26/09/2020
Re:Tsugihagu IF (Re:zero Gluttony Route) Translate By Mewakin
Re:ปะติดกันเข้าด้วยในชีวิตต่างโลก Story By Tappei Nagatsuki
เริ่มเรื่องในช่วง Arc 6 ของ Web Novel นะครับ
ตอนที่ 1
ปะติดกัน ปะเข้าด้วยกัน จนเป็นรูปร่าง
ปะติดกัน ปะเข้าด้วยกัน ปั้นเป็นรูปร่างต่อไป
ปะติดกัน ปะติดกัน ต่อเติมสี
ปะกัน ปะ ปะ ปะ ปะต่อกันไปเรื่อยๆ เพื่อพาตัวเองให้เข้าใกล้ความสำเร็จ
ปะติดกันปะติดกันปะปะปะปะปะปะกันปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะกันปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะปะกัน , ปะติดกัน, ปะติดกัน, ปะติดกัน, ปะติดกัน, ปะติดกันนนน
ปะ ปะ ปะ ปะ ปะติดกัน ถึงแม้ตอนนี้จะยังปะติดกันไม่สมบูรณ์ก็ตาม
****************************************************
???: [―― นี่เธอรู้จักชื่อฉันไหม]
อามุเอะ เซียร์(Amue Sears)เด็กสาวตัวน้อยกลั้นหายใจเมื่อถามคำถามนั้น
มันเป็นคำถามธรรมดา ๆ โดยไม่มีความหมายโดยนัยแฝงอยู่ จึงน่าจะเป็นคำถามน่าเบื่อที่ไม่ต้องใช้เวลาเตรียมคำตอบมากนัก ถ้าคุณรู้คุณก็รู้ แต่ถ้าหากคุณไม่รู้คุณก็ไม่รู้
อามุเอะ: 「 ―――― 」
แต่เสียงของอามุเอะก็ไม่ออกมาเพื่อตอบคำถามนั้นถึงแม้ว่าต้องเคยเห็นหน้าค่าตาก็ตาม
ชีวิตคือทางเลือกที่มากมาย นี่คือความจริงที่แม้แต่ อามุเอะ ซึ่งพึ่งมีอายุได้ 14 ปีก็ยังตระหนักได้ดีจากประสบการณ์ชีวิตอันแสนสั้นของเธอ
ในชีวิตต้องมีการตัดสินใจในทุกเรื่อง มันเริ่มต้นจากเรื่องเล็ก ๆ ธรรมดา ๆ หรืออาจเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ที่อาจมีผลต่อชีวิต แต่ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ชีวิตก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจทั้งสิ้น
และตอนนี้คำถามที่ใหญ่มากที่สุดในชีวิต 14 ปีของเธอก็ถูกถามขึ้น หรือบางทีนี่อาจเป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ คำถามที่ดูน่าเบื่อและไม่มีนัยสำคัญ ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชีวิตที่เคยมีขึ้นก่อนหน้านี้กลายเป็นสิ่งที่ดีมากอยู่แล้ว
???: [―― เฮ้คุณรู้จักชื่อฉันไหม]
คำถามซ้ำๆนั่นทำให้คอของอามุเอะแน่นขึ้น อย่างไรก็ตามผู้ที่ตั้งคำถามดูเหมือนจะไม่ต้องการให้เกิดสิ่งนั้น มันเป็นความใจดีที่ให้ตอบคำถามซ้ำอีกครั้ง การพิจารณาเช่นนี้คงจะให้ความรู้สึกสมเหตุสมผลไม่ได้
หากแต่นี่เป็นคำถามหนึ่งที่สร้างความกังวลใจให้กับอามุเอะมากที่สุด ความจริงเธอเข้าใจว่าเขาแค่ต้องการคำตอบสำหรับคำถามนั้น และนั่นเป็นเหตุผลที่อามุเอะต้องควานหาวิธีแก้ปัญหาที่เหมาะสมท่ามกลางตัวเลือกต่างๆโดยไม่มีคำแนะนำใด ๆ นอกเหนือจากสิ่งที่มีอยู่จากการไตร่ตรองภายในหัวของเธอ
―― คำตอบที่ถูกต้องคืออะไร?
รู้หรือไม่รู้.. คำถามใดที่ผู้ถามกำลังมองหา หรือบางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าตอบว่าเธอรู้แม้ว่าเธอจะไม่รู้? หรือจะดีกว่าไหมหากตอบว่าเธอไม่รู้แม้ว่าเธอจะรู้ ―― หัวใจของอามุเอะกรีดร้องท่ามกลางทางเลือกที่น่าปวดหัวทั้งสอง
???: [―― เฮ้ เธอ รู้ จัก ชื่อ ของ ฉัน มั้ย?]
แต่ละส่วนของคำถามที่ถามซ้ำอีกครั้งถูกแยกออกจากความไม่อดทน ความกลัวถูกดึงขึ้นมาที่หน้าอกของอามุเอะ ความจริงแล้วเธอสามารถมั่นใจได้ว่าหากเธอไม่ตอบด้วยคำว่า“ ใช่” หรือ“ ไม่” ก็จะเป็นไปไม่ได้ที่จะตอบสนองความคาดหวังของผู้ถามอย่างแน่นอน
เธอไม่สามารถจบลงได้โดยไม่พูดอะไรหรือไม่ตอบสนองอะไรเลย และเธอก็จะไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเช่นกัน ―― เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลย
อามุเอะ: 「 ―――― 」
เสียงของเธอยังไม่ออกมา เธอกลับจ้องมองดวงตาสีดำคู่นั้นที่อยู่ตรงหน้าเธอ ภายในดวงตาสีดำที่ว่างเปล่าเหล่านั้นสามารถมองเห็นภาพที่น่ากลัวของอามุเอะที่ซีดเซียวจากในตาของเขา เธอไม่อยากยอมรับความจริงแต่ในนั้นรูปลักษณ์ของเธอ... เธอรู้สึกประหม่าในแบบที่เธอมองเห็น เธอกลายเป็นเพียงเงาของตัวเธอในอดีต
เมื่อเห็นภาพเธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่งกับการครอบงำของผู้ถามต่อหน้าต่อตาเธอแล้วเธอก็กลัว
ใบหน้าของอามุเอะถูกดึงออกมาอย่างเหนื่อยล้าราวกับว่าเธอมีอายุหลายสิบปีในคราวเดียว ถ้าหากสิ่งต่างๆยังคงดำเนินต่อไปเธอก็อาจจะต้องตายเพราะเพียงแค่คำถามที่กดดันนี้
???: [―― เฮ้เธอรู้จักชื่อฉันไหม]
ความรู้สึกกดดันอย่างรุนแรงที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความตายอย่างกะทันหันในทางตรงกันข้ามกลับเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดความหวังขึ้นภายในตัวอามุเอะ ในขณะเดียวกันอามุเอะได้สัมผัสกับความรู้สึกหายใจไม่ออกที่รู้สึกเหมือนว่าหน้าอกของเธอกำลังจะพังลง ลางสังหรณ์บอกว่าเธอต้องตอบคำถามและจากนั้นก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เมื่อเธอคิดอย่างนั้นเธอก็ตระหนักว่าความรู้สึกกลัวที่ครอบงำร่างกายของเธอเริ่มจางหายไป
ความรู้สึกหายใจไม่ออกมาจากความกดดันอันแรงกล้าจากความสงสัยของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เธอควรตอบ แต่เนื่องจากเธอต้องการที่จะเป็นอิสระเธอจึงต้องคลายความวิตกกังวลในคำถามนั้นบางทีมันอาจจะเป็นสัญชาตญาณในการป้องกันตัว แต่สำหรับอามุเอะในตอนนี้สิ่งนี้ดูเหมือนเป็นการเปิดเผยจากสรวงสวรรค์ เมื่อริมฝีปากของเธอยังสั่นอยู่เธอจึงจ้องกลับเข้าไปในดวงตาสีดำคู่นั้นอีกครั้ง
???: [―― เฮ้เธอรู้จักชื่อฉันไหม]
เธอจะได้รับการปลดปล่อยจากการหายใจไม่ออกในตอนนี้โดยเพียงตอบคำถามนั้น ด้วยความมุ่งมั่นทั้งหมดของเธอในที่สุดอามุเอะก็ขยับลิ้นที่สั่นไหวและสร้างคำตอบขึ้นมา
Amue: [ม…ไม่……]
ตามความในใจของเธออามุเอะตอบว่าเธอไม่รู้ เธอปลดปล่อยความคิดของเธอออกจากทางเลือกที่มีมาจนถึงตอนนั้นที่หมุนวนอยู่ในใจของเธออย่างไม่รู้จบ
เธอตอบคำถามด้วยความชัดเจนที่สุดของเธอ ในความเป็นจริงเธอไม่รู้ทั้งชื่อหรือใบหน้าของผู้ถามที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยซ้ำ
เมื่อพูดถึงเธอผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ควรเรียกว่าเขตแดนการพูดชนบทห่างไกลเหตุการณ์จากราชอาณาจักรแม้กระทั่งเหตุการณ์ร้ายแรงก็เป็นเหมือนข่าวลือจากดินแดนอันห่างไกล
ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าเขาจะเป็นคนที่โด่งดังแค่ไหนสำหรับเธอเขาก็เป็นคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จัก
???: [―― งั้นหรอ]
เป็นการตอบกลับสั้น ๆ เธอไม่สามารถบอกได้ว่ามีการตอบกลับด้วยอารมณ์หรือความหดหู่ใจลึก ๆ หรือไม่ แต่การตัดสินใจของอามุเอะได้ก่อตัวขึ้นแล้ว สิ่งที่ตามมาคือปัญหาของผู้ถาม
หากชีวิตเป็นชุดของการเลือกและการตัดสินใจสิ่งนั้นก็เหมือนกันสำหรับทุกคน เนื่องจากอามุเอะได้เลือก ผู้ถามก็จะต้องเลือกด้วยเช่นกัน
อามุเอะ: 「 ―――― 」
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุ 14 ปีรอตัวเลือกของผู้ถามอย่างเงียบ ๆ
―― เธอรอคำตอบของเขาเพียงลำพังในหมู่บ้านที่ไม่มีใครเหลืออยู่นอกจากเธอ
************************************
???: 『เฮ้ซูบารุ ยังไม่ถึงเวลาอาหารกลางวันเร็ว ๆ นี้เหรอ 』
เมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้นนัตสึกิสุบารุก็ลูบท้องของเขา เวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงวันแล้วและตอนนี้เขาก็รู้สึกหิวอย่างแน่นอน สาเหตุที่เขาไม่สังเกตเห็นจนถึงตอนนี้เป็นเพราะเขาจดจ่ออยู่กับการเดินโดยไม่ได้ใส่ใจ ถนนสายหลักยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดจนถึงขนาดที่เขาต้องมีสมาธิในการเดิน ถ้าเขาเพียงคิดว่าจะมุ่งหน้าไปที่ใดก็จะต้องรู้สึกหดหู่ใจ นั่นเป็นวิธีการเดินทางที่ยาวนานอย่างไร้เหตุผล
สุบารุ: 「 แต่การหยุดพักก็สำคัญนะเธอไม่คิดเหรอ? เอมิเลียตันของฉัน เหนื่อยมั้ย? 」
เอมิเลีย: 『ไม่เลยฉันสบายดี แต่ฉันเป็นห่วงซูบารุที่เดินอยู่ตลอดเวลามากกว่า ถ้าคุณไม่เป็นไรฉันก็สบายดี แต่…. 』
สุบารุ: 「โนนนโน่วววววว ใช่แล้วท้องของฉันก็สั่นเหมือนกัน ฉันอดอยากแทบขาดใจจนท้องแข็งใกล้จะติดหลัง แต่อันตรายแค่ไหนฉันก็ไม่เป็นไรหรอก」
เอมิเลีย: 『งั้นเหรอ? นั่นคงเป็นสถานที่อันตรายสำหรับพวกเขาจริงๆใช่ไหม…. 』
เมื่อได้ยินคำตอบของซูบารุที่วางมือลงบนท้องของเขาอย่างเกินจริงหญิงสาวผมสีเงินเอมิเลียก็เอามือแนบปากแล้วหัวเราะคิกคัก เธอดูสวยที่สุดในโลกนี้และเสียงของเธอก็ค่อนข้างเหมือนกระดิ่งสีเงิน เมื่อใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนั้นเข้ามาใกล้สุบารุก็เกาหัวของเขาและปล่อยให้ริมฝีปากของเขาแตกเป็นรอยยิ้ม และเสียงจากข้างๆสองคนนั้นก็ดังขึ้น
???: 『เลิกล้อเอมิเลียได้แล้ว ไม่ว่าท้องของนายจะสั่นแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่ท้องของนายและหลังจะมาติดกัน 』
สุบารุ: 「อ๊ะ」
เมื่อเขาหันหน้าไปมองตามทิศทางของเสียง เบียทริซก็อยู่ที่นั่นสีหน้าสงบนิ่งอยู่บนใบหน้าของเธอและกอดอก จู่ๆซูบารุก็หรี่ตาลงเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่สวมชุดสวย เมื่อเห็นอย่างนั้นเบียทริซก็ขมวดคิ้วและพูดว่า 『อะไรน่ะ?』
เบียทริซ: 『อะไร... 』
สุบานุ: 「มันน่ารักมากเลยเวลาเธอพูดรัว ๆ ช่วยพูดอีกครั้งทีีีีีี!"
เบียทริซ: 『กรรรรรรรรร! อย่ามาล้อเล่นกันนะ! 』
เบียทริซหันกลับมาพร้อมกับขู่ใส่สุบารุ สุบารุและเอมมิเลียต่างสบตากันและหัวเราะเมื่อเห็นว่าเบียทริซมีปฏิกิริยาอย่างไร แก้มของเธอป่องออกมา น่ารักจริงๆ ―― ไม่มีข้อผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าเขาบอกเธอตรงๆเขาอาจจะทำให้เธออารมณ์เสียได้ หลังจากยืนยันได้เช่นนั้นสุบารุก็พับแขนเสื้อขึ้นหนึ่งข้างพร้อมกับคำว่า「เอาล่ะ! 」
สุขารุ: 「ถ้าอย่างนั้นเรามาใช้ประโยชน์จากความกังวลของเอมมิเลียตันแล้วเริ่มพักเที่ยงกันมั้ย? เอาล่ะ! ให้ฉันได้แสดงความสามารถของฉันดีกว่าา มีใครจะขออะไรมั้ย? 」
เอมิเลีย: 『อืมงั้นฉันอยากให้สุบารุใช้มายองเนส อ้ะ เเรมทำมายองเนสอีกแล้วใช่มั้ย 』
สุบารุ: 「แน่นอน! ฉันมีความสุขมากเลยล่ะที่ได้คำสั่งจากเอมมิเลีย! โชคดีมากเลยล่ะ ต้องขอบคุณของสะสมมากมายของแรม ในที่สุดเธอก็จำได้แล้วว่ามีมายองเนสสูตรพิเศษของ... 」
เเรม: 『―― เลิกพูดเรื่องงี่เง่าแบบนี้ได้แล้ว』
สุบารุ: 「อุหวะะ!? 」
หลังจากที่เขาวางกระเป๋าสัมภาระที่เขาแบกมาซูบารุก็เริ่มสร้างที่ตั้งแคมป์ห่างจากถนนสายหลัก เมื่อเห็นขาเรียวบางยืนอยู่ข้างๆเขานัยน์ตาสีชมพูอ่อนจ้องลงมาที่ซูบารุที่ประหลาดใจ ร่างนั้นยืนกอดอกของเธอเองทำท่าให้ดูน่าเกรงขาม หญิงสาวมีรูปลักษณ์ที่แสดงให้เห็นถึงร่องรอยของการต้อนรับที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับชุดแม่บ้านที่เธอสวมใส่
สุบารุ: 「นั่นเป็นการทักทายแบบกะทันหันใช่ไหมแรม อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้พูดจนจบที
แรม: 『ฮ่าา![เสียงที่แรมชอบทำจนเป็นมีม] อย่าทำให้ฉันต้องหัวเราะเลย ที่ฉันช่วยทำมายองเนสนั้นเพราะเป็นมืออาชีพ จะให้เชื่อในการปรุงรสของนายได้หรอ ทั้งเปรี้ยวและขาวเลี่ยน น่าขยะแขยง 』
สุบารุ: 「การพูดว่าขยะแขยงนี่มันพูดเกินจริงเกินไปรึเปล่า! อย่างแรกเลยเธอไม่ควรปฏิเสธพลังของการใช้มายองเนสบนมันฝรั่งนึ่งของฉัน! ฉันจะทำให้เธอไม่สามารถพูดว่ารสชาติเป็นเรื่องโกหกได้เลย! 」
รสชาติที่เคลือบด้วยมายองเนสจำนวนมากบนมันฝรั่งนึ่งที่สดใหม่จากเตาอบซึ่งเต็มไปด้วยเกลือ ความหวานของรสชาติต้องห้ามที่ครอบงำลิ้นของใครคนใดคนหนึ่งคือสวนอีเดนที่คนรักมายองเนสควรลิ้มลองอย่างน้อยหนึ่งครั้ง ―― มันฝรั่งและมายองเนสมีความเข้ากันได้สูงสุดซึ่งไม่มีวันสูญเสียความมันวาว
สุบารุน้ำลายเริ่มไหลในขณะที่เขานึกถึงความลงตัวของรสชาตินั้น คนข้างๆ สุบารุจะจินตนาการถึงรสนิยมแบบเดียวกันหรือเปล่านะ? เขามองเห็นดวงตาของเอมิเลียและเบียทริซเป็นประกาย
สุบารุ: 「ดูนี่สิปฏิกิริยาของนักชิมผู้น่ารักสองคน! เห็นแบบนั้นแล้วยังจะใส่ร้ายมายองเนสของฉันได้ด้วยเหรอ!? 」
แรม: 『……อืม เป็นไปตามที่บารุสุบอก ความงดงามของมันฝรั่งนึ่งคือแม้แต่เครื่องปรุงรสแปลก ๆ อย่างมายองเนสก็สามารถเพิ่มมูลค่าได้ 』
สุบารุ: 「ไม่ใช่! ตรงข้ามกันเลย ไม่สิ ถึงแม้ว่าฉันจะพูดว่าตรงกันข้ามก็ไม่ถูก แต่เธอนี่ดื้อรั้นมากกว่าที่คิดนะเนี่ย ที่เธอพูดไม่ถูกต้องนะ เน่-ซามะ! 」
ในท้ายที่สุดแรมก็ไม่ยอมบอกว่ามายองเนสมีส่วนช่วยมากกว่ามันฝรั่งนึ่ง แม้ว่าสุบารุจะสะบัดมือไปมาใส่ท่าทีที่ดื้อรั้นนั้น แต่เอมิเลียก็หัวเราะออกมาอย่างแห้งๆ พร้อมกับพูดว่า“ เอาล่ะตอนนี้พอได้แล้ว” กับทั้งสองคน
เอมิเลีย: 『สุบารุใจเย็น ๆ ฉันชอบทั้งมายองเนสและมันฝรั่งนึ่งรวมถึงมายองเนสที่อยู่บนมันฝรั่งนึ่ง แล้วฉันก็ว่ามันเป็นความจริงนะที่ว่าแรมไม่สามารถแสดงความซื่อสัตย์ต่อรสชาติได้ 』
แรม: 『…… เอมมิเลีย-ซามะ ได้โปรดหยุดเป็นกังวลด้วยการพูดความคิดของแรมตามที่คุณคิด อายุเป้าหมายของแรมกำลังจะลดลงเรื่อยๆแล้วที่เอมิเลียซามะพูดแบบนั้น 』
[SFX: เอื่อออ]
เอมิเลีย: 『ขะ - ขอโทษ แต่อายุเป้าหมายหมายถึงอะไร…… .. ? 』
เอมิเลียงงงวยกับปฏิกิริยาที่ไร้เหตุผลและไม่เข้าใจของแรม อย่างไรก็ตามความรู้สึกที่แสดงออกมาในการสนทนาของทั้งสองไม่ใช่ของอารมณ์ขุ่นมัว แต่เป็นความรู้สึกของความรักและศรัทธาอันลึกซึ้งที่ไม่สามารถเข้าใจได้ แต่ในทางตรงกันข้ามเอมิเลียและแรมก็ได้สร้างความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์แบบต่อกัน การเรียกมันว่าความสัมพันธ์ระหว่างนาย - บ่าวเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเนื่องจากจากมุมมองของแรมเธอไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา แต่มีความผูกพันระหว่างทั้งสองคนมากกว่า และมีเพียงสุบารุเท่านั้นที่เข้าใจสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างดี --
Subaru: 「ฉันรู้สึกเสียใจกับเน่-ซามะนะ แต่คำพูดของพระเจ้าอย่างเอมิเลียตันมีความสำคัญอย่างยิ่ง นั่นคือสไตล์ของปาร์ตี้นี้ ยังไงก็ตามมื้อเที่ยงของวันนี้จะเต็มไปด้วยมายองเนสก้อน! 」
[ถ้าเป็นอนิเมะคงมีฉากที่เรมทำสีหน้าขัดใจใส่สุบารุ555 ประมาณ ชิ!]
เอมิเลีย: 『เย่่่่่!』
เอมิเลียปรบมือด้วยความยินดีและเเรมที่ถอนหายใจอย่างโกรธเคือง ถึงกระนั้นก็เพียงพอแล้วที่แรมจะไม่ยึดติดกับมันมากไปกว่านั้น เอมิเลียเองก็เข้าใจความอร่อยของมัน แน่นอนว่าเนื่องจากสุบารุเป็นคนรักรถมายองเนสตัวจริงและดื้อด้านเขาจึงเป็นผู้ตัดสินที่มีอคติสำหรับเมนูนี้
สุบารุ: 「แน่นอนว่าเบียโกะก็ชอบมายองเนสมากเหมือนฉัน มันอร่อยใช่มั้ย? 」
เบียทริซ: 『อันที่จริงฉันปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันอร่อย แต่ท่าทางที่ฉลาดรอบรู้ที่คุณพูดถึงมันช่างน่ารำคาญฉันคิดว่าน่ะ แล้วความโกรธของเบ็ตตี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ทำให้หาย เพราะฉะนั้นฉันอยากได้อาหารอร่อยๆ!』
สุบารุ: 「ฮี่ฮี่ ตามที่ต้องการเลย」
เบียทริซยื่นคำขอพิเศษที่น่ารักของเธอออกมา ซูบารุโค้งคำนับตามคำขอ หลังจากเห็นท่าทางที่น่าทึ่งและแน่ใจว่าเอมิเลียและคนอื่น ๆ พอใจแล้วพวกเขาก็เริ่มเตรียมอาหาร ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถทำอาหารอย่างประณีตในที่โล่งได้ แน่นอนว่าถ้าพวกเขาใช้พลังของเวทมนตร์พวกเขาก็สามารถใช้ไฟและน้ำได้เช่นนั้น แต่
เอมิเลีย: 『ฉันขอโทษนะสุบารุที่ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้มากนัก 』
สุบารุ: 「เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ถึงเวลาเปล่งประกายของเธอแล้วไม่คิดงั้นเหรอ? ในทางกลับกันมันก็ดีนะถ้าเธอมาตกหลุมรักฉันอีกครั้งเมื่อฉันแสดงทักษะการสร้างสรรค์ที่คาดไม่ถึง」
เอมิเลีย: 『ชิส์ คุณเป็นคนงี่เง่ามาก』
เมื่อคืนรอยยิ้มให้กับเอมิเลียที่ยังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ สุบารุก็เริ่มคิดบางอย่างเพื่อเตรียมอาหารพร้อมกับวัตถุดิบที่มีอยู่ในตอนนี้ อาหารคือสิ่งที่ให้พลังงานในแต่ละวัน เขาไม่อยากทำให้มื้ออาหารแต่ละมื้อเป็นสิ่งที่แย่ เมื่อตรวจสอบสิ่งของในกระเป๋าของเขาสุบารุก็ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเตรียมอาหารที่สามารถตอบสนองความต้องการของทุกคนได้ เพื่อที่ทุกคนที่มากับเขาจะได้รับอาหารที่อร่อยที่สุด
จนถึงตอนนี้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่คงเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทุกคนจะได้รับการปรุงอาหารรสเลิศที่เขาทำให้กิน นั่นก็เป็นแรงกระตุ้นให้เขาเช่นกันในขณะที่เขาทำอาหาร หากเขาสามารถทำสิ่งง่ายๆเช่นนี้ได้ดีนั่นก็น่าจะทำให้แม่ของเขาพอใจมากทีเดียว
เอมิเลีย: 『อืมมมม ……』
ในขณะที่ควบคุมอารมณ์เหล่านั้นไว้ที่มุมหนึ่งของจิตใจซูบารุก็มองออกไปใกล้ ๆ ในขณะที่กำลังยุ่งกับการทำอาหารและแก้มของเขาก็ผ่อนคลายเมื่อได้เห็นร่างที่ร่าเริงของเอมิเลียและคนอื่น ๆ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงฮัมเพลง แปร่ง ๆ
???: 『โอ้โห วันนี้หน้าที่มื้ออาหารคือ โอนี่-ซา~ง ค่อนข้างน่าเป็นห่วง ~ วงนะเนี่ย. 』
(เมลลิ พอร์ทรูซ)[ก่อนหน้านี้เรียกเมย์ลี่เพราะคิดว่าในนิยายไทยน่าจะแปลงี้แต่ขอเรียกตามที่อ่านดีกว่าครับ]เมลลิปรากฏตัวขณะที่พวกเขากำลังเตรียมอาหาร เธอหันไปทางซูบารุ ท่าทางที่ดูไม่เหมาะกับวัยของเธอขณะที่เธอใช้นิ้วชี้สอดผ่านผมถักสีน้ำเงินเข้ม ซูบารุกลับจ้องมองเธอด้วยแววตาสงสัยเมื่อเห็นร่างที่ยิ้มหวานของเธอ
สุบารุ: 「น่าเป็นห่วงเหรอ? มีอะไรน่าเป็นห่วงด้วยหรอ ถึงเป็นเด็กสาวแต่ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้บอกว่าเป็นของไม่น่ากินหรอก! 」
เมลลิ: 『ว้าวถูกต่อ ~ อ่อว่าซะแล้ว ไม่ใช่ว่าเป็นแค่โอนี่-ซังที่พยายามจะใส่ทุกอย่างในมายอ ~ อองเนสส หรอ? ฉันไม่ค่อยชอบมันเลย 』
สุบารุ: 「อะ - อะไรนะ!? แม้แต่เธอเองก็ไม่รู้เสน่ห์ของมายองเนส……!? 」
เมลลิ: 『อย่าทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะแตกสลายสิ
เมลลิถอนหายใจเมื่อเห็นสุบารุทำหน้าประหลาดใจ แต่ความตกใจที่สุบารุแสดงออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของเธอนั้นมันเกืนกว่าจะเรียกว่าปกติได้ แม้ว่าจะไม่ใช่วันสิ้นโลก แต่ความตกตะลึงที่เขาได้รับก็เหมือนกับว่าเขาเพิ่งรู้ตัวว่าจะเกิดขึ้นในสิ้นปีนี้
???: 『ถึงอย่างนั้นฉันคิดว่าคุณจริงจังเกินไปหน่อย มิส เมลลิบอกแค่ว่าเธอไม่ได้ใช้ความยาวคลื่นเดียวกับคุณที่พยายามผสมมายองเนสลงไปในทุกๆอย่าง 』
[มุกประมาณไม่ได้ใช้สัญญาณค่ายเดียวกัน]
สุบารุ: 「ฮึ……」
จูเลียส ผู้ที่สนับสนุนคำพูดของ เมลลิ ขณะที่เธอแสดงท่าทีคัดค้านมายองเนส เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาซึ่งแสดงถึงความสง่างามแม้กระทั่งในการเดินของเขา จูเลียสที่เดินมาหาเขายิ้มให้ซูบารุในทันที
จูเลียส: 『ถ้าฉันอยากจะเพิ่มอย่างอื่น ฉันก็คงแสดงความคิดเห็นเช่นเดียวกับ มิส เมลลิ มายองเนสตามที่ฉันคิดเองก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นความประทับใจแรกพบจะลดลงนะ ถ้านายใส่มันลงไปในทุกสิ่ง นายต้องระวังด้วยนะรู้เอาไว้ 』
สุบารุ: 「คนขี้งกและน่าหนวกหูโผล่มาแล้วว สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้คือปัญหาระหว่างฉันกับเมลลิ คงจะดีไม่น้อยเลยถ้านายไม่ได้เข้ามา」
สุบารุ: 『ผมเดาว่าในบทบาทของผมในฐานะหนึ่งในสมาชิกที่นี่มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องรักษาสภาพแวดล้อมที่ดีต่อสุขภาพของกลุ่ม การเพิกเฉยต่อเมล็ดพันธุ์แห่งความไม่ลงรอยกันจะส่งผลให้มันผลิบานและเบ่งบานคุณจะสำนึกผิดและเสียใจมากเกินไป ผมมีหน้าที่ให้คำแนะนำก่อนที่จะกลายเป็นเช่นนั้น หลังจากได้ฟังทั้งหมดนี้แล้วคุณยังจะมีปฏิกิริยาแบบเดิมอยู่มั้ย 』
สุบารุ: 「นายมันเป็นคนเดียวที่ตรงข้ามกับฉันในทุกๆด้านเลยนะ จูเลียส! 」
การแสดงตัวตนในทางอ้อมของจูเลียสสะกิดความไม่สนใจแต่ละอย่างของซูบารุ ทำให้รู้สึกเหมือนถูกจนมุมด้วยคำพูดของเขาจนเสียงของสุบารุดังขึ้น
และเมื่อได้ยินการทะเลาะของพวกเขาเอมิเลียก็หัวเราะออกมา “ ฮิฮิ”
สุบารุ: 「เอมิเลียตัน? 」
เอมิเลีย: 『จูเลียสและซูบารุนี่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอเลยนะ』
ซูบารุทิ้งไหล่ลงอย่างหดหู่เมื่อเห็นการจ้องมองของเอมิเลียซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังมองไปที่สิ่งที่น่าพอใจ ในมุมมองเดียวกันจูเลียสก็หลับตาข้างหนึ่งลง
คราวนี้ความคิดเห็นของสุบารุ และจูเลียส ดูเหมือนว่าพวกเขาจะขัดแย้งกัน แต่ดูเหมือนว่าจะมีความแตกต่างค่อนข้างมากระหว่างวิธีที่เอมิเลียได้รับความคิดเห็นนั้น เนื่องจากดวงตาสีอเมทิสต์ที่เหมือนอัญมณีของเธอดูเหมือนจะมองเห็นการทะเลาะระหว่างจูเลียสและซูบารุในตอนนี้ราวกับว่าเป็นการกระทำระหว่างเพื่อนสนิทสองคน
สุบารุ: 「อืมเอมิเลียตัน ฉันมักจะพูดแบบนี้ แต่มันคือ…. 」
เอมิเลีย: 『มันคืออะไร』
นั่นเป็นความเข้าใจผิดที่ยิ่งใหญ่เสมอไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร สุบารุพยายามอธิบายให้เอมิเลียที่จิ้มหัวด้วยความสงสัยฟัง
Subaru: 「มันคือ……」
เอมิเลีย: 『――――』
คำพูดที่เขาพยายามจะดำเนินต่อไปเพื่ออธิบายการเริ่มต้นของพวกเขาหยุดลงและริมฝีปากของซูบารุก็แข็งขึ้น
ตอนนี้การเคลื่อนไหวของเอมิเลียที่เอียงศีรษะและยิ้มต่อหน้าต่อตาก็หยุดนิ่ง ―― ไม่ไม่ใช่แค่เอมิเลียที่หยุดนิ่ง
รอบ ๆ บริเวณโดยรอบของสุบารุที่ทุกคนอยู่ท่ามกลางการปรุงอาหารจนถึงตอนนี้ทุกคนที่เคยพูดหยุดอยู่ในเส้นทางของพวกเขา ทุกคนเริ่มนิ่งสนิท ―― ราวกับว่าเวลาของโลกมาถึงจุดหยุดโดยสิ้นเชิงเพื่อรอการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของสุบารุ
แต่เสียงลมกลิ่นของต้นไม้เขียวขจีและน้ำเดือดบ่งบอกว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น โลกไม่ได้หยุดนิ่ง ―― มีเพียงเอมิเลียและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่เป็น ราวกับว่าซูบารุกำลังรอให้ภาพที่ตามมาทันเขาพยายามทำให้มันปรากฏขึ้นอีกครั้ง
แต่มีเพียงเอมิเลียและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่หยุด
??? 「 ―― อาจารย์ ~! บ่าาดาาา ฉันไปตรวจสอบมาก่อนแล้ว ~! 」
สุบารุ: 「 ―――― 」
ทันใดนั้นการปรากฏตัวจากภายนอกได้ผลักตัวเองเข้าสู่โลกที่เงียบงันซึ่งหยุดนิ่ง มันเคลื่อนไปต่อหน้าต่อตาของสุบารุที่กำลังจุดไฟนั่งอยู่บนก้อนหิน ร่างนั้นกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วดำดิ่งเข้าหาเขาด้วยความรุนแรง
???: 「นี่คือการกลับมาของชอล่าที่รวดเร็ว! อาจารย์ได้โปรดชื่นชมฉันและกอดฉันและรักฉันที! 」
หญิงสาวสวยร่างสูงที่มีรอยยิ้มประดับรูปลักษณ์ของเธอหันไปทางซูบารุแล้วพูดแบบนั้น เธอเป็นคนที่เผยให้เห็นผิวขาวกระจ่างใสของเธอและมีผมสีน้ำตาลยาวมัดรวบไว้ เธออวดหุ่นเซ็กซี่แบบผู้หญิงโดยไม่ต้องอายใคร ชอล่าผู้หญิงที่ปล่อยให้รอยยิ้มไร้กังวลลอยอยู่บนใบหน้าของเธอ
สุบารุ: 「 ―――― 」
อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของสุบารุต่อรูปลักษณ์ของชอล่าค่อนข้างแย่ ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละ เธอเข้ามาในขณะที่เอมิเลียกำลังยิ้ม
การกระโดดที่มีชีวิตชีวาอย่างเต็มที่ของเธอทำให้เอมิเลียกระจัดกระจายและเธอก็ลบคนอื่น ๆ ทั้งหมดที่หยุดนิ่ง สุบารุขมวดคิ้วกับข้อเท็จจริงนั้น
ชอล่า: 「อะไรอะะ? กะ - เกิดอะไรขึ้นอาจารย์? ฉันอะไรทำผิดไปอีกหรือเปล่า? 」
สุบารุ: 「……ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลไป เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก
ชอล่า: 「งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ต้องกังวล! อาา นอกจากนั้นอาจารย์ ฉันดีใจที่คุณเตรียมอาหาร! ฉันกำลังจะหิวตายแล้ว ~ 」
ในตอนแรกใบหน้าของชอล่าขุ่นมัวเมื่อเห็นสีหน้าของสุบารุแต่ทันทีที่เธอได้ยินการตอบกลับของสุบารุเธอก็เข้าไปกอดสุบารุใบหน้าของเธอที่มีร่องรอยของความวิตกกังวลก่อนหน้านี้หายไป
แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าร่างกายของชอล่ากดทับแขนของเขาและความนุ่มนวลที่น่ากลัวของเธอที่ข้อศอกและไหล่ของเขา สุบารุก็สะบัดเธอออกอย่างทื่อ 「เฮ้ ออกไปจากฉันเถอะ」
ชอล่า: 「อ๊ะ! อาจารย์ใจร้ายมาก… .. แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก แบมแบมแบม! ด้วยการโจมตีคุณวิธีนี้ล่ะ ฉันจะซุ่มยิงหัวใจจิตวิญญาณและสัญชาตญาณของอาจารย์」
สุบารุ: 「ดูเหมือนว่าเธอกำลังเล็งตรงกลางนะ… .. อย่าไปจับแขนคนที่กำลังทำอาหารอยู่สิ เธอจะทำยังไงถ้าฉันเกิดมือไหม้ขึ้นมา? 」
ชอล่า: ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันจะค่อยๆเลียส่วนที่ไหม้! ฉันจะเลียมันทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดเลย! 」
สุบารุ: 「นั่นคงไม่ช่วยอะไรหรอก.. 」
ชอล่ายืนกรานพร้อมยกแขนทั้งสองข้างขึ้นอย่างแรง สุบารุยักไหล่เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นจากชอล่าแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นชอล่าก็เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับ: 「งะ งั้น! 」
ชอล่า: 「เมื่อกี้อาจารย์หัวเราะเหรอ? มีอะไรที่น่าตลกเกิดขึ้นหรอๆ? 」
สุบารุ: 「เธอนั่นแหละเป็นอะไรที่น่าตลกเอง แค่เธอนั่นแหละ」
ชอล่า: 「เอ่อนั่นคือ…ข้อเสนอการแต่งงาน… .. ? 」
สุบารุ: 「คุณมาถึงข้อสรุปนั้นได้ยังไง!? 」
เขาไม่รู้ว่าบทสนทนาข้ามไปถึงจุดนั้นได้อย่างไร แต่สุบารุดีดชอล่าที่หน้าผากของเธอ (แก้มของเธอกำลังกระพือปีกย้อมเป็นสีแดง) ทำให้เขารู้สึกถึงการปฏิเสธและการคัดค้านของเธอ เมื่อได้รับสิ่งนั้นชอล่าก็คร่ำครวญว่า「 อวาา ~ 」
ชอล่า: 「 เอ้ะเอ้ะ ไม่ใช่การบอกว่า“ คุณเป็นผู้หญิงที่น่าขบขัน” เป็นสิทธิตามกฎหมายที่ชายและหญิงจะตกหลุมรักกันหรอ! หลังจากพูดแบบนั้นไม่ใช่ว่าคุณควรจะพูดต่อว่า“ เป็นผู้หญิงของฉัน”หรอ!? 」
สุบารุ: 「จริงเหรอนี่เธอได้ยินข้อมูลด้านเดียวแบบนี้มาจากไหน? รูปแบบการคิดแบบนั้นดูเหมือนจะเก่าแล้วสินะ ที่ถึงแม้ว่าจะมาจากไหนก็ตาม คงแทบจะไม่เห็นมันอีกต่อไป……. 」
บางทีมันอาจจะไม่บ่อยนักที่ตัวเอกชายจะจัดการเหตุการณ์ที่พบกันครั้งแรกเหล่านี้ในเกมที่มุ่งเป้าไปที่ผู้หญิงหรือในมังงะ Shoujo แต่สุบารุไม่รู้ว่าตอนนี้ยังใช้อยู่หรือเปล่า
ไม่ว่าในกรณีใดการอ้างถึงชอล่าว่าน่าขบขันไม่ได้ทำให้เขาสามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้ แต่เท่าที่สุบารุ กังวลปฏิกิริยาของชอล่า ก็คือ
สุบารุ: 「 ―― สิ่งที่เธอพูดมันไม่คาดคิดมันว่าจะเป็นเรื่องใหม่เลยนะ」
Shaula: 「 ―――― 」
Subaru: 「นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการคุยกับเธอถึงไม่…แย่ขนาดนั้น ฉันไม่สงสัยเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาจะไม่พูดเป็นพิเศษว่าการพูดคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ชอล่านั้นเจ็บปวด แต่เมื่อสุบารุ พูดคุยกับคนอื่นโดยธรรมชาติแล้วมักจะถูกทำให้ทราบถึงความไม่สมบูรณ์ของตัวเอง และนั่นก็เจ็บปวด ไม่ได้หมายความว่ามีใครเป็นฝ่ายผิด ―― คนที่ผิดก็คือตัวเขาเอง…เสมอมา
สุบารุ: 「คนที่ทำผิด…คือฉันเสมอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม…. 」
ชอล่า: 「พูดอีกอย่างก็คือคราวนี้ขอแต่งงาน!? 」
สุบารุ: 「ห่าอะไรวะเนี่ย ไม่! 」
อารมณ์ที่มาพร้อมกับคำพูดที่จริงจังนั้นคงอยู่เพียงชั่ววินาทีชอล่าปล่อยให้ความไม่พอใจของเธอโปรยปรายใส่สุบารุที่ตะโกน เธอกระดิกมือและเท้าแล้วพูดว่า「 เอออ ~ 」
ชอล่า: 「 แต่ แต่”ในสถานที่ที่ฉันใช้เวลาอยู่ในที่สีเทาที่ว่างเปล่าคุณเป็นคนเป่าลมใหม่เข้ามา “ประมาณนี้แหละ ไม่ใช่ว่านี่ทำให้มันเป็นสิทธิทางกฎหมายแล้วหรอ ~? 」
สุบารุ: 「ไม่เลย แล้วแหล่งความรู้ที่ลำเอียงของเธอมาจากไหนบนโลกนี้เนี่ย….? 」
เขาตั้งใจที่จะสนทนาที่ค่อนข้างจริงจังต่อไป แต่ชอล่าได้ทำลายสิ่งนั้นโดยสิ้นเชิง สุบารุจึงล้มเลิกความคิดนั้น สุบารุกลับไปจดจ่ออยู่กับการทำอาหารของเขา
ข้างๆสุบารุที่กำลังทำอาหารอยู่ข้างถนนมีการเตรียมอาหารสำหรับทั้งสองคน สำหรับสุบารุ และชอล่า ―― สองคนไม่ใช่สำหรับคนที่ควรจะสนุกกับการสนทนาเช่น เอมมิเลีย, เบียทริซ, แรม, เมลลิ หรือแม้กระทั่งจูเลียส ท่ามกลางคนอื่น ๆ
―― พอตระหนักถึงความจริงอีกครั้งหน้าอกของสุบารุก็เจ็บปวดด้วยความเจ็บปวดอย่างโหดร้าย
※※※※※※※※※※※※※※
ปะติดกันปะเข้าด้วยกันจนเป็นรูปร่าง
ปะติดกันปะเข้าด้วยกันปั้นรูปร่างต่อไป
ปะติดกันปะติดกันต่อเติมสี
ปะกันปะปะปะปะต่อกันไปเรื่อย ๆ เพื่อพาตัวเองเข้าใกล้ความสำเร็จ
![Long PV แรกของJosee, Tiger and fish(หนังที่ถูกเลื่อนมาวันที่25ธันวา[วันคริสต์มาส]เพราะโควิด19)ปล่อยออกมาแล้ว !!***เพลงปร...](https://img3.medioq.com/686/427/182175466864272.jpg)
![Re:zero Naruto IF (Fan fiction) ในสรุปผมไม่มีสปอยนะครับ [spoiler content] ตอนเยอะมาก555 ผมจะสรุปช่วงต้นๆให้นะครับ5555 ฉา...](https://img5.medioq.com/742/699/176548247426994.jpg)
![สรุป Re : Natsuki Rem Life In Another World From Zero 2ตอนสุดท้าย [ตอนที่ 6 + ตอนพิเศษ]เข้าสู่บทสุดท้ายของ Sloth IF ความ...](https://img5.medioq.com/850/433/165774838504335.jpg)
![Re:Zero Lust IF [ฉบับถูกลบไปแล้ว]“The Butterfly Dream” summary by mewakinสรุปHarem IF แต่งวันที่ 1 เมษายนเหมือนรูทอื่นๆ ...](https://img5.medioq.com/563/301/161154725633013.jpg)
