσκια μπογιά. Όχι ότι το μέρος βαφόταν και συχνά. Όχι εκείνο που είδα, πάντως. Όχι, γιατί ήταν κάτι που λες και είχε βγει από τον Λάβκραφτ: παρακμή, νοσηρότητα, ενδογαμία.
Ο Λόφος των Λαγουμιών. Δεν έμεινα για πολύ εκεί, μονάχα λίγους μήνες. Και ήταν πάρα πολλοί, στην πραγματικότητα. Σου έδινε την αίσθηση ότι αν χασομερούσες, αν παρέμενες ακίνητος έστω και για μια στιγμή παραπάνω, τότε θα σε κατέκλυζε ολόκληρο και θα γινόσουν κι εσύ μέρος της. Υπάρχουν κάποιες παλιές, πολύ παλιές περιοχές στο Λονδίνο, και θα ’λεγα ότι ο Λόφος των Λαγουμιών είναι μια από τις παλιότερές. Επίσης την ξεχώριζα από το genius loci του∙ σαν να ήταν ένα εστιακό σημείο για μυστικά πράγματα. Ή ίσως όχι εστιακό σημείο, γιατί η λέξη υποδηλώνει μια επέκταση –μια εξάπλωση προς τα έξω– ενώ, όπως είπα, ο Λόφος των Λαγουμιών χαρακτηρίζεται από εσωστρέφεια. Είναι ο τελευταίος προμαχώνας των παράξενων παλιών πραγμάτων του Λονδίνου. Πραγμάτων σαν τους στενούς ανθρώπους. Τους πολύ ψηλούς, πολύ στενούς ανθρώπους.
OI ΣΤΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Μπράιαν Λάμλυ, ανθολογία: Είναι Ανάμεσά μας, μετ. Γ. ΜΠΑΛΑΝΟΣ, Locus-7

Ανθολογία Φαντασίας και ΤρόμουΠρόλογοι & Μετάφραση: Γιώργος ΜπαλάνοςΟι Ξένοι μπορεί να είναι ήδη ανάμεσά μας! Στον κόσμο μας, στις πόλεις μας… μέσα στα ίδια μας τ...