21/11/2020
Κείμενο του Θωμά Ψήμμα, Διδάκτορα Φιλοσοφίας του Δικαίου Νομικής Σχολής ΑΠΘ.
"Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης, είναι φανερό ότι η –τεχνοκρατικά και πολιτικά ενισχυμένη- εκτελεστική εξουσία έχει εκδηλώσει προθυμία για πολύ πιο δραστικούς περιορισμούς σε άλλα συνταγματικά δικαιώματα (ελευθερία κίνησης, ελευθερία του συνέρχεσθαι κ.λπ.) χωρίς να δείχνει ανάλογη διάθεση για τους απαιτούμενους περιορισμούς στην ιδιοκτησία των ιδιοκτητών ιδιωτικών κλινικών. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης μπορεί να αποτελεί την βασική προκείμενη του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, ωστόσο σε κανονιστικό και δικαιοπολιτικό επίπεδο δεν ανυψώνεται κατά το γράμμα και το πνεύμα του συνταγματικού κειμένου σε νομικά δεσμευτικό γνώμονα του πράττειν ατόμων, συλλογικοτήτων και αρμόδιων αρχών. Επομένως, το «πληρώνω και το έχω στη διάθεσή μου», δηλαδή η αποτύπωση της εμπορευματικής λογικής της ελεύθερης αγοράς, δεν επιβεβαιώνεται από τη συνταγματική ρύθμιση των επιτάξεων της ιδιοκτησίας χάριν της αντιμετώπισης επείγουσας κοινωνικής ανάγκης"
"Εν κατακλείδι, η ιδιοκτησία, σε μια ρεπουμπλικανική, εξισωτικά φιλελεύθερη εκδοχή της που φαίνεται να προκύπτει από τη συστηματική και τελολογική ερμηνεία των συνταγματικών διατάξεων, δεν πρέπει να εκληφθεί ως αυτοσκοπός, ως η αναπαλλοτρίωτη πεμπτουσία της ατομικής ελευθερίας, όπως προβάλλει ένας νεοφιλελεύθερος, περιουσιοκεντρικός δικαιωματισμός τύπου Nozick. Αντιθέτως, με την καντιανή και, συνάμα, λοκιανή υφή της, αποτελεί το υλικό μέσο για τη βιοτική αυτοτέλεια του προσώπου, υπό τον όρο ότι απομένει –ποσοτικά και ποιοτικά- επαρκής παρακαταθήκη για τη βιοτική αυτοτέλεια των άλλων προσώπων, άρα κατά μείζονα λόγο για τη βέλτιστη δυνατή προσπάθεια -σε ατομικό, συλλογικό και πολιτειακό επίπεδο- προς διασφάλιση της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας των ευάλωτων συνανθρώπων μας"...
Η περιβόητη εταιρική κοινωνική ευθύνη, εξάλλου, αποκαλύπτεται περίτρανα ότι εξαντλείται σε εθελοντικές, φιλανθρωπικές δραστηριότητες για την επίδειξη έξωθεν καλ....