11/05/2024
🤍🤍🤍
History of Post-Rock: ประวัติศาสตร์ฉบับย่อของดนตรีที่ลอย? ลึก? หรืออาจจะนิยามไม่ได้เลย?
ประสบการณ์ตรึงใจของเราในเทศกาลดนตรีล่าสุดที่ไปมามีอยู่สองโมเมนต์ด้วยกัน โมเมนต์แรกคือ การปะทะพลังของผู้คนในหมู่วงมอชพิท ที่ชาวร็อกและอีโมพากัน (ถอดเสื้อ) ปล่อยพลังผลักกันไม่ยั้ง ส่วนอีกโมเมนต์คือตอนที่ทุกคนยืนนิ่งแต่ผงกหัวกันหงึก ๆ รับพลังสุดสั่นสะเทือนจากลำโพงที่ปล่อยมวลเบสหนัก ๆ ออกมาปลุกพลังงาน (ลึกลับ) ในตัวเรา
โมเมนต์แรกคือสิ่งที่เกิดในโชว์วง ‘พังก์ร็อก’ (Punk Rock) ในขณะที่อีกโมเมนต์หนึ่งเกิดขึ้นในโชว์ของวง ‘โพสต์ร็อก’ (Post Rock) คำถามที่ตามมาหลังจากที่โมเมนต์ทั้งสองเกิดจบลงก็คือ ‘ดนตรีร็อกมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? และจริง ๆ แล้ว ดนตรีร็อกคืออะไรกันแน่?’
เราพอจะทำความเข้าใจการระเบิดตัวตนออกมาของชาวพังก์ได้ เพราะมองย้อนไปในเส้นทางของดนตรีร็อก มันก็เต็มไปด้วยการแหกปากตะโกน แฟชั่นแบบแม่ไม่ปลื้ม เนื้อเพลงกวนเท้าชาวบ้าน หรือท่วงท่ายั่วเพศบนเวที แบบคำขวัญ ‘Sex, Drugs and Rock 'n' Roll’ ที่ดูจะครอบคลุมตั้งแต่เอลวิสไปยันโอเอซิส แต่โพสต์ร็อกกลับเป็นเหมือนการหักเลี้ยวครั้งใหญ่ในประวัติศาสตร์ดนตรี (และวัฒนธรรมของชาว) ร็อก ด้วยจังหวะหลายครั้งที่ออกจะล่องลอยมากกว่ากระแทกกระทั้น และเนื้อเพลงที่ (ถ้ามี) ก็มักจะจับคำไม่ได้ว่าเขาร้องอะไรกัน
ปัจจุบันเมื่อพูดถึงโพสต์ร็อก เรามักจะนึกถึงซาวด์กีตาร์ใส ๆ เล่นโน้ตแต่ละสายกระจายออกจากกันอย่างงดงาม หรือไม่ก็เป็นเสียงแตกพร่ากดดันโสตประสาทให้ขนลุกทั้งร่างกาย แล้วทิ้งเราให้ลอยคว้างอยู่กลางอวกาศแห่งคลื่นเสียงทั้งหมดนั้น แต่สำหรับบาง คนโพสต์ร็อกก็คือเสียงกลองที่ตีเป็นจังหวะซับซ้อนแต่ก็ชวนโยก คล้ายกับดนตรีพื้นบ้านหรือบางทีก็คล้ายกับจังหวะเครื่องจักรในโรงงาน โพสต์ร็อกเป็นทั้ง ‘อะไรก็ได้’ ที่ไกลออกไปจากคำว่าร็อก แต่โพสต์ร็อกก็มีซาวด์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองเช่นกัน
แต่ ‘ซาวด์แบบโพสต์ร็อก’ คืออะไรกันแน่? แล้วมันมาจากไหน? คำตอบอาจอยู่ในประวัติศาสตร์ของดนตรีชนิดนี้ ที่เริ่มต้นปลายยุคของดนตรีแดนซ์คลับและชาวพังก์ จนกลายมาเป็นดนตรีประกอบหนัง ที่เปิดฟังประกอบการอ่านคอนเทนต์ออนไลน์ก็คงไม่ผิดอะไร
ถ้าพร้อมแล้ว ก็ใส่หูฟัง ลองแกล้ง ๆ เปิด ‘อุโมงค์เวลา’ แล้วดำดิ่งสู่ห้วงลึกของจิตวิญญาณไปด้วยกัน
(อ่านต่อที่ลิงค์ในคอมเมนต์)