16/12/2024
𝐋𝐈𝐌𝐁𝐎 𝐀 𝐓𝐎𝐑𝐈𝐍𝐎 | Σάββατο βράδυ στο Τορίνο, το ματς στο Allianz Stadium μόλις έχει τελειώσει, και με το πέναλτι του Βλάχοβιτς στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων, η Γιουβέντους έχει σώσει έναν βαθμό απέναντι στην ουραγό Βενέτσια, την ομάδα των δέκα πόντων σε δεκαέξι ματς. Οι παίκτες της Βέκια Σινιόρα κατευθύνονται προς το πέταλο των οργανωμένων, όπως ορίζεται εθιμοτυπικά στην Serie A μετά από κάθε αγώνα, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα.
Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν πανηγυρισμοί, ούτε «olé», ούτε σηκωμένες γροθιές. Με τα χέρια στη μέση και τα κεφάλια χαμηλά, οι παίκτες της Γιούβε τα «ακούνε» από την κερκίδα, σχεδόν διεκπεραιωτικά. Τότε είναι που ο Σέρβος φορ «μπλέκει σε καυγά» με τον κόσμο, «ανταλλάσσει βαριά λόγια», και «χειρονομεί θυμωμένος», με τους συμπαίκτες του «να προσπαθούν να τον συγκρατήσουν». Επί της ουσίας, δε συνέβη ακριβώς κάτι τέτοιο, ο Βλάχοβιτς, απλά, σήκωσε ήρεμα τις παλάμες του, συνιστώντας ψυχραιμία, αναρωτώμενος, ίσως, αν οι οπαδοί πιστεύουν ότι δεν ήθελε ο ίδιος να κερδίσει η ομάδα του, με κάποιους άλλους παίκτες να του κατεβάζουν τα χέρια, και την κερκίδα να τον βρίζει εν χορώ.
Βέβαια, στον υπέροχο clickbait κόσμο των σύγχρονων (social) media, δε θα αφήσουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει το αφήγημα, Μέχρι και ο ίδιος ο παίκτης, αφουγκραζόμενος το κλίμα, επανήλθε λίγες ώρες μετά με ανάρτηση του, διευκρινίζοντας πως ο κόσμος έχει κάθε λόγο να αισθάνεται απογοητευμένος, και πως αυτό που χρειάζεται η ομάδα είναι να μείνουν όλοι ενωμένοι.
Πέρα από όλα αυτά, η αλήθεια είναι πως η Γιουβέντους έχει θέματα. Αρχικά, και σημαντικά, τα αποτελέσματα: με κάθε σεβασμό στην Σερενίσιμα Βενετία, όποια ομάδα χάνει φέτος βαθμούς από την Βενέτσια, στην καλύτερη το θεωρεί χαμένη ευκαιρία, στη χειρότερη, αποτυχία. Πόσο μάλλον μία ομάδα σαν την Γιουβέντους, η οποία προηγήθηκε στο ματς, η οποία χρειάζεται τους βαθμούς, και η οποία προέρχονταν από μία μεγάλη νίκη απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι με 2-0.
Αυτή, όμως, η αναπάντεχη ισοπαλία δεν ήταν απλά μία ανωμαλία, μία εξαίρεση στον κανόνα της φετινής πορείας. Ήταν η τέταρτη σερί στο πρωτάθλημα, κερδισμένη και πάλι εντός έδρας στις καθυστερήσεις, όπως αυτή απέναντι στην Μπολόνια. Είχαν προηγηθεί αυτές απέναντι στην Λέτσε και στην Μίλαν. Στην αρχή της σεζόν, η ίδια η Γιουβέντους, ως οργανισμός, είχε κρατήσει, επικοινωνιακά, χαμηλά τις προσδοκίες: ο στόχος μας είναι να τερματίσουμε στην τετράδα, και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στην Ευρώπη.
Πάνω σε αυτή τη θέση δεν υπήρξε κάποια σοβαρή ένσταση από τον κόσμο της ομάδας. Λογικό. Είχαμε το τέλος εποχής Αλέγκρι, και την άφιξη του Τιάγκο Μότα, ενός από τους πιο ελπιδοφόρους νέους προπονητές στην Ευρώπη, τον άνθρωπο που κατάφερε πέρυσι να βγάλει την Μπολόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είχαμε αποχωρήσεις παικτών που βρίσκονταν για χρόνια στο Τορίνο, είχαμε αρκετές νέες αφίξεις, είδαμε νεαρούς παίκτες από τις ακαδημίες να γίνονται μέλη του ρόστερ. Η στήριξη στο project Μότα υπάρχει, άλλωστε οι μεγάλες «ανακαινίσεις» ομάδων, η αλλαγή νοοτροπίας σε τακτικό και ψυχολογικό επίπεδο, το πέρασμα σε μία νέα εποχή, είναι ζητούμενα που δεν υλοποιούνται από τη μία μέρα στην άλλη.
Στις «μεγάλες», όμως, ομάδες, ειδικά σε αυτές που έχουν καιρό να κερδίσουν κάποιο σημαντικό τρόπαιο, η υπομονή συχνά εξαντλείται πολύ πιο σύντομα από όσο μπορεί να ορίζει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, πόσο μάλλον όταν ο κόσμος της Γιούβε βλέπει τη βαθμολογία, και αμφιβάλει σχετικά ακόμη και με την επίτευξη του μίνιμουμ στόχου, της τετράδας.
Δύο εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, η Γιουβέντους παραμένει αήττητη στην Serie A, αλλά έχει έξι νίκες και δέκα ισοπαλίες. Την τελευταία φορά που είχε ίσο ή μικρότερο αριθμό νικών στα πρώτα δεκαέξι ματς, ήταν τη σεζόν 1998-99, τότε που είχε φτάσει στα ημιτελικά του Champions League, αλλά στην Ιταλία είχε τερματίσει έβδομη. Το πλέον ανησυχητικό, βέβαια, δεν είναι ότι η Γιουβέντους, αυτή τη στιγμή, απέχει εννιά βαθμούς από την κορυφή και ότι βρίσκεται στην έκτη θέση. Αλλωστε απέχει μόνο μία νίκη από την τετράδα.
Η ανησυχία έγκειται στο γεγονός ότι έχει να κερδίσει από τις 9 Νοεμβρίου, παρουσιάζοντας την ίδια προβληματική εικόνα στο τρίτο μισό του γηπέδο, μια προβλεψιμότητα στην ανάπτυξη, μία δυσκολία στη δημιουργία. Δεν υπάρχει, για να αναφέρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα, ένας Καλαφιόρι να προωθείται και να χαρίζει αριθμητική υπεροχή στο κέντρο.
Έπειτα, είναι και οι μεταγραφές. Όπως ο περισσότερος κόσμος, έτσι και εμείς, στην αρχή της σεζόν βγάλαμε το καπέλο στον Τζούντολι για τις κινήσεις του στο mercato, και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τις κρίνουμε από τόσο νωρίς. Αλλά η Γιούβε ξόδεψε €165 εκατομμύρια το καλοκαίρι, ποσό στο οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται πιθανές (ή και υποχρεωτικές) ενεργοποιήσεις των οψιόν αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι τα εκατομμύρια ευρώ μπορεί να περάσουν και τα διακόσια.
Στα θετικά: Σίγουρα ο Ντι Γκρεγκόριο στην εστία, ο Κονσεϊσάο με την προσπάθεια του και τις εμπνεύσεις του, λογικά ο Κεφρέν Τουράμ, μάλλον και ο Καλουλού. Ο Κόουπμαϊνερς δείχνει ακόμη να ψάχνεται. Ίσως να παίζει πιο ψηλά στο γήπεδο από εκεί που είχε συνηθίσει στην Αταλάντα, αλλά οι προσδοκίες ήταν μεγαλύτερες από το ένα γκολ και τις δύο ασίστ σε δεκαεπτά συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Ιδιαίτερα, όταν η ταμπέλα αγοράς γράφει πάνω ένα ποσό που ξεπερνά τα πενήντα εκατομμύρια. Τώρα, αν αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσει ο ίδιος ο παίκτης, ή ο Μότα, είναι μία άλλη συζήτηση.
Ο αμυντικός Καμπάλ τραυματίστηκε, και χάνει τη σεζόν, μια υπόθεση καρμπόν με αυτή του Μπρέμερ, ενώ ο Νίκο Γκονζάλες επέστρεψε στο ματς με την Βενέτσια μετά τον δικό του τραυματισμό, και πήρε λίγα λεπτά συμμετοχής. Για τον Αργεντίνο η Γιούβε έχει ήδη δαπανήσει €8.4 εκατομμύρια, ενώ η συμφωνία ορίζει είκοσι πέντε επιπλέον, εάν και εφόσον η απόδοση και οι αριθμοί του ενεργοποιήσουν αυτόματα κάποιους όρους του συμβολαίου. Ούτε αυτό είναι σίγουρο, πλέον.
Για τον Ντούγκλας Λουίζ τα έχουμε πει πολλές φορές, ο Δημήτρης τα έλεγε πριν καν συμβούν. Με το μεγάλο ποσό που δαπανήθηκε για την απόκτηση του, με τις οκτώ συμμετοχές φέτος σε όλες τις διοργανώσεις (μόνο τις δύο από αυτές βασικός), με κάποιες ξεκάθαρες γκάφες στα ματς που έπαιξε, και με προβλήματα μυικών τραυματισμών που τον κράτησαν εκτός αγωνιστικής δράσης από τα μέσα Νοέμβρη (επέστρεψε και αυτός με την Βενέτσια), μέχρι στιγμής η μεταγραφή του έχει πέσει στα βράχια.
Επίσης, η λογική λέει, και η ανάγκη μάλλον το επιτάσσει, πως η Γιουβέντους σίγουρα θα κινηθεί στο mercato του Ιανουαρίου. Το πού θα βρει το budget, ακόμη δεν είναι σίγουρο. Χρειάζεται σίγουρα έναν κεντρικό αμυντικό, γιατί μόνο με Καλουλού, Γκάτι και Ντανίλο δε βγαίνει η σεζόν, και ίσως κοιτάξει και για σέντερ-φορ, γιατί εκεί, πέρα από τον Βλάχοβιτς και τον Μίλικ που επιστρέφει από τον τραυματισμό του τον Γενάρη, δεν έχει άλλη κλασική λύση. Στην επίθεση, βέβαια, ο Μότα είναι ικανός να βγάλει άκρη και χωρίς νέα προσθήκη, έχει τον Γιλντίζ, έχει τον Γουεά, έχει τον Εμπανγκουλά. Για το κέντρο της άμυνας, πάντως, θα είναι τεράστια έκπληξη αν η Γιουβέντους δεν κινηθεί για να φέρει κάποιον παίκτη στο Τορίνο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μότα έχει, και θα έχει τη στήριξη της διοίκησης. Αν, όμως, φτάσουμε στο τέλος της σεζόν και, παραδόξως, η Γιουβέντους δεν καταφέρει να κλείσει θέση στην τετράδα, τότε θα κάνουμε αυτή τη συζήτηση με εντελώς διαφορετικούς όρους.
