Memoristoria

10/12/2024

16/09/2024

Ik merk dat veel mensen de naam MEMORISTORIA moeilijk vinden en denken dat het Memorista is.

Ik heb de naam indertijd gekozen omdat ik het een leuke combo vond van memory en story, het verhaal van je herinneringen dus.

Ik dacht dus... misschien moet ik mijn logo herontwerpen zodat de uitspraak en betekenis ietwat duidelijker wordt.

Wat vinden jullie?
Zal ik mijn doel bereiken met dit ontwerp?

09/09/2024

Ik geraak nogal eens overwhelmed door keuzestress als het om de grote dingen des levens gaat. Deze quote zou dus geruststellend moeten zijn.

Alleen, ook de planning van mijn dag - 's ochtends bij het wakker worden - vind ik soms al lastig. Teveel projectjes in mijn hoofd. 🤓

Ik zou gebaat zijn bij een toffe robot die me elke ochtend kordaat opdraagt wat ik per uur moet doen. En hopen dat de pleaser in mij ook AI-gestuurde "bazen" tevreden wil houden. ;-)

06/09/2024

Dit voorjaar mocht ik een podcast maken over dit warme verbindende project. De drive en verbondenheid van alle mensen die achter de schermen vrijwillig meewerkten, was ronduit prachtig!

In de podcast (15') hoor je o.a. leerlingen van enkele middelbare scholen in Mol vertellen hoe zij kwetsbaarheid ervaren.

Het zou mooi zijn als er door dit soort initiatieven daadwerkelijk meer mededogen ontstaat voor mensen die noodgedwongen een soort "schild" dragen.

Eveneens moet het streven zijn om een veilige omgeving te creëren waarin mensen hun schild af en toe durven afgooien. Het moet enorm veel energie kosten om dit voortdurend te torsen...

Via de QR-code hieronder kan je alvast de podcast beluisteren.

Kom zeker ook langs op de expo in 't Getouw!

05/09/2024

"human beings are hardwired to trust another more when we sing together".

zo kan het dus ook.
Watch this!

"Human beings are hardwired to trust one another more when we sing together," says Micah Hendler, founder of the Jerusalem Youth Chorus, a music and dialogue project that brings young Palestinian and Israeli individuals together through song. Hendler and executive director Amer Abu Arqub explore how...

01/09/2024

Mijn eerste 2 levensjaren woonde ik in Wortel Kolonie, naast mijn grootouders langs vader's kant. Ik zette er mijn eerste wankele stapjes met in elk hand een Dahlia 🙂 Niet dat ik me dat zélf nog herinner uiteraard, maar wel de jaren nadien dat we op familiebezoek gingen daar.

Ik zie prachtige dreven met veel kastanjebomen, heel rechte straten en allemaal witte schattige huisjes met mooie tuinen. Veel groen ook. In mijn hoofd is het er altijd prachtig idyllisch.

Mijn grootvader, mijn vader en verschillende nonkels werkten er in hun jonge jaren als bewaker - vandaar dat we er konden wonen.
Ik herinner me vaag verhalen over de tijd dat er nog "landlopers" bestonden, en dat je kon opgepakt worden als je niet kon aantonen dat je genoeg geld had om een brood te kopen...

Later kreeg ik via mijn oudste nonkel een iets juister beeld van deze "Kolonie van weldadigheid", een soort OCMW avant la lettre; Ik vond het in se een prachtig opzet waar ik voor de problemen van vandaag heel veel mooie opportuniteiten zie, mits enkele aanpassingen.

In 1993 werd de wet op de landloperij afgeschaft, maar er waren meerdere landlopers die er voor kozen om daar te blijven.
Ik kan hier nog heel veel superinteressante dingen over vertellen, sinds ik deze week de podcastreeks heb gehoord "aan de rand van het land". Zóveel zaken waar ik niks over wist!

Wat ik wél weet is dat Wortel Kolonie sinds kort behoort tot het UNESCO Werelderfgoed en dat het een fantàstische bestemming is om een zondag al wandelend of fietsend door te brengen.
We mogen hier als Vlaming, Belg en Kempenaar echt fier op zijn!

Doe me een plezier en luister naar de podcast "Aan de rand van het land"!!

https://visithoogstraten.be/blog/podcast-aan-de-rand-van-het-land/ #:~:text=Wortel%2DKolonie%20is%20een%20natuurgebied,een%20nog%20unieker%20verhaal%20maakt.

https://www.kolonienvanweldadigheid.eu/film-over-wortel-en-merksplas-kolonie

https://culture.ec.europa.eu/nl/cultural-heritage/initiatives-and-success-stories/european-heritage-label/european-heritage-label-sites/colonies-of-benevolence-belgium-the-netherlands

24/08/2024

P R A CH T I G.

25/07/2024

Als ik gezelschapsspelletjes speel, durf ik nogal eens winnen. Niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik “maar wat doe” en totaal geen enkele logica volg. Medespelers willen daar al wel eens ambetant van worden, want niks zo frustrerend als iemand die onvoorspelbaar uit de hoek komt 😆

Ik doe het nochtans niet met opzet. Strategisch denken zit gewoon niet in mijn DNA. Ik ben een pur sang intuïtief iemand, met alle voor- en nadelen vandoen.
It is what it is…

Ik hoop alleen dat “hoe groter de buik, hoe beter het buikgevoel”. Dan staan mij nog goeie jaren te wachten! 😆

Ps: dit damspel was ik wel grandioos verloren 🤨

13/07/2024

Als er nu iéts wat mij gelukkig maakt, dan is het een contente klant… 🫶🏻😘

23/05/2024

Lieve mensen, ik ben op zoek naar toffe boeken voor meisjes van 10-11 jaar.

Ik geef huiswerkbegeleiding aan een Afghaanse meid van 11 jaar die hier is opgegroeid maar waar thuis geen NL wordt gesproken. Ik merk dat haar woordenschat veel armer is dan die van haar leeftijdgenoten en dat ze vaak de woorden in haar huiswerk niet begrijpt.

Ik zou haar dus willen stimuleren om te lezen in het Nederlands, maar dat gaat alleen lukken als het een boek is waar ze plezier aan beleeft. Mijn kinderen zijn al veel ouder, dus ik ken de hedendaagse jeugdboeken niet meer…

Wie heeft tips of boeken die ik mag uitlenen voor haar?

01/05/2024

Enkele jaren geleden begon ik schoorvoetend met het vatten van uiterst persoonlijke levensverhalen in audiovorm. Ik heb altijd de drang gehad om dingen te documenteren "voor later". Bovendien ervaar ik zelf het luisteren naar dergelijke verhalen als heel intiem. De woorden komen letterlijk in jouw oren via de koptelefoon of oortjes en schieten zo recht naar je brein / hart. Het voelt als een bubbel van enkel jij en die stem in je oren...

Ik schrijf "schoorvoetend" want het was even zoeken naar mijn eigen stijl, ik wist niet zeker of er wel voldoende vraag was naar audiobiografieën, zou ik het wel goed genoeg doen...

Er kroop in de loop der tijd een boeiende diversiteit aan opdrachten in mijn mailbox. Niet enkel levensverhalen, maar ook audioportretten voor een VZW die een jubileum vierde, een familiegeschiedenis, een "achter de schermen" van een sociocultureel evenement, een interview met een schrijver / toneelmaker, getuigenissen van mensen van het eerste uur bij de opstart van een bedrijf met internationale allure, een ontroerend relaas van een sprankelende jonge vrouw die haar levenseinde ziet naderen...en onlangs dus dat filosofische gesprek met 4 mannen over hun bijzondere vriendschap.

Ik was een beetje on edge voor dit laatste, want een babbel met 4 mensen vergt ook een beetje modereren en is toch lichtjes anders dan een tête-à-tête.
Je kan je voorstellen hoe blij - en opgelucht - ik me voelde toen ik deze feedback mocht ontvangen. Lichtelijk gegeneerd zelfs, want hoe doe je dat in hemelsnaam als BV (bescheiden Vlaming), een dergelijk fantastisch compliment elegant ontvangen??
Enerzijds ben je over the moon van geluk en bloos je je hele wangen eraf, anderzijds dwingt je normbesef je om dit gespeeld luchtig weg te wuiven.
Dat laatste zou superhypocriet zijn en niet authentiek, dus geen optie meer voor mijn 53-jarige zelf.

Foert, ik open mijn armen, vang het compliment met de blijdschap die ik écht voel en waag het zelfs om het hier te delen. Het deed me nu eenmaal oprecht megaveel plezier om te krijgen!

★★★★★ "Dankjewel Karin voor het prachtige en verrassende geschenk. Hoe kan ik beschrijven wat je podcast met me deed? Beeld je Friedl’ Lesage in (Touché, radio 1). Combineer nu haar stijl, klasse en vakmanschap met de diepgang en het kritische realisme van professor dr. De Wachter (boei...

26/04/2024

Kwatongen in mijn omgeving beweren wel eens dat ik snel geïntimideerd ben (lees: "te snel onder de indruk van iemand").

Hoewel ik niet inzie waarom het kwaad kan om gemakkelijk bewondering voor iemand te voelen, zal het waarschijnlijk gaan om hun assumptie dat ik mezelf daardoor klein maak.

Ik begrijp wat ze bedoelen maar het klopt maar af en toe. Opkijken naar iemand valt voor mij niet altijd samen met neerkijken op mezelf.

Bewondering inspireert mij vooral; het geeft me goesting om bepaalde zaken in de toekomst anders – béter – te gaan aanpakken en me daarvoor te spiegelen aan het onderwerp van mijn bewondering.
Dit overkwam me gisteren met C.

Een goeie vriendin van haar had me gecontacteerd met de vraag of ik een opname van haar verhaal wilde komen doen, bij haar thuis in Antwerpen. Toen ik aanbelde, wist ik slechts drie dingen: 1. hoe ze heette, 2. dat ze al sinds haar 16 jaar de oncologische afdeling van het ziekenhuis veel te goed kende, en 3. dat ze haar 50e verjaardag wellicht niet meer zou halen…

Niet nodig te zeggen dat ik met een lichte gespannenheid aanbelde. Het huis waarin ze woonde was pràchtig, de vrouw die kwam opendoen frêle, superlief, elegant en mooi. Hoe de natuur ervoor kan zorgen dat de buitenkant van het lichaam zo schril in contrast kan staan met de binnenkant is me een raadsel.
Drie uur later stapte ik terug buiten... en zat C. in mijn lijf, in mijn hoofd en in mijn hart.

Sommige mensen hebben slechts één ontmoeting nodig om een levenslange indruk achter te laten. Ik voelde in C. de passie voor het ongewone, zag de ondeugende sprankel in haar ogen, hoorde haar zin voor zottigheid en avontuur, moest lachen met haar zeer unieke manier van denken, en werd ontroerd door haar enorme dankbaarheid voor haar hartsvriendinnen en de tedere liefde voor haar soulmate wiens ring ze draagt.

Ondanks een leven van meer dan 30 jaar met ziekte en behandelingen zat er geen spoor van zelfmedelijden in haar relaas.
C. besloot nog vóór haar 20e verjaardag om zo intens mogelijk te leven, om "ja!" te zeggen op dolle avonturen, om vooral gepassioneerde mensen in haar inner circle te omarmen, en om zich zo weinig mogelijk druk te maken om wat anderen van je denken of zeggen. And it has been a ride so far!

Het is nu aan mij om deze verpletterende indruk te vangen in een parel van een luisterverhaal zodat C. niet alleen tijdens haar leven, maar ook erna mag dienen als inspiratie … It will not be a wasted life.

C., ik vond het een eer om je op de valreep nog te leren kennen, echt! Geniet nog van de tijd die je rest, en als de tijd daar is : spread your wings and fly ....

19/04/2024

Een opdracht die helemaal klaar is, dat is altijd een beetje feestgevoel :-)
Het was een enorm boeiend gesprek tussen 4 vrienden dat ik nu achter me laat.

Hoewel er 2 volgende opdrachten staan te wachten, ga ik even 2 dagen niet monteren.
Als je enkele weken aan een stuk dagelijks met enorm veel focus luistert naar de stem (stemmen) van iemand die je hebt geïnterviewd, dan moet je daar even van loskomen. Afscheid nemen als het ware... Het voelt altijd een beetje alsof ik die mensen een beetje ken

Na het weekend duik ik weer met volle aandacht en overgave met mijn oren in de volgende montage!

11/04/2024

In de zomer van 2022 had ik de eer om af te reizen naar Kortijk en Marnix te ontmoeten. Zijn dochters hadden me uitgenodigd om een mooi gesprek over het leven te voeren met hem, nu het nog kon. Er was een tijdje voordien Parkinson vastgesteld bij hun papa en ze voelden dat ze er niet meer te lang mee mochten wachten, als ze zijn herinneringen nog accuraat wilden laten vastleggen.

Zijn sympathieke vrouw verwende ons met heerlijk gebak en koffie, zodat we af en toe een pauze konden inlassen. Het praten kostte Marnix zichtbaar meer moeite dan vroeger.
Ondertussen kon ik van zijn boekenkast afleiden wat een belezen man hij was, hoeveel interesse hij had in kunst, literatuur en de wereld an sich...

Marnix bleek een man waarmee ik het heel goed kon vinden; voornaam, eloquent en een heerlijk tongue-in-cheek-gevoel voor humor ook. :-) Na ons gesprek ontving ik nog een mailtje met de muzieknummers van zijn keuze, zodat ik die kon verwerken in zijn audiobiografie. Pareltjes, stuk voor stuk!

Zijn dochters lieten me een tijdje later weten dat dat gesprek echt niet veel later meer had mogen plaatsvinden, omdat zijn herinneringen steeds meer hiaten begonnen te vertonen.
Zo blij dat Marnix - ondanks het feit dat hij binnenkort niet meer de man zal zijn die ze altijd hebben gekend - hen voor de rest van hun dagen klaar en duidelijk zal toespreken, telkens ze hun koptelefoon opzetten en op play drukken...