The Working Sheet, which came after the accounting tool word ‘worksheet’, is the first ever NCBA JPIA’s Newsletter.
Same as the role of a worksheet, it is a sheet working for it functions by continuously giving informations relevant to its users.
Less than a day before our upcoming webinar via Zoom cloud meetings, meet the honorable and beloved speakers who'll share their experience and wisdom.
Register now using your NCBA email address by clicking this link: https://tinyurl.com/webinar-registration-jpia
Tune in for the final reminders and see you all tomorrow!
Heads up JPIAns!
Come and join us this coming May 29, 2021 (Saturday), 2:00 pm via Zoom cloud meetings for a free webinar about Mental Health Awareness entitled "The languishing struggle: Your mental health is the asset!"
E-certificates will be provided to those successful attendees! Pre-register now using your NCBA email address by clicking this link: https://tinyurl.com/webinar-registration-jpia
See yourself differently and let anxiousness walk away from your life. Together, let's combat such struggles and have a healthy mind.
Should you have any concerns, do not hesitate to message this page.
See you there!
In observance of Eid’l Fitr (Feast of Ramadan), there will be no classes tomorrow May 13, 2021 (Thursday).
May this Eid’l bring happiness and peace to our Muslim brothers and sisters as well as to everyone. 🤍
Please be guided and keep safe JPIANs!
After midterms, there’s finals... and a little rest, of course!
Since things got a little hectic now, please use this time to get some rest. Whether you did well or not, you must be tired, still, especially during the pandemic.
Indeed, a rest doesn’t just stop with doing well in class. You deserve it regardless of what you do. ✨
Take these tips and see you again after finals.
Congratulations and great job, JPIAns! ❤️
Welcome back, JPIANs!
As a new semester begins, be brave wildcats! ❤️
When 2020 began, no one has actually thought that it will also be the start of COVID 19, worse, injustice getting in the way, causing lives to be put at risk, sadly, most to be taken in just a blink of an eye.
Indeed, it has been a tough year but we were tougher. Tough that is not being happy and positive all the time but somehow, being able to survive despite being under the same umbrella. That is already something that we, should really thank for.
Although things were getting worse, may we still hope for better changes and for the pandemic to come to an end this 2021. To all, cheers to a Happy New Year ✨ May God bless us all!
Today, December 25, we celebrate the birth of Jesus Christ. The day that holds a special meaning, for Jesus overcame, SO CAN WE.
Despite the difficulties brought by the pandemic, tragedies and injustice, we, JPIAns from NCBA-Fairview still wish you are having a great time and a safe, Merry Christmas!
May God bless us all!
Hey!
YOU. DID. IT.
YOU. MADE. IT.
Congratulations bravesouls for surviving the semester! 🎉
There may be times that you have doubted yourself, but please be reminded that you are always bigger than what's making you anxious.
You are enough. ❤
Utilize the break! Have your long-awaited "Me-Time" - binge-watch 🎬, sleep 😴, catch time with your friends 🙆♀️, family 👨👩👧👦 and if you're a believer - with God 🙏. You deserve it!
However, do not forget that we're still in the middle of a pandemic and be aware of the current issues. Be mindful and stay vigilant. 👀
Continue striving and keep that fire burning, wildcats!
We are beyond proud of you! ❣️
TRANSPARENCY UPDATE:
Because of our unity in helping the victims of Typhoon Ulysses, as of November 15, 2020, 4:25pm, we have collected a total of P3,180
All of these collection will be given directly to those people we aim to help.
We are still accepting donation in cash or in kind. Message us for more information.
Gcash:
09103323112
Hannah Mae Avellano
BDO:
012710003828
Elaiza Lauren F Lado
To God be the Glory ❤
It is with heavy heart to know that our fellow Filipino people are now going through the toughest time. Typhoon Ulysses has displaced many houses, businesses and worst, lives.
In line with this, we are humbly knocking into your generous hearts as we seek for any donation that we could help our fellow JPIANs and kababayan who were severely affected by this catastrophe. There is no small amount, and any kind of donation will help us save a life as we bounce back gradually.
For any monetary donations, you can send it through:
Gcash:
09103323112
Hannah Mae Avellano
BDO:
012710003828
Elaiza Lauren F Lado
With donation in kind (clothes, canned goods, etc.) message us!
May God bless us all, and let’s have another Roar for Tomorrow.
Goodluck and Godbless future CPA! ✨
Great Day JPIAns!
I know a lot of us is excited for our grandest event of the year, JPIA Night. That's why we have some great news for you!
Gather up your friends because we are having a limited promotion just for you!
Barkada Bundle for 5 is ONLY 1675 !!
Barkada Bundle for 10 is ONLY for 3300 !!
Wait there's more
*For the first 50 to pay the full price, additional 2 stubs for the photobooth will be received
*51st to 100th will receive 1 additional stub for the photobooth.
Note: The bundle/promo/additional stub is only for those who are fully paid.
For those who already paid the whole price, you may invite your friends and get your discount.
So what are you waiting for? Register quickly because this promotion will last until Friday only.
Good eve, JPIANs!
February’s starting in a few more hours. Let us all welcome it with excitement because the most-awaited party is happening this month, the JPIA Night 2020.
The theme of the party is BLACK MEETS WHITE, PARTY TILL COLORS FADE AWAY wherein attendees (including outsiders) must wear black or white, or combination outfit. Any attire will do (formal, casual, etc.) as long as it’s in line with the theme.
The event will be held at the Quad on February 21, 2020. The registration will start at 4:30 pm, same goes with the opening of photobooth for every attendee.
The ticket is now available in the org room for only 350 pesos (additional 50 for outsiders). The payment includes the ff:
1. Seat Reservation (₱200)
2. Food
3. DJ
4. Photobooth
5. Official Photographer
Deadline of payment is until Feb. 14. No more extensions will be given, so hurry up!
Layout of the venue is posted in the comment section below.
Get your beauty and elegant look be exposed to have a chance of winning the Best Outfit of the Night, Face of the Night, and STAR OF THE NIGHT.
This is the last event of this school year so let us enjoy it together and party like it’s forever. See you all, JPIANS!
Good eve, JPIANs!
February’s starting in a few more hours. Let us all welcome it with excitement because the most-awaited party is happening this month, the JPIA Night 2020.
The theme of the party is BLACK MEETS WHITE, PARTY TILL COLORS FADE AWAY wherein attendees (including outsiders) must wear black or white, or combination outfit. Any attire will do (formal, casual, etc.) as long as it’s in line with the theme.
The event will be held at the Quad on February 21, 2020. The registration will start at 4:30 pm, same goes with the opening of photobooth for every attendee.
The ticket is now available in the org room for only 350 pesos (additional 50 for outsiders). The payment includes the ff:
1. Seat Reservation (₱200)
2. Food
3. DJ
4. Photobooth
5. Official Photographer
Deadline of payment is until Feb. 14. No more extensions will be given, so hurry up!
Layout of the venue is posted in the comment section below.
Get your beauty and elegant look be exposed to have a chance of winning the Best Outfit of the Night, Face of the Night, and STAR OF THE NIGHT.
This is the last event of this school year so let us enjoy it together and party like it’s forever. See you all, JPIANS!
BEFORE THE WAR, THERE’S A BATTLE OF THE MINDS
Welcome to the battle field!
In the initiative of JPIA NCBA-Fairview in partnership with different schools, we are proud to present our very 1st ABM CUP.
Calling all the ABM Students, this is the perfect time to unleash your skills in dealing with accounting related subjects. This will also be a great experience in enhancing your social skills among delegates from other schools. So what are you waiting for? Join and bring pride to your school!
Where: National College of Business and Arts-Fairview, Integrated Room
When: February 22, 2020
DEADLINE OF REGISTRATION: February 16, 2020
How:
For the registration and other inquiries including the rules and regulations (qualifications, coverage, requirements, etc.), you can email us at [email protected] or message us in any of our ff. FB pages:
* The Working Sheet - NCBA JPIA Newsletter
* NCBA Fairview, Junior Philippines Institute of Accountants
The battle awaits for you. We hope to see you there! Thank you and God bless.
Edwin Tesorero
Project Head
09678019923
[email protected]
Congratulations for making it to the finals, Edwin! You got your JPIA family with you ✊🏻
The ending is here (Part 6)! See the comment section 👇🏻 Walang mateteary-eyed ha? Goodluck!
Share this if you liked the story: "As I am, so you shall."
Thank you for keeping yourselves updated. See you on our next story installment. God bless! ❤️
SHORT STORY: A Thread
– Filter comments by clicking Newest (newest comments first) –
As I Am, So You Shall
Jasmine Rose
Sabi ng mga matatanda, kapag daw humiling ka sa isang kaluluwa ay tutuparin nito iyon. Pero may kapalit. At nakadepende iyon sa kung ano ang hihilingin nito sayo.
I'm Wynnah. And I'm a loner.
Nakatira ako sa apartment na malapit lamang sa sementeryo. Araw-araw kapag pumapasok ako ay nadaraanan ko iyon, at minsan naman kapag wala akong ginagawa ay doon ako tumatambay. Mayroon kasi doong benches na pwedeng upuan ng mga taong bumibisita roon.
Araw-araw ay nakikita ko kung sino ang mga palaging binibisita ng kapamilya nila, kung sino yung mga laging iniiwanan ng bulaklak at kung sino ang kailanman ay hindi na muling napuntahan at nalinisan ng puntod.
Patay na rin ang mga magulang ko at wala naman akong kapatid. Lumayo ako sa kamag-anak ko dahil hindi rin naging maganda ang trato nila sa akin. Simula non ay natuto na akong itaguyod ang sarili kong pangangailangan.
Isang araw habang tumatambay ako sa bench sa ilalim ng malaking puno ng sementeryo ay may nakita akong lalaki na kadarating lang. Nakasimpleng jeans lang ito at polo shirt, at sa hitsura ng pagkakatayo nito ay parang anytime ay babagsak na ito.
Inilapag ko ang hawak kong libro at dahan dahang lumapit sa kanya para titigan ito. Magulo ang buhok nito at mula sa kinatatayuan ko ay nakatalikod siya sa akin. Ngunit sigurado akong hindi ko pa siya nakita dati.
Lumuhod ito sa harap ng puntod at humagulgol. Maya-maya pa ay tuluyan na itong bumagsak sa damuhan. Agad akong tumakbo papalapit dito at naamoy ko ang matapang na alak na ininom nito.
Lasing na lasing ito, ngunit hindi ko mapigilan ang kuryosidad at tiningnan ko ang pangalan sa puntod.
Keite Salvador. 1982-2005. Kaano-ano kaya niya ito?
"Pst. Sir. Bawal ho matulog dito," niyugyog ko ang balikat niya ngunit ang tanging isinasagot lamang nito ay impit na ungol.
"Sir," tawag kong muli. "Sir, kung maglalasing kayo wag kayong pupunta-punta rito." Sermon ko. Ngunit nanatili itong walang galaw.
Peste. Ipalibing ko kaya ito ng buhay?
At dahil kilala ko naman na ang bantay ng sememteryong iyon ay nagpatulong ako upang buhatin ang lalaki at pansamantalang pagpahingahin ito sa apartment ko.
I don't usually take men home. But this guy really pushed something in me to do it. Marahil sa awa? Hindi ko alam. Baka sobrang importante ng taong iyon, na kailangan pa muna nitong maglasing bago pumunta.
Nang maggagabi na ay nagluto na ako ng hapunan, at siniguro kong may sabaw iyon. Habang nagluluto ay napamura ako sa gulat nang may biglang magsalita at mabilis akong umikot upang salubungin ang mata ng lalaking kinupkop ko kanina.
His eyes were red-rimmed. Halatang may bahid pa ng alak ang sistema.
"Where am I?" Tanong nito na pumupungay ang mata.
"Sa apartment ko. Istorbo ka sa mga patay kaya dinala kita rito. Wala bang nagsabi sayong bawal mag-sleep over sa sementeryo?" Mataray kong sabi dala na rin ng inis.
Hindi pa rin ako sanay na may kasamang iba sa apartment ko, lalo na kapag nanggugulat.
Hindi ko inasahan ang pagngiti niya, "Sorry. I didn't mean to." Napatingin siya sa kamay ko na nasa dibdib ko. "Uh, did I scare you?"
"Hindi. Hindi. Nag-enjoy nga ako eh. Grabe ang saya mong kasama. Bwiset." Ibinalik ko na lang ang tuon ko sa niluluto ko nang marinig ko siyang tumawa.
God. I don't like it.
I mean, I don't like what it's doing to me.
Nang sulyapan ko siya ay nakaupo na ito sa hapag. Nakapikit siya habang nakasandal sa upuan, para bang pagod na pagod ito. Nang dumilat siya ay agad kong itinuloy ang pagluluto bago pa niya ako mahuling nakatitig.
Naalala ko naman bigla ang pangalan ng nasa puntod kanina.
"Sino si Keite?" Bigla kong anas. Napagtanto ko nalang na nasabi ko iyon ng malakas nang sagutin niya ako.
"My girlfriend." May bahid ng lungkot ang boses nito.
"Kaya pala lasing na lasing ka kanina, may paiyak-iyak ka pang nalalaman." Komento ko, ngunit tinawanan lang niya iyon.
"Yeah. Hindi ko kasi alam."
Naguluhan ako sa sinabi niya. "Ang alin?"
"Na namatay pala siya. Hindi man lang ako sinabihan ng magulang ko. They hate her, you know? Pero wala naman siyang ibang ginawa kung hindi ang mahalin ako."
Nang sumulyap akong muli ay halata ang lungkot sa mata nito. He looks so worn out. Para bang pagod na pagod sa paglalaro sa kanya ng tadhana.
"I'm sorry." Puno ng simpatya kong sabi. "Bakit siya namatay?"
"Su***de." Tipid nitong sagot saka pumikit ulit. "And I wasn't there to stop her."
Kumikirot ang puso ko para sa kanya. Ang hirap ng pinagdadaanan niya. Kaya bilang respeto ay tumahimik na lang ako.
[To be continued]
We’ll be posting the last part of this story tomorrow so stay tuned! 🔔 Thank you.
SHORT STORY: A Thread
– Filter comments by clicking Newest (newest comments first) –
As I Am, So You Shall
Jasmine Rose
Sabi ng mga matatanda, kapag daw humiling ka sa isang kaluluwa ay tutuparin nito iyon. Pero may kapalit. At nakadepende iyon sa kung ano ang hihilingin nito sayo.
I'm Wynnah. And I'm a loner.
Nakatira ako sa apartment na malapit lamang sa sementeryo. Araw-araw kapag pumapasok ako ay nadaraanan ko iyon, at minsan naman kapag wala akong ginagawa ay doon ako tumatambay. Mayroon kasi doong benches na pwedeng upuan ng mga taong bumibisita roon.
Araw-araw ay nakikita ko kung sino ang mga palaging binibisita ng kapamilya nila, kung sino yung mga laging iniiwanan ng bulaklak at kung sino ang kailanman ay hindi na muling napuntahan at nalinisan ng puntod.
Patay na rin ang mga magulang ko at wala naman akong kapatid. Lumayo ako sa kamag-anak ko dahil hindi rin naging maganda ang trato nila sa akin. Simula non ay natuto na akong itaguyod ang sarili kong pangangailangan.
Isang araw habang tumatambay ako sa bench sa ilalim ng malaking puno ng sementeryo ay may nakita akong lalaki na kadarating lang. Nakasimpleng jeans lang ito at polo shirt, at sa hitsura ng pagkakatayo nito ay parang anytime ay babagsak na ito.
Inilapag ko ang hawak kong libro at dahan dahang lumapit sa kanya para titigan ito. Magulo ang buhok nito at mula sa kinatatayuan ko ay nakatalikod siya sa akin. Ngunit sigurado akong hindi ko pa siya nakita dati.
Lumuhod ito sa harap ng puntod at humagulgol. Maya-maya pa ay tuluyan na itong bumagsak sa damuhan. Agad akong tumakbo papalapit dito at naamoy ko ang matapang na alak na ininom nito.
Lasing na lasing ito, ngunit hindi ko mapigilan ang kuryosidad at tiningnan ko ang pangalan sa puntod.
Keite Salvador. 1982-2005. Kaano-ano kaya niya ito?
"Pst. Sir. Bawal ho matulog dito," niyugyog ko ang balikat niya ngunit ang tanging isinasagot lamang nito ay impit na ungol.
"Sir," tawag kong muli. "Sir, kung maglalasing kayo wag kayong pupunta-punta rito." Sermon ko. Ngunit nanatili itong walang galaw.
Peste. Ipalibing ko kaya ito ng buhay?
At dahil kilala ko naman na ang bantay ng sememteryong iyon ay nagpatulong ako upang buhatin ang lalaki at pansamantalang pagpahingahin ito sa apartment ko.
I don't usually take men home. But this guy really pushed something in me to do it. Marahil sa awa? Hindi ko alam. Baka sobrang importante ng taong iyon, na kailangan pa muna nitong maglasing bago pumunta.
Nang maggagabi na ay nagluto na ako ng hapunan, at siniguro kong may sabaw iyon. Habang nagluluto ay napamura ako sa gulat nang may biglang magsalita at mabilis akong umikot upang salubungin ang mata ng lalaking kinupkop ko kanina.
His eyes were red-rimmed. Halatang may bahid pa ng alak ang sistema.
"Where am I?" Tanong nito na pumupungay ang mata.
"Sa apartment ko. Istorbo ka sa mga patay kaya dinala kita rito. Wala bang nagsabi sayong bawal mag-sleep over sa sementeryo?" Mataray kong sabi dala na rin ng inis.
Hindi pa rin ako sanay na may kasamang iba sa apartment ko, lalo na kapag nanggugulat.
Hindi ko inasahan ang pagngiti niya, "Sorry. I didn't mean to." Napatingin siya sa kamay ko na nasa dibdib ko. "Uh, did I scare you?"
"Hindi. Hindi. Nag-enjoy nga ako eh. Grabe ang saya mong kasama. Bwiset." Ibinalik ko na lang ang tuon ko sa niluluto ko nang marinig ko siyang tumawa.
God. I don't like it.
I mean, I don't like what it's doing to me.
Nang sulyapan ko siya ay nakaupo na ito sa hapag. Nakapikit siya habang nakasandal sa upuan, para bang pagod na pagod ito. Nang dumilat siya ay agad kong itinuloy ang pagluluto bago pa niya ako mahuling nakatitig.
Naalala ko naman bigla ang pangalan ng nasa puntod kanina.
"Sino si Keite?" Bigla kong anas. Napagtanto ko nalang na nasabi ko iyon ng malakas nang sagutin niya ako.
"My girlfriend." May bahid ng lungkot ang boses nito.
"Kaya pala lasing na lasing ka kanina, may paiyak-iyak ka pang nalalaman." Komento ko, ngunit tinawanan lang niya iyon.
"Yeah. Hindi ko kasi alam."
Naguluhan ako sa sinabi niya. "Ang alin?"
"Na namatay pala siya. Hindi man lang ako sinabihan ng magulang ko. They hate her, you know? Pero wala naman siyang ibang ginawa kung hindi ang mahalin ako."
Nang sumulyap akong muli ay halata ang lungkot sa mata nito. He looks so worn out. Para bang pagod na pagod sa paglalaro sa kanya ng tadhana.
"I'm sorry." Puno ng simpatya kong sabi. "Bakit siya namatay?"
"Su***de." Tipid nitong sagot saka pumikit ulit. "And I wasn't there to stop her."
Kumikirot ang puso ko para sa kanya. Ang hirap ng pinagdadaanan niya. Kaya bilang respeto ay tumahimik na lang ako.
[To be continued]
A romantic, not-so-scary halloween story — UPDATED‼️
SHORT STORY: A Thread
– Filter comments by clicking Newest (newest comments first) –
As I Am, So You Shall
Jasmine Rose
Sabi ng mga matatanda, kapag daw humiling ka sa isang kaluluwa ay tutuparin nito iyon. Pero may kapalit. At nakadepende iyon sa kung ano ang hihilingin nito sayo.
I'm Wynnah. And I'm a loner.
Nakatira ako sa apartment na malapit lamang sa sementeryo. Araw-araw kapag pumapasok ako ay nadaraanan ko iyon, at minsan naman kapag wala akong ginagawa ay doon ako tumatambay. Mayroon kasi doong benches na pwedeng upuan ng mga taong bumibisita roon.
Araw-araw ay nakikita ko kung sino ang mga palaging binibisita ng kapamilya nila, kung sino yung mga laging iniiwanan ng bulaklak at kung sino ang kailanman ay hindi na muling napuntahan at nalinisan ng puntod.
Patay na rin ang mga magulang ko at wala naman akong kapatid. Lumayo ako sa kamag-anak ko dahil hindi rin naging maganda ang trato nila sa akin. Simula non ay natuto na akong itaguyod ang sarili kong pangangailangan.
Isang araw habang tumatambay ako sa bench sa ilalim ng malaking puno ng sementeryo ay may nakita akong lalaki na kadarating lang. Nakasimpleng jeans lang ito at polo shirt, at sa hitsura ng pagkakatayo nito ay parang anytime ay babagsak na ito.
Inilapag ko ang hawak kong libro at dahan dahang lumapit sa kanya para titigan ito. Magulo ang buhok nito at mula sa kinatatayuan ko ay nakatalikod siya sa akin. Ngunit sigurado akong hindi ko pa siya nakita dati.
Lumuhod ito sa harap ng puntod at humagulgol. Maya-maya pa ay tuluyan na itong bumagsak sa damuhan. Agad akong tumakbo papalapit dito at naamoy ko ang matapang na alak na ininom nito.
Lasing na lasing ito, ngunit hindi ko mapigilan ang kuryosidad at tiningnan ko ang pangalan sa puntod.
Keite Salvador. 1982-2005. Kaano-ano kaya niya ito?
"Pst. Sir. Bawal ho matulog dito," niyugyog ko ang balikat niya ngunit ang tanging isinasagot lamang nito ay impit na ungol.
"Sir," tawag kong muli. "Sir, kung maglalasing kayo wag kayong pupunta-punta rito." Sermon ko. Ngunit nanatili itong walang galaw.
Peste. Ipalibing ko kaya ito ng buhay?
At dahil kilala ko naman na ang bantay ng sememteryong iyon ay nagpatulong ako upang buhatin ang lalaki at pansamantalang pagpahingahin ito sa apartment ko.
I don't usually take men home. But this guy really pushed something in me to do it. Marahil sa awa? Hindi ko alam. Baka sobrang importante ng taong iyon, na kailangan pa muna nitong maglasing bago pumunta.
Nang maggagabi na ay nagluto na ako ng hapunan, at siniguro kong may sabaw iyon. Habang nagluluto ay napamura ako sa gulat nang may biglang magsalita at mabilis akong umikot upang salubungin ang mata ng lalaking kinupkop ko kanina.
His eyes were red-rimmed. Halatang may bahid pa ng alak ang sistema.
"Where am I?" Tanong nito na pumupungay ang mata.
"Sa apartment ko. Istorbo ka sa mga patay kaya dinala kita rito. Wala bang nagsabi sayong bawal mag-sleep over sa sementeryo?" Mataray kong sabi dala na rin ng inis.
Hindi pa rin ako sanay na may kasamang iba sa apartment ko, lalo na kapag nanggugulat.
Hindi ko inasahan ang pagngiti niya, "Sorry. I didn't mean to." Napatingin siya sa kamay ko na nasa dibdib ko. "Uh, did I scare you?"
"Hindi. Hindi. Nag-enjoy nga ako eh. Grabe ang saya mong kasama. Bwiset." Ibinalik ko na lang ang tuon ko sa niluluto ko nang marinig ko siyang tumawa.
God. I don't like it.
I mean, I don't like what it's doing to me.
Nang sulyapan ko siya ay nakaupo na ito sa hapag. Nakapikit siya habang nakasandal sa upuan, para bang pagod na pagod ito. Nang dumilat siya ay agad kong itinuloy ang pagluluto bago pa niya ako mahuling nakatitig.
Naalala ko naman bigla ang pangalan ng nasa puntod kanina.
"Sino si Keite?" Bigla kong anas. Napagtanto ko nalang na nasabi ko iyon ng malakas nang sagutin niya ako.
"My girlfriend." May bahid ng lungkot ang boses nito.
"Kaya pala lasing na lasing ka kanina, may paiyak-iyak ka pang nalalaman." Komento ko, ngunit tinawanan lang niya iyon.
"Yeah. Hindi ko kasi alam."
Naguluhan ako sa sinabi niya. "Ang alin?"
"Na namatay pala siya. Hindi man lang ako sinabihan ng magulang ko. They hate her, you know? Pero wala naman siyang ibang ginawa kung hindi ang mahalin ako."
Nang sumulyap akong muli ay halata ang lungkot sa mata nito. He looks so worn out. Para bang pagod na pagod sa paglalaro sa kanya ng tadhana.
"I'm sorry." Puno ng simpatya kong sabi. "Bakit siya namatay?"
"Su***de." Tipid nitong sagot saka pumikit ulit. "And I wasn't there to stop her."
Kumikirot ang puso ko para sa kanya. Ang hirap ng pinagdadaanan niya. Kaya bilang respeto ay tumahimik na lang ako.
[To be continued]
Good evening!
‼️ Attention for those who have not voted yet, you can do it now because the deadline of voting is extended until November 8 at 9:00 PM.
Keep on sharing the video. Thank you and God bless!
Note: Only WOW reactions will be counted for the cyber popularity. NO ANY REACTIONS PLEASE.
Here is the glimpse of NCBA-F JPIA Hopeful, Edwin Tesorero’s performance for the upcoming The Voice and Noise of JPIA Season 7 that will be happening this November.
There is no date and venue announced yet so for now, please support him by reacting W😯W to this video (sa mismong video po)👇🏼 Thank you and God bless!
Note: Only WOW reactions will be counted for the cyber popularity. Deadline of voting will be on October 27, 2019 at 6:00 AM.
Kayang kaya mo yan! Laban lang🖤
Goodluck our Future CPA!
Congratulations!
"Your faith can move mountains." Matthew 17:20
Your faith moved mountains!
The National Federation - Junior Philippine Institute of Accountants proudly congratulates the 2,075 new CPAs!
INTRAMURALS 2019 AWARDING
Documentation by: Dazthyn Jumawid
Please credit us when any of the pictures here are used‼️ Thank you and God bless.
![CHAMPIONSHIP [CANDID SOLO SHOTS OF PLAYERS PART II]• VB GIRLS (BSA vs BSBA)Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertul...](https://img3.medioq.com/720/534/141783957205346.jpg)
CHAMPIONSHIP [CANDID SOLO SHOTS OF PLAYERS PART II]
• VB GIRLS (BSA vs BSBA)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo
Please credit us when any of the pictures here are used ‼️ Thank you and God bless.
![CHAMPIONSHIP [CANDID SOLO SHOTS OF PLAYERS PART II]• VB GIRLS (BSA vs BSBA)Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertul...](https://img4.medioq.com/053/894/141781340538941.jpg)
CHAMPIONSHIP [CANDID SOLO SHOTS OF PLAYERS PART II]
• VB GIRLS (BSA vs BSBA)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo
Please credit us when any of the pictures here are used‼️ Thank you and God bless.
![CHAMPIONSHIP [CANDID SOLO SHOTS OF PLAYERS]• VB GIRLS (BSA vs BSBA)Documentation by: Quennie Cyndee Joyce BertulfoPlease...](https://img3.medioq.com/720/611/141776247206117.jpg)
CHAMPIONSHIP [CANDID SOLO SHOTS OF PLAYERS]
• VB GIRLS (BSA vs BSBA)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo
Please credit us when any of the pictures are used‼️ Thank you and God bless.
CHAMPIONSHIP
• VB GIRLS (BSA🏆 vs BSBA)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo
Please credit us when any of the pictures are used‼️ Thank you and God bless.
![CHAMPIONSHIP [SOLO SHOTS OF PLAYERS]• VB BOYS (BSA vs BSBA)Documentation by: Quennie Cyndee Joyce BertulfoPlease credit ...](https://img3.medioq.com/720/932/141744147209327.jpg)
CHAMPIONSHIP [SOLO SHOTS OF PLAYERS]
• VB BOYS (BSA vs BSBA)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo
Please credit us when any of the pictures here are used‼️ Thank you and God bless.
CHAMPIONSHIP
• VOLLEYBALL BOYS (BSA vs BSBA🏆)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo
Please credit us when any of the pictures here are used‼️ Thank you and God bless.
CHAMPIONSHIP
• VB GIRLS (BSA vs BSBA)
• VB BOYS (BSA vs BSBA)
Documentation by: Quennie Cyndee Joyce Bertulfo and Joudymae Anne Ancheta
Whatever it takes!
Please credit us when any of the pictures here are used‼️ Thank you and God bless.
UPDATED WEEKLY‼️
SHORT STORY: A Thread
– Filter comments by clicking Newest (newest comments first) –
As I Am, So You Shall
Jasmine Rose
Sabi ng mga matatanda, kapag daw humiling ka sa isang kaluluwa ay tutuparin nito iyon. Pero may kapalit. At nakadepende iyon sa kung ano ang hihilingin nito sayo.
I'm Wynnah. And I'm a loner.
Nakatira ako sa apartment na malapit lamang sa sementeryo. Araw-araw kapag pumapasok ako ay nadaraanan ko iyon, at minsan naman kapag wala akong ginagawa ay doon ako tumatambay. Mayroon kasi doong benches na pwedeng upuan ng mga taong bumibisita roon.
Araw-araw ay nakikita ko kung sino ang mga palaging binibisita ng kapamilya nila, kung sino yung mga laging iniiwanan ng bulaklak at kung sino ang kailanman ay hindi na muling napuntahan at nalinisan ng puntod.
Patay na rin ang mga magulang ko at wala naman akong kapatid. Lumayo ako sa kamag-anak ko dahil hindi rin naging maganda ang trato nila sa akin. Simula non ay natuto na akong itaguyod ang sarili kong pangangailangan.
Isang araw habang tumatambay ako sa bench sa ilalim ng malaking puno ng sementeryo ay may nakita akong lalaki na kadarating lang. Nakasimpleng jeans lang ito at polo shirt, at sa hitsura ng pagkakatayo nito ay parang anytime ay babagsak na ito.
Inilapag ko ang hawak kong libro at dahan dahang lumapit sa kanya para titigan ito. Magulo ang buhok nito at mula sa kinatatayuan ko ay nakatalikod siya sa akin. Ngunit sigurado akong hindi ko pa siya nakita dati.
Lumuhod ito sa harap ng puntod at humagulgol. Maya-maya pa ay tuluyan na itong bumagsak sa damuhan. Agad akong tumakbo papalapit dito at naamoy ko ang matapang na alak na ininom nito.
Lasing na lasing ito, ngunit hindi ko mapigilan ang kuryosidad at tiningnan ko ang pangalan sa puntod.
Keite Salvador. 1982-2005. Kaano-ano kaya niya ito?
"Pst. Sir. Bawal ho matulog dito," niyugyog ko ang balikat niya ngunit ang tanging isinasagot lamang nito ay impit na ungol.
"Sir," tawag kong muli. "Sir, kung maglalasing kayo wag kayong pupunta-punta rito." Sermon ko. Ngunit nanatili itong walang galaw.
Peste. Ipalibing ko kaya ito ng buhay?
At dahil kilala ko naman na ang bantay ng sememteryong iyon ay nagpatulong ako upang buhatin ang lalaki at pansamantalang pagpahingahin ito sa apartment ko.
I don't usually take men home. But this guy really pushed something in me to do it. Marahil sa awa? Hindi ko alam. Baka sobrang importante ng taong iyon, na kailangan pa muna nitong maglasing bago pumunta.
Nang maggagabi na ay nagluto na ako ng hapunan, at siniguro kong may sabaw iyon. Habang nagluluto ay napamura ako sa gulat nang may biglang magsalita at mabilis akong umikot upang salubungin ang mata ng lalaking kinupkop ko kanina.
His eyes were red-rimmed. Halatang may bahid pa ng alak ang sistema.
"Where am I?" Tanong nito na pumupungay ang mata.
"Sa apartment ko. Istorbo ka sa mga patay kaya dinala kita rito. Wala bang nagsabi sayong bawal mag-sleep over sa sementeryo?" Mataray kong sabi dala na rin ng inis.
Hindi pa rin ako sanay na may kasamang iba sa apartment ko, lalo na kapag nanggugulat.
Hindi ko inasahan ang pagngiti niya, "Sorry. I didn't mean to." Napatingin siya sa kamay ko na nasa dibdib ko. "Uh, did I scare you?"
"Hindi. Hindi. Nag-enjoy nga ako eh. Grabe ang saya mong kasama. Bwiset." Ibinalik ko na lang ang tuon ko sa niluluto ko nang marinig ko siyang tumawa.
God. I don't like it.
I mean, I don't like what it's doing to me.
Nang sulyapan ko siya ay nakaupo na ito sa hapag. Nakapikit siya habang nakasandal sa upuan, para bang pagod na pagod ito. Nang dumilat siya ay agad kong itinuloy ang pagluluto bago pa niya ako mahuling nakatitig.
Naalala ko naman bigla ang pangalan ng nasa puntod kanina.
"Sino si Keite?" Bigla kong anas. Napagtanto ko nalang na nasabi ko iyon ng malakas nang sagutin niya ako.
"My girlfriend." May bahid ng lungkot ang boses nito.
"Kaya pala lasing na lasing ka kanina, may paiyak-iyak ka pang nalalaman." Komento ko, ngunit tinawanan lang niya iyon.
"Yeah. Hindi ko kasi alam."
Naguluhan ako sa sinabi niya. "Ang alin?"
"Na namatay pala siya. Hindi man lang ako sinabihan ng magulang ko. They hate her, you know? Pero wala naman siyang ibang ginawa kung hindi ang mahalin ako."
Nang sumulyap akong muli ay halata ang lungkot sa mata nito. He looks so worn out. Para bang pagod na pagod sa paglalaro sa kanya ng tadhana.
"I'm sorry." Puno ng simpatya kong sabi. "Bakit siya namatay?"
"Su***de." Tipid nitong sagot saka pumikit ulit. "And I wasn't there to stop her."
Kumikirot ang puso ko para sa kanya. Ang hirap ng pinagdadaanan niya. Kaya bilang respeto ay tumahimik na lang ako.
[To be continued]
Be the first to know and let us send you an email when The Working Sheet - NCBA JPIA Newsletter posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Want your business to be the top-listed Media Company?
