Persoonlijke ontwikkeling 💭 | Zelfliefde ♥️
(1)
Sociale media is iets wat vaak aan bod komt tijdens de sessies. Verwijder alle account die je een slecht, vervelend gevoel geven. Weg met degene die je negatief beïnvloeden. En houd enkel degene over (of voeg ze toe) die je positief inspireren en motiveren. Die je laten lachen en je goed doen voelen.
Enkele voorbeeldjes ter inspiratie uit die laatste groep (volgens degene die hier langskomen😉). Vul gerust aan…
celien
celinevereeck indra
🫶🏼
Vandaag mocht ik iemand nieuw ontvangen in de praktijk. Een man van 68. Mijn oudste cliënt ooit.
Voor het eerst sinds lang voelde hij zich 100% begrepen. Kreeg hij terug moed en hoop. Waanzinnig wat voor leven hij al had. Uit respect voor zijn privacy wijd ik hier niet over uit.
Wel weet ik ondertussen dat hij verzot is op ijs, maar het al een lange tijd niet meer at. Hij mag niet van de eetstoornisstem.
Mijn wens voor hem is dat ik hem dit jaar nog kan en mag trakteren op een ijsje. Zo eentje zonder schuldgevoel...
Het wordt zijn beste ijsje ooit…
“Ergens wil ik wel bijkomen, maar ergens ben ik ook bang om bij te komen.” Een zin die ik wekelijks wel een paar keer hoor en die ik zelf jarenlang heb gedacht.
Het is belangrijk om daar dieper op door te gaan. Wat maakt je dan precies bang? En aan wat staat bijkomen gelijk voor jou?
Antwoorden op die eerste vraag kunnen zijn: bang dat het bijkomen te snel zal gaan, bang dat ik niet weet wie ik zal zijn zonder eetstoornis, bang over hoe ik er uit zal zien met die kilo’s bij, bang wat anderen zullen zeggen,…
Het is niet makkelijk, maar het kan. Door je angsten heen gaan en uiteindelijk concluderen dat het allemaal wel nog meevalt en dat het zoveel beter, leuker (en vaak ook mooier!!!) is met een gezond gewicht. Zonder eetstoornis.
Je mag bang zijn. Maar weet dat de eetstoornis het altijd groter maakt dan dat het is. En ondanks je angst kan je het gevecht toch aangaan. Dat is dapper zijn, moedig zijn. En onthoud heel goed dat je het niet alleen hoeft te doen.
Liefs
Laurence
Ik las iets over een gezonde levensstijl en 'A.L.L.E.S.'. Zo een levensstijl zou het volgende moeten bevatten:
Afwisselend eten
Leuk (!) bewegen (en dus niet van moeten)
Lief zijn voor jezelf
Emoties hanteren
Slapen
Het klinkt heel logisch, maar veel te vaak wordt er iets (of meerdere zaken) vergeten. Hoe zit het met jouw mix van deze vijf onderdelen?😉
Fijne dag! 👋🏼💕
Goeiemorgen! 👋🏼
Ooit al van 'eetcompetenties' gehoord? Deze worden in vier groepen van G-woorden onderverdeeld. Iemand met een eetstoornis moet deze meestal terug aanleren, of terug goed leren combineren. Het gaat over deze vier G's: geregeld, gezellig, gevarieerd en genoeg eten. Mocht je met vragen zitten over dit juist eetgedrag, of wat dat precies inhoudt, laat maar weten!
Ik wou eerst zeggen: ik had het vooral moeilijk met deze G… Maar als ik goed nadenk, vond ik ze alle 4 gewoon heel moeilijk toen ik diep in mijn eetstoornis zat. Stap per stap is het me toch gelukt om ze terug meester te worden. En jij, jij kan dat zeker ook. 😘
No words needed. 💕
Ik voel me zo stom, maar ook opgelucht! 🤭
De online agenda stond blijkbaar al enkele weken op ‘niks beschikbaar’. Ik kreeg wel soms de opmerking dat niets nog kon, maar ik dacht toen altijd dat ze bedoelden voor hén… En dan plande ik het zo in met hen, via berichtjes, mail of bellen. Deze ochtend werd het me duidelijk dat het gewoon aan mijn eigen site lag… 😅
Ik zei nog tegen Lotte dat ik precies het gevoel had alsof er minder afspraken geboekt werden online. Logisch dus.
Normaal lukt het nu terug om een afspraak voor in Kortrijk vast te leggen. Voor Avelgem (vanaf oktober) neem je best contact met me op.
Ik doe mijn werk hier zo ontzettend graag en ben blij dat dit is rechtgezet! Sorry voor het ongemak! 🙏🏼
Een hele mooi week toegewenst!
Liefs
Laurence 💕
www.liefdevoljij.be
Samen met Shannen van .bloom (klinisch orthopedagoog) organiseren we twee sessies voor jongeren van 15-24 jaar die het moeilijk vinden om zichzelf en vooral hun lichaam te aanvaarden.
Deze gaan door in Kortrijk op woensdag 27/9 en 11/10. Je kan kiezen tussen late namiddag, of avond. Mocht ik in die leeftijdsgroep zitten en dat zien passeren, ik zou geen moment twijfelen mij in te schrijven. Zo waardevol én -thank God- gesteund door de overheid waardoor je niet de volle pot, maar wel 5 euro betaalt voor beide sessies samen. Check de link (bij groepssessies op www.liefdevoljij.be) of vraag maar aan mij als je meer info wilt.
Ook aan de mama’s of papa’s: vertel het jullie zoon, of dochter maar! Echt een mooie kans. 🙏🏼💕
Sessies voor ouders van iemand met een eetstoornis. Heel waardevol. 3 keer op maandagavond, gesteund door de overheid waardoor bijna volledig terugbetaald. Er zijn nog enkele plekjes vrij.
Unload - herkenning, verbinding, steun - voor ouders van iemand met een eetprobleem Die zorg voor een die zorgen om je kind kunnen heel uitdagend zijn. Daarbij mag zorg voor de ouder niet ontbreken. Verbindende momenten voor ouders van iemand met een eetstoornis. Gevoelens van machteloosheid, verw....
Jezelf uitdagen door iets meer/moeilijker te eten dan anders, maar dan elders doorheen die dag (of de dag ervoor of erna) minder te nemen is valsspelen. Niet omdat jij het wilt. Wel omdat je moet van de eetstoornis. Die wilt dat je zoveel mogelijk foefelt. Marge neemt waar je maar kan.
Een vreselijk spelletje waar niemand echt blij van wordt. Tot grote frustraties van de omgeving. Of van jezelf.
Blijven proberen, om toch die uitdaging aan te gaan. En om dan nergens anders iets aan te passen. Dat vervelend, oncomfortabel gevoel gaat over! Je moet er doorheen. Voel je maar ambetant en schuldig en kwaad. Het gaat over en je zal zien dat er eigenlijk niks gebeurd is. Je bent geen kilo’s bij. Je bent krak dezelfde persoon, alleen met een overwinning bij. Blijf dat inoefenen, herhalen en ooit wordt het gewoon terug normaal.
Ik geloof in je. En als het een troost mag zijn. Ik heb zelf ook heel heel heel veel moeten oefenen. 🩷
Woehoew!!! Vanaf 1 oktober zit ik met ook in AVELGEM 😍🙏🏼!
Zelf heb ik er gewoond, mijn man werkt er nog steeds en mijn kinderen gaan er naar school. 🤗
Het is een vrij recente groepspraktijk waar in oktober onder andere ook een diëtiste zal starten. Ik zie het enorm zitten! Het gebouw is echt aan de kerk (mega veel parking), heel dicht bij beide middelbare scholen. Iets wat ik positief vind, want uit ervaring weet ik dat daar veel mensen met eetstoornissen rondlopen. En ik heb gemerkt dat ik het goed doe met die leeftijd en ze ook echt iets aan me hebben, meestal. 😉
De praktijk in Kortrijk blijft gewoon verder lopen zoals altijd, maar het is gewoon een extra kans om mensen te begeleiden, eens een andere regio én voor mij dichter qua afstand én heel vertrouwd.
Wil je zelf een eerste gesprek, of ken je iemand uit de regio die wel wat hulp kan gebruiken? Neem maar contact met me op en dan plannen we dat in.
Bedankt om voor te kiezen. Bedankt om voor jezelf en herstel te kiezen. Bedankt om anderen te steunen door hierover te vertellen. Bedankt om ondertussen ook te helpen bouwen aan mijn droom.
Liefs
Laurence
Ik durf niet zo goed. Ik vind eerste ontmoetingen altijd eng. Ik denk er al veel te lang op voorhand over na en stress enorm.
En toch maak ik een eerste afspraak.
Dagen gaan voorbij.
Met een klein hartje zit ik in de wachtkamer, tot het aan mij is.
Ze komt me met een brede glimlach halen en maakt meteen een grapje om het ijs te breken. Ik ga in 1 van de 2 zeteltjes zitten -ze zitten mega goed- en we zijn vertrokken…
Zo ontzettend blij en dankbaar dat ik de moed vond dit te doen. Dat ik er niet langer alleen voor sta. Dat ik daar gewoon mezelf mag zijn en me begrepen voel, eindelijk. Ze heeft alles zo snel door. Ze weet waarover ze spreekt.
We gaan er nog eens voor. Voor herstel.
✨✨✨
Dit kan jij zijn.
Hoe ga je nu anders naar jezelf gaan kijken? En met anders bedoel ik dan op een meer positieve manier?! 👀
Inzicht hebben in het feit dat het anders moet en anders kan is een begin. Maar het is verre van genoeg.
Je zal je pas anders (lees: beter) beginnen voelen als je oefent. Veel oefent. Echt doen, erover praten, in discussie gaan, nog meer doen, vragen stellen, misschien een beetje anders doen en vooral blijven gaan.
De motivatie is vaak groot als je net van bij je hulpverlener komt, maar het is een kunst om alles wat daar besproken werd te blijven doen.
Begin eenvoudig en verleg het dan naar steeds een meer moeilijkere situatie. Krijg het onder de knie en probeer er dan een gewoonte van te maken. Je reset je brein eigenlijk.
Je negatieve overtuigingen mogen gewist worden en plaats maken voor nieuwe, positieve overtuigingen.
En telkens je jezelf betrapt op de negatieve versie, ga je je gaan corrigeren. En dat besef hebben is ook al een oefening! Het geeft geen zin om met standaardzinnen of affirmaties aan de slag te gaan. Je moet geloven wat je zegt en wat je jezelf wilt aanleren.
Maak eens tijd om op te schrijven waarom je wél de moeite waard bent. Waarom je er wél mag zijn. Wat je goed doet. Waar je trots op bent. Waarom dat anderen jouw graag hebben of zien. En -NEWSFLASH- meestal hebben al deze dingen niks met gewicht of uiterlijk te maken. 😉
Een eetstoornis geeft bijna altijd een (vals) gevoel van controle en veiligheid. Je hebt het nodig om te functioneren, want je weet niet meer goed hoe het zonder moet. Kan dat wel nog? (spoiler alert: jaaaaa, dat kan en omg, het is zoveel beter).
Het is alsof die eetstoornis nog het enige in je leven is waar je controle over hebt. Als je dan probeert om in één keer los te komen van alles wat eetgestoord is, kan dit averechts werken.
Wat mij hielp is om alle regels één per één te gaan afbreken. Alles op lijsten en dan week na week kijken wat op dat moment haalbaar is. Wat zag ik al zitten en wat leek me nog te eng? De eetstoornis zal op safe willen spelen, maar met goede begeleiding wordt er gezorgd voor de persoon zelf en net niet voor de eetstoornis. Eerlijk? Ik zie, hoor en voel het meteen wanneer de echte persoon spreekt en wanneer het de eetstoornis. Mij kan je niet zomaar iets wijs maken 😉!
Ik weet nog hoe goed het telkens voelde als het me lukt iets te elimineren. Yes alweer een stapje dichter bij herstellen. En hoe deugd het ook deed om er met iemand over te kunnen babbelen als het eens niet ging. Of die meevierde me elke overwinning, hoe klein ook. Het feit dat iemand meevolgt en meekijkt, doet veel. Die controle hebben we soms nodig.
Met liefdevoljij begeleid ik je héél graag mee tijdens dit proces. Het spreekt voor zich dat we in een consultatie van één uur veel meer aanpakken dan dit alleen! Aan de twijfelaars, ik zou zeggen: geef het een kans! Misschien is dit wel het allerlaatste duwtje dat je nodig hebt. Of de eerste stap richting écht herstel. En klikt het niet? Of is het toch nog te vroeg in je herstelproces? Dan laten we het gewoon bij die ene keer. Ik zal je niet laten terugkomen als ik voel dat het geen nut heeft. En jij zal je ook nooit verplicht moeten voelen terug te komen na die ene keer.
Jij die beter wordt, dat is het enige wat telt. ♥️
Een tip voor thuis: praat niet over eten (en als het kan ook niet over gewicht of uiterlijk) aan tafel. Voor iemand met een eetstoornis is elke maaltijd op zich al een strijd. De ES zal op dat moment zo luid mogelijk proberen te roepen en te overtuigen zo min mogelijk te eten. Terwijl het heldere stukje van die persoon toch zijn best doet hier tegenin te gaan. Die ‘tweestrijd’ waar we het zo vaak over hebben. Mag je echt heel letterlijk nemen. Ons hoofd staat niet stil en er is weinig ruimte over voor andere zaken.
Wanneer er tijdens het eetmoment (dat op zich dus al zo lastig is) nog eens over eten, gewicht of uiterlijk wordt gepraat, dan is het nog minder uitnodigend mee aan tafel te schuiven. Praat over andere dingen, los van de eetstoornis. Laat iedereen van het gezin eens aan het woord. Weet je, de persoon met een eetstoornis hoeft zelfs niets te zeggen. Het feit dat het kan luisteren naar anderen en andere onderwerpen doet deugd. Het is veel leuker om te ‘moeten’ eten als het luchtig blijft aan tafel, dan als je al weet dat er terug ruzie, discussie of stilte zal zijn. Dat maakt het nog extra zwaar.
Wil dat zeggen dat je niks mag zeggen over het eetgedrag of over wat je ziet aan tafel? Natuurlijk wel! Je mag de eetstoornis niet zomaar zijn gangetje laten gaan. Maar doe dat dan op een ander moment. Voor of na een maaltijd.
Voor de rest, heel veel geduld… En geloven in jouw kind en in herstel. Over dat laatste valt niet te discussiëren.
Oké, je hebt het gehad. Je zit al lang, veel te lang, met die stomme eetstoornis. Of het nu over maanden of jaren gaat, je wilt het niet meer, maar echt niet meer.
Elke dag zo verder is er één te veel. Niks lijkt te helpen, maar je bent het zo f*cking beu. Het liefst van al zou je morgen willen opstaan zonder eetstoornis, weer een gewoon normaal leven kunnen leiden. Al weet je niet echt meer wat dat precies inhoudt?!
Je hebt geen zin om weer van nul te beginnen met je verhaal en alles uit te leggen aan een nieuwe psycholoog of diëtiste. Met de kans dat het niet klikt, of weer niet zal helpen. Je wilt liefst ook geen meerdere afspraken -verspreid over verschillende dagen in de week- bij verschillende mensen. Dat kost energie, bakken vol tijd en vooral heel veel geld.
Zo herkenbaar voor mezelf en ondertussen heb ik enkele meisjes en vrouwen in die situatie die wekelijks (of eventueel tweewekelijks) langskomen.
Waarom? Omdat het deugd doet dat iemand je 100% hoort, ziet en begrijpt. Omdat het hoop geeft te praten met iemand die -na zo diep te zitten- terug recht gekrabbeld is. Omdat het hartverwarmend is hoeveel steun en liefde je kan krijgen door iemand die je eigenlijk niet kent. Omdat je echt wel uitgedaagd wordt en concrete actiepunten meekrijgt naar huis. Afhankelijk van waar je nu staat. Deze worden dan weer geëvalueerd en hoe klein de stappen ook zijn, het gaat wel de goeie richting uit: vooruit!
Omdat we diep gaan tijdens de consultaties, als je daarvoor openstaat, steeds in een veilige omgeving. Omdat (negatieve) emoties voelen en door je angsten heengaan nu eenmaal bij een goed herstelproces horen.
Omdat bij liefdevoljij niet maar op één punt gefocust wordt (of op het eten, of op het mentale, of op het zelfbeeld,…) , maar het net een unieke mix is van wat jij nodig hebt.
En mocht je alsnog een goede diëtiste willen, dan kan je aan de andere kant van het gebouw naar Lotte, net voor of na een consultatie bij mij.
Samen naar herstel, loskomen van de eetstoornis en naar jezelf aanvaarden en zelfliefde. Dit, voor iedereen, nog steeds mijn allergrooste wens. Wie weet ook wel een beetje de jouwe?
De eerste keer kwam de mama alleen. De tweede keer kwamen ze samen (ik was goedgekeurd 😉) en vanaf de derde keer komt de dochter alleen.
Die tweede keer (samen) werd zo afgesloten:
Zo, ik hoop dat je er iets aan had? ☺️
Wel, Laurence, ik denk dat ze in dit eerste uur hier met jou al meer heeft gezegd dan in alle voorgaande sessies (bij verschillende psychologen) samen. 🙏🏼
Dat doet me plezier! Ik kijk er naar uit om jou volgende week terug te zien en samen die wirwar in jouw hoofd los te maken. 💪🏼
*Indien gewenst brief ik de mama na de individuele gesprekken, na goedkeuring dochter*
Ik heb geen opleiding als psycholoog, maar ik zal er alles aan doen om een manier te vinden om te verbinden met de persoon die zoveel hulp en steun kan gebruiken.
Ik las niet graag, maar de laatste tijd lees ik ontzettend veel omdat ik -naast mijn eetstoorniservaring en opleiding als coach- echt goed wil zijn in wat ik doe!
Er staat een intense opleiding gepland in april. Als alternatief therapeut, klinkt misschien een beetje gek, maar dit heeft mij zelf enorm geholpen.
Toen onderging ik het, nu wil ik het anderen laten ondergaan.
Ik kan niet wachten te ontdekken wat nog allemaal komt! 🚀♥️✨
www.liefdevoljij.be 👀
Wat ik liefdevol doe voor jou, mama? 😌
Jou informeren over eetstoornissen. Over waarom jouw kind zo denkt en zich zo gedraagt. Want het is soms zo moeilijk te begrijpen.
Antwoorden geven op al jouw vragen. Weet ik iets niet? Dan zal ik ervoor zorgen dat ik het te weten kom en jou sowieso zo snel mogelijk laten weten.
Enkel als je dit wilt, want misschien heb je jezelf al heel goed geïnformeerd.
Ik geef jou hoe dan ook enorm veel waardevolle informatie over hoe je herstel samen het beste aanpakt. Over wat helpend is om te doen als betrokken ouder.
Ik heb er documenten van gemaakt zodat je het thuis nog eens op je gemak kan lezen, of tonen aan andere gezinsleden.
Dit op basis van eigen ervaring, opleidingen en (heel veel) boeken.
Bovenal geef ik je hoop en moed. Stel ik je gerust dat het niet jouw fout is. Dat het nooit jouw schuld is. Dat herstel echt wel mogelijk is. Dat iemand met een eetstoornis een enorme wilskracht heeft en dat het nu een kwestie is van die wilskracht te doen omslaan naar de andere richting.
Ook praat ik graag met jouw dochter/zoon. En vervolgens eventueel samen.
Voor iemand met een eetstoornis kan het heel motiverend zijn te praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.
Soms is het voor beide partijen moeilijk om direct met elkaar te praten. Dan kan een tussenpersoon heel welkom zijn (dit ervaarde ik vroeger zelf met mijn eigen moeder).
Met liefdevoljij straal ik rust, warmte en vertrouwen uit. Bij mij kan je gewoon jezelf zijn, emoties laten gaan en zeggen wat je wilt.
Ik doe dit niet om gewoon een job uit te oefenen. Want die heb ik al. Ik doe dit vanuit een diepe passie binnenin mezelf.
Veel te lang liep zowel ik als mijn moeder gefrustreerd rond. Veel te weinig info en hulp was er te vinden. Nog steeds. De weg die jullie bewandelen wil ik draagbaarder maken. Het herstelproces positief beïnvloeden en tonen dat je er nooit alleen voor staat.
Liefde is alles en begint bij jezelf.
Liefs
Laurence
♥️
www.liefdevoljij.be
Iemand met een eetstoornis voert elke dag een tweestrijd in zijn hoofd. Langs de ene kant zit er nog een stukje van de echte persoon zelf. Het stukje dat weet dat herstellen nodig is. Langs de andere kant zit er een heel groot gedeelte ‘eetstoornis’, dat er alles aan zal doen om de ziekte in leven te houden. De verdeling in percentages varieert doorheen de tijd (bv. Net voor opname bestond ik uit maximaal 10% Laurence en minstens 90% eetstoornis).
Het is moeilijk (zeker in het begin) om als ouder onderscheid te maken tussen de twee. Is mijn kind nu aan het woord, gedrag aan het stellen, of is het de eetstoornis die overneemt? Wanneer het de eetstoornis is, is het belangrijk dat je dat gedrag niet (!) als normaal/gepast begint te zien. We zouden er alles aan doen om ons kind gelukkig te maken. Maar dat is niet altijd helpend, want dan help je de eetstoornis eigenlijk aan ruimte te winnen.
Een voorbeeld:
Een mama bleef drie kwartier bij haar dochter zitten, zodat ze haar volledige ontbijt –zoals afgesproken- zou opeten. Ook al vond de dochter dit lastig, ze deed het wel. De moeder vertelde meermaals dat ze beseft hoe moeilijk dit moet zijn voor haar, maar dat eten nu eenmaal iets noodzakelijk is om in leven te blijven (lief tegen de echte persoon, streng tegen de eetstoornis).
Na het ontbijt gaat de mama werken aan haar bureau. De eetstoornis neemt ondertussen volledig over en het kind begint te huilen en te roepen. Je zou als mama meteen kunnen gaan en proberen te troosten, knuffelen,… Maar dan beloon je eigenlijk het eetgestoord gedrag. Het is de eetstoornis die hier van streek raakt door eten en niet de dochter zelf. Je blijft dus beter streng tegen de eetstoornis en laat ze doen, negeert het.
Natuurlijk is dit hartverscheurend als moeder, maar je kan andere manieren bedenken om hiermee om te gaan. Zo kan je op een later moment (wanneer ze weer tot zichzelf komt) wél naar haar toestappen. Of je kan op voorhand afspreken om na het ontbijt een kwartiertje te gaan wandelen.
Zo geef je ook jouw aandacht en zorg, maar op een veel motiverende manier. Echt aan de dochter of zoon zelf en niet aan het eetgestoord gedeelte.
Moeilijk? Ja! Het proberen waard? Zeker!
Q: Heb je een tip voor hoe ik me als ouder moet gedragen tijdens een eetbui die nadien gevolgd wordt door compenseren? Ik vind dit heel lastig. Tijdens de eetbui probeer ik op mijn tanden te bijten, te zwijgen maar ziet ze vaak wel wat ik denk. Als ik er nadien iets van probeer te zeggen wil ze niet dat ik erover praat of er probeer afspraken rond te maken.
A: Lieve mama, eerst en vooral: hoe moeilijk jij het ook vindt om te weten, te zien, te horen wat jouw dochter doet, toon begrip. Besef dat dit niet vanuit jouw dochter komt, maar vanuit de eetstoornis. Zij moet dit als het ware doen van die eetstoornisstem. Het is een soort drang die zo allesoverheersend is dat ‘het gewoon niet doen’ vaak geen optie is. Het is sterker dan haarzelf, een automatisme, een manier om met iets (vaak stress of angst) om te gaan.
Wat ik hier schrijf ik mijn visie hierop. Gebaseerd op eigen ervaring (zelf jarenlang eetbuien met compensatie gehad), gekregen hulp, boeken, opleidingen,… Ik zeg dus niet dat dit de enige juiste manier is, maar dit is iets waar ik in geloof.
Op het moment zelf laat je haar beter doen. Hoe verkeerd dit in jouw ogen ook lijkt. Erover praten doe je op een ander, rustig moment. Je hoeft heus niet op te sommen wat er allemaal verkeerd/fout is aan hetgeen ze doet. Dat weet haar heldere zelf ook. Wel kunnen jullie zoeken naar manieren om ermee om te gaan. Om het aantal eetbuien/compensatie af te bouwen en uiteindelijk volledig af te leren. Iets wat moeilijk, maar wel mogelijk is!
Weet dat die drang altijd overgaat. Als je nog kan ingrijpen net voor het gebeurt, probeer dat dan. Zoek afleiding (al is dat een spel spelen). Ook kan het goed zijn om ervoor te zorgen dat ze net na de eetmomenten niet alleen is. De drempel ligt hoger om te gaan compenseren wanneer er anderen bij zijn.
Als ik één iets zeker weet, dan is het dat ‘honger hebben’ een eetbui in de hand werkt. Mensen krijgen vaak ’s avonds eetbuien, omdat ze doorheen de dag zo weinig mogelijk eten. Of zo gezond mogelijk, maaltijden overslaan en eigenlijk te weinig voedsel opnemen op een dag.
LEES VERDER IN DE OPMERKING (te lang) 👇🏼
Om goed te kunnen steunen als ouder, is het belangrijk om een reflectieve houding ten opzichte van je eigen gedachten te hebben. Pas op, dit is niet makkelijk, maar jouw boosheid en frustratie over de eetstoornis zet je beter om in optimisme en compassie. Het laatste wat jij wil is bijdragen aan een sfeer van nog meer wanhoop en ellende. Als jij al niet in het herstel van kind gelooft, dan zal jouw kind dat zeker ook niet doen.
Ik herhaal nog eens het belang van het onderscheid maken tussen de eetstoornis en jouw kind. Jouw kind IS de eetstoornis niet. De eetstoornis is de vijand, niet jouw kind.
Een voorbeeld van een positieve herkadering van een gedachte lees je hier. “Mijn leven bestaat alleen nog maar uit zorgen voor … Ze heeft me nodig, maar het is zo lastig. Ik ben moe en merk ook dat ik haar broer niet voldoende aandacht meer kan geven => “Ik moet ervoor zorgen dat de sfeer thuis zo warm en kalm mogelijk is. Ik heb wat tijd nodig om voor mezelf en de rest van de familie te zorgen, anders raken we allemaal uitgeput en gaan we het … kwalijk nemen.”
Nog een voorbeeld: “Hij heeft geen vrienden meer, omdat hij iedereen van zich afstoot.” => “Hij heeft veel van zijn vrienden verloren, omdat ze niet met zijn ziekte konden omgaan. Dit kan beteren eens hij zelf beter is.”
Misschien denk je dat dit irrelevant is omdat het zich in JOUW hoofd afspeelt. Maar ook al merk je het niet altijd van jezelf, je straalt –onbewust- uit wat je denkt en voelt…
Alle beetjes helpen en ongeacht het resultaat doe je sowieso je best. ♥️
Ook al heb ik het niet, geduld, ik weet dat ik het deze keer wel zal moéten hebben.
Van nul af aan iets beginnen is niet evident, maar toch doe ik het. Mensen kunnen mij wel kennen als die van op Instagram, Mevrouw Bauffe van economie, die van dat boek over eetstoornissen, mama van Anaïs en Rémi, gewoon Laurence,… Niemand kent me als coach en ervaringsdeskundige voor mama’s van -en uiteraard mensen met- een eetstoornis.
Voorzichtig worden er afspraken geboekt en keer op keer geef ik er het beste van mezelf. Ik merk dat ik het ongelofelijk graag doe (wat ergens een opluchting is, want zolang je het niet effectief gedaan hebt, kan je dat niet weten). Ik zit er vol vertrouwen en het gaat vlot. Voorlopig niks dan lof van de mama’s. En er leeft terug hoop bij de herstellenden.
Wel ben ik ervan overtuigd dat je kan blijven bijleren. Ik ben dan ook nog lang niet van plan te stoppen met lezen, met studeren. Voor 2023 staat er al een nieuwe opleiding op de planning, om nog beter te kunnen begeleiden.
Want dat is wat ik uiteindelijk wil: de beste zijn in wat ik doe. Niet om anderen te overtreffen (ik gun iedereen alle geluk en succes), wel voor ons. Voor jou en voor mezelf. Dat ik weet dat als jij naar mij komt, je waar krijgt voor jouw geld. Dat je hulpvraag wordt aangepakt en we samen stappen zetten. Zonder twijfel.
Mocht je me hierbij willen helpen, spreek anderen dan aan over ‘liefdevoljij’. Zoveel mensen met een eetstoornis, zoveel mama’s van mensen met een eetstoornis. En vooral zo weinig juiste hulp. Zeker in West-Vlaanderen. Dit is een kans voor iedereen die het ziet. Ik hoop dat mensen deze kans nemen en dat we samen kunnen groeien. Zij als zichzelf, ik met liefdevoljij.
Een paar meter achter haar stond ik aan te schuiven in de bistro van de IKEA. Ze staat te kijken, te vergelijken, ze neemt iets vast, leest, zet het toch maar terug. Ze gaat naar de andere kant gaan screenen. Wat kan, nee, wat mag ze hier eten van haar ES? Zouden ze hier veel boter gebruiken? Zouden ze echt bakken, frituren, of eerder grillen? Iets koud is misschien veiliger? Pff, ze voelt zoveel spanning en haat het. Ze laat mensen voor omdat ze maar niet kan beslissen. Wanhopig laat ze haar eetstoornis winnen en beslist ze thuis wel iets te eten. Iets wat ze kent. Iets wat veilig voelt. Rust. Althans voor even. De stem van de ES geeft haar een dikke duim en gaat eventjes gaan liggen. Zwaar teleurgesteld in zichzelf, want ze weet dat dit eetgestoord is. Dat dit niet oké is. Ze zou veel liever ook van die balletjes met frietjes eten. Ook al kan ze zich bijna niet meer herinneren hoe lekker die waren. Met mayonaise, ook al lijkt dit op dit moment onrealistisch. Ze zit bij de rest aan tafel en zegt niet veel. In tegenstelling tot haar maag, zit haar hoofd vol. Zo vol. Wanneer gaat dit beter worden? Wanneer gaat dit over zijn? Kan dit ooit nog wel anders? Ze drinkt van haar water en veinst een lach op haar gezicht. Ik zou haar zoveel willen zeggen…
Herkenbaar? Voor mij ook. Ontelbare keren stond ik zelf in die situatie.
Mag ik je wat vertellen? JA, het zal beter worden. jA, het kan anders. Maar dan moet JIJ wel actie ondernemen. Je moet door je angsten heen gaat. Het DOEN. Je zal nadien zien dat het veel enger lijkt dan dat het is.
Je hoeft het niet alleen te doen. Zoals ik al zei, werk ik heel persoonlijk. Met heel veel liefde voor jou -maar strengheid voor je ES- ga ik met je gaan aanschuiven in de IKEA. Ga ik mee door je angsten heen. Je hoeft het maar te vragen.
Boek je afspraak als ‘herstellende’ op www.liefdevoljij.be ♥️
Het hoeft niet steeds op de praktijk zelf door te gaan… 🌈
(De eerste keer wel)
Liefs
Laurence ✨
Kortrijk
8500
Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Liefdevolwij nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.
Stuur een bericht naar Liefdevolwij:
