Editorial Hugin e Munin

12/02/2025

Hoxe, dentro da a mostra dedicada ás Escritoras do XIX, recomendamos AS DAMAS VERDES, de George Sand, traducida ao galego e editada por Hugin e Munin.

George Sand (1804-1876) é o pseudónimo de Amantine Aurore Lucile Dupin, baronesa Dudevant e unha das principais figuras do romanticismo francés.

Novelista e periodista, foi moi popular na súa época tanto pola vida intelectual como polo seu comportamento público ambiguo e rebelde (vestía roupa de home e fumaba puros).

No persoal, abandonou ao seu rico marido ao pouco de casar polas infidelidades deste. Foi considerada na súa época unha muller de vida licenciosa, sendo famosa a súa relación co compositor Chopin. Para boa parte da sociedade do momento, Sand erixiuse como referente dos ideais feministas en Francia.

As damas verdes é unha novela curta, publicada orixinalmente por entregas nun diario. Pertencente ao xénero fantástico, o relato é aproveitado pola autora para pór de manifesto toda unha serie de preocupacións sociais da época.

"A presente novela foi moi apreciada por Rosalía de Castro, que consideraba a Sand unha novelista profunda, ademais dun modelo vital, ideolóxico, intelectual e creativo da muller emancipada e progresista". (Información: Hugin e Munin).

Unha ledicia de 110 páxinas!

Esta obra foi incorporada á colección da Biblioteca do Barqueiro grazas ao premio María Moliner.

Editorial Hugin e Munin de Galicia Ministerio de Cultura Dirección General del Libro, del Cómic y de la Lectura

12/02/2025

Historia dunha granxa africana, publicada por vez primeira en lingua inglesa en 1883 e encomiada de maneira recente por Doris Lessing ou Coetzee, é a obra máis coñecida e estudada de Olive Schreiner, unha escritora ineludible das letras de África do Sur. O texto presenta un feitío realista, con pinceladas do tradicionalismo e o racionalismo do século XIX no mundo anglosaxón. A nivel estrutural, é unha novela rica en recursos narratolóxicos —cartas, soños, sermóns, cancións populares, himnos…— e amosa unha solidez que contrasta cun dos seus temas principais: a fraxilidade dos seres humanos. Por outra banda, cabe sinalar o denso pouso alegórico de certas pasaxes, talvez o meirande empezo para os lectores de hoxe.

O escenario da historia é unha granxa bóer na semidesértica rexión do Karoo. É alí onde transcorre a infancia de Em, Lyndall e Waldo, dúas nenas e un neno que medran nun mundo inhóspito e cheo de limitacións por mor da relixión, das duras condicións de vida ou do rol reservado ás mulleres. Non hai polo tanto paisaxes exóticas ou idealizadas nin aventuras extravagantes, senón o desencanto e a mirada crítica —tamén colonial, cómpre non enganarse— sobre un mundo no que rara vez os soños lle gañan a partida á crueldade.

Traducida do inglés por Begoña R. Outeiro.

Publicada en 2014 e recentemente descatalogada.

11/02/2025

Durante unha travesía polo lago Mälaren entre Estocolmo e Arboga, o sarxento Albert coñece a Sara Videbeck. Ela, orfa de pai, rexenta unha vidraría en Lidköping, a onde regresa tras unha viaxe de negocios. Ao longo do traxecto, ambos os mozos estreitarán lazos e proxectarán unha vida en común baseada nunha relación de igual a igual, algo irrenunciable para ela.

A controversia levantada por esta obra «de cuestionable moralidade» obrigou a C. J. L. Almqvist a dimitir como director de escola, causoulle multitude de problemas no exercicio do sacerdocio e provocou a incomprensión, o desdén e mesmo a ira das correntes tradicionalistas. De igual maneira, que a historia avogase pola separación entre sexualidade e matrimonio (reclama o dereito á unión libre) motivou que as escritoras suecas coetáneas do autor a cualificasen como «fantasía masculina», se ben as menos destacaron tamén os seus valores feministas, evidentes na exposición de caso ao fío dos dereitos laborais no sistema gremial (abolido en 1850). Rompe sen contemplacións cos postulados románticos e propón como alternativa unha relación sentimental, talvez utópica, marcada pola autonomía de cada membro da parella, circunstancia que enlaza, a nivel patrimonial, cun concepto tan estendido hoxe en día como a separación de bens.

A súa publicación propiciou unha fonda e acalorada discusión política e literaria ao redor do xénero na Escandinavia do século XIX. Na actualidade, As nosas normas considérase unha novela «profética e igualitaria».

Traducida do sueco por Marta Dahlgren.

10/02/2025

O xinete do cabalo branco, novela curta escrita en lingua alemá por Theodor Storm, veu a luz por vez primeira en 1888 nas páxinas da revista Deutsche Rundschau. O histórico territorio da Frisia setentrional sérvelle ao autor como marco para a reconstrución dunha lenda popular transmitida de xeración en xeración: cóntase que unha figura espectral cabalga sobre as marismas ao lombo da súa montura durante as noites de temporal. Así é como Storm eloxia o que ama, isto é, a paisaxe gris, hostil e fermosa da terra que o veu nacer, onde a natureza se moldea a partir de diques e areallo.

Unha obra, pois, con substanciosos elementos de superstición, vangloria, folclore e fantasía, así como un dobre marco narrativo que dá moito xogo; o lector chegará a través do relato do vello mestre á historia de Hauke, quen aló polo século XVII se afanara en loitar contra a natureza para erixir un gran dique que permitise gañarlle unha lingua de terra ao mar. Trátase, en definitiva, dun dos mellores textos literarios do século XIX, e como tal resulta ben difícil de etiquetar; poida que o acaído sexa cualificalo como unha amálgama conmovedora elaborada a partir dos códigos costumistas, dos realistas e mesmo de certas pinceladas do que anos despois daría en chamarse naturalismo.

Traducida do alemán por Rosa Marta Gómez Pato.

09/02/2025

A curmá Phillis, publicada en catro partes entre 1863 e 1864 na prestixiosa revista literaria de Londres The Cornhill Magazine, conta a historia da curmá segunda do narrador, Paul Manning, a partir de que este a coñeza sendo mozo e, sen pretendelo, trastorne o seu destino. A autora aborda o tema da sedución, os seus perigos e contrapartidas, ademais de afondar no tratamento da intimidade da auténtica protagonista, Phillis, vista sempre dende a ollada de Paul, quen se sente fascinado tanto pola súa beleza coma polo seu talento natural e a curiosidade constante respecto de todo aquilo relacionado coa cultura.

No campo da narrativa breve, poida que esta peza de Gaskell sexa a máis lograda da súa ampla produción, na medida na que aparecen ben representados os múltiples arquetipos rurais e vitorianos, nun marco inspirado no Cheshire da infancia da autora (no noroeste de Inglaterra, onde vivía a súa tía, quen a educou).

O éxito da novela, tanto antano coma hoxe, débese ás sinxelas e sutís descricións de ambientes e personaxes e á acertada contraposición da realidade labrega (afastada da clase acomodada descrita por outras escritoras da época) e o mundo industrializado. Outros aspectos que a crítica adoita salientar son a fluidez imprimida á trama, sen excesivas ramificacións, o humor sutil, o final aberto e mais a autonomía da protagonista, unha personaxe complexa que non se axusta aos estereotipos esperables.

Traducida do inglés por María Reimóndez

08/02/2025

Botar un FOGUETE 🔥😭

06/02/2025

O veo alzado, novela curta publicada orixinalmente na Blackwood’s Edinburgh Magazine en 1859, enlaza coa tradición vitoriana do horror psicolóxico. Debido á gran cantidade de elementos sobrenaturais e de percepción extrasensorial, supón ademais un caso illado no conxunto da obra de George Eliot, prosista inglesa célebre sobre todo pola súa escrita de corte realista.

A voz en primeira persoa do protagonista, Latimer, trasládalle ao lector as lembranzas de distintas fases da súa vida; faino mediante a alternancia dun relato descritivo e unha serie de reflexións máis fondas, crípticas e abertas á interpretación. Cabe destacar, por unha banda, a enigmática personaxe de Bertha, femme fatale literaria que dá pé á fantasía narcisista e autodestrutiva do subxugado Latimer; e, pola outra, o peso das pseudociencias (a frenoloxía, a clarividencia, a predestinación) e o interesante equilibrio entre realidade e figuración no marco dunha historia de pouso clásico.

O veo, símbolo das limitacións do coñecido, cabe vinculalo a unha concepción naturalista e romántica da escrita. Por último, no plano estritamente literario, salienta a acaída estrutura circular coa que Eliot moldeou o texto, así como o seu sorpresivo final.

Traducida do inglés por Alejandro Tobar.

03/02/2025

Entre as recomendacións de lectura para febreiro de 2025:

'Monsieur Maurice', de Amelia B. Edwards. Tradución de Alejandro Tobar. Hugin e Munin.

A protagonista desta novela ambientada na época posterior á caída de Napoleón é unha nena de dez anos que vai vivir co pai ao castelo de Brühl, en Prusia. Alí coñecerá un misterioso prisioneiro francés co que establecerá profundos lazos. Polo medio hai un elemento sobrenatural amable. Edwards consegue crear unha ambientación moi suxestiva e o elemento “fantasmal” é pouco relevante no resultado final da obra.

[caption id=

03/02/2025

A infancia dun xefe apareceu por vez primeira na compilación intitulada Le Mur (1939). Para desgraza de personaxes tan sinistros coma o pronazi Robert Brasillach, que cualificou a obra de aburrida e malsá, acadou un éxito notable, entre outras razóns pola habilidade indiscutible do autor para plasmar fielmente o ambiente convulso que precedeu ao auxe do fascismo e moitas das inquietudes do seu tempo. Trátase dunha novela curta de formación, onde o muro ou parede non é físico senón psicolóxico, alzado entre Lucien, o antiheroe protagonista chamado a suceder o seu pai á fronte dunha fábrica, e o mundo que o arrodea. Con estes vimbios, Sartre foi quen de artellar unha suxestiva e inquietante historia de corte psicolóxico na que confronta o colectivo co individual, sempre dende unha perspectiva crítica para cos conservadorismos e as ataduras da época.

Non é casual polo tanto que esta senlleira novela de Jean-Paul Sartre recibise un ano despois de publicada o Premio Populista, que dende 1929 recompensa anualmente unha obra francesa de ficción que «prefira xente do común como personaxes e ambientes populares como escenario, e en cuxa trama se perciba unha verdadeira humanidade».

Traducida por Ánxela Gracián.

02/02/2025

É verán en Minnesota. Mia Fredricksen, profesora universitaria e poeta na cincuentena, debe facer fronte á decisión do seu home, Boris Izcovich, de interromper a relación conxugal que ambos manteñen dende hai trinta anos. O motivo: unha moza coa que el inicia unha aventura amorosa. Así arrinca unha historia que transcende a literatura de xénero e na que xogan un papel fundamental a memoria e a propia identidade. Pero non só: hai tamén reflexións sobre a velleira, sobre os procesos cognitivos, a bioloxía e a neurociencia, a histeria, a catarse, o desexo, a puberdade, a enfermidade… Hustvedt lograr dotar o relato dunha profundidade e dunha exquisitez sorprendentes; resulta en verdade notable a súa capacidade para abordar cuestións de calado, tanto dende unha óptica humanista coma científica, sen recorrer a frases sisudas nin a densos parrafeos. Co máximo respecto para co lector, a autora imprímelle á novela un ton ameno e accesible que, malia ser novelesco, non dista moito do ensaio divulgativo.

Escrita en primeira persoa, a obra é íntegra no plano intelectual e tamén no emotivo. Se cadra é por iso, e pola ironía que impregna cada páxina, polo que resulta tan estimulante.

Traducida do inglés por Alejandro Tobar.

01/02/2025

Cando levanten as brétemas é unha das novelas de maior transcendencia da literatura croata contemporánea. No momento da súa publicación en lingua orixinal, no ano 2000, foi moi ben recibida pola crítica e o lectorado. Ese feito permitiulle ao seu autor iniciar unha carreira profesional como escritor, e á obra, espertar o interese internacional e contar con traducións ao alemán e ao inglés. Trátase dunha narración honesta que, mediante a combinación de diálogos simples e pasaxes descarnadas, reflicte as vivencias de varios personaxes (en especial do protagonista, Jakov Serdar) durante o cruento conflito de Bosnia; Mlakić achega unha visión persoal da contenda, pois escapa dos modelos clásicos da novela bélica para abrazar un ton case autobiográfico.

De maneira retrospectiva, coa nebulosa que adoito envolve as lembranzas, dá conta dos sucesos, sensacións e viraxes dos diversos actores que tomaron parte na guerra iniciada tras a disolución de Iugoslavia e que, ao cabo, desembocaría na creación da República de Bosnia e Hercegovina, predecesora do estado moderno homónimo.

Traducida do croata por Jairo Dorado Cadilla.

31/01/2025

Oroonoko narra a historia dunha tráxica relación amorosa entre escravos, e faino cunha trama lineal estruturada de maneira aglutinante, con trazos de drama teatral, relato e biografía; xa que logo, é relativamente próxima ao estilo literario da novela moderna, de aí que con frecuencia se afirme que se trata dunha das primeiras novelas inglesas modernas. Non cabe dúbida de que ten unha enorme importancia pola súa descrición literaria do «bo salvaxe». Por ese e outros motivos, é unha obra que segue a xerar multitude de estudos, teses e análises en todo tipo de cenáculos literarios.

Traducida do inglés por M.ª Fe González.

30/01/2025

O neno perdido é unha das obras máis conmovedoras de Wolfe, quen acadou neste tipo de novelas curtas o seu cumio narrativo e estilístico. A acción localízase en St. Louis (Misuri) en 1904, a onde a familia de Grover Wolfe, o neno perdido, se despraza para residir durante sete meses co gallo da Exposición Universal.

As catro partes da novela teñen o propósito de, con cadansúa ollada e perspectiva, recuperar o neno perdido e compoñer o retrato da súa personalidade. Na primeira, un narrador en terceira persoa refire as impresións do cativo unha tarde de 1904 na praza de Altamont, a recreación da súa vila natal. A segunda é un monólogo emocionado da nai, no que lle refire ao propio autor, o irmán menor, a viaxe da familia en tren a St. Louis. Na terceira, a súa irmá Helen lembra os episodios que rodearon a morte do pequeno. E na cuarta, é o mesmo Thomas Wolfe quen relata o seu intento de lograr remanecer a Grover mediante a visita, trinta anos despois, á casa na que finou.

Cun uso maxistral do punto de vista, un requintado alento lírico e unha admirable reconstrución do pasado para esconxurar a disolución do tempo, a través de elementos que, como a memoria, veñen e marchan e volven (a luz, o vento, as badaladas, a auga do cichón, os tranvías…), O neno perdido contén, en palabras de Wallace Stegner, a maior parte da mensaxe de Thomas Wolfe: «a inquietante evocación do pasado, a preocupación polo tempo, a irreparable soidade do individuo e o constante intento solipsista de converter o lembrado en real».

Traducida do inglés por Ignacio Chao.

29/01/2025

Traducida do inglés por Antía Veres Xesto e recoñecida co XVIII Premio Plácido Castro de Tradución (2018).

28/01/2025

O crime de Psichiko publicouse como folletín en 1928. Malia non responder exactamente ás características do xénero policial tal e como o coñecemos na actualidade, constitúe unha hábil parodia das novelas construídas ao redor dun crime. Pavlos Nirvanas sérvese da trama para satirizar aspectos como o exacerbado sensacionalismo da prensa, o sistema penitenciario, a desidia da policía ou a inxenuidade dunha sociedade acrítica.

Corre a década de 1910 cando, no barrio ateniense de Psichiko, aparece o cadáver dunha muller nova con numerosas laceracións producidas por un coitelo. Os xornais axiña se fan eco da nova, pero, co paso dos días, o interese da xente por tan truculenta historia vai esmorecendo sen que as calamitosas indagacións das autoridades consigan descubrir nin a identidade da finada nin a do asasino. Será daquela cando Nikos Molochantis, un mozo acomodado, ocioso e patoloxicamente ávido dunha fama efémera, artimañe un plan de consecuencias imprevisibles: está disposto a inculparse dun crime que non cometeu, arriscándose incluso a morrer na guillotina.

O resultado é un relato enxeñoso, cáustico no estilo e de crecente suspense que ademais recrea a atmosfera da capital grega a comezos do século XX, dando conta de diferentes estratos sociais, de aí o seu interese histórico.

Traducida do grego moderno por Alfonso Blanco.

27/01/2025

Velaquí o potente comezo da novela Fume, de Iván Turguénev. Como quizais algunhas persoas lembren, xa hai tempo trataramos de traela e non fora posible: daquela vez a Xunta negáranos unha axuda á tradución (na convocatoria de 2014) e, posto que non tiñamos capacidade financeira abonda para tirar adiante cun proxecto así só con medios propios, a cousa quedara en stand-by. Hoxe, por fin -sen subvencións de ningún tipo-, tivemos a sorte de cara e acordamos con Iago Fernandes López (León, 1991) a tradución da obra, despois de que un tradutor e amigo común nos puxese en contacto. Ben haxa! Francamente, quedamos moi contentos co resultado e temos a sensación de ter entre as mans unha obra de auténtico calado, traducida con excelencia e editada con cariño. Xa que logo, oxalá que “a década de demora” coa que presentamos Fume funcione como aliciente para que lectores curiosos caian nesta magnífica “novela de amor”, que acontece nunha cosmopolita cidade balnearia.

25/01/2025

Traducida por Isabel Soto.
871 702 caracteres.
222 notas ao pé.
540 páxinas.

23/01/2025

En galego dende 2016. Tradución do inglés de Diego Ameixeiras.