19/07/2023
"The Day She Said Goodnight"
"David, hindi ka ba napapagod?" Napalingon ako noong tanungin niya ako ng ganiyan.
"Napapagod? Saan?" I ask curiously saka lumapit sa kaniya.
"S-Sakin, sa pag-aalaga sa 'kin David. H-Hindi ka ba napapagod?" She ask while tears flowing down through her cheecks.
I tightly hold her hand.
"Bakit naman ako mapapagod sa pag-aalaga sa 'yo mahal? Hindi ba ito yung pinangako na 'tin sa harap ng Panginoon? Na for better or for worst, nandyan lagi ang isa't isa?"
"Alam ko pero...Hindi ba masyado na 'kong nagiging pabigat? Lagi ka na lang nakabantay sa 'kin. From work dumidiretso ka rito, pagday-off mo nandito ka rin. You should enjoy your life and not wasting every minute for me—"
"Shish, relax okay? You will never be a burden for me Xyra. I promised noong nililigawan kita na gagawin ko ang lahat para sa 'yo. It's a little effort that I will and I can do for you. Actually, mas better nga ito kasi nakakasama kita. Nagkakaroon tayo ng bonding together. Hindi ba masaya yun?"
"Baka sinasabi mo lang yan para gaslightin yung sarili mo. Pero yung totoo pagod na pagod ka na sa 'kin. Sa dami ng gamot, gastusin sa ospital at iba pa."
"Honey, don't worry about those financial problems. Kayang kaya nating mabayaran yan. Pero yung oras na nailalaan natin para sa isa't isa? Hindi nabibili ng pera. Atsaka, hindi basta basta napapagod ang taong totoong nagmamahal."
"Sus, dinadaan mo lang ako sa mga flowery words mo eh!"
"Hindi ah! Kaya kumain kana dyan para makainom ka na ng medicine mo."
————
I was strolling her in the flower park near the hospital when we saw a bunch of butterflies roaming around the field of sunflowers.
"I really love butterflies." She uttered
"Parang ako sila....Maganda, pero kaagad ring mawawala sa mundo."
Napakunot ang noo at napaluhod akong humarap sa kaniya.
"Honey, that's not a good joke ah." I told her.
"It's not a joke David. Hindi natin sigurado kung kailan tayo mawawala. Kung kailan ako mawawala—"
"Hey beautiful! Stop thinking negative okay? Lalaban pa tayo right? Hindi mo naman ako basta basta na lang iiwan 'di ba?"
She picked a flower in a bush. Tiningnan niya ito ng may lungkot at pighati.
"I can't promise that David."
————
We are now on the terrace of her room. Nakatingin sa malawak na kalangitan.
Pinapanood ang kumikinang na mga bituin.
"Look Honey! May shooting stars!!" Mangha kong saad.
Batid kong napatingin rin siya doon noong ituro ko.
"Lets make a wish." Usal ko saka hinawakan ang kamay niya.
Ilang minuto pa ay iminulat ko na ang mga mata ko.
"Anong hiniling mo Xyra?" I asked her.
"Secret." Nangingiti niyang turan.
"Ikaw ah! May pa secret secret ka pa! Sabihin mo na lang kasi!" Pangungulit ko.
"Malalaman mo rin yun David." She said while smiling. Ngiti na mababatid mong may pait.
"Alam mo ba? Sabi nila na yung pinakamakikinang na bituin ay yung mga bituin na malapit ng mamátay?" She said.
"Ay, ayan ka na naman eh!"
"No David, its not about what you think. But I wish, I wish that when I'm lost here on earth. I-reincarnate ako ni Lord as a star." She uttered
"So that I can still see your smile and your face like that in above."
Napahawak ako ng mahigpit sa pader.
I tried to hide my pain and keep smiling kahit na kinausap na talaga ako ng Doctor kagabi.
"Sobrang humina na ang baga ng pasyente. Even if we try operate her now, magiging delikado lalo dahil kumalat na ang cancer sa katawan niya."
"Wala na ba tayong ibang magagawa para madugtungan ang pa ang asawa ng buhay ko Doc?"
"Mayroon pa but it will take a long time to find some heart donor na magmamatch sa kaniya. Masyadong lalaki rin ang gastos."
"I don't care how much money I will spend! Ang gusto ko, mailigtas ang asawa ko."
"We will try our best Mr. Castillo."
"But I have to ready you, because anytime. Pwede siyang mawala."
"Inaantok na 'ko David." She said sabay ikot sa wheelchair niya. I guide her towards the bed.
Noong maayos na siyang nakahiga ay nakatingin lang siya sa labas. Batid na batid ang lungkot sa mga mata niya.
"David, N-Natatakot ako." She said while tears flowing down her cheeks.
Tumingin sa sa 'kin na animo'y awang awa sa sarili.
"Natatakot ako na mawala kasi....Sino nang mag-aalaga sa 'yo pag wala na 'ko?" She said while sobbing.
"Natatakot ako na baka pag nawala ako, maging malungkutin ka. Mapariwara ka sa buhay."
"Natatakot ako sa mga mangyayari David."
Kaagad akong tumungo sa kaniya upang siya'y yakapin.
Noong kumalma kalma na siya ay bahagya niyang hinawakan ang mukha ko.
"Promise me David, na pananatilihin mo kung ano yung ikaw pag nawala na 'ko."
"Don't you say—"
"Panatilihin mo yung ngiti, yung kabaitan, yunv pagmamahal..yung saya."
"Because my soul will never be happy if I saw you struggling."
Tiningnan niya 'ko mata sa mata.
"Promised me okay?"
Tumango na lang ako habang tumutulo na rin ang aking mga luha.
—————
"Hell, Honey." I uttered habang pinapagpagan yung lapida niya.
"I'm sorry if natagalan akong dumalaw ah? Binubuo ko pa kasi yung pangako na 'tin sa isa't isa na magpapatayo ng mansion. Ayon kahit paano patapos na." Para akong sira na kinakausap ang aking sarili, nakatingin sa kawalan at dinadama ang mainit na haplos ng hangin.
"Ilang taon na ang lumipas pero nandito pa rin yung sa 'kit."
"Yung kirot..."
"Yung paghihintay..."
I can help my self but to fall into tears.
"Babantayan mo 'ko lagi ah? Ikaw, lagi kitang iniisip. Lagi ko ring dinidiligan yung mga halaman mo." Natatawa kong turan.
"Miss na miss na kita, Xyra." I uttered.
"Miss na miss na kita, Mahal ko."
Page ni Jian.
::Do not copy paste.
::Plagiarism is a crime.
::Based on true story.
