28/11/2023
Po mišljenju Renea Grusea, stepa, ne samo da je imala svoju političku dimenziju, već je predstavljala i jedan specifičan način življenja.
"Istočni Iran nikada se nije oporavio od ove džingiskanidske oluje. Grad, kao što je Blah, čak i danas nosi pečat mongolskih razaranja. Ni timuridska renesansa, do koje će doći pod vladarima XV veka, Šah Rohom, Olug-begom, Hoseini Bajrakom, neće moći da u celini obnovi zemlju, u kojoj ama baš ništa nije bilo pošteđeno. Međutim, iako se Džingis-kan prema arapsko-persijskoj civilizaciji poneo kao najgori krvnik, zasluživši od muslimanskih pisaca nadimak „Prokletnika“, on, u načelu, nije bio neprijatelj islama. To što je zabranjivao muslimanske ablacije i način na koji su muslimani ubijali stoku, činio je samo zato što se to kosilo sa mongolskim običajima, odnosno s njihovim sujeverjem, a što je u istočnom Iranu uništio tako sjajnu gradsku civilizaciju, koja je dala jednog Firdusija ili Avisena, učinio je zato što je smatrao da na jugozapadnim prilazima treba pripremiti jednu vrstu "no man's land", neku vrstu veštački stvorene stepe, koja bi kao zaštitni omotač služila cartsvu. Iz tog razloga, takođe, uništavao je i obradive površine. U njegovoj ličnosti, istovremeno, postojao je i razuman vladalac koji nije nailazio na opravdanje za verske ratove, a i nomad, koji je, smatrajući sedelački život rđavim, težio uništavanju gradske civilizacije i zemljoradnje i pretvaranju obradivog zemljišta u stepu, budući da je ona bolje odgovarala njegovom načinu življenja, a takođe i zadavala manje poteškoća jednom vladaocu."
Rene Gruse, "Carstvo stepa".
Prevod s francuskog: Mirjana Perić-Marjanov.
Citat iz poglavlja „Džingis-kan razara carstvo Horezma“.