Stories By Mabel, Rumst (2025)

15/01/2025

10 JAAR (deel 3) //

Tien jaar lang met jullie.
Met jullie hier.
Met jullie die altijd maar volgen.
Die ♡-en en reageren.

Tien jaar lang al laten jullie mij dichtbij zijn, daar waar het fijn is, daar waar er pijn is. Sommige van jullie hier werden vrienden. Anderen verdwenen uit het zicht maar nooit uit het hart.

Jullie aanvaarden dat ik maandenlang stil ben. En dan ineens weer zwaaiend verschijn.
Jullie verteren mee met mij, jullie voeden mij.

Jullie mag ik trouwen. Jullie zie ik rouwen. Jullie gaven vertrouwen. Langs jullie verhalen en jullie graag zien, ging ik leren wat het leven is. Ik leerde stilaan wie ik ben en vooral : wie ik wil zijn. Jullie toonden me liefde, confetti en licht. Jullie toonden me de breuklijnen in jullie leven, en zo zag ik ook de mijne. Jullie bleven wachten, toen het donker werd voor mijn gezicht.

Jullie zijn hét voor mij al tien jaar. Mijn collega’s. Mijn vrienden. Mijn mensen. En dat gaan jullie geweten hebben. Want dit 2025 is een jubileumjaar en dat vier ik. Want vieren doen we nooit genoeg.

En dus plan ik een rebels Valentijnsfeest in februari en schrijf ik liefdesbrieven een heel jaar lang. Dat boek komt er in het najaar van 2025. En als het even kan, dan graag veel meer coaching, met extra lessen en workshops. En thuis zijn, want thuis leef ik het liefst.

Lieve allemaal,

Merci.

Merci voor jou.
Merci voor ons.
Merci voor al wat ik met jou mocht leven.

Tien jaar Stories by Mabel hebben wij samen geschreven.

X.

Lieke, en ook Mabel

Pic

15/01/2025

10 JAAR (deel 2) // Tien jaar geleden tekende ik bij de notaris, geflankeerd door mijn man en mijn zus, voor een zaak, voor een BVBA, voor een leven, voor onzekerheid, voor een toekomst.

Tien jaar later, zit ik hier in de zetel, te kijken naar de foto’s van toen. ‘Kijk haar nu toch’, terwijl ik terugreis naar de glimlach die ik hier zo draag. Met die glimlach vertelde ik het verhaal van mijn zus en haar Jan. Mijn glimlach verhulde mijn zenuwachtigheid die dag. Want jongens, onze hele familie zat daar op hun ceremonie. Mijn glimlach verstopte ook dat ik eerder die dag sleurde met banken en brulde omdat het miezerde en ik wilde zo graag zon voor haar, daar. Finaal werd mijn glimlach een ontroerde grimas toen ik onze oudste dochter zag aanwandelen aan de hand van mijn zus. (...)

Tien jaar lang levens eren en de liefde vieren, dat had de vrouw op deze foto nooit kunnen denken. Noch wist ze dat ze nog twee keer mama zou worden. Van twee naar vier kinderen, en uiteindelijk dan toch zelf ook trouwen, met de man die maar blijft zeggen dat ze alles kan. Wist zij veel dat ze zou groeien en bloeien en verloren lopen. Wist zij veel hoe hard de dood kan zijn en hoe die pandemie veel dood maakte.

Kijk ik naar de vrouw op deze foto, dan zie ik ineens hoe mooi zij is. En hoe jammer het is dat ze toen alleen maar omgekeerd dacht. Over haar billen en haar buik en haar veel zijn. Hoe mooi ben jij eigenlijk, dat denk ik als ik deze beelden bekijk. En wat voor een zot mens ben jij toch Biesemans. En dan ween ik een beetje, op een goeie manier. Want vandaag is het tien jaar.

Tien jaar van deadlines, die altijd op scherp staan. Tien jaar van (te) veel geven en ja, soms ook te weinig. En dat spijt me. Van collega’s opleiden, van zotte feesten organiseren, ver voorbij dat wat een ceremonie is. Tien jaar van verhalen, van mensen, van lijmen en knopen en troosten en luisteren en schrijven en ja, tien jaar ook van printers die niet werken. (Lees verder)

Pic

15/01/2025

10 JAAR (deel 1) // ‘Kijk haar nu toch’, denk ik elke keer wanneer ik deze beelden bekijk. Ik zie hoe ze lacht, hoe ze staat, hoe de microfoon rust waar hij nooit eerder was. Ik zie de vlecht waar lang aan gewerkt werd die dag en doeme, zo jammer dat haar billen uit die schone rok groeiden.

De vrouw op deze foto wist niet dat haar volgende tien jaar zo zotjes zouden zijn. Dat ze ondernemer zou worden, een team zou gaan vormen, dat ze samen honderden koppels trouwden. Wist zij veel dat ze zo vaak zou gaan spreken over verdriet, gemis, schoonheid en rouwen. Deze vrouw verliet het Europese Parlement, kapot en al. Ze had net zo lang de som gemaakt van maandlonen, tot alle geluk op was. Dag gouden kooi. Hallo zwarte g*t. Ze had het toen vooral zo met zichzelf gehad.

'Kijk haar nu toch’, denk ik elke keer wanneer ik deze beelden bekijk. Dan zou ik haar willen influisteren dat ze daar op haar plek is. Al weet ik ook wel dat ze me toen niet kon horen. En ook nooit had geloofd. Hoe leg je uit aan iemand die niet wist waarheen, dat ze haar plek zou vinden als verhalenverteller. Dat ze beenharde en belachelijk schone verhalen zou gaan vertellen, dragen en verdragen. In binnen- en buitenland. Met vallen en telkens opstaan en ja ook met keihard werken en pionieren. Dat ze zou reizen langs honderden groepen mensen, langs boekskes, kranten, kathedralen, en een pitstop zou houden in Blind Getrouwd. Godbetert.

Vandaag, tien jaar geleden, liep deze vrouw hier binnen bij een notaris in de Kempen. Ze richtte Stories by Mabel op, met het verhaal van Mabel Powers in haar broekzak. Want het is Miss Mabel Powers die haar ooit inspireerde om verhalen te documenteren, en ze zo eeuwig te laten leven.

Het is die Mabel die haar leerde dat verhalen de hartslag zijn van elk mensenleven … (lees verder)

Pic

05/11/2024

Kijk maar.
Lees maar.
Blader wat.
Reis met me mee…

1 Ik en het klakske. Hier zit ik op weg naar mijn eerste les Slam Poetry. Ik kijk in de spiegel en ik voel mezelf best cool. Tot ik daar ergens aan een tafel ga zitten tussen mensen die ik niet ken en aan poëzie ga doen. Ik schrijf over de waanzin in Gaza. Mijn hart raast en ik heb buikpijn wanneer ik wat voorlees. Ik voel me plots erg uncool, noch moedig. Damn zeg, telkens wanneer ik nieuwe dingen doe, reis ik langs Bange Biesemans. ‘Kom, geef me dat klakske’, hoor ik mezelf zeggen. Ik trek het wat dieper over mijn ogen terwijl ik spreek vanuit mezelf. Herken jij dat? Zo bang zijn?

2 Ik & de angst. Wat een voorrecht om de lancering van dit boek te voorzien van mijn pen, stem en de vele verhalen van . Dit boek is een eye opener. Want eerlijk? Ik reis elke dag opnieuw langs een portie angst. En : IK BEN BANG BEU. Gelukkig doet luidop lachen. Ze laat me in de haren krabben. En vooral : maakt wild en jongens toch, dat ben ik veel liever dan bang. Toch?

3 Ik & een nieuwe lichting verhalenvertellers. Ik dompelde mijn pupillen onder in een driedaagse rond huwelijksceremonies. Mijn man kookt dan. Mijn schoonmama bakt lekkers. Ik smijt me drie volle dagen als een gekke. En zij? Zij schuiven aan met duizend vragen, eeuwige honger en kwetsbaarheden. Ik ontmoet hen in de weerstand. In hun schrijfsels. Ik zie ze geboren worden en jongens toch, wat een groep, wag een verhalen! Ik moet veek echt bekomen, van hun kunnen, hun zijn, hun dromen. PS. En ja, heel af en toe stuur ik deze ceremoniesprekers in wording wandelen, door het bos achter mijn huis, in stilte. Kijk maar!

4 Ik & de kleine boef. Wanneer mijn tuinatelier opent voor nieuwsgierige en leergierige verhalenvertellers, dan dek ik de tafel met echt linnen. Met potjes vol lekkers. Met letterkoekjes, noten en draculatanden. Komen mensen in Terhagen leren, dan helpt iedereen in ons gezin. Onze tieners zwaaien van ver. Onze kleintjes openen de deur in pijama. Samen zorgen wij voor een veilig nest want ja, Stories by Mabel is ‘a family affair’. En dat ik mensen de kracht van verhalen mag bijbrengen is ronduit rijkdom. Merci!

Kus. Lieke

24/10/2024

BRIEF VOOR BOSSY (deel 3) // Dorien, vanavond, exact één jaar na de lancering van de laatste Bossy, sta ik opnieuw voor een groep vrouwen. Ik mag het boek lanceren van de enige echte .be . Je gelooft het vast niet maar 1 jaar geleden zat zij in de zaal toen jouw Bossy gelanceerd werd. En een paar maanden geleden vroeg .be me of ik mijn schouders wilde zetten onder haar boeklancering. Dat lijkt zot, maar toonde mij dat wij wilde vrouwen elkaar aantrekken. Wij wilde vrouwen, wij zijn buitenaards. Dat zag ik toen ik jou zes jaar geleden zag binnenwandelen in mijn huis. Dat zag ik toen jij een witte jumpsuit aantrok, je spaargeld pakte en een magazine startte in een wereld die online predikt. Dat zag ik toen je grijnzend vertelde dat je zoontje verwijst naar “het hoedje” dat je droeg om je blote hoofd te beschermen. Lieve Dorien, wij weten niet hoe zwaar het afgelopen jaar was. En blijft. Ik weet niet hoe jouw hart raast in aanloop naar elke controle. Ik weet niet hoe jij ‘s ochtends überhaupt je sokken aankreeg. Laat staan hoe jullie erin slaagden om te verhuizen. Geen idee hoe Nigel en jij dat deden, die kanker ondergaan en doorgaan en stilstaan. (...) Ik negeer bij deze dus de oogrol wanneer ik zeg dat jij buitenaards bent. Niet enkel omdat je uppercuts incasseert. Niet enkel omdat je binnenkort, gegarandeerd, weer iets nieuws lanceert. Ik vind je buitenaards, omdat jij je wilde haren blijft bewaren. Ze groeien terug, dat kan ik zien. (...) Dorien, een jaar geleden lanceerde jij een 11e Bossy issue, getiteld ‘Self’. Elk artikel laat ons reizen naar onze kern. Want met onszelf hebben we het te doen, als vrouw, als ondernemer, als mens. Ik bleef stil achter na het Bossy lanceringsevenement. Zoveel vrouwen. Zoveel gunnen. Zoveel van jouw (schone, positieve, wilde) energie. En weet je? Ik nam die energie mee, elke van die 365 dagen. Ik wandelde meer. Ik soigneerde en eerde mijn haren. Ik kocht een hoed in New York en droeg die trots. Alleen het rode pak ontbreekt nog (knipoog). Lieve Dorien, we zijn een jaar later en ik ben blij dat ik je straks zie, voor wat wilde verhalen, luid oogrollen en geschater. liefs, Lieke

PS. Go follow ♡

24/10/2024

BRIEF VOOR BOSSY (deel 2) // Lieve Dorien, exact één jaar geleden maakte jij je klaar voor de lancering van het Bossy nummer ‘Self’. Het was lange tijd onzeker of je er zou zijn die avond, maar daar was je. Terwijl ik mijn verhalen voor de lancering nog één keer doornam, bekeek ik je voorzichtig. Je was moe. Zichtbaar ziek. Ik vloekte stilletjes tegen God en al wie horen wil. Ik vloekte luid toen je dat maatpak aan deed dat Marco Borsato instant van ‘Vuurrood’ zou laten zingen. (...) Je knoopte een sjaal rond je mooie hoofd en ik kon alleen maar denken: wat ben jij prachtig, krachtig. En dat terwijl de grond onder je voeten kraakt en het leven kant noch wal raakt. (...) En misschien rol je nu met je ogen en zeg je dat je geen keuze had. Dat je op een trein werd gezet, met de K van kanker en die van klote. Dat je dromen buiten schopt, wanneer de oncoloog aanklopt. (...) Dorien, onze online wereld is er soms eentje van likes tellen, copycats en gegluur. Ondernemen is vaak lastig en ja, soms maken wij het elkaar lastig. (...) Echter, één jaar geleden zag ik een zaal vol lopen met ondernemende vrouwen, voor de lancering van jouw Bossy. Ik zag je zitten naast Nigel. De stille Kempen op de eerste rij, en ook je mama, je papa en broer waren daar zo hard bij. Ik groette je rechterhand en toeverlaat Jennifer. Dag sponsors. Hallo man van de drukkerij. De zaal lachte veel. Luisterde hard. En toen de cover zichtbaar werd, zag ik je groeien uit je stoel. Toen jij slikte, kraakte mijn stem - of was het andersom? Ennuh, ik zal nooit vergeten hoe er applaus weerklonk toen ik over mijn billen sprak. (knipoog) Lieve Dorien, zes jaar geleden trouwde jij in een witte jumpsuit op een schone plek in Poppel en niet veel later bestormde je de wereld met je eigen magazine voor ondernemende vrouwen. Ik volgde online hoe je mama werd. Van een tweeling damn. Ik liep jou en Nigel tegen het lijf in een concertzaal rechts en links. En ja, ook ik vulde die online poll waarin je peilde naar tegels voor je keuken. Ik zag je online fietsen door Gent. Naar school, het park, de onco afdeling, de zee. Ik kwam je tegen in mijn toilet, want daar ligt dat elfde Bossy...(lees verder deel 3)

24/10/2024

BRIEF VOOR BOSSY (deel 1) //

Lieve Dorien,

een eerste ontmoeting is belangrijk. En vaak zegt die veel, zoniet alles. Mijn eerste ontmoeting met jou vergeet ik niet. Nooit eigenlijk. Het is de lente van 2018. En jij zou gaan trouwen met jouw Nigel, nadat die geheel tegen jouw verwachting in een ring tevoorschijn toverde op een of andere besneeuwde bergtop. Jij zei ja. En mijn zus en ik schreven een memorabele huwelijksceremonie voor 10 mei 2018. (...)

Ik zie nog hoe jij en Nigel zes jaar geleden binnen wandelden bij mij thuis. Jullie praatten urenlang. Het verhaal van een eerste kus. Maar ook van grote dromen. Ik vroeg jou of je nog grote dingen op je bucket list had, naast trouwen. En je antwoordde dat je (a) nog een keer in NY wilde wonen, dat je (b) graag nog een keer onbezonnen met Nigel zou willen uitgaan en (c) dat je een eigen magazine wilde uitbrengen. Daar en dan, zes jaar geleden, aan dat bureau bij mij thuis, vertelde jij dat je de markt van de magazines onderzocht had. Dat er geen magazine was voor ondernemende vrouwen. (...) Ik hoorde je zeggen dat je je spaargeld zou gaan inzetten. En dat iedereen je zot verklaarde. (...)

Lieve Dorien, jij zei JA tegen Nigel, in een witte jumpsuit met veel pit. Jij ging op huwelijksreis, naar New York, een hele maand lang. En toen je terugkwam, pakte jij je spaarcenten en lanceerde Bossy. Nu al elf issues na elkaar. En dat, lieve Dorien, dat blijft effectief zot. (...)

Voor mij blijft het zot om te zien wat voor een zotte doos jij bent. Gij Powerhouse. Gij Bossy. Gij mama van drie. (zucht) Gij vrouw die haar beste vriendin een tondeuse geeft, een wit doek ophangt in haar living en vastlegt hoe haar haren de grond op vallen. Jij wilde liever geen haren die plots uitvallen, chemo na chemo. Jij bent de ondernemer die moest remmen, in volle vaart. Jij bent de vrouw die ons toonde dat een wandeling in het park ‘s morgens, alles is. Jij bent degene die mij Foodprepper doet bestellen - en wat gezonder leven.

En ja, ik ben zo blij elke keer ik je online zie verschijnen.
Want dan denk ik :
kijk, ze is er en yay, die haren van haar groeien weer.
Wilde haren.
Hoe anders...
(lees verder deel 2)

30/08/2024

HARTSLAG // … (kucht even) Dus. Dit ben ik. Lieke. Ik hou van mijn naam en hoe die de indruk geeft dat ik als een deuntje ben. Mijn naam en het verkleinwoord dat erin staat, laat toe dat ik vaak op kousenvoeten binnenkom. Lie-ke.

Ik ben het Lieke dat voelt met de ogen dicht. Stilletjes luisterend naar al wat niet gezegd wordt. Eeuwig vierentwintig in mijn hart. Ik ben een werker, een wroeter, een zoeker. Ik bezit de eeuwige onrust. Of was het goesting? Ik vind voelen vaak lastig. Jullie voel ik feilloos aan. Mezelf voel ik steevast aan als overweldigend. Niet te beteugelen, en moeilijk te bevrijden. Ik droom van vele levens. Levens met passie. Met overgave. Met hartslag. Jongens toch, mijn eeuwig bonkend hart dat zingt, brult en danst. (komt op adem)

Dans ik dan leef ik. Dan zijn er geen kousenvoeten, dan is er geen stilte, dan mogen wel de ogen dicht. Als ik dans, dan zie je het Lieke dat zo ongelofelijk graag hard leeft. Dan ben ik Lie. Geen Lie-ke. De Lie die durft, die doet, die stampt, die blikken laat zijn, die elke vierkante meter inpakt. Geen wandarmatuur, wel een discobol.

Lieve allemaal, ik ben er eentje die stil kan luisteren. Ik ben de Lieke die verhalen schrijft met een hartslag in. Die afscheid draagt. Die liefde zaait. Maar eerlijk is eerlijk. Als je hier volgt, als je hier leest, als je hier blijven wil, dan heb je te weten dat ik geen deuntje ben. Dat mijn hart wild is en mijn borstkas het maar nét houden kan. En eens voorbij de dansvloer, vecht ik voor een wereld met meer hart(slag). x. Lieke

PS. I ... legde mij vast zoals ik ben. And I love her for that.

PS. II … ik danste hard hier in Puglia. Ik danste om te vieren dat het gekste, liefste duo getrouwd was. Ik danste om te vergeten dat ik hen zou achterlaten, om daags nadien over de (godverdomde) dood van een allerliefste klein ventje te praten. (zucht)

PS III. Ennuh, nu jij. Want ja, ik wil nog altijd weten wie je bent. En waarom ben je hier?

16/06/2024

OVERLOPEN (2) // Het is zondag en ik schrijf terwijl mijn haren en mijn tranen drogen in de wind. Ik heb er veel laten rollen de laatste maanden. Dat deelde ik niet, maar geloof me, ik liep vaak over van ontroering, van droefheid, van mottigheid, van schoonheid, van veelheid.

Ik loop zo vaak over, zei ik aan mijn psychologe afgelopen week. En ik weende een keer. Ik weende dikke tranen voor de ouders die hun kind verloren. Ik weende voor de mama die hoofdpijn had en plots palliatief was. Voor de zoon die ik ooit trouwde en wiens mama ik nu begeleid in een laatste tijd. Ik weende dikke tranen omdat ik zotte gesprekken mocht meemaken. Dat ik mocht kraken en raken en met iemand maandenlang haar eigen magazine mocht maken. Ik ween wanneer ik denk aan al die dagen, waarop mensen alles zijn voor elkaar.

Ik ween voor de ruk naar (extreem) rechts. Ik ween want voor mij geen Ander. Alleen maar wij. Wij, wanneer we vieren. Wij, die geboren worden en dood gaan en liefde mogen ontmoeten onderweg.

Wij, mijnheer. Wij, wanneer we afscheid nemen. Er is alleen maar wij. Er is alleen maar wij op grote dagen, en op doodgewone zondagen. Wij, die graag zien. Wij, die recht krabbelen. Wij, die shotjes delen. Wij, die een kater verbijten. Wij, die verhalen delen en vriendschap eren. Wij, die kinderen willen zien leven go*******me toch. Wij, die kleintjes van vechten tegen ziekte en bommen willen vrijwaren. Wij, die kiezen voor elkaar. Ook al zijn onze haren vettig en ons hart moe. Ik zag zoveel 'wij' de afgelopen maanden. Ik voelde zoveel 'wij'! (...) Het is zondag en hij roept : komen eten! Ik sluit het raam. En fluister : tis goed zo, ik kom eraan. Ik ga zitten en schep op. Er hangt wat play-doh aan de tafel zie ik. En ik krijg een reeks vragen, die klassiek beginnen met 'mamaaah'.

Ik kijk, ik slik en ik loop over.
Ik kijk, ik slik en ik voel:
er is niks dat meer snijdt, raakt én zalft
dan overlopen van het leven.

X. Lieke

Pic

16/06/2024

OVERLOPEN (1) // Het is zondag en ik loop de hele dag rond in een joggingbroek. Mijn haren schreeuwen om een doche. Mijn tiener protesteert want ik deed zijn hoodie aan. Ik maak een schildpad uit Play Doh en mijn kleintjes lachen. 'Mama dat is geen schildpad, dat is een slak.' Ik rol met mijn ogen. Ruim de tafel af en ik strijk bergen weg. Mijn man kookt en terwijl hij de look in millimeters hakt ruim ik nóg een hoekje op in ons huis. Het is de eerste zondag in hele lange tijd dat ik aanwezig ben. Niet gewoon fysiek maar ook mentaal ben ik opnieuw vól bij hen. Ik heb hen gemist, voel ik nu. Ik heb mijn thuis gemist. Dat zeg ik voor een keer niet met een zwaar hart, want soms vraagt het leven dat je vliegt en zotte dingen doet en dat is goed. Ik kleed de kleintjes aan om 17:06, er is een plan om te fietsen. 'Wat wil jij graag doen lief' - vraagt hij me. Ik antwoord : ik wil graag heel even schrijven voor mezelf. Hij knikt goedkeurend. 'Doe dat maar.' Ik neem een do**he en mijn haren juichen. En dan zet ik me in de opening van het raam. Ik tik en typ en verteer heel even, al schrijvend. Ik reis terug langs de afgelopen maanden waarin elke dag er eentje was van zwart én wit. Werken met mama's die palliatief zijn, juichen voor de bruid die verklapt dat ze een paar weekjes zwanger is. Ik schreef trouwvragen. Ik zette woorden op papier voor rouwkaarten. Ik werkte met knotsgekke kindjes voor een liefdesfeest. Ik bouwde aan een Koesterdag voor de zoon die zes jaar wordt gemist. Ik krabde me in het haar bij de non stop interviews in het west vlaams (knipoog). Ik trouwde lieverds in Amsterdam in het Frans, Engels, Nederlands. Ik zag een bende los gaan in Puglia. Ik dronk daar shotjes, ver na middernacht. Ik drink nooit shotjes. Ik blijf nooit hangen na een ceremonie. Toen wel. Daar in Puglia danste ik, dronk ik, vluchtte ik, vierde ik. Wetende dat ik mijn terugvlucht vervroegd had, om er te zijn voor het afscheid, van een kleine superheld. En dat snijdt. ...

Pic , aka the one who sees me.

28/03/2024

COACH LIEKE (deel 3) // Lieve allemaal, dit eerste traject leerde mij trots zijn op de coach die ik ben. Trots wanneer pupillen de naam vinden voor hun zaak. Trots wanneer ze plek innemen op de gram - en daarbuiten. Trots wanneer ik ze zie worstelen met vragenlijsten en deadlines. Want neen, hapklaar leert je niks. En daar waar het ‘pitst’, leer je. Ik deelde hun namen en hun kunnen, en zag hen hun agenda’s vullen. Ik werd de coach, die zo trots is dat ze brak, aan de start van onze allerlaatste dag in november.

(...) Ik had maanden nodig om dat eerste traject écht af te sluiten, lang na dat einde daar. En maar blijven kijken. Naar ons nieuwjaarsfeestje en de paella buiten. De beelden van knuffels en interventies van gastsprekers. Om dan mezelf voor de kop te slaan. Komaan Biesemans, doe nu verder. Terwijl Steven nog eens schudde met zijn hoofd ;-).

Het duurde even voor ik een tweede groep ging zoeken. Het duurde voor ik een brochure uitstuurde, opnieuw voorzien van vele bladzijden, aan een klein groepje mensen. De mensen die al vele maanden lang wachtten. Voor groep 2 geen tromgeroffel, geen aftelklok, hoe cool ik die ook vind bij anderen. Wel telefoontjes met kandidaten.

Om vandaag te kunnen zeggen : damn, er is een nieuwe groep van acht. Een nieuwe groep, want de vraag naar authentieke vertellers blijft groeien. En ik wil mij smijten.
Als een gekke, voor hen.
Voor ceremoniesprekers die kwaliteit brengen.
Voor een samenleving die nood heeft aan ceremonies die lijmen. Met verhalen als tegengif voor fake news en Trumpetten. Warme stemmen als wapen tegen extremisme. Mensen met een ruggengraat die de taal willen delen.

Voor liefde. Voor verdriet. Tegen apartheid en genocide. Niet omdat we daar ooit rijk van zullen worden. Wel omdat de juiste woorden het verschil kunnen maken.

Dus: lieve nieuwe groep van acht. Bel maar aan op zondag 1 september 2024. Ik beloof dat mijn kinderen de deur zullen openen, in pijama. Steven zet koffie, thee. Ik breng mijn zesde vitesse mee. liefs, Mabel

PS. En moest je nu denken. Doeme toch. Ik wil ook. Stuur dan een mailtje aan [email protected]. Ergens in 2025 start ik een nieuw traject en de wachtlijst is open.

28/03/2024

COACH Lieke (deel 1 - van 3) // Twaalf maanden geleden stond ik in mijn atelier, op een zondag. De deurbel ging en ik weet nog dat ik dacht : zet ik het op een lopen of doe ik open? De deurbel ging opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. … En telkens liepen mijn twee kleintjes richting de voordeur, in pijama. Ik zag acht mensen binnenkomen en door mijn living stappen. De Limburgers wat te laat. Marjolijn de Nederlandse, als eerste stipt op tijd. Ook na die zondag, altijd. De ene arriveerde met decibels. De andere aftastend. Enthousiast, een voor een. Ze landden aan onze keukentafel, met bananenbrood. En Steven zette koffie, thee. Wekenlang hadden we elkaar ontmoet in dat ene whatsapp groepje, genaamd ‘Learning by Mabel’. Er was afgeteld, en hoe. Deze acht wilden een groep worden. Al kon ik het niet ontkennen : deze mensen wilden vooral ook leren van mij. Aan die wetenschap kon ik niet voorbij. (...) Ik liet ze even snuffelen aan elkaar. En toen nam ik ze mee de tuin in. Welkom in mijn atelier! Er stond nog geen keuken. Geen kunstig stukje aan de muur. Er stond wel een tafel, een lange bank en stoelen. De kaarsen gaven licht. Bijna evenveel als de wangen van mijn gezicht. (...) Ik vroeg om stilte, de eerste keer van vele vele keren. En aan de start van die eerste zondag samen beloofde ik dat ik niet in zesde vitesse zou gaan rijden. Dat we even rustig aan zouden doen. Bleek dat even gelogen. Want : deze groep van acht was hongerig. En ik had - en heb- zoveel te delen. Niks voor gekauwd. Geen slides. Wel een klein kratje gevuld met houten popjes die op tafel werden uitgezet. Want voor je ceremonies maken zal, voor je zal schrijven en zal spreken, … heb je te voelen en te weten wie mensen zijn. Hoe je begrip in een groep groot houdt. Welke breuklijnen je ontmoet, op dagen van feest, op dagen van verdriet. En hoe je aan lijmen doet. Op die eerste zondag in mijn atelier hoorde me analyses maken van hun huiswerk, in geschreven vorm en ook rechtstaand. Ik zette het niet op een lopen. En toen viel mijn hoofd en hart open…

PS. Effe serieus, bravo voor de makers van slides. Ik probeerde ze te maken, een heel traject lang, en ontdekte dat ik dat niet kan.

05/02/2024

COACHING // feedback & review over Learning by Mabel

*** beleefd en beschreven door .them

______________

"... Lieke, jij leerde me dat het verhaal van mensen, en effectief dat alleen, àltijd, meer dan genoeg is.

Jij leerde me dat je naar je gevoel hebt te luisteren en dat dat gevoel je wel zal leiden. Vind je het zelf te ‘dit’ of te 'dat'? Dan is dat een spiegel die niet liegt. Pak het vast en ga er mee aan de slag. Blijf jezelf heruitvinden, wanneer je botst op twijfel.
Twijfel die er zal zijn. Elke keer opnieuw.

Wat jij deed was zo volledig. Op één of andere manier, ik weet zelfs niet goed hoe je het gedaan hebt. Je leerde ons ceremonies vormgeven van A tot Z.

Ik kan gaan opzoeken in mijn notities en ook nog eens vinden wat ik zoek. Een concreet antwoord of net een algemeen idee waar ik zelf mee verder kan.
Quotes. Disclaimers.

Een schat aan info heb jij doorgegeven. Een schat die wij allemaal probeerden te vatten in woorden. Of, misschien is het naast kennis ook een gevoel dat je hebt kunnen doorgeven. Al je kennis, al je ervaring, al je eigen gevoelens die je hebt doorworsteld, àlles heb jij uit de kast gehaald.

En dan nog uit een mooie kast, zo één met zelfgemaakte houten handvatjes op 😊 Want schoonheid, dat krijg je er bij jou als een extra kadootje bij.

Zoveel Lieke wijsheid.
Wijsheid die ik meenneem.
Zoveel meer wijsheid dan wat haarfijn in je brochure opgelijst staat.
Zoveel meer wijsheid dan dat ik met structuren & woorden kan beschrijven.

Ik weet dus niet hoe ik het je juist duidelijk kan maken, zodat je de omvang ervan vat.
Jij betekent ZOVEEL voor mij. Het traject betekent ZOVEEL voor mij. En ik ben je daar echt uit het diepst van mijn hart dankbaar voor.

Dank je om, -met heel jouw zijn- & met open hart, aan ons te leren wat jij weet, voelt, ervaart,…

Dank je voor dat berichtje om half 11 ’s avonds de avond voor mijn eerste afscheid. Zodat ik het kon afmaken. Zodat ik er kon zijn voor haar & haar familie. En een verhaal kon vertellen dat hoorde verteld te worden.

31/01/2024

OVER LEARNING WITH MABEL / feedback & review

*** beleefd en beschreven door .inaroom

-----

" Een jaar intensief werken met pen en klavier blijkt alsnog onvoldoende om het traject van Stories By Mabel in woorden te hullen. De veelzijdigheid van de coaching en de groei die het heeft ontlokt, laat vooral gevoel na.

Learning by Mabel is meer dan enkel een grondige visite binnen de wereld van al wat taal en publiek spreken is. Het is een kans op extra stappen als mens. Stappen waar de ceremoniespreker op zijn b***t kilometers mee verzet. Naast de diepgang in (t)rouw, zit het goud in de verbindingen die het oplevert.

De unieke werkethiek die Lieke leeft en ademt is verfrissend en, to be completely honest, ongezien. De uitnodiging voor een kijk door haar ogen verrijkt. Het toont dat al wat vastgeroeste overtuiging is in dit klassieke landschap, toch in vraag mag worden gesteld. De theorie creëert kader, haar annekdotes bieden ervaring, Het persoonlijk advies ontlokt durf.

Een inschrijving levert kruiwagens, camions en meteoorregens aan kennis. Gebracht door een gepassioneerde mentor die zoekt naar de mens achter mentee. Beste lezer, Ik voelde me gehoord. Volcontinu.

Het is ochtend. Terwijl de laatste woorden van mijn eerste ceremonie later die dag uit de vingers vloeien, weerklinkt mijn ringtone. Met een olifantengeheugen als troef, laat ze van zich horen net op momenten wanneer het akelig stil durft worden. Dan brult ze. Luid. Het enige wat na dat telefoontje blijft hangen? “Ik kan dit.”

Als er iets is wat je van deze boterham aan tekst onthoudt, is het dit wel:

Het is de loyaliteit in haar crew die vruchten afwerpt. Het voorziet elk lid van lef om plaats te nemen op het podium. En niet enkel dat. Indirect was haar grootste cadeau aan ons de snelweg die ze installeerde. Een kiss & ride die leidt naar een gerespecteerde plek in dit landschap.

Ik herhaal, de pen schiet te kort.

Alsof al wat letters en leestekens is mijn dankbaarheid onmogelijk kan dragen.

Emiel " (.inaroom )

18/01/2024

2024 // Liefste Nieuw jaar,

Ik wens je zot.
Ik wens je wild.
Ik wens gebalde vuistjes van goesting.

Ik wens plek voor mijn eigen verhaal.
Mijn verhaal van veel en vanalles.
Van negen jaar Stories by Mabel.
Van ondernemen en vooral
mama van vier zijn.

Ik wens dat ik in 2024 volle bak mag zijn wie ik ben.

Lees : zot, wild en veel van vanalles.

Je kapoen,

Lieke

PS. En ja, we gaan ook een eeuwenoude droom waar maken.

16/01/2024

NIEUWJAARSBRIEF (deel 2) //

Liefste jaar,

jij gaf mij voorsprong op de donkerte.
Jij bracht licht. Geen stroboscopen van extase en geluk, maar zo van dat “gewoon ok” zijn.

Je toonde mij trager. Twee zomermaanden zonder liefdesverhalen, na tien jaar zot ondernemen. Hoe zot was dat?! Let op, jij liet mij ook scheuren door de bochten. Want minder betekent niet weinig.

Jij deed mij wel instant benauwd zijn, wanneer de druk en de ketel elkaar ontmoetten. Jij liet mijn hoofd en benen draaien, maar bracht me vaker dan ooit in mijn lijf. Je deed mij luid, lief 2023. Op concerten, vaak en veel.

Maar ook luid en razend en droef en met hoofdpijn wanneer leiders, media en mensen, stil blijven bij een genocide die zich voltrekt. (...) Jij bracht me veel te weinig buiten, daar waar de vogels fluiten. Jij liet me nog heel vaak twijfelen, in de spiegel, aan mezelf. Jij bracht het inzicht dat ik een volwassen vrouw ben en geen driftig meisje hoef te zijn. Je deed mij stil en liet mij ademen, op dagen van Afscheid.

Jij liet me voelen: het leven gaat niet om zo veel, dus deel en vooral : doe ne keer zot en speel. Jij liet me liefhebben, geen wereld groot, maar gewoon… mijn ongewoon gezin van zes.

Liefste 2023, jij deed me opnieuw voorzichtig dromen, naast volop twijfelen. Jij maakte plaats voor Lieke, naast Mabel. Jij zette mij terug op weg. Onderweg. Naar goed. Gewoon goed.

Dus liefste, waai nog maar wat door mijn hoofd, terwijl ik begin aan een jaar met getallen die tot mij spreken. Overspoel me maar, nog lang. En als het even kan : laat je licht dan voor mij branden. Dan ben ik minder bang in het donker.

Afgesproken? Ok dan.
Hier gaan we:

Dag 2023, merci 2023.
Tot ergens, onderweg.
kus. Lieke"

…

(En ik hoor je waaien … : goed gedaan Biesemans, komaan Biesemans, heb vertrouwen, je bent onderweg.“)

Stories By Mabel

15/01/2025

15/01/2025

15/01/2025

05/11/2024

24/10/2024

24/10/2024

24/10/2024

30/08/2024

16/06/2024

16/06/2024

28/03/2024

28/03/2024

05/02/2024

31/01/2024

18/01/2024

16/01/2024

Adres

Telefoon

Website

Meldingen

Contact

Video's

Snelkoppelingen

Delen