Υπέρυθρο

30/01/2025

"Το πρώτο μυθιστόρημα του Malcolm Lowry είναι η ιστορία του παρθενικού ταξιδιού του Ντέινα Χίλιοτ, που σε ηλικία δεκαεννέα χρόνων μπαρκάρει στο Οιδίπους Τύραννος με προορισμό τη Βομβάη και τη Σιγκαπούρη.
Ως πρωτόβγαλτος ναύτης, ο νεαρός θα χρειαστεί να παλέψει κόντρα στις ίδιες του τις αξίες, ώστε να κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό των υπόλοιπων μελών του πληρώματος. Έτσι, προσπαθεί να ακολουθήσει το παράδειγμά τους περιφερόμενος στα μπαρ και στα μπουρδέλα των λιμανιών, παραμένοντας όμως ταυτόχρονα πιστός στην Τζάνετ, τον πρώτο του έρωτα, που άφησε πίσω στην Αγγλία. Μέσα από την αφήγηση του ίδιου του Ντέινα, η οποία εναλλάσσεται με τη χυδαία και ζωηρή γλώσσα των ναυτικών, παρακολουθούμε τη μύηση του αγοριού στην παρέα των μπαρουτοκαπνισμένων αντρών.
«Καμιά θλίψη δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή που περνάει και σβήνει»."

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

24/01/2025

Δέκα βιβλία των Εκδόσεων Πατάκη στις Βραχείες Λίστες για τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία 2024 (αφορούν τις εκδόσεις του 2023) που ανακοίνωσε το Υπουργείο Πολιτισμού! Θερμά συγχαρητήρια στους συγγραφείς μας, καλή επιτυχία!

Αναλυτικά οι υποψηφιότητες ανά κατηγορία:
• Βραχεία Λίστα για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2024
– Γιάννης Νικολούδης, «Άδειος τόπος»
– Ηλίας Λ. Παπαμόσχος, «Ανάληψη»

• Βραχεία Λίστα για το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας 2024
– Ιάκωβος Ανυφαντάκης, «Ραδιοκασετόφωνο»

• Βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2024
– Αλέξανδρος Μηλιάς, «Κλαγγή των όπλων»

• Βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας - Βιογραφίας - Χρονικού - Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας 2024
– Ελευθερία Κόλλια, «Στα χρόνια του Χρήστου Λαμπράκη: Μαρτυρίες και αφηγήσεις για τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη 1957-2017»
– Στάθης Λιβαθινός, «Τρεις εποχές: Αυτοβιογραφικές σημειώσεις ενός σκηνοθέτη του θεάτρου»

• Βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2024
– Φωτεινή Φραγκούλη, «Η ιστορία βλέπει» (εικονογράφηση: Εύη Τσακνιά)

• Βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Εφηβικού - Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2024
– Σπύρος Γιαννακόπουλος, «Κοσμοναύτης»
– Μάνος Κοντολέων, «Ποτέ πιο πριν…»

• Βραχεία Λίστα για το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου 2024
– Βαγγέλης Ηλιόπουλος, «Οικογένεια είμαστε» (εικονογράφηση: Chiara Fedele)

Δείτε τα όλα: https://www.patakis.gr/ekdotikos-oikos/vravefseis-vivlion-ana-etos/vracheies-listes-kratikon-vraveion-2024/

Iakovos Anyfantakis Eleftheria Kollia Spiros Giannakopoulos

24/01/2025

Αυτό το βιβλιαράκι θυμάμαι πως το διασκέδασα πολύ γράφοντάς το, κυρίως γιατί εξελίσσεται σαν μια ιστορία εξερεύνησης και μυστηρίου, έτσι αργά που κυλάει ο χρόνος τις πρώτες δεκαετίες μετά την ανάσυρση του ευρήματος από τη βυθό των Αντικυθήρων, παρέα με άλλα αντικείμενα που είχαν θεωρηθεί πολύ πιο σημαντικά. Κι όπως τυχαία βρέθηκε στο ναυάγιο, έτσι τυχαία αποκαλύφθηκε κι η πιθανή του χρήση κι όσα έκρυβε κάτω από το ασβεστολιθικό του ίζημα, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά την ανάγκη των ανθρώπων να ορίζουν και να προβλέπουν το χρόνο κι όσα αυτός μπορεί να φέρει. Δύσκολο να μιλήσεις για το χρόνο στα παιδιά, σωστή σπαζοκεφαλιά τι κρατάς και τι αφήνεις απ' έξω, αλλά οι καθαρές γραμμές και η διαύγεια στα σχέδια της Νίκης Λεωνίδου βοήθησαν πολύ να φτάσουμε στο τελικό βιβλίο που βρίσκεται πλέον στη βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο βιβλίου γνώσεων για παιδιά 2024. Κι είναι μεγάλη η χαρά μας!

22/01/2025

21/01/2025

ΕΝΑ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ και —το κυριότερο— εξόχως διεισδυτικό κριτικό σημείωμα για το υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2024 «Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου. Μονάχα ευχαριστίες στον Κώστα Χατζηαντωνίου.

«ΕΘΝΟΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ»

Τα παλιά λαϊκά τσιγάρα (πολύ συχνά κάποτε στα δάχτυλα των φαντάρων) δεν είναι μονάχα ο τίτλος της εκδοθείσης το 2023 ποιητικής συλλογής του Δημήτρη Κοσμόπουλου. Η πολυσημία της φράσης, επιστεγάζοντας μιαν εκ βαθέων συνομιλία με τον άγνωστο στρατιώτη της νεότερης ιστορίας μας αλλά και σύγκορμη την ποιητική μας παράδοση, φέρνει μπροστά μας όχι μόνον λέξεις και εικόνες από πεδία πολεμικών μαχών και βουνά βιοτικών βασάνων των επιζώντων, που γεννούν αυθόρμητα συγκίνηση, αλλά θέτει και ζητήματα ύφους εξέχουσας σημασίας για τη σύγχρονη ποίηση. Αν πάντα κάτι μένει ανείπωτο και ανέκφραστο στην τέχνη αυτή (και τούτο γεννά το δέος στον αναγνώστη, αλλιώς δεν είναι ποίηση), σε αυτό δεν φτάνουμε με την ιδιωτική μας εμπειρία, αλλά με το κοινό βίωμα, το συλλογικό ψυχικό γεγονός, το οποίο ο ποιητής περιγράφει με τις λέξεις του, χάρη σε ένα μυστηριώδες ζωοποιό ρεύμα που τις διαπερνά και τις κάνει από άψυχα σύμβολα πλήκτρα μαγικά. Τις κάνει μάγεμα και ποίημα, άσμα υποβλητικό.
Ο Κοσμόπουλος έχει αυτή τη χάρη - και το αποδεικνύει σε κάθε του συλλογή. Με τη μορφική του ποικιλία (παραδοσιακή ρίμα, σονέτο, ποιήματα σε απελευθερωμένο ή ελεύθερο στίχο, πεζά) και διαπλέκοντας αρμονικά, εδώ ειδικά, τα ποιητικά μέρη του βιβλίου με μουσικά τους αντίστοιχα σε ρυθμό φούγκας, υψώνει μια πολυφωνική σύνθεση που οδηγεί σε τοπίο λυρικής υποβολής. Υποβολής που είσαι σίγουρος πως ξεπηδά από ένα μυστικό ψυχικό κέντρο και από εκεί διοχετεύεται, σαν ρεύμα αστείρευτο που πάει κι έρχεται ακούραστο μες στις λέξεις.
Ιδού ένα δείγμα, μάγεμα αληθινό και συγκίνηση, για τα ιερά του Κοινού μας Τρόπου, του γεννημένου από τις περιπέτειες του λαού μας:

«Μὲ Ἔθνος ἐξαιρετικὰ καὶ Ἀγρινίου Καρέλια
θυμότανε τῆς Προύσας τὸ χαρμάνι καὶ τὸ Κάλε-Γκρότο.
Ξεχέρσωνε καὶ κλάδευε καὶ ἔσκαβε τ᾿ ἀμπέλια.
Τὰ μεσημέρια ἔσπαγε τὶς πέτρες δίχως κρότο.

Στοῦ Χάρου τ᾿ ἀντροκάλεσμα ποιός βγαίνει νικητής;
Ποιός ἔχασε ἀδερφοποιτὸ στὰ φοβερὰ τελώνια;
Ἀπὸ Μπιζάνι – Ἐσκὴ Σεχίρ, στρατιώτης δέκα χρόνια
κι ὕστερα τῆς σιωπῆς σπορηᾶς, τοῦ πόνου τρυγητής.
Ἀέρας φέρνει μιὰ βροχὴ καὶ δέρνει αὐτὸν τὸν τόπο.

Γέρνουν τὰ δέντρα ξέπλεκα, πέτρες ἀνατριχιάζουν
σὰν πρόβατα ξεμεινεμένα κι ὅλο λαχανιάζουν
γερμένα ἀπ᾿ τοῦ παραδαρμοῦ τὸ μένος καὶ τὸν κόπο.
Τρίζει τὸ σπίτι σφίγγοντας τ᾿ ἄρρητα μυστικά του.
Στὴν ἄδεια σάλα ἡ σκουριὰ θαμπώνει τὸν καθρέφτη.

Νοτίζουν στὴν φωτογραφία τὰ μάτια τὰ δικά του
καὶ τοῦ καπνοῦ του ἡ μυρωδιὰ χύνεται: «Φύγε, κλέφτη!»
Η σπονδυλωτή αφήγηση του Δ. Κοσμόπουλου και η συγχρονική ποιητική πρόσληψη μειζόνων ιστορικών γεγονότων (Μικρασία, Σαράντα, Αντίσταση, Εμφύλιος), με τον δραστικό τίτλο (ηρωικό αλλά και ειρωνικό για το πόσο «εξαιρετικά» τα καταφέραμε ως έθνος), συνιστά, θεωρώ, την ακριβέστερη ποιητική θεώρηση της νεοελληνικής περιπέτειας που έγινε για τα 200 χρόνια της Επανάστασης και τα 100 χρόνια της Καταστροφής. Μιας περιπέτειας που ήταν και θρίαμβοι και καταστροφές, και ύμνος και θρήνος, και ρέκβιεμ και πανηγυρικός για τον Έλληνα χωρικό που όσες φορές άγγιξε τον ουρανό, τόσες βούτηξε και στην κόλαση. Μια μυθική και άγνωστη δυστυχώς μονάδα, η «Μεραρχία Αρχιπελάγους», δίνει το μέτρο καθώς
«Στὸν ἐπάνω οὐρανὸ
λερή, κουρελιασμένη βόσκει χῶμα κυανό.
Ξεπλένεται σ᾿ ἅγια νερά. Γαληνεμένοι
ἄντρες κοιτάζουν τὶς πληγές τους λυπημένοι».

Στην συζήτηση περί μοντερνισμού, νεοφορμαλισμού και άλλων... δαιμονίων, ο Κοσμόπουλος παρεμβαίνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, με το κατορθωμένο έργο. Στην ποίησή του, μέτρο, αφηγηματικότητα και άσκηση πάνω στους αυστηρούς κανόνες των παλαιών μορφών, όλη η έμμετρη ποιητική παράδοση, συλλειτουργεί ιδανικά με τις μοντερνιστικές κατακτήσεις και συνεχίζοντας την κληρονομιά του Ηλία Λάγιου, δείχνει, φρονώ, τον δρόμο για την ανανέωση της λυρικής μας παράδοσης.
Δεν μπορώ κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα να μη μιλήσω για ένα σύμβολο, την χλαίνη, την άλλοτε «με στιλβωμένα τα κουμπιά της» κι άλλοτε «απ’ του θανάτου φέγγος κρυφά λαμπρυσμένη, με την οπή νωπή στο αριστερό της το πλευρό». Οι νεώτεροι δεν ξέρουν το βαρύ αυτό ρούχο για τις παγωνιές του μετώπου, ίσως ούτε καν τη λέξη. Μα έχοντας σε μια ντουλάπα αυτή τη μνήμη του πατέρα μου από το Σαράντα, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να μην την αναφέρω διότι έτσι νιώθω την ποίηση: να γίνεται ρούχο και ζωή και να νικά τον θάνατο και τη λήθη:

«Θὰ ποῦνε, τάχα, πὼς ἐμεῖς δὲν ἤμασταν ποτέ.
Θὰ θάψουν τὴν φωνή μας τόνοι διαφημίσεις.
Καὶ τῶν παιδιῶν σας τὰ παιδιά –ἂν θὰ ζήσεις–
πάνω στοὺς τάφους, θὰ τὰ κάνουν χορευτές.

Ὠχρὲ τῆς μνήμης μου καπνέ, ἔρημος μαραμένη
φωτογραφία ἀπὸ τὸ ἄγριο φῶς κιτρινισμένη,
ἀπὸ τὴν Σμύρνη, τὸν Σαγγάριο, τὴν Μενεμένη.
Μιὰ τρύπια χλαίνη ἀπόμεινε πάνω μας εἰμαρμένη.

Σκεπάζει τὰ ὀρφανὰ κορμιά, τὰ σπίτια, τὰ βουνὰ
κι ἀπὸ τὶς τρύπες της φυσᾶ τῆς ἱστορίας ἄμμος:
Πίνδος, Βελούχι, Ἄγραφα, Λιοπέτρι, Πέργαμος.
Τὰ ἐγγόνια σας θὰ λένε «οὔτε ξέρω, οὔτε τοὺς εἶδα πουθενά».

Αν ο λαός μας στην σύγχρονη πεζογραφία, μνημειώθηκε από τον Θανάση Βαλτινό με το απαράμιλλο «Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη», ο Κοσμόπουλος με τα «Έθνος εξαιρετικά» ύψωσε το ανάλογο μνημείο στην ποίησή μας. Ζώντας και γράφοντας σε ένα διαρκές Ψυχοσάββατο («Πάντα εἶναι Ψυχοσάββατο»), δεν άναψε απλώς ένα κερί για τους κεκοιμημένους. Με τη συλλογή αυτή άναψε και μια άσβηστη λαμπάδα για την ελληνική ποίηση, δικαίωση σε μια εποχή που αυτή δοκιμάζεται με ρούχα ατελώνιστης εισαγωγής. Ευτυχής ο ποιητής που μπορεί να γυρίζει στο πατρικό του Κοντογόνι και βλέπει εκεί να
«εἶναι μαζί του φίλοι καὶ προγόνοι / στρατιῶτες, πρόσφυγες, μιᾶς λύπης συνοδοί».

18/01/2025

"Το επίσημο όνομά του ήταν κύριος Ματσουμοτό Χαρούτσουνα, εγώ όμως τον έλεγα «Σενσέι». Ούτε «κύριε καθηγητά» ούτε «κύριε», απλώς «Σενσέι». Η Τσούκικο κοντεύει τα σαράντα, εργάζεται σε γραφείο και ζει μόνη της. Ένα βράδυ, σ’ ένα μπαρ, συναντά τυχαία τον καθηγητή της των ιαπωνικών από το σχολείο, τον «Σενσέι». Είναι τουλάχιστον τριάντα χρόνια μεγαλύτερός της και συνταξιούχος. Μετά από αυτή την πρώτη συνάντηση, οι δυο τους βρίσκονται περιστασιακά, συνήθως στο ίδιο μπαρ. Τρώνε και πίνουν σακέ μαζί, και καθώς περνούν οι εποχές -από τη γιορτή των ανθισμένων κερασιών την άνοιξη μέχρι το μάζεμα μανιταριών το φθινόπωρο- η Τσούκικο και ο Σενσέι αναπτύσσουν μια συγκρατημένη οικειότητα, που σταδιακά εξελίσσεται αμήχανα, αδέξια και συγκινητικά σε τρυφερή αγάπη. Μέσα από την αφήγηση διαφορετικών επεισοδίων, παρακολουθούμε πως, με εξαιρετική λεπτότητα, γλυκύτητα, χιούμορ και ενίοτε σε ονειρική ατμόσφαιρα, αναπτύσσεται και χτίζεται η σχέση αγάπης δύο μοναχικών ανθρώπων από διαφορετικές γενιές, με τις δικές του ιδιορρυθμίες ο καθένας, σε ένα μυθιστόρημα που φέρνει κοντά την καθημερινή ζωή στη σύγχρονη Ιαπωνία με τον ρομαντισμό του παρελθόντος. Περιλαμβάνεται η ιστορία δώρο "Parade", η οποία αναπλάθει μια συνηθισμένη νωχελική καλοκαιρινή μέρα από τη ζωή αυτού του ασυνήθιστου ζευγαριού. Η Καουακάμι ξεδιπλώνει έναν κόσμο, αναδημιουργεί στιγμές από τη ζωή των δύο χαρακτήρων, που διαφεύγουν και από την ίδια ως συγγραφέα, μέσα από μια μοντέρνα ιστορία που συνδυάζει αναφορές σε λαϊκούς μύθους και στην παιδική ηλικία. Άλλωστε στον Επίλογο παραδέχεται ότι συχνά αναρωτιέται τι συμβαίνει στους χαρακτήρες της όταν τελειώνουν οι ιστορίες της; Είναι το τέλος του βιβλίου το τέλος των ιστοριών τους;" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

«Μια υπνωτιστική νουβέλα, ξόρκι στην ανθρώπινη μοναξιά, γεμάτη χιούμορ, συγκίνηση, ζεστασιά και απίστευτη λεπτότητα.» (Amy Sackville) «Μια ερωτική ιστορία μαριναρισμένη σε μπίρα, σακέ, σούπα μίσο, χιούμορ, τρυφερότητα, ποίηση χάικου και υπέροχα ζεστούς, σαν βάλσαμο, διαλόγους.» (Guardian) «Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς μια γυναίκα που μεγαλώνει να έλκεται από έναν ηλικιωμένο άνδρα. Όταν όμως αυτή η έλξη τυλίγεται με τη νοσταλγία για τα παλιά γιαπωνέζικα πανδοχεία, το μάζεμα μανιταριών, τους εκλεπτυσμένους τρόπους και τον Μπασό, πως να αντισταθεί κανείς; (Lorin Stein, Paris Review) «Η Καουακάμι μεταμορφώνει ένα τρυφερό ειδύλλιο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους διαφορετικής γενιάς σε θαυμάσιο ποίημα για το χρόνο και τη μεταβλητότητα. Υπαινικτικό και απαλό σαν άγγιγμα, το "Ο Σενσέι και ο χαρτοφύλακα"ς είναι επίκληση στην αγάπη και φάρμακο για την ανθρώπινη μοναξιά.» (Independent)

17/01/2025

" Ένας άνδρας και ο μικρός γιος του διασχίζουν μια Αμερική που θυμίζει καμένη γη. Τίποτα δεν κινείται στο κατεστραμμένο τοπίοˑ μόνο στάχτη στην ατμόσφαιρα. Το κρύο κάνει ακόμα και τις πέτρες να σπάνε, και το χιόνι πέφτει γκρίζο από έναν σκοτεινό ουρανό. Έχουν ένα πιστόλι για άμυνα και σέρνουν ένα καρότσι με τρόφιμα που σύντομα αδειάζει. Προορισμός τους είναι η ακτή, αν και δεν γνωρίζουν τι τους περιμένει εκεί. Πατέρας και γιός, «ο καθένας τους ολόκληρος ο κόσμος του άλλου», προσπαθούν να επιβιώσουν αντλώντας δύναμη από την αγάπη τους.

Ο Κόρμακ Μακάρθι (1933-2023) αποτυπώνει ένα μέλλον χωρίς ελπίδα για το ανθρώπινο είδος. Βραβευμένο με Πούλιτζερ το μυθιστόρημα είναι ένας βαθύς στοχασμός για το καλύτερο και το χειρότερο που είμαστε ικανοί να κάνουμε."
ΕΚΔΟΣΕΙΣ GUTENBERG
Σειρά: ALDINA
Τίτλος Πρωτοτύπου: The road

Το 2009 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζον Χίλκοουτ, με πρωταγωνιστές τους Βίγκο Μόρτενσεν, Κόντι Σμιτ-Μακφί, Σαρλίζ Θερόν, Γκάι Πιρς, Ρόμπερτ Ντιβάλ κ.ά.

16/01/2025

«Πρέπει να μάθουμε, και θα μάθουμε!» αναφώνησε ο Ντάβιντ Χίλμπερτ το 1930, στην ομιλία για την αναγόρευσή του σε επίτιμο πολίτη της γενέτειράς του. Ίσως η αισιοδοξία του να ήταν υπέρμετρη· ίσως, πάλι, απλώς να απηύθυνε πρόσκληση προς τους νεότερούς του επιστήμονες να συνεχίσουν να αναζητούν τη γνώση, όπως άλλωστε έκανε και ο ίδιος σε όλη του τη σταδιοδρομία. Στην αναζήτηση αυτή αναφέρεται και το βιβλίο τούτο — στο κυνήγι της μαθηματικής γνώσης, αλλά και στους ανθρώπους πίσω από αυτό.

Τα μαθηματικά του 20ού αιώνα είναι ένα θαυμαστό ψηφιδωτό από καινούργιες ιδέες και νέες εφαρμογές των παλαιότερων, μεταξύ των οποίων ιδέες και θεωρίες που, ενώ δεν συμφωνούν με την ανθρώπινη διαίσθηση, σε πολλές περιπτώσεις βρήκαν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας.

Το βιβλίο αυτό όμως, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους στους οποίους χρωστάμε τούτη τη γνώση. Κι αν το στερεότυπο που πολλοί έχουν στο μυαλό τους για τους μαθηματικούς είναι εκείνο του μοναχικού και εκκεντρικού επιστήμονα, εδώ θα βρείτε μια πλειάδα χαρακτήρων — άλλων εξωστρεφών και παιχνιδιάρηδων, άλλων ασκητικών, άλλων βασανισμένων, άλλων απλώς κατατρεγμένων από τα τρομακτικά γεγονότα που σημάδεψαν τον αιώνα που πέρασε.

Όπως είπε και ο ίδιος ο Χίλμπερτ, ας ανασηκώσουμε το πέπλο, κι ας δούμε πώς συνυφαίνονται η ιστορία, η ανθρώπινη φύση και η μαθηματική ευφυΐα, και με ποιον τρόπο όλα αυτά έχουν επηρεάσει άμεσα τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε την παγκόσμια γλώσσα της φύσης σήμερα.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ

Σχεδίαση εξωφύλλου
Ιάκωβος Ουρανός

24/12/2024

13/12/2024

"Μια νεαρή γυναίκα συναντάει στα αποδυτήρια ενός κολυμβητηρίου μια άγνωστη –παρουσία εντελώς συνηθισμένη και σιωπηλή–, που για κάποιο λόγο την εντυπωσιάζει. Την ξαναβρίσκει, μερικές μέρες αργότερα, να περπατάει στην πόλη συντροφιά με μια ηλικιωμένη κυρία. Αποφασίζει να τις ακολουθήσει. Μετά από ώρα, καταλήγουν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα κτιρίων και πηγαίνουν στο γραφείο του επιστάτη. Τις βλέπει να κάθονται σε δυο καρέκλες, μοιάζουν κάτι να περιμένουν. Τι; Tη σειρά τους για να μπουν σε μια μεγάλη λυόμενη ντουλάπα, στο «μικρό εξάγωνο δωμάτιο», το δωμάτιο των αφηγήσεων. Εκεί που μπαίνει κανείς και αφηγείται μια ιστορία κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί που μπορεί να πει δυνατά ακόμα και πράγματα που δεν έχει ομολογήσει ποτέ και σε κανέναν, ιστορίες του παρελθόντος ως όνειρα του μέλλοντος, να αφηγηθεί στον εαυτό του την πραγματικότητα ως φαντασία και να γίνει, έτσι, η μνήμη του μυθοπλασία του εαυτού.
Το "Μικρό εξάγωνο δωμάτιο", γραμμένο το 1994, είναι μια ιστορία ενδοσκόπησης, παράξενη και διεισδυτική, που φωτίζει, σ’ ένα «άνοιγμα» του χρόνου, σαν το εφήμερο εξάγωνο δωμάτιο, το πιο μύχιο κομμάτι του «εγώ»."
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

07/12/2024

"Η βραβευμένη με το Rooney Prize for Irish Literature συλλογή διηγημάτων της πολυαγαπημένης Claire Keegan που την καθιέρωσε από νωρίς στο σύγχρονο λογοτεχνικό στερέωμα."
Εκδόσεις
Μεταίχμιο

Ξενόγλωσσος τίτλος
Antarctica

Μετάφραση
Μαρτίνα Ασκητοπούλου

20/11/2024

«Οι άνθρωποι ερωτεύονται μόνο και μόνο επειδή βαριούνται», είπε ο Ντέξτερ. Η Αθίνα και ο Ντέξτερ, με τα δύο παιδιά τους, το ένα στο φάσμα του αυτισμού, ζουν μια συμβατική ζωή σ' ένα προάστιο της Μελβούρνης. Κάποια στιγμή εισβάλλει στη ζωή τους μια παλιά φίλη του Ντέξτερ, μαζί με την αδελφή της και τον πρώην εραστή της. Ένας αλλιώτικος, ανέμελος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους και η τακτοποιημένη ζωή της οικογένειας ανατρέπεται.

Ένα «αδυσώπητο και γενναίο μυθιστόρημα» (The New York Times) από την Έλεν Γκάρνερ (γενν. 1942), τη «μεγαλύτερη εν ζωή συγγραφέα της Αυστραλίας» (The Guardian).

Έξοχα κατασκευασμένο και αινιγματικό με τον τρόπο που ακόμα και η δική μας ζωή μπορεί να είναι αινιγματική για εμάς.
(Kirkus)

26/10/2024

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΜΠΕΝΤ ΣΑΛΑΜΑ

Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ

Τίτλος πρωτοτύπου: A Day in the Life of Abed Salama – Anatomy of a Jerusalem Tragedy

Μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου

Επιμέλεια: Θάνος Σαμαρτζής

Διορθώσεις: Μαριλένα Καραμολέγκου

Φωτογραφία εξωφύλλου: © Reinhard Marscha / Getty Images / Ideal Image

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Βασίλης Γεωργίου

ΒΡΑΒΕΙΟ PULITZER 2024
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 2012, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ, ο Άμπεντ Σαλάμα, Παλαιστίνιος της Δυτικής Όχθης, μαθαίνει για ένα τροχαίο στο οποίο εμπλέκεται κι ένα πούλμαν που μεταφέρει παιδιά. Σπεύδει στο σημείο του δυστυχήματος, γιατί φοβάται πως στο πούλμαν επιβαίνει ο πεντάχρονος γιος του. Το ίδιο το δυστύχημα θα μπορούσε, ίσως, να είχε συμβεί οπουδήποτε. Τα όσα επακολούθησαν, όχι.

Καταγράφοντας τις προσωπικές ιστορίες των δεκάδων εμπλεκόμενων, Παλαιστίνιων και Ισραηλινών ―θυμάτων, συγγενών, ανθρώπων που βοή­θησαν ή που δεν βοήθησαν―, ο Νέι­θαν Θρωλ, με κλινική ματιά, αναδεικνύει την πολιτική διάσταση της τραγωδίας: τις εξουσιαστικές, χωροταξικές, θεσμικές δομές που ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων στη Δυτική Όχθη, πίσω από το υψωμένο τείχος.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΜΑ

Ο Nathan Thrall είναι Αμερικανός δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Ζει στην Ιερουσαλήμ. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και στο Πανεπιστήμιο Columbia. Διατέλεσε διευθυντής του Arab-Israeli Project στο International Crisis Group. Δίδαξε στο Bard College. Είναι τακτικός συνεργάτης των The New York Times Magazine, London Review of Books και The New York Review of Books. Άρθρα και δοκίμιά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα βραβεύτηκε με το Βραβείο Pulitzer Γενικής Τεκμηριογραφίας 2024, και διακρίθηκε ως βιβλίο της χρονιάς για το 2023 από τον New Yorker, τον Economist, το TIME, τους Financial Times, το The Forward, κ.ά. Έχει επίσης γράψει το βιβλίο The Only Language They Understand: Forcing Compromise in Israel and Palestine (2017).

15/10/2024

«Θυµόταν ένα χάδι πριν µερικά χρόνια, εκείνος ο άνδρας τής είχε χαϊδέψει το κεφάλι, ανακατεύοντας τα µαλλιά της, µια κίνηση απροσδόκητη που δεν την περίµενε και ο άνδρας δεν την επανέλαβε, για δευτερόλεπτα είχε νιώσει εξαίσια, δεν θυµόταν ποιος ήταν εκείνος, δεν είχε πρόσωπο, µόνο αυτό το απρόσµενο χάδι, ένα τέτοιο χάδι άξιζε περισσότερο από ταξίδι στην Κίνα. Αλλά αν ήταν αυτός; Αν τη χάιδευε αυτός; Της πέρασε από το µυαλό και πάγωσε στη σκέψη. Όχι, όχι αυτός. Αυτός άλλωστε δεν θα µπορεί να χαϊδέψει, θα κουνάει τα µπράτσα του ακατάσχετα σαν σβούρα... Κι εκείνη τη στιγµή αυτός, αυτός, ο ζητιάνος χωρίς χέρια, πέρασε πάνω σ’ ένα αυτοσχέδιο καροτσάκι που το έσπρωχνε ένα αγόρι µε γυναικείες παντόφλες».

Η τέχνη να µην αισθάνεσαι τίποτα αποτελείται από αµέτρητες τέτοιες στιγµές: µεταµορφώσεις της καθηµερινότητας, συναντήσεις µεταξύ του γνωστού και του αγνώστου. Η σύγχρονη Αθήνα αµφιταλαντεύεται µπροστά µας, το περίγραµµα ενός σκίτσου σκοτεινιάζει και θολώνει, το πρόσωπο ενός φίλου είναι ταυτόχρονα αγαπηµένο και παράξενο. Το παραµικρό γεγονός, η παραµικρή αλλαγή στην ποιότητα του φωτός, µπορεί να τα αλλάξει όλα.
Δεκαπέντε διηγήµατα µε λάµψεις οµορφιάς, κροτίδες µαύρου χιούµορ και κάτι άλλο, αδύνατο να εντοπιστεί, που τα κάνει αξέχαστα, κάτι σαν το χάδι του ανθρώπου χωρίς χέρια. Οι ιστορίες της Έρσης Σωτηροπούλου επινοούν τελικά έναν νέο τρόπο να βλέπουµε.

EΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

10/10/2024

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024 θα απονεμηθεί, όπως ανακοίνωσε πριν από λίγο από τη Στοκχόλμη η Σουηδική Ακαδημία, στην Νοτιοκορεάτισσα Χαν Κανγκ, «για την έντονη ποιητική της πεζογραφία που αντιμετωπίζει ιστορικά τραύματα και εκθέτει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ζωής».

Η Χαν Γκανγκ γεννήθηκε το 1970 στη ΓκουάνγκΤζου της Νότιας Κορέας και σε ηλικία 10 ετών μετακόμισε στη Σεούλ. Σπούδασε Κορεατική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο ΓιόνΣε. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1993 με πέντε ποιήματα. Την επόμενη χρονιά κέρδισε τον διαγωνισμό της εφημερίδας Σεούλ Σίνμουν για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς με την ιστορία της «Ερυθρή άγκυρα». Η πρώτη της συλλογή διηγημάτων Γιόσου κυκλοφόρησε το 1995. Το μυθιστόρημα Η χορτοφάγος (2007) χάρισε στην ίδια την παγκόσμια αναγνώριση, καθώς η αγγλική του μετάφραση (2015) τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Booker 2016. Έχει εκδώσει επίσης τις συλλογές διηγημάτων Τα φρούτα της γυναίκας μου (2000) και Η σαλαμάνδρα της φωτιάς (2012), καθώς και τα μυθιστορήματα Μαύρο ελάφι (1998), Τα κρύα σου χέρια (2002), Φυσάει αέρας, πήγαινε (2010), Μάθημα ελληνικών (2011), Ανθρώπινες πράξεις (2014), Το λευκό βιβλίο (2016) και Δεν ξεχνώ (2021). Ζει στη νοτιοκορεατική πρωτεύουσα και είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Ινστιτούτου Τεχνών της πόλης.

30/09/2024

Το πέρασμα πέντε γυναικών και ενός μωρού –γιαγιά, μάνα, τρία μικρά κορίτσια κι ένα αβάφτιστο αγόρι– από το Αϊβαλί στη Μυτιλήνη, το 1922, με βάση πραγματικές μαρτυρίες. Οι εφτά άντρες της οικογένειας έμειναν πίσω και δεν άφησαν κανένα ίχνος, σαν να τους ρούφηξε η γη.

Αυτό το πέρασμα μοιάζει με τις ματριόσκες, τις ρώσικες κούκλες-φωλιές που η καθεμιά τους κρύβει πολλές μικρότερες, γιατί όσο ανοίγεις τις φωλιές της ιστορίας, τόσο βρίσκεις ότι τα καταχωνιασμένα περάσματα είναι πολλά. Η βασική αφηγήτρια είναι η μεγαλύτερη από τα τρία κορίτσια, η Ελένη, εννιά χρονών εκείνη τη σημαδιακή χρονιά.

Υλικά του μικρασιατικού αυτού αφηγήματος αποτέλεσαν η μυθοπλασία, μαρτυρίες Αϊβαλιωτών που μέσα στις δεκαετίες καταγράφηκαν σε βιβλία και στον τύπο –ένας από τους Αϊβαλιώτες αυτούς είναι και ο Ηλίας Βενέζης, το λογοτεχνικό έργο του οποίου φώτισε πολλές πτυχές της ιστορίας–, ιστορικά γεγονότα, μνήμες από τις οικογένειες των παππούδων της συγγραφέα και η πανταχού παρούσα στη ζωή της προφορική παράδοση.

«Ξέρεις, κι οι καημοί λιγοστεύουν και χάνονται. Στην αρχή, μοιάζουν με θεόρατα κύματα από τσιρίδες που πλησιάζουν, έρχονται και μας ξεκουφαίνουν, κυριεύουν ολόκληρη τη ζωή μας, κι ύστερα σιγά σιγά ξεμακραίνουν, ώσπου, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, βουλιάζουν πίσω από τον ορίζοντα και δε μας ταράζουν πια».

23/09/2024

"Η ζωή του Σάι Μπαουμγκάρτνερ έχει καθοριστεί από τη βαθιά, διαρκή αγάπη του για τη γυναίκα του, την Άννα, που σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα στη θάλασσα πριν από εννιά χρόνια. Τώρα, στα εβδομήντα ένα του, ο Μπαουμγκάρτνερ συνεχίζει να παλεύει για να ζήσει χωρίς εκείνη. Το μυθιστόρημα ξετυλίγεται μέσα από τις μνήμες και τις ιστορίες που αναδύονται, πηγαίνοντάς μας πίσω στο 1968, όταν γνωρίστηκαν ο Σάι και η Άννα, άφραγκοι φοιτητές στη Νέα Υόρκη, και στην παθιασμένη τους σχέση, διάρκειας σαράντα ετών, ενώ στη συνέχεια επιστρέφουμε στα νεανικά χρόνια του Μπαουμγκάρτνερ στο Νιούαρκ και στον πολωνικής καταγωγής πατέρα του, ιδιοκτήτη ενός καταστήματος ρούχων και αποτυχημένο επαναστάτη.
Γεμάτο συμπόνια και οξυδέρκεια, με τη διεισδυτική ματιά του Paul Auster, που ξέρει να εντοπίζει την ομορφιά στις πιο εφήμερες και μικρές στιγμές της καθημερινής ζωής, το μυθιστόρημα θέτει το εξής ερώτημα: Γιατί θυμόμαστε για πάντα κάποια πράγματα ενώ άλλα τα ξεχνάμε; Σε ένα από τα πιο λαμπρά έργα του ο Paul Auster απαθανατίζει ολόκληρες ζωές."

Εκδόσεις Μεταίχμιο

20/09/2024

Παραμένοντας σε αιγαιοπελαγίτικα νερά, βάλαμε ως στόχο τον περίπλου ενός νησιού που φημίζεται για την άγρια ομορφιά του. Αμοργός.