JUVAT RADIO Ράδιο Ευγένεια Κερατσινίου

07/10/2022

Πλεύρης: Αν βλέπανε τη δίκη στο εξωτερικό, δε θα τολμούσατε να λέτε αυτά που λέτε.
Μ. Φύσσα: [προς Πλεύρη]: Θα τολμούσατε να χαιρετήσετε ναζιστικά αν ήσασταν στο εξωτερικό;

[Πλεύρης σηκώνεται όρθιος και αμίλητος, και χαιρετάει ναζιστικά παρατεταμένα] (ο μπαμπάς του υπουργού υγείας της Ελλάδος)

📸 Τατιάνα Μπόλαρη

06/10/2022

Μετά την επίθεση σκότωσε επίσης τη γυναίκα και το παιδί του, πριν αυτοκτονήσει

05/10/2022

«Δάσκαλε, μάθαινε!
Δάσκαλε,
μάθαινε!
Μην λες πολύ συχνά, πως έχεις
δίκιο, δάσκαλε!
Άσε τον μαθητή σου να το
νιώσει!
Όλη την ώρα την αλήθεια μην
την καταπονείς:
Δεν το
αντέχει.
Να ακούς όταν
μιλάς!»
ΜΠΡΕΧΤ

05/10/2022

Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε
που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα
χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς

κι όλα πάνω στη γη
ήταν μικρά, στενά και λίγα.

Τα σπίτια μας ήταν μικρά,
τα μαγαζιά ήταν μικρά,
η οδός Μουσών ήταν στενή,

το κρεβάτι μου ήταν στενό,
οι εκκλησίες ήταν μικρές,
οι φίλοι μου ήταν μικροί.

Και τα ρούχα μας
ήταν στενά και λίγα, αφού
ο παπα - Γιώργης που μας τα 'δινε
δε μας μετρούσε με τη μεζούρα.

Ο κόσμος ήταν κι αυτός μικρός
κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου
μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου.

Η ίδια η γη ήταν τόσο μικρή,
που όταν πήγα σχολείο και την είδα
πάνω στο τραπέζι του δασκάλου
μπόρεσα να την αγκαλιάσω.

Τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα
ήταν τόσο λίγα,

που όταν έβλεπες ένα χειροκροτούσες
και το κοίταζες μέχρι να χαθεί,

γιατί θ' αργούσες πολύ
να ξαναδείς άλλο.

Τηλέφωνο
ούτε ακούγαμε, ούτε βλέπαμε.

Για να το δει κανείς έπρεπε
να φάει ξύλο.

Αν ήταν μικρός, στο γραφείο
του διευθυντή του σχολείου,

αν ήταν μεγάλος, στο γραφείο
του διευθυντή της αστυνομίας.

Το φαΐ ήταν τόσο λίγο, που όταν
το είχαν οι άνθρωποι μπροστά τους

κάνανε το σταυρό τους
σαν μπροστά σε εικόνισμα.

Κλέφτες δεν υπήρχαν,
γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα
να τους κλέψεις.

Το μόνο που έκλεβαν
κάθε τόσο τα παλικάρια
ήταν καμιά όμορφη κοπέλα,

κι αυτό γιατί ο μπαμπάς της
τσιγγουνευόταν να τους τη δώσει

κι αφού εκείνη προηγουμένως
τους είχε κλέψει την καρδιά.

Τα σπίτια δεν είχαν κλειδαριές, αλλά
κανείς δεν έμπαινε από μόνος του,

έπρεπε εσύ
να πας να ανοίξεις την πόρτα,
για να καλωσορίσεις το μουσαφίρη.

Οι άνθρωποι ήταν κι αυτοί λίγοι
κι αυτά που θέλανε ήταν τόσο
μικρά, που στέλναν εμένα
να τους τα φέρω.

Τα μυαλά τους ήταν
και μικρά, και στενά, και λίγα.

Το άκουγα που το λέγανε συνέχεια
ο ένας στον άλλο,

''στενόμυαλος είσαι'', ''μικρό μυαλό
έχεις'', ''τα μυαλά σου είναι λίγα''.

Μου το λέγανε κι εμένα
όταν ήμουν και μικρός και λίγος,

πως το κεφάλι μου είναι άδειο
και δεν έχει κουκούτσι μυαλό μέσα.

Αντώνης Σουρούνης

Σαν σήμερα, το 2016,
έφυγε από τη ζωή.
....................................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο:
''Το μονοπάτι στη θάλασσα''

Όλα τα βιβλία μου τα αγαπάω.
Αλλά για κανένα δεν είπα:

''τώρα μπορώ να πεθάνω.''
Γι' αυτό μπορώ να το πω.
(Α. Σ.)

04/10/2022

Παγκόσμια μέρα των εκπαιδευτικών, σήμερα, δάσκαλε! Προσγειώσου! Προσγειώσου στον «τσακισμένο» σου μισθό που σε οδηγεί σε απόγνωση… Προσγειώσου στο συνωστισμό των ...

04/10/2022

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς,
αλλά κανείς σαν τον Μούψη.

Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου
και ήταν τόσο σωστός,

τόσο άψογος, τόσο απόλυτος,
- που κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δε ζήτησε κάτι.

Ποτέ δε ζητιάνεψε φαγητό -
όσο κι αν πεινούσε.

Αν του έδινες, καλά - αν όχι,
ήταν άξιος να πεθάνει από την
πείνα, αλλά δε θα παρακαλούσε.

Ποτέ δεν ενόχλησε
με την παρουσία του.

Ήταν πάντα τη σωστή ώρα
στη σωστή θέση.

Στη γωνία του γραφείου μου,
όταν έγραφα,

στα πόδια του κρεβατιού μου,
όταν πήγαινα να κοιμηθώ.

Σύντροφος πιστός,
αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος.

Πάντα κρατούσε τη σωστή
(γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν,
τρίβονται, γουργουρίζουν.

(Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν
και πάντα με ευπρέπεια
και διακριτικότητα.

Ποτέ οι συμπαθητικές
βαρβαρότητες των σκύλων.)

Ο Μούψης ήταν διαφορετικός:
σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα.

Όταν ήταν παρών γινόταν
το ακίνητο και αόρατο κέντρο:

σιωπηλός και συλλογισμένος
σαν στωικός φιλόσοφος,

κέρδιζε τον σεβασμό
όχι μόνο των άλλων γάτων
(που ούτε τον πλησίαζαν)
αλλά και των ανθρώπων.

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια.

Ήταν ο πιο κοντινός φίλος
για έντεκα χρόνια

και ο μόνος στη ζωή μου
που δε με πρόδωσε ποτέ.

Αντιμετώπισε τον θάνατο
με την ίδια αξιοπρέπεια
με την οποία έζησε.

Και όχι μόνο τον αντιμετώπισε,
αλλά τον επιζήτησε με τον
δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια
επώδυνη μάχη με δυο λυκόσκυλα,
αποφάσισε να τελειώσει.

Οι πληγές του
δεν ήσαν θανατηφόρες,

αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του
δεν του έκρυψε την αλήθεια.

Ήταν γέρος, άρρωστος
και, την επόμενη φορά,

ο πρώτος τυχόν σκύλος
θα τον κατασπάραζε.

Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή
τόσους και τόσους!

Κατάλαβε πως το μόνο
που μπορούσε πια να περιμένει
ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει.
Έπαψε να τρώει.

Τα καλύτερα κομμάτια,
τα πιο λιχούδικα φαγητά

τον έκαναν να αποστρέφει
το κεφάλι του.

Άρχιζε να αδυνατίζει,
να εξαφανίζεται.

Αλλά η αποχή του σιδερένια.

Κι εγώ σεβάστηκα
και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες μέρες,
- ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε
τη φιλία τόσων χρόνων -

ήρθε για πρώτη φορά κοντά μου.

Ανέβηκε (με πολύ κόπο)
στα γόνατά μου και γουργούρισε.

Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του
να το χαϊδέψω.

Και με αποχαιρέτησε αίροντας
για μια φορά την απόσταση
που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά
σε κάποια γωνιά του κήπου.

Προσπάθησα να οικοδομήσω
γύρω του όση περισσότερη
απόσταση, σιγουριά και γαλήνη.

Να διαφυλάξω - και για μετά -
την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα
πως το γεγονός ότι πολλές φορές

δανείστηκα το όνομά του για να
υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες,

δεν ήταν (όπως νόμιζα)
ένα χαριτωμένο εύρημα.

Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία,
μια κρυφή θέληση να του μοιάσω
σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα
σύμφωνα με τις δικές μας
αξιολογικές κλίμακες

και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει
κάτω από εμάς.

Αυθαίρετη και εγωιστική
ιεράρχηση που μας βάζει
στην κορυφή της δημιουργίας...

Αλλά όποια κλίμακα αξιών
κι αν χρησιμοποιήσετε,

δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο
να έζησε και να πέθανε
με την αξιοπρέπεια του Μούψη.

Κυρίως εκεί,
μπροστά στο θάνατο,

φαίνεται - ό,τι κι αν λέμε - πόσο
ανώτερο από μας είναι το ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ
τη ζεστασιά του στα πόδια μου
και σκέπτομαι:

Άραγε, θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε
μια μου πράξη μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε,
δεν απαντά.

Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια
χωρίς τον Μούψη.

Νίκος Δήμου

4 Οκτωβρίου
Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων
......................................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο:
''Το βιβλίο των γάτων''

Στη φωτογραφία ο Μούψης.

Πηγή: andro. gr

03/10/2022

Ήταν το 1949
όταν πρωτολάνσαρα τον Θύμιο,

αυτόν τον παμπόνηρο βλάχο με τα
γλωσσικά του μπουρδουκλώματα.

Ο τύπος αυτός,
που έγινε για μένα ισόβιος ρόλος,
δεν ήταν δική μου ιδέα.

Τον επινόησε ο Κώστας Νικολαΐδης
της συγγραφικής τριάδας:

Νικολαΐδης - Ελευθερίου -
Λυμπερόπουλος,

και αγαπήθηκε από τον κόσμο
όσο κανένας άλλος χαρακτήρας.

Όποιο πρόσωπο κι αν υποδύθηκα
(αστυφύλακας, αεροπόρος,
μπακαλόγατος, φουστανελάς,

βοσκός, κληρονόμος, έμπορος
ή φαντάρος) ο βλάχος ήταν
πανταχού παρών με τις ατάκες του.

Η αλήθεια είναι πως δούλεψα πολύ
για να χτίσω τον Θύμιο.

Γρήγορος,
κοφτός ρυθμός στην ομιλία,

σωστά πλασαρισμένες
οι κρίσιμες λέξεις,

μελέτη
της σιωπής και του βλέμματος
που ακολουθούν την ατάκα.

Δούλεψα εξίσου, ίσως και πιο πολύ,
τις κινήσεις.

Ήθελα η υπερβολή του λόγου
να έχει την αντίστοιχη κίνηση.

Χειρονομίες βιαστικές, σα μαριονέτα,
συνεχές ανεβοκατέβασμα των άκρων
- τα χέρια είναι η στίξη στο κείμενο -

και βέβαια, οι μούτες,
οι συνεχείς αλλαγές στην έκφραση.

Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά
την επιτηδευμένη βλάχικη προφορά,
φτάνουμε στο τελικό αποτέλεσμα:

'Ένας βλάχος κλόουν!

Σε αυτά βοήθησε και η εμπειρία μου
σε άλλους τομείς: βαριετέ, οπερέτα,
πίστα, πολύ σινεμά και θέατρο.

Πρωτοπάτησα το σανίδι
στο ''Μισούρι'', στον Πειραιά.

Ενθουσίασα στο ''Βερντέν''
της Λεωφόρου Αλεξάνδρας,

χάλασα κόσμο
στο ''Περοκέ'' και το ''Ακροπόλ''.

Οι ατάκες μου διαχρονικές:
''Τίποτας'', ''Τ' άκοσες πολί μου;''
''Αμ πώς'', ''Ασουπή''.

Χρόνια μετά, απόμαχος σχεδόν,
βλέποντας τις ασπρόμαυρες
ταινίες μου στην τηλεόραση,
συλλογιζόμουν:

Είναι άραγε το ταλέντο μου που
έκανε τον Θύμιο τόσο δημοφιλή;

Ή μήπως αυτή
η κωμική καρικατούρα

συνέπεσε με την κάθοδο
εκατομμυρίων επαρχιωτών
στην πρωτεύουσα;

Μήπως σε αυτόν ανακάλυψαν
τον άλλον τους εαυτό;

Τα κύματα των,
σαν κι εμένα, βλάχων

είδαν την πόλη σαν καταφύγιο
μιας νέας, ανερχόμενης τάξης,

σαν τελευταία ελπίδα
οικονομικής ανόρθωσης
με εσωτερική μετανάστευση'

αυτήν τη μετανάστευση που έκανε
την Αθήνα μεγαλούπολη.

Ήταν μια κάθοδος
που γκρέμισε παραδοσιακά κτήρια
για αντιπαροχή,

που φύτεψε χιλιάδες
κακόγουστες πολυκατοικίες,

αναδιέταξε τη ρυμοτομία,
χάραξε κακόγουστους δρόμους.

Ακόμα κι αν οι παλιές ταινίες μας
δεν είναι καλές,

η Αθήνα σε αυτές είναι πιο όμορφη,
μια συνετή και ανθρώπινη πόλη.

Βράδυ 2001,
μόνος σε ένα δωμάτιο,
κυκλωμένος από προβλήματα,

απώλειες αγαπημένων προσώπων,
θλίψη και πένθος,

(κανείς θεατής δε φαντάζεται
έναν κωμικό σε προσωπικό δράμα)

θυμάμαι, επαναφέρω, συλλογίζομαι.
Επιζητώ έναν τίτλο: (ΤΕΛΟΣ)

με αυτά τα άκομψα γράμματα που
διπλοτυπώνονται στο τελευταίο πλάνο,

κι έναν άγγελο που, γελώντας,
θα με οδηγήσει στην αιώνια σιωπή.

Ή μάλλον,
στην αιώνια ασουπή.

Κώστας Χατζηχρήστος
Σαν σήμερα, το 2001, έφυγε από τη ζωή.
........................................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο
του Γιάννη Ευσταθιάδη:

''κλεινόν
μυθιστορίες για την Αθήνα''

Οι αφηγήσεις είναι φανταστικές,
(του συγγραφέα) αλλά όλα τα στοιχεία
που παρατίθενται, πραγματικά.

Πηγή: andro. gr

02/10/2022

Η Λιλή Ζωγράφου έφυγε σαν σήμερα το 1998....
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της,
με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές
των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν.
Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται.
Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους.
Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.
Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.
Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα.
Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί.
Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.
Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη.
Η συνταγή είναι πια κοινή:
Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό.
Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί.
Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία.
Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε.
Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες.
Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.
Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”.
Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή.
Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα.
Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.
Λιλή Ζωγράφου, Οκτώβρης 1978 μ.Χ....
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BB%CE%AE_%CE%96%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85?fbclid=IwAR0aeXCX_5MEvNFIDB6GfNwRiJrQ_o1Q0X2AyzvknEl3ehdy8a8aJqR21ww

01/10/2022

| Σταμάτης Κόκοτας | 🖤
| 23 Μαρτίου 1937 - 1 Οκτωβρίου 2022 |
Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετήσω
Με τι καρδιά τραγούδι να σου πω
Στον ουρανό με τ' όνειρο θα ζήσω
Στον ουρανό σαν άστρο θα χαθώ

Βάλε φωνή κοντά σου να γυρίσω
Βάλε φωνή τη γη να θυμηθώ
Με τι καρδιά τα μάτια σου ν' αφήσω
Με τι καρδιά τον κόσμο ν' αρνηθώ

Σε σκοτεινό γεφύρι θα καθίσω
Σε σκοτεινό ποτάμι θα σταθώ
Δώσ' μου φωτιά τη νύχτα μου να σβήσω
Δώσ' μου φωτιά στον ήλιο να βρεθώ

Ερμηνεία: Σταμάτης Κόκοτας
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

https://www.youtube.com/watch?v=g-H7954ZdEA&list=OLAK5uy_mBpKTZobftfjLcRo_I9Hn0XngU3JkEj5U&index=2

28/09/2022

Ποτέ δε με απασχόλησαν
αναπάντητα ερωτήματα:

η ύπαρξη του Θεού,
η μετά θάνατον ζωή.

Δε μπορώ να αποδείξω ούτε την
ύπαρξη, ούτε την ανυπαρξία τους -
γι' αυτό τα σέβομαι και σωπαίνω.

Συνηθίζω να λέω ''Δόξα τω Θεώ'',
να κάνω το σταυρό μου,

να εύχομαι -
ό,τι διατηρώ από την παράδοση,
χωρίς κι αυτό να το ελέγχω.

Έλλη Αλεξίου

Σαν σήμερα, το 1988,
έφυγε από τη ζωή.
...................................................................

Πηγή:
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία
efsyn. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Δημήτρη Γκιώνη.

28/09/2022

Μη με διαβάζετε όταν
δεν έχετε παρακολουθήσει
κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.

Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.

Όταν δεν αμολήσατε αιτό
την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.

Όταν δεν ξέρετε
πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.

Όταν δεν πήγατε
τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.

Όταν δεν ξέρετε
κανέναν υπερσυντέλικο.

Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.

Αν δεν ακούτε
τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.

Όταν δεν ξέρετε
πως ο ωραίος Μοντιλιάνι

τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα
ενός φίλου του

γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.

Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας
και όχι θεία μας.

Όταν δεν πίνετε χαρούμενα
το αθώο νεράκι.

Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ

Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.

Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα...

Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.

Νίκος Καρούζος
''Ρομαντικός επίλογος''

Σαν σήμερα, το 1990,
έφυγε από τη ζωή.

27/09/2022

Τι θα πει ποιοτικό θέατρο;
Τι θα πει σοβαρό θέατρο;

Το να δίνεις γέλιο στον κόσμο,
δεν είναι σοβαρή δουλειά;

Το κοινό θέλει
και το δράμα και την κωμωδία.

Το δράμα τού προκαλεί αμφιβολίες.
Του αποκαλύπτει τα καλυμμένα.

Το ίδιο όμως κάνει και η κωμωδία.
Αποκαλύπτει και προβληματίζει.

Κώστας Χατζηχρήστος

22/09/2022

Ο κόσμος που ζούμε έχει φτιαχτεί με νόμους της πατριαρχίας .
Η γυναίκα αιώνες τώρα ζει σύμφωνα με τους κανόνες της πατριαρχικής κοινωνίας.
Άλλες είναι πιο τυχερές ,γεννήθηκαν στη δύση όπου η γυναίκα αντιμετωπίζεται έστω νομικά ως ισάξια του άντρα ...άλλες είναι εντελώς άτυχες ,γιατί γεννήθηκαν σε μέρη που η αξία της ζωής τους είναι μικρότερη κι από ενός κατοικίδιου ζώου ... τουλάχιστον τα ζώα δεν υποχρεώνονται να ζουν με παράλογους κανόνες ...
Ελεύθερη βούληση στην επιλογή του ρούχου και γενικότερα στον τρόπο ζωής δεν μπορεί να υπάρχει για τις γυναίκες ιδιαίτερα αυτές ...κι αυτό διότι από τη στιγμή που γεννιούνται μαζί με το όνομα ,και το θρήσκευμα που σου επιβάλλεται κληρονομεί και όλα τα στερεότυπα ,τις παραδόσεις και τις ηθικές αλυσίδες οι οποίες συνδέονται με το φύλο της σε κάθε συγκεκριμένη πατριαρχική κοινωνία στην οποία τυχαίνει να γεννηθεί .
Η γυναίκα βιώνει τα πάνδεινα...
Από ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων της ,από βιασμό ,εξαναγκασμό σε γάμο σε παιδική ηλικία ,από ξυλοδαρμούς ,από καταπίεση,λιθοβολισμό ,εξευτελισμό, δολοφονίες,κακοποίηση. ..

Για να μιλήσουμε για ελεύθερη βούληση στην επιλογή έστω ενδύματος ,θα πρέπει να έχουμε διασφαλίσει έναν άλλο πλαίσιο ζωής .
Μια κοινωνία ελευθερίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ένα πλαίσιο απελευθερωμένο από θεοκρατικές αλυσίδες ...
Ένα πλαίσιο που η παιδεία θα στοχεύει στην απελευθέρωση του ατόμου .

Από τη στιγμή που τέτοιο πλαίσιο δεν υπάρχει,κανείς δε μπορεί να μιλάει για ελευθερία βούλησης...ειδικά γυναικών που έχουν υποστεί εγκεφαλική κακοποίηση από άντρες και γυναίκες ποτισμένους με τα πατριαρχικά στερεότυπα .

Η φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το κείμενο είναι μια ιστορική φωτογραφία και είναι μαρτυρία για τη σφαγή στο Δίστομο.
Ο λόγος που την ανεβάζουμε είναι για να θυμίσουμε ότι σε αυτή εδώ τη χώρα πριν κάποιες δεκαετίες,αλλά ακόμα και σήμερα σε συγκεκριμένες περιοχές , το πένθος και πως αυτό μεταφραζόταν στην τοπική κοινωνία ήταν γυναικεία υπόθεση .
Πολύ συνηθισμένο οι γυναίκες να μαυροφορούνται από πολύ νεανική ηλικία ,δηλώνοντας έτσι ότι έχουν χάσει κάποιο συγγενικό πρόσωπο.

Δε φαντάζεται κανείς πως ήταν ελεύθερη επιλογή να περάσει μια γυναίκα όλη της τη ζωή με μαύρα και μαντίλι ,ακόμα και μαύρη κάλτσα χειμώνα καλοκαίρι..

Τώρα αυτό το κομμάτι του πένθους έχει ξεπεραστεί και καλώς ...

Αφού λοιπόν ξεπεράστηκε και δε θεωρείται δεδομένο και αναγκαίο η γυναίκα να εξωτερικεύει το πένθος της με τα "μαύρα" κι αφού έπαψε να θεωρείται ένδειξη ανηθικότητας το να μη μαυροντυθεί ...τώρα λοιπόν μπορεί αν κάποια θέλει να το κάνει ...

Οι γυναίκες στο Ιράν και παντού χρειάζονται την αλληλεγγύη μας .

Ο αγώνας τους δε θα μείνει αναπάντητος από το παγκόσμιο πατριαρχικό ιερατείο .

Χαιρετίζουμε τον όμορφο και σκληρό αγώνα που δίνουν και καλούμε τους άντρες να συσπειρωθούν στο πλευρό τους ,κάτι που το βλέπουμε ήδη έμπρακτα .

21/09/2022

20/09/2022

Η μητέρα μου ήταν πολύ όμορφη.

Τα μάτια της ήταν μπλε,
τα μαλλιά της χρυσά.

Επιπλέον ήταν τόσο μακριά
που έφταναν μέχρι τα γόνατα.

Τα έπλεκε κι έφτιαχνε ένα στεφάνι
με αυτά γύρω από τα μαλλιά της.

Τα αγαπούσε πολύ.

Όταν πέθανε ο Σεφέρης
έφερε κομμώτρια,

έπλεξε τα μαλλιά της
σε δύο πλεξούδες

και τις έκοψε από τη ρίζα.

Τις έβαλε μαζί με τον Σεφέρη
στον τάφο.

Μου είπε πως έτσι έκαναν
στην Αρχαιότητα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ
εκείνη την ώρα...

Άννα Λόντου

Σαν σήμερα, το 1971, έφυγε
από τη ζωή ο Γιώργος Σεφέρης.
.....................................................................

Πηγή: lifo. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιάννη Κωνσταντινίδη.

19/09/2022

Όπως τα πεύκα
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί

το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.

Γιώργος Σεφέρης

Σαν σήμερα, πριν 51 χρόνια
έφυγε από τη ζωή.

18/09/2022

Αντίο Μάρθα Καραγιάννη.

18/09/2022

Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;

Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;

Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.

Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,
ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,
Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη
χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;

Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.
Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.

Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,
τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.
Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,
ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;

Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,
πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.
Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω
κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω....................................
Επιτάφιος-Γ.Ρίτσος
Απο την σελίδα https://www.facebook.com/photo/?fbid=430937655057029&set=a.250999249717538

16/09/2022

Η ζωή δεν μπορεί να είναι τόσο
βασανιστική, δεν αξίζω τόσο πόνο.

Ο Θεός μού έχει δώσει δύο
μεγάλους σταυρούς να κουβαλάω.

Ο πρώτος είναι η μητέρα μου.

Ο δεύτερος σταυρός
είναι ο ''αγαπητός'' σύζυγός μου.

Κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι καλά.

Έχω καλούς φίλους,
αλλά η ψυχούλα μου το ξέρει
πόσο υποφέρω.

Και φυσικά,
κάτω από αυτές τις συνθήκες,
είναι πολύ δύσκολο να τραγουδάω.

Τα πουλιά,
όταν είναι δυστυχισμένα,
δε νομίζω να τραγουδάνε..!

Δεν διαλέγεις τους γονείς σου.

Μπορείς, ωστόσο,
να υιοθετήσεις γονείς.

Λόγου χάριν, η Μπρούνα,
(σ.σ. η οικονόμος της)

αν και μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερή μου,
ήταν για μένα και μάνα και αδερφή,
ακόμα και νοσοκόμα.

Όταν ήμουν στο νοσοκομείο
δεν άφηνε κανέναν

να την υποκαταστήσει σε ό,τι
εκείνη θεωρούσε καθήκοντά της.

Με έπλενε και μου έδινε κουράγιο,
όπως θα έπρεπε να δίνει κουράγιο
μια μάνα στο παιδί της.

Θα έπρεπε δίπλα μου να είναι
η μητέρα μου και η αδελφή μου,
όχι η Μπρούνα.

Στο νοσοκομείο, κι έπειτα στο σπίτι,
αναρωτιόμουν γιατί δεν ήταν δίπλα μου.

Η μητέρα μου και η αδελφή μου
θα μπορούσαν, αν μη τι άλλο,
να είναι υπερήφανες για μένα.

Πολλοί γονείς σε αυτόν τον κόσμο,
τολμώ να πω, θα ήταν ευτυχείς
να έχουν μια κόρη σαν εμένα.

Και όμως, το μεγαλύτερο μέρος
της ενήλικης ζωής μας

το έχουμε περάσει
-και εξακολουθούμε να το περνάμε-
σε θλιβερή μοναξιά,

καθεμιά από μας στο σπίτι της,
μακριά από τις άλλες.

Μαρία Κάλλας

Σαν σήμερα, το 1977,
έφυγε από τη ζωή.
.....................................................................

Απoσπάσματα από το βιβλίο:
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ
γράμματα και αναμνήσεις

Φωτογραφία: Getty Images

16/09/2022

Ο «Αθήνα 9.84» και μαζί του η ελεύθερη ραδιοφωνία γιορτάζουν τα 35 τους χρόνια, τιμώντας τα 40 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από το τελευταίο αντίο στον Μάνο Λοΐζο.

14/09/2022

Οι Πρυτανικές Αρχές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εκφράζουν τη βαθιά θλίψη τους για την απώλεια ενός διακεκριμένου μέλους της οικογένειας του ΑΠΘ, του διαπρεπούς αρχαιολόγου και Ομότιμου Καθηγητή του Αριστοτελείου Δημήτρη Παντερμαλή.

Ο Δημήτρης Παντερμαλής υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τόσο από τη θέση του Προέδρου του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας όσο και από τη θέση του Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής.

Το όνομά του έχει συνδεθεί στενά με την πανεπιστημιακή ανασκαφή στο Δίον Πιερίας, συμβάλλοντας ώστε ο αρχαιολογικός χώρος να καταστεί γνωστός παγκοσμίως.

Αρχαιολόγος διεθνούς κύρους και αναγνώρισης, άφησε το στίγμα του στο Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο διηύθυνε από την έναρξη της λειτουργίας του και για 13 χρόνια.

Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και ερευνητής, αφήνει ως παρακαταθήκη τόσο το υψηλοτάτου επιπέδου ερευνητικό του έργο όσο και τους μαθητές και συνεχιστές του.

14/09/2022

Ελληνίδα είμαι, γιατί γεννήθηκα εδώ
και γιατί η ταυτότητά μου είναι
η παιδική μου ηλικία.

Επηρεάζομαι από τις συνθήκες ζωής,
τις πολιτιστικές, τις συναισθηματικές.

Είχα έναν πατέρα
θαυμαστή της αρχαίας Ελλάδας

και μια μητέρα η οποία ζούσε
μέσα στη μυθολογία.

Δάσκαλοι και οι δυο τους
αρχαίων και νέων ελληνικών.

Έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτό
το περίβλημα.

Στο εξωτερικό δεν πάω να
παραστήσω την Ιταλίδα, τη Γαλλίδα.

Πάω με τα εμπορεύματά μου.
Την αυθεντικότητά μου.

Σε ένα τραπέζι πολιτιστικής
ανταλλαγής φέρεις πάντα
το θαυμασμό. Το θησαυρό σου.

Δεν ζήλεψα να είμαι Γαλλίδα.

Δεν είπα ποτέ
''είμαι επιπέδου Ευρωπαικού.''

Είμαι επιπέδου Ελληνικού.

Ειρήνη Παπά
Σήμερα έφυγε από τη ζωή.
...................................................................

Πηγές:

Περιοδικό ΕΝΑ - andro. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Νίκο Σταθούλη.

Φωτογραφία:
Ντίνος Διαμαντόπουλος

13/09/2022

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο ηθοποιός Κώστας Καζάκος. Ο Κώστας Καζάκος νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα στον Ευαγγελισμό. Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε..

13/09/2022

"Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει"
Οταν ο Μπρεχτ έγραφε γι' αυτούς τους...εστέτ δεν είχε στο μυαλό του μόνο τους "Λουδοβίκους" και τις "Αντουανέτες". Είχε - εικάζουμε - και εκείνα τα πολιτικά ανθρωπάκια που υπηρετούν τους "Λουδοβίκους". Που απειλούν τους... παλιοχωριαταραίους ότι ή θα προσαρμοστούν στα γούστα της "Αντουανέτας" ή θα πεθάνουν!
Αυτά τα πολιτικά ανθρωπάκια είναι για λύπηση. Γιατί μέσα στην δουλικότητά τους εκείνο που, τελικά, καταφέρνουν, είναι να αποκαλύπτουν μεγαλοφώνως όχι μόνο την δική τους πολιτική χυδαιότητα (ποιος ασχολείται μαζί τους), αλλά την πολιτική χυδαιότητα και την "πάστα" των αφεντών τους. Των "Λουδοβίκων" και των "Αντουανέτων" που γλείφουν και υπηρετούν.
https://www.imerodromos.gr/kunikh-chudaiothta-petsa-opoios-arneitai-na-prosarmostei-pethainei/

13/09/2022

"Τη νύχτα που σε πήραν από την αγκαλιά μου, θαρρείς πως εγκαταστάθηκε για πάντα μέσα μου ο χειμώνας.
Ανάμεσα στα χέρια μου παγωνιά και ακαμψία.
Η απουσία σου σταμάτησε τη γη να ανθίζει, τη βροχή να μουσκεύει το χώμα, τον ήλιο να ρίχνει φως στις κορυφές των βουνών και στα κύματα των θαλασσών.
Τα χρώματα έμοιαζαν όλα με ένα μελαγχολικό μπλε και μου έλειπες Παύλο. Μου έλειπες ακριβώς όπως μου λείπεις και τώρα κι αύριο, στους αιώνες.
Δε θυμάμαι πότε ήταν, όταν ένιωσα πως έξω απ' την παγωμένη μου αγκαλιά, ανθίζουν ακόμα λουλούδια.
Δε θυμάμαι πότε ήταν που είδα παιδιά στην ηλικία σου, μικρότερα και μεγαλύτερα, ανθρώπους διαφορετικών γενεών, να μου μιλάνε να με αγκαλιάζουν, δεν θυμάμαι πότε τους απάντησα για πρώτη φορά.
Αυτοί οι άνθρωποι Παύλο, γέννησαν μαζί με την ανάμνησή σου, μια φλόγα στον πάγο. Τα χέρια μου γέμισαν και πήραν μια αγάπη που δεν φαντάστηκα ότι υπάρχει, με λένε μάνα τους και νιώθουν παιδιά μου. Και είσαι εκεί το πιο κόκκινο από όλα τα λουλούδια που άνθισαν με τον αγώνα μας, σύμβολο αβάσταχτου πόνου, να μου λείπεις και να μου δίνεις δύναμη να αντέχω, να αντέχουμε.
Νικήσαμε ηττημένοι Παύλο. Παιδί μου. Κατάδικό μου παιδί.
Στις αγκαλιές όλων."
Μία από τις 29 φωτογραφίες της αγαπημένης Giota Efremidou από την προσωπική της έκθεση "ΑΝΤΙ ΛΗΨΕΙΣ" στα πλαίσια του αντιφασιστικού φεστιβάλ του Σεπτέμβρη.
Να πάτε να τη δείτε 12-16 Σεπτεμβρίου στον Πολυχώρο Λιπασμάτων Δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας
Το project είναι αφιερωμένο σ αυτούς που έπεσαν θύματα της βίας . Σ αυτούς που την καταπολεμούν . Σ ´αυτούς που προσπαθούν .
Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας»
via:Nopi Gaitanidou

11/09/2022

"Η επανάσταση δεν περνάει από το πανεπιστήμιο, κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, η επανάσταση περνάει από τις μεγάλες μάζες, την επανάσταση την κάνουν οι λαοί, την επανάσταση την κάνουν, ουσιαστικά, οι εργαζόμενοι."
Σαλβαδόρ Αλιέντε.

11 Σεπτέμβρη 1973 άρματα μάχης διασχίζουν τις λεωφόρους
του Σαντιάγκο και περικυκλώνουν το προεδρικό μέγαρο
της Χιλής.
Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Σαλβαδόρ Αλιέντε βρίσκεται νεκρός στη Λα Μονέδα.
Αυτοκτόνησε , ήταν η επίσημη εκδοχή του στρατού.
Δολοφονήθηκε υποστηρίζουν οι σύντροφοι του.
Σε κάθε περίπτωση ο Σαλβαδόρ Αλιέντε πέθανε με το όπλο
στο χέρι , με εκείνο το όπλο που του δώρισε ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο , όταν άνοιγε εκείνο το δρόμο προς μια δημοκρατική μετάβαση στο σοσιαλισμό που σκόνταψε στο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ.
Κι ήταν η πρώτη και συνάμα η τελευταία φορά που ο πρόεδρος χρησιμοποίησε όπλο.

09/09/2022

Η Ελισάβετ Β’, 1953 σε ηλικία 26 ετών στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στο Λονδίνο και στα πρώτα χρόνια της βασιλείας της, απέκτησε το προφίλ της τυπικής αλλά και απόμακρη....

09/09/2022

Έψαξα να βρω μια απάντηση
στα ερωτήματά μου

σε όλους τους κλάδους της γνώσης
που κατέκτησε ο άνθρωπος.

Ερεύνησα για πολύ καιρό
και με πολύ κόπο.

Δεν το έκανα με μισή καρδιά
ή από επιπόλαιη περιέργεια,

αλλά βασανιστικά, επίμονα,
μέρα και νύχτα,

σαν τον ετοιμοθάνατο
που γυρεύει σωτηρία,

αλλά δε βρήκα τίποτα.

Και όχι μόνο δε βρήκα τίποτα,
αλλά πείστηκα πως όλοι όσοι

είχαν ερευνήσει, όπως εγώ,
τις περιοχές της γνώσης,

δεν είχαν ούτε εκείνοι
βρει τίποτα.

Και όχι μόνο δεν είχαν βρει τίποτα,
αλλά είχαν παραδεχτεί ξεκάθαρα

το ίδιο πράγμα που με είχε οδηγήσει
στην απόγνωση:

ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα
και ότι αυτή είναι, χωρίς αμφιβολία,

η μόνη αδιαφιλονίκητη γνώση
που διαθέτει ο άνθρωπος.

Λέων Τολστόι

Σαν σήμερα, το 1828, γεννήθηκε.
.................................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ