Zwang Coaching

13/03/2024

Les Feynieres heet je welkom!

04/12/2023

Yin en yang zijn onderling verbonden - wanneer één waarde te groot wordt, dan remt dat de ander af. Dus is evenwicht belangrijk.



Pancho en Flambo - Yin en Yang

Weet je wat dat betekent, yin en yang? Twee tegenpolen die samen één vormen. Die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en elkaar nodig hebben, ook al liggen ze mijlenver uit elkaar. Net als wit en zwart.
Ik ben Pancho, en mijn ‘broer’ heet Flambo. Wij zijn helemaal geen broers hoor, we hebben alleen hetzelfde bazinnetje; verder zijn wij zo verschillend van elkaar als maar mogelijk is. Ik ben een roodschimmel uit Argentinië en Flambo is een pikzwart paard uit Friesland.
Voor ons bazinnetje is het best een uitdaging om met twee karakters die zo van elkaar verschillen om te gaan. Want bijvoorbeeld Flambo, die heeft echt grenzen en duidelijkheid nodig; soms moet zij tegen hem bulderen, en ook dan is hij nog niet onder de indruk. Hij heeft een heerlijke jeugd gehad, nooit iets ergs meegemaakt en heeft volledig vertrouwen in de mens. Hij is een stoer paard dat denkt dat hij alles kan maken. Voor ons bazinnetje is dat best lastig, want als ze op hem rijdt kan het zomaar gebeuren dat hij vergeet dat ze op hem zit en hij plots een andere kant op draait of ineens stopt. Dat is dan niet zijn bedoeling en hij schrikt er ook zelf van, maar het overkomt hem gewoon omdat hij heel vol van zichzelf is.

Maar als er echt iets engs moet gebeuren dan moet ik, Pancho, er aan te pas komen - dan is meneer ineens niet meer zo’n held. Ik ben heel strak opgevoed - met harde hand ook, als een militair. Ik heb dus wel geleerd om te gaan met angst en moeilijke dingen. Om te overleven moet je dingen als angst en twijfel soms even opzijzetten. Ik herinner me een keer in het bos dat er een boom over de weg was gevallen en de hele boel versperde. Er was een grote kraan bezig om de boom weg te halen, maar mijn bazinnetje wilde niet wachten. Nou, dacht ik, dan gaan we toch gewoon samen onder de boom door? Maakt mij niet uit. Als je wilt overleven moet je soms even doorbijten. Flambo zou dat echt nooit gedurfd hebben!

Het verhaal gaat verder in het boek "Wie ben jij? tool voor (paarden) coaches. te bestellen bij www.mediaboekservice.nl

20/06/2023

29/11/2022

Ik heb weer de behoefte om een verhaal uit mijn boek te delen dit verhaal gaat o.a. over namen. Andere verhalen zijn op mijn facebookpagina Zwang Coaching te lezen of je kunt mijn coaching tool boek met kaarten bestellen. www.zwangcoaching.nl

Enjoy

What’s in a name?
Nomen est omen

Zoals je ziet kijk ik blij om een hoekje en dat past bij mijn naam, want ik heet Enjoy. Die naam heeft mijn huidige bazinnetje voor mij uitgezocht; ik heette vroeger namelijk Erf Prince.
Het grappige is dat beide namen heel goed bij mij passen. Ik doe mijn beide namen eer aan. Enjoy omdat ik altijd geniet en vrolijk ben, en Erf Prince omdat mijn bazinnetje de eigenaresse is van een grote paardenstal met heel veel land en heel veel paarden.

Ik kwam in haar leven op een moment dat ze het heel moeilijk had. Zij zag mijn vraagteken-oog (zo noemt zij dat) en wist gelijk dat ik haar paard moest worden. Ze gaf me de naam Enjoy omdat ze hoopte dat deze naam een voorbode zou zijn van een vrolijker periode, waarin zij samen met mij zou kunnen gaan genieten van het leven.
En genieten doen we ook, hoewel het anders loopt dan ze zich had voorgesteld toen ze mij kocht. Ze heeft namelijk ook zorgen om mij, want met mijn lange slungelbenen ben ik wat wiebelig en onhandig en heb ik een aantal blessures gehad waar ik nog steeds van moet herstellen. Maar ja, ik neem het leven zoals het is. Al moet ik maanden op stal staan, ik ben altijd vrolijk en tevreden. Alle paarden gaan naar de wei behalve ik, maar blijmoedig accepteer ik mijn lot.

Mijn bazinnetje voelt zich super verantwoordelijk voor mij, maar ik heb laten zien dat zij niet dag en nacht op mij kan letten zodat mij niets overkomt. Mijn laatste ongeluk gebeurde namelijk gewoon in mijn stal. Ik moet gewoon leren om op mijn eigen benen te staan.
Misschien leer ik haar wel om zich erbij neer te leggen dat het is zoals het is. Ik ben daar heel relaxed over en accepteer mijn situatie.

Dat leert zij van mij, maar wat leer ik van haar?
Toen ik nog Erf Prince heette, ging ik als veulentje naar de opfok, zoals ze dat noemen. Dat is een grote wei waar we met heel veel veulens tegelijk in gezet worden, zodat we elkaar kunnen opvoeden en lekker kunnen spelen; een soort klas zonder leraar. Daar blijven we tot ons derde jaar. Onze eigenaren kwamen ons, toen de tijd daar was, ophalen, en je zult het niet geloven, maar ze hebben mij met een ander paard verwisseld!! Het baasje dat mij heeft gefokt nam een ander paard mee, en de eigenaar van dat andere paard nam mij mee! Ze hadden hun eigen veulentjes niet herkend!!
Ik kwam op een vreemde springstal (terwijl ik een dressuurpaard ben) terecht. Na een tijdje lieten ze mij medisch keuren. Ik had per slot van rekening meer dan twee jaar met andere veulens lopen ravotten, dus het was niet zo gek dat men wilde weten of alles nog wel in orde was met mijn lijf.
Toen mijn chipnummer werd gecontroleerd voor de keuring, kwamen ze erachter dat ik helemaal niet hun paardje was. Tja, intussen was mijn echte eigenaar al gehecht aan dat andere paardje en wilde mij, Erf Prince, niet meer terug, dus werd ik verkocht. Je snapt dat ik daar erg wiebelig van ben geworden.

Gelukkig kwam ik terecht bij mijn huidige bazinnetje, en als er één voor mij door het vuur gaat, dan is zij het wel. Zij zet zich voor 110% voor mij in. Dat heeft zij wel bewezen, met alle blessures die ik heb gehad. Ik heb zelfs een operatie in België gehad!! Dus ik weet inmiddels zeker dat ik er nu wel op kan vertrouwen dat zij mij echt niet in de steek zal laten en óók niet zal verwisselen met een ander paard – mij herkent ze uit duizenden.

Misschien mogen wij er nu samen op vertrouwen dat het goed is en dat wij samen mogen genieten, wat er ook gebeurt. En dat we ons ook geen zorgen moeten maken over wat er zou kúnnen gebeuren, want we hebben toch niet altijd in de hand wat er gebeurt in ons leven. Waar we wél voor kunnen zorgen is dat we er voor elkaar zijn, in goede en in minder goede tijden.

Laten we het eens over namen hebben. Ik ken een paard dat General heette en de baas van de kudde werd. Dat is ook toevallig.
En een paard dat Zandiego heet en een macho is met een klein hartje. De vrouwtjespaarden vinden hem heel leuk. Je hoort wel eens zeggen: ‘Hij doet zijn naam eer aan.’

15/11/2021

Even nog een verhaal delen op maandag ochtend .De kudde

wij zijn naar buiten toe één, en we hebben allemaal onze eigen plek

Ik loop met iemand de wei in en begin te vertellen welk paard bevriend is met welk paard en dat ze zo allemaal hun voors en tegens hebben. Die persoon zegt: ‘Het lijkt wel een klas of een afdeling binnen een bedrijf.’
Inderdaad, wij wijken niet zo veel af van de paarden, ook al denken we dat we veel slimmer zijn. Alle gevoelsmatige impulsen zijn niet zo veel anders.
Door een kudde te bekijken kunnen we veel leren. We zien de sympathieën en de antipathieën. We zien wat voor een type leider aan de top staat en wat voor invloed dat heeft op de kudde. We hebben een leider gehad waar alle paarden bang voor waren, en dat zorgde ervoor dat zich allemaal kleine groepjes in de wei vormden. De paarden in de afzonderlijke groepjes steunden elkaar, maar sommige groepjes waren ook weer agressief tegen andere groepjes. Toen deze leider wegging, werd een ander, veel rustiger paard de leider en daardoor veranderde de kudde. De paarden klitten nu niet meer in groepjes bij elkaar, en er is ook geen angst en agressie meer. Dit zijn observaties van een kudde die niet in het wild leeft, en in deze groep leven alleen maar merries en ruinen, geen hengsten. De samenstelling van deze kudde is dus heel anders dan die van een kudde in de natuur. Deze paarden hebben geen eigen keuze - ze moeten het doen met de kudde waar ze in gezet worden. Heel soms is er een paard dat er niet in past (kijk naar het verhaal van Nick), en dan is het beter een andere plaats voor dat paard te zoeken.

Ik hoorde een boswachter van één van de kuddes wilde paarden in de Ooijpolder zeggen: ‘Kijk, die grootste kudde heeft een leider die heel goed kan delegeren. Hij heeft twee hengsten die het werk voor hem doen, de slimmerik.’ In de natuur is het namelijk zo dat de alfamerrie de kudde leidt en de oudere hengst het bezit heeft van de merries. De jonge hengsten worden de kudde uitgezet als ze groot genoeg zijn. Deze hengst had twee hengsten bij zich gehouden en liet ze het werk doen; daardoor kon hij als beschermer een veel grotere kudde aan.

We zien wat een invloed het heeft op de hele kudde als er een nieuw paard bij komt.
Er moet door alle paarden uit de kudde kennisgemaakt worden met het nieuwe paard, en de kudde test uit waar het nieuwe paard in de pikorde hoort. Er zijn paarden die niet zo geïnteresseerd zijn en vrij snel afhaken en er zijn paarden die het gevecht aangaan omdat er competitie is, bijvoorbeeld omdat het nieuwe paard een merrie wil afpakken.
Je ziet dat er paarden zijn die, als ze nieuw zijn, heel afwachtend zijn en door de andere paarden opgehaald worden, en je ziet paarden die met een hoop bombarie de kudde in komen. Dat geeft telkens weer een andere dynamiek.
Je ziet paarden die nieuwsgierig zijn en altijd komen als je de wei in komt, en je ziet paarden die juist hun eigen gang gaan.

Zo heeft iedereen een plek en een functie. Paarden hebben geen waardeoordeel en leven in het hier en nu. De kudde stelt zich naar buiten toe op als een hechte groep, dat is al eeuwenlang onderdeel van de manier waarop een kudde overleeft. Maar een ander onderdeel van het overleven is dat de zwakkere dieren worden opgeofferd en jongere uit de kudde worden gezet als ze groot genoeg zijn, en dat is niet altijd leuk. Jongere dieren worden ook aan de buitenkant van de kudde gezet als ze vervelend zijn. Ze krijgen dan straf en moeten buiten de kudde staan. Dat vinden ze niet leuk, want ze willen erbij zijn en het voelt veel veiliger in de kudde. Pas als ze gaan likken en kauwen en hun hoofd naar beneden doen - in onze taal is dat sorry zeggen - mogen ze de kudde weer in. Zo gaat dat in de paardenopvoeding. Je kan ook een beet of een schop krijgen als je over de grens van een ander gaat, maar dan is het ook gelijk duidelijk. Vergis je niet, de natuur is heel duidelijk, en gezien door onze mensenogen soms hard.
http://zwangcoaching.nl/product/coachingstool/

02/11/2021

Even weer eens een verhaal delen, en dit keer over mijn shetties.

De shetties - Wat nou lief en schattig!
Respect: om het te krijgen moet je het ook geven
Wij lijken schattig en knuffelig, maar als je informatie over ons opzoekt, dan zie je hoe sterk en stoer we zijn.
Wikipedia zegt het onderstaande over ons:
Shetlandponies leven al eeuwen op de Shetlandeilanden en het is waarschijnlijk een zeer oud ras. Onder invloed van het koude klimaat en weinig voer ontstond een kleine, taaie pony die alle kenmerken had van een koudbloedpaard en zijn lichaamswarmte zo goed mogelijk kon bewaren. Op de ruige Shetlandeilanden groeien geen bomen en op de schrale, zure veengrond groeien grassen en heidestruiken. De shetlandpony's hebben zich zo ontwikkeld dat ze hiervan kunnen overleven.
De shetlander werd vroeger gebruikt als pak-, tuig- en rijpony. Inlandse boeren gebruikten het dier vooral om zeewier in grote manden naar hun land te brengen, waar het als mest werd verspreid. Turf voor de vuren in de keukens werd op dezelfde manier vervoerd. Daarnaast werd de shetlander ook als rij- en trekdier gebruikt. Naarmate het gebruik in de steenkoolindustrie toenam, werden de shetlandpony’s bekender.
Het is voor de sterke shetlandpony mogelijk om op een verharde weg lasten te trekken die wel twee maal zo groot zijn als zijn eigen gewicht, en de shetlandpony wordt als een van de sterkste rassen onder de pony’s en paarden gezien. Shetlanders zijn werklustig, nieuwsgierig en leren graag nieuwe dingen. Ze zijn slim, en mede door hun nieuwsgierigheid willen ze wel eens aan de verkeerde kant van de omheining terechtkomen.

Shetlanders worden nogal eens ervaren als eigenwijze en lastige pony's. Dit heeft meestal met de opvoeding te maken. Vaak worden de pony's als veulen gekocht en niet goed opgevoed; omdat ze zo schattig lijken worden ze verwend en niet serieus genomen.

Aan het woord Toska :

Zo zie je maar weer, zo schattig zijn wij niet en dat zal je weten ook. Ik heb mijn kind gekregen toen ik twee jaar oud was – dat is erg jong, ik was nog niet eens klaar met tanden wisselen. Het was een ongelukje. Maar mijn bazinnetje zegt tegen iedereen die het horen wil dat ik, Toska, de beste moeder ooit was. Behandel ons dus niet alsof we baby’s zijn. Niemand hoeft beslissingen voor ons te nemen, dat kunnen we zelf heel goed, en we willen ook niet betuttelend over onze bol geaaid worden.
Als je ons respectloos behandelt en over onze grenzen gaat, dan komen we achter je aan en kun je een trap krijgen. Zelfs grote mannen en grote paarden hebben respect voor ons, en als je ons serieus neemt en respect voor ons hebt dan zijn wij trouwe kameraadjes. Wij zijn sterke, wijze paardjes!!
Als ik jou respecteer, respecteer mij dan ook!!

http://zwangcoaching.nl/product/coachingstool/

09/04/2021

Ik ga op deze maandag nog een verhaal uit mijn paarden tool plaatsen heb ik besloten . De andere verhalen, die ik eerder heb geplaatst, staan op mijn pagina van Zwang Coaching.

Snowman - In the blink of an eye

Niet denken maar doen

‘Wil je hem een keer ontmoeten?’, vraagt mijn vader.
Ik ben in Amerika bij mijn vader op bezoek. Mijn vader is 85 jaar geworden en dat vieren we gezamenlijk.
De man over wie mijn vader het heeft, heet Harry de Leyer; hij was een wereldberoemde springruiter. Hoe dat zo gekomen is, werd mij duidelijk toen Harry de Leyer mij zijn verhaal vertelde.

We rijden over lange, heuvelachtige wegen met aan weerskanten prachtige weiden en bossen. Kleine rivieren kronkelen onder houten bruggen door. We komen bij een oprit, en mijn vader waarschuwt dat het een lange, rode zandweg met veel kuilen zal zijn.
We zien in de weide, ver weg, paarden staan. We komen langs de stallen, waar een man aangeeft dat de baas thuis zit. We rijden verder en komen bij een houten huis; de honden verwelkomen ons, hun manden staan buiten.
We gaan door de gaasdeur naar binnen, en mijn vader loopt gelijk door naar een klein kamertje. Daar zit de grote springruiter, 87 jaar oud, in zijn stoel voor een televisie waarop een paardenwedstrijd te zien is. Hij stelt zich aan mij voor en geeft aan dat hij het als boertje uit Sint-Oedenrode ver heeft geschopt.
De muren van zijn kamertje zijn bedekt met foto’s - foto’s vooral van Snowman. Overal staan grote bekers die hij heeft gewonnen.

Hij blikt terug in de tijd en begint zijn verhaal te vertellen. Hoe hij in de Tweede Wereldoorlog op een boerderij in Brabant woonde en dat hij hun paarden, als de Duitsers dichterbij kwamen, van Sint-Oedenrode naar Tiel reed om de paarden veilig te stellen. Dat is een heel eind. Soms bracht hij wel drie paarden tegelijkertijd weg. Je kunt je voorstellen dat je dan wel heel goed moet kunnen rijden en heel dapper moet zijn.
De paarden waren al van jongs af aan zijn lust en zijn leven.
Na de oorlog zou zijn broer de boerderij krijgen, en Harry besloot zijn geluk elders te gaan zoeken. Dat werd Amerika, het beloofde land.

In Amerika aangekomen wilde Harry paardrijles aan kinderen gaan geven, want met paarden omgaan was het enige dat hij goed kon. Maar ja, daar heb je wel paarden voor nodig, dus hij besloot naar de veiling te gaan. De paarden waren daar goedkoop, en als ze niet werden verkocht gingen ze door naar de slacht.
Toen Harry op de veiling aankwam, waren ze al bezig een paar niet-verkochte paarden op de trailer te zetten om ze naar de slacht te brengen. Op dat moment zag Harry een wit paard, en het witte paard zag hem. Ze keken elkaar aan en de tijd stond even stil. Ze liepen al met het paard op de loopplank van de trailer toen Harry riep: ‘Ik wil dat paard wel hebben.’ In ruil voor een paar dollar mocht Harry het witte paard meenemen.
Toen hij ermee thuiskwam, kwamen zijn kinderen aangerend om hun nieuwe aanwinst te bewonderen. Met elkaar besloten ze hem Snowman te noemen, vanwege zijn prachtige witte vacht.

Iedereen was gelijk gek op Snowman. Hij was zo lief. Niet alleen Harry’s kinderen maar ook andere kinderen speelden met hem en leerden rijden op hem. Ze lieten hem in een meertje in het water staan zodat ze van hem af konden springen, plons het water in. En zo verstreek een zomer vol plezier voor alle kinderen en voor Snowman.
Maar ja, na de zomer gingen alle kinderen weer naar school, en Harry verdiende niet meer genoeg met de lessen om die grote, hongerige paardenmond te voeden.
Snowman moest worden verkocht. Het was niet anders. Gelukkig was er een aardige man die zei: ‘Ik neem hem wel over.’ Hoe naar ze het ook vonden dat Snowman weg moest, ze wisten in ieder geval dat hij een goed tehuis zou krijgen bij deze man.
En zo ging Snowman met de man mee. Maar niemand had Snowman z’n mening gevraagd, en de volgende dag, toen Harry z’n gordijnen opendeed, wie stond daar in de tuin…? Inderdaad: Snowman.
Toch moest Snowman terug - hij was immers niet meer van hen, dus werd hij weer weggebracht. Maar wat denk je dat er gebeurde toen Harry de volgende dag zijn gordijnen weer opendeed? Jawel, daar stond Snowman weer.

Opeens ging er bij Harry een lichtje branden. Hij dacht: als Snowman steeds weer op de stoep staat, dan moet hij onderweg over heel hoge hekken zijn gesprongen. Dat betekent dat Snowman heel goed kan springen.

Enfin, om een lang verhaal niet al te lang te maken: Snowman en Harry zijn samen gaan springen en zijn wereldkampioen geworden. Harry kwam op wedstrijden met een zadeltje en een hoofdstel en natuurlijk met Snowman, en verder niets bijzonders. Geen dure spullen, dure trailers en dekens en mensen eromheen, alleen Harry en Snowman samen.
Harry vertelt mij: ‘Ik hoefde hem alleen maar de sprong te laten zien en de teugels los te laten, en hij sprong over alles heen.’ Maar hij vergeet wel erbij te vertellen dat er een heel goede ruiter op z’n rug zat, die alle vertrouwen had en die helemaal niet bang was. Ze waren samen gewoon een eenheid en daardoor zo succesvol. Soms is dat zo, dan klopt het allemaal.
De hoogste sprong staat na al die jaren nog steeds op naam van Snowman.
Snowman is altijd bij Harry gebleven en is uiteindelijk 33 jaar geworden. Dat is ontzettend oud voor een paard.
Harry heeft hem begraven op zijn eigen terrein.

Ik ben wel even stil van het verhaal en zeg uiteindelijk: ‘Wat een geluk dat u Snowman daar op de veiling van die trailer heeft gehaald - en dat allemaal door dat ene, korte moment van oogcontact!’ Waarop Harry zegt: ‘Wat een geluk is, is dat Snowman in mijn leven is gekomen; we hadden allebei veel geluk…’ En zo is het.

Zo zie je dat je in het leven niet alles kunt plannen. Harry had van tevoren helemaal niet bedacht dat dit een beroemd springpaard zou worden.
Soms gaat het om dat ene moment dat alles klopt en dan neem je een beslissing. Later begrijp je pas hoe dat je leven heeft bepaald.
Het gaat erom dat je niet kijkt wat je er later mee wilt maar wat je op dat moment te doen staat, en dan gaat het er vooral om dat het goed voelt. Je kunt toch niet in de toekomst kijken. We doen later dingen die we vroeger helemaal niet hadden kunnen bedenken.
http://zwangcoaching.nl/product/coachingstool

03/02/2020

Het verhaal over Snowman dat in mijn boek staat is geplaatst in magazine Level Up. Als je een abonnement neemt kan je mijn boek winnen, maar je kan het natuurlijk ook nog steeds kopen bij http://zwangcoaching.nl/product/coachingstool/

Verschijnt in week 4-5. In dit nummer o.a. interview met Warwick Schiller; Worden paarden tegenwoordig onderprikkeld?; Interview met schrijfster Gertrud Jetten; Trainen met verbinding; Dressuurrijden met neckrope; Het verhaal van Snowman; Trauma training met clickeren deel 2; Column van Wendela den Tonkelaar en Floor van den Dungen; Horsemanshop; Newspagina, Horse Awareness Event.

25/11/2019

Momenteel is het best duur voor ouders en ik sta er altijd weer van te kijken dat mensen het opbrengen en vaak mensen die het niet breed hebben. Volwassenen krijgen ( in mijn praktijk) het vaak vergoed vanuit een bedrijf of via een therapeut maar dat is met de kinderen veel moeilijker. Het gaat al beter omdat via de gemeente wel wat vergoed wordt, maar dat is ook weer overal anders. Dus een eenduidig beleid zou niet zo gek zijn.

In het artikel in het NRC waarin minister Hugo de Jonge aan de ontbijttafel zit in een Nijmeegse jeugdzorg instelling spreekt hij over paarden therapie en stelt de vraag: waarom dat vergoed zou moeten worden.Het is inmiddels bewezen dat het inzetten van dieren in therapie effectief is. Wat bijvoorbe...

19/11/2019

Die Fries staat toch mooi op nummer 1.

These are the top 10 best looking most beautiful horse breeds in the world. Subscribe To Our Channel : http://bit.ly/4EverGreen Our Social Media: Facebook: h...

10/10/2019

Interessant onderzoek

If you have ever owned or spent a lot of time riding with one particular horse, chances are good that you've felt some sort of special connection with them — and wondered if horses even like humans. Maybe you've felt like they were actually your…

24/09/2019

De foto op mijn pagina gaat over leiderschap. Hierbij geef ik jullie het bijbehorende verhaal, want ik vind het zelf zo prachtig. Het laat zien hoe we (soms) onze ego opzij moeten zetten in het belang van de "kudde."

Een goede leider staat in dienst van zijn kudde

Het is een mistige dag. De velden en het water zijn niet van elkaar te onderscheiden.
Langzaam loopt de kudde, met de oude wijze merrie voorop, verder om te grazen. Zij weet de weg, en ondanks dat ze er niet om heeft gevraagd volgt de kudde haar trouw.
Zo ook deze dag.

De kudde bestaat uit paarden van alle leeftijden en karakters. Daardoor zijn alle eigenschappen om te zorgen dat een kudde kan overleven aanwezig. Tot deze kudde hoort ook het kleine veulentje dat erg nieuwsgierig is en even niet de kudde volgt.
Opeens hoort de leidmerrie paniek. Het veulentje gilt en de paarden schreeuwen. Wat is er aan de hand?

Het veulentje is in drijfzand terechtgekomen en zit zo vast dat het er niet meer uit kan komen. Oh jee, oh jee, hoe moet dat nou? De moeder van het veulen probeert bij hem te komen, maar dat lukt niet. Ze voelt dat ze dan ook vast komt te zitten.
Alle paarden zijn onrustig en geschrokken, maar kunnen echt niets doen. Het enige dat ze doen is veel lawaai maken.

Een natuuronderzoeker die in de buurt is, wordt door het lawaai opgeschrikt. Hij en zijn collega’s rennen op het lawaai af. Ze horen en voelen dat er paniek is.
De paarden maken ruimte. De paarden weten dat zij niets kunnen doen, maar misschien deze mensen wel.
Deze kudde bestaat uit wilde paarden, dus eigenlijk hebben ze niet zo veel met mensen en blijven ze het liefst ver uit hun buurt, maar ze voelen dat deze mensen misschien kunnen helpen.
Ze geven dus graag even de leiding uit handen om hun veulen eruit te laten trekken, en gelukkig gebeurt dat ook. Het veulentje heeft zijn lesje geleerd.

Het is weer een mistige dag. De natuuronderzoeker is weer op pad. Hij ziet de kudde rustig voor hem uit trekken door hetzelfde gebied. Opeens blijft de leidmerrie staan. Ze haalt het veulentje naar voren en laat het voorop lopen om de weg te wijzen. Het veulentje weet precies hoe het voelt om vastgezogen te worden en voelt veel eerder dan de oude merrie waar je kunt lopen en waar niet. De oude leidmerrie weet dat, en daarom laat ze het veulentje voorop lopen om de kudde veilig door het gebied te leiden.

Het veulentje wijst de weg. Daarna mag het weer terug naar zijn moeder en zijn plek als veulentje innemen.

In mijn boek met 35 bijhorende kaarten staan 35 waargebeurde verhalen zoals het bovenstaande verhaal. Allemaal met een boodschap.

http://zwangcoaching.nl/product/coachingstool/

02/09/2019

Daar begint het mee....

05/08/2019

De tool is nog steeds, ook deze winter, te bestellen.